21 Korpus Zmechanizowany (ZSRR)
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
marzec 1941 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| II wojna światowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Idryca |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
21 Korpus Zmechanizowany (ros. 21-й механизированный корпус) – wyższy związek taktyczny wojsk zmechanizowanych Armii Czerwonej okresu II wojny światowej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Formowanie Korpusu rozpoczęto w marcu 1941 roku w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. Sztab Korpusu rozlokowano w Idrycy w obwodzie kalinińskim. Dowództwo formowanej jednostki powierzono Dmitrijowi Leluszence. W fazie początkowej 21 Korpus Zmechanizowany dysponował tylko 98 czołgami, typu BT-7 i T-26[1]. W chwili ataku Niemiec na ZSRR Korpus oprócz wspomnianego wyżej sprzętu posiadał jeszcze 30 czołgów z miotaczami płomieni (chemiczne) i znajdował się w rezerwie Stawki. 24 czerwca został wzmocniony dwoma batalionami czołgów liczącymi 105 czołgów BT-7 i 2 czołgi T-34. W początku lipca 1941 roku Korpus wchodził w skład wojsk 27 Armii Frontu Północno-Zachodniego.
W trakcie walk o Dyneburg i nad Dźwiną Korpus atakowany był przez: 8 Dywizję Pancerną, 3 Dywizję Zmotoryzowaną, 3 Dywizję Pancerną SS Totenkopf oraz 121 i 290 Dywizję Piechoty. Poniósł znaczne straty w sprzęcie bojowym. Stracił też prawie połowę stanu osobowego[2]. Kwatera Główna postanowiła rozwiązać korpusy zmechanizowane. Oficjalnie dowództwo Korpusu zostało rozformowane 5 września 1941 roku, a dywizje wchodzące w jego skład podporządkowano bezpośrednio dowództwom armii[3]. Dotychczasowy dowódca Korpusu Dmitrij Leluszenko został wezwany do Moskwy gdzie mianowany został zastępcą szefa Głównego Zarządu Wojsk Pancernych Armii Czerwonej z zadaniem formowania brygad pancernych[4].
Dowódcy korpusu
[edytuj | edytuj kod]Struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]- 42 Dywizja Pancerna, dowódca płk Nikołaj Wojejkow
- 46 Dywizja Pancerna, dowódcy: płk I. Wasiliew, płk Wasilij Kopcow
- 185 Dywizja Zmotoryzowana, dowódca gen mjr Piotr Rudczuk[5] oraz 11 pułk motocyklowy, 127 samodzielny batalion łączności, 59 samodzielny zmotoryzowany batalion inżynieryjny i 121 korpuśna eskadra lotnicza.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 15.
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 30.
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 39.
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 41,42.
- ↑ Leluszenko 1983 ↓, s. 15,16.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Mark Siemiowicz Sołonin: Czerwiec 1941. Ostateczna diagnoza. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2007. ISBN 978-83-7818-616-8.
- Mark Sołonin: 22 czerwca 1941 czyli Jak zaczęła się Wielka Wojna ojczyźniana. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2007. ISBN 978-83-7510-130-0.
- Dmitrij Leluszenko: Pancernym szlakiem. Wspomnienia dowódcy armii. Warszawa: 1983. ISBN 83-11-06958-1.