-Το θλιμμένο πνεύμα βρίσκει ανάπαυση όταν ενώνεται μ' ενα όμοιο πνεύμα. Τα ενώνει η αγάπη, ακριβώς όπως ένας ξένος που χαίρεται όταν βρίσκει εναν άλλο ξ-Το θλιμμένο πνεύμα βρίσκει ανάπαυση όταν ενώνεται μ' ενα όμοιο πνεύμα. Τα ενώνει η αγάπη, ακριβώς όπως ένας ξένος που χαίρεται όταν βρίσκει εναν άλλο ξένο σε μια ξέ- νη χώρα. Οι καρδιές που ενώνονται μέσα απο τη θλίψη δε θα χωριστούν απο τη δόξα της ευτυχίας, η αγάπη που εχει πλυθεί με τα δάκρυα θα μείνει παντοτινά αγνή και ωραία.
-Μέναμε και οι δυο σιωπηλοί, ο καθένας περιμένοντας τον άλλο να μιλήσει, αλλα η ομιλία δεν ειναι το μόνο μέσο επικοινωνίας ανάμεσα σε δυο ψυχές. Δεν είναι μόνο οι συλ- λαβές και οι λέξεις που βγαίνουν απο τα χείλη και τη γλώσσα που ενώνουν τις καρδιές. Υπάρχει κάτι πολύ πιο μεγάλο και αγνό, από οσα μπορεί να πει το στόμα. Η σιωπή φωτίζει τις ψυχές μας, ψιθυρίζει στις καρδιές μας, και τις ενώνει. Η σιωπή μας ξεχωρίζει απο τους εαυτούς μας, μας κάνει να ταξιδεύουμε στο άπειρο στερέωμα του πνεύματος, και μας φέρνει πιο κοντά στον ουρανό. μας κάνει να νοιώθουμε ότι τα σώματα δεν είναι τίποτα περισσότερο απο φυλακές και ότι αυτός ο κόσμος είναι μονάχα ένας τόπος εξορίας...
Ω! Δεν αντέχω το καλύτερο Μα ούτε το χειρότερο μπορώ να υπομένω Κι ελπίζοντας σε κάτι που δε θα 'ναι πιθανό Μα ούτε και απίθανο Κάθομαι εδώ και περιμένω
Μ’Ω! Δεν αντέχω το καλύτερο Μα ούτε το χειρότερο μπορώ να υπομένω Κι ελπίζοντας σε κάτι που δε θα 'ναι πιθανό Μα ούτε και απίθανο Κάθομαι εδώ και περιμένω
Μ’ όλα αυτά προσπαθώ και εγώ σαν καθωσπρέπει κυνικός να κρατήσω την απαιτούμενη απόσταση από τον εαυτό μου. Μετανιώνω για όσα έως τώρα ισχυρίστηκα, για ό,τι ως τώρα υπήρξα. Μετανιώνω γι' αυτή μου ακόμα τη μετάνοια. Όλους εμάς Που φτυαρίζουμε αποκαμωμένοι το σκοτάδι Με υπεριώδη βλέμματα Και στρώνουμε δείπνα συντροφικά Και μοιραζόμαστε ψίχουλα μπαγιάτικιας δόξας Και μουχλιασμένους μύθους
Με κατατρώγει αυτό το ανώδυνο ξεπέρασμα των αρχικών μου πόθων. Ω! Η πρώτη ιδέα έχει κιόλας αντικατασταθεί με μια άλλη πιότερο ευπρόβλεπτη, ευέλικτη, πρακτική. Ή μάλλον όχι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με υποκατάσταση. Παλεύω με το υποκατάστατο της μέρας και όχι με την ίδια τη μέρα. Ερωτοτροπώ με το υποκατάστατο της νύχτας και όχι με την ίδια τη νύχτα. Ούτε καν αυτό τον ίδιο το θάνατο δεν ανέχομαι, πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο. Αρχίζω και νιώθω περισσότερο άνθρωπος μέσα σ' αυτή τη φτηνή και απόκοσμη φαντασμαγορία της ματαιότητας, θέλω να παρουσιάσω το δικό μου νούμερο.
Είμαστε εδώ Χωρίς να είμαστε Αναπνέουμε Περπατάμε Μισούμε Αγαπάμε Αγοράζουμε Πουλάμε Μόνο και μόνο Για να δικαιολογούμε Την απουσία μας Πώς μπορεί να ονομάζεται Ένας κόσμος Φτιαγμένος από σκιές Ανύπαρκτων σωμάτων Οι καθρέφτες αποτυπώνουν Εντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνου Είμαστε όλοι Ασθενικά αιμορραγούντα φαντάσματα Μάταια προσπαθούμε ν' αφήσουμε τα χνάρια μας Για την εποχή των πραγμάτων Που θα ακολουθήσει Τη δικιά μας εποχή των σκιών
Η σκέψη λεν πως τρέχει πιο γρήγορα απ' το φως Μα αν είναι να βρεις την αγάπη σου Όσο κι αν βιάζεσαι Καλύτερα ξεκινά με τα πόδια
Κάνε μια ευχή με μια λέξη — Όχι πόνος - Μα αυτές είναι δύο - Στ' αρχίδια μου ...more
Τα φυτά απ' τα μεταξένια ως τα κλαδεμένα τα ζώα απ' τα τριχωτά ως τα λεπιδωτά τα σπίτια απ’ τ’ αεροπλάνο ως τη μηχανή ξυρίσματος κι οι θάλασσες και το νεΤα φυτά απ' τα μεταξένια ως τα κλαδεμένα τα ζώα απ' τα τριχωτά ως τα λεπιδωτά τα σπίτια απ’ τ’ αεροπλάνο ως τη μηχανή ξυρίσματος κι οι θάλασσες και το νερό στο ποτήρι και τ' άστρα και των βουνών ο ύπνος κι ο άνθρωπος ένα κράμα με το καθετί παντού δηλαδή ο ιδρώτας δηλαδή το φως απ' τα βιβλία δηλαδή η αλήθεια το ψέμα δηλαδή ο φίλος ο εχθρός δηλαδή η νοσταλγία η χαρά η θλίψη. Ήρθα και πέρασα μέσ’ από το πλήθος μαζί με το πλήθος που *ρθε και πέρασε.
Να βουτάς μέσα στη ζωή, όπως βουτάς το καλοκαίρι στο φως της μέρας. Να βρίσκεις την απάντηση στο "γιατί γεννήθηκα, γιατί ζω;" να μένεις νέος όπως οι μέρες που' ρχονται όπως οι μέρες που 'ρχονται να μένεις νέος να μένεις νέος μαζί με τις μέρες που 'ρχονται, να μένεις νέος,
Τα γερατιά η μοναξιά κι εγώ κι ακόμα ο σεβντάς οι τέσσερις μας περπατάμε βουβοί πλάι - πλάι ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί πλάι - πλάι Τι δε θα δίναμε για να μην ακούμε τα βήματα ο ένας τ'αλλουνού Πονάμε βριζόμαστε από μέσα μας αλλά δεν αγαπιόμαστε γιατί δεν πιστεύουμε ο ένας τον άλλο Τι δε θα δίναμε για να φτάσουμε σε σταυροδρόμι και να πάρουμε κάποια στιγμή τέσσερις διαφορετικούς δρόμους αλλά αν απο μας πεθάνει κάποιος άραγε θα χαρούν οι υπόλοιποι; Τα γερατιά η μοναξιά κι εγώ κι ακόμα ο σεβντάς οι τέσσερις μας περπατάμε βουβοί πλάι - πλάι Τις νύχτες παίρνουμε τα τραμ χωρίς να ξέρουμε πού πάνε. Φαρδιά καθαρά τραμ με τρία βαγόνια μας πάνε τις νύχτες σε κάποια μέρη τσιρίζοντας τρομαχτικά. Ξάφνου βγαίνουν μπροστά μας καμένοι τοίχοι και περπατούν καταπάνω μας πελώριοι και με πείσμα περπατούν στο φως των φαναριών των δρόμων. Παράθυρα βγαίνουν μπροστά μας κι έρχονται καταπάνω μας σωρηδόν και τσαλαπατώντας το'να τ'άλλο χωρίς τζάμια χωρίς τσερτσεβέδες κι όχι απ'τις κάμαρες του κόσμου αλλά τα παράθυρα των κενών. Περνάμε μπροστά από πόρτες χωρίς κανάτια από πόρτες που δε βγάζουν πουθενά. Άνθρωποι με τρεις σαρδέλλες στα μανίκια περιμένουν το τραμ στα πεζοδρόμια ακουμπώντας στα μπαστούνια τους με τη λαστιχένια άκρη. Δεν ξέρω όλοι οι βουβοί είναι κουφοί; Πάντως οι πιο πολλοί απ'τους τυφλούς είναι τυφλοί και το φως των τραμ πέφτει μέσα στ'ανοιχτά τους μάτια χωρίς εκείνοι να καταλαβαίνουν τιποτε
Ζωή, πώς με παράδωσες μ’ ένα φιλί στους δήμιους και τώρα ακούω το γέλιο σου παντού σαρκαστικό για μένα, που αποτόλμησα ψευτοευγενείς και τίμιους μεσ’ στηΖωή, πώς με παράδωσες μ’ ένα φιλί στους δήμιους και τώρα ακούω το γέλιο σου παντού σαρκαστικό για μένα, που αποτόλμησα ψευτοευγενείς και τίμιους μεσ’ στη γενιά σου, να τους δω σαν υποστατικό. Εγώ ήμουν ένας γνήσιος κι άγνωστος της γενιάς σου κ’ ήρθα χωρίς απαίτηση μ’ όλους μαζί και γω κι’ ούτε ποτέ σού ζήτησα δείγμα της συμπονιάς σου, απ’ τα περίσσια χρέη μου δίκαια ν’ απαλλαγώ. Μα καθώς ήμουν κύριος άμαθος να δουλεύω και παιδική γαλήνευεν η δίκαιη μου ψυχή, εκέρδισα το μίσος σου, Ζωή, και το πιστεύω τώρα που η δυστυχία μου στο γέλιο σου αντηχεί....more
Κλειστό φέρετρο η νέα προσπάθεια της συγγραφέως να επαναφέρει τον αγαπημένο ήρωα Ηρακλή Πουαρό. Σε αντίθεση με το έγκλημα με υπογραφή που δεν είχε κατΚλειστό φέρετρο η νέα προσπάθεια της συγγραφέως να επαναφέρει τον αγαπημένο ήρωα Ηρακλή Πουαρό. Σε αντίθεση με το έγκλημα με υπογραφή που δεν είχε καταφέρει να με συγκινήσει θεωρώ ότι το κλειστό φέρετρο έχει περισσότερες αρετές σαν βιβλίο και η συγγραφέας του καταφέρνει να σταθεί περισσότερο επάξια στη βαριά κληρονομιά που άφησε πίσω της η Άγκαθα Κρίστι με έναν ήρωα όπως είναι ο Ηρακλής Πουαρό δημιουργώντας αυτή τη φορά ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο μυστηρίου με γρήγορο ρυθμό και συνοχή. Το κακό όμως είναι ότι ναι μεν σαν βιβλίο βρήκα ότι είχε περισσότερο σασπένς από το προηγούμενο όμως έχοντας κάνει διατριβή σε όλα τα βιβλία της Αγκαθα Κρίστι θεωρώ ότι και στα δυο της βιβλία η συγγραφέας μας δίνει ένα διαφορετικό Πουαρό από αυτόν της Κρίστι. Έναν πιο μπλαζέ φλατ ήρωα ή τελοσπάντων λιγότερο εντυπωσιακό από ότι τον είχαμε συνηθίσει. Επιπλέον ενώ ακολουθεί το στυλ της Κρίστι ως προς τη δόμηση του βιβλίου θεωρώ ότι οι ιστορίες της είναι μεν ενδιαφέρουσες αλλά όχι τόσο ανατρεπτικές που θα σου κόψουν την ανάσα. Εν κατακλείδι πολύ καλή προσπάθεια αλλά χρειάζεται ακόμα δρόμος για να γίνει η συγγραφέας η νέα βασίλισσα της αστυνομικής λογοτεχνίας....more
-Οι χαρές ετούτης της ζωής δεν είναι της ζωής, αλλά ο φόβος μας να υψωθούμε σε μιαν ανώτερη ζωή τα βάσανα ετούτης της ζωής δεν είναι της ζωής, αλλά ο -Οι χαρές ετούτης της ζωής δεν είναι της ζωής, αλλά ο φόβος μας να υψωθούμε σε μιαν ανώτερη ζωή τα βάσανα ετούτης της ζωής δεν είναι της ζωής, αλλά ο αυτοβασανισμός μας εξαιτίας αυτού φόβου. -Η συναναστροφή με τους άλλους παρασύρει κάποιον στο να παρατηρεί τον εαυτό του. -Το ρεύμα αντίθετα στο οποίο κολυμπά κάποιος είναι τόσο ορμητικό που μερικές φορές μέσα σε ένα παροξυσμό ταραχής τους πιάνει απελπισία από τη μοναχική γαλήνη μέσα στην οποία τσαλαβουτά τόσο πολύ πίσω έχει παρασυρθεί κάποια στιγμή ανεπάρκειας. -Οπωσδήποτε υπάρχουν δυνατότητες για μένα αλλά κάτω από ποια πέτρα είναι κρυμμένες? -Υπάρχει προορισμός αλλά όχι δρόμος αυτό που αποκαλούμε δρόμο είναι ο δισταγμός. -Μερικοί αρνούνται την ύπαρξη της δυστυχίας δείχνοντας τον ήλιο, αυτός αρνείται την ύπαρξη του ήλιου δείχνοντας τη δυστυχία ...more
O καθένας έχει την τελεία του. Κάποιοι είναι τυχεροί σε αυτή τη ζωή και μέχρι να μπει η τελεία παίζουν κονσέρτο τα υπόλοιπα σημεία στίξης και έρχεται O καθένας έχει την τελεία του. Κάποιοι είναι τυχεροί σε αυτή τη ζωή και μέχρι να μπει η τελεία παίζουν κονσέρτο τα υπόλοιπα σημεία στίξης και έρχεται το τέλος σαν αεράκι να τους πάρει, κάποιοι άλλοι πάλι όχι, και μερικοί ακόμα πιο άτυχοι αυτοί-είναι και υποχρεωμένοι να βρουν τη δύναμη μετά την τελεία να βάλουν και την παύλα....more
2,5-2,75 αστεράκια Λοιπόν έχουμε και λέμε Στα συν: 1. Τα αρώματα και οι μυρωδιές της Κρήτης. Αχ πατρίδα με το μεγαλείο σου 2. Ένας συγγραφέας που σε σχέσ2,5-2,75 αστεράκια Λοιπόν έχουμε και λέμε Στα συν: 1. Τα αρώματα και οι μυρωδιές της Κρήτης. Αχ πατρίδα με το μεγαλείο σου 2. Ένας συγγραφέας που σε σχέση με άλλους συναδέλφους του φαίνεται να έχει αρκετές δυνατότητες και μπορεί σίγουρα να γράψει δυνατές ιστορίες άλλωστε έχω ξαναπεί ότι εκτιμώ ιδιαίτερα όταν άντρας συγγραφέας μπορεί να προσεγγίσει με λεπτότητα γυναικείους χαρακτήρες Στα πλην: 1. Πολλές σελίδες. Αν η ιστορία είχε αποδοθεί λιγάκι πιο συμμαζεμένα και είχαν αποφευχθεί κάποιες μελιστάλακτες και δακρύβρεχτες περιγραφές για να δώσουν ένα πιο μελοδραματικό τόνο στην εξέλιξη της ιστορίας το αποτέλεσμα θα ήταν σίγουρο πιο μεστό 2. Οι συνεχείς εναλλαγές του χωροχρόνου από παρόν σε παρελθόν και τούμπαλιν σε προσωπικό επίπεδο με κούρασαν σε αρκετές περιπτώσεις. Να σημειώσω βέβαια ότι γενικά δεν τα πάω πάντα καλά με βιβλία που εξελίσσονται σε δύο χρονικά επίπεδα αλλά εν προκειμένω ένα παραπάνω. Καταλαβαίνω τους σκοπούς που ήθελε να εξυπηρετήσει μέσα στο κείμενο αλλά κατά τη γνώμη μου αρκετές φορές αυτό αποδυνάμωνε το σύνολο 3. Όσο και αν υπάρχουν οι προοπτικές, όσο και αν θεωρώ αναλογικά με άλλες αξιολογότατη την προσπάθεια του συγγραφέα του αηδονιού το δάκρυ ήταν ένα ακόμα βιβλίο από αυτά που σήμερα χαρακτηρίζουν δυστυχώς την ελληνική λογοτεχνία. Επανάληψη καταστάσεων, καμία καινοτομία, ντέρτια και καημοί, προβληματικοί έρωτες κτλ. Πραγματικά πολύ ανθρώπινος ο λόγος του συγγραφέα αλλά πολύ λίγος για τα δικά μου πλέον γούστα ...more
«Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο ακού «Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βραδιά κάποιος κλαίει πίσω από την πόρτα κι η μουσική είναι φίλη μας – και συχνά μέσα στον ύπνο ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες στον καθρέφτη πρόσωπα που τα είδαμε κάποτε σ’ ένα δρόμο η ένα παράθυρο και ξανάρχονται επίμονα σαν ένα άρωμα απ’ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο το παρελθόν ένα αίνιγμα η στιγμή βιαστική κι ανεξήγητη. Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ’ ένα λυγμό οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση ...more
Λοιπόν να δείτε που έχει γίνει το εξής. Καποια νύχτα που κοιμόμουνα ήρθε η κακιά μάγισσα του παραμυθιού και μου ρούφηξε και την τελευταία σταγόνα ρομαΛοιπόν να δείτε που έχει γίνει το εξής. Καποια νύχτα που κοιμόμουνα ήρθε η κακιά μάγισσα του παραμυθιού και μου ρούφηξε και την τελευταία σταγόνα ρομαντισμού που είχα μέσα μου . Και δεν έφτανε μόνο αυτό αλλά η ξεδιάντροπη μου δωσε και μια σπρωξιά και έπεσα από το κρεββάτι ε μαλλον από το ροζ συννεφάκι που ζούσα τόσα χρόνια. Πραγματικά δε μπορώ να βρω πιο πειστική και λογική εξήγηση για το δράμα που ζω. Γιατι δεν εξηγείται διαφορετικά ότι πλέον δε συγκινούμαι με κανενός είδους ερωτική ή ρομαντική ιστορία απαγορευμένη ή μη. Ποιος εγώ που τις είχα για πρωινό. Να δείτε καποια από τις Ελληνίδες συγγραφείς που κατα καιρούς έχω "περιλάβει" με τις κριτικές μου με καταράστηκε να ζήσω στην αιωνια αναισθησία και δε μπορώ με τίποτα να λύσω τα ξόρκια. Σας εξιστορώ τόση ώρα το δράμα μου γιατι στην πραγματικότητα δεν έχω κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον να σας πω. Αλήθεια δε νομίζω οτι μπορώ να κάνω ουσιαστική κριτική για ένα βιβλίο για το οποίο δεν ένιωσα απολύτως τίποτα. Μα τίποτα σας λέω ούτε καν νεύρα γιατι το βρήκα απαίσιο και αυτο κάτι θα ήταν. Τιποτα. Μηδέν. Πρέπει να ταν το πιο παθητικό διάβασμα βιβλίου που έκανα για το 2016 τουλάχιστον. Δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό που να με ενόχλησε και σε καμία περίπτωση δε με ξένισε η θεματική του εχω διαβάσει πολύ πιο σκληρές ιστορίες αλλά πραγματικά δε μπορώ να σας βρω ούτε ενα σημείο για το οποίο ένα δάκρυ ήταν έτοιμο να κυλήσει, ούτε κάποιο κομμάτι της ιστορίας που να με καθηλώσει για να καίγομαι να μάθω το παρακάτω. Η μόνη αγωνία που είχα να πω την αμαρτία μου ήταν να το τελειώσω μέσα σε μια μέρα για να πιάσω το επόμενο. Σορυ πραγματικά δεν υπονοώ ότι εφταιγε το βιβλίο απλά ειλικρινά το ξαναλέω δεν ενιωσα το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ. Ομολογώ εις άφεσην αμαρτιών
ΥΓ Μην το πείτε στη μάνα μου γιατι θα δικαιωθεί που με λέει αναίσθητη γαιδούρα όταν μαλώνουμε και δε θα χω μούτρα να αντιπαρατεθώ :p ...more
Έχω ξαναπεί σε παλιότερη κριτική μου για άλλο βιβλίο ότι θεωρώ τα 3 αστεράκια τη δυσκολότερη βαθμολογία του goodreads γιατί πρέπει κατά κάποιο τρόπο νΈχω ξαναπεί σε παλιότερη κριτική μου για άλλο βιβλίο ότι θεωρώ τα 3 αστεράκια τη δυσκολότερη βαθμολογία του goodreads γιατί πρέπει κατά κάποιο τρόπο να αποδείξεις ότι ένα βιβλίο σου άρεσε και δε σου άρεσε ταυτόχρονα. Το κουκλόσπιτο άνηκε στην μακριά λίστα εκείνων των βιβλίων που ήθελα απεγνωσμένα να διαβάσω πολύ πριν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Θυμάμαι κάπου είχε πέσει στην αντίληψη μου πριν καιρό και είχα κολλήσει τόσο με το εξώφυλλο του όσο και με την ιστορία που πίστευα ότι πραγματεύεται. Έχοντας πλέον διαβάσει το κουκλόσπιτο πιστεύω ότι πρόκειται μεν για ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο που αποδίδει αρκετά καλά και ατμοσφαιρικά το κλίμα της εποχής του 17ου αιώνα στην Ολλανδία το οποίο όμως είναι ελλιπέστατο δε σε σημείο νεύρωσης αναλογικά και με το μέγεθος του ως προς το περιεχόμενο του και την εξέλιξη της ιστορίας. Είναι ένα βιβλίο που χρειάζεται αρκετή υπομονή για να το διαβάσεις όχι γιατί η συγγραφέας δεν έχει συνέπεια στη γραφή της αλλά γιατί η κεντρική ιδέα πάσχει στην εκτέλεση της και δεν αρκεί η πιστή κατά τ’ άλλα απόδοση της εποχής. Πράγματι η συγγραφέας μεταφέρει σχεδόν μαεστρικά τ��ν οικονομική ευμάρεια του Άμστερνταμ ενώ ταυτόχρονα θίγει διάφορα κοινωνικοοικονομικά θέματα της εποχής μέσα από διάφορες πινελιές μυστηρίου που διαμορφώνουν και τους κεντρικούς ήρωες της ιστορίας μας. Η δική μου ένσταση είναι ότι ενώ μεν η πλοκή του μπορεί να χαρακτηριστεί ιδιαίτερη δε νιώθω ότι κορυφώθηκε σε κανένα σημείο της και τελειώνοντας το βιβλίο μου έμειναν αρκετά αναπάντητα ερωτηματικά και οι όποιες ανατροπές μετά το δεύτερο μισό του βιβλίο με άφησαν με ένα αίσθημα ανικανοποίητο . Το κατά τ’άλλα έξυπνο εύρημα του μινιατουροποιού παραμένει μάλλον μετέωρο ενώ καθ΄ όλη τη διάρκεια του βιβλίου θεωρείς ότι έχει ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Το τέλος πραγματικά με άφησε να αναρωτιέμαι με το τι ακριβώς ήθελε να πει τελικά ο ποιητής και ποιος ήταν ακριβώς ο ρόλος του περίφημου κουκλόσπιτου. Ένιωσα λίγο σαν το σκυλί που του δίνεις το μπισκότο στην περίπτωση μας ίντριγκα, μυστήριο και μεταφυσικές δόσεις θρίλερ μέσω του μινιατουροποιού και στο τέλος σου το παίρνουν μέσα από τα χέρια. Μου έλειψε η ένταση και η κορύφωση που θα έκανε το βιβλίο πραγματικά αξιομνημόνευτο. Η συγγραφέας ξέρει σίγουρα να λέει καλές ιστορίες. Το υλικό μεν ήταν καλό και με αρκετές δυνατότητες αλλά τελικά όχι αξιομνημόνευτο....more
<< Οι σχέσεις εξελίσσονται περνούν πλημμυρίδα και άμπωτη και πρέπει να εργάζεσαι σκληρά για να τις συντηρήσεις προσαρμόζοντας τις ελπίδες και τις προ << Οι σχέσεις εξελίσσονται περνούν πλημμυρίδα και άμπωτη και πρέπει να εργάζεσαι σκληρά για να τις συντηρήσεις προσαρμόζοντας τις ελπίδες και τις προσδοκίες σου μα χωρίς να θεωρείς τον άλλο δεδομένο>>
Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί, ευχάριστο που συνάμα περνάει αρκετά μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από έναν αρκετά εμπνευσμένο τρόπο του συγγραφέα. Η ρουτίνα της καθημερινότητας και πως αυτή διαβρώνει τους χαρακτήρες και τα σχέδια ζωής μας θίγονται μέσα από τον σαραντάρη Βον ο οποίος ξαφνικά βρίσκεται να έχει χάσει τη μνήμη του και μέσα από αυτό το γεγονός που έρχεται να ταράξει την ύπαρξη του προσπαθεί να βρει ξανά τον εαυτό του. Μια δεύτερη ευκαιρία για τον ήρωα έχοντας ξεχάσει το παρελθόν του να αναζητήσει ένα πιο αισιόδοξο παρόν. Στα συν του βιβλίου η μετάφραση του. Από ότι φαίνεται το βιτριολικό χιούμορ του Κορτώ ταίριαξε απόλυτα με αυτό του συγγραφέα χαρίζοντας μας ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα που μέσα από την απλότητα του λόγου του έρχεται να μας περάσεις σπουδαία μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις. ...more
Έρχεται κακία σε 3,2,1. Καλά προφανώς και οι λογοτεχνικές μου προτιμήσεις με τα χρόνια έχουν αλλάξει, έχουν ωριμάσει και τα αναγνωστικά μου κριτήρια όΈρχεται κακία σε 3,2,1. Καλά προφανώς και οι λογοτεχνικές μου προτιμήσεις με τα χρόνια έχουν αλλάξει, έχουν ωριμάσει και τα αναγνωστικά μου κριτήρια όσο μεγαλώνω γίνονται ακόμα πιο αυστηρά και βιβλία που κάποτε θα με συγκινούσαν πλέον δε μου προκαλούν ούτε σπασμό στο βλέφαρο αλλά ειλικρινά πιο αχρείαστ�� βιβλίο από αυτό δεν υπήρχε. Δύο αστεράκια περισσότερο για συναισθηματικούς λόγους γιατί οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρξα φανατική αναγνώστρια των πρώτων βιβλίων του κυρίου Πολυράκη και έχω περάσει όμορφες στιγμές μαζί τους γιατι διαφορετικά το δικαίωμα στο αύριο χρήζει και ακόμα χαμηλότερης βαθμολογίας. Πραγματικά νιώθω πάρα πολύ άσχημα κάθε φορά που θέλω να κάνω μια άσχημη κριτική γιατί σέβομαι πάρα πολύ τον κόπο του εκάστοτε συγγραφέα να γράψει κάτι τη στιγμή που εγω δηλώνω απλή αναγνώστρια και δε μπορώ να γράψω. Από την άλλη όμως θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχουν και αυτές οι φωνές που θα τραβάνε και λίγο τα αυτιά στους συγγραφείς οι οποίοι ειδικά έχουν περισσότερες δυνατότητες και οι οποίοι όμως καταφεύγουν πλέον σε μια συγκεκριμένη μανιέρα του ρομάντζου τοποθετημένου σε μια ιστορική περίοδο για να το κάνουμε λίγο πιο γκράντε και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Δεν είναι μομφή προς το κύριο Πολυράκη συγκεκριμένα τον οποίο αλήθεια σέβομαι αλλά γενικά προς τους Έλληνες συγγραφείς που κοντεύουν να ταυτοποιήσουν τη δόλια Ελληνική λογοτεχνία μόνο με αυτό το είδος το οποίο ήταν κάποτε ελκυστικό όμως πλέον δεν είναι αρκετό και το λέει κάποια που ποτέ δε σνόμπαρε τέτοιου είδους βιβλία και βρίσκονταν πάντα στη λογοτεχνική της διάταξη. Εν προκειμένω το δικαίωμα στο αύριο το θεωρώ άλλη μια κάκιστη προσπάθεια του συγγραφέα που απέχει παρασάγγας του καλού του εαυτού με τα τελευταία του βιβλία. Μέτρια ως αδιάφορη πλοκή, άνευρο χωρίς ιδιαίτερες κορυφώσεις με το όποιο ενδιαφέρον να σταματάει στο ελκυστικό του εξώφυλλο. Πραγματικά απογοητευτικό. Κάντε και κανα διάλειμμα αγαπητοί έλληνες συγγραφείς. Αντι να βγάζετε βιβλίο ανά εξάμηνο καθίστε λίγο ξανά στο πάγκο, στύψτε το μυαλουδάκι σας και κατεβάστε νέες ιδέες αντί να επιμένετε σε ένα καμένο πια προϊόν. ...more
Δεν είχα καμία απολύτως προσδοκία από το συγκεκριμένο βιβλίο οπότε δε μπορώ να πω ότι στενοχωρέθηκα που τελικά δε μου άρεσε.Αν και οφείλω να ομολογήσωΔεν είχα καμία απολύτως προσδοκία από το συγκεκριμένο βιβλίο οπότε δε μπορώ να πω ότι στενοχωρέθηκα που τελικά δε μου άρεσε.Αν και οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρξαν κανα δυο στιγμές που πραγματικά γέλασα θεωρώ ότι το συγκεκριμένο έργο αποτελεί μάλλον μια άτυχη στιγμή του Κορτώ δεδομένου ότι τον θεωρώ έναν άνθρωπο ευφυέστατο με υψηλού επιπέδου χιούμορ για να καταφεύγει σε τέτοιες κατώτερες του μετρίου προσπάθειες που δεν έχουν να προσδώσουν τίποτα στη συγγραφική του πορεία. Αν ήταν καλοκαιράκι και το διάβαζα στην παραλία συντροφιά με κανά μοχίτο κάτι μπορεί να γινόταν αλλά μέσα στο καταχείμωνο κρυώσαμε κυριε Αυγουστε μου κρυώσαμε...more
-Μα τι άνθρωπος είσαι επιτέλους? -Είμαι ένας κλόουν που μαζεύει στιγμές. Γεια σου. Ο κλόουν είναι από κείνες τις περιπτώσεις των βιβλίων που ανακάλυψα -Μα τι άνθρωπος είσαι επιτέλους? -Είμαι ένας κλόουν που μαζεύει στιγμές. Γεια σου. Ο κλόουν είναι από κείνες τις περιπτώσεις των βιβλίων που ανακάλυψα την ύπαρξη τους μέσα από τον θαυμαστό κόσμο του goodreads. Θυμάμαι από την πρωτη στιγμή που το είδα ένιωσα λες και μου μίλαγε και με παρότρυνε να το διαβάσω. Και πράγματι αυτή τη φορά το ένστικτο μου δεν έκανε λάθος αφού επρόκειτο για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο που μέσα από τη φωνή ενός κλόουν δε διστάζει να στηλιτεύσει όλη την υποκρισία που διακατέχει την ανθρώπινη σκέψη. Σε αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο ο συγγραφέας ο συγγραφές αποτυπώνει και πολλές φορες κριτικάρει με αρκετή δριμύτητα την Δυτική Γερμανία μετά το Β Παγκόσμιο πόλεμο και την υποκρισία των κατοίκων της . Ο κεντρικός ήρωας μας παρολο που είναι γόνος αριστοκρατικής οικογένειας επιλέγει να ζει ως κλόουν απορρίπτοντας τα στεγανά τα οποία διακρίνουν την κοινωνια που ζει αν και βέβαια αυτά ακριβώς τα στεγανά τα οποία εκείνος απορρίπτει συνειδητά θα χουν ως αποτέλεσμα να χάσει τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε. Παρόλο που ο ήρωας υπήρξαν στιγμές που μου ήταν ως και αντιπαθητικός για κάποιο λόγο ο συγγραφέας του έδωσε φωνή και χώρο μέσα από την δική του προσωπική ιστορία να κατακεραυνώσει μια ολόκληρη κοινωνία και το ναζιστικό παρελθόν της που ξαφνικά ανακάλυψε την θρησκεία που ξαφνικά έγινα υπέρμαχοι της ηθικής. Μέσω του κλόουν Χανς ο συγγραφέας δε διστάζει να ειρωνευτεί μια ολόκληρη κοινωνία που φορώντας το κοστούμι της δημοκρατίας ξέχασε το εγκληματικό παρελθόν της και αυτός ο πότε αντιπαθητικός, πότε οξυδερκής και πέρα για πέρα αληθινός πεισματάρης και καυστικός μένει να παλεύει με αυτά τα τέρατα χωρίς να φοβάται να πληρώσει το τίμημα αλλά με απόλυτο κέρδος την ελευθερία του απέναντι σε έναν άπληστα και μισαλλόδοξο κόσμο -Αφήστε τις ανοησίες, κύριε Σνηρ. Τι σας έπιασε, τέλος πάντων. -Οι καθολικοί μού δίνουν στα νεύρα, του λέω, γιατί είναι άδικοι. -Και οι προτεστάντες; με ρώτησε γελώντας. -Αυτοί με αηδιάζουν με τα συνειδησιακά τους φούμαρα. -Και οι άθεοι; Γέλασε πάλι. -Τους βαριέμαι, γιατί όλο για το Θεό μιλάνε. -Τελικά εσείς τι είστε; -Εγώ είμαι κλόουν, του λέω, και μάλιστα καλός, παρά την τωρινή μου φήμη. Και υπάρχει ένα καθολικό πλάσμα που το χρειάζομαι επιτακτικά: η Μαρί -αλλά μου την κλέψατε. ...more
Loading...
