Παράξενη και ιδιαίτερη γραφή. Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι θα την αναγνώριζα ως ποίηση αν δε μου το έλεγαν. Περισσότερο μου έδωσε την αίσθηση μικρών ιστΠαράξενη και ιδιαίτερη γραφή. Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι θα την αναγνώριζα ως ποίηση αν δε μου το έλεγαν. Περισσότερο μου έδωσε την αίσθηση μικρών ιστοριών. Μου άρεσαν αρκετές από αυτές. Το πρόσημο ως πρώτη γνωριμία θετικό. Δεν κατάφερα πάντως να ερωτευτώ το ύφος του λόγου της και να μείνει η ποίηση της στην καρδιά μου. Θα την αναζητούσα ξανά πάντως. ...more
“Εγώ δεν έχω αυτή τη μετά��λαξη», είπε στο τέλος . «Έτσι ξέρω… τώρα πλέον ξέρουμε πως είμαι καταδικασμένος πως έχω προσβληθεί από αυτό που αποκαλούμε νό“Εγώ δεν έχω αυτή τη μετάλλαξη», είπε στο τέλος . «Έτσι ξέρω… τώρα πλέον ξέρουμε πως είμαι καταδικασμένος πως έχω προσβληθεί από αυτό που αποκαλούμε νόσο του μετεωρίτη και δε μου μένει παρά μόνο να περιμένω απλώς.. Δε μπορώ να σας πω τίποτε άλλο, γιατί δεν έχω τι άλλο να σας πω. Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αυτή «η νόσος του μετεωρίτη», βλέπουμε το αποτέλεσμα της αλλά όχι και την ίδια, κι ούτε ξέρουμε πως συνδέονται μαζί της αυτά τα 6 γονίδια αλλά είμαστε παρ’ όλα αυτά βέβαιοι ότι συνδέονται, γιατί από κοινότητες και περιοχές ολόκληρες, όπου οι άνθρωποι αφανίστηκαν- απλώς πέθαναν χωρίς κανένα σύμπτωμα, όσοι επέζησαν είχαν όλοι ανεξαιρέτως τη μετάλλαξη. Δεν έχουν προσδιοριστεί τα συμπτώματα, ούτε ο τρόπος μετάδοσης. Είμαστε απέναντι στον ιό όπως ήταν οι πρωτόγονοι απέναντι στον ήλιο και τη σελήνη⋅ ξέρουμε τι υπάρχει γιατί βλέπουμε τις συνέπειές του, αλλά δεν ξέρουμε τίποτε γι’ αυτό, και μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Οι λέξεις της ιατρικής- ιός, μετάλλαξη είναι απλώς τα δικά μας ξόρκια, όπως ήταν οι λέξεις,που έφτιαχναν εκείνοι οι άνθρωποι ξόρκια για ότι δεν καταλάβαιναν».
Μωρέ τι μου θυμίζει τι μου θυμίζειΑνθρώπινο, λυρικό, ευαίσθητο. Μια βαθιά ενδοσκόπηση απέναντι στην καταστροφή της φύσης που συντελείται από εμάς τους ίδιους. Ένα δυστοπικό περιβάλλον που πλήττεται από οικολογική καταστροφή, ένας κόσμος αφιλόξενος και στη μέση η θάλασσα. Ενδιαφέρον βιβλιαράκι. Νοσταλγικό, μελαγχολικό και η πένα του συγγραφέα σίγουρα δε στερείται ποιότητας όμως δε με άγγιξε όσο θα ήθελα. Νιώθει ότι κάτι έλειπε στο χτίσιμο των χαρακτήρων.Μου φάνηκε ημιτελής προσπάθεια. Δεν είναι απαραίτητο ότι είναι. Δεν ξέρω αν θα το ξαναδιάβαζα εν μέσω πανδημίας. ...more
«Καμιά φορά η ζωή είναι όπως την περιγράφουν οι ποιητές. Οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη, ο ήλιος λάμπει ακόμα κι όταν βρέχει. Δεν υπάρχουν περισσ«Καμιά φορά η ζωή είναι όπως την περιγράφουν οι ποιητές. Οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη, ο ήλιος λάμπει ακόμα κι όταν βρέχει. Δεν υπάρχουν περισσότερα νιάτα ή γηρατειά απ’ όσα μπορεί να χωρέσει κάθε στιγμή, μήτε τελειότητα, μήτε περισσότερος παράδεισος ή περισσότερη κόλαση. Τα πράγματα ισορροπούν, συγκλίνουν και δεν εξαφανίζονται, ούτε επανέρχονται, αλλά υπάρχουν, κι αυτή είναι η ωραιότερη αίσθηση, η αίσθηση των πραγμάτων που υπάρχουν. Και πόσο παρόντα είναι τα πράγματα, πόσο κοντινά! Με πόση δύναμη, με πόση ευσπλαχνία…»
Ένα συγκινητικά όμορφο, ρομαντικό, λυρικό βιβλίο. Από τις ευχάριστες εκδοτικές εκπλήξεις της χρονιάς.
«Η ανθρώπινη ζωή είναι παράξενη, πηγαίνει ανάποδα: είμαστε πεταλούδες και μεταμορφωνόμαστε σε κάμπιες, οπότε καλύτερα να μένουμε πεταλούδες».
Ένα βιβλίο ενηλικίωσης, ένας χορός ζωής, ένα μοναδικό κάδρο της δεκαετίας του 80, ένα βιβλίο γεμάτο χρώματα και μυρωδιές μιας πανέμορφης και μαγευτικής Ιταλίας. Ο Γκαρλίνι καταγράφει, ζωγραφίζει ένα μοναδικό πορτραίτο της εποχής ενώ παράλληλα παρακολουθούμε τις ιστορίες ενηλικίωσης των ηρώων. Με αφορμή την τελετή των χοιροσφαγίων, δύο μικρά παιδιά ο Ρομπέρτο και ο Ρικάρντο θα γνωριστούν και δημιουργήσουν μια δυνατή φιλία. Θα γίνουν αχώριστοι ενώ σύντομα στην παρέα τους θα προστεθεί ο Πιερ και η Κιάρα.
«Mα εγώ ήθελα φιλιά μεγάλα σαν ωκεανούς, μέσα τους να χαθώ και να πνιγώ».
Τα χρόνια περνούν. Ο συγγραφέας παρακολουθεί με ένα τρόπο ευφάνταστο και λιτό τη διαδρομή των ηρώων και καλείται ν αναπαραστήσει με τρόπο πειστικό και ρεαλιστικό μια εποχή που λίγο πολύ ήταν ο προπομπός όλων εκείνων που συναντάμε στο σύγχρονο κόσμο του σήμερα. Έρωτες, φιλία, ξέφρενος ρυθμός, αλκοόλ, ναρκωτικά, ποίηση, ηδονή. Ένας χορός ζωής και θανάτου που οι ήρωες του θα κληθούν να μάθουν τα βήματα του.
« Ο θάνατος και η ζωή είναι ο νόμος του κόσμου. Ζεις για λίγο και μετά πεθαίνεις, κι ο κόσμος αδιαφορεί για το αν ο θάνατος σου είναι πρόωρος ή άδικος, αν σου άξιζε ή ήταν βίαιος. Ο κόσμος δεν τηρεί μητρώο του καλού και του κακού, ο κόσμος σε προσπερνάει και συνεχίζει το δρόμο του.Όταν επίκειται να σε ποδοπατήσουν, λοταν καταλαβαίνεις ότι το κελαήδημα των πουλιών και το θρόισμα των σεντονιών στον αέρα θα συνεχίσουν χωρίς εσένα, μετά από σένα, τη στιγμή που ο κόσμος παίρνει φόρα και πηδάει πάνω από τη ζωή σου, δεν έχεις πια επιλογή».
Είναι από κείνα τα βιβλία που θα σε παρασύρουν να λικνιστείς στον ρυθμό του σε ένα μοναδικό ταξίδι για την νεότητα, τις ανθρώπινες σχέσεις και πως εκείνες εξελίσσονται στο πέρασμα του χρόνου σ’ ένα μακρύ αγώνα επιβίωσης. Κινηματογραφικό, χορταστικό, μεθυστικό. 4*
«Φέτος η μουσική μετριέται με χτυπήματα ανά λεπτό, ανάμεσα στα εκατόν είκοσι δύο και τα εκατόν σαράντα τέσσερα: την αποκαλούν ντίσκο. Όλοι θέλουν να χορεύουν». ...more
Συγκινητικό βιβλίο. Αφηγήτρια μια συγγραφέας με παράλληλη ιδιότητα αυτής της καθηγήτριας δημιουργικής γραφής. Η αυτοκτονία του αγαπημένου της φίλου, μΣυγκινητικό βιβλίο. Αφηγήτρια μια συγγραφέας με παράλληλη ιδιότητα αυτής της καθηγήτριας δημιουργικής γραφής. Η αυτοκτονία του αγαπημένου της φίλου, μέντορα, επίσης καθηγητή δημιουργικής γραφής θα την συνταράξει. Προσπαθώντας να συμβιβαστεί με την απώλεια του, η αφηγήτρια μας θα πρέπει να φροντίσει το σκυλί που της κληροδότησε εκείνος πριν το θάνατο του, ένα σκυλί μιας ιδιαίτερης ράτσας, που χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα καθώς βρίσκεται και εκείνο λίγο πριν το τέλος της ζωής ενώ θρηνεί παράλληλα για την απώλεια του ιδιοκτήτη του. Για κάποιο λόγο το συγκεκριμένο βιβλίο μου θύμισε όταν πηγαίναμε στο δημοτικό και η δασκάλα μας έβαζε να γράφουμε εκθέσεις. Ο φίλος της Nunez θα μπορούσε να είναι ένα «ενήλικο» σκέφτομαι και γράφω. Σκεφτείτε και πείτε μας εσείς μεγάλα παιδάκια πως διαχειρίζεστε την απώλεια, τη θλίψη, την αυτοχειρία. Τι σημαίνει για σας πένθος και ποια είναι τα στάδια που περνάτε μέσα από αυτό; Τι είναι φιλία, πως αντιλαμβάνεστε τον έρωτα; Η τέχνη της γραφής θα γίνει το επίκεντρο του βιβλίου ενώ αρκετές θα είναι και οι αναφορές σε σύγχρονους συγγραφείς ή θεατρικούς συγγραφείς του παρελθόντος. Θ’ αναφερθεί στις δυσκολίες που έχει το γράψιμο καθώς και στη ματαιότητα που χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη δουλειά. Ερχεται τελικά η κάθαρση για ένα συγγραφέα με το γράψιμο; Βέβαια κάπου εδώ έρχεται η παρουσία του Απόλλωνα, ενός σκυλιού που δε μπορεί να μιλήσει όμως νιώθει την ίδια θλίψη με εκείνη. Θα ταξιδέψουν μαζί σε ένα νέο δρόμο, θα γίνουν φίλοι και όπως λέει και η Ρίλκε και τονίζει η αφηγήτρια φιλος ορίζεται ως οι δυο μοναξιές που προστατεύουν, συνορεύουν και τελικα χαιρετούν ο ένας τον άλλο. "Αυτό που μας λείπει - ό,τι χάνουμε και ό,τι πενθούμε- δεν μας κάνει άραγε, βαθιά μέσα μας, αυτό που είμαστε αληθινά; Περιττό να πω για τα όσα θελήσαμε στη ζωή μα δεν αποκτήσαμε ποτέ" Το αγάπησα λιγότερο απ’ οσο θα ήθελα. 3* ...more
«Η ζωή δεν περιμένει τον δικό μου πονοκέφαλο. Όταν κάποιος κρύβεται πίσω από την αδυναμία, γίνομαι επικίνδυνη. Όταν με πλησιάζει για να ακούσει μια ι «Η ζωή δεν περιμένει τον δικό μου πονοκέφαλο. Όταν κάποιος κρύβεται πίσω από την αδυναμία, γίνομαι επικίνδυνη. Όταν με πλησιάζει για να ακούσει μια ιστορία πόνου, γίνομαι επικίνδυνη. Είμαι επικίνδυνη, γιατί ο χρόνος μετρά αντίστροφα και εγώ είμαι ελεύθερη να ζήσω πολύ».
Ένα συλλογικό έργο, η φωνή των γυναικών που μάχονται, διεκδικούν, απαιτούν και αγωνίζονται. Ένα βιβλίο από τις γυναίκες για τις γυναίκες με απώτερο σκοπό οι διηγήσεις των ιστοριών τους, των αγώνων τους, των νικών τους ή ακόμα και των αποτυχιών τους ν’ αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για όλες εκείνες τις γυναίκες που αγωνίζονται να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, ξαναγράφοντας ξανά τους όρους που σημαίνει να είσαι γυναίκα στην ανδροκρατούμενη και πατριαρχική κοινωνία του σήμερα. Ενδιαφέρουσα ιδέα, δεν είμαι σίγουρη ότι μου άρεσε η εκτέλεση. Αρκετές ιστορίες θα σε συγκινήσουν, άλλες πάλι με άφησαν αδιάφορη. Θεωρώ επίσης ότι το αποτέλεσμα κάπου έχανε λόγω της επιλογής ας πούμε ιστοριών πιο «προοδευτικών» γυναικών που οι περισσότερες κατέχουν εξέχουσες θέσεις στην κοινωνία. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν είχαν κάτι να πουν μου έλειψαν οι φωνές και άλλων γυναικών όχι απαραίτητα σπουδαγμένων. Επικίνδυνη είναι μια γυναίκα που αντιδρά, μιλά ανεξάρτητα από το κοινωνικό της στάτους και μορφωτικό της επίπεδο. Δεν είμαι δηλαδή πολύ σίγουρη ότι η συγκεκριμένη προσπάθεια απευθύνεται πραγματικά σε όλες τις γυναίκες. Δύσκολο πράγμα να είσαι γυναίκα, πολλα στερεότυπα. Να γίνεσαι επικίνδυνη για όσους δε σε αφήνουν να ονειρεύεσαι, να γίνεσαι επικίνδυνη όταν ο φόβος σου κόβει τα γόνατα. Να υψώνεις το ανάστημα σου και να διεκδικείς ότι σου αξίζει. 2,5 * ...more
Αγαπώ την πένα της Διβάνη. Τα τελευταία της βιβλία που κινούνται και λίγο σε ιστορικά πλαίσια, είναι πραγματικά αξιολογότατες προσπάθειες και ένας ιδιΑγαπώ την πένα της Διβάνη. Τα τελευταία της βιβλία που κινούνται και λίγο σε ιστορικά πλαίσια, είναι πραγματικά αξιολογότατες προσπάθειες και ένας ιδιαίτερος τρόπος για να διδάξεις αν θέλετε ιστορία ειδικά με τον μυθιστορηματικό τρόπο που προσπαθει πάντα να το κάνει. Πουλ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τη ζωή του Καποδίστρια. Διαβάζεται γενικά πολύ εύκολα, μου ελειψε ομως κάτι απο το ν' αφεθώ στην ιστορία του Ιωάννη με την αγαπημένη του Ρωξάνη. Μου φάνηκε ανολοκλήρωτο το συγκεκριμένο κομμάτι της αφήγησης. Κάτι έλειπε....more
H αυτούσια αγόρευση της δικηγόρου της οικογενείας Φύσσα, Χρύσας Παπαδοπούλου. Ένα βιβλίο προσφοράς για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτή η ιστορική για τα ελλH αυτούσια αγόρευση της δικηγόρου της οικογενείας Φύσσα, Χρύσας Παπαδοπούλου. Ένα βιβλίο προσφοράς για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτή η ιστορική για τα ελληνικά δεδομένα δίκη, ίδια ώρα που οι κατηγορούμενοι έδιναν μεγάλο αγώνα για την μη κάλυψη της. Χρύσα Παπαδοπούλου, μια μάχιμη δικηγόρος που χωρίς το πλούσιο βιογραφικό στις δικαστικές αίθουσες κατάφερε με τρόπο αξιέπαινο και βασιζόμενη στην παράθεση των πραγματικών γεγονότων, διεκδικεί με τον πύρινο λόγο της και το πείσμα των νιάτων της την αίσια έκβαση της δίκης μαχόμενη με επιμονή και ενσυναίσθηση. Το βιβλίο «όρθιος σε δημόσια θέα» αποτελεί μια σπουδαία νίκη απέναντι στο φασισμό, έναν οδηγό για ένα καλύτερο αύριο. Ένα ιστορικό ντοκουμέντο που πρέπει να διαβαστεί και να υπάρχει σε κάθε βιβλιοθήκη. Μια πρώτη μάχη από τις πολλές που θα δοθούν
"Ο Παύλος Φύσσας δεν δολοφονήθηκε για το τίποτα”
Προλογίζει η Μάγδα Φύσσα, μητέρα όλων των Ελλήνων. Μαζί με την άσβεστη φλόγα της κυρίας Παπαδοπούλου συνθέτουν ένα σπουδαίο δίδυμο γυναικών που σπάνε τα δεσμά του φασισμού και πάλεψαν με νύχια και με δόντια απέναντι σ’ αυτόν χωρίς να στηρίζονται στις πλάτες κανενός. Σπουδαίο βιβλίο…. ...more
Μια «τέλεια» κακή εκτέλεση μιας συμπαθητικής ιδέας. Την πάτησα πολύ με την περίληψη. Περίμενα κάτι άλλο. Αν και δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ τέτοιους Μια «τέλεια» κακή εκτέλεση μιας συμπαθητικής ιδέας. Την πάτησα πολύ με την περίληψη. Περίμενα κάτι άλλο. Αν και δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ τέτοιους χαρακτηρισμούς για ανθρώπους που καταθέτουν την ψυχούλα τους στο γράψιμο, προσωπικά το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν για μένα πολύ «δεύτερο» και δε θα επέλεγα προς έκδοση αν ήμουν εκδοτικός οίκος....more
Αν η συγγραφέας ήταν τραγουδίστρια, θα ήταν από εκείνες που αναγνωρίζεις ότι έχουν σπουδαία φωνή, που σου αρέσει γενικά να τις ακούς αν τις πετύχεις σΑν η συγγραφέας ήταν τραγουδίστρια, θα ήταν από εκείνες που αναγνωρίζεις ότι έχουν σπουδαία φωνή, που σου αρέσει γενικά να τις ακούς αν τις πετύχεις στο ραδιόφωνο αλλά που δεν έχουν πει ακόμα αυτό το σπουδαίο τραγούδι που θα την τοποθετήσει στο πάνθεον του πενταγράμμου και θα το σιγοτραγουδάς με κάθε ευκαιρία. Αυτό ακριβώς ένιωσα με τούτο το βιβλιαράκι για τη Σβέμπλιν. Έχει ταλέντο, γράφει πολύ όμορφα με ένα δικό της ξεχωριστό ύφος αλλά το «τραγούδι» της δε φτάνει τόσο δυνατά στ’ αυτιά σου αλλά έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά για να κάνει τον κόσμο να μιλάει γι' αυτήν στο μέλλον. Ανήσυχη γραφή μα συνάμα διακριτική και νοσταλγική, η συγγραφέας καταπιάνεται με το θέματα που βρίσκονται στην καθημερινή διάταξη των περισσοτέρων από εμάς όπως ο φόβος, το αίσθημα της μοναξιάς καθώς και τα τραύματα που μας ακολουθούν και σημαδεύουν τα έργα και ημέρες μας συνδυάζοντας το με το στοιχείο της μυθοπλασίας. Το γοητευτικότερο στοιχείο όλων θα έλεγα ότι είναι αυτές οι σιωπές, αυτά τα λόγια των ηρώων της που αποφάσισε να κρατήσει καλά φυλαγμένα δημιουργώντας έτσι μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Ιστορίες απελπισίας, ερήμωσης, μοναξιάς. Τα αντικείμενα επίσης παίζουν το δικό τους μοναδικό ρόλο στην ιστορία καθώς βοηθούν στη σκιαγράφηση των ιδιοκτητών τους και χαρακτήρων της ιστορίας. Η Σβέμπλιν σκάβει πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων και δημιουργεί μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα στο γραπτό της. Ένα σκοτεινό βιβλίο για το πάθος, τη μοναξιά, τη δυστυχία και όλες εκείνες τις ανησυχίες που κυριεύουν τον κόσμο μας. Κάθε ιστορία μια αναζήτηση. Τα σπίτια συνήθως αντιπροσωπεύουν τον χώρο που αισθανόμαστε ασφάλεια και αγάπη. Τι γίνεται όμως όταν το σπίτι μένει άδειο; Οι ήρωες θα ψάξουν να βρουν ξανά το νήμα της ζωής αναζητώντας ότι έχασαν στο παρελθόν. Κάποιες καταστάσεις προφανείς, κάποια άλλα θα μείνουν ανείπωτα κάνοντας ακόμα πιο γοητευτική αυτή την ανησυχία που σου αφήνει η συγγραφή της Σβέμπλιν. Ενδιαφέρον ανάγνωσμα. 3* ...more
Στο τραπέζι της κουζίνας άπλυτα φλιτζάνια του καφέ Χαρτιά και μολύβια και λογαριασμοί που δεν μπήκα στον κόπο να ξοφλήσω το κινητο μισ Τα σύνεργα, 2019
Στο τραπέζι της κουζίνας άπλυτα φλιτζάνια του καφέ Χαρτιά και μολύβια και λογαριασμοί που δεν μπήκα στον κόπο να ξοφλήσω το κινητο μισοφορτισμένο τα γυαλιά μου βρόμικα ένα ματωμένο χαρτομάντιλο η πληγή στο ξύλο που χάραξες με το μαχαίρι του ψωμιού κάποιο βράδυ που μέθυσες και μ’ αγαπούσες πάλι καραμέλες για το βήχα Δεν τολμώ να τα μαζέψω Ούτε θα ήθελα Κατά βαθος είμαι Δικός τους Όσο είναι και αυτά δικά μου Όταν πεθάνω -όλοι θα πεθάνουμε αργά ή γρήγορα, αγάπη μου Άσχετα από το εάν μας αγαπούν ή μας απεχθάνονται Θέλω να φαντάζομαι πως Κάποιος θα τα ξεφορτωθεί δεν είναι πως δεν επιθυμώ να μείνει κάτι για να με θυμούνται είναι που έχω ανάγκη κανείς και τίποτα να μη με κάνει να πιστέψω πως υπάρχει δεύτερη ευκαιρία αρκεί εκείνη η εικόνα του μικρού, στα οχτώ, να φεύγει πρώτη φορά μόνος πάνω στο ποδήλατο χωρίς βοηθητικές χωρίς το χέρι μου να τον ζυγιάζει ...more
Μπορούμε επιτέλους να πάμε μια βόλτα, εντάξει; της είπα εσύ κι εγώ. Ό,τι κι αν φέρει το αύριο εμείς ζήσαμε σήμερα κι αν ύστερα στοΌ,τι κι αν φέρει το αύριο
Μπορούμε επιτέλους να πάμε μια βόλτα, εντάξει; της είπα εσύ κι εγώ. Ό,τι κι αν φέρει το αύριο εμείς ζήσαμε σήμερα κι αν ύστερα στο μέλλον σκοντάψει ο ένας πάνω στον άλλον ούτε και τότε πειράζει Πρόσεξε που πατάς, είπε κάτω απ' τα παπούτσια κυκλοφορούν μερμήγκια κι εγώ κουράστηκα να μάθω να μη νιώθω πόνο. ...more
«Είμαστε εμείς, οι μεγάλοι, που φοβόμαστε, γιατί ο αυθεντικός φόβος προέρχεται μονάχα από την εμπειρία. Φοβόμαστε την πείνα όταν βλέπουμε πως δεν μπο «Είμαστε εμείς, οι μεγάλοι, που φοβόμαστε, γιατί ο αυθεντικός φόβος προέρχεται μονάχα από την εμπειρία. Φοβόμαστε την πείνα όταν βλέπουμε πως δεν μπορούμε να πληρώσουμε το χρέος στην τράπεζα. Φοβόμαστε τον πόλεμο γιατί είδαμε τι έκανε στους παππούδες μας. Μας τρομοκρατεί η αρρώστια γιατί έχουμε κλάψει στην κηδεία των φίλων μας. Ο φόβος δίχως εμπειρία είναι μονάχα μια φιλοσοφική τρέλα, γι’ αυτό τα παιδιά δεν τρομάζουν πραγματικά».
Πρωτότυπο και ενδιαφέρον βιβλίο. Μπορεί να μην κατάφερα να συνδεθώ ιδιαίτερα μαζί του και να έπιανα πολλές φορές τον εαυτό μου να μην μπορεί να συγκεντρωθεί 100% σε αυτό που διάβαζε, όμως αυτό δε μειώνει την πραγματικά ενδιαφέρουσα αναγνωστική εμπειρία. Πότε με καυστικό χιούμορ, πότε με γλυκόπικρες εναλλαγές ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την ασθένεια από την οποία πάσχει, την ψωρίαση ως ένα μέσο για να μιλήσει για το δέρμα. Προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με αυτό, αφ��γείται με κάθε λεπτομέρεια της συνέπειες που αντιμετωπίζει εξαιτίας της πάθησης το. Στη συνέχεια πασπαλίζει την αφήγηση του αναλύοντας τις ζωές σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως ο Στάλιν, ο Ναμπόκοφ, ο Πάμπλο Εσκομπάρ που πάσχουν από την ίδια ασθένεια. Προσωπικά το συγκεκριμένο κομμάτι μάλλον περισσότερο με κούρασε παρά μου προσέδωσε κάτι στην αφήγηση. Ο Molino λοιπόν με αφορμή την ασθένεια του θα βρει το χώρο να μιλήσεις για φυλετικές διακρίσεις, ρατσισμό, τις αντιδράσεις της κοινωνίας απέναντι στο άτομο που νοσεί καθώς γίνεται μάστιγα κάτω από το βλέμμα ενός υγιούς ανθρώπου. Παράλληλα αναλύει το πόσο επηρεάζεται και η ζωή των γύρων του, ενώ δε διστάζει ν’ αποκαλέσει τον εαυτό του «τέρας». Για τον Μολίνο το δέρμα είναι κατά κάποιο τρόπο η «βιτρίνα» που δείχνουμε στον έξω κόσμο. Για να έχεις την αποδοχή του κόσμου πρέπει να παρουσιάσεις μια όμορφη βιτρίνα. Όταν όμως η εικόνα αυτή νοσεί τι γίνεται; Εκεί κυριαρχεί ο φόβος. Νομίζω ότι τελικά αυτό ήθελε να πει το βιβλίο. Μέσα από τη διήγηση του ο Μολίνο σκιαγραφεί το φόβο που νιώθουμε όλοι μας όταν αποκαλυπτόμαστε στον υπόλοιπο κόσμο. Ο φόβος της αποδοχής για το ποιοι τελικά είμαστε. Σκληρός αγώνας. 3*
''Δεν είμαι απειλή για κανέναν, ψάχνω μονάχα καταφύγιο από έναν κόσμο που θα με καταδίωκε με δαδιά και δικράνια, αν μ 'έβλεπε όπως είμαι'' ...more
Οι δίδυμες αδερφές Βίνις είναι αχώριστες. Γεννήθηκαν στην κωμόπολη του Μάλαρντ. Η ιδιαιτερότητα αυτής της κωμόπολης είναι ότι εκεί ζούσαν μαύροι αλλά Οι δίδυμες αδερφές Βίνις είναι αχώριστες. Γεννήθηκαν στην κωμόπολη του Μάλαρντ. Η ιδιαιτερότητα αυτής της κωμόπολης είναι ότι εκεί ζούσαν μαύροι αλλά ανοιχτόχρωμοι. Σχεδόν τους πέρναγες για λευκούς. Σε αυτό το χωριό λίγο πολύ ζούσες υποταγμένος σε μια συγκεκριμένη μοίρα, με σκυμμένο το κεφάλι και χωρίς προοπτικές. Μεγαλώνοντας λοιπόν οι δυο αδερφές αποφασίζουν να μην υποταχθούν στη μοίρα τους. Χωρίζουν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Η μία θα εξαφανιστεί. Τα ίχνης της χάνονται απ’ όλους. Ακόμα και από την πολυαγαπημένη της αδερφή. Στην πραγματικότητα εξαφανίζεται απ’ όλα και παντρεύεται έναν λευκό άντρα, επιλέγοντας και η ίδια να ζήσει ως λευκή με το σύζυγο της να μη μαθαίνει ποτέ την αλήθεια. Η άλλη αδερφή θα συνάψει γάμο με έναν μαύρο και βίαιο άντρα, θα γεννήσει ένα εξίσου μαύρο παιδί και θα επιστρέψει στον τόπο καταγωγής της όμως τα βάσανα της θα περάσουν στην κόρη της που είναι καταδικασμένη ως απόλυτα μαύρη να ζει σε μια κωμόπολη που ζουν μαύροι άλλα όχι και τόσο μαύροι βιώνοντας τον απόλυτο ρατσισμό και ταπείνωση. Μια όχι και τόσο δημοφιλής άποψη . Το βιβλίο μου άρεσε αλλά θεωρώ ότι δεν ανταποκρίθηκε 100% στη φήμη του. Νομίζω ήθελα κάτι πιο δυνατό. Βρήκα ότι είχε μια πιο «ασφαλή» αν θέλετε προσέγγιση από αυτή που πίστευα ότι θα διαβάσω. Η κεντρική ιδέα ήταν φανταστική και άκρως ενδιαφέρουσα απλά νομίζω ότι η προσπάθεια της συγγραφέως να φέρει στο φως κάποια σοβαρά ζητήματα που την απασχόλησαν στο βιβλίο κάπου κόλλησε και δεν έφτασε ποτέ σε βάθος. Θα προτιμούσα ένα βιβλίο που οι ήρωες θα εκτεθούν περισσότερο ενώ τα θέματα οικογενειακής βίας, ρατσισμού, τρανς κοινότητας, φανατισμού, φυλετικής ταυτότητας περισσότερο τα «γρατζούνισε» παρά τ΄αξιοποίησε παρά το άκρως ενδιαφέρον πρωτόλειο που είχε στα χέρια της. Βέβαια εδώ μπορώ να δεχτώ ως αντίθετη άποψη ότι ενδεχομένως αυτός να ήταν και ένας από τους λόγους επιτυχίας του βιβλίου, η απλότητα του και η εξερεύνηση παρά ανάλυση των πραγμάτων. Το «αόρατο μισό» είχε μια όμορφη ιστορία να πει. Το δικό μου όμως αναγνωστικό γούστό ήθελε κάτι παραπάνω από μια όμορφη ιστορία. Έχοντας επενδύσει στην ιστορία των δύο γυναικών βρήκα αρκετά κουραστικό το δεύτερο μισό που η ιστορία επικεντρώνεται στις κόρες των δυο αδερφών. 3* Και τώρα κλασσικά σαν καλό σπασικλάκι κάθομαι και αναρωτιέμαι όπως κάνω πάντα σε αντίστοιχες περιπτώσεις που ολος ο κόσμος λατρεύει ένα βιβλίο και εγώ όχι τι σκατά δεν έπιασα σωστά από την ιστορία. Όχι γιατί νιώθω ενοχές αλλά γιατί πραγματικά ήθελα να το αγαπήσω περισσότερο αυτό το βιβλίο.
Το «Ρέκβιεμ για μια δημοκρατία» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέως. Μα τι εντυπωσιακή είσοδο του πρωτοεμφανιζόμενου Cantaloube στα λημέρια της Το «Ρέκβιεμ για μια δημοκρατία» είναι το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέως. Μα τι εντυπωσιακή είσοδο του πρωτοεμφανιζόμενου Cantaloube στα λημέρια της λογοτεχνίας. Σχεδόν ασύλληπτο στα δικά μου μάτια κάποιος να γράφει με τόσο θαυμαστό τρόπο για πρώτη φορά ένα λογοτεχνικό έργο. Ο Κανταλούμπ με τη μορφή ημερολογιακής αφήγησης έρχεται να μας μεταφέρει κάπου στα 1960 ανασυνθέτοντας την εικόνα της Γαλλίας εκείνης της εποχής. Μιας Γαλλίας που όπως κάθε χώρα κρύβει τα δικά της σκοτεινά μονοπάτια. Της Γαλλίας ονομάζεται Αλγερία. Συνθέτοντας μια χορταστική αστυνομική ιστορία, ο Κανταλουμπ παραδίδει μαθήματα γαλλικής ιστορίας αναβιώνοντας την πιο αιματηρή και δύσκολη περίοδο του Γαλλοαλγερινού πολέμου . Μια δολοφονία θ’ ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και θα δώσει στο συγγραφέα τη δυνατότητα να δημιουργήσει ένα από τα πιο ελκυστικά νουάρ μυθιστορήματα που διάβασα τελευταία. Την ίδια ώρα που η Αλγερία αγωνίζεται για την απελευθέρωση της, η δολοφονία αυτή θ’ αποτελέσει το βασικό γεγονός και τον κορμό της ιστορίας ή οποία εξελίσσεται στα μάτια του αναγνώστη μέσα από τρεις διαφορετικές αφηγήσεις. Ο ένοχος γνωστός εξαρχής. Καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας οι 3 αυτές διαφορετικές πλευρές δε θ’ αργήσουν να διασταυρωθούν και παρά τις διαφορετικές αντιλήψεις θα συνεργαστούν στο κυνήγι του δολοφόνου. Τους συμπάθησα και τους 3 παρά τη διαφορετικότητα τους. Δεν ξέρω γιατί. Βαθύς γνώστης και μελετητής της Γαλλικής ιστορίας παρά το νεότερο της ηλικίας του και χωρίς να έχει ζήσει τα παραπάνω γεγονότα, χαρίζει στον αναγνώστη μια σπουδαία εμπειρία, τον βάζει μέσα στα γεγονότα, ενώ καταφέρνει να συνδυάσει άψογα το στοιχείο της μυθοπλασίας με την πολιτική διάσταση της ιστορίας με φόντο τη Γαλλική πρωτεύουσα, το Παρίσι.
«Αδελφέ μου, Η έρημος έγινε φίλη μου. Ναι, ξέρω, είναι παράξενο. Μεγαλώσαμε στην πόλη, στην όχθη της θάλασσας και στη σκιά που ρίχνουν οι πορτοκαλιές. Κι ωστόσο, από τότε που άρχισα να περιπλανιέμαι στην άμμο και τα βράχια, από τότε που περπατώ τη μέρα κάτω από το ηλιακό άστρο και κοιμάμαι τη νύχτα σκεπασμένος με τρεις κουβέρτες για να προφυλαχθώ από το κρύο, από τότε που εγκατέλειψα την άσφαλτο για τους χωματόδρομους, την ερωτεύτηκα τούτη την άνυδρη και κατάξερη γη που αποτελεί ένα τεράστιο κομμάτι της χώρας μας. Ναι, της χώρας μας. Την κληρονομήσαμε και μας ανήκει δικαιωματικά».
Η ιστορία θεμελίωσης της δημοκρατίας. Γοητευτικό, ευφυές. Συναρπαστικό.
Επίτευξη αναγνωστικού στόχου της χρονιάς με το πιο άνευρο και αδιάφορο βιβλίο που διάβασα φέτος. Από μένα είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο όχι. Α αρχή φάνταζΕπίτευξη αναγνωστικού στόχου της χρονιάς με το πιο άνευρο και αδιάφορο βιβλίο που διάβασα φέτος. Από μένα είναι ένα μεγαλοπρεπέστατο όχι. Α αρχή φάνταζε υποσχόμενη όμως με έχασε σχεδόν αμέσως. Φλατ αφήγηση που κατέληγε σε απόλυτη βαρεμάρα. Είναι από κείνα τα βιβλία που δυσκολεύομαι να βρω ακόμα και τα λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματα που μου άφησε. Ο θεωρητικά κύριος άξονας του που έχει να κάνει με το φανατισμό, την πίστη, τις εμμονές είναι από τα θέματα που μου αρέσει να διαβάζω στα βιβλία. Οι εμπρηστές δυστυχώς δεν κατάφεραν να βάλουν φωτιά στο αναγνωστικό μου πεδίο. Πλήρης αποσύνδεση με τους χαρακτήρες, κανένα συναισθηματικό δέσιμο. Είχα συνεχώς την αίσθηση ότι ενώ η συγγραφέας κάνει μια τεράστια προσπάθεια να φτιάξει ένα βιβλίο χαρακτήρων, πραγματικά τίποτα μα τίποτα δεν λειτουργούσε. Προσπαθεί να μιλήσει για τόσα πολλά θέματα και τελικά η απόδοση τους μπάζει από παντού. Ανύπαρκτη πλοκή και βομβαρδισμός με αχρείαστες πληροφορίες. Τελειώνεις το βιβλίο και ειλικρ��νά δε μπορείς να πεις τι βιβλίο διάβασες. Sorry guys I hated this. Χωρίς να είναι ένα δυσνόητο βιβλίο με βαθύ νόημα μου ήταν αδύνατο να το παρακολουθήσω. Ασύνδετο βιβλίο που προκαλεί σύγχυση στον αναγνώστη. ...more
Τι γλυκό βιβλίο. Ένα βιβλίο γεμάτο ελπίδα. Η ιστορία του Σκαρμέτα βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Αφηγείται μ’ ένα τρόπο άκρως απολαυστικό και αισιόδοξΤι γλυκό βιβλίο. Ένα βιβλίο γεμάτο ελπίδα. Η ιστορία του Σκαρμέτα βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Αφηγείται μ’ ένα τρόπο άκρως απολαυστικό και αισιόδοξο για τα δύσκολα χρόνια στην ιστορία της Χιλής κάτω από τη δικτατορία του Πινοσέτ. Κεντρική ιστορία, η αληθινή ιστορία γύρω από τη διαφημιστική καμπάνια που συνέβαλε στην πτώση της δικτατορίας Πινοσέτ. Ο Πινοσέτ βέβαιος για τη νίκη του και θεωρώντας ότι η πλειοψηφία του κόσμου είναι παρατημένη για ν’ αντιδράσει, αποφασίζει να επιτρέψει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με σκοπό τη συνέχιση ή μη της διακυβέρνησης του. Επιτρέπει έτσι την προβολή στα ΜΜΕ για λίγα λεπτά, διαφημιστικού σποτ από τους υποστηρικτές του όχι. Ο καλύτερος διαφημιστής της χώρας Μπετίνι θα επιστρατευθεί με σκοπό να ετοιμάσει μια θελκτική διαφημιστική καμπάνια προκειμένου να πειστεί ο κόσμος ότι ήρθε η ώρα ν’ αντιδράσει και ν’ αλλάξει το ρου της ιστορίας και ήρθε η ώρα της μετάβασης από τη δικτακτορία στη δημοκρατία. Παράλληλα βλέπουμε την ιστορία ενός μαθητή το οποίου ο πατέρας συλλαμβάνεται λόγω των δημοκρατικών του πεποιθήσεων. Συνδετικός κρίκος αυτών των 2 η κόρη του Μπετίνι, Πατρίσια. Μέσα σε λίγες μόνο σελίδες και με ένα πραγματικά αυθόρμητο ύφος, ο αναγνώστης θα μεταφερθεί στη Χιλή του 80. Προσωπικά έμαθα αρκετά πράγματα που δεν γνώριζα. Χωρίς να γίνεται κουραστικός με ιστορικές περιγραφές ο συγγραφέας με γλώσσα κοφτή και απλή παρουσιάζει τη διαδικασία του δημοψηφίσματος. Αν περιμένετε πολιτικές αναφορές μάλλον θ’ απογοητευτείτε. Ένα βιβλίο γεμάτο χρώματα όλα εκείνα τα χρώματα που λείπουν από την γκρίζα πραγματικότητα των κατοίκων της χώρας. Ένα βιβλίο που μέσα σε λίγες γραμμές προσπαθεί να σου πει ότι η παραίτηση ποτέ δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Ο αγώνας για το καλύτερο πάντα είναι. Ακόμα και όταν ο αγώνας είναι άνισος και όλα φαντάζουν ανέφικτα. 3.5*...more
Χμ, πολύ ανάμεικτα συναισθήματα για το συγκεκριμένο βιβλίο. Το διάβασα σε λιγότερες από 48 ώρες όμως μου άφησε αρκετές αντιφατικές σκέψεις ως προς το Χμ, πολύ ανάμεικτα συναισθήματα για το συγκεκριμένο βιβλίο. Το διάβασα σε λιγότερες από 48 ώρες όμως μου άφησε αρκετές αντιφατικές σκέψεις ως προς το περιεχόμενο του. Εξηγούμαι. Η τύπισσα γράφει ωραία. Έχει ωραίο λόγο που ρέει εύκολα, επιτρέψτε μου όμως να πω ότι θεωρώ τα κάποια άκρως εγκωμιαστικά σχόλια κινούνται στο μέτρο της υπερβολής για τα δικά μου πάντα στάνταρ και πρότυπα ανάγνωσης. Τι περίεργο βιβλίο. Ξεκινάς από κάπου και φτάνοντας στο τέλος νιώθεις ότι διάβασες ένα τελείως διαφορετικό βιβλίο από αυτό που ξεκίνησες και αυτό είναι το δικό μου βασικό πρόβλημα απέναντι στ�� βιβλίο. Οι ενδιαφέροντες χαρακτήρες και η αρκετά καλή κεντρική ιδέα καθώς και η πραγματικά καθαρή και γρήγορη ροή, χάνονταν στα δικά μου μάτια από την έλλειψη συνοχής. Εκεί ενδεχομένως υστερεί η συγγραφέας και το βιβλίο συνολικά. Η έλλειψη βάθους και πειστικού αν θέλετε υπόβαθρου, στερεί από τον αναγνώστη τη δυνατότητα να διεισδύσει ακόμα περισσότερο στην ψυχοσύνθεση των ηρώων. Αντιφατικό τώρα που το σκέφτομαι το συγκεκριμένο μου σχόλιο αναλογικά του πόσο ευκολοδιάβαστο είναι σαν βιβλίο και πόσο ανθρωποκεντρική είναι η αφήγηση, καθώς μέλημα της συγγραφέως είναι η μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς καθώς και να υπογραμμίσει τα πολλά και διαφορετικά μονοπάτια που μπορεί να διανύσει κάθε άνθρωπος. Είμαστε όλοι εύθραυστοι και όσο και αν ξεγλιστράμε σε εναλλακτικές ζωές με σκοπό να ξεφύγουμε, πάντα θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις συνέπειες των επιλογών μας, οι οποίες πολύ συχνά αποδεικνύονται οδυνηρές. Πέρασα πραγματικά ωραία με το συγκεκριμένο βιβλίο, θα ταχθώ όμως και εγώ στο γκρουπ των αναγνωστών που δεν είναι σίγουροι για την πραγματική συγγραφική ταυτότητα της Μαντέλ . 3* ...more
Μια σύντομη σε έκταση, αλλά ταυτόχρονα τόσο μα τόσο απλή μεν αλλά ταυτόχρονα τόσο συναρπαστική ιστορία για τον παθιασμένο έρωτα του σταθμάρχη ΦαλλμεράΜια σύντομη σε έκταση, αλλά ταυτόχρονα τόσο μα τόσο απλή μεν αλλά ταυτόχρονα τόσο συναρπαστική ιστορία για τον παθιασμένο έρωτα του σταθμάρχη Φαλλμεράυερ, κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η ζωή του σταθμάρχη, μέχρι εκείνη τη στιγμή ήρεμη και οικογενειακή θ’ ανατραπεί όταν θα γνωρίσει μια κόμισσα από τη Ρωσία χάρη σε ένα ατύχημα στη σιδηροδρομική γραμμή στην οποία υπηρετεί. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ζούσε μια ήρεμη ζωή. Ζούσε με την σύζυγο και τις δύο δίδυμες κόρες του, αντιμετώπιζε με υπευθυνότητα την εργασία του. Ο πόλεμος θα τον φέρει στο μέτωπο στην πατρίδα εκείνης. Θα ανταμώσει ξανά μαζί της και θα ζήσουν τον έρωτα τους. Θα ερωτευτεί παθιασμένα, δυνατά. Ο έρωτας του φουντώνει και παρασύρει και την αγαπημένη του. H ταχεία του έρωτα τρέχει με γοργούς ρυθμούς και τους παρασύρει. Ο Ροτ πλάθει με τρόπο μαεστρικό και απλό, σχεδόν ακατέργαστο χωρίς περιττά στολίδια πλάθει μια ιστορία που μπορεί να μην ξεχωρίζει της πρωτοτυπίας της, που σε παρασύρει όμως με την αφήγηση της. Ήρεμη δύναμη ο Ροτ. Μια ιστορία πάθους για το αδύνατο που έγινε δυνατό. 4* ...more
«Τα αντικείμενα δεν είναι αξιόπιστα, οι αναμνήσεις δεν υπάρχουν, υπάρχουν μόνο οι εμμονές. Τις χρησιμοποιούμε για να κρατάμε ανοιχτή τη ρωγμή και πείθ«Τα αντικείμενα δεν είναι αξιόπιστα, οι αναμνήσεις δεν υπάρχουν, υπάρχουν μόνο οι εμμονές. Τις χρησιμοποιούμε για να κρατάμε ανοιχτή τη ρωγμή και πείθουμε τον εαυτό μας ότι η μνήμη είναι σημαντική, ότι εμείς και μόνο εμείς είμαστε οι φρουροί της. Κρατάμε την πληγή ανοιχτή, για να παραμένουν μέσα τα δικά μας δεινά, οι δικοί μας φόβοι, και φροντίζουμε να είναι αρκετά βαθιά, ώστε να χωρά και τη δική μας οδύνη, αλίμονο μας αν την αφήσουμε να περιπλα��ιέται». Η 36χρονη Ίντα επιστρέφει στη γενέτειρα της, τη Μεσσίνη, όταν την καλεί η μητέρα της για να βοηθήσει στην ανακαίνιση του πατρικού της σπιτιού με σκοπό μετά να πουληθεί. Για την ηρωίδα αυτό το ταξίδι δεν είναι μόνο η επιστροφή στον τόπο καταγωγής της, αλλά σηματοδοτεί την επιστροφή της σ’ ένα τόπο που την σημάδεψε, καθόρισε τον τρόπο ζωής της και της άφησε πολλές ανοιχτές πληγές. Έτσι η ανακαίνιση του σπιτιού θα αποτελέσει για την Ίντα το βασικό πρόσχημα για να ξεκινήσει ένα παιχνίδι μνήμης και εσωτερικής εκκαθάρισης.
«Επιμένουμε να θεωρούμε τη μνήμη ένα γλυκό που μπορούμε να το μοιραστούμε, και ποτέ δεν το παίρνουμε απόφαση ότι ένα γεγονός δεν είναι ένα γεγονός, δεν είναι ένα γεγονός- ένα τριαντάφυλλο δεν είναι ένα τριαντάφυλλο. Όχι ένα γεγονός δεν είναι ένα γεγονός είναι ίσως μια λεπτομέρεια στην οποία δίνουμε έμφαση για μια στιγμή, λόγω της οδύνης ή της εγωμανούς τάσης μας να περιστρεφόμαστε γύρω από αυτή. Μια λεπτομέρεια, που είδαμε ή ακούσαμε, και που αμέσως γίνεται υλικό για το ασυνείδητο μας και τις ορμές μας, ψηφίδα μιας σειράς από προηγούμενες και επόμενες λεπτομέρειες». Η ηρωίδα θα ψάξει να επουλώσει τα τραύματα και τις πληγες που της άφησε σε νεαρή ηλικία η εξαφάνιση του πατέρα της.
Η συγγραφέας με έναν απόλυτα γλαφυρό και τρυφερό τρόπο, θα βάλει την ηρωίδα αντιμέτωπη με τις εμμονές και τους δαίμονες του παρελθόντος σ’ ένα παιχνίδι και μόνο και απώτερο σκοπό να συμφιλιωθεί με όσα σημάδεψαν τη ζωή της. Μια πορεία στην κάθαρση και την ενηλικίωση. Ένας δρόμος δύσβατος και οδυνηρός.
«Δεν ξέρω πολλά για τις ζωές των άλλων, μα, αν άνοιγα μια χαραμάδα, η μοναξιά μου θα πλημμύριζε από κόσμο. Ίσως αύριο να είμαι έτοιμη να ξεκλειδώσω την πόρτα. Τώρα όχι. Τώρα κοιτάζω. Κοιτάζω όσους καπνίζουν, όσοιυς τρώνε αραντσίνι, όσους προσέχουν τα παιδιά τους και όσους απλώς ζουν αυτό το ταξίδι, είτε επιστρέφουν είτε φεύγουν. Ίσως σε αυτόν τον διάπλου που έχω κάνει χιλιάδες φορές, για να μάθω αν επιστρέφω ή αν φεύγω, να πρέπει να αναρωτηθώ αν ταξιδεύω με την πλάτη γυρισμένη ή με το βλέμμα στραμμένο στο σπίτι μου-γιατί ένα σπίτι υπάρχει μονάχα για μια ζωή. Πολλά είναι τα σπίτια που μπορούμε να κατοικήσουμε, μα ένα είναι εκείνο που φωτίζεται όταν ακούμε τη λέξη «σπίτι» Το δικό μου σπίτι βρίσκεται ανάμεσα σε δύο θάλασσες και δυο στεριές. Το δικό μου σπίτι είναι εδώ, τώρα».
Ο πόνος της εξαφάνισης του πατέρα συνοδεύει την Ίντα τα τελευταία 23 χρόνια. Επιστρέφοντας στο σπίτι θα έρθει αντιμέτωπη με τις αναμνήσεις της, με αντικείμενα που δεν πετάχτηκαν ποτέ με την ελπίδα ότι κάποτε θα χρησιμοποιηθούν. Μια ανοιχτή πληγή του παρελθόντος που τρέφει ένα κύκλο εμμονών στο σήμερα, στο παρόν, εγκλωβίζοντας την Ίντα και στερώντας της την δυνατότητα να αλλάξει και να μεγαλώσει και να ελέγξει το μυαλό της. Το μόνο που θεωρεί ότι μπορεί να ελέγξει είναι το σώμα της εξού και η επιλογή της να μην κάνει δικά της παιδιά. Οι αναμνήσεις στοιχειώνουν και η Ίντα θα κληθεί να βρεί έναν τρόπο ν΄ απαλλαγεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος και να ξεκολλήσει το ρολόι που σταμάτησε στην ώρα που εξαφανίστηκε ο πατέρας της. Παράλληλα η Ίντα θα βρει τα λόγια για να πενθήσει μαζί με τη μητέρα της, να εκφράσει τη θλίψη της, ενώ την ίδια ώρα θα συμπονέσει και θα γνωρίσει τις προσωπικές τραγωδίες των γύρων της πριν μπορέσει ν’ απελευθερωθεί και να προχωρήσει τη δική της ζωή.
Εξαιρετική λογοτεχνία από τη Nadia Terranova. Εξαιρετική η απόδοση της ψυχοσύνθεσης της ηρωίδας. Ένα μελαγχολικό ψυχογράφημα για τις αναμνήσεις, τα φαντάσματα του παρελθόντος που μας στοιχειώνουν, τον πόνο και τη θλίψη που βιώνουμε μέχρι την λύτρωση. Δύσκολος δρόμος που να πάρει………4*
Δεν πρόκειται ακριβώς για αστυνομικό βιβλίο αλλά για συλλογή διηγημάτων στα χρόνια του κορωνοιού. Πρωταγωνιστής στα δύο πρώτα εκτός από τον κορωνοιό οΔεν πρόκειται ακριβώς για αστυνομικό βιβλίο αλλά για συλλογή διηγημάτων στα χρόνια του κορωνοιού. Πρωταγωνιστής στα δύο πρώτα εκτός από τον κορωνοιό ο διάσημος ήρωας του Μάρκαρη, ο αστυνόμος Πέτρος Χαρίτος. Στο σημείο αυτό θέλω να σας πω πόσο μα πόσο απόλαυσα την πρώτη ιστορία δεδομένου ότι ο αστυνόμος Χαρίτος καταπιάνεται με την δολοφονία ενός λοιμωξιολόγου. Ελάτε τώρα μην μου παίζετε τις αθώες περιστερές όλοι το έχετε φαντασιωθεί παραπάνω από μία φορές. Σας βλέπω. Στα υπόλοιπα διηγήματα ο συγγραφέας εκτός από το επίκαιρο θέμα του κορωνοιού και τις συνέπειες σε όλα τα επίπεδα που έφερε η πανδημία στις ζωές όλων μας, αλλά προσπαθεί να μας θυμίσει ότι ο τρόμος υπήρχε και πριν από αυτήν είτε αυτός υπάρχει με τη μορφή ρατσισμού, βίας κτλ. Συμπαθητικό ανάγνωσμα που διαβάζεται γρήγορα. Κάποια διηγήματα είναι πιο συναισθηματικά άλλα πιο άνευρα. Συνολικά καλό αλλά σε πιο ρηχά νερά για τα υψηλά επίπεδα γραφής που μας έχει χαρίσει ο συγγραφέας. 3*...more
Loading...
