Tadeusz Bejm

Tadeusz Bejm
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1929 ; Kuźnica Stara
Data i miejsce śmierci	1 maja 1988 ; Warszawa
	Minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska
Okres	od 28 maja 1975; do 27 marca 1976
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Emil Wojtaszek
	Minister komunikacji
Okres	od 27 marca 1976; do 17 grudnia 1977
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Mieczysław Zajfryd
Następca	Mieczysław Zajfryd
	Minister
Okres	od 17 grudnia 1977; do 8 października 1980
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Bejm (ur. 27 kwietnia 1929 w Kuźnicy Starej, zm. 1 maja 1988 w Warszawie) – działacz komunistyczny, poseł na Sejm PRL VI kadencji, minister administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska (1975–1976), minister komunikacji (1976–1977), minister-członek Rady Ministrów (1977–1980) i minister (1980).

Życiorys

Syn Józefa (1894–1966) i Teresy z domu Sendal (1893–1980), miał dwóch braci i dwie siostry. W 1936 podjął naukę w szkole powszechnej, kończąc trzy klasy przed wybuchem II wojny światowej, po czym został wraz z rodziną przesiedlony z Gdyni do Przystajni, gdzie ukończył szkołę w 1943. Był pracownikiem zakładu wędliniarsko-rzeźniczego. W 1944 wraz z rodziną został aresztowany przez Gestapo i był więziony w Lublińcu, po czym do 1945 pracował przymusowo w kopalni rudy żelaza „Krystyna” w Pankach. Osiadł w tym samym roku wraz z rodziną w Wojciechowie. W 1948 ukończył Średnią Szkołę Zawodową w Oleśnie i zdał egzamin na czeladnika wędliniarsko-rzeźnickiego w Izbie Rzemieślniczej w Katowicach. W 1950 został pracownikiem fizycznym, a następnie kierownikiem działu eksportu w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mięsnego w Katowicach. W 1952 ukończył ze stopniem mata Szkołę Specjalistów Morskich w Ustce. Od 1953 do 1958 pracował w Polskich Liniach Oceanicznych jako oficer na statkach handlowych, był zastępcą kapitana. W 1956 ukończył Centralną Szkołę Partyjną PZPR im. Juliana Marchlewskiego. W latach 1960–1968 studiował zaocznie na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie, uzyskując tytuł magistra ekonomii.

W 1948 wstąpił do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” i następnie do Związku Młodzieży Polskiej. W 1949 został wysłany do brygady „SP” w Szczecinie, gdzie zasiadał w zarządzie ZMP. W 1953 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1951–1953 był tajnym współpracownikiem (informatorem) stalinowskiej Informacji Wojskowej o pseudonimie „Bystry”, a w 1954 został tajnym współpracownikiem Urzędu Bezpieczeństwa o pseudonimie „Bałajda”^[2].

W 1958 został I sekretarzem Komitetu Dzielnicowego partii w gdańskim Nowym Porcie, a w 1959 sekretarzem Komitetu Miejskiego PZPR w Gdańsku, którym był do 1963. W latach 1963–1969 pełnił funkcję przewodniczącego prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, a następnie w latach 1969–1971 (m.in. w trakcie wydarzeń grudnia 1970) przewodniczącego prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku. W 1971 objął stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. W latach 1972–1976 poseł na Sejm PRL VI kadencji. W latach 1971–1981 członek Komitetu Centralnego PZPR.

W latach 1975–1976 był ministrem administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, a w 1976–1977 ministrem komunikacji, następnie do 1980 pełnił urząd ministra-członka Rady Ministrów i ministra. Od 1977 do 1985 piastował funkcję wiceprezesa Najwyższej Izby Kontroli. Był także członkiem Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”. Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.

Życie prywatne

Od 1955 był żonaty z Barbarą Heleną z domu Sendelą, z którą miał syna Krzysztofa (ur. 1957).

Śmierć

Zmarł w wyniku ciężkiej choroby. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 39C-8-4)^[3].

Ordery i odznaczenia

Order Sztandaru Pracy II klasy (1974)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1984)
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1969)
Złoty Krzyż Zasługi (1964)
Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1972)
Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1966)
Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974)
Złoty Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej” (1981)
Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1977)^[4]
Wielki Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja, 1967)

Przypisy

↑ Do 3 kwietnia 1980 jako minister-członek Rady Ministrów.
↑ Piotr Brzeziński, Zapomniani dygnitarze. Pierwsi sekretarze Komitetu Wojewódzkiego PPR/PZPR w Gdańsku w latach 1945–1990. Szkice biograficzne, Wydawnictwo IPN, Gdańsk 2013, s. 305–306.
↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 5.

Bibliografia

Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991. Warszawa: PWN, 1991, s. 335. ISBN 83-01-10386-8. OCLC 69290887.
Nota biograficzna w Gedanopedii.
Informacje w BIP IPN.

[1] Do 3 kwietnia 1980 jako minister-członek Rady Ministrów.

[2] Piotr Brzeziński, Zapomniani dygnitarze. Pierwsi sekretarze Komitetu Wojewódzkiego PPR/PZPR w Gdańsku w latach 1945–1990. Szkice biograficzne, Wydawnictwo IPN, Gdańsk 2013, s. 305–306.

[3] Wyszukiwarka grobów w Warszawie.

[4] Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 5.

[1]

Prezydenci Gdańska (1945–1950)	Franciszek Kotus-Jankowski (1945–1946) Bolesław Nowicki (1946–1949) Piotr Stolarek (1949–1950)
Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej Gdańska (1950–1973)	Piotr Stolarek (1950–1953) Stanisław Schmidt (1953–1954) Julian Cybulski (1954–1958) Stanisław Schmidt (1958–1963) Tadeusz Bejm (1963–1969) Jan Nikołajew (1969–1973)
Prezydenci Gdańska (od 1973)	Andrzej Kaznowski (1973–1977) Jerzy Młynarczyk (1977–1981) Kazimierz Rynkowski (1981–1989) Jerzy Pasiński (1989–1990) Jacek Starościak (1990–1991) Franciszek Jamroż (1991–1994) Tomasz Posadzki (1994–1998) Paweł Adamowicz (1998–2019) Aleksandra Dulkiewicz (od 2019)