Naar inhoud springen

Stan Ockers

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Stan Ockers
Stan Ockers (1951)
Stan Ockers (1951)
Persoonlijke informatie
Volledige naam Constant Ockers
Geboortedatum 3 februari 1920
Geboorteplaats Vlag van België Borgerhout, België
Overlijdensdatum 1 oktober 1956
Overlijdensplaats Antwerpen, België
Sportieve informatie
Discipline(s) Weg
Ploegen
1942
1943 - 1944
1946
1947
1948 - 1949
1950
1951
1952 - 1954
1955 - 1956
Helyett
Metropole
Metropole-Dunlop
Groene Leeuw
Garin-Wolber
Metropole-Dunlop
Terrot-Wolber
Peugeot-Dunlop
Elvé-Peugeot
Beste prestaties
Milaan-San Remo 6e (1954)
Ronde van Vlaanderen 2e (1956)
Parijs-Roubaix 2e (1954)
Luik-Bastenaken-Luik 1e (1955)
Ronde van Lombardije 4e (1953)
Ronde van Italië 6e (1952, 1953)
Ronde van Frankrijk 2e (1950, 1952)
3 etappezeges
WK op de weg 1e (1955)
Portaal  Portaalicoon   Wielersport
Gedenkteken voor Stan Ockers op de Côte des Forges in de Ardennen
Gedenkplaat Stan Ockers in zijn geboorteplaats Borgerhout

Stan Ockers (Borgerhout, 3 februari 1920Antwerpen, 1 oktober 1956) was een Belgisch wielrenner. In het peloton stond hij ook wel bekend als "le rusé" (de listige, de rekenaar).[1]

Als kind was het altijd Stan Ockers’ droom geweest om profvoetballer te worden. Hij speelde bij de jeugd voor Tubantia Borgerhout. Deze ploeg was op dat moment meer dan een maat te groot voor de tegenstand. Dit kwam onder meer vooral door de sterke spits die de ploeg had namelijk Jef Mermans. Na het vertrek van Jef Mermans gingen de resultaten van de ploeg ook meteen fors verminderen. Stan verkoos dan de fiets boven de bal.[1]

Profcarrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Hij wordt gezien als een selfmade man die vooral teerde op zijn koersinzicht. Zijn bijnaam Le Rusé (de listige) kwam door het feit dat hij zijn gebrek aan klasse trachtte te counteren door te profiteren van anderen. In zijn debuutjaren bij de profs zal Stan Ockers niet veel hoge ogen gooien. Hij is een renner die stelselmatig naar de top is gegroeid. Zijn lichaamsbouw (lengte 1,65 m en gewicht 65 kg) was niet ideaal voor een carrière als wielrenner.[1]

Voor 1953 had hij onder meer het eindklassement van de Ronde van België (1948) en een etappe in de Ronde van Frankrijk (1950) gewonnen. Zijn eerste plaats in de Waalse Pijl 1953 zorgde ervoor dat Ockers op 33-jarige leeftijd definitief doorbrak. Het was de eerste klassieker met enige naam en faam die hij aan zijn palmares kon toevoegen.[1] In heel wat klassiekers wist Stan Ockers de wedstrijden te animeren maar overwinningen bleven uit tot 1955.

Hij slaagde er in 1955 in om een dubbelslag te slaan door op twee dagen tijd zowel de Waalse Pijl als Luik-Bastenaken-Luik te winnen.[2] Tijdens de Tour de France won hij het puntenklassement voor Wout Wagtmans en Miguel Poblet, die respectievelijk 2e en 3e werden.[3] In 1956 herhaalde hij deze krachttoer.[4] Het officieuze puntenklassement had hij ook al gewonnen tussen 1949-1952.

Tijdens het wereldkampioenschap in Frascati (Italië) slaagde Stan Ockers er tegen de verwachtingen in om voor Géminiani, Nencini en Derycke de regenboogtrui te veroveren. Hij wist een achterstand van negen minuten op de kopgroep, met onder andere Jacques Anquetil, dicht te rijden. Tijdens de laatste vijf kilometer demarreerde hij. Op de laatste beklimming reed Stan Ockers zo soepel omhoog dat hij bij het overschrijden van de top een voorsprong bij elkaar gefietst had van een minuut, om uiteindelijk als winnaar over de meet te rijden.[1][5][6][7]

Later dat jaar zou hij ook de Challenge Desgrange-Colombo in ontvangst mogen nemen.

Stan behaalde een tweede plaats in De Ronde van Vlaanderen na Jean Forestier en voor Leon Van Daele.[8] Hij slaagde er in om tijdens de etappekoers Rome-Napels-Rome maar liefst vijf van de tien ritten te winnen. Hij eindigde met 5’18’’ voorsprong op de tweede, Bruno Monti en een voorsprong van 11’01’’ op de derde Charly Gaul. Tijdens de Tour de France voerde hij met 280 punten, net als in 1955, het puntenklassement aan.[1][9]

Renner van het volk

[bewerken | brontekst bewerken]

Door zijn eenvoud en nederigheid groeide Stan Ockers uit tot het symbool van de arbeidersklasse. Hij was een wielrenner die niet vies was van het harde werk ook al kon hij op bepaalde momenten, tot grote ergernis van de tegenstand, in de wielen blijven zitten. Naast zijn prestaties op de fiets hielp hij enkele gezinnen die het moeilijk hadden om rond te komen.[1]

Stan Ockers overleed op 1 oktober 1956, twee dagen nadat hij een zware val maakte in het Antwerpse Sportpaleis. In volle sprint raakte hij het achterwiel van Nest Sterckx. Tijdens die val liep hij een schedelbreuk op en belandde in coma. Ockers ontwaakte tweemaal uit zijn coma en vroeg telkens naar zijn zoontje. Bij het overlijden was het hele land (België) in rouw. Koning Boudewijn (de toenmalige koning van België) belde naar de weduwe. Honderdduizenden mensen zakten af naar het Antwerpse Sportpaleis, waar de stoffelijke resten van Stan opgebaard lagen, om hem de laatste groet te brengen. Stan Ockers kreeg een uitgebreide uitvaart en werd later opgenomen in de orde van Leopold II.[1][10][11][12]

Nagedachtenis

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1957 werd er een herdenkingsmonument ter ere van Ockers opgericht op de Côte des Forges in de Ardennen. Het monument werd gemaakt door Louis Van Cutsem.

In 2005 eindigde hij op nr. 625 in de Vlaamse versie van de verkiezing van De Grootste Belg, buiten de officiële nominatielijst. Op 1 oktober 2006, vijftig jaar na zijn dood, werd een herdenkingsplaat opgericht in de Stan Ockersstraat in Borgerhout nabij het Sint-Erasmusziekenhuis.

Hugo Matthysen schreef ooit een lied over Stan Ockers, getiteld: Stanneke.

In het kunstencentrum De Roma hangt een eerbetoon aan Stan Ockers naast de trappen, met onder andere een lijst van zijn overwinningen.[bron?]

Overwinningen

[bewerken | brontekst bewerken]

1941

1944

  • Brussel-Everbeeke

1946

  • Scheldeprijs Vlaanderen
  • Brussel-Sint Truiden

1948

1950

1951

1952

1953

  • Waalse Pijl
  • Chalon-sur-Saône
  • 4e etappe Rome-Napels-Rome

1954

1955

1956

Resultaten in voornaamste wedstrijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
1942
1943
1944
1946
1947
1948 11e  
1949 7e  
1950 Zilver ↑ (1) 
1951 5e  
1952 6e   Zilver ↑  
1953 6e  
1954 6e (1) 
1955 8e   
1956 8e (1)  
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Waalse Pijl WK op de weg Wereld­ranglijsten
1942 12e
1943 33e Brons 12e
1944 14e
1946 5e
1947 5e 4e
1948 12e 29e
1949 18e
1950 7e 8e (CDC)
1951 11e
1952 32e 25e Zilver 23e Brons (CDC)
1953 4e Goud Brons ↑ Brons (CDC)
1954 6e Zilver ↑ 23e 5e (CDC)
1955 Goud 11e Goud Regenboogtrui ↑ Goud (CDC)
1956 10e 6e Zilver ↑ 21e 20e 4e 4e Zilver (CDC)
Voorganger:
Louison Bobet
Wereldkampioen wielrennen
1955
Frascati
Opvolger:
Rik Van Steenbergen
Voorganger:
Fritz Schär
Vlag van Zwitserland
1954
Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk
Stan Ockers
Vlag van België
1955, 1956
Opvolger:
Jean Forestier
Vlag van Frankrijk
1957