38 Armia (ZSRR)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
gen. por. Dmitrij Riabyszew |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa Operacja lwowsko-sandomierska Operacja wiślańsko-odrzańska powstanie węgierskie 1956 | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Podległość |
Front Południowo-Zachodni |
| Skład | |
38 Armia (ros. 38-я армия) – związek operacyjny Armii Czerwonej, który brał udział w działaniach II wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Powstała 4 sierpnia 1941 na mocy dyrektywy Sztabu Generalnego Armii Czerwonej z 22 lipca 1941 w składzie Frontu Południowo-Zachodniego. Dowództwo 38 Armii zostało sformowane na bazie sztabu 8 Korpusu Zmechanizowanego. Uczestniczyła w bitwie kurskiej (5 lipca - 23 sierpnia 1943) w czasie której dowództwo frontu tworzyli następujący oficerowie: dowódca Nikandr Czibisow, szef sztabu A. Pilipienko, członkowie rady wojennej I. Rybiński i Z. Olejnik oraz szef zarządu politycznego P. Usow[1].
Następnie, będąc w składzie wojsk 1 Frontu Ukraińskiego uczestniczyła w walkach na ziemiach polskich w ramach operacji lwowsko-sandomierskiej. Dowodzona była przez gen. płk Kiriłła Moskalenkę. Funkcję szefa sztabu pełnił gen. mjr W. Worobiew. Na jej wyposażeniu 19 czerwca 1944 było: 1840 dział, 312 czołgów, 144 wyrzutnie M-31 i 48 M-13[2]. Jesienią 1944 włączona w skład wojsk 4 Frontu Ukraińskiego[3]. W czasie operacji wiślańsko-odrzańskiej rozpoczętej 12 stycznia 1945 nacierała z rejonu Jasła w kierunku Bielska-Białej[4]. Po wojnie brała udział w tłumieniu powstania węgierskiego w 1956 roku.
Dowódcy armii
[edytuj | edytuj kod]- gen. por. Dmitrij Riabyszew (sierpień 1941)[5],
- gen. mjr Nikołaj Fieklenko (18 sierpień[6]–wrzesień 1941),
- gen. mjr Wiktor Cyganow (17 wrzesień[7]–grudzień 1941),
- gen. mjr Aleksiej Masłow (grudzień 1941 – luty 1942),
- gen. mjr Gawrył Szierstiuk (luty–marzec 1942)
- gen. mjr Kiriłł Moskalenko (marzec–lipiec 1942)
- gen. por. Nikandr Czibisow (sierpień 1942 – grudzień 1943);
- gen. płk Kiriłł Moskalenko (październik 1943 – do końca wojny);
- gen. por. Władlen Kolesow (1977–1979).
Struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]- 1941[8]
- 47 Dywizja Górska
- 169 Dywizja Strzelecka
- 199 Dywizja Strzelecka
- 300 Dywizja Strzelecka
- 304 Dywizja Strzelecka
- oddziały armijne.
- 1944[8]
- w 1990[9]
w składzie Przykarpackiego Okręgu Wojskowego
- 70 Dywizja Zmechanizowana
- 128 Dywizja Zmechanizowana
- 287 Dywizja Zmechanizowana
- 233 Brygada Rakiet Przeciwlotniczych
- 222 Brygada Inżynieryjna
- 87 Brygada Zaopatrzenia
- 89 Brygada Zaopatrzenia
- 188 pułk łączności
- 488 pułk śmigłowców bojowych
- 135 pułk inżynieryjny
- 312 pułk inżynieryjny
- 163 pułk radiotechniczny
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kołtunow i Sołowjow 1971 ↓, s. 460.
- ↑ Moskalenko 1974 ↓, s. 424-425.
- ↑ Dolata 1971 ↓, s. 599.
- ↑ Sommerville 1992 ↓, s. 282.
- ↑ Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 109.
- ↑ Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 111.
- ↑ Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 114.
- ↑ a b c Moskalenko 1974 ↓, s. 453.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 368.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.
- Bolesław Dolata: Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa: 1971.
- Encyklopedia II wojny światowej, MON 1975.
- Greczko A. A., Siły zbrojne państwa radzieckiego, Warszawa 1975.
- G. Kołtunow, B. Sołowjow: Bitwa pod Kurskiem. Warszawa: 1971.
- Kiryłł Moskalenko: Uderzenie za uderzeniem. Warszawa: 1974.
- Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.
- Donald Sommerville: Kronika II wojny światowej. Kraków: 1992.