What do you think?
Rate this book
Defterdar: Evlat Katli İçin El Kitabı
“Bir serum şişesinin hayatındaki en önemli şey ne olabilir? Bir insanın?”
Mahalleler, evler, odalar; eski fotoğraflardan yükselen fısıltılar, mektuplara sıkıştırılan suskunluklar, kasaba garajlarında unutulmuş kederler ve hevesler; beş vakitler, bir vakitler, birbirine karışan kaderler, birbirini bileyen diller... Günümüz öykücülüğünün öncü yazarlarından İlhan Durusel, duyduğu gibi anlatıyor öykülerini; yazı'nın bilinen imkânlarının ve mümkünlerinin ötesinde bambaşka pencereler aralıyor okuruna unutmak ve hatırlamak için.
Başka şeylerin kökeni, sebebi Memedali'ymiş der rivayetler. O var diye varmış bazı şeyler. Küfesiz hamallık, çorbayı kaşıksız, ekmek bana bana bitirmek, kaldırımda elle lağım kazmak. Bizim vazifemiz de bize bunları veren Memedali'ye rahat çalışması için biraz yer açmak. Memedali'nin çalışkanlığını Tanrı'ya bildirmek de bizim işimiz. Tanrı'nın işi bu dünyayı, bu dünyanın bayat ekmeğini, yavan tulumba suyunu, kazan dolusu kelle-paça çorbasını, lağımı, molozu, kömür küfelerini, ticari buzdolaplarını, sanayi tüplerini, nemli talaşı, çimento torbalarını, şeker çuvalını ve pamuk hararlarını yarattığı için bir Memedali'ye bir bize bakıp gururlanmak.
Mahalleler, evler, odalar; eski fotoğraflardan yükselen fısıltılar, mektuplara sıkıştırılan suskunluklar, kasaba garajlarında unutulmuş kederler ve hevesler; beş vakitler, bir vakitler, birbirine karışan kaderler, birbirini bileyen diller... Günümüz öykücülüğünün öncü yazarlarından İlhan Durusel, duyduğu gibi anlatıyor öykülerini; yazı'nın bilinen imkânlarının ve mümkünlerinin ötesinde bambaşka pencereler aralıyor okuruna unutmak ve hatırlamak için.
Başka şeylerin kökeni, sebebi Memedali'ymiş der rivayetler. O var diye varmış bazı şeyler. Küfesiz hamallık, çorbayı kaşıksız, ekmek bana bana bitirmek, kaldırımda elle lağım kazmak. Bizim vazifemiz de bize bunları veren Memedali'ye rahat çalışması için biraz yer açmak. Memedali'nin çalışkanlığını Tanrı'ya bildirmek de bizim işimiz. Tanrı'nın işi bu dünyayı, bu dünyanın bayat ekmeğini, yavan tulumba suyunu, kazan dolusu kelle-paça çorbasını, lağımı, molozu, kömür küfelerini, ticari buzdolaplarını, sanayi tüplerini, nemli talaşı, çimento torbalarını, şeker çuvalını ve pamuk hararlarını yarattığı için bir Memedali'ye bir bize bakıp gururlanmak.
164 pages, Paperback
First published July 20, 2018
About the author
İlhan Durusel
15 books1 follower 1965’te Ayvalık’ta doğdu. Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü bitirdi, edebiyat öğretmenliği yaptı (1988-94). 1994’ten beri eşi Franceska ve oğulları Deniz’le birlikte Pennsylvania’da yaşıyor, Lehigh Üniversitesi Kütüphanesi'nde arşiv ve nadir kitaplar bölümünde çalışıyor.
Öykü, şiir ve yazılarından bazıları Sombahar, Cumhuriyet Kitap, Kitap-lık ve Mesele dergilerinde, bir öyküsü Kanada’da çıkan edebiyat dergisi Descant’in Türkiye seçkisinde yayımlandı.
Öykü, şiir ve yazılarından bazıları Sombahar, Cumhuriyet Kitap, Kitap-lık ve Mesele dergilerinde, bir öyküsü Kanada’da çıkan edebiyat dergisi Descant’in Türkiye seçkisinde yayımlandı.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 3 of 3 reviews
November 29, 2019
There is a recent trend in postmodern Turkish literature. Stories revolve around pseudo-historical places/times/characters with vague references to real history. These stories abound in peculiar and weird types/characters, obscure knowledges/books/recipes, and self-mockery about Turkish culture. Authors oscillate between lamenting the lack of a tradition or canon, i. e. a literary grounding like in the West; and celebrating the non-western carnival, the irrational, and the non-linear. This style is, to me, a degeneration of Orhan Pamuk's in depth re-construction/critique/assessment/valuation of Turkish history/literature through reflexive fiction. This degeneration is already visible in Ihsan Oktay Anar, or Ali Teoman, two contemporary authors I know, who deal with similar themes, but more importantly share this same pseudo-historicism and self-mockery that is utterly apolitical, and from a literary perspective, superfluous.
Anyways, here is my formal analysis of the book, which might help our Turkish readers on Goodreads, who like the book probably without knowing why:
Six chapters are organized as notebooks, each corresponding to a different theme and a less obviously differentiated style. The name of the book, which is a shallow pun, makes sense if seen from that perspective. These are "narrow" notebooks, each devoted to a theme. Those themes then become sacrifices as the author offers his critique and revaluation about his past and Turkish literature, or his observations about literary style. Hence the subtitle that refers to filicide.
Chapter I is the ancestral past or the stock of memory. The author's past, whence stems all the following literary creation. Yet, here again, we have this weird pseudo-history and a jongleur of words, puns, etc.
Chapter II is a critique, but also a praise of late Ottoman authors. To me, this is the most sincere and strong chapter: "Milletin efendisi hasta, anliyor musunuz, diyoruz. Mujgandan olma bir adam milletin efendisi. Hace-i evvel. Halk hocasi. Babayani biri. Uzun entarili. Sinir sahibi. Ishal." It feels like a child's confrontation with his/her father, who is probably an annoying, ignorant person, but at the same time naive and sincere.
Chapter III, the literal notebook, or sketchbook, is an amalgam of literary genres, where Durusel experiments with renaissance narratives, Ancient Greek literature, pre-Islam Turkish art, late Ottoman literature, and travelogues. Again, one can see the comical encounter of Troy and Turkish small town, and the disbelief in the value of pre-Islamic literature and the triviality of scientific scholarship around it. An attitude that goes back to my observation about post-modern Turkish authors' self-derision and scientific obscurantism.
Chapter IV is a "narrow notebook," where we see short, Chekhov-Abasiyanik style stories about personal observations and yearnings in mundane settings. It seems like the title narrow refers to the brevity of the stories, and their apparent detachment from the traditional genres.
Chapter V seems to be about identity and narrative voice. Maybe that's why it is "empty"?
Chapter VI seems to be a synthesis of all previous chapters. Like a graph notebook that incorporates a "narrow, empty, memory notebooks," this one borrows from Ottoman style, and narrates personal stories against the background of Turkish culture. But yet again, despite an aptitude in constructing a dreamlike prose, I can't see any consistent engagement with an idea, argument, or a meaningful plot. These stories end up like brief, detached experiments with an unaccounted wit and playfulness.
Anyways, here is my formal analysis of the book, which might help our Turkish readers on Goodreads, who like the book probably without knowing why:
Six chapters are organized as notebooks, each corresponding to a different theme and a less obviously differentiated style. The name of the book, which is a shallow pun, makes sense if seen from that perspective. These are "narrow" notebooks, each devoted to a theme. Those themes then become sacrifices as the author offers his critique and revaluation about his past and Turkish literature, or his observations about literary style. Hence the subtitle that refers to filicide.
Chapter I is the ancestral past or the stock of memory. The author's past, whence stems all the following literary creation. Yet, here again, we have this weird pseudo-history and a jongleur of words, puns, etc.
Chapter II is a critique, but also a praise of late Ottoman authors. To me, this is the most sincere and strong chapter: "Milletin efendisi hasta, anliyor musunuz, diyoruz. Mujgandan olma bir adam milletin efendisi. Hace-i evvel. Halk hocasi. Babayani biri. Uzun entarili. Sinir sahibi. Ishal." It feels like a child's confrontation with his/her father, who is probably an annoying, ignorant person, but at the same time naive and sincere.
Chapter III, the literal notebook, or sketchbook, is an amalgam of literary genres, where Durusel experiments with renaissance narratives, Ancient Greek literature, pre-Islam Turkish art, late Ottoman literature, and travelogues. Again, one can see the comical encounter of Troy and Turkish small town, and the disbelief in the value of pre-Islamic literature and the triviality of scientific scholarship around it. An attitude that goes back to my observation about post-modern Turkish authors' self-derision and scientific obscurantism.
Chapter IV is a "narrow notebook," where we see short, Chekhov-Abasiyanik style stories about personal observations and yearnings in mundane settings. It seems like the title narrow refers to the brevity of the stories, and their apparent detachment from the traditional genres.
Chapter V seems to be about identity and narrative voice. Maybe that's why it is "empty"?
Chapter VI seems to be a synthesis of all previous chapters. Like a graph notebook that incorporates a "narrow, empty, memory notebooks," this one borrows from Ottoman style, and narrates personal stories against the background of Turkish culture. But yet again, despite an aptitude in constructing a dreamlike prose, I can't see any consistent engagement with an idea, argument, or a meaningful plot. These stories end up like brief, detached experiments with an unaccounted wit and playfulness.
This entire review has been hidden because of spoilers.
July 15, 2020
öykü işinden anlamadığımız tescillendi...
November 6, 2023
diğer değerlendirmeye katılmadım. evet, kelime hokkabazlığı var ama "zamanında yerleşmemiş" bir kültürü yad etmektense parçalanmışlığın içkin olduğu akrabalıkları (kardeşten anneye fertten ülkeye), kaynaşamamış aralarından süzülen ışığı görmüş de yazmış bence durusel. söz onların hem köprüsü olmuş hem aralara sonsuzca dökülmüş, konduğu yerde durmamış da su gibi akmış. şair olmak istemekle şiir yazmak arasındaki gerilim mesela ya da şehir olmaya öykünüp de kendi içine kapanmış kasaba, bunların hepsi sözün bittiği yerde dilin tekrar türediği yerler olmuş. gözler görmemiş kulaklar duymamış. mecmualar basılıp unutulmuş, kitaplar yazılıp tozlanmış, dil eskidikçe hatırlanmış. ayrıca dil dedik mi durusel'inki bambaşka, ona başka bir yerden geliyor, yukarıdan bir yerden, ılık ve şeffaf. erişemiyorum da bakıyorum, seçemediğimle boğuşuyorum. ellerine sağlık
Displaying 1 - 3 of 3 reviews