« Αλλά στην πραγματική ζωή τα πράγματα δεν είναι τοσο εύκολα. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που το μόνο που έχουμε πραγματικά ανάγκη είναι μια ξεκάθαρ « Αλλά στην πραγματική ζωή τα πράγματα δεν είναι τοσο εύκολα. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που το μόνο που έχουμε πραγματικά ανάγκη είναι μια ξεκάθαρη λύση, κι ο άνθρωπος που χτυπάει την πόρτα είναι, το πιθανότερο, άγγελος κακών ειδήσεων. Αυτό δεν ισχύει πάντα, βέβαια αλλά σύμφωνα με την εμπειρία μου θα λεγα ότι τα απαισιόδοξα παραδείγματα υπερτερούν. Ο αγγελιοφόρος ακουμπάει με το δάχτυλο το καπέλο του και έχει ύφος απολογητικό, όμως αυτό δεν βελτιώνει ούτε στο ελάχιστον το περιεχόμενο του μηνύματος. Δε φταίει ο αγγελιοφόρος. Ποιος ο λόγος να τον κατηγορούμε, ποιος ο λόγος να τον αρπάζουμε από το γιακά και να τον ταρακουνάμε; Ο αγγελιοφόρος απλώς εκθέτει ευσυνείδητα τη δουλειά που του ανέθεσε το αφεντικό του. Και το αφεντικό του? Δεν είναι άλλος από τον παλιό μας φίλο, την Πραγματικότητα» Είχα καιρό να διαβάσω τον αγαπημένο μου Χαρούκι και ομολογώ ήταν λίγο περίεργο να διαβάζεις ένα απόλυτα νορμάλ βιβλίο χωρίς συμβολισμούς και τα φναταστικά στοιχεία που κάνουν τα βιβλία του τόσο συναρπαστικά. Παρόλα αυτά βρήκα το βιβλίο αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρον. Μπορεί φαινομενικά να δείχνει ένα αδιάφορο βιβλίο και σίγουρα δεν είναι το πλέον αντιπροσωπευτικό βιβλίο για να κάνετε μια πρώτη γνωριμία με το συγγραφέα αν δεν εχει τυχει να πέσει ξανα στα χέρια σας κάποιο βιβλίο του όμως για τους πιστούς του φίλους είναι μια εξαιρετική θα έλεγα ανάγνωση ένος άλλου Μουρακάμι, του Μουρακάμι πίσω από τις σελίδες ενός βιβλίου. Να σας πω την αμαρτία μου πάντα αναρωτιόμουν πώς να ναι ο άνθρωπος μουρακάμι, ποια η καθημερινή του ρουτίνα, πως κατεβάζει ιδέες για τα βιβλία του τα οποία είναι πάντα ιδιαίτερα. Στο συγκεκριμένο λοιπόν βιβλίο έπιασα πολλες φορές τον εαυτό μου να διαβάζει με αμέριστη προσοχή όλο αυτό το τελετουργικό που ακολουθεί τη συγγραφή ενός βιβλίου. Πραγματικά θαύμασα το πείσμα και την υπομονή του και την πειθαρχία του. Μη σας πω ότι ήθελα να βάλω τα αθλητικά και να πάω για τρέξιμο μαζί του. Ταυτίστηκα πολύ. Εγώ αυτό το κάνω με το περπάτημα για παράδειγμα. Οκ δεν το κανω για να μαι φιτ για να γραφω βιβλια μέχρι τα γεράματα αλλά πάντα με βοηθά να καθαρίζει το μυαλό μου και να κατεβαζει νέες ιδεες. Νομιζω ότι αυτό ηθελε να περάσει και ο ιδιος. Πόσο σημαντική είναι η συγκέντρωση και να ξεδίνεις με κάτι που αγαπάς και δεν το κάνεις από αγγαρεία. Αλλωστε το λεει ότι δεν εγραψε το βιβλίο για να μας κάνει να αρχίσουμε το τρέξιμο που εδώ που τα λέμε δεν το βλέπω και πολύ πιθανό εκτός αν στη γραμμή τερματισμού υπάρχουν 8 κιλά σοκολάτες αλλά για να μας περάσει το πόσο σημαντικό είναι στη ζωή του και πως συμβάλλει στη συγγραφική του ιδιότητα. Τελικά είναι κανονικός άνθρωπος ο Χαρούκι Μουρακάμι. Εισαι λιγο ψυχαναγκαστικουλης σαν και μένα το νιώθω....more
4 αστεράκια της κλίμακας ρίχτερ.Ίσως από τα λιγότερο σύνθετα βιβλία του Χαρούκι Μουρακάμι που έχω διαβάσει αλλά εξίσου ποιοτικό και όπως ο σεισμός που4 αστεράκια της κλίμακας ρίχτερ.Ίσως από τα λιγότερο σύνθετα βιβλία του Χαρούκι Μουρακάμι που έχω διαβάσει αλλά εξίσου ποιοτικό και όπως ο σεισμός που αποτελεί και το κεντρικό θέμα στο οποίο στηρίζει τις ιστορίες του έτσι και εκείνος έρχεται να «κουνήσει» τον αναγνώστη με μια σειρά ιστοριών γεμάτες από εσωτερικές αναζητήσεις και με κέντρο τους τον άνθρωπο και τον διαφορετικό ψυχισμό αυτών. 6 διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων ο καθενας με τα δικά του θέματα μάχονται για να αλλάξουν κάτι στις ζωές τους και με ένα τρόπο που μόνο ο Χαρούκι Μουρακάμι ξέρει βρίσκουν το φως. Αγαπημένη μου ιστορία του κυρίου βάτραχου «όλη η φοβερή μάχη έγινε στο χώρο της φαντασίας». Διότι «Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πεδίο των μαχών μας. Εκεί βιώνουμε τις νίκες και τις ήττες μας». Γνωρίζοντας βεβαίως, βεβαίως πως «Ολοι ανεξαιρέτως είμαστε πλάσματα περιορισμένης διάρκειας: τελικά όλοι θα νικηθούμε. ...more
Ξεκινάω την κριτική μου λέγοντας κάτι που είχα πει και σε μια παλαιότερη κριτική μου για βιβλίο εντελώς διαφορετικού ύφους ότι θα ήταν σπουδαίο το gooΞεκινάω την κριτική μου λέγοντας κάτι που είχα πει και σε μια παλαιότερη κριτική μου για βιβλίο εντελώς διαφορετικού ύφους ότι θα ήταν σπουδαίο το goodreads να μας προσέφερε τη δυνατότητα να βαθμολογήσουμε κάποια βιβλία με παραπάνω αστεράκια γιατί πολύ απλά τα 5 αστεράκια αυτή τη στιγμή μου φαντάζουν πάρα πολύ λίγα για κάποια βιβλία όπως συγκεκριμένα γι αυτό που ετοιμάζομαι να σας μιλήσω. Για να μαι απόλυτα ειλικρινής έχοντας μόλις τελειώσει το νορβηγικό δάσος περισσότερο ξεκίνησα το κουρδιστό πουλί λόγω της φόρας που είχα ή ταν ή επι τας που λες ένα πράγμα. Δεν πίστευα ότι θα μου άρεσε το ίδιο. Και όμως προς έκπληξη μου με κατέπληξε. Το κουρδιστό πουλί σας προσκαλεί σε ένα μοναδικό ταξίδι μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Το κουρδιστό πουλί είναι ένα βιβλίο που δεν απευθύνεται σε ένα οποιοδήποτε λογοτεχνικό κοινό είναι όμως συνάμα ένα βιβλίο που πολύ δύσκολα θα ξεχάσει κανείς δεδομένης της αφήγησης του από το μαέστρο της συγγραφής Μουρακάμι. Με είδα σαν κουρδιστό πουλί που πετούσε στον καλοκαιρινό ουρανό και κούρνιαζε στο κλαδί κάποιου τεράστιου δέντρου κουρδίζοντας το ελατήριο του κόσμου. Εάν πράγματι δεν υπήρχε πια κουρδιστό πουλί, κάποιος θα “πρεπε ν” αναλάβει τα καθήκοντά του. Κάποιος θα “πρεπε να κουρδίζει κάθε μέρα το ελατήριο του κόσμου. Αλλιώς το ελατήριο θα ξεκουρδιζόταν και το περίτεχνο αυτό σύστημα θα σταματούσε οριστικά και αμετάκλητα. Όμως ο μόνος που έμοιαζε να έχει αντιληφθεί ότι το κουρδιστό πουλί έλειπε, ήμουν εγώ. To κουρδιστό πουλί δεν είναι μόνο ένα βιβλίο που θα διαβάσεις απλά για να περάσεις την ώρα σου αλλά που τελειώνοντας το θα σε κάνει να αισθανθείς ένας πολύ διαφορετικός ως και ευτυχισμένος άνθρωπος θα έλεγα δεδομένου ότι στην πραγματικότητα περισσότερο από βιβλίο αποτελεί ένα ταξίδι προσωπικής αναζήτησης, ένα παιχνίδι αντοχών, ένα παιχνίδι ερωτήσεων και απαντήσεων που όλοι λίγο πολύ θα θέλαμε να τολμήσουμε να θέσουμε στους εαυτούς μας. Όλα ξεκινούν μια συνηθισμένη μέρα στη ζωή του Τόρου Οκάντα ο οποίος εδώ και 6 χρόνια ζει σε συνοικία της Ιαπωνίας με τη σύζυγο του Κουμίκο. Εκείνη τη μέρα η γάτα τους εξαφανίζεται και είναι αυτή ακριβώς η εξαφάνιση που θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή του Τόρου ενώ λίγο αργότερα την εξαφάνιση της γάτας θα ακολουθήσει και η εξαφάνιση της συζύγου του. Η νέα αυτή τάξη πραγμάτων θα αποτελέσει το εφαλτήριο για να αλλάξει η μέχρι τότε βαρετή ζωή του Τόρου. ΜΕ αφορμή την αναζήτηση της συζύγου του θα έρθει αντιμέτωπος με μια νέα πραγματικότητα, μάλλον για να το πω καλύτερα με ένα νέο κόσμο. Και από κείνη τη στιγμή ξεκινά η προσωπική του αναζήτηση που θα φέρει στο δρόμο του ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες δε θα συναντούσε ποτέ. Αρχίζοντας τη συναναστροφή μαζί της όλοι θα έχουν κάτι να του πουν και που θα συμπληρώσει το παζλ της εξαφάνισης. Ο αναγνώστης καλείται να συνοδεύσει τον Τόρου στην προσπάθεια του να επαναπροσδιορίσει τον κόσμο και φυσικά τον ίδιο τον εαυτό. Μια μοναδική καταγραφή του εσωτερικού ταξιδιού του ήρωα μας στα βάθη της ψυχής του και που ωριμάζει μέσα από αυτό. Μια καταγραφή με έναν τοσο απίστευτο λυρικό και μοναδικό τρόπο από το Μουρακάμι που κάνει ακομα και το φανταστικό να μοιάζει πραγματικό και το τρελό λογικό. Ύστερα πήρα μερικές αργές, βαθιές ανάσες. Ωραία λοιπόν, αρκετές σκέψεις έκανα για το μυαλό. Ώρα να σκεφτώ την πραγματικότητα. Να σκεφτώ τον πραγματικό κόσμο. Τον κόσμο του σώματος. Γι’ αυτό βρίσκομαι εδώ. Για να σκεφτώ την πραγματικότητα. Ο καλύτερος τρόπος για να σκεφτώ την πραγματικότητα, είχα καταλήξει, ήταν ν’ απομακρυνθώ απ’ αυτήν όσο περισσότερο γινόταν- πηγαίνοντας σ’ ένα μέρος σαν το εσωτερικό ενός πηγαδιού, παραδείγματος χάρη. «Όταν είναι να πέσεις χαμηλά, βρες το βαθύτερο πηγάδι και κατέβα στον πάτο του», είχε πει ο κύριος Χόντα. Ακουμπώντας την πλάτη μου στον τοίχο του πηγαδιού, ρούφηξα αργά το μουχλιασμένο αέρα στα πνευμόνια μου. Στο κουρδιστό πουλί δε θα βρείτε απαντήσεις για όλα, πολλά ερωτήματα θα μείνουν αναπάντητα αλλά τελικά πολλές φορές το ταξίδι έχει μεγαλύτερη σημασία από τον προορισμό. Άλλωστε και σε μας τους ίδιους πόσες φορές στη ζωή μας γίναμε μάρτυρες αναπάντητων καταστάσεων που όμως διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μας? Αν ποτέ όλοι εμείς οι βιβλιοφάγοι εξεταζόμασταν για να αποδείξουμε ότι ειμαστε αναγνώστες τότε το κουρδιστό πουλί θα πρεπε να ταν στην ύλη της εξέτασης. Ένα must read masterpiece για τους εκλεκτικούς αναγνώστες.
Σκέφτηκα πραγματικά πολύ για το ποιο βιβλίο θα ήθελα να είναι το πρώτο της χρονιάς. Όχι γιατί απαραίτητα θα κάνει τη διαφορά αλλά δεν ξέρω μάλλον γιατΣκέφτηκα πραγματικά πολύ για το ποιο βιβλίο θα ήθελα να είναι το πρώτο της χρονιάς. Όχι γιατί απαραίτητα θα κάνει τη διαφορά αλλά δεν ξέρω μάλλον γιατί ενδόμυχα μέσα μου δεν ήθελα να βιώσω την «κατάρα του βιβλιοφάγου» να ξεκινήσω τη χρονιά με ένα άθλιο βιβλίο και μετα να συνεχιστεί και για όλο το υπόλοιπο έτος. Χτες λοιπόν αφού ξεφύλλισα 3-4 βιβλία (εντάξει σταματήστε με πιάσατε ήταν παραπάνω) έπεσα πάνω στο νορβηγικό δάσος του Μουρακάμι. Είχα καιρό να διαβάσω κάτι δικό του και η αλήθεια είναι ότι περισσότερο το ξεκίνησα έχοντας τη βεβαιότητα ότι θα το άφηνα όπως και τα υπόλοιπα. Αν σκεφτώ ότι κόντεψα να αλλάξω χρόνο με το μουρακάμι και όχι με την οικογένεια μου υποθέτω πως οι φόβοι μου δεν είχαν βάση . Και ναι τελικά τα κατάφερα. Δε θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερη εκκίνηση πραγματικά!!! 5 γεμάτη ζάχαρη άχνη αστεράκια!!! Είχα στα αλήθεια ξεχάσει πόσο σπουδαίος αφηγητής είναι ο Μουρακάμι. Πραγματικά πρέπει να σαι καλός συγγραφέας ώστε να επιτυγχάνεις ένα βιβλίο το οποίο στερείται ιδιαίτερης πλοκής να σε καθηλώνει και να καταπίνεις ως αναγνώστης τις σελίδες λες και ο χρόνος γύρω σου έχει σταματήσει. ΤΟ Νορβηγικό δάσος φέρει τη σφραγίδα του συγγραφέα του και αποτελεί δείγμα της συγγραφικής του ευφυίας μέσα από την σχεδόν λυρική και ποιητική του αφήγηση. Το Νορβηγικό δάσος είναι ένα βιβλίο όπου ο έρωτας και ο θάνατος πορεύονται χέρι χέρι υπό τους ήχους της μουσικής. Είναι μια αριστοτεχνική θα έλεγα διείσδυση στον ψυχισμό του ανθρώπου. Ένα μελαγχολικό και νοσταλγικό μυθιστόρημα για τον ανεκπλήρωτο έρωτα από τη μοναδική πένα του Μουρακάμι. Το νορβηγικό δάσος λοιπόν αποτελεί το βιβλίο του έρωτα και του θανάτου Ο θάνατος του Κιζούκι με είχε διδάξει κάτι, μιά πίστη που ένιωθα ότι την είχα κάνει δική μου, κομμάτι του εαυτού μου: ο θάνατος υπάρχει, όχι ως το αντίθετο της ζωής αλλά ως μέρος της. Ζώντας καθένας τη ζωή του, τρέφουμε τον θάνατο. Μα όσο κι αν αυτό είναι αλήθεια, δεν είναι παρά μία μόνο από τις αλήθειες που πρέπει να μάθουμε. δεν υπάρχει αλήθεια ικανή να γιατρέψει τη λύπη. Δεν υπάρχει ούτε αλήθεια ούτε εντιμότητα ούτε δύναμη ούτε καλοσύνη ούτε τίποτα που να μπορεί να γιατρέψει αυτή τη λύπη. Πρέπει να την αντέξουμε ως το τέλος και να μάθουμε κάτι απ’ αυτή. Μα ό, τι κι αν μάθουμε, δεν θα μας βοηθήσει την επόμενη φορά που μια παρόμοια λύπη θα έρθει να μας συντρίψει απροειδοποίητα. Ο 37χρονος Τόρου Βατανάμπε, καθώς το αεροπλάνο του προσγειώνεται στο Αμβούργο, ακούει μια διασκευή του τραγουδιού των Beatles "Νορβηγικό δάσος". Είναι το τραγούδι αυτό που τον μεταφέρει 20 χρόνια πριν στην εποχή της ενηλικίωσης του. Κάπως έτσι ξεκινάει να περιγράφει τη ζωή του όπως εκείνη διαμορφώθηκε μεταξύ των 17 και 20. Στα χρόνια αυτά θα γίνει μάρτυρας πολλών και διαφορετικών γεγονότων, θα βιώσει αυτοκτονίες πολλών και κοντινών του προσώπων, θα γνωρίσει την αγάπη και το θάνατο ως μέρος της ζωής, θα πορευτεί μόνος του όχι τόσο γιατί του αρέσει η μοναξιά αλλά γιατί όπως λέει σιχαίνεται τις απογοητεύσεις, είναι πιστός στις αρχές του αλλά και συνάμα θα γευτεί τους πειρασμούς που βρίσκονται μπροστά μου. Ένας νέος που μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια θα γνωρίσει τη ζωή σε όλες τις εκφάνσεις της και θα γίνει άντρας. Ο Τόρου Βαντανάμπε θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον αφού πρώτα μάθει να αποδέχεται όλα τα στάδια της ζωής από την ίδια τη ζωή, τις απολαύσεις, τον πόνο και τις απογοητεύσεις της μέχρι το θάνατο. Ένα βιβλίο που χωρίς να λέει πολλά στην πραγματικότητα σημαίνει άλλα τόσα και που θα ταρακουνήσει τις καρδιές των απαιτητικών αναγνωστών. ...more
Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από τα κακά νέα. Μου άρεσε και δε μου άρεσε κοινώς δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το γεγονός Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από τα κακά νέα. Μου άρεσε και δε μου άρεσε κοινώς δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το γεγονός ότι διάβασα πολύ πρόσφατα το νορβηγικό δάσος και το κουρδιστό πουλί τα οποία και λάτρεψα και ίσως ήταν λόγω πρόωρο να συνεχίσω τόσο άμεσα με τον κάφκα όμως η αδημονία και η περιέργεια μου με κέρδισαν και τελικά μάλλον έπαιξα και έχασα καθώς παρόλο που θα εκθέσω τις πολλές και διαφορετικές αρετές του βιβλίου τ�� πρόβλημα μου είναι ότι παρά τις αρετές του δυστυχώς δεν κατάφερε να μου αφήσει ιδιαίτερα συναισθήματα όπως σε προηγούμενα βιβλία του που είχαν καταφέρει να με κάνουν να νιώσω τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα. Συγνώμη πραγματικά ήθελα να τα νιώσω αλλά δεν και βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να πω ότι είναι το πρώτο βιβλίο του Μουρακάμι το οποίο δε θα καταφέρει να μείνει στη μνήμη μου. Ο Μουρακάμι είναι ένας απίστευτος συγγραφέας και σε προσωπικό επίπεδο είναι ο μοναδικός ίσως συγγραφέας που με κάνει να θεωρώ πολύ φυσιολογικό σε ένα βιβλίο να μιλάνε τα πουλιά και τα ψάρια όπως εν προκειμένω στον κάφκα στην ακτή. Για ακόμα μια φορά με μαεστρία καταφέρνει να παντρέψει το πραγματικό με το φανταστικό. Μέσω της μαγείας για μια ακόμα φορά καταφέρνει να συνδέσει αυτούς τους δύο κόσμους και μέσα από τις περιπέτειες των ηρώων του να τους κάνει να συνδέονται με ένα τέτοιο άρρηκτο και ζωντανό τρόπο. Η πραγματικότητα εφάπτεται με το όνειρο και οι σελίδες φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις ενώ ο Μουρακάμι δε χάνει την ευκαιρία και μέσα από αυτό το βιβλίο να δώσει την εικόνα της ιαπωνικής κοινωνίας αλλά και να περάσει τα δικά του μηνύματα με τρόπο απλό και διόλου φλύαρο σχετικά με τις προσωπικές αναζητήσεις και συναισθήματα του κάθε ανθρώπου. Ο Κάφκα στην ακτή πίσω από αυτόν τον φανταστικό κόσμο που πλάθει ο συγγραφέας του στην πραγματικότητα είναι ένα βιβλίο που μιλάει για την ενηλικίωση, για τις προσωπικές αναζητήσεις , ένα βιβλίο για την ανάγκη να αφήσουμε κάποια στιγμή πίσω μας το παρελθόν που μας βασανίζει και όσο δύσκολο και αν είναι να βρούμε το δρόμο και το κουράγιο να προχωρήσουμε μπροστά και να απαλλαγούμε από τα πάθη και τις δεισιδαιμονίες μας. Μέσα από τις παράλληλες ιστορίες του νεαρού Κάφκα Ταμούρα που προσπαθεί να ξεφύγει από την προφητεία του πατέρα του και το οιδιπόδειο σύμπλεγμα για τη μητέρα του προκειμένου να ενηλικιωθεί αλλά και το γέρου Νακάτα του οποίο το παρελθόν τον έχει σημαδέψει και που παρόλες τις ελάχιστες γνώσεις του διαθέτει μαγικές ικανότητες σε σημείο να μπορεί να συνομιλεί με γάτες ο Μουρακάμι θα συνθέσει ένα παραμύθι που θα βυθίσει τον αναγνώστη σε ένα φανταστικό κόσμο. Που είναι το λάθος τωρα θα μου πείτε? Αφου εσυ μας είπες ότι δεν τρελάθηκες. Απλά υποθέτω ότι όλο το σκηνικό που περιγράφω παραπάνω αυτή τη φορά δε δούλεψε καθόλου για μένα και νιώθω ότι δεν κατάφερα τελικά να πάρω κάτι από αυτή την ιστορία. Δεν ξέρω αν φταίει ότι δεν κατάφερα να μπω και εγώ σε αυτό τον μαγικό κόσμο ή το γεγονός ότι ούτε ο Κάφκα ούτε ο Νακάτα κατάφεραν να με κερδίσουν ως ήρωες απλά στο τέλος της ημέρας που λένε δεν πήρα αυτό που πίστευα ότι θα πάρω και μάλλον δεν κατάφερα να απαντήσω στο ερώτημα γιατί έπρεπε να ακολουθήσουμε τη συγκεκριμένη διαδρομή για να φτάσουμε στο ηθικό δίδαγμα του βιβλίου το οποίο εν προκειμένω δεν ξέρω αν με έπεισε κιολας. Για πρώτη φορά σε βιβλίο του ΜΟυρακάμι υπήρξαν στιγμές που θαρρώ έχασα την υπομονή μου και ίσως εκει κρύβεται και ο λόγος της απογοήτευσης μου. Και επειδή δεν καπνίζω για να κάνω κανά τσιγάρο να το χωνέψω πραγματικά νομίζω ότι αυτή τη στιγμή θέλω ένα απόλυτα ροζ σαχλό ρομάντζο με χαπι εντ, φρου φρου και αρώματα για να έρθω στα ίσια μου. ...more
Loading...
