What do you think?
Rate this book
Dagen van zand
Het is 1937 in de Verenigde Staten. De jonge fotograaf John wordt gevraagd de zogenaamde Dust Bowl te documenteren. Hij komt daarbij angstvallig dicht bij de ellende die de boeren daar meemaken: droogte, plagen, eindeloze zandstormen en het menselijk leed dat daar het gevolg van is.
Dagen van zand gaat over ook over actuele thema’s als de man-made klimaatverandering en de vluchtelingen die zij veroorzaakt.
Getekend na diepgravend onderzoek van de auteur ter plaatse.
Historisch verhaal dat een link legt naar de klimaatveranderingen in het heden.
Dagen van zand gaat over ook over actuele thema’s als de man-made klimaatverandering en de vluchtelingen die zij veroorzaakt.
Getekend na diepgravend onderzoek van de auteur ter plaatse.
Historisch verhaal dat een link legt naar de klimaatveranderingen in het heden.
288 pages, Hardcover
First published May 20, 2021
About the author
Aimée de Jongh
36 books108 followersAimée de Jongh (1988) is a comic author, animator and illustrator from the Netherlands, with a large variety of drawing styles. Aimée received her degree in Animation at the Willem de Kooning Academy Rotterdam, KASK Ghent and at the Gobelins Summer School Paris.
She debuted with Snippers, a humorous daily comic series for the Dutch newspaper Metro. Her first graphic novel The Return of the Honey Buzzard won the Prix Saint-Michel and was adapted to film. After this, Aimée decided to focus on graphic novels and animation. Her recent graphic novels are TAXI!, an autobiography about taxi rides, and Blossoms in Autumn, about love after 60, written by the Belgian comic author Zidrou.
In 2017, Aimée made her first graphic journalism work after visiting the refugee camps on Lesbos. This trip resulted in the drawn report Europe's Waiting Room.
Aimée has been involved in the animation industry for several years. She directed and animated the short film Aurora, she created storyboards for Amazon Prime's Undone, and animated a series of music videos for the television show De Wereld Draait Door. Aimée's biggest animation project was Behind the Telescopes, a 71-minute theatrical film with harpist Lavinia Meijer, which she directed and animated.
Aimée has taught various classes about comics, graphic journalism and animation. Currently, Aimée is making two new comic books, which will be released in 2020 and 2021.
She debuted with Snippers, a humorous daily comic series for the Dutch newspaper Metro. Her first graphic novel The Return of the Honey Buzzard won the Prix Saint-Michel and was adapted to film. After this, Aimée decided to focus on graphic novels and animation. Her recent graphic novels are TAXI!, an autobiography about taxi rides, and Blossoms in Autumn, about love after 60, written by the Belgian comic author Zidrou.
In 2017, Aimée made her first graphic journalism work after visiting the refugee camps on Lesbos. This trip resulted in the drawn report Europe's Waiting Room.
Aimée has been involved in the animation industry for several years. She directed and animated the short film Aurora, she created storyboards for Amazon Prime's Undone, and animated a series of music videos for the television show De Wereld Draait Door. Aimée's biggest animation project was Behind the Telescopes, a 71-minute theatrical film with harpist Lavinia Meijer, which she directed and animated.
Aimée has taught various classes about comics, graphic journalism and animation. Currently, Aimée is making two new comic books, which will be released in 2020 and 2021.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 341 reviews
July 27, 2022
I've read many books about The Dust Bowl disaster in the thirties in the US, including The Grapes of Wrath and a YA novel by Karen Hesse, Out of the Dust. So I wasn't expecting to be surprised, and I wasn't, really, though beautifully illustrated and de Jongh's deeply researched comics historical fiction takes a kind of "meta" or art-based political approach I found useful/interesting. The narrator of the story is John, a 22-year-old photographer hired to document the tragedy in order to raise awareness (and tax dollars for) the people there.
John is encouraged to create "dramatic" shots, taking him into the ethical issue of "staged" photography, regardless of political purposes. John is supposed to send his film back to DC each week, but he gradually begins to doubt the aims of the work. Can art/journalism actually impact tragedy in any meaningful way? I say it can, as the photography of Dorothea Lange and work like Walker Evans and James Agee's Let Us No Praise Famous Men or Grapes of Wrath assert as evidence. John disagrees, however, as he eventually resigns and sends back boxes of sand as his representation of what the Dust Bowl finally "means."
So, John thinks photography can't impact the world 's view of events, and by implication, de Jongh ironically would even have us question what comics might contribute to greater political understanding of events. That's disappointing. Or maybe a more generous way of seeing her message is that there are limits to art's contribution to understanding the world and igniting political action. But we already knew that. Great books don't prevent or erase evil acts. Hitler and his boys loved the arts, and see what happened. But I say, keep doing the art, keeping contributing to the good, even if horror would seem to prevail at times. Still, John does care about the "Okies" who are pushed off their land by circumstances--drought, over-farming, an economic system that favors the rich over the poor.
Still, I like this artifact quite a bit, mixing documentary photography with a comics story. I might have preferred the story focus on the pregnant woman John falls in love with, as putting the focus on John ironically undermines intimate knowledge of Okie plight, but I do like the brief love story that emerges, and the fact that he gains a close connection with a family there, finally. But I think he could have made such connections while continuing to photograph to get more money for them. This is provocative project many will argue about. Here's my contribution to the debate. Hmm, maybe de Jongh is primarily just raising the issue of the role of art for debate?
At any rate, the book is timely as the droughts and loss of fresh water in the US, and in the world, continue to worsen in the summer of 2022. What can we do to save the world? The photographs of wildfires and Lake Mead and so on have solidified the way I will vote and otherwise act on climate change.
John is encouraged to create "dramatic" shots, taking him into the ethical issue of "staged" photography, regardless of political purposes. John is supposed to send his film back to DC each week, but he gradually begins to doubt the aims of the work. Can art/journalism actually impact tragedy in any meaningful way? I say it can, as the photography of Dorothea Lange and work like Walker Evans and James Agee's Let Us No Praise Famous Men or Grapes of Wrath assert as evidence. John disagrees, however, as he eventually resigns and sends back boxes of sand as his representation of what the Dust Bowl finally "means."
So, John thinks photography can't impact the world 's view of events, and by implication, de Jongh ironically would even have us question what comics might contribute to greater political understanding of events. That's disappointing. Or maybe a more generous way of seeing her message is that there are limits to art's contribution to understanding the world and igniting political action. But we already knew that. Great books don't prevent or erase evil acts. Hitler and his boys loved the arts, and see what happened. But I say, keep doing the art, keeping contributing to the good, even if horror would seem to prevail at times. Still, John does care about the "Okies" who are pushed off their land by circumstances--drought, over-farming, an economic system that favors the rich over the poor.
Still, I like this artifact quite a bit, mixing documentary photography with a comics story. I might have preferred the story focus on the pregnant woman John falls in love with, as putting the focus on John ironically undermines intimate knowledge of Okie plight, but I do like the brief love story that emerges, and the fact that he gains a close connection with a family there, finally. But I think he could have made such connections while continuing to photograph to get more money for them. This is provocative project many will argue about. Here's my contribution to the debate. Hmm, maybe de Jongh is primarily just raising the issue of the role of art for debate?
At any rate, the book is timely as the droughts and loss of fresh water in the US, and in the world, continue to worsen in the summer of 2022. What can we do to save the world? The photographs of wildfires and Lake Mead and so on have solidified the way I will vote and otherwise act on climate change.
January 27, 2022
Arghhh wat een hoog WoW gehalte! Toen ik het boek binnenkreeg was het al love at first sight, het doorbladeren alleen was al zo mooi! Prachtig boek, alle puntjes op de i … het juiste papier, lekker dik (288 blz!) in kleur, een fotodossier aan het eind én met eigen playlist! Met de muziek in mijn oren en het boek op schoot was ik even helemaal verdwenen in de een andere tijd en plaats. Wat een geweldige idee om dat te doen en wat werkte dat goed samen.
“1937, Oklahoma, USA. John Clark is een jonge fotograaf, die in opdracht van de overheid naar de Dust Bowl wordt gestuurd, een gebied waar boerenfamilies geplaagd worden door verwoestende stormen van stof en zand. Zijn missie is om de dramatische leefomstandigheden van de bewoners op film vast te leggen. Naarmate de tijd verstrijkt, ontdekt John echter dat hij de confrontatie moet zoeken met iets veel groters dan zandstormen, als hij zijn opdracht wil voltooien.”
Aimée de Jongh (Rotterdam, 1988, top graphic novelist van eigen bodem) heeft echt de tijd en ruimte genomen om dit verhaal tot leven te wekken, geregeld zijn er betoverende paginavullende tekeningen en spreads te vinden. Haar tekeningen (in tegenstelling tot eerder werk als De wespendief dat uit zwart-wittekeningen bestaat) zijn gehuld in een warme, maar ook duistere gloed, daarmee de sfeer van de harde realiteit goed weergevend. Knap dat ze zowel het scenario als het tekenwerk volledig in eigen hand heeft genomen. Ze weet hoe een verhaal te brengen, gaandeweg voelde ik mij steeds meer verbonden met de innerlijke weg die de jonge fotograaf ging. Een erg mooie link naar de feitelijke geschiedenis vind je terug in de fascinerende historische foto's waarmee ze elk hoofdstuk begint en het dossier aan het eind van het boek.
Ik hou van dit genre graphic novels, een mix van non-fictie en fictie die door dit medium extra sterk tot leven wordt gewekt.
Voor een inkijkje: https://www.instagram.com/p/CPdaGgvL7_X/
“1937, Oklahoma, USA. John Clark is een jonge fotograaf, die in opdracht van de overheid naar de Dust Bowl wordt gestuurd, een gebied waar boerenfamilies geplaagd worden door verwoestende stormen van stof en zand. Zijn missie is om de dramatische leefomstandigheden van de bewoners op film vast te leggen. Naarmate de tijd verstrijkt, ontdekt John echter dat hij de confrontatie moet zoeken met iets veel groters dan zandstormen, als hij zijn opdracht wil voltooien.”
Aimée de Jongh (Rotterdam, 1988, top graphic novelist van eigen bodem) heeft echt de tijd en ruimte genomen om dit verhaal tot leven te wekken, geregeld zijn er betoverende paginavullende tekeningen en spreads te vinden. Haar tekeningen (in tegenstelling tot eerder werk als De wespendief dat uit zwart-wittekeningen bestaat) zijn gehuld in een warme, maar ook duistere gloed, daarmee de sfeer van de harde realiteit goed weergevend. Knap dat ze zowel het scenario als het tekenwerk volledig in eigen hand heeft genomen. Ze weet hoe een verhaal te brengen, gaandeweg voelde ik mij steeds meer verbonden met de innerlijke weg die de jonge fotograaf ging. Een erg mooie link naar de feitelijke geschiedenis vind je terug in de fascinerende historische foto's waarmee ze elk hoofdstuk begint en het dossier aan het eind van het boek.
Ik hou van dit genre graphic novels, een mix van non-fictie en fictie die door dit medium extra sterk tot leven wordt gewekt.
Voor een inkijkje: https://www.instagram.com/p/CPdaGgvL7_X/
June 3, 2022
Here's a case of the author choosing the least interesting character in the book to be the narrator. John Clark, 22 years old, is hired by the U.S. government during the Great Depression to travel from New York City to Oklahoma in order to photograph the effects the Dust Bowl is having on the countryside and the people living there. Like the Dutch author, he's an outsider looking in. Clark uses the suffering of others to work through his daddy issues and the ethics of candid vs. staged photography for the purpose of propaganda. So, you know, good for him.
Nice art, and full-page reprints of real photographs taken during the Dust Bowl by the likes of Dorothea Lange and Arthur Rothstein are included.
Nice art, and full-page reprints of real photographs taken during the Dust Bowl by the likes of Dorothea Lange and Arthur Rothstein are included.
August 8, 2024
7/10 ⭐⭐⭐⭐
En 1937, durante "La Gran Depresión", unas fuertes tormentas de polvo azotaron una parte de EEUU (Kansas, Texas, Nuevo México, Colorado y Oklahoma) multiplicando los efectos de la mayor crisis conocida. Este período de tormentas de polvo y sequía se le conoce como "El Dust Bowl" (literalmente "cuenco de polvo" en inglés). Duró varios años y su origen se cree que fue por prácticas agrícolas no sostenibles.
Esta novela gráfica aborda, dentro de unos hechos reales, el poder documental de la fotografía y la ética en la profesión, porque si una imagen vale más que mil palabras, también puede mentir más que ellas. Un "arma" de doble filo que depende del comunicador, y a veces artista, que está detrás del objetivo.
Para el argumento se utilizan personajes ficticios. John Clark, un fotoperiodista de 22 años, acude a la zona afectada por un encargo de la FSA. Deberá documentar fotográficamente la situación de la zona. Lo que captará su objetivo cambiará a John para siempre.
Cómic de Aimée de Jong como artista completa, autoconclusivo y de 296 páginas, con fotografías reales entre capítulos y con un pequeño reportaje en las páginas finales a modo de documental.
En 1937, durante "La Gran Depresión", unas fuertes tormentas de polvo azotaron una parte de EEUU (Kansas, Texas, Nuevo México, Colorado y Oklahoma) multiplicando los efectos de la mayor crisis conocida. Este período de tormentas de polvo y sequía se le conoce como "El Dust Bowl" (literalmente "cuenco de polvo" en inglés). Duró varios años y su origen se cree que fue por prácticas agrícolas no sostenibles.
Esta novela gráfica aborda, dentro de unos hechos reales, el poder documental de la fotografía y la ética en la profesión, porque si una imagen vale más que mil palabras, también puede mentir más que ellas. Un "arma" de doble filo que depende del comunicador, y a veces artista, que está detrás del objetivo.
Para el argumento se utilizan personajes ficticios. John Clark, un fotoperiodista de 22 años, acude a la zona afectada por un encargo de la FSA. Deberá documentar fotográficamente la situación de la zona. Lo que captará su objetivo cambiará a John para siempre.
Cómic de Aimée de Jong como artista completa, autoconclusivo y de 296 páginas, con fotografías reales entre capítulos y con un pequeño reportaje en las páginas finales a modo de documental.
July 10, 2021
"Coup de coeur" stond er op het kattenbelletje in de vorm van een hartje dat op deze lijvige en zware graphic novel kleefde, geschreven. Zo raadt de eigenaar van de uitnodigende stripzaak "La Maison de la bande dessinée" aan het Centraal Station van Brussel zijn persoonlijke favorieten aan bij zijn publiek. Nog nooit heb ik zijn zaak verlaten zonder een stripverhaal in mijn handen en dat was die keer niet anders. Onder de buit van dit bezoek het in het voorjaar van dit jaar verschenen "Jours de sable".
De 22-jarige fotoreporter John Clark dient zich aan bij de Farm Security Administration (FSA) om op missie gezonden te worden richting hartje van de VS. Daar moet hij via beelden ("Une image vaut plus que mille mots" luidt immers het adagio) getuigen van de dramatische situatie waarin de boeren van de Dust Bowl zich door de droogte en de zandstormen bevinden.
John gelooft oprecht dat zijn foto's naar de essentie van het leven ter plaatse kunnen peilen. Hij kwijt zich dan ook zorgvuldig van zijn taak, maar gaandeweg knaagt er iets aan zijn geweten, zonder dat hij daar precies de vinger op kan leggen. Naarmate hij dieper doordringt in het land en in de ziel van de bewoners, stelt hij zijn missie in vraag, alsook de beweegredenen waarom hij zich met zoveel passie en energie op de fotografie heeft gestort. Het is één van de personages onderweg, Dwayne, een zwarte boer die het Zuiden - om evidente redenen - kunnen ontvluchten is, die hem een spiegel voorhoudt: "Ce ne sont que des photos. Elles ne peuvent montrer que la surface des choses. La surface." In die zin transformeert het reisverhaal in een initiatie en wordt de graphic novel een coming of age-verhaal.
De tekeningen zijn magistraal, alsook de - soms spaarzame - conversaties. Elk van de acht hoofdstukken beginnen met een authentieke zwart-wit foto uit die periode. Elk van die foto's zou van het lijstje kunnen komen dat John bij het begin van zijn missie meegekregen heeft van de FSA. Elk van die foto's is een toegevoegde waarde en drukt de dromerige lezer met de neus op de feiten: dit is geen fictie, dit is keiharde realiteit. Mocht de lezer dat vergeten, bij aanvang van het verhaal staat er in drukletters Avertissement: "Ceci est une oeuvre de fiction à caractère historique. Le cadre et les événements liés au Dust Bowl et à la Grande Dépression sont basés sur des faits réels, mais les personnages mis en scène sont fictifs."
Het kleurenpalet van Aimée de Jongh blijft in de aarde- en zandtinten en vermijdt het gebruik van blauw en groen, met als enige uitzondering weliswaar de kleur van de wagen van John en die ene pagina met een flashback uit het leven van één van de personages, Betty. Een beeld uit betere tijden. Het zorgt voor een sombere en sobere inkleuring en dito sfeer, die het verhaal echter des te krachtiger maken.
In het nawoord dat een tiental pagina's beslaat, krijgt de lezer een korte achtergrondschets van het werk van de FSA, over het ontstaan en de historische achtergrond van de Dust Bowl en een korte profetische knipoog naar de huidige klimaatopwarming. Een nieuwe Dust Bowl, daarom niet op de exact dezelfde plaats, valt immers helemaal niet uit te sluiten. In datzelfde nawoord verwijst de auteur naar nog meer fotomateriaal en legt ze de link naar "De Druiven der Gramschap" van Steinbeck, waarin de auteur focust op de grote migratiestroom vanuit de Dust Bowl richting Californië. Een toegevoegde waarde bij het verhaal.
Kortom, wat een machtige roman graphique. Sans aucun doute un coup de coeur.
De 22-jarige fotoreporter John Clark dient zich aan bij de Farm Security Administration (FSA) om op missie gezonden te worden richting hartje van de VS. Daar moet hij via beelden ("Une image vaut plus que mille mots" luidt immers het adagio) getuigen van de dramatische situatie waarin de boeren van de Dust Bowl zich door de droogte en de zandstormen bevinden.
John gelooft oprecht dat zijn foto's naar de essentie van het leven ter plaatse kunnen peilen. Hij kwijt zich dan ook zorgvuldig van zijn taak, maar gaandeweg knaagt er iets aan zijn geweten, zonder dat hij daar precies de vinger op kan leggen. Naarmate hij dieper doordringt in het land en in de ziel van de bewoners, stelt hij zijn missie in vraag, alsook de beweegredenen waarom hij zich met zoveel passie en energie op de fotografie heeft gestort. Het is één van de personages onderweg, Dwayne, een zwarte boer die het Zuiden - om evidente redenen - kunnen ontvluchten is, die hem een spiegel voorhoudt: "Ce ne sont que des photos. Elles ne peuvent montrer que la surface des choses. La surface." In die zin transformeert het reisverhaal in een initiatie en wordt de graphic novel een coming of age-verhaal.
De tekeningen zijn magistraal, alsook de - soms spaarzame - conversaties. Elk van de acht hoofdstukken beginnen met een authentieke zwart-wit foto uit die periode. Elk van die foto's zou van het lijstje kunnen komen dat John bij het begin van zijn missie meegekregen heeft van de FSA. Elk van die foto's is een toegevoegde waarde en drukt de dromerige lezer met de neus op de feiten: dit is geen fictie, dit is keiharde realiteit. Mocht de lezer dat vergeten, bij aanvang van het verhaal staat er in drukletters Avertissement: "Ceci est une oeuvre de fiction à caractère historique. Le cadre et les événements liés au Dust Bowl et à la Grande Dépression sont basés sur des faits réels, mais les personnages mis en scène sont fictifs."
Het kleurenpalet van Aimée de Jongh blijft in de aarde- en zandtinten en vermijdt het gebruik van blauw en groen, met als enige uitzondering weliswaar de kleur van de wagen van John en die ene pagina met een flashback uit het leven van één van de personages, Betty. Een beeld uit betere tijden. Het zorgt voor een sombere en sobere inkleuring en dito sfeer, die het verhaal echter des te krachtiger maken.
In het nawoord dat een tiental pagina's beslaat, krijgt de lezer een korte achtergrondschets van het werk van de FSA, over het ontstaan en de historische achtergrond van de Dust Bowl en een korte profetische knipoog naar de huidige klimaatopwarming. Een nieuwe Dust Bowl, daarom niet op de exact dezelfde plaats, valt immers helemaal niet uit te sluiten. In datzelfde nawoord verwijst de auteur naar nog meer fotomateriaal en legt ze de link naar "De Druiven der Gramschap" van Steinbeck, waarin de auteur focust op de grote migratiestroom vanuit de Dust Bowl richting Californië. Een toegevoegde waarde bij het verhaal.
Kortom, wat een machtige roman graphique. Sans aucun doute un coup de coeur.
January 19, 2023
Ładne, ale okropnie schematyczne.
W przypadku “Dni piasku” (tłum. Bartosz Musiał) holenderskiej rysowniczki mamy do czynienia z mało znaną opowieścią o przeszłości, niestety finalnie komiks jest banalnym moralitetem o przemianie głównego bohatera. Ale o tym za chwilę. Jesteśmy w Stanach Zjednoczonych, w roku 1937. Młody Johna Clarka chce pracować jako fotograf i udaje mu się przekonać redaktorów jednego z magazynów, którzy wysyłają go w rejon zwany “dust bowl”, w którego “skład wchodzi część Kansas, Teksasu, Nowego Meksyku, Kolorado” i Oklahomy. Ten ostatni stan będzie celem Johna, który ma zadanie udokumentować tamtejszą suszą. Redakcja prosi o przesłanie zdjęć przedstawiających m.in. “burzę pyłową”, “głodne dzieci”, “osierocone dzieci”, “rolników przy pracy”, czy “krajobraz z zasypanymi domami”.
I tak nasz bohater trafia w miejsce, gdzie rolnicy wyjałowili ziemię do tego stopnia, że wszędzie unosi się piaskowy pył, uniemożliwiający życie. Dzieci umierają na pylice, brakuje jedzenia i niemal wszyscy szykują się do ucieczki. Zadanie Johna wydaje się banalne i początkowo idzie mu świetnie, ale im dłużej przebywa z lokalną społecznością, tym ma więcej wątpliwości. John bowiem odkrywa, że jego zdjęcia nikomu nie pomogą (tak mu mówiono w redakcji), oraz że wchodząc w intymność biednych mieszkańców terenów dotkniętych - jakkolwiek przez nich zawinioną - katastrofą ekologiczną, jest mocno nieetyczne. W finale, co łatwo przewidzieć, John pożegna się z zawodem w dość dramatyczny sposób. Obowiązkowo będzie w komiksie czas na miłość, problemy z ojcem (okazuje się być słynnym fotografem) i mimo wszystko optymistyczny finał. Nasz bohater już jako nowy człowiek wraca do Nowego Jorku, gdzie może być teraz kim chce.
“Dni piasku” są doskonałe od strony wizualnej, autorka jest fantastyczną rysowniczką, doskonale umiejącą w kolorystyczne niuanse, dobrze wydobyte w druku dzięki temu, że nie oszczędzano tu na jakości papieru. Jednak sama historia jest okropnie sentymentalna, przewidywalna i schematyczna, trochę dickensowska, a trochę jak z mokrego snu amerykańskiego neoliberała, który w każdej katastrofie widzi szansę jak nie na zarobek, to na przyszłość, w której ka��dy może stać się nowym sobą. Opowieść o roli fotografii i wątpliwości Johna są również dość banalnie opowiedziane, mocno pod oczekiwania czytelnicze. Bardzo za to podobał mi się wątek dotyczący zmian klimatycznych, przypominający, że niczego się nie uczymy i ciągle powtarzamy te same błędy.
Problemem zarówno “Dni piasku”, jest schematyzm narracji, opowiadanie historii zaczynających się oczywistym początkiem i zmierzających do jeszcze bardziej oczywistego zakończenia. Obowiązkowo pojawiające się wątki romantyczne są kiczowate i kierują nas w stronę literackiego banału. Jakkolwiek komiksy jest świetnie narysowany i opowiada historię, z którą warto się zapoznać, to schematy w nim obecne naprawdę nie radowały mojego przymierającego z braku słońca serduszka.
W przypadku “Dni piasku” (tłum. Bartosz Musiał) holenderskiej rysowniczki mamy do czynienia z mało znaną opowieścią o przeszłości, niestety finalnie komiks jest banalnym moralitetem o przemianie głównego bohatera. Ale o tym za chwilę. Jesteśmy w Stanach Zjednoczonych, w roku 1937. Młody Johna Clarka chce pracować jako fotograf i udaje mu się przekonać redaktorów jednego z magazynów, którzy wysyłają go w rejon zwany “dust bowl”, w którego “skład wchodzi część Kansas, Teksasu, Nowego Meksyku, Kolorado” i Oklahomy. Ten ostatni stan będzie celem Johna, który ma zadanie udokumentować tamtejszą suszą. Redakcja prosi o przesłanie zdjęć przedstawiających m.in. “burzę pyłową”, “głodne dzieci”, “osierocone dzieci”, “rolników przy pracy”, czy “krajobraz z zasypanymi domami”.
I tak nasz bohater trafia w miejsce, gdzie rolnicy wyjałowili ziemię do tego stopnia, że wszędzie unosi się piaskowy pył, uniemożliwiający życie. Dzieci umierają na pylice, brakuje jedzenia i niemal wszyscy szykują się do ucieczki. Zadanie Johna wydaje się banalne i początkowo idzie mu świetnie, ale im dłużej przebywa z lokalną społecznością, tym ma więcej wątpliwości. John bowiem odkrywa, że jego zdjęcia nikomu nie pomogą (tak mu mówiono w redakcji), oraz że wchodząc w intymność biednych mieszkańców terenów dotkniętych - jakkolwiek przez nich zawinioną - katastrofą ekologiczną, jest mocno nieetyczne. W finale, co łatwo przewidzieć, John pożegna się z zawodem w dość dramatyczny sposób. Obowiązkowo będzie w komiksie czas na miłość, problemy z ojcem (okazuje się być słynnym fotografem) i mimo wszystko optymistyczny finał. Nasz bohater już jako nowy człowiek wraca do Nowego Jorku, gdzie może być teraz kim chce.
“Dni piasku” są doskonałe od strony wizualnej, autorka jest fantastyczną rysowniczką, doskonale umiejącą w kolorystyczne niuanse, dobrze wydobyte w druku dzięki temu, że nie oszczędzano tu na jakości papieru. Jednak sama historia jest okropnie sentymentalna, przewidywalna i schematyczna, trochę dickensowska, a trochę jak z mokrego snu amerykańskiego neoliberała, który w każdej katastrofie widzi szansę jak nie na zarobek, to na przyszłość, w której ka��dy może stać się nowym sobą. Opowieść o roli fotografii i wątpliwości Johna są również dość banalnie opowiedziane, mocno pod oczekiwania czytelnicze. Bardzo za to podobał mi się wątek dotyczący zmian klimatycznych, przypominający, że niczego się nie uczymy i ciągle powtarzamy te same błędy.
Problemem zarówno “Dni piasku”, jest schematyzm narracji, opowiadanie historii zaczynających się oczywistym początkiem i zmierzających do jeszcze bardziej oczywistego zakończenia. Obowiązkowo pojawiające się wątki romantyczne są kiczowate i kierują nas w stronę literackiego banału. Jakkolwiek komiksy jest świetnie narysowany i opowiada historię, z którą warto się zapoznać, to schematy w nim obecne naprawdę nie radowały mojego przymierającego z braku słońca serduszka.
July 13, 2022
Dust can drive people mad.
This terrific Great Depression-era story was inspired by the real-life work of photographers such as Dorothea Lange who were sent by the Farm Security Administration, a new U.S. federal agency, to document the privations of the Dust Bowl in the Midwest. John Clark, 22, is following in his father’s footsteps as a photographer, leaving New York City to travel to the Oklahoma panhandle. He quickly discovers that struggling farmers are believed to have brought the drought on themselves through unsustainable practices. Many are fleeing to California. The locals are suspicious of John as an outsider, especially when they learn that he is working to a checklist (“Orphaned children”, “Family packing car to leave”).
“The best photos have an instant impact. Right away, they grab our attention. They tell a story, or deliver a message. The question is: how do you make that happen?” one of his employers had asked. John grows increasingly uncomfortable with being part of what is essentially a propaganda campaign when he develops a personal fondness for Cliff, a little boy who offers to be his assistant, and Betty, a pregnant widow whose runaway horse he finds. The deprivation and death he sees at close hand bring back memories of his father’s funeral four years ago.
Whether a cityscape or the midst of a dust storm, de Jongh’s scenes are stark and evocative. Each chapter opens with a genuine photograph from the period (de Jongh travelled to the USA for archival and on-the-ground research thanks to a grant from the Dutch Foundation for Literature), and some panes mimic B&W photos the FSA team took. It’s rare for me to find the story and images equally powerful in a graphic novel, but that’s definitely the case here.
Originally published, with images, on my blog, Bookish Beck.
“The best photos have an instant impact. Right away, they grab our attention. They tell a story, or deliver a message. The question is: how do you make that happen?” one of his employers had asked. John grows increasingly uncomfortable with being part of what is essentially a propaganda campaign when he develops a personal fondness for Cliff, a little boy who offers to be his assistant, and Betty, a pregnant widow whose runaway horse he finds. The deprivation and death he sees at close hand bring back memories of his father’s funeral four years ago.
Whether a cityscape or the midst of a dust storm, de Jongh’s scenes are stark and evocative. Each chapter opens with a genuine photograph from the period (de Jongh travelled to the USA for archival and on-the-ground research thanks to a grant from the Dutch Foundation for Literature), and some panes mimic B&W photos the FSA team took. It’s rare for me to find the story and images equally powerful in a graphic novel, but that’s definitely the case here.
Originally published, with images, on my blog, Bookish Beck.
June 16, 2021
Loved everything about this graphic novel. The drawings, the characters and the depth Aimée gives them, the colors, the volume (almost 300 pages!), the research that went into it, the storytelling and the emotional impact it had. It’s really that great.
April 14, 2023
Aimee de Jongh is stripauteur, illustrator en animator. Haar serie Snippers stond enkele jaren na elkaar in het dagblad Metro. De terugkeer van de wespendief is vertaald in meerdere landen en verfilmd voor tv. In 2022 werd haar werk bekroond met de Nederlandse stripschap prijs.
Dagen van zand kwam in mei 2021 uit.
Het verhaal
John is een jonge fotograaf die door de overheid naar de Dust Bowl gestuurd wordt. Een gebied waar boerenfamilies geteisterd worden met verwoestende stormen van stof en zand. John moet hun dramatische leefomstandigheden op de gevoelige plaat vastleggen. Hoe langer John aan zijn opdracht werkt, hoe meer hij beseft dat de zandstormen maar een deeltje zijn van wat hij nodig heeft om zijn opdracht te voltooien.
Mijn gedacht
Een verhaal dat gebaseerd werd op een waargebeurd fenomeen. De Dust bowl en de grote depressie zorgden ervoor dat de boeren de droge zanderige gronden achterlieten en ergens anders hun heimat zochten. De Dust bowl werd gecreëerd door overdreven landbouw waardoor de grond uitgeput en droog was. De zandstormen die daaruit voortvloeiden, samen met de Grote depressie zorgden ervoor dat vele families in extreme armoede terecht kwamen.
De Jongh bracht dit verhaal pakkend in beeld. Vele tekeningen zonder tekst die toch zeer duidelijk overkomen. Het verhaal werd op een verstaanbare manier naar voren gebracht. Wat dit nog duidelijker maakt is het gebruik van fotomateriaal tussen de hoofdstukken door.
Het verhaal brengt ook wat de problematiek in beeld van de fotografie. Wanneer is het authentiek en wanneer is het in scene gezet. Het op het verkeerde been zetten van de kijker.
De tekenstijl is redelijk minimalistisch. Niets staat in beeld dat er niet moet staan. En alles dat in beeld staat heeft een betekenis voor het verhaal.
Conclusie
Een prachtige graphic novel met een stukje geschiedenis dat perfect aanduid wat kan gebeuren als we geen zorg dragen voor onze natuur. En dat deze geschiedenis echt gebeurt, is wordt gestaafd met het toevoegen van foto’s tussen de hoofdstukken en een dossier op het einde van het boek met nog extra informatie. Zeer interessant gebracht.
Dagen van zand kwam in mei 2021 uit.
Het verhaal
John is een jonge fotograaf die door de overheid naar de Dust Bowl gestuurd wordt. Een gebied waar boerenfamilies geteisterd worden met verwoestende stormen van stof en zand. John moet hun dramatische leefomstandigheden op de gevoelige plaat vastleggen. Hoe langer John aan zijn opdracht werkt, hoe meer hij beseft dat de zandstormen maar een deeltje zijn van wat hij nodig heeft om zijn opdracht te voltooien.
Mijn gedacht
Een verhaal dat gebaseerd werd op een waargebeurd fenomeen. De Dust bowl en de grote depressie zorgden ervoor dat de boeren de droge zanderige gronden achterlieten en ergens anders hun heimat zochten. De Dust bowl werd gecreëerd door overdreven landbouw waardoor de grond uitgeput en droog was. De zandstormen die daaruit voortvloeiden, samen met de Grote depressie zorgden ervoor dat vele families in extreme armoede terecht kwamen.
De Jongh bracht dit verhaal pakkend in beeld. Vele tekeningen zonder tekst die toch zeer duidelijk overkomen. Het verhaal werd op een verstaanbare manier naar voren gebracht. Wat dit nog duidelijker maakt is het gebruik van fotomateriaal tussen de hoofdstukken door.
Het verhaal brengt ook wat de problematiek in beeld van de fotografie. Wanneer is het authentiek en wanneer is het in scene gezet. Het op het verkeerde been zetten van de kijker.
De tekenstijl is redelijk minimalistisch. Niets staat in beeld dat er niet moet staan. En alles dat in beeld staat heeft een betekenis voor het verhaal.
Conclusie
Een prachtige graphic novel met een stukje geschiedenis dat perfect aanduid wat kan gebeuren als we geen zorg dragen voor onze natuur. En dat deze geschiedenis echt gebeurt, is wordt gestaafd met het toevoegen van foto’s tussen de hoofdstukken en een dossier op het einde van het boek met nog extra informatie. Zeer interessant gebracht.
October 24, 2021
Wat een prentenboek en een stripboek met elkaar gemeen hebben is dat ze hun verhaal via tekst en beeld vertellen. Negeer één van de elementen en het verhaal zal niet compleet zijn. Het beeld vult de tekst aan of - in bijzondere gevallen - contrasteert het om een andere boodschap te communiceren, en de tekst biedt uitleg voor wat de lezer op de illustraties ziet.
Het lezen van een dergelijk verhaal vraagt daarom net iets meer van de lezer, maar het voegt ook iets heel bijzonders toe. Want wat de illustraties in Dagen van Zand toevoegen, zou het woord niet alleen kunnen.
In een gecombineerd verhaal van fictie en non-fictie vertelt Aimee de Jongh het verhaal van de jonge fotograaf John Clark wie in 1937 de taak krijgt om de zogenaamde ’Dust Bowl’ te documenteren. Een periode van droogte en stofstormen teistert de bewoners van prairievlakten in Amerika, het is moeilijk om aan eten te komen en de stof zorgt voor ziektes en dood.
Hoewel John Clark in de eerste instantie intens gelooft in zijn werk, dat de foto’s zullen helpen, begint er gedurende het boek iets te steken. Naarmate hij dieper in het stof van de Dust Bowl verzonken raakt, en de mensen achter het nieuws leert kennen, ontstaan er steeds meer vragen. Kunnen foto’s wel echt mensenleed vastleggen, en is er niet iets veel groters nodig om deze mensen echt te helpen?
Vooral de verstikkende beelden van de stofstormen, waar het stof de bladzijdes opwaait en zorgt voor onmenselijke duisternis, maken indruk. Net als de gezichten van de mensen die Aimee de Jongh in haar boek tot leven roept zullen raken. Mensen die vastzitten tussen beter weten en compleet vastzitten. Vluchten is nodig, maar ook zo lastig.
Met bijna 300 bladzijdes raak je makkelijk verdwaald in dit boek, een sober verhaal over de strijd tegen het klimaat; gereflecteerd in de aardetinten die De Jongh hanteert in haar illustraties. De Dust Bowl duurde geen leven lang, toch weet de lezer na het lezen dat klimaatverandering nooit ver weg. Dit is geen fictie. Net als de strijd om te overleven nog dagelijks wordt gestreden in onze wereld.
Een ijzersterk boek, grote aanrader.
Het lezen van een dergelijk verhaal vraagt daarom net iets meer van de lezer, maar het voegt ook iets heel bijzonders toe. Want wat de illustraties in Dagen van Zand toevoegen, zou het woord niet alleen kunnen.
In een gecombineerd verhaal van fictie en non-fictie vertelt Aimee de Jongh het verhaal van de jonge fotograaf John Clark wie in 1937 de taak krijgt om de zogenaamde ’Dust Bowl’ te documenteren. Een periode van droogte en stofstormen teistert de bewoners van prairievlakten in Amerika, het is moeilijk om aan eten te komen en de stof zorgt voor ziektes en dood.
Hoewel John Clark in de eerste instantie intens gelooft in zijn werk, dat de foto’s zullen helpen, begint er gedurende het boek iets te steken. Naarmate hij dieper in het stof van de Dust Bowl verzonken raakt, en de mensen achter het nieuws leert kennen, ontstaan er steeds meer vragen. Kunnen foto’s wel echt mensenleed vastleggen, en is er niet iets veel groters nodig om deze mensen echt te helpen?
Vooral de verstikkende beelden van de stofstormen, waar het stof de bladzijdes opwaait en zorgt voor onmenselijke duisternis, maken indruk. Net als de gezichten van de mensen die Aimee de Jongh in haar boek tot leven roept zullen raken. Mensen die vastzitten tussen beter weten en compleet vastzitten. Vluchten is nodig, maar ook zo lastig.
Met bijna 300 bladzijdes raak je makkelijk verdwaald in dit boek, een sober verhaal over de strijd tegen het klimaat; gereflecteerd in de aardetinten die De Jongh hanteert in haar illustraties. De Dust Bowl duurde geen leven lang, toch weet de lezer na het lezen dat klimaatverandering nooit ver weg. Dit is geen fictie. Net als de strijd om te overleven nog dagelijks wordt gestreden in onze wereld.
Een ijzersterk boek, grote aanrader.
December 31, 2023
Set in 1937, John Clark is a talented young photographer who is employed by the Farm Security Administration to document life in Oklahoma and the horrible Dust Bowl that is destroying the region. He is given a script of what to look for, so he travels to the barren state and diligently begins photographing what the FSA wants. But he doesn’t take into account the dignity of the people, and he realizes he is insulting many people and the pictures don’t tell the exact truth of the matter. He then meets Betty, a pregnant widow living with her extended family, and he instantly falls in love with the resilient young woman with eyes like oceans. Temporarily staying in a motel, he endures the dust storms and gets to know the locals. The story ends heartbreakingly, as John endures himself the anguish that many people faced.
Surprisingly, the author and illustrator Aimée de Jongh is from the Netherlands, as she captured an iconic time in America’s history so well. Still, she did her research with a trip to Oklahoma and visits to the Library of Congress and other history organizations. Thus her illustrations really captured the environmental devastation that was affecting Oklahoma and some surrounding states. Colored in sepia tones, with a mix of panel placements, readers will really get a sense of the era and people. There were some lovely full-page illustrations. I appreciated that reprints of real photographs taken during the Dust Bowl by FSA photographers Dorothea Lange, Walker Evans, and Arthur Rothstein are included throughout the book.
I actually read this book last year when I was part of the 2022 Best Graphic Novels for Adults Committee through the American Library Association. It made our Top 10 list, so I was determined to make sure I reviewed it before this year ended. This historical fiction gives a nuanced view of a devastating time for many American families, and its evocative illustrations bring the late 1930s to life.
This review can also be found on my blog: https://graphicnovelty2.com/2023/12/2...
Surprisingly, the author and illustrator Aimée de Jongh is from the Netherlands, as she captured an iconic time in America’s history so well. Still, she did her research with a trip to Oklahoma and visits to the Library of Congress and other history organizations. Thus her illustrations really captured the environmental devastation that was affecting Oklahoma and some surrounding states. Colored in sepia tones, with a mix of panel placements, readers will really get a sense of the era and people. There were some lovely full-page illustrations. I appreciated that reprints of real photographs taken during the Dust Bowl by FSA photographers Dorothea Lange, Walker Evans, and Arthur Rothstein are included throughout the book.
I actually read this book last year when I was part of the 2022 Best Graphic Novels for Adults Committee through the American Library Association. It made our Top 10 list, so I was determined to make sure I reviewed it before this year ended. This historical fiction gives a nuanced view of a devastating time for many American families, and its evocative illustrations bring the late 1930s to life.
This review can also be found on my blog: https://graphicnovelty2.com/2023/12/2...
April 5, 2022
I ovo je sasvim solidan strip.
Odolevam ... :) ... mada sam u napasti sam da stavim 5 ⭐️ .
Edukativan, lepo nacrtan, scenario koherentan, dužina optimalna, a dokumentarna građa odlično uklopljena u celinu.
Tema: ‘dust bowl’ sudbine.
Fali jedino Woody Guthrie sa svojim ‘on topic’ baladama pa da čas istorije bude kompletan.
Preporučljivo svima koje brine pitanje posledica koincidiranja klimatskih promena i ekološkog nemara uzrokovanog ljudskim ponašanjem.
Odolevam ... :) ... mada sam u napasti sam da stavim 5 ⭐️ .
Edukativan, lepo nacrtan, scenario koherentan, dužina optimalna, a dokumentarna građa odlično uklopljena u celinu.
Tema: ‘dust bowl’ sudbine.
Fali jedino Woody Guthrie sa svojim ‘on topic’ baladama pa da čas istorije bude kompletan.
Preporučljivo svima koje brine pitanje posledica koincidiranja klimatskih promena i ekološkog nemara uzrokovanog ljudskim ponašanjem.
March 29, 2023
Wooooow wat een ijzersterke graphic novel! Prachtig getekend en ontroerend.
August 8, 2022
Prachtige illustraties, heel sfeervol en ik houd van de mix van fictie/non-fictie, de zwart-witfoto's en de tekeningen, de verwijzingen naar de klimaatcrisis nu op het einde (waardoor het ook actueel wordt) en de research en uitleg op het einde. Goede reflecties over de waarde van kunst/fotografie, wat écht belangrijk is en wat de waarde is van waarheid. Het verhaal zelf zat ook prima in elkaar, maar ik had het gevoel dat daar nog net wat meer uit gehaald had kunnen worden.
Dit is zo'n boek waarbij ik eindeloos kan twijfelen: 4,5 of 5, 4,5 of 5... Toch wel 5 sterren.
Dit is zo'n boek waarbij ik eindeloos kan twijfelen: 4,5 of 5, 4,5 of 5... Toch wel 5 sterren.
September 20, 2024
Wat een prachtig boek! Ontzettend mooi kleurgebruik, zeer sfeervol. Ik kon bijna de warmte en de droogte voelen en hield mijn adem soms onbewust in wanneer er een stofstorm kwam. Ik vind de tekenstijl ook prettig, de emoties op de gezichten heel goed uitgebeeld, de karakters waren interessant en ze voelde realistisch. En gewoon een prachtig verhaal. En wat een mooi einde…
—————————
(Ik gebruik hieronder witregels om aan te geven dat de tekst in een nieuwe tekstballon staat)
Citaat:
Ik leerde al snel dat zand en stof verschillende dingen zijn. Zand heeft gewicht en massa. De korrels glijden één voor één door je vingers heen.
Stof is echter zo fijn, dat je een enkel stofdeeltje niet met het blote oog kunt zien.
Stof voelt vreemd genoeg als … water.
Geen wonder dat dit landschap lijkt op een oceaan, met rimpelingen en golven.
Voor de mensen hier, maakt het niet uit wat het is. Ze moeten met beide leven:
Nachten van stof …
… en dagen van zand.
—————————
(Ik gebruik hieronder witregels om aan te geven dat de tekst in een nieuwe tekstballon staat)
Citaat:
Ik leerde al snel dat zand en stof verschillende dingen zijn. Zand heeft gewicht en massa. De korrels glijden één voor één door je vingers heen.
Stof is echter zo fijn, dat je een enkel stofdeeltje niet met het blote oog kunt zien.
Stof voelt vreemd genoeg als … water.
Geen wonder dat dit landschap lijkt op een oceaan, met rimpelingen en golven.
Voor de mensen hier, maakt het niet uit wat het is. Ze moeten met beide leven:
Nachten van stof …
… en dagen van zand.
January 3, 2024
Prachtig! Het zand spat van de bladzijdes af. De echte foto’s die ook zijn geplaatst zorgen voor besef dat deze verschrikking echt heeft plaatsgevonden en het dossier op het eind zorgt voor verdieping.
Read
September 4, 20249 de 10*
Opinião:
https://abibliotecadajoao.blogspot.co...
Opinião:
https://abibliotecadajoao.blogspot.co...
October 26, 2022
Gorgeous art on big pages give Days of Sand the feel of an "important" read, but the actual character work undercuts some of the pathos. We follow John Clark into the Dust Bowl on a photography assignment - he's supposed to capture certain images that'll help influence readers in Washington DC to do something about the crisis.
John's excited to have any work in the midst of the Great Depression, so he tackles the assignment with energy. That energy begins to dissipate, though, as he comes to understand that there are people behind each photograph and that photographs sometimes leave out important facts. That's kind of the crux of Days of Sand: John's rejection of photography as a fool's endeavor.
But like... why? If not photography, what then? I think we're supposed to assume John becomes a writer instead of a photographer, but it's odd for a book that glorifies the photographers of the FSA to have the main character turn against photography.
Issues aside, Days of Sand is well paced, engaging, and beautiful, so it's well worth a read even if the conclusion is a bit off. The non-fiction material at the end is also fascinating.
John's excited to have any work in the midst of the Great Depression, so he tackles the assignment with energy. That energy begins to dissipate, though, as he comes to understand that there are people behind each photograph and that photographs sometimes leave out important facts. That's kind of the crux of Days of Sand: John's rejection of photography as a fool's endeavor.
But like... why? If not photography, what then? I think we're supposed to assume John becomes a writer instead of a photographer, but it's odd for a book that glorifies the photographers of the FSA to have the main character turn against photography.
Issues aside, Days of Sand is well paced, engaging, and beautiful, so it's well worth a read even if the conclusion is a bit off. The non-fiction material at the end is also fascinating.
August 15, 2023
The concept is quite good. Mixed media showing existing photographs interspersed with the historical fiction of John, a photographer who lands a job with the goal of showing people in the country what life in the dust bowl is like, during the depression.
It does work as a book, and has a serviceable plot. But it is still fairly reductive and ironically centres someone with a very mundane story to capture something intricate. His character arc doesn’t do much at all to disabuse this either. Nor this rumination on the macro art of photography. The art itself is fine but feels like a strange pair with the subject matter. It’s a bit too cartoony, and John himself looks about twelve years old. It all felt a little too incongruent for me to really get into it.
But I actually only picked this up for the Eisner nomination regardless. I like to keep up with what is considered the best from multiple sources.
It does work as a book, and has a serviceable plot. But it is still fairly reductive and ironically centres someone with a very mundane story to capture something intricate. His character arc doesn’t do much at all to disabuse this either. Nor this rumination on the macro art of photography. The art itself is fine but feels like a strange pair with the subject matter. It’s a bit too cartoony, and John himself looks about twelve years old. It all felt a little too incongruent for me to really get into it.
But I actually only picked this up for the Eisner nomination regardless. I like to keep up with what is considered the best from multiple sources.
August 15, 2021
Prachtige tekeningen, bijna elke tekening is het waard om in te lijsten en op de muur te hangen. Het verhaal is interessant, maar mist voor mijn gevoel helaas diepgang en een goede verhaalboog. Je wordt meer op afstand gehouden ipv dat je erin gezogen wordt. Dat kan deels ook liggen aan de gezichtsuitdrukkingen, die voor mijn gevoel De Jongh's zwakke punt zijn.
Veel geleerd over de Dust Bowl.... Wat een verschrikkelijke situatie en alleen maar heftiger om te denken dat dit door klimaatverandering weer plaats zou kunnen vinden....
Veel geleerd over de Dust Bowl.... Wat een verschrikkelijke situatie en alleen maar heftiger om te denken dat dit door klimaatverandering weer plaats zou kunnen vinden....
September 9, 2021
Het gebeurt niet vaak dat ik een traan kort laten om een strip maar deze presteert het.
Het verhaal gaat over een fotograaf uit New York die tijdens de grote depressie wordt ingehuurd om de Dustbowl (een decennium aan stofstormen) in beeld te brengen. Wat volgt is een tragisch verhaal vol verstilde, filmische beelden van verlies en uitzichtloosheid. Er is dialoog maat juist de sterkste momenten ervaar je zonder. Machtig mooie illustraties met een ijzersterk kleurenpalet en veel, en altijd scherpe detritus die regelmatig zelfs buiten de kaders springt
Lees dit boek.
Het verhaal gaat over een fotograaf uit New York die tijdens de grote depressie wordt ingehuurd om de Dustbowl (een decennium aan stofstormen) in beeld te brengen. Wat volgt is een tragisch verhaal vol verstilde, filmische beelden van verlies en uitzichtloosheid. Er is dialoog maat juist de sterkste momenten ervaar je zonder. Machtig mooie illustraties met een ijzersterk kleurenpalet en veel, en altijd scherpe detritus die regelmatig zelfs buiten de kaders springt
Lees dit boek.
May 28, 2023
Rating - 5 stars for the illustrations, 2 stars for the story.
United States, 1937, middle of the Great Depression. This graphic novel centers around a 22 year old photographer sent to document the Dust Bowl calamity in order to educate the public as to the plight of the farmers.
The book is a large and wonderfully illustrated, and would be good introduction to readers not familiar with the Dust Bowl.
United States, 1937, middle of the Great Depression. This graphic novel centers around a 22 year old photographer sent to document the Dust Bowl calamity in order to educate the public as to the plight of the farmers.
The book is a large and wonderfully illustrated, and would be good introduction to readers not familiar with the Dust Bowl.
October 27, 2021
Un roman graphique absolument magnifique qui, avec ses illustrations sublimes, nous plonge complètement au milieu de la Grande Dépression et du Dust Bowl. C'est très fort émotionnellement, et ça donne envie de se replonger dans les livres de Steinbeck. Une grande réussite.
June 25, 2024
Espetaculares desenhos e história, baseada numa situação real, a seca no dust bowl dos Estados Unidos da América nos anos 30, a época da grande depressão. Um fotógrafo contratado pela agência governamental da agricultura para documentar a seca, envolve-se demasiado com o seu objeto e acaba por se enterrar na areia (mentira, só muda de vida 😅). O livro provoca reflexões sobre a verdade e a mentira das imagens na época, e hoje em dia faz ainda mais sentido refletir, com a inteligência artificial. E por outro lado, a exploração insaciável do planeta pelo homem… tudo bons exemplos com os quais podíamos ter aprendido, mas não.
July 5, 2024
4,5
Novela gráfica que cuenta la historia a través de los ojos de John Clark, un joven fotógrafo que es enviado a Oklahoma para que a través de sus fotografías muestre las terribles circunstancias del “Dust Bowl”, la gran sequía, el momento de la gran Depresión, y que reciban ayuda por parte del Gobierno.
.
Cuanto más tiempo pasa allí y más personas conoce, más difícil es acabar su trabajo, los más pobres y los que no pudieron irse afrontaron miles de dificultades, imagínate ahogarte literalmente por la arena…
.
Cada capítulo comienza con una foto real de la época, y las imágenes son más que impresionantes, el trabajo de De Jongh es increíble, bien ilustrada y perfectamente investigada que hará que se te encoja el corazón
Novela gráfica que cuenta la historia a través de los ojos de John Clark, un joven fotógrafo que es enviado a Oklahoma para que a través de sus fotografías muestre las terribles circunstancias del “Dust Bowl”, la gran sequía, el momento de la gran Depresión, y que reciban ayuda por parte del Gobierno.
.
Cuanto más tiempo pasa allí y más personas conoce, más difícil es acabar su trabajo, los más pobres y los que no pudieron irse afrontaron miles de dificultades, imagínate ahogarte literalmente por la arena…
.
Cada capítulo comienza con una foto real de la época, y las imágenes son más que impresionantes, el trabajo de De Jongh es increíble, bien ilustrada y perfectamente investigada que hará que se te encoja el corazón
March 31, 2023
Une BD qui raconte l'enfer de l'Ouest de l'Oklahoma où des tempêtes de poussières balaient une région où les habitants se battent contre cet ennemi invincible pour survivre. J'avais connaissance de ce phénomène par le roman The Grapes of Wrath de John Steinbeck, et la puissance du dessin m'a permis de mieux en comprendre l'ampleur !
January 12, 2022
erg van genoten, heel aangrijpend
lees over de Dust Bowl ook vooral The Four Winds van Kristin Hannah
lees over de Dust Bowl ook vooral The Four Winds van Kristin Hannah
May 8, 2024
reportage dalla fine del mondo. ho tossito alla fine.
July 5, 2021
Erg mooie graphic novel over een fotograaf uit New York die foto's gaat maken in Oklahama tijdens de "dust bowl" periode.
June 23, 2021
Ik heb al vaker de loftrompet gestoken over graphic novels, omdat ze fictie in het algemeen en soms de literatuur in het bijzonder veel te bieden hebben. Dat is ook weer het geval met “dagen van zand”. Wat leest het als een gelaagde roman. De Jongh schept een realistisch en aangrijpend verhaal waarin de hoofdpersoon dezelfde zoektocht doormaakt als de auteur. Wanneer doe je recht aan de werkelijkheid? Door h’m zo realistisch mogelijk te beschrijven/tekenen (“een plaatje zegt immers meer dan 1000 woorden”) of ligt het genuanceerder? Jammer dat De Jongh er niet nog 300 bladzijden bij maakte om diezelfde gelaagdheid ook in haar hoofdpersonage te stoppen. En de titel valt me ook wat vlakjes uit. Maar dat is wellicht alleen omdat ik als lezer niet genoeg kan krijgen van het visuele geweld dat ze tentoonspreidt. Lezen met z’n allen, ze verdient het.
Displaying 1 - 30 of 341 reviews