Naar inhoud springen

Isle of Man TT 1969

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Man TT van Man 1969 hoofdraces
Snaefell Mountain Course
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 7 tot 13 juni 1969
Organisator ACU
Senior TT (500 cc)
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie
Junior TT (350 cc)
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson
Derde Vlag van Australië Jack Findlay
Lightweight 250 cc TT
Snelste ronde Vlag van Australië Kel Carruthers
Eerste Vlag van Australië Kel Carruthers
Tweede Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris
Derde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero
Lightweight 125 cc TT
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Tweede Vlag van Australië Kel Carruthers
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson
Sidecar 500 cc TT
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Horst Schneider
Derde Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
TT van Man 1969 overige races
Production 750 TT
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart
Derde Darryl Pendlebury
Production 500 TT
Eerste Graham Penny
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Knight
Derde R. Baylie
Production 250 TT
Eerste Alastair Michael Rogers
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Sidecar 750 cc TT
Eerste Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Horst Schneider
Tweede Peter Brown / Mick Casey
Derde Bill Currie / F. Kay

De Isle of Man TT 1969 was de vierde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1969. De races werden verreden van 7 t/m 13 juni 1969 op de Snaefell Mountain Course, een stratencircuit op het eiland Man. Alle WK-klassen met uitzondering van de 50cc-klasse kwamen aan de start, naast drie klassen in de Production TT en de 750cc-Sidecar TT.

Door het verdwijnen van veel fabrieksteams (Honda, Suzuki en Yamaha) boette de TT van Man nogal aan spanning in. Ook de rondetijden, met name in de Lightweight 125 cc TT, waren veel trager zonder de fabrieksracers. Feitelijk zorgden de Production TT-races nog als enigen voor wat spanning. Het weer was zo warm, dat coureurs en publiek geplaagd werden door een vliegenplaag. De 50cc-klasse werd niet meer verreden. Tijdens de training verongelukte Arthur Lavington.

Giacomo Agostini was, zoals in de 350cc-klasse, in de 500cc-klasse al bijna kampioen. Er was immers geen duidelijke "tweede man" op de ranglijst. Alle zes andere podiumplaatsen in de races vóór de Senior TT waren bezet door zes verschillende mensen. In de Senior deed Agostini het dan ook rustig aan. Ondanks de uitstekende weersomstandigheden reed hij zijn snelste ronde met slechts 170 km/h gemiddeld, terwijl Mike Hailwood dat twee jaar eerder al met 175 km/h had gedaan. De spanning zat hem dan ook in de strijd om de tweede plaats, op een hopeloze achterstand op Ago. Daar werd Alan Barnett (Kirby-Métisse) aanvankelijk bedreigd door Derek Woodman (Seeley-Matchless), Tom Dickie (Kuhn-Seeley-Matchless) en Alberto Pagani (LinTo). Barnett bouwde zijn voorsprong in de tweede ronde ver uit. Pagani viel halverwege de race uit. Agostini had aan het einde bijna negen minuten voorsprong op Barnett, maar die had het ook goed gedaan door ruim een halve minuut sneller te finishen dan Tom Dickie. Brian Steenson reed ook hier een goede race, maar viel op de vijfde plaats liggend uit met zijn Seeley-Matchless.

Uitslag Senior TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 2:09"40'2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless 2:18"12'6 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Kuhn-Seeley-Matchless 2:18"44'2 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Matchless 2:19"03'4 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton 2:21"15'6 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley-Matchless 2:21"42'8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Seeley-Matchless 2:24"51'0 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless 2:25"36'0 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvill Norton 2:25"37'6 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Métisse-Matchless 2:26"06'0 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Adams Norton 2:27"18'4
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vincent Duckett Matchless 2:27"22'0
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Moffat Matchless 2:29"11'8
14 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW 2:29"36'4
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Heckless Norton 2:29"58'6
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Barry Oakley-Matchless 2:30"35'4
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Albert Spooner Norton 2:30"47'0
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Moses Norton 2:31"04'2
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk William Kane Matchless 2:32"14'2
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil O'Brien Matchless 2:35"20'0
31 Vlag van Australië Ross Hannan Norton 2:58"55'2

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay LinTo
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Triumph

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless
Vlag van Oostenrijk Werner Bergold Matchless
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek MV Agusta
Vlag van Australië John Dodds LinTo
Vlag van Australië Terry Dennehy Drixton-Honda
Vlag van Zwitserland Gilbert Argo Matchless
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Duitsland Günter Fischer Matchless
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Métisse-URS
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Norton
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless
Vlag van Finland Osmo Hansen Matchless
Vlag van Finland Pentti Lehtelä Matchless
Vlag van Frankrijk André-Luc Appietto Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Lawton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Scully Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless Blessure[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis LinTo
Vlag van Italië Emanuele Maugliani Norton
Vlag van Italië Franco Trabalzini Paton
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Paolo Campanelli Seeley-Matchless
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Nederland Theo Louwes Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner LinTo
Vlag van Zweden Jack Lindh Seeley-Matchless
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 60
2 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo 18
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton 14
4 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton 12
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Métisse-URS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless
8 Vlag van Australië Jack Findlay LinTo 10
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Kuhn-Seeley-Matchless

Woensdag 11 juni, zes ronden (364 km)

František Šťastný nam voor de Isle of Man TT het zekere voor het onzekere. Voor een buitenlander kende hij het circuit eigenlijk al heel goed, want vanaf 1961 had hij elk jaar deelgenomen. Toch fietste hij in de weken vóór de TT het 60 km-lange circuit nog een keer rond, in 2½ uur. Giacomo Agostini kwam in de Junior TT al na de eerste ronde binnen met "veerproblemen". Hij werd weer op weg gestuurd met de mededeling dat dit aan het hobbelige circuit lag, maar het was al zijn vijfde jaar op Man en men zou verwachten dat hij dan het asfalt wel kende. Hoe dan ook, Agostini volbracht de Junior TT in een - voor zijn doen - toeristisch tempo dat hem aan het einde van de dag 10 minuten voorsprong op Brian Steenson en Jack Findlay (beiden Aermacchi) opleverde. Agostini was, ondanks het uitstekende weer, liefst vier minuten en gemiddeld 3 km/h langzamer dan in 1968. Kel Carruthers, die in deze week voor het eerst op de 250cc-Benelli had gereden, viel hier met de Aermacchi in de laatste ronde uit.

Aermacchi Ala d'Oro 350

Uitslag Junior TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 2:13"25'4 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi 2:23"36'4 12
3 Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi 2:24"41'2 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Seeley-AJS 2:26"13'0 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Grotefeld Yamaha 2:26"44'0 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths AJS 2:29"27'6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton 2:29"29'4 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha 2:29"51'8 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hatherill Aermacchi 2:29"53'6 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Graham Aermacchi 2:30"53'0 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Heckles Norton 2:30"56'0
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley-AJS 2:30"58'8
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Highley-Seeley-AJS 2:31"06'0
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 2:31"06'4
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Arter-AJS 2:31"07'4
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvill Norton 2:31"17'0
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 2:31"33'8
18 Roly Capper Capper-AJS 2:31"34'4
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Andrew Kuhn-Seeley-AJS 2:31"37'2
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vincent Duckett Aermacchi 2:45"36'6
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies AJS 2:33"43'8
47 Vlag van Rhodesië Gordon Keith Brown-Yamaha 2:31"58'4

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Zwitserland Ivar Sauter Aermacchi
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie McCosh Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Padgett-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Aermacchi
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Brian Smith Aermacchi
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Aermacchi
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Adolf Ohligschläger Yamaha
Vlag van Duitsland Günter Fischer Aermacchi
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Yamaha
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Yamaha
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Yamaha
Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Crawford Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Carr Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Degens Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Drixton-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Métisse-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Métisse-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Hongarije János Drapál Aermacchi
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha
Vlag van Nederland Leo Commu Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Verenigde Staten Marty Lunde Yamaha

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 45
2 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha 24
3 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi 17
4 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha 16
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Jawa 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
7 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 10
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Seeley-AJS
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Grotefeld Yamaha 6

Lightweight 250 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Dinsdag 10 juni, zes ronden (364 km)

Renzo Pasolini had weliswaar een spoedoperatie ondergaan om zijn gebroken sleutelbeen te herstellen, maar hij was nog niet fit voor de Isle of Man TT. Benelli zat met de handen in het haar en vroeg twee coureurs om haar dure viercilinders te bemannen: Kel Carruthers en Phil Read. Ook MZ had een probleem nadat Heinz Rosner in de training een sleutelbeen had gebroken. De Lightweight TT ging aanvankelijk tussen Carruthers, Read en Rodney Gould (Yamaha TD 2). Carruthers moest even wennen aan de Benelli, waardoor Gould enkele ronden lang de snelste tijden kon rijden. Carruthers ging daarna sneller, waardoor Gould en Read vochten om de tweede plaats. Ze vielen echter allebei uit: de Yamaha van Rodney Gould viel in de derde ronde stil zonder benzine en Read had problemen met het schakelen en in de vijfde ronde schakelde hij verkeerd, waardoor het toerental opliep tot 17.000 en er een klep in de cilinder viel. Daarmee was ook Read uitgeschakeld. Dat zorgde ervoor dat Frank Perris met zijn Suzuki tweede kon worden en Santiago Herrero met de Ossa derde. Herrero had al een goed seizoen gedraaid en stond nu aan de leiding van het WK, maar de combinatie Carruthers/Benelli ging nog hoge ogen gooien.

Uitslag Lightweight 250 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli 2:21"35'2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki 2:24"59'3 12
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 2:26"21'0 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha 2:29"01'0 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Suzuki 2:30"41'4 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha 2:31"46'0 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Yamaha 2:32"15'2 4
8 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 2:32"25'2 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha 2:34"13'0 2
10 Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha 2:34"22'0 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy Guthrie Yamaha 2:34"58'0
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Kay Aermacchi 2:40"48'2
13 Roy Boughey Honda 2:44"02'4
14 A. Allen Bultaco 2:44"08'8
15 R. Tolan Yamaha 2:47"08'8
16 John Kidson Moto Guzzi 2:47"24'8
17 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth Honda 2:48"15'6
18 Vlag van Australië Barry Smith Thompson-Suzuki 2:48"16'0
19 B. Iles Greeves 2:49"49'4
20 Norman Dunn Ewing-Yamaha 2:50"49'6

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Doncaster-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Pipes Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Ringwood Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Benelli Motor
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha Brandstof
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Blessure[2]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Suzuki
Vlag van Australië Eric Hinton Yamaha
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ
Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha
Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha
Vlag van Duitsland Reinhard Scholtis Kawasaki
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Suzuki
Vlag van Duitsland Toni Gruber Yamaha
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha
Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha
Vlag van Frankrijk Christian Ravel Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray McCullough Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Benelli
Vlag van Italië Gilberto Parlotti Benelli
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli Blessure[3]
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
Vlag van Italië Walter Villa Villa
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Aermacchi
Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha
Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 40
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 37
3 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 25
4 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli 15
5 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha
7 Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha 11
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi
9 Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha 10
10 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha 8
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha

Lightweight 125 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Donderdag 12 juni, drie ronden (182 km)

Door het wegvallen het Yamaha-fabrieksteam daalde de gemiddelde snelheid in de Lightweight 125 cc TT dramatisch. Dave Simmonds hoefde zich echter geen zorgen te maken over concurrentie: Cees van Dongen, winnaar in Spanje, en Jean Auréol, winnaar in Frankrijk, waren niet eens op Man. Nu kwam het enige gevaar van een van de eerste optredens van de gloednieuwe Aermacchi Ala d'Oro 125-tweetakten met Kel Carruthers aan het stuur. Simmonds gaf Kawasaki haar eerste overwinning in de Isle of Man TT, maar hij reed zijn snelste ronde 8 mph (12,8 km/h) langzamer dan Bill Ivy in 1968 had gedaan. Toch hield hij op het eind een marge van bijna zes minuten over op Carruthers. Nadat Fred Launchbury gediskwalificeerd was omdat zijn Bultaco een onreglementaire cilinderinhoud (1,2 cc te veel) had, werd Gary Dickinson op een productie-Honda CR 93 derde. De race kende een groot aantal uitvallers, waaronder John Ringwood, die als vervanger voor Heinz Rosner (gebroken sleutelbeen in de training) op de fabrieks-MZ reed, en de jonge Chas Mortimer, die in de laatste ronde op de tweede plaats liggend uitviel met zijn fabrieks-Moto Villa.

125cc-Kawasaki A7 RS

Uitslag Lightweight 125 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 1:14"34'6 15
2 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi 1:20"27'2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda 1:21"10'6 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda 1:21"36'2 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie Honda 1:23"48'0 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Ward Bultaco 1:24"17'8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Shacklady Bultaco 1:24"37'0 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Garner Bultaco 1:25"49'6 3
9 Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Bultaco 1:26"39'2 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Loughridge Bultaco 1:27"12'8 1
11 D. Barton Honda 1:27"37'2
12 Bill Rae Bultaco 1:27"49'2
13 John Pearson Bultaco 1:28"34'8
14 G. Barker Honda 1:29"28'0
15 Les Iles Bultaco 1:29"46'4
16 R. Ware Bultaco-BSA 1:30"23'0
17 John Weed Honda 1:30"35'0
18 Nev Watts Honda 1:30"49'8
19 Chris Gregory Honda 1:30"51'6
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barrie Dickinson Yamaha 1:31"32'8

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Villa
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Lawley Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Ringwood MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco

Gediskwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Launchbury Bultaco Cilinderinhoud

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax
Vlag van Australië John Dodds Aermacchi
Vlag van Zwitserland Bruno Veigel Honda
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Honda
Vlag van Zwitserland Jean Campiche Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Eberhard Mahler MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki
Vlag van Duitsland Lothar John MZ
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Villa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrique Escuder Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Galí Bultaco
Vlag van Finland Pertti Leinonen Honda
Vlag van Finland Seppo Kangasniemi MZ
Vlag van Frankrijk Daniel Crivello Maico
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean-François Chaffin Villa
Vlag van Frankrijk Pierre Viura Maico
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Francesco Villa Villa
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Villa
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Vlag van Italië Walter Villa Villa
Vlag van Nederland Cees van Dongen Suzuki
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
Vlag van Nederland Lous van Rijswijk jr. Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ
Vlag van Zweden Börje Jansson Maico
Vlag van Zweden Bosse Granath MZ
Vlag van Zweden Kent Andersson Maico

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 42
2 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi 18
3 Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha 15
Vlag van Nederland Cees van Dongen Suzuki
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 14
6 Vlag van Zweden Kent Andersson Maico 12
Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki
8 Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax 10
Vlag van Italië Walter Villa Villa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda

Sidecar 500 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Maandag 9 juni, drie ronden (182 km)

De Sidecar TT opende op maandagochtend 9 juni het WK-deel van de Isle of Man TT (de Sidecar 750cc TT was al op zaterdagavond verreden). Klaus Enders en Ralf Engelhardt hadden hun BMW RS laten prepareren door Dieter Busch en ze waren gebrand op de overwinning nadat ze al twee jaar in de laatste ronde van de Sidecar TT waren uitgevallen. Siegfried Schauzu / Horst Schneider waren ook bijzonder gemotiveerd nadat ze de 750cc Sidecar TT al gewonnen hadden. In de eerste ronde viel het voor Schauzu nog tegen, want door een verkeerde carburateurafstelling draaide zijn BMW niet meer dan 9.000 toeren. Enders begon meteen de snelste rondetijden te draaien en Helmut Fath was tweede. Na de tweede ronde had Schauzu de problemen onder controle en hij pakte de tweede plaats terug. Fath reed bijna blind omdat een steen, opgeworpen door het achterwiel van Schauzu, het linker glas van zijn stofbril verbrijzeld had. Toch hield hij tot aan de eindstreep de derde positie vast. Enders/Engelhardt namen de leiding in de WK-stand over.

Uitslag Sidecar 500 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 1:13"27'0 15
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 1:14"39'4 12
3 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS 1:15"00'0 10
4 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW 1:21"18'0 8
5 Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund BMW 1:22"52'0 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless 1:23"06'6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Norman Hanks Vlag van Verenigd Koninkrijk Rose Arnold BSA 1:23"51'4 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Copson Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe BMW 1:25"32'8 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk Mac Witherspoon Triumph 1:26"44'0 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Harris Triumph 1:28"40'8 1
11 J. Mines Geoff Davis Matchless 1:28"41'8
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Applegate Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Appleton BMW 1:29"58'0
13 Ian McDonald André Witherington Triumph 1:30"03'0
14 Bill Cooper D. Argent WEC 1:30"26'8
15 D. Ward G. Alcock Triumph 1:31"45'6
16 Steve Sinnott Jim Williamson SWS-Triumph 1:33"14'8
17 Derek Plummer Malcolm Brett Kettle-Triumph 1:33"25'8
18 Chris Hornby M. Griffiths BSA 1:34"56'6
19 Maurice Candy Eddy Fletcher MJC 1:41"49'0
20 Dave Dickinson S. Cooper DFD-BMW 1:42"26'0

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Claude Lambert F. Bourdon BMW
Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW
Vlag van Zwitserland Rudi Kurth J. Güdel CAT
Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW Brandstoftoevoer
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW
Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Philpott Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Turrington Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Potter Vlag van Verenigd Koninkrijk John Fiddaman Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Hanks Malcolm Lucas BSA

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW
Vlag van Zwitserland Max Hauri Vlag van Zwitserland Heinz Hausamann BMW
Vlag van Duitsland Hermann Binding Vlag van Duitsland Helmut Fleck BMW
Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW
Vlag van Finland Jaakko Palomäki Vlag van Finland Jussi Ahlbäck BMW
Vlag van Finland Kenneth Calenius Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW
Vlag van Finland Leif Aurosell Vlag van Finland Jouko Ryhänen BMW
Vlag van Frankrijk André Cailletet Vlag van Frankrijk Jean-Paul Coquic BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Knights BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Kielty Vlag van Verenigd Koninkrijk V. Sherriffs Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BMW
Vlag van Nederland Herman Oosterloo Vlag van Nederland Karel Hermans BMW
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Marianne Kjellmodin-Hansen BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 30
2 Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund BMW 26
3 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS 25
Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW
5 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW 24
6 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 12
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless 10
8 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW 8
9 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW 6
10 Vlag van Zwitserland Max Hauri Vlag van Zwitserland Heinz Hausamann BMW 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BMW

Overige races

[bewerken | brontekst bewerken]

De drie klassen in de Production TT reden weer tegelijk en kregen wat meer aandacht van de Britse fabrikanten, die weliswaar gewone straatmotoren in moesten zetten, maar toch fabrieksteams formeerden. In de 750cc-klasse zetten zowel Triumph als BSA nog hun tweecilinders (Triumph Bonnevilles en BSA Lightnings) in. Dat was het laatste jaar want inmiddels was de BSA Rocket 3/Triumph Trident-serie geïntroduceerd. Het BSA-fabrieksteam had echter veel pech, Steve Spencer en Tony Smith vielen uit. Malcolm Uphill (Triumph) won de race en werd de eerste die in een productieklasse een ronde van meer dan 100 mijl per uur gemiddeld reed. De 500cc-klasse had slechts veertien deelnemers, waarvan tien op een Britse motorfiets. Toch werd de race lang geleid door Tony Dunnell op een Kawasaki H 1 500 Mach III tot hij ten val kwam. Toen nam Graham Penny met zijn Honda CB 450 de leiding over en hij won de race met een halve minuut voorsprong op Ray Knight (Triumph). Alastair Michael "Mike" Rogers won de 250cc-klasse met een vier jaar oude Ducati. Frank Whiteway werd met een Suzuki T 20 tweede en Chas Mortimer, die de snelste ronde reed, werd met zijn Ducati derde.

Production 750 TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Woensdag 11 juni, drie ronden (182 km)

Uitslag Production 750 TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Triumph 1:07"55'4
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Norton 1:08"21'2
3 Darryl Pendlebury Triumph 1:10"16'2
4 Mick Andrew Norton 1:11"21'8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Triumph 1:12"53'0
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Triumph 1:12"56'2
7 Martin Carney Triumph 1:13"02'0
8 Pat Mahoney BSA 1:13"30'8
9 Paul Butler Triumph 1:14"34'0
10 L. Phelps Triumph 1:14"50'0
11 Ray Wittich Norton 1:15"16'0
12 G. Borland BSA 1:15"46'6

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer BSA Koppeling
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Smith BSA Koppeling
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Norton

Production 500 TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Woensdag 11 juni, drie ronden (182 km)

Uitslag Production 500 TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1 Graham Penny Honda 1:17"01'6
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Knight Triumph 1:17"30'4
3 R. Bailie Triumph 1:19"04'0
4 A. Cooper Suzuki 1:19"45'4
5 Hugh Evans BSA 1:19"45'6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Triumph 1:20"53'6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Warburton Triumph 1:22"37'8
8 A. Allen Triumph 1:30"43'6

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Dunnell Kawasaki Val

Production 250 TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Woensdag 11 juni, drie ronden (182 km)

Uitslag Production 250 TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1 Alastair Michael Rogers Ducati 1:21"03'8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Suzuki 1:21"33'4
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Ducati 1:22"49'6
4 George Leigh Bultaco 1:23"35'2
5 C. Thompsett Ducati 1:24"43'2
6 W. Benson Suzuki 1:25"45'4
7 T. Holdsworth Suzuki 1:26"18'6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Loughridge Suzuki 1:29"22'6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Yamaha 1:30"04'6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Honda 1:39"35'6

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Barry Smith Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Bultaco

Sidecar 750 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]

Zaterdag 7 juni, drie ronden (182 km)

De Sidecar 750 cc TT werd op zaterdagavond om 18.00 uur verreden. Hoewel enkele Duitse combinaties hadden geëxperimenteerd met de motor van de BMW 700-auto en de nieuwe BMW R 75/5, reden ze nu met tot 560 cc opgeboorde BMW RS-blokken. Siegfried Schauzu / Horst Schneider wonnen de 750cc-zijspanrace en werden de eerste zijspancombinatie die drie wedstrijden tijdens de TT van Man gewonnen hadden. Aanvankelijk werden ze gediskwalificeerd omdat ze tijdens hun negen seconden durende tankstop de motor hadden laten draaien. Pas op zondagmiddag accepteerde de jury hun verweer dat de motor zo heet was dat hij niet afsloeg ondanks het feit dat hij afgezet was. Schauzu won met 3½ minuut voorsprong omdat zijn achtervolgers uitvielen. Schauzu verbeterde al in de eerste ronde (met staande start) het ronderecord, waardoor hij al 42 seconden voorsprong had op Chris Vincent / Alex Macfadzean (650cc-BSA). Klaus Enders passeerde Vincent om daarna uit te vallen. Georg Auerbacher viel met een gebroken krukas uit toen hij Vincent bijna te pakken had, maar Vincent moest op zijn beurt een extra pitstop maken om zijn stofbril te vervangen vanwege de vele vliegen. Daarna was Vincent de snelste, maar ook hij viel uit door een gebroken primaire ketting. Opmerkelijke afwezige in de 750cc-klasse was Helmut Fath, die juist voor de Britse 750cc-races een 700cc-versie van zijn viercilinder URS had gemaakt.

Uitslag Sidecar 750 cc TT

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 1:15"36'8
2 Peter Brown Mick Casey BSA 1:19"18'2
3 Vlag van Engeland Bill Currie F. Kay LWC 1:23"07'4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington BSA 1:23"50'4
5 Derek Plummer Malcolm Brett Triumph 1:24"16'2
6 Mick Horsepole G. Horsepole Triumph 1:24"32'2
7 Gordon Fox H. Sanderson Triumph 1:25"01'2
8 Bill Cooper D. Argent WEC 1:25"21'0
9 Bob Kewley D. Tucker BSA 1:26"24'0
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk Mac Witherspoon Triumph 1:26"33'0
11 Ken Graham G. Sewell Triumph 1:28"29'0
12 G. Bye J. Handleigh Triumph 1:28"56'4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley L. King Triumph 1:29"01'8
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Tombs Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Tombs BSA 1:29"04'2
15 Ron Coxon Colin Newbold BSA 1:29"05'0
16 Ian McDonald André Witherington Triumph 1:29"15'0
17 Peter Hardy Ron Hardy HTS 1:29"38'6
18 K. Hunt Gary Townley Rushton 1:29"39'0
19 Jack Forrest J. Graham BSA 1:30"46'8
20 Roger Dutton T. Hickford BSA 1:31"14'8

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW Krukas
Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhard BMW Vastloper
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Alex Macfadzean BSA Primaire aandrijving
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Hanks N. Panter BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mac Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Atkinson Cowie-BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Potter Vlag van Verenigd Koninkrijk John Fiddaman Triumph -
Vlag van Verenigd Koninkrijk Norman Hanks Rose Arnold Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Hanks Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Lucas BSA
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1969
FIM wereldkampioenschap wegrace
21e seizoen (1969)
Volgende race:
TT Assen 1969

Vorige race:
Isle of Man TT 1968
Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1970