Funambulismo

A tradición acrobática está presente en moitas culturas e hai evidencia de que as primeiras tradicións se orixinaron hai varios miles de anos. Por exemplo, a civilizacón minoica cara ao ano 2000 a.C. contén descricións de fazañas acrobáticas sobre os lombos de touros.

Coñecidos entre os gregos como schoinobates (σχοινοβάτης, danzantes na corda), ao parecer foron introducidos en Roma. Terencio fai mención dun funámbulo que distraera o seu público durante a primeira representación da súa comedia A sogra (Hecyra, 165 a.C.). Pola súa banda, Marco Aurelio conta nas súas Meditacións que estando el e Lucio Vero presenciando os xogos organizados para celebrar os seus triunfos e que logo de que caese un dos funámbulos cando estaba a danzar, o propio Marco Aurelio mandou que se tendesen colchóns debaixo da corda e este xesto de prudencia puido ser a orixe do costume de poñer debaixo dela unha rede.^[3]

As cortes tribas da Europa medieval adoitaban contar con espectáculos acrobáticos nos seus entretementos, en que se incluían malabares.

Na China, as acrobacias formaban parte da cultura da dinastía Han. Entón, as acrobacias facían parte das festas e festivais.^[4] Contra a época da dinastía Tang as acrobacias tiñan o mesmo desenvolvemento que en Europa durante a idade media; desenvolvíanse na exposición do patio desde o século VII ata o século X.^[5] A acrobacia continuou a facer parte importante da tradición chinesa ata a actualidade.

Os acróbatas manteñen o equilibro posicionando o seu centro de masa directamente sobre a súa base de apoio, é dicir, desprazando a maior parte do seu peso sobre as súas pernas, brazos ou calquera parte do corpo que estean a utilizar para sosterse. Cando están no chan cos pés un a carón do outro, a base de apoio é ampla na dirección lateral, mais estreita na dirección saxital (de atrás cara a diante). No caso dos camiñantes sobre a corda frouxa, os seus pés están paralelos entre eles, un pé colocado diante do outro mentres están sobre o cable. Por tanto, o bambeo dun camiñante sobre a corda frouxa é de lado a lado, o seu apoio lateral reduciuse drasticamente. En ambos os casos, xa sexa de lado a lado ou en paralelo, o nocello é o punto de pivote.

Un camiñante de arame pode utilizar unha pértega para equilibrarse ou pode estricar os brazos perpendicularmente ao seu tronco a modo de pértega. Esta técnica ofrece varias vantaxes: distribúe a masa lonxe do punto de pivote, aumentando así o momento de inercia. Isto reduce a aceleración angular, polo que se require unha maior torsión para facer xirar o artista sobre o cable. O resultado é unha menor inclinación. Ademais, o executante tamén pode corrixir o bambeo xirando o poste. Isto crea un par de torsión igual e oposto no corpo.

Os bailaríns sobre a corda frouxa adoitan levar zapatillas moi finas e flexibles, con sola de coiro ou de gamuza, para protexer os pés de abrasións e mancaduras, mais permitindo que o pé se curve arredor do cable. Aínda que é moi pouco frecuente na práctica, os funámbulos afeccionados ou inexpertos adoitan camiñar descalzos para poder agarrar o cable entre a deda gorda e a segunda. Isto fais adoito cando se emprega unha corda, xa que as fibras máis suaves e sedosas son menos molestas para o pé nu ca o cable trenzado, máis duro e abrasivo.

• Robert Cadman, funámbulo británico do século XVIII.
• O canadense Jay Cochrane estableceu múltiples marcas, incluído a Gran Camiñata Chinesa^[6] na gorxa de Qutang.
• Pablo Fanque, funámbulo británico do século XIX, máis coñecido por ser o primeiro propietario negro dun circo en Gran Bretaña e porque é mencionado na canción de the Beatles "Being for the Benefit of Mr. Kite!".
• Henri L'Estrange, australiano do século XIX, primeira persoa en cruzar o porto de Sydney e pioneiro dos globos aerostáticos.
• Elvira Madigan, funambulista dinamarquesa do século XIX.
• Stephen Peer, tras varios cruces con éxito, faleceu ao caer nas cataratas do Niágara en 1887.
• Philippe Petit, francés, célebre polo seu paseo entre as torres do World Trade Center en Nova York en 1974.
• Maria Spelterini, italiana, primeira muller en cruzar as cataratas do Niágara.
• The Flying Wallendas foron coñecidos polas súas pirámides de sete e oito persoas. Entre os seus membros están o fundador Karl Wallenda, que faleceu o 22 de marzo de 1978 con 73 anos ao intentar cruzar entre as dúas torres do Condado Plaza Hotel en San Xoán, Porto Rico, e Nik Wallenda, bisneto de Karl.

• Gisela y Dietmar Winkler (ed.): Gente entre el cielo y la tierra. De las vidas de famosos artistas de la cuerda floja. Henschel Verlag, Berlín 1988, ISBN 3-362-00260-9.