Icaria

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde agosto de 2016.)

Icaria

Localización
37°35′N 26°10′L / 37.58, 26.17
Estado	Grecia
Administracións descentralizadas	administración descentralizada do Exeo
Periferias	Exeo Setentrional
Capital	Agios Kirykos (en)
Poboación
Poboación	8.423 (2011) (32,99 hab./km²)
Xeografía
Parte de	Illas do Exeo - Νησιά Αιγαίου Zona Azul (pt)
Superficie	255,32 km²
Bañado por	Mar Exeo
Punto máis alto	Atheras (en) (1.037 m)
Identificador descritivo
Código postal	833 xx
Fuso horario	UTC+02:00, horario estándar UTC+03:00, horario de verán
Prefixo telefónico	22750

Icaria, tamén chamada Ikaria (grego: Ικαρία), a nivel local Nikaria ou Nicaria (Νικαριά), a antigo nome:Doliche (Δολίχη), é unha illa grega localizada no mar Exeo a 10 millas náuticas (19 km) ao suroeste de Samos. Deriva o seu nome de Ícaro, o fillo de Dédalo na mitoloxía grega, que caeu ao mar cerca da illa.

Icaria foi habitada polo menos desde o 7000 a.C. cando foi poboada polos pobos neolíticos prehelénicos que os gregos chamaron pelasgos.

Ao redor do 750 a.C. , os gregos de Mileto colonizaron Icaria establecendo un asentamento na zona da actual Campos, a que chamaron Oenoe polo seu viño.

Icaria foi absorbida por Samos e converteuse en parte do imperio marítimo de Polícrates. Neste momento foi construído en Nas, na esquina nordés da illa o templo de Artemisa.

Nas era un lugar sagrado para os habitantes pre-gregos do Exeo, e un importante porto da illa na antigüidade, e a última parada antes de entrar nos perigosos mares ao redor de Icaria. Era un lugar apropiado para que os mariñeiros fixeran sacrificios a Artemisa, que, entre outras funcións, era a patroa dos mariñeiros.

O templo estaba en boas condicións ata mediados do século 19 cando foi saqueado polos habitantes de Christos, para acadar mármore para a súa igrexa local.

En 1939 foi escavado polo arqueólogo grego Leon Politis. Durante a ocupación alemá e Italiana de Icaria, na segunda guerra mundial moitos dos restos descubertos por Politis desapareceron.

O costume local di que aínda hai estatuas de mármore enterradas na area da costa.

No século 14 D.C. Icaria pasou a formar parte do imperio xenovés do mar Exeo. Nalgún momento, durante este tempo, os icarienses destruíron os seus portos para disuadir aos visitantes agresivos.

Segundo os historiadores locais os icarienses, foron abandonados aos seus propios recursos, construíron sete torres de vixilancia ao redor da costa. Axiña que unha vela hostil ou descoñecida era vista, de inmediato os observadores acendían un lume e logo corrían a unha cisterna que sempre estaba chea de auga. Sacaban un tapón de madeira na parte inferior, e a auga, por suposto, comezaba a filtrarse. As guarnicións das outras torres alertadas polo lume facían a mesma cousa ao mesmo tempo.

Dentro de cada cisterna en cada castelo había idénticas liñas, coma as dun frasco de medición. Cada unha destas calibracións tiñan unha mensaxe diferente unida a el: "ataque de piratas", "vela descoñecida achégase" etc

Cando o nivel da auga alcanzaba o nivel apropiado da mensaxe, os remitentes cerraban a cisterna e apagaban o lume, e todo o mundo nas outras torres podía ler o tamaño e a proximidade do perigo.

Durante este tempo, os icarienses rara vez construíron aldeas. Cada casa estaba moi lonxe do seu veciño, só había unha porta e se levantaron barricadas tras altos muros. Unha cheminea revela que tiveron que soportar habitacións cheas de fume que mantiveron espidas de pertenzas. A tradición di que todos durmían no chan e escondían as súas pertenzas nos nichos dos muros.

Os homes e as mulleres usaban a mesma roupa: liño tecido saias para as mulleres, saias para os homes. Este estilo de vida dise que propiciou lonxevidade e tamén unha sociedade sen clases ^{[Cómpre referencia]}.

Os Cabaleiros de San Xoán, que tiñan a súa base en Rodas, exerceron certo control sobre Icaria ata 1521, cando o Imperio Otomán incorporaron Icaria ao seu reino. Os icarienses colgaron ao primeiro recadador de impostos de Turquía, pero dalgún xeito lograron escapar ao castigo ^{[Cómpre referencia]}.

Os turcos impuxeron unha administración moi frouxa, non enviaron funcionarios a Icaria durante varios séculos. A mellor descrición que temos da illa durante estes anos é da pluma da Georgirnees J. Bishop, que en 1677 descríbese a illa con 1.000 habitantes, que eran os máis pobres no mar Exeo ^{[Cómpre referencia]}.

En 1827, durante a guerra de independencia grega, Icaria separouse do Imperio Otomán, pero non se incluíu no territorio da Grecia independente orixinal, e viuse obrigada a aceptar a dominación turca uns anos máis ^{[Cómpre referencia]}.

Segue formando parte do Imperio Otomán ata o 17 de xullo de 1912, cando os icarienses expulsan a unha gornición de Turquía e polo tanto logran a independencia ^{[Cómpre referencia]}.

George Spanos (c.1872-1912), de Evdilos, morto nunha emboscada Turca o 17 de xullo, é honrado como o heroe da Revolución icariense. O seu busto, que o representa con bandoleiras, brazaletes e desafiante fusil na man, pódese ver na Praza da Resistencia Nacional en Evdilos.

O 18 de xullo de 1912, foi declarado o Estado Libre de Icaria. As illas veciñas de Fournoi Korseon tamén foron liberadas e convertéronse en parte do Estado Libre. Ioannis Malaquías foi o único presidente da curta vida da nación ^{[Cómpre referencia]}.

Durante cinco meses, é un Estado independente, coas súas propias forzas armadas, bandeira, selos, e himno. Estes cinco meses foron tempos difíciles. Houbo escaseza de alimentos, a xente non tiña transporte regular nin servizo postal, e estaban en risco de converterse en parte do Imperio Italiano do Exeo ^{[Cómpre referencia]}. Pero en novembro de 1912, logo dun atraso debido á Guerra dos Balcáns, Icaria converteuse en parte de Grecia.

A illa sufriu enormes perdas de propiedades e vidas durante a segunda guerra mundial como resultado da ocupación alemá, italiana. Non hai cifras exactas pero, na aldea de Karavostamo, máis de 100 morreron de fame.

Os estragos da Guerra Mundial foron seguidos polos da Guerra Civil grega (1945-1947), librada entre os nacionalistas e comunistas. Posteriormente, o goberno grego utilizou a illa para o exilio duns 13.000 comunistas.

Como consecuencia disto a día de hoxe, moitos dos insulares simpatizan co comunismo, e por esta razón, Icaria é mencionada por algúns como a Nisi Kokkino (en grego: Κόκκινο νησί) (Illa Vermella) ou a Vrahos Kokkinos (en grego: Κόκκινος Βράχος) (Rocha Vermella).

A calidade de vida mellorou considerablemente desde 1960 cando o Goberno grego comezou a investir na infraestrutura da illa para axudar na promoción do turismo. Hoxe en día, Icaria é considerado unha das cinco "Zona Azul" do mundo - onde a poboación vive regularmente ata unha idade avanzada (unha de cada tres chegan aos 90 anos). ^[1]

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Icaria

• Lista de illas de Grecia

• "The Island Where People Forget to Die" by Dan Buettner, The New York Times, 24 de outubro de 2012
• "Island of Youth"
• "Ikaria Island: Explore and Experience" by Charlene Caprio and Lefteris Tsouris (Wooden Hull Press, 2015)
• "THE EGG - Venue for Workshops, Retreats, Seminars"