Jacek Cichocki

Jacek Cichocki

Lech Kaczyński i Jacek Cichocki (2007)
Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1971 Warszawa
Szef Kancelarii Sejmu
Okres	od 21 listopada 2023
Poprzednik	Agnieszka Kaczmarska
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Okres	od 25 lutego 2013 do 16 listopada 2015
Poprzednik	Tomasz Arabski
Następca	Beata Kempa
Minister-członek Rady Ministrów
Okres	od 25 lutego 2013 do 16 listopada 2015
Minister spraw wewnętrznych
Okres	od 18 listopada 2011 do 25 lutego 2013
Poprzednik	Jerzy Miller[1]
Następca	Bartłomiej Sienkiewicz
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews

Jacek Cichocki (ur. 17 grudnia 1971 w Warszawie) – polski socjolog, politolog i urzędnik państwowy.

W latach 2004–2007 dyrektor Ośrodka Studiów Wschodnich, w latach 2008–2011 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w latach 2011–2013 minister spraw wewnętrznych, w latach 2013–2015 minister-członek Rady Ministrów i szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, przewodniczący Komitetu Stałego Rady Ministrów w drugim rządzie Donalda Tuska i rządzie Ewy Kopacz, od 2023 szef Kancelarii Sejmu.

Absolwent XLII Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Konopnickiej w Warszawie. W 1996 ukończył studia socjologiczne na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego^[2]. W latach 1992–2008 był pracownikiem OSW, gdzie zajmował się głównie analizami sytuacji politycznej, społecznej i ekonomicznej na obszarze byłego Związku Radzieckiego, m.in. w państwach Kaukazu i Azji Centralnej. Kierował Zespołem ds. Kaukazu i Azji Centralnej, a następnie Działem Ukrainy, Białorusi i Krajów Bałtyckich. Od 2001 pełnił funkcję wicedyrektora OSW, zaś w 2004 zastąpił na stanowisku dyrektora Marka Karpia, tragicznie zmarłego założyciela i dyrektora tego ośrodka. Kierował OSW do listopada 2007.

W latach 1995–1997 pracował w Fundacji Batorego na stanowisku asystenta programowego. Działa w warszawskim Klubie Inteligencji Katolickiej.

22 stycznia 2008 został sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Objął również funkcję Sekretarza Kolegium ds. Służb Specjalnych przy Radzie Ministrów. 18 listopada 2011 prezydent Bronisław Komorowski powołał go na urząd ministra spraw wewnętrznych w koalicyjnym rządzie Donalda Tuska^[3]. Na mocy rozporządzenia premiera uzyskał uprawnienia w zakresie koordynacji działalności Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego i Centralnego Biura Antykorupcyjnego^[4]. Do grudnia 2011 był sekretarzem Kolegium do Spraw Służb Specjalnych.

25 lutego 2013 odszedł z MSW, został natomiast ministrem-członkiem Rady Ministrów, a także szefem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i przewodniczącym Komitetu Stałego Rady Ministrów. 28 marca 2013 został przewodniczącym Zespołu ds. Programowania Prac Rządu. 22 września 2014 objął stanowiska ministra-członka Rady Ministrów, szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, przewodniczącego Komitetu Stałego Rady Ministrów i przewodniczącego Zespołu ds. Programowania Prac Rządu w rządzie Ewy Kopacz. Ponownie uzyskał też uprawnienia koordynotora służb specjalnych^[5]. Z funkcji tej odszedł w czerwcu 2015 w trakcie tzw. afery podsłuchowej^[6]. Pozostałe stanowiska rządowe zajmował do 16 listopada 2015.

Po odejściu z pracy w rządzie zatrudniony jako koordynator projektu e-government Digital Economy Lab (DELab) na Uniwersytecie Warszawskim^[7]. W lutym 2020 został szefem sztabu Szymona Hołowni, kandydata na urząd prezydenta RP^[8]. Później w tym samym roku, po powołaniu przez Szymona Hołownię ugrupowania Polska 2050, zasiadł w kolegium ekspertów związanego z nim Instytutu Strategie 2050^[9].

21 listopada 2023 marszałek Sejmu Szymon Hołownia powołał go na stanowisko szefa Kancelarii Sejmu^[10].

W 2006 prezydent Lech Kaczyński odznaczył go Złotym Krzyżem Zasługi^[11].

• Nota biograficzna na stronie MSW. [dostęp 2013-01-22].