Ποτέ δεν το ένιωσα τόσο πολύ, αλλά σήμερα Έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι να μιλήσουμε. Να βρούμε ξανά την άρθρωση της ψυχής. Απλά πράγματα θα θελα να ειπώ: κ Ποτέ δεν το ένιωσα τόσο πολύ, αλλά σήμερα Έχουμε ανάγκη οι άνθρωποι να μιλήσουμε. Να βρούμε ξανά την άρθρωση της ψυχής. Απλά πράγματα θα θελα να ειπώ: καθημερινά. Ν' αντιγράψω το λόγο μου απ' το δόσιμο των χεριών, τ' αντιμέτωπα δάκρυα, το φίλημα.
Άφησα επίτηδες τούτο εδώ το βιβλίο να είναι το τελευταίο που θα καταγραφεί στη λίστα με τα διαβασμένα βιβλία του 2020 γιατί ήθελα να κάνω μια ξεχωριστή αναφορά σε αυτό. Το έγραψα και σε προηγούμενα reviews ότι φέτος αν η Μαρία ως αναγνώστρια προχώρησε ένα βήμα παρακάτω σε κάτι αυτό ήταν η ποίηση. Λάτρης της τα τελευταία κατά βάση χρόνια την παρακολουθούσα μεν, αλλά όχι με τόσο συστηματικό τρόπο δε. Σε μια τόσο ταραγμένη χρονιά όμως, ήρθε να μου μαλακώσει την καρδιά, να μου απαλύνει τον πόνο στην ψυχή και να με κάνει να θέλω να σκαλίσω λίγο παραπάνω τον μαγευτικό της κόσμο. Δεν πέρασα καλά αυτή τη χρονιά. Καλά ποιος θα μου πείτε ποιος πέρασε. Σωστά!! Στο κομμάτι που αφορά εμένα είδα την επιχείρηση μου να πλήττεται σφοδρά από την πανδημία, είδα το φόβο και τον τρόμο να φωλιάζει μέσα μου, την σωματική και ψυχική μου υγεία να κλονίζεται σφοδρά. Τα βιβλία νομίζω αποτέλεσαν το ένα και μοναδικό αποκούμπι, το μόνο πράγμα που μπορούσες να σφίξεις δυνατά στην αγκαλιά σου. Διάβασα πολύ ωραία βιβλία φέτος. Έμειναν αρκετά από αυτά στο μυαλό μου και κάποια άλλαξαν λίγο την κοσμοθεωρία μου, όμως πραγματικά η ποίηση στάθηκε το αντίδοτο στην θλίψη μου. Λίγα λόγια, 3-4 γραμμές και ένιωθες ότι δεν είσαι μόνος. Συνοδοιπόρος μου σε αυτό το ταξίδι η δημοτική βιβλιοθήκη του τόπου μου με τη σπουδαία συλλογή της. Ανοίξτε λέμε τις βιβλιοθήκες. Κατά καιρούς διαβάσατε από μένα αρκετές κριτικές και απόψεις για διάφορες ποιητικές συλλογές. Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω ποιους θα θυμάμαι περισσότερο εκτός από την Κική της καραντίνας όπως την αποκαλούσα, αυτοί οι δύο θα ήταν ο Αργύρης Χιόνης η μεγάλη μου καψούρα και ο Νικηφόρος Βρεττάκος ο αγνός και όμορφος έρωτας. Αν θέλετε να μυηθείτε στα μονοπάτια της ποίησης μην παραλείψετε να ψάξετε τα ποιήματα του Νικηφόρου Βρεττάκου. Ήταν πραγματικά συγκλονιστικό πως τα λόγια του μπορούν να είναι ακόμα και σήμερα τόσο μα τόσο επίκαιρα. Τελικά μπορεί σε κάποια πράγματα ο κόσμος να προχωράει όμως σε άλλα μένει τόσο μα τόσο ίδιος. Δεν ξέρω αν είναι καλό αυτό. Σας εύχομαι καλή χρονιά με υγεία και πίστη ότι θα έρθει η μέρα που θα μπορούμε να ξανακάνουμε όνειρα. Σας αφήνω με μερικά από τα δικά μου αγαπημένα ποιήματα της συλλογής.
Ένα βράδυ ο κόσμος Ηρεμία βαθιά, ελαφρύ τοπίο Που θαρρεις πως στηρίζεται στο φως Κι επιπλέει και μαζί του ο ουρανός Μετακινιεται απάνω του όλος θείο χρώμα από τη Δύση. Τι' ναι ένα βιβλίο; Τι' ναι ένας ποιητής εμπρός σε αυτό; Αεράκι έχει γίνει φωτεινό το βαρύ που είχα πάνω μου φορτίο. Και δεν ξερω που πρέπει να στραφώ Και δεν ξέρω σε ποιον πρέπει να ειπώ, στη ζωή ή στο θάνατο, αντίο.
Μην αγγίζετε Αφήστε αυτὸν τον όμορφο κόσμο νὰ διαιωνίζεται ανακυκλώνοντας το αύριο μες στις πηγές του όπως τον καιρό που γεννήθηκα ως ν᾿ αναδύεται, κάθε πρωί, για πρώτη φορά, μες απ᾿ τις ρόδινες γάζες της γέννας του. Σβήστε στὸν ήλιο την κακή φωτιά Μη μας σκοτώνετε!
Προσάραξη
Άλλος χώρος για όνειρα, εδώ, δεν υπάρχει. Η ψυχή σου ακυβέρνητη. Η προσάραξη οριστική. Ποιος ξέρει τι γίνεται ακόμα στον κόσμο. Να παλεύει ο ήλιος πάνω από τα σύννεφα; Απελπισμένα θαλάσσια πουλιά με στυγνές κραυγές πάνε και έρχονται, ορμούν στις αιχμές των υφάλων και σπάζουν τα ράμφη τους Σε μια απόσταση μακρινή που ξεπερνά τη ζωή μας κωπηλατούν οι ναυαγοσώστες. ...more
Αξιολόγο συγγραφικό ντεπούτο που διαβάζεται σ’ ένα απόγευμα παρέα με τον καφεδάκο σας σαν τα μελομακαρονα που βρίσκονται δίπλα στην πιατέλα που τα τρωΑξιολόγο συγγραφικό ντεπούτο που διαβάζεται σ’ ένα απόγευμα παρέα με τον καφεδάκο σας σαν τα μελομακαρονα που βρίσκονται δίπλα στην πιατέλα που τα τρως όσο πίνεις τον καφέ και δεν καταλαβαίνεις πότε στο καλό τελείωσαν. Το βιβλίο αυτό το ερωτεύτηκα και το αγόρασα για το εξώφυλλο του για να είμαι πολύ ειλικρινής. Δεν ήταν ακριβώς ότι περίμενα όμως μου κράτησε καλή συντροφιά. Φέτος άλλωστε ήταν αναγνωστικά η χρονιά του διηγήματος στις επιλογές μου και η συγκεκριμένη συλλογή αποτελεί μια αρκετά καλή πρόταση. Μια συλλογή λοιπόν διηγημάτων ανάμεσα στην πραγματικότητα και το παραμύθι, λίγο σουρεαλιστική πότε πότε. Ιστορίες ειλικρινείς που όπως και η ζωή δε σου εγγυώνται το ευτυχισμένος τέλος. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μια ιστορία αυτή θα ήταν « η εργάτρια των δακρύων»
« ώστε έτσι είναι οι άνθρωποι; Κι αυτό που ακουμπούν ο ένας τα χείλη του άλλου; Τι είναι; Και γιατί το κάνουν συνέχεια και τα πρόσωπα τους πως αλλοιώνονται μ’ αυτόν τον παράξενο τρόπο? Γιατί παράγουν αυτούς τους μυστήριους ήχους; Σαν να τους κόβεται η ανάσα; Τι είναι αυτό το ελαφρύ μουγκρητό πόνου, αφού δεν έδειχναν να υποφέρουν, αντίθετα μάλιστα, παρατηρούσες πως έλκονταν σαν μαγνήτες τα σώματα τους».
Μια εργάτρια συνεπής, εργατική που έκανε πάντα το σωστό, που στη ζωή θα ήταν το παράδειγμα αν θέλετε προς μίμηση μπορεί να έχει κερδίσει την εκτίμηση των εργοδοτών της, να τα καταφέρνει καλά όμως ποτέ δεν είχε φίλους, η εργατικότητα της ήταν λόγος ζήλιας και φθόνου από τους υπόλοιπους εργάτες και κανείς δεν την έκανε παρέα. Για όλους τους υπόλοιπους ήταν μονάχα ένας αριθμός ο 12237 ένας αριθμός που ο κάτοχος του δεν είχε γελάσει ποτέ. Αν κάτι χαρακτηρίζει το βίο μου είναι ότι προσπαθούσα πάντα να είμαι σωστή, να πράττω το σωστό, να κάνω αυτό που πρέπει. Έτσι ήμουν και δεν το έκανα για να είμαι αρεστή. Με αφορμή όμως τούτο εδώ το διήγημα αρχίζω και σκέφτομαι ότι τελικά σε τούτο το σάπιο κόσμο που ζούμε τελικά δεν αρκεί τίποτα για να είσαι αρεστός και ότι ενοχλεί να είσαι σωστός. Δε με σοκάρει ως διαπίστωση αν μπορούσα σήμερα θα ήθελα να κάνω μια αγκαλιά και να σκουπίσω τα δάκρυα όλων αυτών των ανθρώπων που τους απέρριψε το σύστημα επειδή δεν πούλησαν την φιλοδοξία τους και την ανάγκη τους για αριστεία. Προσωπικό σχόλιο το τελευταίο που ξεφεύγει της κριτικής του βιβλίου. Καλη προσπάθεια πάντως. ...more
Δεν είμαι πάρα πολύ σίγουρη ότι είναι το κατάλληλο βιβλίο για να το διαβάσετε εν μέσω καραντίνας και εγκλεισμού που το νευρικό σύστημα όλων μας είναι Δεν είμαι πάρα πολύ σίγουρη ότι είναι το κατάλληλο βιβλίο για να το διαβάσετε εν μέσω καραντίνας και εγκλεισμού που το νευρικό σύστημα όλων μας είναι ιδιαιτέρως φορτισμένο. Θα μου πεις εσύ γιατί το διάβασες; Άλλο αυτό. Που λέτε λοιπόν δεν ξέρω κατά πόσο κάποιος τη δεδομένη στιγμή θα θελε να διαβάσει για αρρώστιες, για κατάθλιψη, για τις δυσκολίες της ζωής χωρίς να τον φορτίσει παραπάνω ψυχολογικά. Δεν είναι ένα τόσο βαρύ βιβλίο όσο ακούγεται από τα λεγόμενα μου αλλά ούτε και παιδική χαρά. 11 αυτοτελείς λοιπόν ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας, ανομολόγητες σκέψεις, πάθη, λάθη. Για να μαι απολύτως ειλικρινής χωρίς να λέω ότι ήταν ακριβώς ένα βιβλίο που το περίμενα πως και πως είχα ψηθεί πάρα πολύ όμως να το διαβάσω οπότε νιώθω λιγάκι προδομένη από την εκτέλεση της αρχικής ιδέας. Ξεκινάω πρώτα όμως λέγοντας ότι ένα πράγμα που με ενοχλεί πάρα πολύ εμένα προσωπικά με τους Έλληνες συγγραφείς και ειδικά τους νεότερους είναι ότι παρατηρώ ένα τσικ παραπάνω επίκληση και εκβιασμό συναισθήματος και πόνου απ’ όσο έπρεπε και ενώ η χ ιστορία που θέλουν να πουν μπορεί να ναι ενδιαφέρουσα χωλαίνει ακριβώς από την ανάγκη που έχει ο χ συγγραφέας να κολλήσει λίγο παραπάνω δράμα απ’ όσο πρέπει ή ένα δυνατό τσιτάτο ζωής από αυτά που κάνουμε share στο facebook κάτω από σέλφι φωτογραφίες μας γιατί είμαι κουκλάρες αλλά έχουμε και προσωπικότητα. Αυτό το στοιχείο το παρατήρησα και σε αυτό το βιβλίο σε μικρότερο ευτυχώς βαθμό απ’ ότι άλλα. Εμένα προσωπικά με ενοχλεί και το σημειώνω ως αρνητικό.
Η βασική μου όμως τώρα ένσταση έγκειται στο ότι δεν ένιωσα να δικαιολογείται πουθενά ο τίτλος του βιβλίου. Εμενα οι ιστορίες μου έκαναν περισσότερο εσωτερικοί μονόλογοι . Πολύ λανθασμένα είχα σκεφτεί ότι θα βρω μέσα στο βιβλίο μια πιο ψυχολογική προσέγγιση και ίσως λίγο περισσότερη δράση και αντίδραση στην ιστορία που εξιστορούσε ο εκάστοτε ήρωας κάθε φορά αν και ενδεχομένως να ηταν και άστοχη η προσέγγιση που είχα πλάσει στο κεφάλι μου λόγω αυτού του δεν μέσα στον τιτλο.. Προτιμούσα και ήλπιζα να διαβάσω μια τέτοια μορφή όμως. Δεν σημαίνει απαραίτητα κάτι απλά για μένα ο τρόπος αφήγησης έκανε το βιβλίο λίγο περισσότερο αδύναμο απ όσο έπρεπε. Εννοείται ταυτίστηκα με την ιστορία περί αρρωστοφοβίας. Όχι που δε θα ταυτιζόμουνα. 3 αστεράκια. Αν δεν μου είστε σε μουντ βαρύ και ασήκωτο εντάξει μη μου το διαβάσετε και μετά μου ζητάτε να σας πληρώσω ψυχοφάρμακα. Δε βγαίνω.
«Και μη στενοχωριέσαι που έχασες μια παρτίδα στο τάβλι. Παιχνίδι είναι. Όπως και η ζωή. Ξαναπροσπάθησε. Ξαναχάσε. Ξαναχάσε καλύτερα». ...more
,b> «Το πλοίο παίρνει κλίση και πέφτουμε. Παντού ουρλιαχτά. Το νερό μοιάζει σκληρό σαν πέτρα. Παγωμένο. Δεν υπάρχει κάτι να πιαστώ. Και βυθίζομαι. Ξαν,b> «Το πλοίο παίρνει κλίση και πέφτουμε. Παντού ουρλιαχτά. Το νερό μοιάζει σκληρό σαν πέτρα. Παγωμένο. Δεν υπάρχει κάτι να πιαστώ. Και βυθίζομαι. Ξανά.»
Βαθύτατα ανθρώπινο και συγκινητικό το graphic novel του Eoin Colfer περιγράφει την οδύσσεια του μικρού Ίμπο να συναντήσει ξανά τον αδερφό του και την αδερφή του. Σ’ ένα ταξίδι γεμάτο κακουχίες,αναποδιές, πόνο ο Ίμπο και οι φίλοι του θα διασχίσουν θάλασσες και ωκεανούς. Στοιβαγμένος μαζί με άλλους σε μια βάρκα θα επιχειρήσει το μεγάλο ταξίδι ζωής και θανάτου στην Ευρώπη.
«Μας βρήκαν πάνω στην ώρα. -Ναι, εάν… -Τι εννοείς εάν; Εάν τι; -Οφείλουν να μας βοηθήσουν -Είμαστε άνθρωποι
Κάτω από τον ήλιο το δέρμα μας ψήνεται. Τα χείλη μας ξεραίνονται. Το νερό μας έει τελειώσει εδώ και ώρα. Ο μόνος τρόπος να μείνουμε ζωντανοί είναι να πιούμε το νερό από τα σώματα μας. Αλλά το κάτουρο σε τρελαίνει. Κι άλλωστε δε μας βρίσκεται ούτε αυτό πια. Περπατάμε….
Κάθε 2-3 βράδια έρχεται στο γραφείο ο Αλί. Ο Αλί είναι από τους πιο αγαπημένους μου πελάτες. Έρχεται πολλές φορές απλά για παρέα ή για να μου ζητήσει να του βρω νύφη αλλά νέα όχι της ηλικίας μου γιατι του πέφτουν μεγάλες. Η μαμά μου τον αγαπάει πολύ, περνάει ώρες να του κάνει κατήχηση ότι δεν πρέπει να κυκλοφορεί με το μηχανάκι, ζακέτα να πάρεις κοκ. Ο Αλί σήμερα δουλεύει συγκολλητής. Έχει καλή δουλειά με καλά χρήματα, είναι εργατικός και το πιο χαμογελαστό παιδί που έχω γνωρίσει. Μπαίνει πάντα στο γραφείο παρφουμαρισμένος με τα φανταστικά κίτρινα φούτερ του και ένα αστραφτερό χαμόγελο. Δε σταματάει να γελάει. Ονειρεύεται να πάρει άδεια διαμονής. Όταν θα την πάρει λέει το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να πάρει μια bmw και να έχει ένα κορίτσι να το πάει βόλτα. Ο Αλί είναι 21. Ο Αλί είναι εδώ από τα 17. Ο Αλί ξεκίνησε το ταξίδι από το Πακιστάν στα 13. Ο Αλί, ο Ίμπο του βιβλίου και χιλιάδες άλλα παιδιά καθημερινά αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον. Μην τους το στερείτε.
Στενοχωριέμαι ο Γιάννης Μακριδάκης είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς, τον παρακολουθώ, τον διαβάζω, τον περιμένω κάθε φορά με αγωνία. Στενοχωριέμαι ο Γιάννης Μακριδάκης είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς, τον παρακολουθώ, τον διαβάζω, τον περιμένω κάθε φορά με αγωνία. Ωστόσο είναι το δεύτερο σερί βιβλίο του που δε βρίσκω κανένα σημείο επαφής. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι κλείνοντας και αυτό το βιβλίο δεν μπορούσα να καταλήξω αν μου άρεσε ή όχι γιατί πολύ απλά δεν κατάλαβα τι γράφει και τι ήθελε να πει. Δεν ξέρω ίσως ξεπέρασα τον αρχικό ενθουσιασμό που μου προκαλούσε η ιδιαιτερότητα της γραφής του και δε θέλω να το παραδεχτώ. Από μένα αυτό το βιβλίο είναι pass. ...more
Ένα υπέροχο ταξίδι από μια εξίσου ρομαντική και ευαίσθητη ψυχή. Πρώτη έτσι πιο ολοκληρωμένη και όχι αποσπασματική επαφή με Πολυδούρη. Γοητευμένη.
Ω, μηΈνα υπέροχο ταξίδι από μια εξίσου ρομαντική και ευαίσθητη ψυχή. Πρώτη έτσι πιο ολοκληρωμένη και όχι αποσπασματική επαφή με Πολυδούρη. Γοητευμένη.
Ω, μη με βλέπετε που κλαίω, δεν έχω θλίψη στην ψυχή μου ότι ε΄χια στη ζωή μου ωραίο χάθηκε και είμαι μοναχή μου. Είναι η ζωή μου χωρίς χάρη, Χωρίς χαρά και χωρίς λύπη. Και αν τη ματιά δε μου έχουν πάρει, Ο λογισμός μου πάντα λείπει. Με τις σκιές μαζί γυρίζω. Η μοναξιά πλατιά με ζώνει. Τους τόπους πια δεν τους γνωρίζω. Νιώθω πυκνό να πέφτει χιόνι. Τίποτε εδώ δε με πλανεύει. Τίποτε εκεί δε μ’οδηγάει. Η σκέψη μου όλο και στενεύει, Ενώ η καρδιά μου όλο λυγάει. Ω μη με βλέπετε που κλαίω, Κάποια παλιά συνήθεια θα’ναι. Τα μυστικά μου όλα σας λέω, Τώρα που πια δε με μεθάνε. ...more
Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα παραλίας #νοτ. Το αποκαλώ έτσι γιατί καλός καιρός σήμερα, Κυριακή ε πήγα μια βολτούλα παραλιακά και λέω δεν το παίρνω μαζί μουΈνα ευχάριστο ανάγνωσμα παραλίας #νοτ. Το αποκαλώ έτσι γιατί καλός καιρός σήμερα, Κυριακή ε πήγα μια βολτούλα παραλιακά και λέω δεν το παίρνω μαζί μου είναι και μικράκι; Και κάπως έτσι το διάβασα συνοδεία καλού καφέ και με θέα τη θάλασσα μέσα στη ρέκλα και τη χαλάρωση. 5 αστεράκια χαχα. Όχι εντάξει 3. Νόμιζα ότι εγώ ήμουν φαν του γιάλομ αλλά τελικά η Τσαλίκογλου είναι μεγαλύτερη και αφιερώθηκε να γράψει και βιβλίο που θα εξυμνεί το Γιάλομ και τις τεχνικές του στην ψυχοθεραπεία. Δεν ήταν κακό. Εμένα προσωπικά δεν μου είπε κάτι πολύ καινούριο γιατί έχοντας μελετήσει και ερωτευτεί τη γραφή και το έργο του Γιάλομ προφανώς όλα όσα αναφέρει μου ήταν ήδη γνωστά αλλά θεωρώ ότι είναι ένα αρκετά προσεγμένο και ενδιαφέρον θα το χαρακτηρίσω εγχειρίδιο για να μυηθεί κανείς στον κόσμο του διάσημου ψυχαναλυτή και συγγραφέα και να κατανοήσει τι θα συναντήσει διαβάζοντας τα βιβλία του. Αξιόλογη προσπάθεια. ...more
“Μπορει ένας άνθρωπος εντέλει να ερωτευτεί την ίδια του τη ζωή. Αυτό μου συμβαίνει,και μου συμβαίνει εδώ και μερικούς μήνες. Η ψυχή μου επιστρέφει στ “Μπορει ένας άνθρωπος εντέλει να ερωτευτεί την ίδια του τη ζωή. Αυτό μου συμβαίνει,και μου συμβαίνει εδώ και μερικούς μήνες. Η ψυχή μου επιστρέφει στις περιοχές της ερωτικής μέθης. Τη μέθη την έχεις από γεννησιμιου σου. Αυτό που δε μπορούσα να φανταστώ, ήταν η συμφιλίωση με τον εαυτό μου. Ίσως αυτό να ταν που βρήκε ο Ραχμα : ότι ήταν πολύ καλύτερα μόνος, παρά με οικογένεια. Γιατί μπορει αυτή που κατατροπωνεται στο τέλος να είναι η μοναξιά. Και μπορει στο τελος να ανακαλύψεις ότι ο μοναδικός άνθρωπος που δεν είναι μαλακας με περικεφαλαια, είσαι εσύ ο ίδιος. Ίσως γι’ αυτό έγκειται η κεφαλαιώδης σημασία της ταυτότητας: σου αρκεί για τα πάντα.”
Δεν ξέρω αν η Ορδέσα είναι το κατάλληλο βιβλίο για να διαβάσεις εν μέσω καραντίνας και εγκλεισμού. Είναι ένα βιβλίο τρυφερό μεν αλλά και συνάμα τόσο σκληρό. Ένα βιβλίο γεμάτο πίκρα και τόσο μα τόσο θλίψη. Είναι από κείνα τα βιβλία όμως που ενώ σε δυσκολεύουν τόσο πολύ στην ανάγνωση όχι απαραίτητα γιατί περιέχει κάποιο βαθύ και ακαταλαβίστικο νόημα, την ίδια ώρα κρατάς συνέχεια το μολύβι σου και υπογραμμίζεις το κείμενο και καταλήγεις να χεις σημειώσει σχεδόν κάθε σελίδα γιατί κάτι έχει να σου πει.
"Επίσης συνειδητοποιώ αυτή τη στιγμή ότι στη ζωή μου δεν έχουν συμβεί μεγάλα πράγματα, κι ωστόσο έχω μέσα μου έναν βαθύ πόνο. Ο πόνος, έτσι όπως εγώ τον καταλαβαίνω, δεν είναι σε καμία περίπτωση εμπόδιο για τη χαρά, αφού για μένα συνδέεται με την επέκταση της συνείδησης. Ο πόνος είναι μια εκτεταμένη συνείδηση, η οποία φτάνει μέχρι όλα τα πράγματα που ήταν και θα είναι. Είναι ένα είδος μυστικής ευμένειας προς όλα τα πράγματα. Ευγένειας προς όλα όσα έγιναν. Κι από την ευμένεια και την ευγένεια γεννιέται πάντα η κομψότητα. Ο πόνος είναι μια μορφή γενικής συνείδησης. Ένα απλωμένο χέρι. Φιλοφρόνηση προς τους άλλους. Μπορεί να χαμογελάμε, αλλά μέσα μας καταρρέουμε. Αν επιλέγουμε να χαμογελάσουμε αντί να πέσουμε νεκροί στη μέση του δρόμου, το κάνουμε από κομψότητα, από τρυφερότητα, από ευγένεια, από αγάπη προς τους άλλους, από σεβασμό προς τους άλλους".
Για μένα η Ορδέσα ήταν ένα βιβλίο σκληρό μεν αλλά και συνάμα λυτρωτικό. Ένα υπέροχο ταξίδι ενός ανθρώπου που με αφορμή τον θάνατο των γονιών του και την πικρία που κρύβει μέσα του καταφέρνει ν’ ανακαλύψει τις φωτεινές πλευρές του εαυτού του και το κυριότερο να συμφιλιωθεί ξανά με την ίδια τη ζωή. Σε ένα αυτοβιογραφικό και συνάμα εξομολογητικό κείμενο ο συγγραφέας εξιστορεί με τρόπο γλαφυρό την ιστορία της οικογένειας του και ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του. Σε μια οδυνηρή και ταυτόχρονα λυτρωτική αναδρομή στις πιο σημαντικές διαδρομές της ζωής της δικής του και της οικογένειας του προσπαθεί να διώξει τα φαντάσματα του παρελθόντος, οδηγεί τον αναγνώστη ν’ “αγκαλιάσει” τρόπον τινά την θλίψη του και κατά διαστήματα να γίνει ένα με αυτήν. Ένα βιβλίο για τον θάνατο και την απώλεια και για όλα όσα εκείνα που δεν πρόλαβε να πει.
“ Ο θάνατος δεν είναι ποτέ αναγκαίος. Ο θάνατος επέρχεται πάντα ως επακόλουθο ή ερήμην μας. Δε χρειάζεται να πάμε να τον βρούμε. Είναι κατ’ οίκον εξυπηρέτηση. Δε χρειάζεται να μετακινηθείς εσύ για να γίνει το πράγμα. Έρχονται αυτοί στο σπίτι σου.Είναι βολικό. Είναι καλή η υπηρεσία που σου προσφέρουν. Και δεν ειρωνεύομαι το εννοώ. Περνάμε από τον κόσμο, και μετά φεύγουμε. Αφήνουμε τον κόσμο σε άλλους, που έρχονται και κάνουν ότι μπορούν. Οι πόλεις διαρκούν περισσότερο από μας, αν και, βέβαια, αναπλάθονται, μεταμορφώνονται, ακόμα και εξαφανίζονται.
Ένα βιβλίο μνήμης, ενοχής, συντριβής και συμφιλιώσης. Από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα φέτος....more
3 αστεράκια. Τσιγγούνικη λίγο η βαθμολογία μου και θα μπορούσε άνετα να είναι 4αρι καθαρό. Μου άρεσε πολύ περισσότερο δηλαδή απ΄ όσο μπορεί να φαίνετα3 αστεράκια. Τσιγγούνικη λίγο η βαθμολογία μου και θα μπορούσε άνετα να είναι 4αρι καθαρό. Μου άρεσε πολύ περισσότερο δηλαδή απ΄ όσο μπορεί να φαίνεται θα εξηγήσω παρακάτω το λόγο που έκοψα τελικά ένα αστέρι. Ο Χωμενίδης τελικά και χωρίς καμιά αμφιβολία, ακόμα και αν κάποιες απόψεις του ή βιβλία του σου φαίνονται αρκετά αιρετικά για τα γούστα σου, είναι μεγάλο κεφάλαιο για την ελληνική λογοτεχνία και από αυτούς που κρατούν τη σημαία της αρκετά ψηλά. Ωραίος παραμυθάς, καθαρή γραφή. Θέλει κότσια και μεγάλο ταλέντο να πάρεις μια τέτοια ιστορία και να την πλάσεις στο σήμερα χωρίς να την ευτελίσεις. Ο βασιλιάς της λοιπόν αποτελεί ουσιαστικά μια προσπάθεια να ειπωθεί η ιστορία της ωραίας Ελένης με την οπτική του Μενελάου αυτή τη φορά σ’ ένα ενδιαφέρον πάντρεμα μεταξύ μυθολογίας και μυθοπλασίας. Καταφέρνει ο Χωμενίδης ν ‘ ανταποκριθεί επαρκώς στον απαιτητικό αυτό έργο; Κατά τη γνώμη μου ναι και με επιτυχία. Γέλασα, αγάπησα το Μενέλαο, η γραφή κυλάει σα γάργαρο νερό και οι διάλογοι Μενελάου με Ελένη ήταν άκρως σπαρταριστοί. Πέρασα καλά. Αυτό. Αποφάσισα να κόψω ένα αστεράκι καθαρά για προσωπικό κόλλημα επειδή είμαι λίγο υπέρμαχος του αυθεντικού και δε μου πολυαρέσει να πειράζεις συγκεκριμένες ιστορίες όσο καλά και να το κάνεις. Είναι ξεκάθαρα δική μου πετριά και στη συγκεκριμένη περίπτωση λόγω εξαιρετικής δουλειάς από την πλευρά του συγγραφέα θα μπορούσε ειλικρινά να παραλειφθεί. Κρατήστε περισσότερο ότι ο συγγραφέας επιτυγχάνει να δώσει στον αναγνώστη ένα ωραίο παραμύθι με τρόπο γλαφυρό και παραστατικό. Δροσερό και ευρηματικό ανάγνωσμα. Αξίζει ευκαιρίας....more
Ξεκίνησα το πρώτο διήγημα και λέω ώπα εδώ είμαστε. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον η πρώτη ιστορία καθώς και το κονσεπτ των 21 ιστοριών- εσωτερικών μονολόγΞεκίνησα το πρώτο διήγημα και λέω ώπα εδώ είμαστε. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον η πρώτη ιστορία καθώς και το κονσεπτ των 21 ιστοριών- εσωτερικών μονολόγων. Δυστυχώς κάπου το χάσα στην πορεία και δεν κατάφεραν να με κερδίσουν στο βαθμό που πίστευα. Αισθάνομαι ότι ίσως υπήρχε κάτι πίσω από αυτές τις ιστορίες που δεν κατάφερα ν’ αποκωδικοποιήσω εντελώς. Η γραφή σκληρή και ιδαίτερη, ένα στυλ που σίγουρα το κάνει άξιο να διαβαστεί αλλά όχι με εξαίρεση την ιστορία από την οποία δανείζεται το βιβλίο τον τίτλο και χάρη στην οποία η βαθμολογία μου είναι ελαστική και κανα δυο ακόμα δε μπόρεσαν να συνδεθώ ιδιαίτερα με την αφήγηση το έχασα. ...more
Σε τούτο εδώ το βιβλίο ο Αύγουστος Κορτώ μεταφέρει την ιστορία της Παναγίας σε μια σύγχρονη ιστορία κατά την οποία δίνει στο πρόσωπο της Παναγίας αυτόΣε τούτο εδώ το βιβλίο ο Αύγουστος Κορτώ μεταφέρει την ιστορία της Παναγίας σε μια σύγχρονη ιστορία κατά την οποία δίνει στο πρόσωπο της Παναγίας αυτό της Ελληνίδας μάνας. Ηρωίδα του βιβλίου η Δέσποινα η οποία έχασε το μοναχογιό της το Χρήστο σε ηλικία 33 ετών. Ο γιος της αντιστάθηκε στη Χούντα και πέθανε ως ήρωας. Ωστόσο οι τιμές και η δόξα που απολαμβάνει ακόμα και μετά το θάνατο του για την Δέσποινα ηχούν αδιάφορες καθώς αναζητά το παιδί της. Ο πόνος θα την οδηγήσει ξανά στο παρελθόν όπου θα ζήσει την ιστορία της από την αρχή από τότε κιόλας που ζούσε σε ακριτικό νησί και ήταν απλά μια ψυχοκόρη μέχρι τη στιγμή που έγινε σύζυγος και μάνα. Ο γιος της ο Χρήστος ήταν πάντα επαναστάτης και ατίθασος γι’ αυτό και κρυφός της πόθος ήταν η απόκτηση μιας κόρης, ένα αποκούμπι για να γλυκαίνει την ψυχή της. Την κόρη αυτή την απέκτησε μόνο στα όνειρα της και αποτέλεσε την κρυφή παρέα της. Η Δέσποινα είναι ένα βιβλίο ύμνος στη μάνα κι στη μητρική αγάπη ενώ ταυτόχρονα ένα βιβλίο αντιθέσεων. Προσπαθώ εδώ και ώρα ν’ αποφασίσω γράφοντας τούτες εδώ τις γραμμές ν’ αποφασίσω αν μου άρεσε ή όχι. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά μου φάνηκε ένα βιβλίο τόσο Κορτώ και τόσο όχι Κορτώ ταυτόχρονα. Θα δεις σίγουρα τα στοιχεία εκείνα που αγαπά να θίγει ο Κορτώ στα βιβλία του και είναι εκείνα τα στοιχεία που έχεις αποδεχτεί και τα περιμένεις από εκείνο όπως η μητρική αγάπη, η εμμονική αγάπη και άλλα θέματα που αγαπά να καταπιάνεται ο συγγραφέας. Την ίδια ώρα δεν ξέρω για κάποιον λόγο κάθισα και σκέφτηκα ότι παρά το γεγονός που αναφέρω παραπάνω αν για παράδειγμα μου έδιναν το βιβλίο χωρίς να μπορώ να ξέρω ποιος το έχει γράψει θα τον αναγνώριζα στο κείμενο; Σε αυτό το σημείο έγκειται ο προβληματισμός μου. Από τη μια δηλαδή αναγνωρίζεις όλα αυτά που αγαπάς ή έστω αγαπάς να μισείς τον Κορτώ και από την άλλη σαν ιστορία δε μου φάνηκε κάτι το πολύ ιδιαίτερο που ενδεχομένως αν προερχόταν και από άλλον συγγραφέα να το προσπερνούσα. Δεν ξέρω πάντως έχω μια πολύ πιο θετική προδιάθεση και αύρα με τα βιβλία του Κορτώ τελευταία. Νομίζω περνάω στο στάδιο της αποδοχής του τι θα διαβάσω από αυτόν και το κρίνω αναλόγως. Συμπαθητικό και ανθρώπινο. Όχι από τα καλύτερα του αλλά ευκολοδιάβαστο και αξιοπρεπές άρα προφανώς κάτι έχει κάνει καλά. Σε μια βδομάδα που στην επικαιρότητα βρέθηκε η δύναμη της μητρικής αγάπης νομίζω ήταν ένα βιβλίο που μου ζέστανε αρκετά την καρδιά. ...more
«Ναι, Έμμα, φυσικά και πονάει την άκουσα να λέει. Ν’αρχίσεις να ζεις όταν είσαι πια μεγάλος, πονάει, αλλά ακόμα περισσότερο πονάει να μην ξαναρχίσεις.«Ναι, Έμμα, φυσικά και πονάει την άκουσα να λέει. Ν’αρχίσεις να ζεις όταν είσαι πια μεγάλος, πονάει, αλλά ακόμα περισσότερο πονάει να μην ξαναρχίσεις. Έκανε μια παύση προτού μιλήσει και πάλι. Ξέρω πολύ καλά τι σου λέω, κορίτσι μου. Πίστεψε με.» Γνώρισα το συγγραφέα μέσα από το «ένας γιος», ένα βιβλίο τόσο τρυφερό και συγκινητικό που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μη διαβάσω και το «μια μητέρα» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Όπερα μιας και ο δημιουργός του ήταν από τους λίγους που κατάφεραν να μου φέρουν τελευταία δάκρυα στα μάτια κατά την ώρα της ανάγνωσης. Βέβαια οφείλω να παραδεχτώ ότι έχοντας ακριβώς αυτή τη σκέψη ξεκινώντας το βιβλίο, ένιωσα αρκετά μουδιασμένη με αυτό που διάβαζα καθώς ένιωθα ότι είχα μπροστά μου ένα κείμενο το οποίο ειλικρινά δε μπορούσα να καταλάβω ή δεν έβρισκα να μου λέει κάτι. Μάλλον για να το θέσω καλύτερα μου έμοιαζε μια ιστορία τόσο απλή, τόσο καθημερινή που θα μπορούσες να την ακούσεις οπουδήποτε. Έκανα λάθος και ήταν μια τελείως επιφανειακή πρώτη εικόνα. Το «μια μητέρα» ήταν κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Κύριος άξονας του βιβλίου οι οικογενειακές σχέσεις, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε μέσα από αυτές. Πρωταγωνιστές η Αμαλία η μητέρα της οικογένειας, ο Εντουάρντο ο αδελφός της και τα τρία της παιδιά εκ των οποίων ο ένας λειτουργεί και ως αφηγητής της ιστορίας. Μια οικογένεια με πάθη, μυστικά, αρκετές δόσεις χιούμορ και παλαβομάρας που η οικογενειακή τους ��υνάντηση την παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα γίνει η αφορμή για μια νύχτα που όλοι θα τεθούν αντιμέτωποι με τα μυστικά τους, τους πόνους τους Μια μητέρα λοιπόν η Αμαλία τα τρια της παιδιά, η σύντροφος της μίας της κόρης και ο αδελφός της θα βρεθούν στο γιορτινό τραπέζι. Δίπλα τους η περίφημη καρέκλα των απουσιών με ένα σερβίτσιο επιπλέον για όσους απουσιάζουν τη Σάρα τη σύντροφο της κόρης της Έμμας καθως και της μητέρας της Έστερ. «Η γιαγιά έλεγε πως όλοι έχουμε την καρέκλα μας για τις απουσίες, αγάπη μου ατυνέχισε η μαμά με την ίδια φωνή. Είναι από τη στιγμή που γεννιόμαστε, περιμένοντας να της δώσουμε ζωή. Στη δική μου κάθεται πάντοτε εκείνη. Τη βάζω να καθίσει εκεί για να την αισθανθώ, για να μην την χάσω και για να μη χαθώ.» Η Αμαλία για μια ολόκληρη ζωή ζούσε κάτω από τη σκιά του άντρα της μέχρι που εκείνος τη χώρισε. Έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της όμως ο τρόπος με τον οποίο προχώρησε ξανά τη ζωή της και στάθηκε σαν βράχος για να προστατεύσει και να υπερασπιστεί τα παιδιά της είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικός. Είναι μια μαμά εκκεντρική, γεμάτη χιούμορ που καμιά φορά ένιωθες ότι ζει στο δικό της μικρόκοσμο και δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω της, όμως τελικά είναι εκείνη που διατηρεί ζωντανούς τους οικογενειακούς δεσμούς και κρατάει ενωμένα τα μέλη της με την αισιοδοξία και τον μοναδικό τρόπο που βλέπει τη ζωή, είναι εκείνη που θα πάρει τη λύπη και που θα προσπαθήσει να μάθει στα παιδιά της ότι πρέπει να παλέψουν για να κατακτήσουν τη ζωή και τα όνειρα τους.
«Μπορείς να συνεχίσεις να περιμένεις όσο καιρό θέλεις, αγάπη μου είπε η μαμά με τόσο σίγουρη και ήρεμη φωνή, που δεν έμοιαζε με τη δική της. Μια ζωή ολόκληρη αν θέλεις . Η Έμμα έπαψε να τραβιέται. Ξέρεις όμως κάτι; Αν υπάρχει ένα πράγμα που έχω μάθει σε τούτη τη ζωή, αυτό είναι πως το να περιμένεις κάτι που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, είναι ένας υπερβολικά φρικτός θάνατος. Και εγώ δε θ’ αφήσω να συμβεί αυτό στην κόρη μου.»
Ένα βιβλίο τόσο φωτεινό και συγκινητικό. Η ηρεμία δεν επέρχεται τελικά στη ζωή όταν την προσπερνάς. Ένα βιβλίο συμφιλίωσης και αποδοχής της απουσίας, ένα βιβλίο για τη μνήμη και πως αυτή μπορεί να καθορίσει τις επιλογές μας.
«-Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω μαμά -Δεν ξέρω από πού ν’αρχίσω μαμά -Έχεις ήδη αρχίσει, αγάπη μου. -Ναι; -Ναι λέει γνέφοντας καταφατικά. Άρχισες κάνοντας ερωτήσεις και κατεβαίνοντας από το φάρο σου στη γη. Τώρα σου λείπει να τολμήσεις να πετάξεις μόνος, μακριά ή κοντά, αυτό δεν έχει σημασία, αλλά μόνος σου. Και να σκοντάψεις και πάλι, να δοκιμάσεις την τύχη σου εκεί έξω και να εμπιστευτείς, Φερ. Είσαι πολύ νέος για να τα παρατήσεις. Θα μείνεις πολύ μικρός, θα χάσεις πολλά πράγμα, και εγώ δε θέλω να σε βοηθήσω σε αυτό. Μη μου το ζητήσεις, αγόρι μου.»
Η Αμαλία μου θυμίζει τόσο πολύ τη μαμά μου. Θα ήθελα να την ακούω πιο πολύ τη μαμά μου. Η ζωή όσο και να το αρνούμαστε πολλές φορές πάντα θα βρίσκει τρόπο να συνεχίζεται. 4 αστεράκια με φωνή λογικής, 5 αστεράκια με φωνή καρδιάς. 5 αστεράκια....more
Βέβαια είμαι κύριος των κινήσεων μου Μπορώ να δώσω εντολή στα πόδια μου Να μ’ οδηγήσουν δεξιά και αριστερά Μπορς πίσω κάτω πάνω πολύ πάνω Αν ασκηθώ και θέΒέβαια είμαι κύριος των κινήσεων μου Μπορώ να δώσω εντολή στα πόδια μου Να μ’ οδηγήσουν δεξιά και αριστερά Μπορς πίσω κάτω πάνω πολύ πάνω Αν ασκηθώ και θέλω γίνεται να φτάσω Πολύ ψηλά αφάνταστα ψηλά Όμως ποτέ δε θα μπορέσω Να σκαρφαλώσω στο κεφάλι μου Παράξενο αλήθεια να μπορώ Τόσο ψηλά να φτάσω και να μην μπορώ Να σκαρφαλώσω στο κεφάλι μου
70/70 λοιπόν. Άφησα επίτηδες τούτο δω το βιβλίο να είναι η 70η κριτική μου για αυτή τη χρονιά. Μαζί της συμπληρώνεται για ακόμα μια φορά ο αναγνωστικός στόχος του έτους. Νωρίς, νωρίς αυτή τη φορά. Αν και το τελείωσα την προηγούμενη βδομάδα θέλησα συμβολικά να είναι το βιβλίο αυτό με το οποίο ουσιαστικά πραγματώνεται ο μοναδικός εφικτός στόχος από αυτούς που είχα θέσει με την έναρξη της χρονιάς γιατί είχα και στόχους για το 2020 κατάλαβες; Ο Αργύρης Χιόνης και το έργο του κερδίζουν με συνοπτικές διαδικασίες το βραβείο της αναγνωστικής αποκάλυψης της χρονιάς και της τεράστιας αναγνωστικής προίκας που θα πάρω μαζί μου και θα την κουβαλάω στις επόμενες αναγνωστικές επιλογές μου. Η γραφή του βάλσαμο στην ψυχή μου, μια γλυκιά μελωδία που σου χαϊδεύει τα’ αυτιά. «Η φωνή της σιωπής» ήταν το επισφράγισμα σε μια χρονιά που η ποίηση με συντρόφευσε περισσότερο από ποτέ, που μαλάκωσε τον πόνο και τους φόβους, έπαιρνε τη λύπη όποτε ήταν δυνατό. Μια εξαιρετική ποιητική συλλογή που δε διακρίνεται για την περιπλοκότητα της αλλά που σε κερδίζει με την απλότητα και το γήινο προσανατολισμό της. Πόσο σπουδαίος δημιουργός ο Αργύρης Χιόνης. Η ποίηση του είναι τόσο μα τόσο ζωντανή και γεμάτη εικόνες. Μέθεξη, μυσταγωγία.
Η νύχτα με τρομάζει απ' το πρωί Ο φόβος μου τη στήνει εμπρός μου Ο ήλιος ανατέλλει όμως η σκέψη της Δε βγαίνει απο το μυαλό μου ώρες πολλές Πριν σκοτεινίασει ανάβω όλα τα φώτα Λάμπες ισχυρές λάμπες πολλές για να μη μείνει ούτε μια γωνία αφωτιστη και περιμένω προσποιούμενος ότι δεν περιμένω Σκαλίζοντας χαρτιά βιβλία ξεφυλλιζοντας Δήθεν χαμένος σε σκέψεις βαθυατόχαστες Δήθεν αδιάφορος για το εφιαλτικό της Πρόσωπο που έρχεται ζυγώνει Αργά αργά μα σταθερά στα τζάμια μου Κολλάει πάνω τους πλαταίνει Από την πίεση γλοιώδες και άμορφο Κι αόματο με γλώσσα πεταμένη Έξω μια γλώσσα μαύρη και υγρή Που απειλεί τα τζάμια μου Τις λάμπες μου και την ψυχή μου. ...more
Αυτός ο άνθρωπος δεν αντέχει το φθινόπωρο∙ τον φθίνει, ανεπανόρθωτα τον φθίνει, κι ας μην είναι οπώρα. Είναι, ως εκ τούτου, φυσικό που του αντιστέκετα Αυτός ο άνθρωπος δεν αντέχει το φθινόπωρο∙ τον φθίνει, ανεπανόρθωτα τον φθίνει, κι ας μην είναι οπώρα. Είναι, ως εκ τούτου, φυσικό που του αντιστέκεται, που σαν τρελός μαζεύει τα πεσμένα φύλλα και τα ξανακολλάει στα κλαδιά των δέντρων. Θα καταφέρει άραγε να ακυρώσει έτσι του καλοκαιριού την αναχώρηση, την έλευση να ματαιώσει του χειμώνα; ...more
«Δύο καταθλιπτικοί μπαίνουν σε μια τράπεζα και, καθώς δεν αντέχουν την ορθοστασία κάθονται πλάι πλάι σε δύο πολυθρόνες, για να περιμένουν τη σειρά το «Δύο καταθλιπτικοί μπαίνουν σε μια τράπεζα και, καθώς δεν αντέχουν την ορθοστασία κάθονται πλάι πλάι σε δύο πολυθρόνες, για να περιμένουν τη σειρά τους. Ας υποθέσουμε ότι, από βαρεμάρα, πιάνουν την κουβέντα. Πως πάει; Ρωτάει ο ένας Χάλια απαντάει ο άλλος. Εσύ; Χάλια και εγώ Κι έπειτα σωπαίνουν (αρκετά μιλήσανε για σήμερα). Και μονολογούν: Σιγά μην είναι χάλια. Μια χαρά είναι. Την τύχη του να ‘χα. Δεν έχεις ιδέα τι πα να πει χάλια, φιλαράκι. Ούτε ξέρεις την κωλοφαρδία σου».
Με τα βιβλία του Άυγουστου Κορτώ έχω αρκετά περίεργη σχέση. Είναι κάποια βιβλία του με τα οποία έχω συγκινηθεί, άλλα με τα οποία έχω κλάψει, άλλα που έχω γελάσει και κάποια άλλη με κάθε ειλικρίνεια λατρεύω να τα μισώ. Υποθέτω πάντως ότι τον αγαπάω κατά βάθος και γι αυτό πάντα επιστρέφω σ’ αυτόν και ας μην το παραδέχομαι. Όταν είδα ότι θα κυκλοφορήσει το συγκεκριμένο βιβλίο θέλω να σας πω την αλήθεια η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ε ρε φίλε πάλι τα ίδια και τα ίδια. Θέλω να γράψει κάτι άλλο. Δε τον μπορώ άλλο. Όσο περνούσαν όμως οι μέρες και άρχισα να βλέπω παντού αυτό το βιβλιαράκι άρχισα να έχω μια έντονη επιθυμία να το διαβάσω. Σκεφτόμουν κατά βάθος ότι κάτσε ρε κοπελιά αν δε μιλήσει γι αυτό ο Κορτώ που έχει το βήμα και το λόγο ποιος σκατά θα το κάνει; Έψαχνα να βρω λόγους για να το αγοράσω. Πριν σου μιλήσω για το βιβλίο θέλω να σου πω λίγο για μένα, για το λόγο που για μένα αυτό το βιβλίο απαραίτητο. Για κάτι λιγότερο από τη μισή μου ζωή μετά από ένα γεγονός που σημάδευσε τη ζωή μου η κατάθλιψη ή έστω τα καταθλιπτικά επεισόδια μπας και σου ακουστεί καλύτερο συντροφεύουν τη ζωή μου. Είμαι από τα τυχερά άτομα που δε χρειάστηκα ποτέ φαρμακευτική αγωγή αν και τώρα με το κοροναιό να σου πω την αμαρτία μου το ζαναξ το λιμπίζομαι, και σε καμία περίπτωση δεν εμφάνισα ποτέ τάσεις να κάνω κακό στον εαυτό μου. Όταν έρχεται και μου χτυπάει την πόρτα σε γενικές γραμμές τα φέρνουμε βόλτα. Κάνουμε λίγο παρεάκι, χωριζόμαστε και τα ξαναλέμε κατά διαστήματα φρέσκοι και ανανεωμένοι για νέες περιπέτειες. Τα κουτσοκαταφέρνω δηλαδή.
« Ο καταθλιπτικός όσο και αν δεν το πιστεύει, δεν είναι αδρανής: μέσα του μαίνεται μια ασταμάτητη πάλη. Πρέπει απλώς να υπομείνει τον χρόνο μέχρι τη νίκη».
Έ κάπως έτσι. Κάνεις υπομονή και κολυμπάς. Θα ρωτήσει κάποιος και τι έχεις ρε Μαράκι, πως το λες κατάθλιψη αφού ούτε χάπια παίρνεις, ούτε θες να κόψεις τις φλέβες σου; Άντε είναι trendy η κατάθλιψη και την αναμάσετε όλοι σας κάθε φορά που δε θα έχετε διάθεση. Ο Αύγουστος νομίζω το εξηγεί πολύ καλά
« Αν ζητήσεις από ένα καταθλιπτικό να σου περιγράψει τι αισθάνεται, πολύ πιθανόν να σου απαντήσει με λόγια σαν αυτά: Τίποτα ούτε χαρά, ούτε κέφι, ούτε καύλα, ούτε όρεξη να κάνω πράγματα… Ένα κενό» Προφανώς δε σημαίνει ότι όλοι όσοι νιώθετε τα παραπάνω συναισθήματα πάσχετε από κατάθλιψη και δεν είναι ένα παροδικό συναίσθημα απόρροια μιας συναισθηματικής ή άλλης φόρτισης. Σου μιλάω αποκλειστικά για μένα και πως βλέπω εγώ τη δική μου περίπτωση. Σε μια εποχή που τα δύο μεγαλύτερα ταμπού στην κοινωνία είναι να έχεις κατάθλιψη ή κοροναιό λες και το θες να πάθεις κάτι από τα δύο, προκειμένου να σε απομονώσουν πιο εύκολα νομίζω ότι είναι προτιμότερο να μιλάς για το πρόβλημα με το όνομα του χωρίς περιστροφές, με το πραγματικό του όνομα και στην αληθινή του διάσταση. Και θα αναρωτηθείς θα γίνω καλά αν έχω και εγώ κάτι τέτοιο; Ο Αύγουστος στο εξηγεί:
< « Η κατάθλιψη δεν είναι ανέκκλητο πεπρωμένο. Είναι μια αρρώστια που θεραπεύεται.
Και ξέρεις τι; Το πιστεύω ρε φίλε ότι παλεύεται. Στο λέω εγώ που το παλεύω 14 χρόνια. Δεν το λες και λίγο. Και γιατι κυρά Μαρία μου να διαβάσω εγώ το βιβλίο του Κορτώ. Θα με θεραπεύσει; Πάμε λοιπόν τώρα να μιλήσουμε για το βιβλίο αυτό κάθε αυτό. Η συνέχεια του δικού μου δράματος στο επόμενο επεισόδιο καλά να μαστε να σας πρήζω :p Ενας καταθλιπτικός λοιπόν άνθρωπος αν διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο δε θα καταθλιβεί περισσότερο; Δεν είναι λίγο μαζοχισμός να διαβάζεις λίγο πολύ γι αυτό που σου συμβαίνει που καθόλου δε θες να σου συμβαίνει; Αν θες τη γνώμη μου κατηγορηματικά όχι. Ένας πάλι ψυχικά υγιής άνθρωπος να το διαβάσει; Επιβάλλεται αν με ρωτάς. Δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι καποιος που δεν έχει ένα ανάλογο βίωμα μπορεί να καταλάβει και πάλι 100% αλλά ίσως να βρείτε πειστικές απαντήσεις σε ερωτήματα που μπορεί να είχατε για περίεργες συμπεριφορές φίλων σας. Προσωπικά έχω χάσει και χάνω πολλούς φίλους λόγω του ότι δε μπορούσα να κουμαντάρω τις συναισθηματικές μεταπτώσεις μου. Και να ξερες πόσο ήθελα να καταλάβει ο άλλος, να με νιώσει γιατι δε θέλω να βγω έξω, γιατί δε θέλω να απαντήσω στις κλήσεις του γιατί εκεί που γελάω μπορεί να θέλω να κλάψω και κυρίως να του πάρω το βάρος ότι δεν πειράζει αν δε μπορείς να καταλάβεις, μη φοβάσαι να χρησιμοποιήσεις τη λέξη αυτό είναι, όμως μη φεύγεις. Για μένα το συγκεριμένο βιβλίο είναι ότι καλύτερο έχει γράψει ο Κορτώ. Ίσως από τις πιο ρεαλιστικές προσεγγίσεις γι’ αυτό που συμβαίνει σε πολλούς από μας και μπορεί να μην έχουμε τα λόγια να το εξηγήσουμε. Εδώ θα τα διαβάσεις όλα. Όλα τα στάδια, όλες τις πλευρές. Λύση δε θα σου βρει γιατί αυτό λυπάμαι θα πρέπει να το κάνεις εσύ όμως θα σου θυμίσει ότι πρέπει οσο και αν καμια φορά φαντάζει χαμένη περίπτωση, να δώσεις τον τίμιο αγώνα. Ο Κορτώ σου δείχνει με το δικό του τρόπο ότι ναι μπορεί να περάσει αρκεί αρχικά να αποδεχτείς το πρόβλημα. Είναι μια αρρώστεια που ο καθένας τη βιώνει με το δικό του τρόπο για να θεραπευτεί είναι ανάγκη να ξεφύγει από τα στεγανά. Δεν υπάρχουν 1,2 ,3 συγκεκριμένα πράγματα που προβλέπεται να κάνεις εσύ τα ορίζεις αυτά. Βήμα, βήμα. Ακόμα και αυτά που σου φαίνονται ασήμαντα και χωρίς νόημα. «Υπάρχει ωστόσο, άλλο ένα εμπόδιο στην υποτυπώδη αναψυχή μας: Η κοινωνική επιταγή της δραστηριότητας και της εξωστρέφειας (όποιος κλείνεται στο σπίτι του είναι αξιολύπητος)μ και η ενοχική φωνή της αρρώστιας: Τι κάνω με τη ζωή μου; Βλέπω πάλι sex and the city; Διαβάζω τα παιδικά μου Αστερίξ και Ιζνογκουντ; Παίζω wonderboy στο MAME; Την ίδια στιγμή, εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώνουν την ώρα τους με παρόμοιους τρόπους, κι η παρηγοριά και η λησμονιά που τους χαρίζουν οι ασχολίες τους θεωρούνται-γιατί είναι-απολύτως φυσιολογικές».
Θεωρώ ότι ο Αύγουστος Κορτώ σε αυτό το βιβλίο ήταν λίγο περισσότερο Πέτρος Χατζόπουλος. Άφησε στην άκρη την πολυαγαπημένη του μητέρα, φιγούρα που συναντούσες στα περισσότερα βιβλία, τέθηκε αντιμέτωπος με μια τεράστια πρόκληση και αποφεύγοντας αυτή τη φορά τους μελοδραματισμούς που δε θα χωρούσαν σε αυτό που πήγαινε να κάνει, σε παίρνει από το χέρι και σου λέει το αυτονόητο: Θα έρθουν δύσκολες μέρες, θα ναι οι μέρες που δε θα μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι σου, θα ναι μέρες που δε θες να υπάρξει επόμενη όμως μέσα από αυτές τις μέρες θα έρθεις κοντά σε αυτό που ψάχνεις την ίαση. Γιατί μπορείς. Πάντα στο τέλος θ’ αχνοφαίνεται ένα δως στο τούνελ. Κανείς δεν αξίζει να ναι δυστυχισμένος. Θα ξημερώσουν όμορφες μέρες αρκεί να σαι εκεί για να τις απολαύσεις. Σε ευχαριστούμε Αύγουστε γι’ αυτό το δώρο. Το ήξερα ότι μπορείς να γράψεις το βιβλίο που σου αξίζει. Σ’ αγαπάω λίγο πιο πολύ τώρα να ξες....more
Παραμονές Μέσα στο πλήθος που αραιώνει κανείς δε με γνωρίζει, Ο λογιστής, ο ταχυδρομικός διανομέας, οι ορχήστρες Των τυφλών, κανεις δεν βλέπει πως τα χέΠαραμονές Μέσα στο πλήθος που αραιώνει κανείς δε με γνωρίζει, Ο λογιστής, ο ταχυδρομικός διανομέας, οι ορχήστρες Των τυφλών, κανεις δεν βλέπει πως τα χέρια μου Μες στο παλτό κρατάν ένα φθαρμένο χάδι. Οι καταστηματάρχες κατεβάζουν τα ρολά Ο διπλανός μου χτενίζεται στη βιτρίνα Και τούτη η νύχτα ανοίγει λάκκους για νεκρούς. Οι δρόμοι του κορμιού είναι τόσο μακρινοί, Πως ν’ αρνηθείς τη ζέστη ενός κινηματογράφου; Για το φεγγάρι που φυτρώνει στον καθρέφτη Του αβέβαια ερωτευμένου εαυτού σου Δε φτάνει μόνο το λίπασμα των φιλιών
Υπέροχος και πάντα ερωτικός Τίτος Πατρίκιος. Η ποίηση του ή χει πάντα σχεδόν ηδονικά στ’ αυτι�� και στην ψυχή μου. Για ακόμα μία φορά γοητευμένη....more
Ο Λούκας είναι εκείνος ο φίλος που θες να πας μαζί του για καφέ. Αράζεις στην καρεκλίτσα σου με την αχνιστή κούπα του καφέ και τον αφήνεις να μιλάει. Ο Λούκας είναι εκείνος ο φίλος που θες να πας μαζί του για καφέ. Αράζεις στην καρεκλίτσα σου με την αχνιστή κούπα του καφέ και τον αφήνεις να μιλάει. Αυτό. Ένα εγχειρίδιο ζωής από τον μεγάλο Χούλιο Κορτάσαρ....more
«Τι παριστάνεις μου λες;», ρώτησα τον εαυτό μου. «τη ζωντανή. Έτσι είναι η ζωή. Βρίσκει πάντα χαραμάδες να περάσει, ακόμα και όταν εσύ δεν το θέλεις», «Τι παριστάνεις μου λες;», ρώτησα τον εαυτό μου. «τη ζωντανή. Έτσι είναι η ζωή. Βρίσκει πάντα χαραμάδες να περάσει, ακόμα και όταν εσύ δεν το θέλεις», μου απάντησε εκείνος. « Μα πως γίνεται; Ζω σημαίνει επιθυμώ. Και εγώ το μόνο που επιθυμώ είναι να ξαναδώ εκείνον, ξέροντας πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί». Απόρησα. «Ξέχασες κιόλας αυτό που διάβασες τις προάλλες; Το σημαντικό όπως έλεγε ο αβάς Γκαλιάνιστη Μαντάμ ντ’ Επινέ, δεν είναι να γιατρευτείς αλλά να ζεις με τις αρρώστιες σου», συνέχισε ο εαυτός μου. «Αυτό θα κάνεις εσύ από εδώ και πέρα….»
Δεν είμαι πολύ σίγουρη αν πράττω πολύ σωστά που βαθμολογώ το συγκεκριμένο βιβλίο. Γράφοντας τούτες εδώ τις γραμμές αισθάνομαι λίγο άβολα γιατί δεν υπάρχουν βαθμολογίες ή κάποιο εγχειρίδιο για τον τρόπο που αντιμετωπίζει κανείς το πένθος του. Διευκρινίζω λοιπόν εξαρχής ότι η βαθμολογία μου εστιάζει κατά βάση στην λογοτεχνική αξία του κειμένου παρά στο περιεχόμενου του. Αν κέρδιζε το δεύτερο στη ζυγαριά η βαθμολογία μου θα ήταν σίγουρα υψηλότερη καθώς σίγουρα η συγγραφέας μάλλον το πάθος με το οποίο αγαπούσε και τιμά την μνήμη του νεκρού συζύγου της είναι πέρα για πέρα συγκινητικός αν βέβαια μπορούμε να πούμε ότι μπορείς να δώσεις βαθμό στο μέγεθος του πένθους κάποιου. Αντικείμενο λοιπόν του βιβλίου η απώλεια, το πένθος και ο τρόπος που βρίσκει η συγγραφέα για ν’ απαλύνει το φευγιό του συζύγου της. Στενάχωρο ανάγνωσμα πολύ. Αν δεν είστε στην καλύτερη των διαθέσεων όπως δεν ήμουν και εγώ δε σας το προτείνω. Δεν είναι ώρα για έξτρα κατάθλιψη. Η συγγραφέας μου προκάλεσε έναν απίστευτο θαυμασμό. Δεν είναι ξέρετε και τόσο δύσκολο για μερικούς να ξεπουλήσουν ακόμα και τον ίδιο τους τον πόνο και εκείνη δεν το κάνει σε καμία στιγμή του βιβλίου. Πολύ συγκινητικό και στενάχωρο ταυτόχρονα. Μέχρι εκεί όμως. Λογοτεχνικά καθαρά λογοτεχνικά είναι ένα βιβλίο καλογραμμένο που δεν προσβάλει τον αναγνώστη του και διαχειρίζεται με σεβασμό ένα πολύ ιδιαίτερο θέμα χωρίς να σε νουθετεί ή να προσπαθεί να σε πείσει ότι από τη μια στιγμή στην άλλη θέλεις και μπορείς να το αφήσεις πίσω σου αλλά μεχρι εκεί. Συγκινητικό και βαρύ την ώρα που το διαβάζεις το ξεχνάς όμως τη στιγμή που το τελειώνεις.
" Ο κόσμος λέει: Είμαστε καλύτεροι απ' αυτούς Αυτοί είναι ο κίνδυνος. Αυτοί είναι το πρόβλημα. Αυτά τα λόγια δεν αναγνωρίζουν τι σημαίνει άνθρωπος. Ε " Ο κόσμος λέει: Είμαστε καλύτεροι απ' αυτούς Αυτοί είναι ο κίνδυνος. Αυτοί είναι το πρόβλημα. Αυτά τα λόγια δεν αναγνωρίζουν τι σημαίνει άνθρωπος. Είναι ενάντια στην ιδέα ότι έχουμε γεννηθεί όλοι ίσοι, είναι κάτι που παραβιάζει την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας". Καταρχήν τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια στις εκδόσεις Guternberg γι' αυτήν την έκδοση στολίδι που κοσμεί τις βιβλιοθήκες μας. Μια σπουδαία έκδοση. Ένα τόσο δα μικρό βιβλιαράκι τσέπης με τόσο μεγάλο και σημαντικό περιεχόμενο. Κατά τη γνώμη μου από τα σημαντικότερα αναγνωστικά και εκδοτικά γεγονότα της χρονιάς. Και πόσο επίκαιρο αυτές τις μέρες. Ο ακτιβιστής και υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ai Weiwei ταξιδεύει στη Λέσβο και λοιπά κέντρα υποδοχής προσφύγων ανά τον κόσμο, μιλάει μαζί τους, αναλύει εις βάθος το μέγεθος της προσφυγικής κρίσης και ουσιαστικά μας προσφέρει μια συλλογή απο τις σκέψεις του κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών. "Το βαθύτερο ερώτημα είναι το πόσο σεβόμαστε τον άνθρωπο σ' αυτή την κοινωνία, το πώς κάνουμε πιο στέρεη την αγάπη, προστατεύουμε τα δικαιώματα και θεμελιώνουμε την ιδέα ότι είμαστε όλοι ίσοι". Πρώην πρόσφυγας και ο ίδιος τους κατανοεί, συμπάσχει μαζί τους, αποτυπώνει τον πόνο τους, προσπαθεί ν' αναδείξει το μέγεθος του προβλήματος και καλεί τον υπόλοιπο κόσμο ν' αντισταθεί, να επιδείξει συλλογική ευθύνη κια κάνει έκκληση σε όλους εμάς για δράση. " Δε μπορώ να δώσω σ' 'όλους τους πρόσφυγες τροφή, τσάι και χρήματα. Μπορώ όμως να βοηθήσω ώστε οι φωνές τους ν' ακουστούν και να γίνουν γνωστές. Μπορώ να τους δώσω βήμα για ν' αναγνωριστούν ως ανθρώπινες υπάρξεις". Σπουδαίο βιβλίο. Κάντε στον εαυτό σας τη χάρη να τοδιαβάσετε. Μέσα σε λίγες γραμμές εξηγείται με τρόπο απλό το μεταναστευτικό καθώς το όραμα του συγγραφέα ότι στιγμή θα καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι και ότι η ζωή είναι πολύτιμη. Δε θα συμφωνήσετε όλοι μαζί του απλά δώστε του την ευκαιρία να σας πει την ιστορία από τη δική του οπτική γωνία....more
Νουβέλα εποχής με κεντρική ηρωίδα την κληρονόμο μιας βιομηχανίας καραμέλας. Οι καραμέλες που παράγει είναι μοναδικές και θ’ αποτελέσουν το βασικό της Νουβέλα εποχής με κεντρική ηρωίδα την κληρονόμο μιας βιομηχανίας καραμέλας. Οι καραμέλες που παράγει είναι μοναδικές και θ’ αποτελέσουν το βασικό της όπλο για να εκδικηθεί. Μετατρέπεται σε αδίστακτη τιμωρό ενώ αυτοαποκαλείται «Θεός». Δημιουργός σημαίνει Θεός άρα εκείνη αφού δημιουργεί αυτές τις αιθέριες καραμέλες είναι και η ίδια Θεός. Μέσα λοιπόν από το μοναδικό της χάρισμα να παράγει καραμέλες ξεχωριστές σ’ έναν δυνατό μονόλογο με ένταση και καυστικό ανά διαστήματα χιούμορ καυτηριάζει τα κακώς κείμενα των ανθρώπινων σχέσεων σε φιλικό ή οικογενειακό περιβάλλον. Κατατρεγμένη και η ίδια από τη ζωή θεωρεί ότι κανείς δεν είναι πραγματικά αθώος και πρέπει να πληρώσει και αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια της. Με αφορμή τη σημερινή φωτιά στη δομή μεταναστών της Μόριας θα ήθελα να κάνω ειδική αναφορά σε ένα από τα πρόσωπα που βρίσκονται στη ζωή της Φρόξη, της ηρωίδας μας «Όχι πως ήξερα την αξία των χρημάτων. Αλλά σκέφτηκα πως για να τα θέλουν σαν τρελοί οι μεγάλοι –ο μπαμπάς να μαζεύει και η μητέρα να ξοδεύει-, θα ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Έτσι άρχισα να κάνω κι εγώ κομπόδεμα, αφού το παγωτό δεν μου άρεσε. Το σιχαινόμουν το παγωτό. Και ακόμα το σιχαίνομαι. Μα ούτε και τα χρήματα ήξερα τι να τα κάνω. Τα έφτιαχνα μασούρια και τα έβαζα σε ένα ξύλινο κουτί μαζί με το “θησαυρό” της γιαγιάς. Κάτι κουμπιά, μια δαχτυλήθρα, δυο καρούλια από κουβαρίστρες και μια βελόνα. Αυτή την έμπηξα στο μάτι της κούκλας που μου έφερε για επιπλέον εξαγορά ο θείος. Τις σιχαινόμουν τις κούκλες, και τα παγωτά, και τα χρήματα. Αλλά κάτι ήθελα να βγάλω από αυτήν την ιστορία. Ό��ι. Ποτέ δεν υπήρξα φιλοχρήματη. Τα μισώ τα χρήματα, γιατί φέρνουν πολέμους. Τους μισώ τους πολέμους, γιατί σκοτώνονται παιδιά και έρχονται πρόσφυγες. Μιλιούνια οι πρόσφυγες. Αγαπώ όμως τον Γουίλι. Με αγαπάει και αυτός, χωρίς να το λέει. Γιατί ο Γουίλι δεν έχει φωνή. Κάποιοι του έκοψαν τη γλώσσα. Ο Γουίλι έχει μονάχα αισθήματα».
Για τον περίγυρο της Φρόξη οι μετανάστες αποτελούν τους δούλους τους ή αντικείμενα προς εκμετάλλευση. Για την Φρόξη ήταν ο πιστός της σύντροφος. Ο συνεχιστής δημιουργός. Τωρα το αν η Φρόξη ή μάλλον οι ενέργειες της είναι όντως δίκαιες και με βάση το γράμμα του νόμου και της ηθικής αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα την απαντήσει κανείς ανάλογα με το πιστεύω του.
Loading...
