I found this book very depressing. So sad to see this person so influenced by the people around her. Until the end and then I loved it. The book ends on a hopeful note. Absolutely worth the read. ( )

Heb hier echt van genoten, aanrader! ( )

Wauw. Ik had niet verwacht dat ik dit een goed boek zou vinden. De eerste twee hoofdstukken stuurden die verwachting niet echt bij. Maar het laatste hoofdstuk was adembenemend. ( )

Ontroerend verhaal over drie fases in het leven van een vrouw. Knap gevonden toon van het kleine meisje, de jong volwassene en de volwassen vrouw: dezelfde persoon en toch anders. De andere personen zijn heel goed gekarakteriseerd, de narcistische regisseur, de egoistische vriend, de neurotische Marie. Vol met kleine, vreemde zinnetjes die ongelooflijk raak zijn:
"Misschien is boosheid alleen maar binnenstebuiten gedraaid verdriet"
"Vaak vragen mijn gedachten zich knarsend af of ze wel de goeie zijn"
"Marie kijkt naar mij, ik glimlach terug, dat gebeurt vanzelf, zoals honden een stok gaan halen"
"Zo doen wij dat in dit gezin, wij zijn het met elkaar eens, want wij houden van mekaar"
"In de laatste fase van ons leven moeten we opeens ons bord weer leegeten"
"Ze trekt haar mond in een brede glimlach en zegt jubelend goedemiddag, alsof ze prozac neemt, maar de juiste dosis nog niet heeft gevonden"
"en heel even laat ik nooit meer los"
"In halve zinnen zitten meestal de grootste waarheden"
"Er vallen vogels uit de hemel, achter gevels barsten spiegels, een bromfiets rijdt mij rakelings voorbij. En straks, straks valt de nacht"
Enzovoorts. Er schuilt een dichter in deze auteur. ( )

Ja, een pareltje. Elke zin is de moeite waard. Boeiend verhaal, prachtig geschreven. De sterfscene van de vader is adembenemend. En de stiefmoeder Marie ging meer en meer op Olga lijken. Een Vlaamse Rascha Peper qua niveau en taalgebruik, qua inhoud andere koek. Volgens mij schrijft Rascha Peper niet in de ik-votm. ( )