|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
my rating |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1668009048
| 9781668009048
| 1668009048
| 3.86
| 469,564
| Oct 24, 2023
| Oct 24, 2023
|
it was amazing
|
Όταν ήμουν μικρή είχα τόσο περίεργα μουσικά γούστα. Περίεργα εννοώντας περισσότερο ότι μπορούσα ν’ ακούω για παράδειγμα τρύπες και ενδελέχεια και την
Όταν ήμουν μικρή είχα τόσο περίεργα μουσικά γούστα. Περίεργα εννοώντας περισσότερο ότι μπορούσα ν’ ακούω για παράδειγμα τρύπες και ενδελέχεια και την ίδια ώρα Βίκυ Χαρίτου νύχτες στη Μύκονο με την πανσέληνο μη σου πω και Πέγκυ Ζήνα αν πας με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι. Πόσο μου άρεσε όμως η ποπ μουσική εκείνης της εποχής. Τόσο στην ελληνική όσο και τη διεθνή σκηνή είχαν βγει ρε φίλε κάτι κομματάρες που ήταν τόσο μπροστά για την εποχή τους και που ακόμα και τώρα ο ενήλικος εαυτός μου τ’ ακούει, ξεσηκώνεται στο άκουσμα τους και είναι η διέξοδος μου απέναντι σε δύσκολες καταστάσεις. Εκείνη την εποχή λοιπόν των σχολικών μου χρόνων , μεσουρανούσε και η Μπρίτνει Σπίαρς. Αν και ήμουν περισσότερο της σχολής spice girls, backstreet boys κτλ, Θεέ μου πόσες φορές δεν είχα χορέψει ή τραγουδήσει ασταμάτητα τα τραγούδια αυτής της κοπέλας. Μιας και τότε υπήρχε και μια άτυπη κόντρα με την Κριστίνα Αγκιλέρα, όποιος τολμούσε να μου πει ότι ήταν καλύτερη που φωνητικά ήταν εδώ που τα λέμε, ήμουν σε φάση σκοτώσω, μακερώσω, τι είπες μωρή για την πριγκίπισσα της ποπ πως τολμάς; Είχε άστρο αυτή η κοπέλα, τόσο φωτεινό που τα σάρωνε όλα στο πέρασμα της. Αν και το δικό μου αγαπημένο τραγούδι θα παραμένει το everytime, δε μπορούσες να μη θαυμάσεις τον τρόπο που χόρευε και τραγουδούσε στην σκηνή. Αερικό. Όταν με τα χρόνια ξεκίνησε η πτώση και έβλεπες μια γυναίκα πια σκιά του εαυτού της να εμπλέκεται στο ένα σκάνδαλο μετά το άλλο σου προκαλούσε το λιγότερο λύπηση για το που έφτασε. Δε θα το κρύψω ότι ήταν πολλές οι φορές που τσέκαρα το διαδίκτυο για να δω αν ζει γιατί πάντα πίστευα ότι θα έχει άσχημο τέλος. Μπορούσα να καταλάβω κάποιες συμπεριφορές αλλά όχι τόσο ώστε να τις δικαιολογήσω. Όταν έμαθα ότι ετοιμάζει βιβλίο ενθουσιάστηκα. Λίγες μέρες πριν και μετά την κυκλοφορία του το τικ τοκ γιατί ο αλγόριθμος του τικ τοκ σε ξέρει καλύτερα και από τη μάνα σου άρχισε να μου πετάει βίντεο με το πρώτο τυράκι από το βιβλίο. 52 βίντεο και 25 αφορισμοί για τον Τζάστιν Τιμπερλεικ από φανατικούς της θαυμαστές αργότερα, είπα αυτό ήταν φέρτε μου το βιβλίο bitches. Θα την πω την αμαρτία μου. I came here for the gossip. Spill the tea. Για να μπω στο ψητό. Παιδιά για μένα ήταν από τις καλύτερες βιογραφίες που έχω διαβάσει. Δεν ξέρω αν την έγραψε μόνη της ή με βοήθεια αλλά ήταν η πιο so to the point βιογραφία που έχω διαβάσει χωρίς περιττές φιοριτούρες όπου φτάνεις στα μισά του βιβλίου και ο άλλος εξιστορεί ακόμα τα παιδικά του χρόνια. Μέσα σε περίπου 250 σελίδες καταφέρνει να κάνει ένα δυνατό πέρασμα στα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής της. Η Μπρίτνει Σπίαρς κάνει ματ και πραγματοποιεί το κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερο χιτ της καριέρας της, εξιστορώντας τη δική της ιστορία μέσα από τα δικά της μάτια. Μια ιστορία που τα έχει όλα και κυρίως μια γυναίκα με δικαίωμα λόγου πια απέναντι στη βαναυσότητα όσων με κάθε τρόπο προσπάθησαν πάρουν την ζωή της στα χέρια τους. Κοιτάξτε, εννοείται ότι αγαπάμε την Μπρίτνει αλλά δεν είμαστε και αφελείς να πιστέψουμε ότι σε κάποια σημεία,από την ανάγκη της να αποκαταστήσει το όνομα της, δε σε πείθει στο 100% αλλά ποια βιογραφία δεν το κάνει αυτό; Ποιος θα έγραφε ένα βιβλίο για τη ζωή του για να μας πει κοιτάχτε είμαι μαλάκας και λέω δεν το γράφω και σε βιβλίο να βεβαιωθείτε; Από κει και πέρα όμως το the woman in me είναι ένα βιβλίο που πραγματικά τα είχε όλα. Συναισθηματικό δράμα (Τζάστιν Τιμπερλεικ πονάς;), δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλεπάλληλες ερωτικές απογοητεύσεις, συγκρούσεις, την 13χρονη μάχη της με τον πάτερα της. Πραγματικά μια ανάγνωση σοκαριστική και εμπνευσμένη ταυτόχρονα. Έλα ομολογήστε ποιος από εσάς όταν την είχε δει με ξυρισμένο κεφάλι δεν αναφώνησε τι έκανε μωρέ η θεόμουρλη; Πόσο θυμός ρε γαμώτο γι αυτή την ανεκδιήγητη οικογένεια της που δεν ήταν ποτέ δίπλα της με τον τρόπο που οφείλει ένας γονιός, που την ξεζούμισαν προς ιδίων όφελος, που τη φυλάκισαν σε μια ζωή όπου δε μπορούσε καν να πάρει τις δικές της αποφάσεις. Εξιστορώντας την ιστορία της, μου δόθηκε η αίσθηση ότι μέσα από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου ίσως προσπαθεί και εκείνη η ίδια να κατανοήσει τις πράξεις της ή τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Μια γυναίκα που έχει υποστεί τέτοια ψυχολογική κυρίως βία από τον περίγυρο της είτε λεγόταν οικογένεια είτε παπαράτσι, είτε ερωτικοί σύντροφοι προσπαθεί να γνωριστεί με τον εαυτό της και παράλληλα δίνει ένα μάθημα για τη χειραγώγηση που μας υποβάλλουν τα μίντια σχετικά με τα δημόσια πρόσωπα. Αλήθεια τώρα που το σκέφτομαι νιώθω λίγο άσχημα. Ένα απλά ξυρισμένο κεφάλι ήταν μια καλή ευκαιρία για τον τύπο και για εμάς να τη δικάσουμε. Το κομμάτι της 13χρονης κηδεμονίας από τον πατέρα της ήταν το πιο σοκαριστικό απ’ όλα. Ίσως ο μεγαλύτερος βιασμός προσωπικότητας. Της στέρησαν την γυναικεία φύση της, την έκλεινε σε κλινικές αποτοξίνωσης με το πρόσχημα των εξαρτήσεων ενώ δεν έπασχε ποτέ από καμία, της επέβαλλε τι να φοράει, πότε και που θα τραγουδήσει και την υπέβαλλε σε αυστηρή δίαιτα σε περίπτωση που τολμούσε να φάει μια απαγορευμένη τροφή. Οι άνθρωποι που υποτίθενται σε αγαπούν περισσότερο από οτιδήποτε σε αυτόν τον κόσμο αποδεικνύονται πολλές φορές οι μεγαλύτεροι κακοποιητές σου. Μια ιστορία που ήταν κάτι παραπάνω από την συνηθισμένη ιστορία ενός παιδιού που γίνεται διάσημο και οι γονείς του το εκμεταλλεύονται για τα χρήματα. “What am I to do with my life? (You will find it out, don't worry) How am I supposed to know what's right? (You just gotta do it your way) I can't help the way I feel But my life has been so overprotected” Ένα βιβλίο για τον αγώνα μιας γυναίκας να αποκτήσει ξανά την ελευθερία της μετά μια τόσο σκληρή κατάχρηση προστασίας για έναν άνθρωπο που δεν τον άφηναν να μεγαλώσει, να εκφραστεί, να πετάξει με τα δικά του φτέρα, ν’ αγαπήσει και να αγαπηθεί. Δεν ξέρω αν μπορείς να γιατρευτείς ποτέ ολοκληρωτικά μετά απ όλο αυτό που πέρασε. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να ξανακάνει μουσική με τον ίδιο παθιασμένο τρόπο που της χάρισε τόση δόξα, αλλά το μόνο που μπορείς πραγματικά να ευχηθείς είναι να καταφέρει να γίνει η γυναίκα που πραγματικά επιθυμεί, αφήνοντας πίσω το κακοποιημένο παιδί του παρελθόντος, μια γυναίκα που θα έχει τα ηνία της ζωής της. 5 αστέρια από μένα. Δεν είναι το καλύτερο βιβλίο που θα διαβάσεις, δεν ξέρω καν αν είναι χρήσιμο άλλα εμοιαζε αληθινό. "She's so lucky, she's a star" But she cry, cry, cries in her lonely heart, thinking "If there's nothing missing in my life Then why do these tears come at night?" ...more |
Notes are private!
|
1
|
Oct 29, 2023
|
Nov 02, 2023
|
Nov 03, 2023
|
Hardcover
| ||||||||||||||
| 9786180701500
| 3.78
| 3,242
| May 2021
| Nov 07, 2022
|
really liked it
|
Αγαπώ και παρακολουθώ χρόνια την τούρκικη λογοτεχνία. Ο Λιβανελί είναι ένας από τους συγγραφείς που ακολουθώ πιστά στο πέρασμα του χρόνου. Αν κάτι αγα
Αγαπώ και παρακολουθώ χρόνια την τούρκικη λογοτεχνία. Ο Λιβανελί είναι ένας από τους συγγραφείς που ακολουθώ πιστά στο πέρασμα του χρόνου. Αν κάτι αγαπώ στα βιβλία του είναι αυτή η μελωδικότητα που αποπνέει πάντα το γραπτό του. Είναι τέτοιος ο λυρισμός που είναι φορές που νιώθω περισσότερο ότι ακούω το κείμενο του παρά ότι το διαβάζω. Διαβάζοντας κανείς το «ο ψαράς και ο γιος του», του δίνεται η αίσθηση ότι είναι από εκείνα τα βιβλία που ο συγγραφέας το έγραψε για την «πάρτη» του χωρίς δηλαδή το άγχος ν’ αρέσει στον υπόλοιπο κόσμο ή θα πουλήσει αντίτυπα, από κείνα τα βιβλία που τα γράφεις με την ψυχή σου και μπορεί να μείνουν για πάντα κλειδωμένα στο συρτάρι σου. Όπως αναφέρει και ο ίδιος άλλωστε στο επίμετρο, το βιβλίο αυτό ήταν για τον Λιβανελί κάτι σαν φόρος τιμής στην θάλασσα καθώς και στον Χέμινγουει που τόσο πολύ αγαπά. Παράλληλα όμως μέσα από τη συγκινητική ιστορία του ζευγαριού της ιστορίας μας θα ερευνήσει ηθικά θέματα γύρω από το μεταναστατευτικό ζήτημα. Με ευαισθησία και συνάμα τόλμη θα αναδείξει τους αγώνες όλων αυτών των ανθρώπων που αναγκάζονται ν’ αφήσουν τις πατρίδες τους για μια ασφαλέστερη ζωή και που συχνά γίνονται θύματα εκμετάλλευσης στην προσπάθεια τους αν εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Μέσα από τις κακουχίες των προσφύγουν θ αναδειχθούν καίρια πολιτικά και περιβαλλοντικά ζητήματα όπως η λεηλασία των ακτών και η ρύπανση του περιβάλλοντος. Άκρως ευαισθητοποιημένος ο Λιβανελί αναδεικνύει με τον πιο οδυνηρό τρόπο την αδυναμία των χωρών υποδοχής ν΄αντιμετωπίσουν τις μεταναστατευτικές ροές. Η ιστορία λοιπόν ξεκινά με τον Μουσταφά και τη Μεσουντέ. Το ζευγάρι είναι συντετριμμένο από την απώλεια του 7χρονου γιου τους. Ζουν θρηνώντας ακόμα για την απώλεια τους μέχρι που μια μέρα ο Μουσταφά, ψαράς στο επάγγελμα θ’ ανακαλύψει στο νερό τα πτώματα ενός άνδρα και μιας γυναίκας προσφύγων άγνωστης προέλευσης. Δίπλα τους σαν από θαύμα δεμένο σε μια φουσκωτή βάρκα ένα αγοράκι ολοζώντανο. Η θάλασσα που πήρε τον γιο τους, ξαφνικά θα τους το «επιστρέψει» με αυτό το μωρό που ξεβράστηκε στα νερά της. Ο Μουσταφά και η Μεσουντέ θα υποδεχτούν αυτό το δώρο στη ζωή τους. Αυτό το μωρό θα διαμορφώσει εκ νέου οικογενειακές σχέσεις και δεσμούς, θα φέρει τον καθένα προ των ευθυνών του μέχρι που μια μέρα μια μητέρα, η μητέρα του μωρού θα ζητήσει το παιδί της φέρνοντας τη Μεσουντέ και τον Μουσταφά απέναντι σε σοβαρές αποφάσεις. Ξέρεις τι, το στενάχωρο είναι ότι ο μικρος Σαμίρ που τελικά χώρισε από την οικογένεια του και βρήκε καταφύγιο σε μια άλλη δεν είναι ούτε το πρώτο και σίγουρα όχι το τελευταίο που θα γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο της ζωής πριν καν μπορεί ο ίδιος να τη διαμορφώσει, το σκληρό πρόσωπο του πολέμου και της μετανάστευσης. Συγκινητικό βιβλίο. Δεν είναι το καλύτερο βιβλίο του Λιβανελί από πλευράς λογοτεχνικής αξίας, ίσως δεν έχει καν λογοτεχνική αξία, είναι όμως βαθιά ανθρώπινο ειδικά γι αυτές τις μέρες που οι περισσότεροι υποκρίνονται τους φιλεύσπλαχνους με οικογενειακές και θρησκευτικές αξίες και την ίδια ώρα και την ίδια ώρα ο πρόσφυγας είναι λαθρομετανάστης που αξίζει των δεινών που περνάει. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Dec 27, 2022
|
Dec 29, 2022
|
Dec 30, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 9600124043
| 9789600124040
| 9600124043
| 4.02
| 3,922
| 2014
| Dec 01, 2022
|
it was ok
|
Για να ξεκινήσω να μιλάω για το βιβλίο αυτό εναρμονισμένη με την εποχή που βρισκόμαστε θέλω να σας πω ότι νιώθω λίγο σαν το Εμπενίζερ Σκρουτζ οπου όλο
Για να ξεκινήσω να μιλάω για το βιβλίο αυτό εναρμονισμένη με την εποχή που βρισκόμαστε θέλω να σας πω ότι νιώθω λίγο σαν το Εμπενίζερ Σκρουτζ οπου όλος ο κόσμος βρίσκεται στο εορταστικό χαρούμενο πνεύμα των εορτών και εκείνος όχι. Ε, κάπως έτσι έγινε με μένα και με αυτό το βιβλίο. Διαβάζοντας τις δικές σας κριτικές τις τελευταίες μέρες και έχοντας εκ διαμέτρου σχεδόν αντίθετη άποψη κάπου λίγο δυσανασχέτησα και σκέφτηκα, μάλλον στενοχωρέθηκα με την σκέψη ότι δε μπόρεσα να δω στο βιβλίο αυτό που είδαν όλοι οι άλλοι γιατί ήθελα να δω ακριβώς το ίδιο με αυτούς. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα και να σου πω και κάτι αφού το φιλοσόφησα από δω και από κεί δε νιώθω πλέον και τύψεις γι αυτό. Για μένα το « ο άντρας μου» ήταν από τις μεγαλύτερες αναγνωστικές αποτυχίες μου στη χρονιά που σε λίγες μέρες μας αποχαιρετά. Το αγόρασα με περίσσια προσμονή και ανυπομονησία όμως δυστυχώς απέτυχα να καταλάβω μάλλον να συμφωνήσω γιατί νομίζω κατάλαβα, με τον τρόπο που η συγγραφέας αποφάσισε να καταδείξει το ιδιαιτέρως ευαίσθητο και πάντα επίκαιρο θέμα της πατριαρχίας. Εξηγούμαι. Η συγγραφέας έχοντας ξεκινήσει η ίδια στην ιδιαίτερη πατρίδα της το κίνημα του me too, αποφάσισε να μιλήσει μέσα από το συγγραφικό της έργο για την πατριαρχία υπό ένα διαφορετικό πρίσμα από αυτό που έχουμε συνηθίσει εξού και οι αφήγηση γίνεται από την οπτική γωνία του γυναικείου χαρακτήρα. Κοινό χαρακτηριστικό όλων οι χαμένες ευκαιρίες, οι επιβεβλημένοι ρόλοι που αναγκάστηκαν να παίξουν. Οι ζωές τους δεν είναι κάτι το φοβερά ιδιαίτερο, κάποιες από αυτές μάλιστα είναι το ίδιο χειριστικές και κακότροπες με τους συζύγους τους ή και αυτοκαταστροφικές. Οι γυναίκες αυτές μιλούν για τη συζυγική τους ζωή σαν να ζουν εγκλωβισμένες σε χρυσό κλουβί και είναι καταδικασμένες να παλεύουν συνεχώς για ισότητα ενώ φαίνονται και οι ίδιες παγιδευμένες σε δυσλειτουργικές σχέσεις όπου ο βασικός ρόλος που καλούνται να εκπληρώσουν είναι αυτός της συζύγου και της μητέρας. Οι γυναίκες αυτές, οι ηρωίδες της Μπουζάροφσκα φτάνουν να μισούν την ίδια την κοινωνία που τους υποχρεώνει να ακολουθούν τους λεγόμενους άγραφους κανόνες της κοινωνίας. Παρόλα αυτά αναγκάζονται να υποχωρούν πολλές φορές, να κρύβουν τη δυστυχία τους λόγω της αδυναμίας τους ν’ αλλάξουν τον τρόπο αντιμετώπισης τους από την κοινωνία. Αν ταυτίζεσαι με αυτές τις γυναίκες; Προσωπικά όχι δεν ταυτίστηκα γιατί θεωρώ ότι ακόμα και αν βλέπεις τον εαυτό σου σε κάποιες ιστορίες κανείς νομίζω από μας δε θα παραδεχόταν εύκολα ότι ζει και αντιδρά υπό αυτές τις συνθήκες. Αντίστοιχα οι άντρες των ιστοριών είναι εξίσου κακότροποι και χειριστικοί θύματα και η ίδια της πατριαρχίας η οποία καλώς ή κακώς γεννά σκληρότητα Όλα καλά θα μου πείτε μέχρι εδώ. Που είναι το κακό; Σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζω το βιβλίο κακό ο καθένας το βλέπει από τη δική του οπτική απλά η δική μου ένσταση είναι ότι δεν ξέρω αν τελικά συμφωνώ με το μήνυμα ότι η πατριαρχία είναι πραγματικός ένοχος όλων. Για μένα ήταν ένα πολύ σκληρό και καταθλιπτικό ανάγνωσμα που ήθελε να καταδείξει θεωρώ ότι στην πραγματικότητα τόσο άντρες όσο και οι γυναίκες και ιδίως αυτές είμαστε θύματα του συστήματος της πατριαρχίας αλλά που δυστυχώς δεν κατάφερε να με πείσει ότι πάντα είναι αυτό το σύστημα που καθορίζει τις ζωές και τις επιλογές μας. Μου αφήνει μια πικρή αίσθηση στο στόμα η ιδέα αυτή. Νομίζω ότι καμιά φορά παίρνουμε ένα θέμα το πιάνουμε από παντού πόσο μάλλον το θέμα της πατριαρχίας που είναι το νέο συγγραφικό τρεντ και κάπου λίγο δε θα πω το ευτελίζουμε γιατί δεν είναι σωστό, αλλά το ξεχειλώνουμε και καταλήγουμε κάποιες φορές να υποβαθμίζουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Συγνώμη που δεν κατάφερα να νιώσω τίποτα με αυτό το βιβλίο, συγνώμη που δε μπόρεσα να δικαιολογήσω συμπεριφορές, ίσως αν τις είχα βιώσει να τις έκρινα ως ρεαλιστικές. Ίσως έχω μια κρυμμένη πατριαρχία μέσα μου που δεν την έχω καταλάβει, όμως το συγκεκριμένο ανάγνωσμα ήταν αρκετά μίζερο για τα δικά μου δεδομένα. Ιστορίες που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Μάλλον παραείμαι ρομαντική ψυχή για να μπορώ να καταλάβω της σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης φύσης. 2* ...more |
Notes are private!
|
1
|
Dec 12, 2022
|
Dec 17, 2022
|
Dec 17, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 9608359252
| 9789608359253
| 4.17
| 175,906
| 1864
| 2006
|
it was amazing
|
Συνέχεια του challenge «γνωρίζοντας» το έργο του Ντοστογιέφσκι μ’ ένα από τα πιο επιβλητικά του κείμενα το «υπόγειο». Φτάνοντας αισίως στο 4ο βιβλίο π
Συνέχεια του challenge «γνωρίζοντας» το έργο του Ντοστογιέφσκι μ’ ένα από τα πιο επιβλητικά του κείμενα το «υπόγειο». Φτάνοντας αισίως στο 4ο βιβλίο που διαβάζω από αυτόν, αν θέλω να κάνω ένα γενικό σχόλιο για το λόγο που τελικά κάνει τον Ντοστογιέφσκι τόσο μεγάλο συγγραφέα ο οποίος δικαίως αφήνει το αποτύπωμα του, είναι ο πραγματικά ασύλληπτος και μαγικός τρόπος με τον οποίο αισθάνεσαι ότι κάθε λέξη του, κάθε προβληματισμός του που καταγράφει στα γραπτά του, θα μπορούσε να είναι μερικές από τις σελίδες του προσωπικού σου ημερολογίου, μερικές από τις σκέψεις σου ως νέος που ξαφνικά σαν να βρίσκουν απάντηση μέσα από τα λόγια του σπουδαίου αυτού συγγραφέα. Είναι σχεδόν τρομακτικό το πόσο καλά αποκρυπτογραφεί την ανθρώπινη φύση με την προσέγγιση του να φαντάζει το ίδιο επίκαιρη ανά τους αιώνες. Ο αριστουργηματικός τρόπος με τον οποίο σκιαγραφεί τo χάος της ανθρώπινης ύπαρξης, την ανησυχία για τον πραγματικό σκοπό στη ζωή του ανθρώπου. Το υπόγειο δεν είναι τίποτα άλλο από το «υπόγειο» , το υποσυνείδητο του ήρωα ο οποίος επιχειρεί μια καταβύθιση στο δύσκολο μονοπάτι της αυτογνωσίας και της ανθρώπινης επίγνωσης. «Όμως, οπωσδήποτε, έχω τη σταθερή πεποίθηση, πως όχι μονάχα η υπερβολική επίγνωση, μα ακόμα και η κάθε επίγνωση είναι αρρώστια. Επιμένω σε αυτό….Γιατί πάντα έτυχε, σαν επίτηδες, τις στιγμές, ναι, κείνες τις ίδιες στιγμές, που ήμουν πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ικανός να συναισθανθώ όλες τις λεπτομέρειες του κάθε ωραίου και υψηλού, όπως έλεγαν σε εμάς κάποτε, έτυχε, όχι μόνο να μη συναισθάνομαι, μα να κάνω κάτι τέτοιες άσκημες πράξεις, τέτοιες που, ε, ναι, ακριβώς τότε, που πιο καθαρά συναισθανόμουν, πως καθόλου δεν έπρεπε να τις κάνω; Όσο πιο πολύ συναισθανόμουν το καλό τόσο πιο βαθιά χωνόμουν στο τέλμα μου και τόσο πιο πολύ γινόμουν ικανός να καταποντισθώ ολοκληρωτικά μέσα σε αυτό. Το κυριότερο όμως ήταν, ότι όλα αυτά σαν να μην ήταν τυχαία σε μένα, μα σαν να έπρεπε να είναι έτσι. Σαν να ήταν αυτό πια η κανονική μου κατάσταση και κάθε άλλο παρά αρρώστια ή πάθος, έτσι που στο τέλος μου πέρασε η επιθυμία να παλέψω ενάντια στο πάθος αυτό. Κατάντησε ώστε λίγο έλειψε, να πιστέψω (μπορεί μάλιστα και να το πίστεψα πραγματικά) πως ίσως αυτή να ήταν η κανονική μου κατάσταση………. Θα σας εξηγήσω: η απόλαυση εδώ προερχόταν ακριβώς από την υπερβολική επίγνωση της κατάπτωσης. Απ' ότι και ο ίδιος νιώθεις ότι έφτασες στο τελευταίο όριο. Πως είναι τούτο κακό, μα πως δε μπορεί να γίνει αλλιώς. Πως δεν υπάρχει διέξοδος για σένα, πως ποτέ πια δε θα γίνεις άλλος άνθρωπος. Πως, κι αν ακόμα έμενε καιρός και πίστη, για να γίνεις κάτι άλλο, ασφαλώς ο ίδιος δε θα ‘θελες ν’ αλλάξεις. Όμως και αν το ήθελες, πάλι τίποτα δε θα έκανες, γιατί πραγματικά μπορεί να μην υπήρχε, τι άλλο να γίνεις». Όταν διάβασα το συγκεκριμένο απόσπασμα σκέφτηκα αμέσως ωχ είναι πολύ κακό τώρα το γεγονός ότι ταυτίζομαι. Είναι νορμάλ να ταυτίζεσαι με έναν αξιολύπητο αντιήρωα; Γαμώτο μήπως είναι τόσο θλιβερό ότι βλέπω τον εαυτό μου σε αυτό; Μήπως να σταματήσω το διάβασμα; Μετά σκέφτηκα πόσοι πολλοί εκεί έξω ποτέ δε μιλούν από το δικό τους «υπόγειο», σκέφτηκα πόσος θυμός είναι κρυμμένος, πόση αυτολύπηση μη εξωτερικευμένη από ανθρώπους όπως ο ήρωας του βιβλίου που στέκονται ενάντια απέναντι στους νόμους της φύσης χωρίς όμως να μπορούν να τους αλλάξουν. Ο άντρας του υπογείου αντιδρά στους νόμους της επιστήμης και προωθεί την ανάγκη ύπαρξης της ανθρώπινης βούλησης. «Δύο και δύο κάνουν τέσσερα!! Η φύση δεν παίρνει την άδεια σας. Δεν την νοιάζει για τις επιθυμίες σας και αν σας αρέσουν ή όχι οι νόμοι της. Είσαστε υποχρεωμένος να τη δεχόσαστε έτσι. Θε και Κύριε, μα τι δουλειά έχω εγώ, με τους φυσικούς νόμους και την αριθμητική όταν για κάποιο λόγο αυτοί οι νόμοι και τα δύο και δύο δε μου αρέσουν; Εννοείται πως δε θα γκρεμίσω με το μέτωπο μου έναν τέτοιο τοίχο, αν και πραγματικά οι δυνάμεις μου, δε φτάνουν γι αυτό, μα και δε θα τον παραδεχτώ, γιατί υπάρχει και γιατί δεν έχω τη δύναμη να τον ρίξω. Σάμπως ένας τέτοιος τοίχος να’ ναι πραγματικά ανακούφιση, σάμπως να περικλείνει στ’ αλήθεια, έστω κάποια λέξη ειρήνης, για μόνο το λόγο, πως δύο και δύο κάνουν τέσσερα. Ω ανοησία των ανοησιών. Αυτό τάχα θα πει να τα νιώθεις όλα, να τα συναισθάνεσαι όλα, όλες τις αδυνατότητες και τους πέτρινους τοίχους. Να μη συνθηκολογείς με καμία απ αυτές τις αδυνατότητες και τους πέτρινους τοίχους, αν σιχαίνεσαι να συνθηκολογήσεις…………. Μα το δύο και δύο τέσσερα, οπωσδήποτε είναι πράγμα πολύ ανυπόφορο. Είναι θράσος. Ορθώνεται με τα χέρια στηριγμένα στη μέση, καταμεσίς του δρόμου και μας φτύνει. Συμφωνώ πως το δύο και δύο τέσσερα, είναι πράγμα υπέροχο. Αν όμως πρέπει να εξυμνούμε τα πάντα, τότε το δύο και δύο πέντε είναι ενίοτε πολύ χαριτωμένο». Για τον ήρωα λοιπόν του υπογείου, ο άνθρωπος έχει ανάγκη να αποδεικνύει την ατομικότητα του και την ελεύθερη του βούληση και ότι δεν είναι όπως λέει παρά ένα πλήκτρο πιάνου που παίζει με το ρυθμό των νόμων της φύσης. Ο Ντοστογιέφσκι, μεταμορφωμένος σε δημόσιο υπάλληλο θ’ ασκήσει δριμύ κριτική εναντίον της κοινωνίας, της ρωσικής ομάδας διανόησης. Με οξύ και θερμό λόγο βάλει εναντίον των υποκριτών, των συκοφαντών και των αδύναμων ανθρώπων και παρόλο που ξέρει και ο ίδιος ότι βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, δεν παύει να πιστεύει στη δύναμη της θέλησης του ανθρώπου αν και ο μόνος ύπαρξης του ίδιου φαίνεται να είναι πώς να ενοχλεί τους άλλους. Απορρίπτει τη λογική γιατί γεννά κοινωνίες εγωιστικές. Ο ήρωας του υπογείου είναι θυμωμένος ενώ δείχνει πάντα ν’ ανησυχεί για το πώς σκέφτονται οι άλλοι. Υπάρχουν στις αναμνήσεις του κάθε ανθρώπου τέτοια πράγματα, που τα φανερώνει όχι σ’ όλους, μα μονάχα στους φίλους του. Υπάρχου και τέτοια πράγματα, που ούτε στους φίλους του τα φανερώνει, παρά μονάχα στον εαυτό του, και σε κείνον υπό εχεμύθεια. Μα υπάρχουν, τέλος, κάτι άλλα, που ακόμα και στον εαυτό του ο άνθρωπος φοβάται να τα φανερώσει. Και τέτοια πράγματα ο κάθε καθωσπρέπει άνθρωπος έχει αρκετά. Δηλαδή, όσο πιο πολύ καθωσπρέπει είν’ ο άνθρωπος, τόσο πιο πολλά τέτοια πράγματα υπάρχουν. Τουλάχιστον εγώ ο ίδιος, μονάχα εδώ και λίγο καιρό αποφάσισα να θυμηθώ κάποια αλλοτινά περιστατικά, που ίσαμε τώρα τ’ άφηνα κατά μέρος, μάλιστα με κάποια ανησυχία. Και τώρα, που όχι μονάχα τ’ αναθυμιέμαι, μα αποφάσισα μάλιστα να τα σημειώσω, τώρα ακριβώς θέλω να δοκιμάσω : μπορεί τάχα κανείς να’ ναι τουλάχιστο με τον εαυτό του απόλυτα ειλικρινής και να μη φοβηθεί όλη την αλήθεια;» Στο πρώτο λοιπόν μέρος του βιβλίου θα δούμε τον ήρωα ν’ απορρίπτει τη λογική ενώ οι απόψεις του για τη ζωή γεννιούνται μάλλον από την πικρία και την απόγνωση του. Εχει τέτοια απέχθεια για τον εαυτό του η οποία προέρχεται από τη δική του επίγνωση του πόσο διαφέρει ο φανταστικός κόσμος του από την πραγματική ζωή. Στο δεύτερο μέρος θα τον δούμε να συναναστρέφεται με άλλο κόσμο προσπαθώντας να ενσωματωθεί στο περιβάλλον, κατάσταση στην οποία αποτυγχάνει. Λυπάμαι που πρέπει να παραδεχτώ ότι είδα πολύ τον εαυτό μου στον ήρωα-αντιήρωα όπως θέλετε πείτε το και είμαι σίγουροι πως είναι πολύ ακόμα εκεί έξω μαζί με μένα που με κάποιο τρόπο έχουμε πάρει «διαζύγιο» από την αληθινή ζωή, κατάσταση που δημιουργεί αυτή τη δυστυχία και το βαθύ πόνο μέσα μας. Γινόμαστε κουρέλια, με μηδενικές αντοχές χωρίς πίστη. «γιατί όλοι μας ξεσυν��θίσαμε απ’ τη ζωή, όλοι κουτσαίνουμε, ποιος λίγο, ποιος πολύ. Τόσο μάλιστα ξεσυνηθίσαμε, που είναι στιγμές που νιώθουμε κάποιον αποτροπιασμό για την πραγματική ζωντανή ζωή και για τούτο δε μπορούμε να το ανεχτούμε, όταν μας τη θυμίζουν. Φτάσαμε, βλέπετε, στο σημείο, που την πραγματική τη ζωντανή ζωή τη θεωρούμε σχεδόν αγγαρεία, σχεδόν υπηρεσία, κι όλοι μας νοερά συμφωνούμε, πως η ζωή του βιβλίου είναι καλύτερη… Αφήστε μας μόνους χωρίς το βιβλίο και αμέσως θα πελαγώσουμε, θα χαθούμε δε θα ξέρουμε, που ν’ ακουμπήσουμε, από πού να πιαστούμε, τι ν’ αγαπήσουμε και τι να μισήσουμε, τι να εκτιμήσουμε και τι να περιφρονήσουμε,. Εμείς ακόμα και αυτό, το ότι είμαστε άνθρωποι το βαριόμαστε. Ντρεπόμαστε γι’ αυτό, το θεωρούμε αίσχος και πασχίζουμε να γίνουμε κάτι απίθανοι γενικοάνθρωποι». Σημείωση 1. Δεν ξέρω αν τελικά ήμουν έτοιμη να δω τον εαυτό μου σε αυτό το βιβλίο. Το άρχισα, το σταμάτησα, το άρχισα ξανά. Ξανασταμάτησα. Τα λόγια του σε κάνουν να νιώσεις σαν το θύμα ενός θανάτου που δεν έρχεται αμέσως αλλά αργά και βασανιστικά ο θύτης σε πιάνει από το λαιμό σε πνίγει σε πνίγει και ακόμα αναπνέεις και σε πνίγει ξανά και το μαρτύριο σου δε λαμβάνει τέλος. Δε θα συνιστούσα την ανάγνωση αν δεν είσαι καλά ψυχολογικά όπως δεν ήμουν εγώ. Σημείωση 2. Είναι τόσο δύσκολο να εκφραστείς όπως θα ήθελες με τα βιβλία του Ντοστογιέφσκι. Σημείωση 3. Λέει κάπου «Ησυχία ποθούσα και να μείνω μόνος μέσα στο υπόγειο μου. Η ζωντανή ζωή, όπως ήμουν ασυνήθιστος, με πίεσε τόσο που με δυσκολία ανάσαινα». Δε θέλω να μείνω μόνη μέσα στο υπόγειο μου. Σημείωση 4. Μακριά από τη συγκεκριμένη μετάφραση. Λίαν επιεικώς άθλια και δεν ανταποκρίνεται στην αξία του κειμένου. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Nov 27, 2022
|
Dec 04, 2022
|
Dec 06, 2022
|
Paperback
| |||||||||||||||
| 9789605724528
| 3.66
| 7,355
| 1970
| Feb 21, 2022
|
liked it
|
Μια μελαγχολική ιστορία αγάπης με φόντο την αιώνια πόλη. «Η Ρώμη ήταν η πόλη μας, μας ανεχόταν και μας κολάκευε, κι εγώ είχα καταλήξει στο συμπέρασμα π Μια μελαγχολική ιστορία αγάπης με φόντο την αιώνια πόλη. «Η Ρώμη ήταν η πόλη μας, μας ανεχόταν και μας κολάκευε, κι εγώ είχα καταλήξει στο συμπέρασμα πως παρά τις περιστασιακές δουλειές, τις εβδομάδες πείνας, τα σκοτεινά και γεμάτα υγρασία δωμάτια των ξενοδοχείων – με τα κιτρινισμένα έπιπλα που έτριζαν λες και τα είχε σκοτώσει και απομυζήσει μια ζοφερή ασθένεια του ήπατος – ήταν το μοναδικό μέρος όπου θα μπορούσα να ζήσω». Κινηματογραφικό και ατμοσφαιρικό, το τελευταίο καλοκαίρι στη Ρώμη είναι η ιστορία του τριαντάχρονου Λέο, δημοσιογράφου στο επάγγελμα ο οποίος ακολουθώντας μια προσωπική του παρόρμηση μετακομίζει από το Μιλάνο στη Ρώμη. Από κει και πέρα ο αναγνώστης θα γίνει ουσιαστικά συνοδοιπόρος του Λέο στην προσπάθεια αντιμετώπισης του υπαρξιακού του κενού. Στη Ρώμη θα παρασυρθεί από τους ρυθμούς της όμως τίποτα πραγματικά δεν τον ενθουσιάζει, ούτε νιώθει ότι ανήκει κάπου. Θέλει απεγνωσμένα να «ζήσει» αλλά δε νιώθει ότι ταιριάζει πουθενά. Επιβιώνει μένοντας στην σιωπή και παρατηρώντας τον κόσμο. Γράφει κατά διαστήματα, καταφεύγει στο αλκοόλ, στις περιστασιακές σχέσεις. Στα 30α του γενέθλια θα γνωρίσει την Αριάννα και η καρδιά του θα σκιρτήσει δυνατά. Τότε θα γεννηθεί ένας άτυπος έρωτας μεταξύ τους που το μόνο βασικό του προσόν θα είναι η ικανότητα να διαφωνούν και ν’ αντιμιλούν ο ένας στον άλλo αλλά μοιάζει η μοναδική που μπορεί να τον βγάλει από το υπαρξιακό του κενό. Δε μπορώ να πω ότι κατάφερα τελικά να ταυτιστώ με τον ήρωα ή να τον αγαπήσω παρόλο που έχω βιώσει πολλά αντίστοιχα συναισθήματα με εκείνον όμως αν κάτι ξεχωρίζω από το βιβλίο και κρατώ από αυτό είναι αυτή η γλυκιά νοσταλγία για αυτή την εποχή που ούτε καν είχα γεννηθεί. Ένα βιβλίο για όλους εκείνους που αγωνίζονται να βρουν ένα καλό λόγο ύπαρξης. Πολύ καλογραμμένο με συναρπαστικό φινάλε. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Nov 20, 2022
|
Nov 25, 2022
|
Nov 26, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 141910134X
| 9781419101342
| 141910134X
| 3.89
| 18,542
| 1876
| Jun 17, 2004
|
liked it
|
Μια γλυκιά γυναίκα Ένας ενεχυροδανειστής βρίσκεται ενώπιων της γυναίκας του η οποία είναι πεσμένη νεκρή πάνω σε ένα τραπέζι. Η αυτοκτονία της προκαλεί Μια γλυκιά γυναίκα Ένας ενεχυροδανειστής βρίσκεται ενώπιων της γυναίκας του η οποία είναι πεσμένη νεκρή πάνω σε ένα τραπέζι. Η αυτοκτονία της προκαλεί στον σύζυγο της διάφορα συναισθήματα και σκέψεις και προσπαθεί με κάθε τρόπο να καταλάβει τι ήταν αυτό που την οδήγησε σε τούτη εδώ την πράξη. Τις περισσότερες φορές μέσα από το μονόλογο του δείχνει επικριτικός και με διάθεση αυτομαστίγωσης και προσπαθεί μέσα από το λόγο του να εξιλεωθεί αφού θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο για την απόφαση της. Ποτέ δεν κατάλαβε τη γυναίκα του, ούτε τώρα μπορεί να την καταλάβει. Θα παραδεχτεί ότι έκανε λάθη, θα εξιστορήσει τον τρόπο με τον οποίο τη συνάντησε καθώς και την αδυναμία του να της εκφράσει τα αισθήματα του. Ο αφηγητής μας μόνο αξιόπιστος δε μπορούμε να πούμε ότι είναι παρόλο που κατα διαστήματα θ’ αναζητήσει την ηθική υποστήριξη του αναγνώστη. Τα πραματικά αίτια της αυτοκτονίας της γυναίκας του δεν τα μαθαίνουμε ποτέ αφού εκείνη δεν εχει τη φωνή να μιλήσει. Η ιστορία τελικά σε αφήνει με ένα βαθύ αίσθημα απομόνωσης. O ήρωας θα συμβιβαστεί με τις ενοχές του και θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά είναι μόνοι στη γη ίσως γιατί το πιο δύσκολο πράγμα είναι να προσπαθήσεις να καταλάβεις τον άλλο. «Ω φύση! Οι άνθρωποι σε τούτη τη γη είναι μόνοι τους- να ποια είναι η συμφορά…. Άνθρωποι μονάχα. Τίποτ’ άλλο και γύρω μας η σιωπή-να η γη μας!! Άνθρωποι αγαπάτε αλλήλους, ποιος το είπε αυτό; Ποιανού υποθήκη είναι αυτό»; Ένα ενδιαφέρον βιβλίο για την μοναξιά της ανθρώπινης ψυχής. 3* ...more |
Notes are private!
|
1
|
Nov 19, 2022
|
Nov 19, 2022
|
Nov 21, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 9605270048
| 9789605270049
| 9605270048
| 4.03
| 31,783
| 1877
| Jul 1996
|
it was amazing
|
Ένα ακόμα αριστουργηματικό διήγημα του Ντοστογιέφσκι για έναν άνθρωπο που βιώνει το χειρότερο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει κανείς, αυτό της αδιαφορ
Ένα ακόμα αριστουργηματικό διήγημα του Ντοστογιέφσκι για έναν άνθρωπο που βιώνει το χειρότερο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει κανείς, αυτό της αδιαφορίας των άλλων ανθρώπων. Μια ταλαιπωρημένη, ευαίσθητη ψυχή που ψάχνει να βρει τη θέση του στον κόσμο, σ΄έναν κόσμο που τον αποδιώχνει, τον θεωρεί αλλόκοτο, σ’ έναν κόσμο που δεν τολμά να μοιραστεί τα όνειρα του γιατί κανείς δεν θα τον ακούσει. Έχοντας συναίσθηση αυτής της πραγματικότητας και μη μπορώντας πλέον ν’ αντέξει το βάρος και το χλευασμό αυτής, αποφασίζει να δώσει τέλος στην άθλια ζωή του προκειμένου να σταματήσει αυτό τον πόνο της σκληρής διαπίστωσης ότι όλοι του γυρίζουν την πλάτη. Πόσο σκληρό συναίσθημα αλήθεια αυτό. Να νιώθεις ότι δεν ανήκεις πουθενά, ότι δε χωράς. Όλα θ αλλάξουν όταν συναντά στο δρόμο ένα μικρό κοριτσάκι που του ζητά βοήθεια. Επιλέγει να την αγνοήσει αλλά την ίδια ώρα αυτό θα λειτουργήσει αφυπνιστικά για τον ίδιο και με το περίστροφο στα χέρια έτοιμος για την πράξη της αυτοκτονίας τελικά αφήνεται στις σκέψεις του και παρασύρεται στα όνειρα του. «Αφού σαν τύχει και μάθεις μια φορά την αλήθεια και τη δεις, το ξέρεις πια πως αυτή είναι η αλήθεια και άλλη δεν υπάρχει, άσχετο αν κοιμάσαι ή ζεις. Ε, ας είναι όνειρο, λοιπόν ας είναι, όμως αυτή τη ζωή που τόσο την εκθειάζετε εγώ ήθελα να τη σβήσω με την αυτοκτονία και τ’ όνειρο μου, μου φανέρωσε μια καινούρια μεγάλη, ανανεωμένη, ρωμαλέα ζωή! Στο όνειρο αυτό θα βρεθεί σε έναν άλλο κόσμο, θα λειτουργήσει σαν προσωπική αφύπνιση, όπου θα κοιτάξει κατάματα την γυμνή αλήθεια. Θα βρεθεί σε έναν ονειρικό κόσμο που οι άνθρωποι περιβάλλονται μόνο από αισθήματα αγάπης. Σε αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει ψέμα, κακία, αντιζηλία μεταξύ των ανθρώπων. Ξαφνικά όμως όλα θ΄αλλάξουν και οι κάτοικοι αυτού του κόσμου θ’ αρχίσουν να «μολύνονται» από τα συναισθήματα του άλλου κόσμου, Κακία, διαφθορά, αδικία. Ο ήρωας μας τότε θα αισθανθεί ενοχή. Θα αισθανθεί υπαίτιος για τη «διαφθορά» τους. Γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με την μεγάλη αλήθεια και θα ζητήσει από τους κατοίκους του κόσμου αυτού να τον σταυρώσουν που τους διέφθειρε ελπίζοντας έτσι ότι απαλλαγεί από τον πόνο του. Με ένα μαγικό τρόπο θα ξυπνήσει από το όνειρο του και θα βρεθεί ξανά στον παλιό κόσμο. Μαζί με αυτόν θα επιστρέψει η αισιοδοξία του και η δίψα του για ζωή καθώς και η ανάγκη του ν΄αλλάξει την οπτική του απέναντι σε αυτή. Αποφασίζει να κάνει την ύπαρξη του ν’ αξίζει τον κόπο και αντιλαμβάνεται , μάλλον καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι προσωπικό θέμα να βρει ο καθένας ένα καλό λόγο να παραμένει ζωντανός ακόμα και αν η ζωή δεν είναι ειδιυλλιακή αλλά ζοφερή. «Η συνείδηση της ζωής είναι ανώτερη απ’ τη ζωή, η γνώση των νόμων της ευτυχίας ανώτερη απ’ την ευτυχία. Να, αυτό πρέπει να καταπολεμήσουμε! Και θα το κάνω. Φτάνει μονάχα να το θελήσουν όλοι, κι αμέσως θα τακτοποιηθούν όλα». Εκπληκτικό, αισιόδοξο, από τα βιβλία που πρέπει να επιστρέφεις ξανά και ξανά στη ζωή σου. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Nov 18, 2022
|
Nov 18, 2022
|
Nov 20, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 9789600517
| 9789600517859
| 9600517851
| 3.88
| 81
| Oct 20, 2020
| Oct 20, 2020
|
it was amazing
|
«Και έτσι όπως ήμουν στο μπροστινό κάθισμα, βλεπω τις ταμπέλες της εθνικής. Σαν τις δικές μας,ξέρεις, Λαμία ή Πειραιάς, μόνο που είχαν ένα βέλος και μ
«Και έτσι όπως ήμουν στο μπροστινό κάθισμα, βλεπω τις ταμπέλες της εθνικής. Σαν τις δικές μας,ξέρεις, Λαμία ή Πειραιάς, μόνο που είχαν ένα βέλος και μια φράση μονάχα: The north. Βορράς. Μου φάνηκε τόσο όμορφο αυτό, έφυγε όλη η δυσφορία. Αισθάνθηκα μια βεβαιότητα που τη θυμάμαι ως τώρα. Σαν να έφτιαξε η πυξίδα. Βορράς. Μια κατεύθυνση. Μετά από πολλά χρόνια και μη μπορώντας να βγάλω την εικόνα από το μυαλό μου, νομίζω κατάλαβα γιατί μου είχε αρέσει τόσο». Ο πατέρας του έκανε μια παύση. « Ε γιατί;» «Επειδή έτσι πρέπει να είναι.Πρέπει να ξέρεις ποιος είναι ο Βορράς σου. Να ξέρεις που πηγαίνεις. Ακόμα κι αν είναι κάτι αφηρημένο, να ξέρεις τι θέλειςχ να μην είσαι παντού και πουθενά. Ένα όνειρο, έναν στόχο, ακόμα και αν είναι μόλις για την αυριανή μέρα. Ό,τι θέλεις, αλλά να έχεις ένα Βορρά. Και αυτός να μην είναι απλά ένα συναίσθημα Άλεξ. Τα συναισθήματα μας κρατούν ζωντανούς, ναι, αλλά αυτό που είμαστε δεν το κάνουν εκείνα. Το κάνουν όσο κάνουμε. Ο Βορράς μας. Μην αφήσεις τους κομήτες να σε τρομάζουν» και χαμογέλασε. Σε εννιά μέρες ένας κομήτης θα πέσει στη Γη απελευθερώνοντας τοξίνες στην ατμόσφαιρα με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αισθάνονται για πάντα. Ο Αλέξανδρος, ο κεντρικός ήρωας λοιπόν έχει 9 μέρες για να κατακτήσει τη δική του ευτυχία. Ένας σκληρός και άνισος αγώνας. Υπάρχει όμως πραγματική ευτυχία εκεί έξω και κατά συνέπεια ευτυχισμένοι άνθρωποι; «-Άρα τι; Θα εχουμε όλοι αιώνια δυστυχία;» είπε νευρικά ο Αλέξανδρος. -Δεν είπα αυτό. Απλώς πιστέυω ότι έχει να κάνει με το ποιος είναι ο καθένας γενικότερα. Δεν είναι τόσο στο χέρι μας, δε θα τα καταφέρει ένας πεσιμιστής να αλλάξει οπτική στη ζωή μέσα σε μια εβδομάδα. -το θέμα είναι ότι δόθηκε σε όλους μας ντεντλάιν για να βρούμε τι μας κάνει ευτυχισμένους, εσύ δεν το ψάχνεις; -Δε θεωρώ ότι μας δόθηκε κάτι τέτοιο. Δεν πιστεύω ότι έχουμε κουμπάκια που αν τα πατήσουμε γινόμαστε χαρούμενοι, δεν πιστεύω στην ευτυχία γενικότερα. Είμαστε καλά και άλλοτε δεν είμαστε, αυτό πιστεύω. Η χαρά και η λύπη είναι πράγματα ισοπίθανα, οπότε απλώς δεν το σκέφτομαι. Κάνω ό,τι έκανα και πριν. Ποιος θα μου δώσει ένα τσιγάρο;» Αν και ο συγγραφέας του βιβλίου είναι 24 ετών και ουσιαστικά η πρώτη του συγγραφική απόπειρα ήταν κατά κάποιο τρόπο το δικό του φινάλε, ο δικός του αποχαιρετισμός στη φοιτητική του ζωή και εγώ ηλικιακά ανήκω σε μια άλλη γενιά, το βιβλίο του με άγγιξε όσο λίγα φέτος. Καμιά φορά κακιώνω τον εαυτό μου. Με μαλώνω για τις αναγνωστικές επιλογές που κάνω γιατί καμιά φορά επιβαρύνουν την ήδη βαριά ψυχολογία μου. Είναι πάλι όμως κάποια βιβλία που νιώθεις ότι θα μπορούσαν να ήταν σελίδες από το προσωπικό σου ημερολόγιο. 2 διαφορετικές γενιές που όμως μεγαλώνουμε και προσπαθούμε να σταθούμε σε ένα κόσμο που δέχεται αλλεπάλληλες κρίσεις και αλλαγές. «Ξεθεωμένοι άνθρωποι, πετιούνται δεξιά και αριστερά σαν τα σκουπίδια. Ο άνδρας συνέχισε τον άδικο δρόμο του προς την κορυφή. Πετάνε κομμάτια σάρκα, κουβάδες ψυχή, ξεθεωμένοι άνθρωποι». Αν κάτι μισώ σε αυτή τη ζωή είναι η τοξική αισιοδοξία. Δεν το λέω γιατί είμαι από τη φύση μου απαισιόδοξος άνθρωπος που μάλλον έχει πάψει προ πολλού ν΄ αναζητά την ευτυχία αλλά γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι η υπερβολική διαφήμιση της δε μπορεί να είναι αληθινή. Στα χρόνια της κρίσης, της πανδημίας που όλοι δυσκολευόμαστε να είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι γιατί ζούμε με μια διαρκή αγωνία για το μέλλον το κυνήγι της ευτυχίας είναι ένας δύσκολος αγώνας στον οποίο όπως και ο ηρωας θα συνειδητοποιήσεις ότι αληθινή ευτυχία από μόνη της δεν υπάρχει. Υπάρχει η χαρά, υπάρχει όμως και η μελαγχολία, η θλίψη, η αγωνία, ο φόβος. Μια ατελείωτη δίψα για ζωή αλλά και παράλληλα πάλη γι αυτή. «-Όλα πάνε καλά. Εδώ και χρόνια, ουσιαστικά όλα μου πάνε καλά. -Ωραία. -Απλώς δε νιώθω καλά. Είμαι σίγουρος ότι εδώ και 3-4 χρόνια, ξέρεις,που όλα πάνε αρκετά καλά, εγώ δεν είμαι καλά. Δε νιώθω καλά, νιώθω οκ. -Ναι καταλαβαίνω τι εννοείς. -Δηλαδή τι είναι το καλά; Τι πάει να πει αυτό; Σε βάθος χρόνου, τι ακριβώς σημαίνει για να είμαι καλα; Ζω τη ζωή μου, ωραία, υπάρχουν πράγματα σε αυτήν που με ευχαριστούν, αλλά δεν είμαι χαρούμενος, δεν είμαι χαρούμενος, δεν είμαι καλά, δεν καταλαβαίνω τι σκατά σημαίνει καλά». Πόσο περίπλοκος είναι τελικά ο κόσμος μας ναι; Πόσες σκοτεινές πλευρές μπορεί να έχει μια ψυχή. Ενας κόσμος που είναι έτοιμος να συντριβεί, τα συναισθήματα που είναι έτοιμα να παγώσουν με την πτώση ενός κομήτη θα συναντηθούν με την ανησυχία του ήρωα και το αποτέλεσμα θα χαρίσει στον αναγνώστη μια μικρή αναγνωστική στιγμή ευτυχίας και σκεπτικισμού. Το αγάπησα πολύ. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Nov 17, 2022
|
Nov 18, 2022
|
Nov 19, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 9786180332230
| 4.18
| 190,869
| Nov 05, 2021
| Nov 2022
|
it was amazing
|
Το βιβλίο της Keegan μου θυμίζει εκείνες τις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες που αγαπάμε να διαβάζουμε κάθε χρόνο την περίοδο των εορτών για να ζεστάνουν
Το βιβλίο της Keegan μου θυμίζει εκείνες τις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες που αγαπάμε να διαβάζουμε κάθε χρόνο την περίοδο των εορτών για να ζεστάνουν τις καρδιές μας. Αυτό ένιωσα τελειώνοντας τη μικρή αυτή heartwarming όπως το λένε και στο χωριό μου, ιστορία. Βρισκόμαστε στο 1985, κοντά στα Χριστούγεννα σε μια μικρή πόλη της Ιρλανδίας. Εκεί ζει και ο ήρωας της ιστορίας μας Μπίλυ Φέρλονγκ, προμηθευτής καυσόξυλων στο επάγγελμα μαζί με τη γυναίκα και τις 5 κόρες του. Παραδίδοντας καυσόξυλα καταφέρνει να ζει αρκετά καλά και να τα βγάζει πέρα. Μια μέρα λίγο πριν τα Χριστούγεννα θα κάνει μια παράδοση στο μοναστήρι στην άλλη άκρη της πόλης. Μέχρι τότε η ζωή φαίνεται να κυλάει ομαλά για τους κατοίκους της πόλης αλλά και για τον Μπιλ και την οικογένεια του. Παρόλα αυτά δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ έχει όλα όσα χρειάζεται για να είναι χαρούμενος, που αναρωτιέται αν η ζωή του θα μπορούσε να ήταν διαφορετική, αν θα μπορούσε να ξεφύγει από τη συνηθισμένη ρουτίνα της καθημερινότητας που μοιάζει να τον έχει απορροφήσει. Θ’ αναρωτηθεί αν αξίζει μια τέτοια ζωή και κατά πόσο τελικά είναι εύκολο να μπορέσεις να κάνεις ένα διάλειμμα από τις ανησυχίες σου. Όλα θ’ αλλάξουν από εκείνη τη μέρα καθώς ο ήρωας μας θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια δυσάρεστη ανακάλυψη που θα τον φέρει απέναντι από ένα μεγάλο ηθικό δίλημμα που θα βασανίσει τη συνείδηση του. Θ’ αναρωτηθεί τι πρέπει να κάνει. Αν πρέπει να σωπάσει και να κάνει ότι τίποτα δε συμβαίνει όπως όλοι οι άλλοι γίνοντας έτσι συμμέτοχος του εγκλήματος ή να κάνει το σωστό κινδυνεύοντας όμως να χάσει τα πάντα; «Οι άνθρωποι ήταν καλοί κατά βάθος, θύμισε ο Φέρλονγκ στον εαυτό του, καθώς οδηγούσε πίσω στην πόλη. Το ζήτημα ήταν να μάθει κανείς να διαχειρίζεται και να ισορροπεί τα διάφορα πάρε δώσε, ώστε να μπορεί να τα πηγαίνει καλά και με τους άλλους αλλά και με τους δικούς του ανθρώπους. Με το που έκανε αυτή τη σκέψη όμως συνειδητοποίησε ότι μιλούσε από προνομιακή θέση κι αναρωτήθηκε γιατί δεν είχε δώσει σε κάποιο από τα σπίτια που είχε επισκεφθεί, και τα έβγαζαν δύσκολα πέρα, τα γλυκά και τα άλλα πράγματα που του είχαν κάνει δώρο. Πάντοτε, τα Χριστούγεννα έβγαζαν στους ανθρώπους τον καλύτερο αλλά και χειρότερο εαυτό τους». Και τότε ο Μπιλ αποφασίζει να σπάσει τα δεσμά. Σαν ξόρκι που σπα την κατάρα ο ήρωας μας θα αρνηθεί να γίνει συνένοχος με την υπόλοιπη κοινωνία και θ’ αντιδράσει ανταποδίδοντας το καλό που έκαναν και σε εκείνον όταν ήταν ακόμα μωρό παιδί γιατί τελικά καμιά πράξη καλοσύνης δεν είναι ποτέ χαμένη όσο μικρή και αν είναι. Ξέρεις τι; Ζούμε σε μια εποχή που το κακό παραμονεύει. Ανοίγεις την τηλεόραση και κάθε μέρα μια νέα αποκάλυψη θα έρθει να ταράξει συθέμελα την κοινωνία. Όλοι παρακολουθούμε ενώ προσποιούμαστε τους ηθικούς και σοκαρισμένους. Ποτέ δεν ξέρουμε, ποτέ δεν ακούσαμε και αν ακούσαμε ποτέ δε μιλήσαμε. Γίναμε όλοι συμμέτοχοι σε μια άτυπη συμφωνία σιωπής. Και η κοινωνία σαπίζει και άλλο και πίσω από τις κλειστές πόρτες ο καθένας βιώνει τη δική του τραγωδία. Αυτό που μου θύμισε το βιβλίο, είναι ότι πολλές φορές ξέρουμε ποιο είναι το καλό, ποιο το σωστό αλλά δεν είναι αρκετό απλά να το ξέρεις αλλά να φροντίζεις και γι αυτό χωρίς φόβο για τις συνέπειες. Αυτό που για σένα μπορεί να μια ασήμαντη πράξη για κάποιον άλλο μπορεί να είναι μια πόρτα που θα του αλλάξει τη ζωή. Το θαύμα απέχει μόνο μερικές καλές πράξεις. Το μικρά πράγματα σαν και αυτά είναι μια μικρή χαραμάδα ελπίδας και αλληλεγγύης απέναντι στο συνάνθρωπο, μια χαραμάδα ελπίδας ότι υπάρχουν εκεί έξω καλοί άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να βάλουν τον εαυτό τους από κάτω προκειμένου να πράξουν το σωστό σε μια κοινωνία που επί το πλείστον είναι απρόθυμη να βοηθήσει. «Ο Φέρλονγκ αναρωτήθηκε ποιο είναι το νόημα σε αυτή τη ζωή αν δε βοηθάμε ο ένας τον άλλον; Είναι δυνατόν να πορευόμαστε για χρόνια, δεκαετίες, μια ολόκληρη ζωή, χωρίς να είμαστε έστω για μια φορά λίγο γενναίοι, αρκετά όμως ώστε να πατήσουμε πόδι, και παρ’ όλα αυτά να αποκαλούμαστε χριστιανοί και να κοιτάζουμε χωρίς ντροπή τον εαυτό μας στον καθρέφτη»; Κλείνοντας την κριτική μου θα αναφερθώ στην επιλογή της συγγραφέως ο κεντρικός ήρωας να είναι άντρας. Δεν ξέρω αν εσκεμμένα το επέλεξε για να προκαλέσει ακόμα περισσότερο το συναίσθημα του αναγνώστη αλλά προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ ως επιλογή. Όχι ότι στην πραγματικότητα στο κεντρικό νόημα της ιστορίας παίζει κάποιο ιδιαίτερο ρόλο το φύλο αλλά επειδή τελευταία βιώνουμε αρκετά περιστατικά έκφυλης βίας κατά των γυναικών, προσωπικά μου άρεσε ότι σε ένα βιβλίο έστω, βαδίσαμε και λίγο στην άλλη όχθη του ποταμιού που η ανδρική φιγούρα αυτή τη φορά δεν είναι ο θύτης. Δική μου παρατήρηση η τελευταία όχι απαραίτητα σχετική με το ελπιδοφόρο μήνυμα του βιβλίου. Μιλήστε, βοηθήστε, αγαπήστε, δώστε καλοσύνη, μην κλείνετε τα μάτια. Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι ούτε ικανοί να κάνουμε μεγάλα πράγματα αλλά μπορούμε να κάνουμε μικρά με αγάπη και ευγένεια. Ένα μικρό πράγμα μπορεί να είναι η ευκαιρία για κάτι μεγαλύτερο. PS Δίκαιη λογοτεχνική βαθμολογία είναι τα 4* όμως γράφοντας την κριτική μου ένιωσα την ίδια ζεστασιά με την ώρα που το διάβαζα. 5 αστέρια της καρδιάς λοιπόν. 60/60 Μια μικρή αναγνωστική στιγμή ευτυχίας. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Nov 27, 2022
|
Nov 27, 2022
|
Nov 15, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 6188382483
| 9786188382480
| 6188382483
| 3.64
| 9,671
| 1915
| 2019
|
liked it
|
Το βιβλίο μας μεταφέρει στη Μεξικάνικη Επανάσταση μιας από τις πιο σημαντικές που άλλαξαν το ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Για να είμαι ειλικρινής δεν
Το βιβλίο μας μεταφέρει στη Μεξικάνικη Επανάσταση μιας από τις πιο σημαντικές που άλλαξαν το ρου της παγκόσμιας ιστορίας. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω διαβάσει κάποιο άλλο αντίστοιχο βιβλίο για να μπορώ να κρίνω κατά πόσο ο συγγραφέας καταγράφει πιστά τα ιστορικά γεγονότα ωστόσο ο συγγραφέας κάνει μια προσπάθεια καταγραφής των διαφορών που υπάρχουν μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων που συμμετέχουν στην επανάσταση, των μορφωμένων και αναλφάβητων και πως όλοι αυτοί τελικά κατέληξαν να μην ξέρουν το λόγο για τον οποίο πολεμούν. Ταυτόχρονα αναδεικνύει το σπουδαίο ρόλο που έπαιξαν οι γυναίκες οι οποίες συμμετέχουν δυναμικά στον αγώνα ενώ παράλληλα ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τον τρόπο με τον οποίο η επανάσταση άλλαξε και διαμόρφωσε τον μεξικάνικο λαό παρόλο που δεν κατάφερε να πετύχει το σκοπό της. Συμπαθές ανάγνωσμα. Δεν ξετρελάθηκα και δε μου αφήνει κάτι μετά το πέρας της ανάγνωσης.
...more
|
Notes are private!
|
1
|
Nov 08, 2022
|
Nov 12, 2022
|
Nov 13, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 9605451166
| 9789605451165
| 9605451166
| 3.78
| 1,642
| 1998
| May 2019
|
liked it
|
Διάβαζα σε κάποιο άρθρο ελληνικής εφημερίδας ότι το βιβλίο «Κοκκινοσκουφίτσα πόλη» της Ασλί Ερντογάν συμπεριελήφθη μαζί με το «Χιόνι» του Ορχάν Παμούκ
Διάβαζα σε κάποιο άρθρο ελληνικής εφημερίδας ότι το βιβλίο «Κοκκινοσκουφίτσα πόλη» της Ασλί Ερντογάν συμπεριελήφθη μαζί με το «Χιόνι» του Ορχάν Παμούκ σε μια ανθολογία ως ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα της μεταμοντέρνας τουρκικής λογοτεχνίας. Την επόμενη ημέρα η συγγραφέας συνελήφθη για δήθεν συμμετοχή της σε τρομοκρατική οργάνωση. και έμαθε τα νέα μέσα από το κελί της. Δεν ξέρω αν θα συμφωνήσω με την τιμητική διάκριση που απονεμήθηκε στο συγκεκρι��ένο βιβλίο όμως σίγουρα η Ασλί Ερντογάν είναι από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις Τούρκων συγγραφέων που έχω διαβάσει. Λυρική, συμβολική και με ποιητική διάθεση. «Γιατί διάλεξα αυτή την πόλη που μου είναι θανάσιμα εχθρική; Το Ρίο ντε Τζανέιρο που κρύβει πίσω από μια μάσκα του καρναβαλιού τα κοφτερά του δόντια και περιβάλλει όλο μου το είναι με την κόκκινη μπέρτα του, που την έχει υφάνει ο ανθρώπινος πόνος;… Για ένα μόνο πράγμα εγκαταλείπουμε τα ασφαλή νερά κι αποκοβόμαστε από τις ρίζες μας. Το μοναδικό πράγμα για το οποίο ο Αδάμ κλώτσησε την αιωνιότητα : ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ». Στην κοκκινοσκουφίτσα πόλη η ηρωίδα του βιβλίου η Οζγκύρ, είναι μια συγγραφέας από την Τουρκία η οποία αποφασίζει να μετακομίσει στο Ρίο μια πόλη γεμάτη κινδύνους για ένα χρόνο για να γράψει ένα βιβλίο. Πολύ γρήγορα θα καταλάβει τις δυσκολίες να ζει κανείς σε αυτή τη χαοτική πόλη. Ωστόσο και ενώ έχει τη δυνατότητα να επιστρέψει στην Τουρκία το χαοτικό Ρίο μοιάζει να την έχει αιχμαλωτίσει. Η Οζγκύρ έχοντας χάσει τα πάντα από αυτή την πόλη τελικά θα οδηγηθεί να γράψει γι’ αυτή. Η σχέση της με την πόλη μοιάζει σαν των εξαρτημένων που αναγνωρίζει τον εθισμό του αλλά δε μπορεί και να ξεφύγει από τη δίνη του. Η ιστορία εναλλάσσεται μέσα από την αφήγηση της σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον του Ρίου με τις παραγκουπόλεις, την έκδηλη βία κτλ και τα αποσπάσματα από το βιβλίο που συγγράφει. Η κοκκινοσκουφίτσα πόλη είναι ένα βιβλίο για την ζωή σε μια άλλη χώρα, πως είναι να είσαι ξένος σε αυτή καθώς και για τους κινδύνους που πολλές φορές μας δημιουργούν μια απίστευτη έλξη προς αυτούς. Το βιβλίο τελικά καταλήγει να είναι ένα βιβλίο για το Ρίο ένα Ρίο μακριά από την πολύχρωμη και ζωηρή εικόνα του, ένα Ρίο σκοτεινό, καταθλιπτικό και επικίνδυνο, μια πόλη που καταπίνει την ηρωίδα μέσα από τις γραμμές της αφήγησης θυμίζοντας μας ότι καμιά φορά δε μπορούμε ν αλλάξουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε ακόμα και αν δε μας αρέσει. Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι η συγγραφέας υπερασπίστηκε πολύ καλά την ιστορία της, κάτι μου έλειψε στο τελικό αποτέλεσμα, παρόλα αυτά αρκετά ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη αναγνωστική πρόταση. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Nov 2022
|
Nov 07, 2022
|
Nov 09, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 9789600518344
| 3.85
| 87
| Feb 07, 2022
| Feb 07, 2022
|
really liked it
|
Πάνε χρόνια που παρακολουθώ το έργο του κυρίου Μακριδάκη. Τον ερωτεύτηκα στη δεξιά τσέπη του ράσου, τον αγάπησα στα επόμενα βιβλία του μέχρι που για έ
Πάνε χρόνια που παρακολουθώ το έργο του κυρίου Μακριδάκη. Τον ερωτεύτηκα στη δεξιά τσέπη του ράσου, τον αγάπησα στα επόμενα βιβλία του μέχρι που για ένα διάστημα σαν κάπου λίγο να παρέμενε η αγάπη αλλά η λογοτεχνική μας σχέση είχα φθαρεί. Πάει καιρός που είχα ν απολαύσω βιβλίο του. Αν και το πρωτότυπο μεν αλλά λίγο αφελές για τα γούστα μου τουλάχιστον με τον τρόπο που επετεύχθη η κάθαρση του ήρωα, το τέλος κάπου μου άφησε μια πιο άνοστη επίγευση. Ωστόσο πρόκειται συνολικά για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και απολαυστικό βιβλίο. Μπορεί να μην δείτε μέσα σε αυτό χαρακτηριστικά της γραφής του Μακριδάκη που τον κάνουν να ξεχωρίζει όπως για παράδειγμα η χαρακτηριστική χιώτικη ντοπιολαλιά, βασικό χαρακτηριστικό των ηρώων του, παρόλα αυτά η ροή ρέει ευχάριστα, με αυτό το γλυκό πάντα λυρικό ύφος του συγγραφέα. Η θεματική του μακριά από ιστορίες του παρελθόντος, αρχαίες παραδόσεις όπως παλαιότερα έργα του λαμβάνει χώρα στο σήμερα και είναι πιο επίκαιρη από ποτέ και έχει να κάνει με τη χειραγώγηση που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Από τους γονείς που δεν κάλυψαν τα δικά τους όνειρα και τα επιβάλλουν μετέπειτα στα παιδιά τους και δεν ενδιαφέρονται αν είναι και δικά τους πραγματικά όνειρα. Ο ήρωας του βιβλίου στην αρχή διστακτικά και στη συνέχεια απόλυτα και ζωηρά θα προσπαθήσει να χαράξει το δικό του δρόμο πάντα μέσα από τη φύση η οποία καταλαμβάνει πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στην καρδιά και στα βιβλία του Μακριδάκη και η οποία φύση και η υιοθέτηση ενός φυσιολατρικού προτύπου ζωής είναι για το συγγραφέα ο βασικός δρόμος για την κατάκτηση της προσωπικής ευτυχίας. Ωραία και ενδιαφέρουσα πρόταση. Διαφωνώ με το φινάλε. Αναγνωρίζω τη συμβολικότητα του και το κατανοώ και το αποδέχομαι ως αναγκαίο κακό για την απόδεσμευση του ήρωα από τον «πολιτισμό» και των γόρδιων δεσμών με τον πατέρα του διαφωνώ με την βεβιασμένη επιλογή του τρόπου επίτευξης. Πολύ πεζός για έναν τρυφερό συγγραφέα όπως ο κύριος Μακριδάκης. 4*
...more
|
Notes are private!
|
1
|
Nov 02, 2022
|
Nov 04, 2022
|
Nov 04, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 4.06
| 5,967
| Dec 05, 2018
| Dec 05, 2018
|
really liked it
|
Σβήνω, γράφω. Ξαναγράφω, ξανασβήνω. Είναι από κείνα τα βιβλία που δεν ξέρω πως ακριβώς να μιλήσω γι αυτό. Η ακριβής απόδοση του ισπανικού τίτλου στα ε
Σβήνω, γράφω. Ξαναγράφω, ξανασβήνω. Είναι από κείνα τα βιβλία που δεν ξέρω πως ακριβώς να μιλήσω γι αυτό. Η ακριβής απόδοση του ισπανικού τίτλου στα ελληνικά είναι «εύκολη ανάγνωση». Αντίθετα λοιπόν από τον τίτλο του θεωρώ ότι είναι ένα δύσκολο ανάγνωσμα και μπαίνω σε σκέψεις για το σε ποιον θα το πρότεινα να το διαβάσει με κλειστά τα μάτια. Έξυπνο, ιντριγκαδόρικος τρόπος γραφής αλλά και συνάμα κάποιες φορές εξουθενωτικό, το βιβλίο ακολουθεί τις ζωές 4 συγγενών. Και οι 4 έχουν χαρακτηριστεί από την ισπανική κυβέρνηση ως άτομα με νοητική στέρηση. Μέχρι τη στιγμή που καταφέρνουν να ζήσουν σε ένα διαμέρισμα της Βαρκελώνης με επιδότηση του ισπανικού κράτους, ζούσαν σε διάφορα κρατικά κέντρα. Οι ζωές και των 4 γυναικών ελέγχονται από το κράτος ενώ στερούνται του δικαιώματος να λάβουν οποιαδήποτε απόφαση για λογαριασμό τους. Καθημερινά πρέπει να παλεύουν για να διατηρήσουν ένα κομμάτι της ανεξαρτησίας τους και να εμποδίσουν το κράτος να έχει τον πλήρη έλεγχο στη ζωή τους. Γενναία απόφαση η επιλογή αυτών των γυναικών ως εκφραστές ιδεών που απασχολούν την κοινωνία μας. Το κείμενο για όλους είναι ένα βιβλίο που είτε θα σου αρέσει είτε όχι για τις ιδέες που εκφράζει αλλά δε θα σε αφήσει αδιάφορο. Είναι ένα κείμενο ιδεών για το φεμινισμό, την πατριαρχία, την αναρχία και την αναπηρία και τη θεσμοθέτηση της από τα αρμόδια όργανα. Το βιβλίο ασκεί κριτική στο πατριαρχικό καθεστώς και των θεσμών βάζοντας την θέση των πρωταγωνιστών ήρωες «ευάλωτους», πραγματεύεται «αβολα» θέματα που πλήττουν κάθε κοινωνία και δεν τολμούν πολλοί να γράψουν. Ένα δριμύ κατηγορώ στους θεσμούς που στιγματίζουν τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, ένα κατηγορώ στην καπιταλιστική φιλοσοφία ενώ παράλληλα εξυμνεί το γυναικείο σώμα, την σεξουαλικότητα, την γυναικεία επιθυμία κι την αξιοπρέπεια των γυναικών που λόγω αναπηρίας στιγματίζονται. Ένα σύγχρονο πορτραίτο της Βαρκελώνης, ένα καινοτόμο ανάγνωσμα που το ξεκίνησα με την καλύτερη προδιάθεση και η αρχή του με βρήκε έτοιμη να το χαρακτηρίσω ως ένα από τα βιβλία της χρονιάς αλλά από ένα σημείο και μετά ένιωσα αρκετά άβολα και χωρίς συγκέντρωση. Χωρίς να με ενοχλεί το περιεχόμενο του νομίζω ότι κατάφερε από μόνο του να μειώσει ένα κομμάτι της αξίας του με μια αχρείαστη σε σημεία φλυαρία που θα προτιμούσα να είχε αντικατασταθεί από περισσότερο συναίσθημα. Πολύ δύσκολο βιβλίο για να το περιγράφεις και να το αναλύσεις πόσο μάλλον να το διαβάσεις. Ένα βιβλίο που σε σημεία θα το λατρέψεις, σε άλλα θα το μισήσεις, σε άλλα θα συμβιβαστείς και θα το ανεχτείς. Η Μοράλες δίνει φωνή σε ανθρώπους που κατά βάση δεν έχουν, θα θίξει σίγουρα πολλούς με το λόγο της αλλά καμιά φορά εδώ που τα λέμε δε μπορείς να το αποφύγεις να πεις αυτό που θες να πεις και εκθέτει τον αναγνώστη σε καταστάσεις που είτε τις αγνοεί είτε γιατί η κοινωνία δεν ασχολείται με αυτές. Ωστόσο κάτι έλειψε στην εκτέλεση αυτής της πραγματικά τολμηρής ιδέας. Νομίζω μου έλειψε η εμβάθυνση στις ζωές των ανθρώπων με αναπηρία γιατί πολλές φορές στην προσπάθεια να ασκήσεις κριτική και μόνο αυτό καταλήγεις να φλυαρείς. ��εν είναι για όλους. 3,5* ...more |
Notes are private!
|
1
|
Sep 25, 2022
|
Oct 07, 2022
|
Oct 12, 2022
|
Paperback
| |||||||||||||||||
| 9786185400255
| 4.05
| 11,384
| 2011
| May 05, 2021
|
really liked it
|
Ανέκαθεν ήμουν team Roger Federer. Σαν απλός θεατής του αθλήματος και χωρίς να έχω ιδιαίτερη γνώση από τεχνικά ζητήματα και παρόλο που σε άλλα αθλήματ
Ανέκαθεν ήμουν team Roger Federer. Σαν απλός θεατής του αθλήματος και χωρίς να έχω ιδιαίτερη γνώση από τεχνικά ζητήματα και παρόλο που σε άλλα αθλήματα με κερδίζει το ισπανικό ταπεραμέντο, πάντα ξεχώριζα την φινέτσα και την αγωνιστική παιδεία αυτού του ανθρώπου. Ίσως ακριβώς από αυτή την πραγματικά φανατική αγάπη μου και προσήλωση στις προσπάθειες του συγκεκριμένου αθλητή, Ο Ράφα Ναδάλ ήταν πάντα για μένα μια αξιοσέβαστη μεν αθλητική προσωπικότητα που προσωπικά μου ήταν υπέρ του δέοντως αντιπαθής. Έτσι χωρίς πραγματικό λόγο πέρα των φορών που είχε υποχρεώσει τον Φέντερερ σε ήττα σε κάποιο grand slam. Θέλω να σου πω ότι αν με ρωτούσες πριν λίγο καιρό αν θα διάβαζα ποτέ την αυτοβιογραφία του Ναδάλ το λιγότερο που θα έκανα θα ήταν να γελάσω. Εγώ, αυτόν; Ποτέ. Αυτό που με έκανε ν’ αλλάξω κάθετα γνώμη γι’ αυτό όσο και για την εικόνα που είχα σχηματίσει λανθασμένα για το Ναδάλ είναι οι πραγματικά συγκλονιστικές εικόνες που έκαναν το γύρο του κόσμου τη μέρα της οριστικής απόσυρσης του Φέντερερ από τα court. Η εικόνα του Φέντερερ τη στιγμή του αποχωρισμού όπου συνειδητοποιεί ότι μέχρι εδώ ήταν και ψάχνει ασυναίσθητα το χέρι του πιο «μισητού» του αντιπάλου για να πάρει δύναμη καθώς και η εικόνα του Ναδάλ να ξεσπάει σε λυγμούς, ειλικρινά με συγκλόνισε. Ήταν και εξακολουθεί να παραμένει στη μνήμη μου ως μια από τις πιο δυνατές στιγμές στην παγκόσμια ιστορία του αθλητισμού. Δύο ζωντανοί θρύλου του αθλητισμού, αιώνιοι αντίπαλοι στους αγώνες έδειχναν το πιο τρυφερό τους πρόσωπο χαρίζοντας στο κοινό που τους παρακολουθούσε μια τελευταία παράσταση για το ποιο θα έπρεπε να είναι το πραγματικό νόημα του αθλητισμού. Ένας μεγάλος αθλητής έβαζε τέλος στη λαμπρή του καριέρα και ένας άλλος μεγάλος αθλητής του απέτινε το φόρο τιμής που του αξίζει αποδεικνύοντας ότι η «έχθρα» δυο αθλητών παραμένει μόνο στη διάρκεια του αγώνα και ότι για να είσαι μεγάλος αθλητής πρέπει πρώτα να μάθεις να σέβεσαι και ν’ αναγνωρίζεις τις ικανότητες των αντιπάλων σου. Κάπως έτσι ήρθε στα χέρια μου τούτο εδώ το βιβλίο και παρόλο που καλύπτει ουσιαστικά την αθλητική πορεία του Ναδάλ μέχρι το Αμερικάνικο Us open του 2010, κάνοντας φόκους στην προσπάθεια του να κατακτήσει το πρώτο του Wimbledon το 2008, μπορώ να πω ότι ήταν ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα παρόλο που δε μου φάνηκε ακριβώς αυτοβιογραφία με τη στενή έννοια του όρου. Στο βιβλίο λοιπόν αυτό στο αθλητικό κομμάτι πρωταγωνιστεί η αιώνια μάχη με το άλτερ έγκο του Ρότζερ Φέντερερ. Μάχες επι μαχών, σκληροί αγώνες, απογοητεύσεις, μεγάλες νίκες που διαμόρφωσαν την ιστορία του αθλήματος. Αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι ο σεβασμός που μιλάει για τον συναθλητή του και τις ικανότητες του και σε καμία περίπτωση δεν αφιερώνει τις σελίδες του βιβλίου για ν’ αναλύσει και να κοκορευτεί για τα δικά του προσόντα και αρετές. Επίσης θα γνωρίσει κανείς τον άνθρωπο Ναδάλ. Βλέποντας ένα γίγαντα, ένα τέρας που είναι έτοιμο να καταπιεί τον αντίπαλο σε κάθε αγώνα, θα μάθεις για την πραγματικότητα του εκτός γηπέδων. Εκτός γηπέδων είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Του αρέσει η οικογενειακή ζωή, είναι πολύ ντροπαλός και έχει εκατομμύρια προσωπικές ανασφάλειες σαν οποιοσδήποτε κοινός θνητός. Καθαρά λογοτεχνικά θεωρώ ότι έλειψαν αρκετά από το συγκεκριμένο βιβλίο από το να γίνει αξιομνημόνευτο. Δεν ξέρω αν φταίει η απόδοση καθώς ο Ναδάλ μιλούσε στη μητρική του γλώσσα και ο συγγραφέας τα μετέφρασε και έφτιαξε το βιβλίο στα αγγλικά. Ένας τίμιος βαθμός θα ήταν το 3. Θα το βαθμολογήσω όμως με 4 για εκείνο το αγόρι που σε αντίθεση με το Φεντερερ μπορεί να μη γεννήθηκε με το θεϊκό χάρισμα, πάλεψε όμως σκληρά και κατέκτησε τον ουρανό. 4 για εκείνο το αγόρι που μεγάλωσε, έγινε άντρας και κυρίως ένα σπουδαίος άνθρωπος που διστάσε ν’ αφήσει τα δάκρυα του να κυλήσουν στη θέα της πιο μεγάλης στιγμής του αιώνιου του αντιπάλου. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Oct 06, 2022
|
Oct 09, 2022
|
Oct 10, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 3446267468
| 9783446267466
| 3446267468
| 4.25
| 1,344
| 2020
| Aug 17, 2020
|
really liked it
|
«Άρχισα να αναρωτιέμαι τι είδους γυναικεία ζωή ήθελα κατά βάθος να έχω. Κοίταξα πάλι τις γυναίκες του περιβάλλοντός μου. Γυναίκες που είχαν πετύχει.
«Άρχισα να αναρωτιέμαι τι είδους γυναικεία ζωή ήθελα κατά βάθος να έχω. Κοίταξα πάλι τις γυναίκες του περιβάλλοντός μου. Γυναίκες που είχαν πετύχει. Αυτό που είδα, το βρήκα ανησυχητικό. Θλιμμένες γυναίκες παντού. Γυναίκες καλυμμένες από θλίψη, γυναίκες που ταξιδεύουν με τους άντρες τους εδώ κι εκεί, φορτωμένες με έγνοιες, γυναίκες που το μόνο χαρακτηριστικό της συντροφικότητάς τους με τους άντρες τους είναι ότι μοιράζονται μαζί τους μια κατοικία, ένα αυτοκίνητο, έναν τραπεζικό λογαριασμό, την ανατροφή των παιδιών τους και το κύπελλο με τις οδοντόβουρτσες. Γυναίκες με τη θλίψη χαραγμένη στην ψυχή και στο πρόσωπο. Αυτές οι γυναίκες ξέρουν ότι αυτό δεν θα διορθωθεί ποτέ πια, ούτε με διακοπές ούτε με αγορές. Γυναίκες που υπομένουν τη θλίψη τους, επειδή τους είναι οικεία από τις μητέρες τους. Επειδή τα ανεκπλήρωτα όνειρα μεταφέρονται στην επόμενη γενιά». Για να είμαι ειλικρινής ξεκινώντας να διαβάσω το συγκεκριμένο βιβλίο το είχα λίγο διαφορετικά στο μυαλό μου. Περίμενα αν θέλετε περισσότερο ένα φεμινιστικό βιβλίο βασισμένο στη μαρτυρία μιας μετανάστριας, που θα εξηγούσε αν θέλετε περισσότερο τη δυσκολία προσαρμογής αυτών των ανθρώπων πόσο μάλλον γυναικών να ενταχθούν σε μια κοινωνία και να γίνουν αποδεκτοί από το σύνολο της. Τελικά το θέμα του μεταναστευτικού αναφέρθηκε με έναν τρόπο περισσότερο επιφανειακό και ούτε το βιβλίο αποδείχθηκε το φεμινιστικό βιβλίο που περίμενα. Ωστόσο και παρά το γεγονός ότι αυστηρά λογοτεχνικά το βιβλίο δεν έχει κάποια φοβερά σπουδαία αξία, μπορώ να πω ότι μου άρεσε και εξηγούμαι. Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο έχοντας μόλις φτάσει στον προορισμό μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα αποφασίσει να κάνω μόνη μου διακοπές και να δώσω στον εαυτό μου μερικές απαιτούμενες ανάσες. Παρέα με έναν ζεστό καπουτσίνο και ατενίζοντας την πιο όμορφη θέα στον κόλπο του Μιραμπέλου και έχοντας την πραγματική ανάγκη να βρω και ν ανακαλύψω την δική μου εσωτερική δύναμη και να σεβαστώ τις προσωπικές μου ελευθερίες, ξεκίνησα να διαβάζω τούτο δω το βιβλιαράκι μιας γυναίκας που ουσιαστικά μέσα από το βιβλίο της θέλει απλά να περάσει ένα και μοναδικό μήνυμα την αναγκαιότητα να ζούμε με ελευθερία τη ζωή μας. Η συγγραφέας εξιστορεί την προσπάθεια της να βρει τη θέση που της ανήκει στον κόσμο. «Με έμαθαν να συμμορφώνομαι. Να σιωπώ, να μην διαμαρτύρομαι. Να μη δημιουργώ προβλήματα. Να μην τραβάω την προσοχή των γύρω με τις ευαισθησίες μου, αλλά με τις επιδόσεις μου.Στον κόσμο απ’ όπου προερχόμουν θεωρούσαμε αυτομάτως ότι οι υποσχέσεις της ζωής προορίζονται για τους άλλους. Η ματαίωση ήταν ο κανόνας». Οι γονείς της θέλουν να ξεφύγει από τη μοίρα τους και να προοδεύσει. Εκείνη θέλει αντίστοιχα να ξεφύγει από τις προσδοκίες των άλλων και να χαράξει τη δική της πορεία, να ορίσει εκείνη τα θέλω της και τον τρόπο που θα τα επιτύχει. Για να πετύχει όμως να ξεφύγει από τη μοίρα που όρισαν άλλοι για εκείνη θα πρέπει ν’ ανακαλύψει τον εαυτό της. Ίσως είναι και αυτός ο λόγος που ταυτίστηκα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή με το βιβλίο ενώ μπορεί σε άλλη στιγμή να μου είχε περάσει αδιάφορο. Πόσο δύσκολος αγώνας να προσπαθείς να ξεφύγεις από τις προσδοκίες των άλλων και να βρεις τον εαυτό σου. Και τελικά νομίζω ότι δεν είναι το φύλο, η καταγωγή αλλά κυρίως η αυτοδιάθεση που έχει ο καθένας να τολμήσει να πετάξει από πάνω του τις ταμπέλες και να υποστηρίξει τα θέλω και τις ανάγκες του. Και αυτός ο δρόμος κρύβει τόση μοναξιά μέσα του όπως και ο δρόμος της συγγραφής που ακολούθησε η ηρωίδα και συγγραφέας του βιβλίου. Ένα βιβλίο για την σπουδαιότητα του ν ανακαλύπτεις τι μένει πίσω από τον δικό σου εαυτό όταν αποτινάσσεις από πάνω σου τις προσδοκίες των άλλων. 4* «Ήταν η τρίτη φορά στη ζωή μου που ένας άντρας μου έκανε ένα δώρο. Το πρώτο δώρο το έλαβα από τον πατέρα μου, τη διαπαιδαγώγηση του. Το δεύτερο δώρο μου το έκανε ο εραστής με την πρώτη νύχτα. Το τρίτο δώρο μου το έκανε ο έρωτας της ζωής μου. Με άφησε να φύγω. Τη μοναχικότητα τη συνήθισα αμέσως. Δεν είχα υπολογίσει τη μοναξιά. Χρειάστηκε πολύς χρόνος μέχρι να την αντέξω. Μέχρι να ενσωματωθεί η μοναξιά στη ζωή μου σαν φυσικό και υγιές συναίσθημα». ...more |
Notes are private!
|
1
|
Sep 24, 2022
|
Sep 24, 2022
|
Sep 25, 2022
|
Hardcover
| ||||||||||||||
| 9789600123944
| 3.98
| 181,930
| 1948
| Sep 26, 2022
|
really liked it
|
Και έτσι οδηγήθηκα στη σκέψη να κάνω τον κλόουν. Αυτή ήταν η τελευταία αίτηση αγάπης που απηύθυνα στους ανθρώπους. Γιατί, μ’ όλο που τους φοβόμουν στο
Και έτσι οδηγήθηκα στη σκέψη να κάνω τον κλόουν. Αυτή ήταν η τελευταία αίτηση αγάπης που απηύθυνα στους ανθρώπους. Γιατί, μ’ όλο που τους φοβόμουν στο έπακρο, φαίνεται ότι δε μπορούσα ν’ αποσπαστώ εντελώς απ’ αυτούς. Με αυτό το ένα μέσο, να κάνω τον κλόουν, μπόρεσα να διατηρήσω έναν λιγοστό σύνδεσμο με τους ανθρώπους. Κατόρθωσα να διατηρώ αδιάκοπα στην επιφάνεια ένα φτιαχτό χαμόγελο. ‘Ήταν μια ευκολία που προσέφερα στους άλλους, την πετύχαινα όμως καταβάλλοντας από μέσα μου, με πολύ κόπο, απελπισμένες προσπάθειες κι έχοντας πάντα την αίσθηση ότι μια τρίχα με χωρίζει από την περιοχή του κινδύνου. Aπό τα παιδικά μου χρόνια ζούσα σαν εντελώς ανίδεος για τα βάσανα που περνούν οι άλλοι ή για το τι σκέφτονται. Ζούσα μόνο τους δικούς μου, αφόρητους φόβους, τη δική μου αμηχανία. Αυτά μην μπορώντας ν’ αντέξω, έγινα τελικά ένας επιδέξιος θεατρίνος. Μπροστά στους ανθρώπους έτρεμα πάντα από φόβο. Επειδή δεν είχα την παραμικρή αυτοπεποίθηση στα λόγια μου και τη συμπεριφορά μου κρατούσα μυστική, μόνο για τον εαυτό μου, την αγωνία και το άγχος μου, βαθιά μέσα σ’ ένα μικρό κουτί μέσα στο στήθος. Κι έτσι, κρύβοντας καλά καλά όλη τη μελαγχολία και τη νευρικότητα μου, για να μη φανούν, προσποιούμενος με όλη μου τη δύναμη μια ουράνια αισιοδοξία, βαθμηδόν τελειοποιούσα τον εαυτό μου στο ρόλο του εκκεντρικού γελωτοποιού. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως οτιδήποτε ήταν καλό, αρκεί να έκανε τους ανθρώπους να γελάσουν. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν έδιναν και πολλή σημασία στο ότι εγώ ήμουν έξω από τη λεγόμενη «ζωή» τους. Πέρασα μεγάλο μέρος της ζωής μου να κάνω το ίδιο. Είχα αναλάβει χωρίς κάποιος να μου το επιβάλλει το ρόλο του διασκεδαστή της παρέας. Ήμουν πάντα αυτή που γέλαγε, αυτή που θα έλεγε ιστορίες και αστεία για να γελάνε οι άλλοι, αυτή που θα ξεκίναγε ένα νέο θέμα συζήτησης, που θ’ αναλάμβανε να κανονίσει τις εξόδους κτλ. Δε νομίζω ότι το έκανα για να είμαι αρεστή όμως τώρα καταλαβαίνω ότι σαν τον ήρωα του βιβλίου, ήθελα να κρύψω τη μελαγχολία που με συνόδευε από μικρή. Τι δύσκολο πράγμα να κάνεις το γελωτοποιό. Να σε συνοδεύει πάντα αυτή η ταμπέλα και όταν για κάποιους λόγους επιδείξεις μια άλλη συμπεριφορά να γίνεσαι κατευθείαν αντικείμενο σχολιασμού και τότε ξαφνικά όλος ο κόσμος σε προσέχει γιατί δεν του κάνει αυτό που πραγματικά είσαι. Στον ήρωα του βιβλίου η ανάγκη να έχει ένα ρόλο του γύρισε μπούμερανγκ οδηγώντας τον σε ακόμα πιο βαθιές ψυχολογικές διαταραχές και αυτοκτονικών τάσεων τις οποίες καταγράφει στο βιβλίο. Είναι το «δεν ήμουν πια άνθρωπος» ένα καταθλιπτικό βιβλίο? Χμ, εξαρτάται πως το βλέπεις. Για μένα δεν ήταν ένα καταθλιπτικό βιβλίο. Οκ, δεν είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα που το διαβάζεις και ευφραίνεται η καρδιά σου, ωστόσο θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο που θα δημιουργήσει διάφορους προβληματισμούς, θα σε βάλει σε σκέψη. Παλεύοντας με την κατάθλιψη για χρόνια, και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι να ζεις συνέχεια με σκοτεινές σκέψεις για μένα αυτό το βιβλίο ήταν περισσότερο διδακτικό παρά καταθλιπτικό. Ο συγγραφέας χωρίς καν να προσπαθεί να γίνει μελοδραματικός, θέλει μέσα από το δικό του προσωπικό βίωμα ν’ αναδείξει την προσπάθεια ενός ανθρώπου να κατανοήσει την ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτό το λόγο μεταμορφώνεται και καταφεύγει σε ακρότητες προκειμένου να μην ξεσκεπαστεί και τελικά οδηγείται σε μια άβυσσο από την οποία δε μπορεί να βγει. «υπάρχει η έκφραση απόκληρος της κοινωνίας. Προφανώς είναι μια φράση που στον κόσμο των ανθρώπων σημαίνει θλιβερά αποτυχημένος ή διεφθαρμένος. Πάντως εγώ είχα την ευσυνειδησία ενός απόκληρου της κοινωνίας από τη μέρα που γεννήθηκα. Κι όποτε συναντούσα κάποιον που η κοινωνία είχε στιγματίσει ως τέτοιον απόκληρο, πάντα ένιωθα μέσα στην καρδιά μου μια τρυφερότητα. Κι αυτή η τρυφερότητα συνέπαιρνε σχεδόν μαγευτικά κι εμένα τον ίδιο. Δεν ξέρω πως συνέβη αυτό. Αυτό το βιβλίο με το δικό του μαγικό τρόπο με έκανε να νιώθω ότι κάπου ανήκω και προς μεγάλη μου έκπληξη ένιωσα να το διαβάζω με άνεση. Εντάξει μη γελιόμαστε δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να συνειδητοποιείς ότι ταυτίζεσαι με πολύ περισσότερα σημεία της αφήγησης απ’ όσα θα έπρεπε. Πόσο μίσος ρε γαμώτο τρέφουμε ώρες ώρες για τον ίδιο μας τον εαυτό και αν όχι μίσος πόση έλλειψη αγάπης. Πόσο πολλές φορές εξυπηρετούμε τα θέλω των άλλων επειδή δε μπορούμε να πούμε όχι υπό το φόβο της απόρριψης. «Η δυστυχία μου ήταν η δυστυχία ενός ανθρώπου που δεν έχει την ικανότητα ν’ αρνηθεί. Αν έλεγα όχι σε κάτι που μου πρόσφεραν, με κυρίευε ο φόβος ότι τόσο στη δική μου καρδιά όσο και στην καρδιά του άλλου θα άνοιγαν τόσο βαθιές ραγισματιές, που θα έμεναν αιώνια αγιάτρευτες». Το δεν ήμουν πια άνθρωπος ήταν ένα καλό βιβλίο για μένα. Αν νιώθεις ότι δεν είσαι έτοιμος να έρθεις αντιμέτωπος ούτε καν αναγνωστικά με τα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής τότε αυτό δεν είναι ένα βιβλίο για σένα. Αν πάλι ψάχνεις και εσύ τη θέση σου στον κόσμο, μπορεί να μην κάνεις ειρήνη με τον εαυτό σου όπως δεν έκανε και ο ήρωας του έργου, θα βρεις όμως παρηγοριά σε αυτό το οδυνηρό μεν αλλά άκρως γοητευτικό ταξίδι που θα σε παρασύρει η ευφυέστατη πένα του συγγραφέα. Αφουγκράσου, κοίτα, κατανόησε.. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Oct 2022
|
Oct 2022
|
Sep 23, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 8804710330
| 9788804710332
| 8804710330
| 3.96
| 179
| 1973
| Apr 16, 2019
|
really liked it
|
Όταν δυσκολεύομαι να διαβάσω είτε γιατί δε νιώθω καθόλου καλά ψυχολογικά είτε γιατι απλά δεν τραβάει το διάβασμα αλλά την ίδια ώρα που δεν τραβάει είτ
Όταν δυσκολεύομαι να διαβάσω είτε γιατί δε νιώθω καθόλου καλά ψυχολογικά είτε γιατι απλά δεν τραβάει το διάβασμα αλλά την ίδια ώρα που δεν τραβάει είτε αυτό είτε εγώ το έχω ανάγκη για να κρατηθώ απο κάτι, ανατρέχω πάντα σε ποιητικές συλλογές. Από τις ενδιαφέρουσες και άκρως αισθαντικές περιπτώσεις που γεμίζουν την ψυχούλα σου. Ω φτάνει!! Φτάνει πια μ' αυτή την πηχτή και γλοιώδη ζωή,φτάνει!... Άγρια, ανήμερη ακόμα η ψυχή μου ας είναι. Όχι πια. Όχι πίσω απο μια μορφή του έρωτα να τρέχει η ψυχή μου!! Εραστής μου ας είν' όλος ο κόσμος. Νιώθω τώρα πλημμυρισμένη την καρδιά μου απο νερό, από σκόνη,κι απ' το νέο το φως του ήλιου που θα 'ρθει. Προβάλλει ένας άλλος κόσμος: ένα όνειρο ευτυχισμένο μου κορίτσι κάτω από τον ήλιο ( ω τα αρχαία και χρυσωμένα αγόρια). Ανάλαφρο όνειρο η ζωή... Μη με ξεχνάς εσύ θεέ του έρωτα. Ο έρωτας που εμφανίστηκε σ’ ένα παράθυρο είπε: Το πρόσωπο μου, κύριοι, το γνωρίζετε; Ναι όλοι του αποκρίθηκαν μα το παράθυρο έκλεισε πάλι. Και ο έρωτας ξανάρχισε. Που ήταν ένα παιχνίδι στοργικό, και θα τελειώσει Μονάχα όταν μπορέσουμε ν’ ανέβουμε Σ’ εκείνο το δωμάτιο και να δούμε εκεί ποιος είναι. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Sep 08, 2022
|
Sep 18, 2022
|
Sep 21, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 3.94
| 70
| 1893
| 1968
|
really liked it
|
Η ιστορία της Σκεύως μιας δυναμικής γυναίκας που μεταμφιέζεται σε άντρα και κατόπιν σε βαρδιάνο δηλαδή φύλακα για να βοηθήσει το γιο της. Η χολέρα πλή
Η ιστορία της Σκεύως μιας δυναμικής γυναίκας που μεταμφιέζεται σε άντρα και κατόπιν σε βαρδιάνο δηλαδή φύλακα για να βοηθήσει το γιο της. Η χολέρα πλήττει την Ευρώπη, η κυβέρνηση παίρνει μέτρα και η Σκεύω μια γυναίκα αξιοσέβαστη και συνάμα απλή θα βρει το σθένος ν’ αντιταχθεί στο κακό. Αν δεν υπήρχε η τηλεοπτική μεταφορά του κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το είχα διαβάσει ποτέ. Αξίζει να διαβαστεί και χρήζει προσοχής. Ήσυχο ανάγνωσμα ίσως και γι αυτό δε γνώρισε τη δόξα της «φόνισσας»,σου αφήνει όμως μια όμορφη αίσθηση παρά της θεματικής του ειδικά σε μια περίοδο που οι πανδημίες, η καραντίνα αποτέλουν λέξεις που βρίσκονται στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.
...more
|
Notes are private!
|
1
|
Aug 21, 2022
|
Aug 24, 2022
|
Aug 25, 2022
|
Paperback
| |||||||||||||||||
| 9786185413187
| 4.53
| 43
| unknown
| 2022
|
really liked it
|
Η πίστη μοιάζει λίγο με ναρκωτικό. Αν έχεις περιθώριο επιλογής για το πότε και πόσο θα κάνεις χρήση, μπορείς να περάσεις πολύ καλά. Αν, όμως ορίζει τη
Η πίστη μοιάζει λίγο με ναρκωτικό. Αν έχεις περιθώριο επιλογής για το πότε και πόσο θα κάνεις χρήση, μπορείς να περάσεις πολύ καλά. Αν, όμως ορίζει τη ζωή σου, τότε η εξάρτηση γίνεται αρρώστια. Αν πιστέψεις ότι αυτή είναι η μόνη αλήθεια, τότε έχεις πρόβλημα. Κι αν κάνεις κόλαση τη ζωή τη δική σου και των άλλων, τότε χρειάζεσαι θεραπεία. Η λέξη kafir δηλώνει αυτόν που απορρίπτει, αυτόν που αρνείται και είναι ο όρος που χρησιμοποιείται για όποιον έχει αποκηρύξει το ισλάμ. Το δόξα τον αλλάχ είμαι Άθεος είναι η ιστορία ενός μικρού αγοριού που τιμωρείται επειδή έρχεται σε πλήρη αντιπαράθεση με της θρησκευτικές πεποιθήσεις της πατρίδας του. Θα προδοθεί ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια, θα εκδιωχθεί, θα γίνει πρόσφυγας,θα γνωρίσει απάνθρωπες συμπεριφορές, θα δικαστεί για τις επιλογές του, θ’ αλλάξει ταυτότητα αλλά δε θα σταματήσει παρόλα αυτά να αγωνίζεται και να υπερασπίζεται αυτό που πιστεύει και είναι σωστό, η δυνατότητα δηλαδή να ζεις ελεύθερος όπως το επιθυμείς χωρίς διαχωρισμούς με κύριο γνώμονα την αγάπη. Το μήνυμα του συγγραφέα και πρωταγωνιστή της ιστορίας σαφές. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του, αρκεί να μην ενοχλεί τους άλλους ανθρώπους και αντίστοιχα να αποδέχεται τις δικές του επιλογές. Διάβαζα στην κριτική για το βιβλίο της αγαπημένης χάρη στην οποία έμαθα και την ύπαρξη του βιβλίου ότι αν την έβλεπε τώρα η γιαγιά της να διαβάζει για έναν τέτοιο ήρωα θα τη μάλωνε. Νομίζω και μένα θα με μάλωνε η μαμά μου αν της έδειχνα τι διάβασα. Βαθιά θρησκευόμενη εκείνη, με τελείως διαφορετικό τρόπο πιστή εγώ ξέρω αν θα παιρνε με καλό μάτι τον ήρωα μας. Δεν σας κρύβω ότι ακόμα και εγώ η ίδια έδειξα να σοκάρομαι από την τόσο έντονη δήλωση απιστίας του. Ζώντας και ερχόμενη καθημερινά σε επαφή με το μουσουλμανικό κόσμο λόγω της δουλειάς μου αλλά και κοινωνικής επαφής και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την προσήλωση τους στα θρησκευτικά τους καθήκοντα, αποτέλεσε μια αρκετά σοκαριστική αναγνωστική εμπειρία η εξιστόρηση κάποιου που πέρασε χωρίς φόβο στην άλλη άκρη του ποταμιού και ήταν αρκετές οι φορές που σκέφτηκα να γράψω την κριτική μου υπό αυτό το πρίσμα. Σαν άνθρωπος όμως και σαν αναγνώστρια επιλέγω να δω αυτό το κάτι άλλο που είναι και το πιο ουσιαστικό. Να σας πω την αλήθεια δεν χαρακτηρίζω τον εαυτό μου ως άθεη αλλά σίγουρα μπορώ να καταλάβω την κριτική του Amed απέναντι στο ισλάμ. Βέβαια δεν είμαι σίγουρη αν τελικά φταίνε τα ήθη και οι παραδόσεις γύρω από το ισλάμ ή οι άνθρωποι που την περιβάλλουν και τη διαμορφώνουν όπως και τις άλλες θρησκείες φυσικά. Η ιστορία του Amed Sharwan είναι συγκινητική. Είναι ειλικρινά συγκινητικό να βλέπεις το πόσο θαρραλέος υπήρξε για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα του παρόλο που αυτό τον εμπόδιζε να εναρμονιστεί με τη νέα πραγματικότητα γιατί εδώ που τα λέμε και η αθεΐα ακόμα είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι είναι και αυτό ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Τον θαυμάζω για το κουράγιο του να μην κατακρίνει αλλά να κλείνει το μάτι στην απέναντι πλευρά και να κατανοεί παρά τα όσα πέρασε. Για μια ακόμα φορά θίγεται το θέμα του αποκλεισμού των μεταναστών από την κοινωνική ζωή, από το δικαίωμα τους για ισότητα καθώς και ότι ο φανατικός τρόπος με τον οποίο προσηλώνονται κάποιοι λαοί απέναντι στη θρησκεία μπορεί να τους στερήσει βασικά δικαιώματα που θα πρεπε να ήταν δεδομένα όπως η ελευθερία και η αγάπη. Θαρραλέο και τολμηρό. Συνίσταται ανεπισφύλακτα. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Oct 23, 2022
|
Oct 23, 2022
|
Aug 16, 2022
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 6185598043
| 9786185598044
| 6185598043
| 4.21
| 16,709
| Sep 05, 2019
| Dec 16, 2021
|
really liked it
|
«Αυτό είναι ευτυχία». Ήταν μία πολύ συμπυκνωμένη εξήγηση, αλλά ήρθε ο καιρός που κατάλαβα τι εννοούσε. Ότι υπάρχουν στιγμές, όχι όλες, αλλά οι πιο πολ
«Αυτό είναι ευτυχία». Ήταν μία πολύ συμπυκνωμένη εξήγηση, αλλά ήρθε ο καιρός που κατάλαβα τι εννοούσε. Ότι υπάρχουν στιγμές, όχι όλες, αλλά οι πιο πολλές σε τούτη τη ζωή, που μπορείς πάνω τους να σταθείς, να σταματήσεις ό,τι κανείς για μία στιγμή, όσο διαρκεί ένα καρδιοχτύπι, και, ανεξαρτήτως του τι συμβαίνει μες στο μυαλό σου ή στην καρδιά σου, να πεις «Αυτό είναι ευτυχία», λόγω της απλής αλήθειας ότι είσαι ζωντανός και μπορείς να το πεις». Ίσως από τις πιο σύντομες κριτικές που έχω ανεβάσει για ένα βιβλίο που μου άρεσε. Συνήθως παθιάζομαι πολύ και προσπαθώ μέσα από το λόγο μου να πείσω τον υπόλοιπο κόσμο να διαβάσει και εκείνος το εκάστοτε βιβλίο. Αυτή τη φορά σκέφτηκα να διαλέξω τον δρόμο που διάλεξε και ο συγγραφέας του βιβλίου, αυτόν της απλότητας. Με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια το «αυτό είναι ευτυχία» δεν είναι ένα βιβλίο που θα θυμάμαι για καιρό. Αν υπάρχει όμως ένας λόγος που με έκανε να το αγαπήσω όσο το διάβαζα είναι η «ησυχία» του. Αυτή η ησυχία του και η απλότητα στη γραφή του μπορεί να το κάνει φοβερά ανιαρό για άλλους αναγνώστες. Ωστόσο επειδή περνάω μια περίοδο που λόγω εξαντλητικών ωραρίων διαβάζω λίγο και αυτό που διαβάζω συνήθως δε με ικανοποιεί, το συγκεκριμένο βιβλίο μου θύμισε κάτι. Πολλές φορές ως αναγνώστες και δικαίως θα πει κάποιος, ψάχνουμε στα βιβλία που θα διαβάσουμε το καινούριο, το πρωτοποριακό, το έντονο, την πλοκή που θα μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό και ξέρεις τι είναι μια τίμια απαίτηση. Οι εποχές όμως αλλάζουν το ίδιο και οι ρυθμοί της. Μήπως και αναγνωστικά πρέπει να αρχίσουμε να επιζητούμε μια άλλη εποχή; Το «αυτό είναι ευτυχία» είναι ένα βιβλίο που μου θύμισε λίγο τη ζωή. Μπορεί να λέω χαζομάρες τώρα απλά είμαι σε μια φάση που σκεφτόμουν ότι πολλές φορές απαιτούμε από τους εαυτούς μας ν’ ακολουθήσουμε τη μάζα, να θέλουμε πράγματα που τα θέλουν και οι άλλοι ενώ στην πραγματικότητα δε μας ενδιαφέρουν. Την ίδια ώρα πείθουμε τον εαυτό μας ότι έχουμε αποτύχει επειδή δεν καταφέραμε μέσα στη μέρα μας να κάνουμε κάτι «μεγάλο» και ξεχωριστό και την ίδια ώρα απορρίπτουμε ή δεν αντιλαμβανόμαστε ότι τα μικρά πράγματα, τα πιο απλά έχουν την δική τους ομορφιά και είναι αυτά που στην πραγματικότητα θα λύσουν τους γόρδιους δεσμούς που κουβαλάει ο καθένας στην ψυχή του. Για κάποιο λόγο η απλότητα της γραφής του συγγραφέα μου θύμισε ακριβώς αυτό. Γιατί πρέπει πάντα να γίνεται κάτι φοβερό για να είναι ωραίο. Γιατί πρέπει πάντα να διαβάζουμε ένα βιβλίο που σε μία σελίδα πρέπει να γίνονται τα πάντα. Όπως και στη ζωή γιατί να πρέπει να μεθύσω για να θεωρούμαι κουλ ενώ μου αρκεί το ένα ποτό; Δεν ξέρω αν η παρομοίωση που προσπαθώ να κάνω σας βγάζει κάποιο νόημα. Αυτό που προσπαθώ να πω ότι καμιά φορά ευτυχία είναι η τρυφερότητα, η θαλπωρή, η ευγένεια και η απλότητα και είναι κρίμα που το ξεχνάμε είτε στα βιβλία που διαβάζουμε είτε στην ίδια τη ζωή. «Την ώρα που τη ζεις μπορεί μερικές φορές να πιστέψεις ότι η ζωή σου δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Είναι τετριμμένη και συνηθισμένη και σίγουρα θα μπορούσε ή θα έπρεπε να είναι καλύτερη με τον άλφα ή με τον βήτα τρόπο. Λείπει η προοπτική που επιτρέπει στο οποιοδήποτε νόημα να αναδυθεί, γιατί την ώρα που τη ζεις υπάρχει μόνο αίσθηση και σπουδή και αμεσότητα ― όπως πρέπει δηλαδή να βιώνεται η ζωή. Όλοι αγωνιζόμαστε διαρκώς και, μολονότι αυτό συνεπάγεται μια λίγο-πολύ σταθερή ροή από αποτυχίες, μάλλον δεν πρόκειται για κάτι και τόσο τρομερό, αν σκεφτείς ότι τελικά συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε». ...more |
Notes are private!
|
1
|
Jul 20, 2022
|
Aug 10, 2022
|
Aug 11, 2022
|
Paperback
|
|
|
|
|
|
|
my rating |
|
|
||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
| 3.86
|
it was amazing
|
Nov 02, 2023
|
Nov 03, 2023
|
|||||
|
| 3.78
|
really liked it
|
Dec 29, 2022
|
Dec 30, 2022
|
|||||
|
| 4.02
|
it was ok
|
Dec 17, 2022
|
Dec 17, 2022
|
|||||
|
| 4.17
|
it was amazing
|
Dec 04, 2022
|
Dec 06, 2022
|
|||||
|
| 3.66
|
liked it
|
Nov 25, 2022
|
Nov 26, 2022
|
|||||
|
| 3.89
|
liked it
|
Nov 19, 2022
|
Nov 21, 2022
|
|||||
|
| 4.03
|
it was amazing
|
Nov 18, 2022
|
Nov 20, 2022
|
|||||
|
| 3.88
|
it was amazing
|
Nov 18, 2022
|
Nov 19, 2022
|
|||||
|
| 4.18
|
it was amazing
|
Nov 27, 2022
|
Nov 15, 2022
|
|||||
|
| 3.64
|
liked it
|
Nov 12, 2022
|
Nov 13, 2022
|
|||||
|
| 3.78
|
liked it
|
Nov 07, 2022
|
Nov 09, 2022
|
|||||
|
| 3.85
|
really liked it
|
Nov 04, 2022
|
Nov 04, 2022
|
|||||
|
| 4.06
|
really liked it
|
Oct 07, 2022
|
Oct 12, 2022
|
|||||
|
| 4.05
|
really liked it
|
Oct 09, 2022
|
Oct 10, 2022
|
|||||
|
| 4.25
|
really liked it
|
Sep 24, 2022
|
Sep 25, 2022
|
|||||
|
| 3.98
|
really liked it
|
Oct 2022
|
Sep 23, 2022
|
|||||
|
| 3.96
|
really liked it
|
Sep 18, 2022
|
Sep 21, 2022
|
|||||
|
| 3.94
|
really liked it
|
Aug 24, 2022
|
Aug 25, 2022
|
|||||
|
| 4.53
|
really liked it
|
Oct 23, 2022
|
Aug 16, 2022
|
|||||
|
| 4.21
|
really liked it
|
Aug 10, 2022
|
Aug 11, 2022
|
Loading...
