Geert van Rooijen's Reviews > Dagen van zand

Ik heb al vaker de loftrompet gestoken over graphic novels, omdat ze fictie in het algemeen en soms de literatuur in het bijzonder veel te bieden hebben. Dat is ook weer het geval met “dagen van zand”. Wat leest het als een gelaagde roman. De Jongh schept een realistisch en aangrijpend verhaal waarin de hoofdpersoon dezelfde zoektocht doormaakt als de auteur. Wanneer doe je recht aan de werkelijkheid? Door h’m zo realistisch mogelijk te beschrijven/tekenen (“een plaatje zegt immers meer dan 1000 woorden”) of ligt het genuanceerder? Jammer dat De Jongh er niet nog 300 bladzijden bij maakte om diezelfde gelaagdheid ook in haar hoofdpersonage te stoppen. En de titel valt me ook wat vlakjes uit. Maar dat is wellicht alleen omdat ik als lezer niet genoeg kan krijgen van het visuele geweld dat ze tentoonspreidt. Lezen met z’n allen, ze verdient het.