Naar inhoud springen

TT Assen 1969

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1969
Giacomo Agostini won weer twee klassen in Assen.
Giacomo Agostini won weer twee klassen in Assen.
Officiële naam 39e Dutch TT
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 28 juni 1969
Organisator FIM / KNMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Derde Vlag van Italië Silvio Grassetti
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Renzo Pasolini
Eerste Vlag van Italië Renzo Pasolini
Tweede Vlag van Australië Kel Carruthers
Derde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Tweede Vlag van Zweden Kent Andersson
Derde Vlag van Italië Silvano Bertarelli
50 cc
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Australië Barry Smith
Tweede Vlag van Nederland Jan de Vries
Derde Vlag van Nederland Aalt Toersen
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Tweede Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Derde Vlag van Duitsland Helmut Lünemann / Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow

De TT van Assen 1969 was de vijfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1969. De races werden verreden op zaterdag 28 juni 1969 op het Circuit van Drenthe vlak bij Assen. Alle klassen kwamen aan de start.

De Asser TT werd verreden met mooi weer en trok 125.000 toeschouwers, die in de 125cc-klasse (Cees van Dongen) en in de 50cc-klasse (de teams van Jamathi en Van Veen) hoopten op een Nederlandse overwinning. Dat kwam niet uit, misschien omdat Cees van Dongen moest vaststellen dat de jury meer geloof hechtte aan een bericht in de De Telegraaf dan aan zijn huisarts. Van Dongen moest in het ziekenhuis van Assen bewijs halen dat hij fit was en dat kostte hem de start in de 50cc-race.

In Assen stonden Alan Barnett (Métisse-Matchless) en Billie Nelson (Paton) naast Giacomo Agostini op de eerste startrij, maar Peter Williams was met zijn Matchless als eerste weg vanaf de tweede startrij. Op de Bedeldijk ging Agostini hem al voorbij, maar Williams wist hem nog redelijk te volgen. Percy Tait (Triumph) was toen derde. Karl Hoppe had aan de 350cc-race een pijnlijke schouder overgehouden en zette zijn Métisse-URS viercilinder na twee ronden aan de kant. Tait moest even later stoppen met een lekkende benzinetank, waardoor Alan Barnett de derde plaats kon overnemen. Achter Agostini, Williams en Barnett, die in deze volgorde finishten, waren er nog vele duels, die meestal beslist werden door het uitvallen van coureurs.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:04"29'0 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless +2"35'9 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless +2"47'1 10
4 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi +1 ronde 8
5 Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi +1 ronde 6
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo +1 ronde 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton +1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley-Matchless +1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton +1 ronde 2
10 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless +1 ronde 1
11 Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner LinTo +1 ronde
12 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Seeley-Matchless +1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Kuhn-Seeley-Matchless +1 ronde
15 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton +1 ronde
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton +1 ronde
17 Vlag van Nederland Henk Kist Honda +2 ronden
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Seeley-Matchless +2 ronden
19 Vlag van Australië Terry Dennehy Honda +2 ronden
20 Vlag van Nederland Mike van Aken Bultaco +3 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië John Dodds LinTo
Vlag van Australië Terry Dennehy Drixton-Honda
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Métisse-URS Opgave
Vlag van Frankrijk André-Luc Appietto Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph Lekkende tank
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis LinTo
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo Koppeling
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Nederland Theo Louwes Norton Motor

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Werner Bergold Matchless
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek MV Agusta
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Australië Ross Hannan Norton
Vlag van Zwitserland Gilbert Argo Matchless
Vlag van Duitsland Günter Fischer Matchless
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Norton
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless
Vlag van Finland Osmo Hansen Matchless
Vlag van Finland Pentti Lehtelä Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Lawton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Scully Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvil Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil O'Brien Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Métisse-Matchless
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton
Vlag van Italië Emanuele Maugliani Norton
Vlag van Italië Franco Trabalzini Paton
Vlag van Italië Paolo Campanelli Seeley-Matchless
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Zweden Jack Lindh Seeley-Matchless
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 75
2 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo 23
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless 22
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton 18
5 Vlag van Australië Jack Findlay LinTo 16
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton 14
7 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton 12
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Métisse-URS
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless

Renzo Pasolini startte niet in de 350cc-race in Assen. Dat was een tegenvaller, want men verwachtte dat hij als enige weerstand had kunnen bieden tegen Giacomo Agostini. Dat gebeurde dus niet, maar er kwam wel tegenstand van Bill Ivy en - onverwacht - van Rodney Gould met zijn productieracer. Ivy kwam enkele keren langs de pit met drie vingers in de lucht om aan te duiden dat zijn machine op drie cilinders liep, maar ook Ago kreeg een enkele keer problemen met zijn MV Agusta, waardoor er toch nog iets van spanning was. Die verdween grotendeels toen Gould het zekere voor het onzekere nam en op heelhouden ging rijden. De stand veranderde dus niet meer: Ago won, Ivy werd tweede en Gould derde. In de weken na de TT van Assen maakte Benelli bekend dat de 350cc-viercilinder voorlopig niet meer ingezet zou worden.

Giacomo Agostini voor Rodney Gould in de 350cc-race.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:04"23'0 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Jawa +51'3 12
3 Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha +2"50'0 10
4 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Yamaha +3"29'8 8
5 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha +1 ronde 6
6 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi +1 ronde 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Carr Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Nederland Leo Commu Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Aermacchi +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Aermacchi +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Grotefeld Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Adolf Ohligschläger Yamaha +1 ronde

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa Opgave
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha
Vlag van Nederland Theo Louwes Drixton-Aermacchi Motor

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Blessure[1]
Coureur Merk
Vlag van Australië Brian Smith Aermacchi
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Aermacchi
Vlag van Zwitserland Ivar Sauter Aermacchi
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitsland Günter Fischer Aermacchi
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Yamaha
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Yamaha
Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie McCosh Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Crawford Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Degens Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Drixton-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Métisse-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hatherill Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Graham Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Seeley-AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Hongarije János Drapál Aermacchi
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Marty Lunde Yamaha

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 60
2 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha 30
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Jawa 24
4 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi 21
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi 12
7 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 10
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Seeley-AJS
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Yamaha

In Assen trainde Rodney Gould als snelste met zijn Daytona-Yamaha. Hij was zelfs drie volle seconden sneller dan Renzo Pasolini, die weliswaar genezen maar nog niet echt fit leek te zijn. Gould was ook vier seconden sneller dan Santiago Herrero (met de nieuwe watergekoelde versie van de Ossa) en zes seconden sneller dan Kel Carruthers die ondanks de terugkeer van Pasolini bij Benelli bleef. In de race startte Herrero toch maar met de luchtgekoelde Ossa. Zijn teamgenoot Carlos Giro bewees zijn gelijk: hij moest met de nieuwe machine al na een paar ronden de pit in. Na de start schoot Dieter Braun met zijn MZ RE 250 als snelste weg maar Rodney Gould nam de leiding over. Hij werd lange tijd achtervolgd door de Benelli's van Pasolini en Carruthers. Pasolini maakte zich los en verkleinde de afstand tot Gould en in de zevende ronde ging hij hem voorbij. In de achtste ronde ging ook Carruthers Gould voorbij en daarop maakte die laatste een pitstop om zijn bougies te laten vervangen. Daardoor kon Herrero hem ook voorbij gaan maar meer plaatsen verloor Gould niet: omdat zijn Yamaha nu weer prima liep kon hij de vierde plaats vasthouden.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 56"36'3 15
2 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli +17'6 12
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa +26'2 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha +1"20'0 8
5 Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha +1"55'0 6
6 Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ +2"20'9 5
7 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +2"43'0 4
8 Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha[3] +3"26'0 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Ringwood Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Frankrijk Christian Ravel Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Nederland Lous van Rijswijk jr. Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Nederland Leo Commu Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Grotefeld Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco +1 ronde
18 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +1 ronde
19 Vlag van Duitsland Toni Gruber Yamaha +1 ronde
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco +2 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa Vastloper
Vlag van Hongarije László Szabó MZ Val[4]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Blessure[1]
Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Suzuki
Vlag van Australië Eric Hinton Yamaha
Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha
Vlag van Duitsland Reinhard Scholtis Kawasaki
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Suzuki
Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Pipes Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray McCullough Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Benelli
Vlag van Italië Gilberto Parlotti Benelli
Vlag van Italië Walter Villa Villa / Benelli
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Aermacchi
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Renzo Pasolini
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 50
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 41
3 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli 27
4 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 25
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha 20
6 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 15
7 Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha 14
8 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha 12
9 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi 11
10 Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha 10

Vóór de TT van Assen ging het gerucht dat MZ met een nieuwe tweecilinder zou starten, nu men de driecilinder voorgoed in de ijskast had gezet. MZ had echter het probleem dat topcoureur Heinz Rosner voorlopig uitgeschakeld was door een gebroken sleutelbeen. Door de ellende die door een Telegraaf-artikel (zie kader) veroorzaakt was, liep Cees van Dongen in Assen woedend door het rennerskwartier. De 50cc-race was hem door de neus geboord, maar ook de benodigde concentratie voor de 125cc-race was ver te zoeken. De 125cc-race verliep al net zo dramatisch. In de laatste ronde moest hij stoppen met een kletsnatte achterband door de weglekkende versnellingsbakolie, en zelfs dat had slimmer gekund: als hij in zijn laatste ronde vóór de streep gestopt was en gewacht had tot winnaar Dave Simmonds finishte, had hij zijn motorfiets als vierde (op één ronde) over de streep kunnen duwen. Met de nieuwe puntentelling had dat toch acht punten opgeleverd. In de trainingen had bijna iedereen problemen: Dave Simmonds moest een aantal keren een blok vervangen, van Dongen monteerde een nieuwe krukas, Kent Andersson reviseerde zijn Yamaha (die sneller was dan zijn Maico) en ook Dieter Braun had de nodige problemen. De enige die zonder kleerscheuren door de training kwam was Heinz Kriwanek met zijn samen met Heinz Lippitsch zelf gelaste frame en standaard Rotax blokje. In de race was er weinig spanning: Een kopgroep van vijf rondde de baan de eerste keer, aangevoerd door van Dongen, maar die werd voor de hoofdtribune gepasseerd door de "scharrige" Rotax-zelfbouw van Kriwanek. Die kreeg meteen de volle rijwind te verwerken en viel dan ook meteen weer terug. Na een paar ronden viel hij uit. Vanaf de tweede ronde begon Dave Simmonds met de Kawasaki van de rest weg te lopen. Bij de finish had hij al een halve ronde voorsprong op Andersson. Silvano Bertarelli (Aermacchi Ala d'Oro 125) wist als derde nog net binnen dezelfde ronde te blijven. Dieter Braun was goed gestart, maar hij viel uit met een gebroken schakelstang.

Dave Simmonds wint de 125cc-race.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 49"15'0 15
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +1"34'1 12
3 Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi +2"53'3 10
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +1 ronde 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco +1 ronde 6
6 Vlag van Australië John Dodds Aermacchi +1 ronde 5
7 Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann MZ +1 ronde 4
8 Vlag van Australië Barry Smith Derbi +1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Honda +1 ronde 2
10 Vlag van Nederland Lous van Rijswijk jr. Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Zwitserland Bruno Veigel Honda +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Adolf Ohligschläger Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Villa +1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Ringwood MZ +2 ronden
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Wil Hartog Onbekend Blessure[5]

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax Motor
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi Versnellingsbak
Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki Versnellingsbak
Vlag van Italië Walter Villa Villa Val[6]
Vlag van Nederland Cees van Dongen Suzuki Olielekkage
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ Versnellingsbak

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Blessure[1]
Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Honda
Vlag van Zwitserland Jean Campiche Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Eberhard Mahler MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Lothar John MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Villa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrique Escuder Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Galí Bultaco
Vlag van Finland Pertti Leinonen Honda
Vlag van Finland Seppo Kangasniemi MZ
Vlag van Frankrijk Daniel Crivello Maico
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean-François Chaffin Villa
Vlag van Frankrijk Pierre Viura Maico
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Ward Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Garner Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Shacklady Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Loughridge Bultaco
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Francesco Villa Villa
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Villa
Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Bultaco
Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ
Vlag van Zweden Börje Jansson Maico
Vlag van Zweden Bosse Granath MZ

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 57
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Maico / Yamaha 24
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 22
4 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi 18
5 Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha 15
Vlag van Nederland Cees van Dongen Suzuki
7 Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki 12
8 Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax 10
Vlag van Italië Walter Villa Villa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Journalistiek houdt start tegen
Cees van Dongen was ingeschreven voor de 50- en de 125cc-races in de TT van Assen, maar kon niet starten omdat een journalist van De Telegraaf ("onze speciale verslaggever") geruchten over een gebroken pols als waarheid publiceerde. Daarop nam de verzekering van de KNMV geen genoegen met een verklaring van Van Dongen's huisarts: hij moest röntgenfoto's van de pols laten maken in het ziekenhuis van Assen. De medische verklaring kwam te laat om nog in de 50cc-race te kunnen starten. De pols van Van Dongen was weliswaar gekneusd (dat was ook door niemand ontkend), maar niet gebroken en hij zou later gewoon in de 125cc-klasse starten. De Telegraaf meldde ook dit maandag na de race, maar over "onze speciale verslaggever" werd niet meer gesproken.

Voor de TT van Assen zag het er voor het Nederlandse kamp heel goed uit: de nieuwe, watergekoelde Jamathi was klaar en zou door Paul Lodewijkx bereden worden. (Martin Mijwaart reed op de luchtgekoelde versie) en Van Veen-Kreidler bracht Jan de Vries, Aalt Toersen en Cees van Dongen aan de start. Als Toersen zijn thuisrace zou winnen was hij al bijna niet meer in te halen in de strijd om de wereldtitel. Bovendien had de Kreidler-fabriek nu eindelijk ook iets voor het team gedaan: twee machines waren van een zesversnellingsbak en een droge koppeling voorzien. Zowel de Kreidler als de Jamathi waren erg snel: ze hadden allebei voor het eerst een ronde onder twee minuten op Zandvoort gereden. Ángel Nieto boorde in de trainingen alle hoop de grond in: hij was 7 seconden sneller dan Aalt Toersen. Toersen besloot uiteindelijk op de "oude" vijfversnellings-Kreidler te starten. De nieuwe Jamathi wilde ook niet goed meer lopen, maar Lodewijkx trainde er sneller mee dan Mijwaart met de oude luchtgekoelde machine. Bij de start was Cees van Dongen ondanks een 7e trainingstijd niet van de partij (zie kader). De Kreidlers van Jan de Vries en Aalt Toersen leidden na de eerste ronde, met Nieto er vlak achter. In de tweede ronde nam Nieto de leiding al over, terwijl de Jamathi van Mijwaart al in de eerste ronde gestrand was met een vastloper en die van Lodewijkx slecht op toeren kwam bij de start. Paul Lodewijkx kwam na één ronde als 16e door. Uiteindelijk ging ook Barry Smith de beide Kreidlers voorbij. In de vijfde ronde viel Nieto echter uit, door een gebroken veertje van de onderbreker. Op het moment dat de achtervolgers de gestrande Nieto voorbijgingen passeerde de Vries Smith weer, maar die pakte zijn eerste plaats terug. Smith won de race, de Vries werd tweede en Toersen werd derde. Lodewijkx had intussen een inhaalrace ingezet en finishte als vierde.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Barry Smith Derbi 30"53'3 15
2 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler +11'0 12
3 Vlag van Nederland Aalt Toersen Van Veen-Kreidler +26'6 10
4 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi +49'0 8
5 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +1"11'7 6
6 Vlag van Nederland Jos Schurgers Kreidler +1"13'8 5
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Derbi +1"31'2 4
8 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Tomos +1"32'0 3
9 Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler +2"11'3 2
10 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli +2"22'6 1
11 Vlag van Nederland Jan Bruins Kreidler +2"22'9
12 Vlag van Nederland Teunis Ramaker Kreidler +2"51'2
13 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler +3"04'7
14 Vlag van Nederland H. Meyer Kreidler +3"29'7
15 Vlag van Duitsland Winfried Reinhard Reimo +3"32'1
16 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janko-Florijan Štefe Tomos +3"32'8
17 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Adrijan Bernetič Tomos +4"16'3
18 Vlag van Zwitserland Bruno Veigel Honda +4"16'6
19 Vlag van Nederland H. van Beek Kreidler +1 ronde
20 Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Derbi +1 ronde
21 Vlag van Nederland Ruud Ijpelaar DKW +1 ronde
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Cees van Dongen Van Veen-Kreidler Krantenrel (zie kader)

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi Ontsteking
Vlag van Nederland Martin Mijwaart Jamathi Vastloper
Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Jakob Unterladstätter KTM
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Kreidler
Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler
Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi
Vlag van Frankrijk André Millard Kreidler
Vlag van Frankrijk Charly Dubois Kreidler
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Lawn Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barrie Dickinson Garelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Garelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fran Redfern Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Crooks-Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Lawley Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Luke Lawlor Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Aspin Meurs-Garelli
Vlag van Italië Franco Ringhini Morbidelli
Vlag van Italië Giovanni Lombardi Guazzoni
Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Minarelli
Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Adrijan Bernetic Tomos
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Anton Kralj Tomos

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Nederland Aalt Toersen Van Veen-Kreidler 50
2 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler 34
3 Vlag van Australië Barry Smith Derbi 30
4 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Tomos 25
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 24
6 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi 18
7 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 12
8 Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler 10
9 Vlag van Duitsland Winfried Reinhard Reimo 8
10 Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Kreidler 7

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Klaus Enders trainde als snelste in Assen, maar moest de eerste startrij delen met Georg Auerbacher en Helmut Fath. Die laatste was als snelste weg, gevolgd door Auerbacher en Siegfried Schauzu, want Enders startte erg slecht en kwam bij "de Bult" als 9e langs. Fath begon elke ronde verder weg te lopen van Auerbacher. Enders probeerde zich naar voren te vechten maar maakte bij de Bult een stuurfout. Hij kon nog wel verder, maar viel uiteindelijk met machinepech uit. Op dat moment waren er nog maar tien combinaties in de race. Fath reed comfortabel voorop, gevolgd door Auerbacher en Tony Wakefield, die echter ook uitviel. Daarna ging het om de 3e/4e plaats tussen Helmut Lünemann/Neil Caddow en Heinz Luthringshauser/Geoff Hughes, die al lange tijd in een mooi gevecht verwikkeld waren. Lünemann wist het in zijn voordeel te beslissen.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS 49"59'1 15
2 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW +41'3 12
3 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW +2"07'4 10
4 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW +2"38'7 8
5 Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund BMW +3"32'5 6
6 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW +6"06'9 5
7 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW +1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW +1 ronde 3
9 Vlag van Nederland Hermann Oosterloo Vlag van Nederland Karel Hermans BMW +1 ronde 2

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW Motor
Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider Apfelbeck-BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BMW
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW
Vlag van Zwitserland Max Hauri Vlag van Zwitserland Heinz Hausamann BMW
Vlag van Duitsland Hermann Binding Vlag van Duitsland Helmut Fleck BMW
Vlag van Finland Jaakko Palomäki Vlag van Finland Jussi Ahlbäck BMW
Vlag van Finland Kenneth Calenius Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW
Vlag van Finland Leif Aurosell Vlag van Finland Jouko Ryhänen BMW
Vlag van Frankrijk André Cailletet Vlag van Frankrijk Jean-Paul Coquic BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Copson Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk Mac Witherspoon Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Philpott Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Turrington Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Knights BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Potter Vlag van Verenigd Koninkrijk John Fiddaman Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Norman Hanks Vlag van Verenigd Koninkrijk Rose Arnold BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Kielty Vlag van Verenigd Koninkrijk V. Sherriffs Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Applegate Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Appleton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Harris Triumph
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Marianne Kjellmodin-Hansen BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS 40
2 Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund BMW 32
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
4 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 30
5 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW / Apfelbeck-BMW 25
6 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 24
7 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW 18
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless 10
Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW
10 Vlag van Zwitserland Max Hauri Vlag van Zwitserland Heinz Hausamann BMW 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW

Voor Ángel Nieto stond er veel op het spel in Assen. Bij een overwinning zou hij vrijstelling van de dienstplicht krijgen om zich volledig op het racen met de Spaanse Derbi's te kunnen richten. Waarschijnlijk kreeg hij zijn vrijstelling toch, want zowel in 1969 als in 1970 nam hij aan alle GP's deel.

Vorige race:
Isle of Man TT 1969
FIM wereldkampioenschap wegrace
21e seizoen (1969)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1969

Vorige race:
TT Assen 1968
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1970