فرشاد's Reviews > 2016 on Goodreads

اعتراف خاموش ژان ژاک روسو وار من

گودریدز و کتاب ها،
یه تعداد ناقابل خوندم ) بد نبود. میشد همینا رو هم نخوند )

بهترین ترجمه
هیچ ترجمه ای نبود که خوشم بیاد.

بدترین ترجمه
افسانه سیزیف رو با همه ترجمه های موجود خوندم. نتیجه این بود که فهمیدم هیچ مترجم ایرانی این کتاب رو نفهمیده.


گودریدز و آرزو
دلم یه ماشین تحریر کلاسیک نو میخواد. بجز اون، جهان به تمامی، زمین و زمان به تمامی و آسمان به تمامی.


گودریدز و نگفته ها
شبا قبل از خواب چایی میخورم و بیسکویت، این روزا اما فکرم میره سمت آدمایی که روزهاس چیزی نخوردن. و حتما سردشون هم هست حالا که بارون هم میاد. اینو نوشتم تا لاله سوخته به یاد آرد باز

یکی پرسید بهترین کتابی که توی عمرت خوندی چی بود؟
گفتم بذار فرض کنم بهترین کتاب عمرم رو هنوز نخوندم.

یکی پرسید، توی گودریدز چه خبره؟
گفتم این جا، جنبش شاید، اما جمنده ای در کار نیست زیاد.

یکی پرسید چرا اومدی گودریدز؟ مگه چشه بیرون؟
گفتم دو سال پیش اومدم تا به کسالت زرد تابستان پناه بیارم. شاید بخندد مردم بی لبخند.

یکی پرسید، افسرده ام، باید چه کرد؟
گفتم بیخیال باش داداش، زندگیتو بکن.
باز پرسید افسرده ام. چه باید کرد؟
گفتم انسان یعنی بقولی همون وظیفه، تجسد وظیفه، یعنی تنهایی، تنهایی عریان، و توان غمناک تحمل تنهائی،
گفتم انسان یعنی جهان رو به قدر وسعت و همت و فرصت خودت معنا ببخشی، حالا که زنده ای، بازیتو بکن. گلتو بزن. خوشحالی بعد گلت رو ابداع کن.

یکی پرسید کسایی که کتاب نمیخونن رو دیدی؟ چرا اونا شادن ما غمگین؟ چرا هر کی میخونه داغون میشه؟
گفتم اولا جمع نبند! من غمگینم؟
گفت نه!
گفتم مردگان، در شب خویش، از مشاهده بی بهره میمانند. گفتم دلت میخواد از مشاهده بی بهره باشی؟ گفت نه. گفتم پس هر جوری شده نذار امید در تو بمیره، ادامه بده تا ببینیم سحر چه زاید باز )

یکی پرسید نظرت درباره زندگی چیه؟
گفتم ما نیز زندگی را دوست داریم انگاه که برایمان میسر باشد. محمود درویش

یکی پرسید معنی زندگی تو چیه؟
گفتم تصور کن دریای خون متلاطم معلق در هوا!
گفت خب.
گفتم: خب من دارم توش شنا میکنم )

یکی پرسید تا حالا عاشق شدی؟
گفتم: ما نیز - روزگاری - آری، آری ما نیز روزگاری )

سخت ترین سوالی که امسال گرفتم
نیما، زیر یکی از ریویو هام نوشته بود، گیرم که خوندی، دیگه چرا ریویو مینویسی؟
دیدم راست میگه، رفتم توجیه کنم گفتم مینویسم چون ضرورت نوشتن رو در خودم حس میکنم، و توی دلم به خودم گفتم چرت نگو عزیزم. ولی مینویسم چون حس میکنم زیباتره. یکی گفت مینویسی چون نیاز به نمایش داری. گفتم اینم میشه )

یکی پرسید آدم چطور آدم میشه؟
گفتم بستگی داره چند بار مرده باشه. بعد از شکست عشقی، آدم میمیره، بعدش یه آدم جدید. ولی فقط با عشق نیست. گفتم من تا بحال چهار بار مردم. آخرین ‌ش با خوندن یه جمله از نیچه بود که فرو ریخت همه فلسفه ای که ساخته بودم.

یکی گفت انسان رو در یک کلمه تعریف کن.
گفتم اراده.

یکی گفت دوهزار تا دوست داری. واسه چیته؟
هر دوست، به نظرم امکانی برای مکاشفه س، هر دوست، ضربه چکشی است که به میخی میکوبه که به مرزهای هستی ضربه میزنه. ینی افق دانایی ت رو جابجا میکنه خلاصه.( جمله قشنگی گفتم )

یکی گفت احساس الانت چیه؟
گفتم آرامش مطلق. امسال هم همچون پارسال حتا یک ثانیه هم دچار استرس نشدم. با ��ین که زندگی سخت بود ولی هیچ لحظه ای دلم نلرزید و کسی رو بیش از خودم قبول نداشتم ) سه سال پیاپی که پرم از آرامش و خوشبختی )


یکی گفت آگه خدا تو رو خلق نمیکرد تو هیچ بودی!
گفتم اولا نظر لطفتونه، ثانیا خدا برای خدا بودنش به ما نیاز داشت. ولی ما برای زنده بودن به خدا نیاز نداشتیم. اگرم منتی باشه، از سمت ماست نه خدا ) ثالثاً آگه خدا یا طبیعت من رو نمی آفرید توی تخیل خودم یه دنیای بهتر با یه طبیعت زیباتر و خاص تر خلق میکردم. چونان که التهاب بیان سراب را )

یکی پرسید چرا عکس نمیذاری؟
اومدم بگم هیچ عکسی نیست که بتونه منو توصیف کنه، دیدم خیلی نیچه وار و کهنه س، ( با احترام به نیچه و فلسفه تأویل و هرمنوتیکش که هرگز نفهمید نه تنها عکسش بلکه نوشته هاش و کتاب هاش و حتی خودش هم نمیتونه خودشو توصیف کنه ). ولی جوابش ساده س، عکس نمیگیرم به چند دلیل. اول دوربین با کیفیت ندارم. دوم سیگار برگ ندارم. سوم حس خوش عکسی نمیکنم. چهارم هم این که نمیخوام تصور شما رو خراب کنم )

یکی پرسید تفریحت چیه.
من درس میخونم بیشتر، وقتی درس نخونم کتاب میخونم. هیچ چیز رو هم به اندازه فوتسال و بازی رئال مادرید و لوکا مودریچ دوست ندارم. از بین رونالدو و مسی هم خودمو انتخاب میکنم. کتاب رو هم از سر لذت نمیخونم. همون اول آرزو میکنم کاش صفحه آخر بودم. تفریح دیگم اینه که بیکار که میشم و تنها با خودم حرف میزنم. مسائل رو تحلیل میکنم. تز فلسفی میدم و فکر میکنم که دنیا توی شیش هزار سال دیگه چه فرم و محتوایی داره. آگه داره. یه دوست خوب دارم که باهاش بحث سیاسی و ایدئولوژیک میکنم و اغلب اوقات هم حسشو ندارم. چایی نبات هم دوست دارم. نوشتن رو هم دوست دارم.

یکی پرسید توی رویای خودت، خودت رو چی تصور میکنی؟
گفتم رهبر دنیا. من روزی نیم ساعت برای جهانیان سخنرانی میکنم و خط مشی بهشون میدم )
اگرم یه روز نتونم، شب خوابشو میبینم )

سبک موسیقی و فیلم.
بتهوون رو دوست دارم و ریچارد واگنر. آگه این دو تا نبودن، موزارت و شاستاکوویچ هم خوب بودن. تروی رو صد بار دیدم. دوئل از اسپیلبرگ رو هزار بار، سنتوری رو هم زیاد، ولی کلا سینما رو نسبت به ادبیات، علیل میدونم. یه رمان رو میتونم با لااقل ده تا تصور و تخیل مختلف بخونم. ولی سینما میخواد بهت یه تصویر خاص بده. تخیلت رو کور میکنه. من به موقعیت دوربین اعتراض دارم ) من آزادی رو دوست دارم.

یکی پرسید از کی الهام گرفتی امسال؟
از نیچه، ولی آگه نیچه زنده بود، میتونست از افکار من الهام بگیره )

یکی پرسید دلت میخواد چه کتابایی بخونی؟
صادقانه بگم که دلم نمیخواد کتاب بخونم. تنها چیزی که هنوز نتونستم بهش بی تفاوت بشم اینه که یه کتاب بخرم و نخونمش. خوندنش هم برام مثل زهره. بقول نیچه کتاب خواندن کاری شرم اور است..

یکی پرسید به کدوم سمت پیش میریم؟
جواب دادم به سمت سقوط.
پرسید به آینده امیدواری؟
صادقانه بگم، نه. لااقل هشتاد سال از جامعه بودن فاصله داریم. توی توهمیم هنوز.

آوانگارد ترین حرکت سال
اول استتوس اخیر جناب افشار که خشم خدایان رو بر انگیخت ) تبریک میگم افشار جان )
دوم حرکت نون عزیز، که که علاوه بر خشم حضار, ترس خودش رو هم برانگیخت و البته باعث شد چند تا انفالو داشته باشه )

جالب ترین پیامی که امسال داشتم.
یکی مسج داده بود که آگه تا صد سال دیگه هم لایکم کنی، لایکت نخواهم کرد )
جواب ندادم بهش )

یکی پیام داد ناراحتم.
گفتم چرا؟
گفت چون لایک هام کمه)
رفتم دو تا ریویوش رو لایک کردم.
ده دقیقه بعد پیام داد که ای بمیرید همتون که کامنت نمیذارید)

شادترین اتفاق امسال
حدود هزارتا دوست محشر پیدا کردم اینجا امسال


آنفالو ها و آنفرندها
اولین آنفرند امسالم از طرف دوست بود. یه روز دنبال یه امضا بودم برای حرکت مدنی، از بین شصت چهل نفری که میشناسم فقط یکی امضا کرد. بقیه سکوت. اومدم دیدم مجله های همشهری رو از سایت حذف کردن و چندتا یی ناراحت بودن. یجا نوشتم که بابا این منش دموکراسی وار نیست. ولی خب دوست ظاهرا به دل گرفت. منم معذرت خواهی نکردم. ولی حالا از همین جا میگم، آگه ناراحت شدی، ببخش من رو. دل شکسته بودم اون روز )

دومین آنفرند از سمت معشوقه از یاد نرفته بود.
ولی خب جانا، تو آنفرند کرده هم خوبی )

یکی دیگه هم گفت بی‌معرفتی. و همین )

سال آینده
هیچ برنامه‌ای ندارم. دلم میخواد دو سه ماه چیزی نخونم.

بدترین کتابی که خوندم
جانانه شعر و جان زیبا از استاد اسماعیل خویی ) معذرت ولی واقعا بد بود )

گودریدز و زندگی
امسال یکبار تا استانه مرگ پیش رفتم. موقعیتی بود که شاید دیگه همه چیز تموم میشد . ولی خب هنوز زنده ام. دیدگاهم نسبت به قبل از اون اتفاق خیلی تغییر کرد. مدل کتاب خوندنم هم تغییر کرد. و مدل فکر کردنم.

گودریدز و اثرات
لاغر شدم امسال، بخاطر گودریدز، خدایا مپسند.

گودریدز و حقیقت
اینجا هیچکس حالش خوب نیست. گول نارنجیا و سرخیا رو نخورید )

پیشنهاد کتاب
خودخواه تر از اونی هستم که کتاب های خوب رو به کسی معرفی کنم ) آگه یه وقت چیزی پیشنهاد کردم بدونین خیلی مزخرف بوده )

تئاتر و سینما
برای سومین سال متوالی سینما نرفتم. کنسرت هم نرفتم. موزه هم نرفتم. فقط یه بار رفتم پارک شهر، برای فلامینگو ها دست تکون دادم، همشون یه لنگه پا خواب بودن. سوت یواش زدم یکیشون یه چششو باز کرد. برگشتنی از کنار سنگلج رد شدم. دیدم شلوغه، آقاهه گفت برو داخل نمایش آزاده. نرفتم ) ولی خب حرف اون آقا رو قبول دارم. نمایش آزاده )

برای آینده
هنوز پرواز در تداوم است...

برای آینده
ماه پشت ابر نمی مونه...

پی نوشت
از همه دوستان گودریدز ممنون و از همه چیزهای خوب یاد گرفتم. هر روز اینجا دیدم رو به جهان تغییر داد. مطلبی که نوشتم رو جدی نگیرید. خواستم یه چیزی بنویسم ولی یچیز دیگه از اب در اومد.
اونی که مشخصه اینه که راه باز هست تا نتیجه هر کتابی رو که میخونی نشون بدی.
بودن در اینجا برای من حسی از افتخار رو به همراه داشت. و داره . هر دوستی چراغی از اینده رو برای من روشن کرد و هر نقدی که خوندم من رو از بخشی از تاریکی و ظلمت بیرون کشید.
زندگی هنوز ادامه داره و راه سخت و ناهموار. سپاس از همه دوستان که من رو تنها نگذاشتند. و باعث شدن حس کنم که زندگی همچنان زیباست.