Javad's Reviews > داستان خرس‌های پاندا: به روایت یک ساکسیفونیست که دوست‌دختری در فرانکفورت دارد

بعد از مدت ها نمایشنامه خوندن رو استارت زدم و voilà! ماتئی ویسنی‌یک. خوب بود که دوباره از این نویسنده شوریده قلم خوندم و به لطف جیگرترین شخص زندگیم بود. هردوتا نمایشنامه خرس های پاندا و سه شب با مدوکس خوب بودن و عین بقیه نوشته های ویسنی‌یک، سبک و سیاق متفاوت و تجربی خودش رو می‌شد کاملا حس کرد. متاسفانه من تو فهم نمادها و مفاهیم خیلی پوشیده خوب نیستم اما، بعد از خوندن نقد و بررسی‌شون، حقیقتا لذت خوندنشون چند برابر شد. نمایشنامه های فلسفی ویسنی‌یک رو یه سر و گردن تخصصی تر، به نحوی (نمایشی) تر و بسیار مدرن تر از نمایشنامه های فلسفی سارتر و... میدونم. توی نمایشنامه اول، نویسنده با استفاده از 9 روز خلقت و سیر و سلوک انسان در خلال ماجرایی عاشقانه و در عین حال، استعاری از مرگ و تناسخ، یه هزارتویی بسیار کوتاه اما به وسعت کل دنیا ایجاد میکنه. هزارتویی که اندازه کلیت یک دنیا پیچیده اس اما، ما لحظه حل شدن اون رو توامان با کنایه زدن به مفاهیم آنیما و آنیموس یونگی میبینیم. جداً که ذره ای از یک اقیانوس نماد و مفهوم این نمایشنامه رو هنوز فهمیدم و کاش یه روز دوباره بخونم آثار ویسنی‌یک رو؛ یه روزی که سواد و فهمم خیلی بیشتر از الانم باشه. نمایشنامه دوم رو هم چیز زیادی ازش ندارم که بنویسم، چون نقدی ازش هنوز نخوندم و به نظرم، مفاهیم. تخصصی تری رو هم مورد بحث گذاشته.