Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1980

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Tsjechië Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1980
Masaryk-Ring door de jaren heen
Masaryk-Ring door de jaren heen
Officiële naam Grand Prix ČSSR
Land Vlag van Tsjechië Tsjecho-Slowakije
Datum 17 augustus 1980
Organisator FIM
350 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Derde Vlag van Australië Jeffrey Sayle
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington
Derde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Eerste Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Tweede Vlag van Italië Maurizio Massimiani
Derde Vlag van Zwitserland Hans Müller
Zijspan
Poleposition Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Derde Vlag van Zwitserland Bruno Holzer/Vlag van Zwitserland Karl Meierhans

De Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1980 was de negende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1980. De races werden verreden op 17 augustus 1980 op de Masaryk-Ring nabij Brno. Tijdens deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 125-klasse beslist.

In Tsjecho-Slowakije was de titelstrijd in de 125- en de 350cc-klasse nog open en die twee klassen leverden dan ook spectaculaire races op. In de 125cc-klasse ging het tussen Minarelli en MBA. Minarelli stelde fabrieksmachines ter beschikking aan 500cc-rijder Maurizio Massimiani en Loris Reggiani, MBA gaf Guy Bertin een machine voor de 250cc-race om hem te motiveren in de 125cc-race de Minarelli's voor te blijven. De trainingen waren erg druk, omdat rijders die niet in aanmerking kwamen voor een startplaats tegen betaling (300 Zwitserse frank) mochten trainen. De meest succesvolle rijder was Toni Mang, die twee races won, maar ook luid werd toegejuicht door toeschouwers uit de DDR, zoals dat vroeger ook met Dieter Braun[1] was gebeurd. Voor Mang's sponsor Mike Krauser was het ook een goed weekend, want de zijspanklasse werd gewonnen door Rolf Biland.

In de trainingen voor de 350cc-klasse was Toni Mang op het 11 km lange circuit slechts 0,01 seconde sneller dan Jon Ekerold. Mang had zich pas echt geconcentreerd op deze klasse nadat hij zijn 250cc-titel had zekergesteld. In de race had Toni Mang meestal de leiding, op korte afstand gevolgd door Ekerold, die aan twee vierde plaatsen genoeg had om wereldkampioen te worden. In de negende ronde ging de machine van Ekerold op een cilinder lopen, waardoor Mang niets meer te vrezen had en met bijna een minuut voorsprong won, voor Jean-François Baldé en Jeffrey Sayle. Ekerold kwam als tiende over de finish, waardoor de strijd om de wereldtitel ineens helemaal open was. Mang was binnen één race langszij gekomen en beide coureurs gingen met 48 punten aan de leiding van het kampioenschap.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 49'00"77 1 15
2 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 49'55"26 4 12
3 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 50'07"91 19 10
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 50'08"22 9 8
5 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha 50'16"29 8 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 50'43"23 10 5
7 Vlag van Italië Loris Reggiani Bimota-Yamaha 50'51"04 29 4
8 Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha 50'51"31 23 3
9 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Bimota-Yamaha 50'56"44 24 2
10 Vlag van Zuid-Afrika Jon Ekerold Bimota-Yamaha 50'56"78 2 1
11 Vlag van Frankrijk Eric Saul Bimota-Yamaha 51'07"22 6
12 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Yamaha 51'08"72 18
13 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha 51'13"19 20
14 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha 51'13"55 22
15 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 51'18"49 11
16 Vlag van Duitsland Roland Kopf Yamaha 51'47"33 30
17 Vlag van Japan Yoshimasa Matsumoto Yamaha 51'58"89 31
18 Vlag van België René Delaby Yamaha 52'23"44 17
19 Vlag van Australië Murray Sayle Yamaha 52'43"84 34
20 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha 52'45"26 32
21 Vlag van Frankrijk Armand Gras Yamaha 52'50"27 40
22 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha +1 ronde 38
23 Vlag van Zwitserland Alan Roethlisberger Yamaha +2 ronden 28
DNF Vlag van Italië Walter Villa Adriatica-Yamaha 7
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Bimota-Yamaha 3
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 15
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha 14
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond Bimota-Yamaha 5
DNF Vlag van Duitsland Gustav Reiner Yamaha 21
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 12
DNF Vlag van Duitsland Reinhold Roth Yamaha 25
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 35
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 27
DNF Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Yamaha 33
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Yamaha 39
DNF Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Kawasaki 26
DNF Vlag van Frankrijk Hervé Guillieux BUT 37
DNF Vlag van Tsjechië Peter Balaz Yamaha 36
DNQ Vlag van Oostenrijk Josef Graser Yamaha
DNQ Vlag van Tsjechië Jiri Mrkyvka Yamaha
DNS Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha Blessure[2]
DNS Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha Vastloper[3] 16

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Zuid-Afrika Jon Ekerold Bimota-Yamaha 48
Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 30
4 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Bimota-Yamaha 27
5 Vlag van Frankrijk Eric Saul Bimota-Yamaha 24
6 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 21
7 Vlag van Italië Massimo Matteoni Bimota-Yamaha 19
8 Vlag van Italië Walter Villa Adriatica-Yamaha 16
Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha
10 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 12

In de 250cc-race gingen Kork Ballington en Roland Freymond even aan de leiding, maar toen Toni Mang in de derde ronde voorbij kwam kon Ballington hem maar even volgen. De echte strijd ging om de derde plaats, tussen Jean-François Baldé, Roland Freymond en Guy Bertin, die voor het eerst op een 250cc-MBA reed. In de voorlaatste ronde viel Bertin uit, waardoor Baldé derde werd.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 43'01"00 1 15
2 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 43'20"57 2 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 43'48"59 4 10
4 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 43'49"37 8 8
5 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha 44'14"64 3 6
6 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 44'15"02 10 5
7 Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Kawasaki 44'15"55 13 4
8 Vlag van Frankrijk André Gouin Yamaha 44'16"02 18 3
9 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha 44'16"52 17 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 44'30"63 15 1
11 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha 44'31"19 6
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Cotton-Rotax 44'35"66 28
13 Vlag van België René Delaby Yamaha 44'40"03 22
14 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha 44'40"62 23
15 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 44'41"70 27
16 Vlag van Frankrijk Alain Béraud Yamaha 44'46"50 11
17 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha 45'09"26 24
18 Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Kawasaki 45'10"14 29
19 Vlag van Duitsland Roland Kopf Yamaha 45'11"03 34
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 45'16"60 30
21 Vlag van Frankrijk Jean-Jacques Peyre Yamaha 45'18"21 31
22 Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha 45'32"30 36
23 Vlag van België Olivier Liegeois Yamaha 45'51"20 32
24 Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha 45'56"12 25
25 Vlag van Frankrijk Thierry Laurens Yamaha 46'04"81 37
26 Vlag van Frankrijk Guy Batesti Yamaha 46'16"39 39
27 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Fernando González de Nicolás Yamaha +1 ronde 40
DNF Vlag van Frankrijk Pierre Tocco Yamaha 35
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Gatti Yamaha 33
DNF Vlag van Duitsland Reinhold Roth Yamaha 26
DNF Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Yamaha 21
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA accu 5
DNF Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Ad Maiora 7
DNF Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha 14
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 12
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 16
DNF Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Yamaha 38
DNF Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 19
DNF Vlag van Frankrijk Jacques Cornu Yamaha 9
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 20
DNQ Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Cotton-Rotax
DNQ Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha
DNQ Vlag van Italië Luigi Rimoldi Yamaha
DNQ Vlag van Italië Sergio Ermidi Yamaha
DNQ Vlag van Tsjechië Pavol Dekánek Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Armand Gras Yamaha
DNQ Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Yamaha
DNQ Vlag van Finland Juiris Raudsik Yamaha
DNQ Vlag van Finland Lembit Teesalu Yamaha
DNQ Vlag van Hongarije Lajos Harsfai Yamaha
DNQ Vlag van Hongarije Károly Juhász Yamaha
DNS Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha Blessure[2]

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang (wereldkampioen) Krauser-Kawasaki 118
2 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 72
3 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 53
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 47
5 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 43
6 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 29
7 Vlag van Italië Giampaolo Marchetti Yamaha 28
8 Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 24
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 20
10 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 16
Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Yamaha
Vlag van Oostenrijk Hans Müller Yamaha

In de 125cc-klasse konden de Minarelli-rijders Loris Reggiani en Ángel Nieto nog een bedreiging vormen voor MBA-coureur Pier Paolo Bianchi. In de race viel Reggiani al vroeg uit, maar Guy Bertin, Nieto, Bianchi, Massimiani, Müller en Kneubühler vormden de kopgroep in de race. Zij wisselden regelmatig van positie, waardoor de spanning bleef, tot Nieto probeerde onder het rijden zijn carburateurafstelling aan te passen. Hij trok de carburateur uit het aanzuigrubber en moest de strijd staken. Op dat moment was Bianchi zeker van zijn wereldtitel. Hij stelde zich tevreden met de vijfde plaats. Guy Bertin, die in de 250cc-race al goed gereden had, was ondanks de hitte nog fit genoeg om te winnen. Massimiani, die een 500cc-motor gewend was, werd tweede en Hans Müller werd derde.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane 46'00"59 4 15
2 Vlag van Italië Maurizio Massimiani Minarelli 46'00"65 3 12
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 46'07"20 2 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 46'09"91 5 8
5 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 46'36"12 6 6
6 Vlag van Hongarije János Drapál Morbidelli 46'36"68 10 5
7 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol MBA 46'49"34 9 4
8 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 47'05"59 8 3
9 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter MBA 47'15"05 17 2
10 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli 47'30"07 11 1
11 Vlag van Duitsland Walter Koschine MBA 47'36"35 13
12 Vlag van Frankrijk Michel Galbit MBA 48'06"36 21
13 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel MBA 48'09"56 23
14 Vlag van Nederland Martin van Soest MBA 48'10"14 24
15 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Fernando González de Nicolás MBA 48'45"86 32
16 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 48'46"19 22
17 Vlag van Duitsland Hagen Klein Hess 48'53"16 18
18 Vlag van België Chris Baert MBA 48'54"22 35
19 Vlag van Finland Johnny Wickström Morbidelli 48'56"22 25
20 Vlag van Zweden Per- Edvard Carlsson MBA 48'59"60 29
21 Vlag van Duitsland Stefan Janssen Morbidelli 49'18"37 20
22 Vlag van Italië Italo Zerbini MBA 49'22"41 34
23 Vlag van België René Rénier MBA 49'23"20 33
24 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA 50'17"54 19
25 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlic MBA +1 ronde 37
26 Vlag van Tsjechië Zbynek Havdra MBA +1 ronde 36
27 Vlag van Duitsland Wolfgang Glawaty Rora +1 ronde 39
28 Vlag van Italië Paolo Santorini MBA +3 ronden 38
DNF Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA 26
DNF Vlag van Monaco Patrick Hérouard MBA 31
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 1
DNF Vlag van Italië Rino Zuliani MBA 12
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 15
DNF Vlag van Argentinië Guillermo Perez MBA 30
DNF Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA 14
DNF Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 7
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 28
DNF Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer MBA 16
DNF Vlag van Tsjechië Zdenêk Zidlik Morbidelli 40
DNF Vlag van Zwitserland Reiner Koster MBA 27
DNQ Vlag van Zweden Jan Bäckström Morbidelli
DNQ Vlag van Tsjechië Bedrich Fendrich MBA

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi (wereldkampioen) MBA 86
2 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane 66
Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli
4 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 63
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 54
7 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 28
8 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA 17
Vlag van Australië Barry Smith MBA
10 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol MBA 15

Jock Taylor viel in de zijspanrace al in de eerste ronde uit door een vastloper, waardoor Rolf Biland de race van start tot finish kon leiden en de derde dagoverwinning voor het team van Krauser liet noteren. De echte strijd was achter hem te vinden, waar Egbert Streuer, Bruno Holzer en Werner Schwärzel om de tweede plaats vochten. Alain Michel was toen zijn slechte start nog aan het goedmaken. Toch wist Michel naar de tweede plaats door te stoten, voor Holzer. Egbert Streuer, die door de blessure van Johan van der Kaap weer met Boy Brouwer als bakkenist aantrad, wist zijn grootste concurrent Schwärzel voor te blijven.

Uitslag zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 43'31"99 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 12
3 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 10
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Boy Brouwer[4] LCR-Yamaha 8
5 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 6
6 Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste Busch-Suzuki 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Ireson-Yamaha 4
8 Vlag van Australië Peter Campbell Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Goodwin Yamaha 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams Yamaha 2
10 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Georg Buchner Kumano-Yamaha 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha Vastloper

Top 10 WK-stand na deze race

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor
(wereldkampioen)
Vlag van Zweden Benga Johansson
(wereldkampioen)
Windle-Yamaha 79
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 63
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van België Paul Gérard en
Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Seymaz-Fath /
Seymaz-Yamaha
51
4 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 46
5 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap en
Vlag van Nederland Boy Brouwer
LCR-Yamaha 42
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 35
7 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 31
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boldison
Yamaha 16
Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste Busch-Suzuki
10 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Billy Gällros Krauser-LCR-Yamaha 11
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Campbell Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Goodwin Yamaha
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1980
FIM wereldkampioenschap wegrace
32e seizoen (1980)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1980

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1979
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1981