What do you think?
Rate this book
Groepsfoto met dame
From Nobel Prize winner Heinrich Boll, an inventive & sardonic portrayal of the effects of the Nazi period on a group of ordinary people. Weaving together the stories of a diverse array of characters, Boll explores the often bizarre & always very human courses chosen by people attempting to survive in a world marked by political madness, absurdity & destruction. At the center of his tale is Leni Pfeiffer, a German woman whose secret romance with a Soviet prisoner of war both sustains & threatens her life. As the narrator interviews those who knew Pfeiffer, their stories come together in a dazling mosaic, rich in satire, yet hinting at the promise of a saner world.
364 pages, Hardcover
First published January 1, 1971
About the author
Heinrich Böll
607 books1,567 followersDer deutsche Schriftsteller und Übersetzer gilt als einer der bedeutendsten deutschen Autoren der Nachkriegszeit. Er schrieb Gedichte, Kurzgeschichten und Romane, von denen auch einige verfilmt wurden. Dabei setzte er sich kritisch mit der jungen Bundesrepublik auseinander. Zu seinen erfolgreichsten Werken zählen "Billard um halbzehn", "Ansichten eines Clowns" und "Gruppenbild mit Dame". Den Nobelpreis für Literatur bekam Heinrich Böll 1972; er war nach 43 Jahren der erste deutsche Schriftsteller, dem diese Auszeichnung zuteil wurde. 1974 erschien sein wohl populärstes Werk, "Die verlorene Ehre der Katharina Blum". Durch sein politisches Engagement wirkte er, gemeinsam mit seinem Freund Lew Kopelew, auf die europäische Literatur der Nachkriegszeit. Darüber hinaus arbeitete Böll gemeinsam mit seiner Frau Annemarie als Herausgeber und Übersetzer englischsprachiger Werke ins Deutsche...
Heinrich Böll became a full-time writer at the age of 30. His first novel, Der Zug war pünktlich (The Train Was on Time), was published in 1949. Many other novels, short stories, radio plays, and essay collections followed. In 1972 he received the Nobel Prize for Literature "for his writing which through its combination of a broad perspective on his time and a sensitive skill in characterization has contributed to a renewal of German literature." He was the first German-born author to receive the Nobel Prize since Hermann Hesse in 1946. His work has been translated into more than 30 languages, and he is one of Germany's most widely read authors.
Heinrich Böll became a full-time writer at the age of 30. His first novel, Der Zug war pünktlich (The Train Was on Time), was published in 1949. Many other novels, short stories, radio plays, and essay collections followed. In 1972 he received the Nobel Prize for Literature "for his writing which through its combination of a broad perspective on his time and a sensitive skill in characterization has contributed to a renewal of German literature." He was the first German-born author to receive the Nobel Prize since Hermann Hesse in 1946. His work has been translated into more than 30 languages, and he is one of Germany's most widely read authors.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 272 reviews
January 17, 2022
(Book 359 from 1001 books) - Gruppenbild mit Dame = Group Portrait With Lady, Heinrich Böll
Group Portrait with Lady is a novel by Nobel Prize winning author Heinrich Böll, published in 1971.
The novel centers around a woman named Leni, and her friends, foes, lovers, employers and others and in the end tells the stories of all these people in a small city in western Germany in the 1930's and 1940's. At the center of her struggle is her effort to prevent the demolition of her Cologne apartment building, a fight in which she is joined by a motley group of neighbors. Along with her illegitimate son, Lev, she becomes the nexus of a counter cultural group rebelling against Germany’s dehumanizing past under the Nazis ... and what looks to be an equally dehumanizing future under capitalism.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هشتم ماه آگوست سال1984میلادی
عنوان: سیمای زنی در میان جمع؛ نویسنده: هاینریش بول؛ مترجم مرتضی کلانتریان؛ تهران، آگاه، سال1362، در448ص؛ چاپ دیگر سال1377، در557ص، شابک9644160991؛ چاپ چهارم تهران، آگه، سال1383، در557ص، چاپ پنجم سال1384، چاپهای هفتم و هشتم سال1388، شابک9789643290788؛ چاپ دهم سال1392؛ چاپ یازدهم سال1393؛ چاپ دوازدهم سال1394؛ چاپ سیزدهم سال1395؛ چاپ شانزدهم سال1397؛ چاپ هجدهم سال1399؛ موضوع: داستانهای نویسندگان آلمان سده20م
هاینریش بل (بول)، در این اثر خویش، از جامعه ی «سرمایه داری»، و از نظامهای «کمونیستی»، انتقاد میکنند؛ ایشان عملکرد سرمایه داری را، مبتنی بر حرص و زیاده خواهی می‌دانند، و نظام «کمونیستی» را نیز، به اجرا نکردن دستورهای «سوسیالیسم»، متهم میکنند؛ «بل»، برای شرح زندگینامه ی «لنی» - شخصیت اصلی داستان - از چهل و هشت سالگی «لنی»، آغاز میکنند، و پس از شرح حال حاضر «لنی»، سیری، در یادمانهای بگذشته ی ایشان دارند؛ سپس لحن داستان دیگر میشود، و زندگی «لنی»، از بگذشته ها، تا به حال، و سپس آینده، بازگو میشود؛ نوشته اند برجسته ترین اثر «هاینریش بل»، همین کتاب است، که شما برگزیده اید، جایزه ی «ادبی نوبل»، در سال1972میلادی، برای همین کتاب، و لابد برای کارهای پیشین ایشان نیز بوده، و به ایشان تعلق گرفته است؛ میتوان این داستان را بارها خواند، و باز هم چیزی تازه یاد گرفت، و آموخت، زندگی چهل سالگی است؛ از ما که بگذشته، شمایان دریابید
تاریخ بهنگام رسانی 31/01/1400هجری خورشیدی؛ 26/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Group Portrait with Lady is a novel by Nobel Prize winning author Heinrich Böll, published in 1971.
The novel centers around a woman named Leni, and her friends, foes, lovers, employers and others and in the end tells the stories of all these people in a small city in western Germany in the 1930's and 1940's. At the center of her struggle is her effort to prevent the demolition of her Cologne apartment building, a fight in which she is joined by a motley group of neighbors. Along with her illegitimate son, Lev, she becomes the nexus of a counter cultural group rebelling against Germany’s dehumanizing past under the Nazis ... and what looks to be an equally dehumanizing future under capitalism.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و هشتم ماه آگوست سال1984میلادی
عنوان: سیمای زنی در میان جمع؛ نویسنده: هاینریش بول؛ مترجم مرتضی کلانتریان؛ تهران، آگاه، سال1362، در448ص؛ چاپ دیگر سال1377، در557ص، شابک9644160991؛ چاپ چهارم تهران، آگه، سال1383، در557ص، چاپ پنجم سال1384، چاپهای هفتم و هشتم سال1388، شابک9789643290788؛ چاپ دهم سال1392؛ چاپ یازدهم سال1393؛ چاپ دوازدهم سال1394؛ چاپ سیزدهم سال1395؛ چاپ شانزدهم سال1397؛ چاپ هجدهم سال1399؛ موضوع: داستانهای نویسندگان آلمان سده20م
هاینریش بل (بول)، در این اثر خویش، از جامعه ی «سرمایه داری»، و از نظامهای «کمونیستی»، انتقاد میکنند؛ ایشان عملکرد سرمایه داری را، مبتنی بر حرص و زیاده خواهی می‌دانند، و نظام «کمونیستی» را نیز، به اجرا نکردن دستورهای «سوسیالیسم»، متهم میکنند؛ «بل»، برای شرح زندگینامه ی «لنی» - شخصیت اصلی داستان - از چهل و هشت سالگی «لنی»، آغاز میکنند، و پس از شرح حال حاضر «لنی»، سیری، در یادمانهای بگذشته ی ایشان دارند؛ سپس لحن داستان دیگر میشود، و زندگی «لنی»، از بگذشته ها، تا به حال، و سپس آینده، بازگو میشود؛ نوشته اند برجسته ترین اثر «هاینریش بل»، همین کتاب است، که شما برگزیده اید، جایزه ی «ادبی نوبل»، در سال1972میلادی، برای همین کتاب، و لابد برای کارهای پیشین ایشان نیز بوده، و به ایشان تعلق گرفته است؛ میتوان این داستان را بارها خواند، و باز هم چیزی تازه یاد گرفت، و آموخت، زندگی چهل سالگی است؛ از ما که بگذشته، شمایان دریابید
تاریخ بهنگام رسانی 31/01/1400هجری خورشیدی؛ 26/10/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
January 13, 2020
Construction and destruction of a narrative architecture - shown in the process of building, with the scaffold still raised to support the work, thus hiding vital parts of the architecture behind it.
Böll is obsessed with building and destroying materials, houses, evidence, characters. His stories are made up of Trümmerlandschaften - those scary skeletons of German cities and their inhabitants during and after the Second World War, witnesses of bombed-out history. Böll's protagonists wade through the rubbish heaps of their former identities to find bits and pieces that make sense, that add to a cubist portrait of their self - brownish, grayish, broken up into shards of different sizes and colours.
A feeling for analytical cubism is required for the author to make sense of the fragmented story lines, with their shared hiatus in the war. But each character's hiatus is in a different spot, at a different moment. When did each person break, lose a part of their life, change into a new form? It depends. The detective work is made harder still by the synthetic cubist portraits the protagonists have created of themselves after the war. Into flat, undefined shapes, they have drawn minimalist lines to indicate the person they have become, starting at point zero, ignoring the broken shards of their past.
The plot seems easy, yet tedious in the beginning. A narrator, referring to himself as "the author", sets out to describe the life of a shy, but sensual woman called Leni Pfeiffer. There are numerous sources of information, which he interviews repeatedly to put together a complete picture of Leni's (love) life and friendships from the beginning of the war until the 1960s.
Naturally, the sources turn out to be biased, to have their own ideas about what happened and why, and as the story progresses, the "author" gets to know the interviewees much better than the woman he wants to write about. She remains strangely remote. It is a group portrait, but the lady stays in the background.
In the end, even the objective role of the "author" shows cracks, and he reveals his weaknesses, biases, and his involvement in the delicate relationships between different characters - leaving the reader to suspect that the house the "author" built and hid behind the scaffold of his narrative progress looks quite different in reality- if there even is such a thing as ONE reality. Evidence (provided by unreliable sources) points to the opposite conclusion.
The novel shows with heartbreaking clarity how the war shapes people, how identities get lost, and are entangled in complicated, dangerous webs of interdependence, and how power structures evolve and influence relationships. The balance is changing all the time. In March 1945 it may still be safest to keep a Nazi facade, but in April, that may be outright dangerous, for example. What to do if all you want is to live? Love is in the strangest of places, and social boundaries don't count when you hide in a graveyard, waiting for the bombs to stop falling on your beloved city. The soldiers who survive the war often carry their fragmented past visibly with them, coming home as amputees. For Leni, the ordeal doesn't start until the war is over, and she has to face the hatred of her neighbourhood for raising a child by a Russian lover.
Everything is loosely connected, but not straightforward. Broken lines. Trümmer.
Absolutely outstanding novel!
Böll is obsessed with building and destroying materials, houses, evidence, characters. His stories are made up of Trümmerlandschaften - those scary skeletons of German cities and their inhabitants during and after the Second World War, witnesses of bombed-out history. Böll's protagonists wade through the rubbish heaps of their former identities to find bits and pieces that make sense, that add to a cubist portrait of their self - brownish, grayish, broken up into shards of different sizes and colours.
A feeling for analytical cubism is required for the author to make sense of the fragmented story lines, with their shared hiatus in the war. But each character's hiatus is in a different spot, at a different moment. When did each person break, lose a part of their life, change into a new form? It depends. The detective work is made harder still by the synthetic cubist portraits the protagonists have created of themselves after the war. Into flat, undefined shapes, they have drawn minimalist lines to indicate the person they have become, starting at point zero, ignoring the broken shards of their past.
The plot seems easy, yet tedious in the beginning. A narrator, referring to himself as "the author", sets out to describe the life of a shy, but sensual woman called Leni Pfeiffer. There are numerous sources of information, which he interviews repeatedly to put together a complete picture of Leni's (love) life and friendships from the beginning of the war until the 1960s.
Naturally, the sources turn out to be biased, to have their own ideas about what happened and why, and as the story progresses, the "author" gets to know the interviewees much better than the woman he wants to write about. She remains strangely remote. It is a group portrait, but the lady stays in the background.
In the end, even the objective role of the "author" shows cracks, and he reveals his weaknesses, biases, and his involvement in the delicate relationships between different characters - leaving the reader to suspect that the house the "author" built and hid behind the scaffold of his narrative progress looks quite different in reality- if there even is such a thing as ONE reality. Evidence (provided by unreliable sources) points to the opposite conclusion.
The novel shows with heartbreaking clarity how the war shapes people, how identities get lost, and are entangled in complicated, dangerous webs of interdependence, and how power structures evolve and influence relationships. The balance is changing all the time. In March 1945 it may still be safest to keep a Nazi facade, but in April, that may be outright dangerous, for example. What to do if all you want is to live? Love is in the strangest of places, and social boundaries don't count when you hide in a graveyard, waiting for the bombs to stop falling on your beloved city. The soldiers who survive the war often carry their fragmented past visibly with them, coming home as amputees. For Leni, the ordeal doesn't start until the war is over, and she has to face the hatred of her neighbourhood for raising a child by a Russian lover.
Everything is loosely connected, but not straightforward. Broken lines. Trümmer.
Absolutely outstanding novel!
October 4, 2018
Πρόκειται για ένα κομμάτι μουσικής, με συνθέτη και ενορχηστρωτή τον Χάινριχ Μπελ.
Αρχικά ακούγονται πολλές παραφωνίες καθώς η μη αρμονική
-συμβολική- διάσταση συνιστά μια μορφή αποστασιοποίησης προκαλώντας σύγχυση αισθημάτων και έλλειψη πνευματικού συντονισμού.
Λίγο αργότερα, έχοντας αποφύγει την παγίδα του μελοδραματισμού, ο συνθέτης Μπελ, μας οδηγεί μέσα απο την ιστορία του για τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη, σε μια υπέροχα πρωτότυπη αφηγηματική συμφωνία ρυθμών και μελωδιών.
Ακολουθούμε μία πορεία θανάτου της εποχής του
Γ´Ραιχ, όπου στη ναζιστική Γερμανία ξημερώνουν απάνθρωπες ημέρες πολέμου και βραδιάζουν νύχτες άγριας ζωής στολισμένες με πυκνό σκοτάδι φρίκης.
Το «ομαδικό πορτρέτο με μια κυρία» έχει φόντο τη σύγχρονη γερμανική ιστορία που εμπλουτίζεται με τα γεγονότα του παρελθόντος.
Επικεντρώνεται στην κοινωνία κατά τη διάρκεια και μετά τον Β´ΠΠ όταν το έθνος τους συμπορεύεται με επικίνδυνους εγκληματίες σε πόστα ηγεσίας και αλλοιώνεται απο Γάλλους, Βρετανούς, Αμερικανούς και Ρώσους συμμάχους!!
Αυτό το πολύτιμο λογοτεχνικό μυθιστόρημα παρουσιάζεται ως πορτρέτο μιας κυρίας, στο πλαίσιο μιας ομάδας με φίλους, γνωστούς, συγγενείς, συναδέλφους, συμβούλους και βοηθούς θεσμών και αξιωμάτων.
Άτομα με ισχυρή παρουσία και ανίσχυρη πίστη, διάφορα δείγματα ανθρώπινης μεγαλοπρέπειας ή πιστοποιημένης εξαχρείωσης, μα κυρίως με εραστές, απο αυτούς που ταξίδεψαν έχοντας ως μέσο την γήινη άμαξα και τα επουράνια άτια.
Το απολαυστικά ξεχωριστό, καινοτόμο, εξομολογητικό και πολυσύνθετο αφηγηματικό ύφος μας δίνει ένα μυθιστόρημα απολογισμού και έρευνας,
ένα ντοκιμαντέρ ανασύνθεσης πολιτισμικών και πολιτικών γεγονότων καθώς και μια γραμμική ιστορία που ορίζει κρυπτογραφικά τον χαρακτήρα της ηρωίδας μας.
Λένι Πφάιφερ.
Η Λένι, είναι το άτομο που μετράει την Ιστορία.
Απο την προσωπικότητα της και μόνο υπαγορεύεται η συμπεριφορά της απέναντι σε όλους
(την Εβραία οιωνοσκόπο Ραχήλ, τον Ρώσο αιχμάλωτο πολέμου Μπόρις, μοναδικό αληθινό της έρωτα, τους Τούρκους εργάτες και τους επαγγελματίες σκουπιδιάρηδες που η αποκομιδή συνείδησης και αλληλεγγύης αποτρέπει στο τέλος την έξωση της Λένι απο τη ζωή).
Η Λένι, εντελώς απολίτικη και επαναστάτρια ενσαρκώνει μια άμεση αυθεντικότητα ικανή να αντέξει όλες τις δοκιμασίες σιωπηλά και αισθαντικά δίχως πικρία και μεταμέλεια.
Το πορτρέτο της Λένι ��κι��γραφείται στην ουσία απο τους χαρακτήρες που την πλαισιώνουν.
Καθώς ο συγγραφέας συλλέγει πληροφορίες απο όλα τα άτομα της ομάδας, γνωρίζουμε και τα ίδια αυτά άτομα και κατανοοούμε κάθε προσωπικότητα σε ένα καστ
δραματικής παραγωγής.
Λόγω του σπουδαίου και περίτεχνου αφηγηματικού στυλ, η Λένι θα μπορούσε να είναι απο τις πιο χαρακτηριστικές μελέτες προσωπικότητας τους 20ου αιώνα.
Το ρολόι της ανθρωπότητας χτυπάει σε μια ιδιαιτέρως έντονη χρονική περίοδο όπου η ένταση της αντικατοπτρίζεται στον τρόπο με τον οποίο οι χαρακτήρες δρουν και αισθάνονται.
Επίσης παρουσιάζεται δυναμικά οι αντιδράσεις τους απο το πνεύμα, την επινοητικότητα, την ακεραιότητα και την νοημοσύνη υπό πίεση.
Ο Μπελ ισχυρίζεται πως μέσα απο την ιστορία του ξεπηδούν τρισδιάστατοι χαρακτήρες οι οποιοί είναι ικανοί λόγω της αφηγηματικής τεχνικής να μας οδηγήσουν σε μια θεαματική δημιουργία χρησιμοποιώντας αληθινά στοιχεία και πραγματικά γεγονότα του Β’ΠΠ.
Η λογοτεχνία εδώ αναζητά και βρίσκει μια μοναδική ποιότητα, ξεπερνάει τη μιζέρια του καθιερωμένου ευρωπαϊκού ύφους γραφής. Παράγει δραματική αφήγηση χωρίς μελοδραματική επίκληση. Μια πραγματικότητα που βρίσκεται μέσα στη σκέψη, βαθιά ριζωμένη στην ψυχή που δεν ξεχνάει και δεν μοιρολατρεί.
Πορτρέτο ομαδικής ψυχογραφίας και ατομικής συνείδησης. Αναζήτηση μιας εξειδανίκευσης που είναι αληθινή μόνο στα αριστουργήματα λογοτεχνικών μυθιστοριογράφων.
Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς!!
Αρχικά ακούγονται πολλές παραφωνίες καθώς η μη αρμονική
-συμβολική- διάσταση συνιστά μια μορφή αποστασιοποίησης προκαλώντας σύγχυση αισθημάτων και έλλειψη πνευματικού συντονισμού.
Λίγο αργότερα, έχοντας αποφύγει την παγίδα του μελοδραματισμού, ο συνθέτης Μπελ, μας οδηγεί μέσα απο την ιστορία του για τον ανθρωπισμό και την αλληλεγγύη, σε μια υπέροχα πρωτότυπη αφηγηματική συμφωνία ρυθμών και μελωδιών.
Ακολουθούμε μία πορεία θανάτου της εποχής του
Γ´Ραιχ, όπου στη ναζιστική Γερμανία ξημερώνουν απάνθρωπες ημέρες πολέμου και βραδιάζουν νύχτες άγριας ζωής στολισμένες με πυκνό σκοτάδι φρίκης.
Το «ομαδικό πορτρέτο με μια κυρία» έχει φόντο τη σύγχρονη γερμανική ιστορία που εμπλουτίζεται με τα γεγονότα του παρελθόντος.
Επικεντρώνεται στην κοινωνία κατά τη διάρκεια και μετά τον Β´ΠΠ όταν το έθνος τους συμπορεύεται με επικίνδυνους εγκληματίες σε πόστα ηγεσίας και αλλοιώνεται απο Γάλλους, Βρετανούς, Αμερικανούς και Ρώσους συμμάχους!!
Αυτό το πολύτιμο λογοτεχνικό μυθιστόρημα παρουσιάζεται ως πορτρέτο μιας κυρίας, στο πλαίσιο μιας ομάδας με φίλους, γνωστούς, συγγενείς, συναδέλφους, συμβούλους και βοηθούς θεσμών και αξιωμάτων.
Άτομα με ισχυρή παρουσία και ανίσχυρη πίστη, διάφορα δείγματα ανθρώπινης μεγαλοπρέπειας ή πιστοποιημένης εξαχρείωσης, μα κυρίως με εραστές, απο αυτούς που ταξίδεψαν έχοντας ως μέσο την γήινη άμαξα και τα επουράνια άτια.
Το απολαυστικά ξεχωριστό, καινοτόμο, εξομολογητικό και πολυσύνθετο αφηγηματικό ύφος μας δίνει ένα μυθιστόρημα απολογισμού και έρευνας,
ένα ντοκιμαντέρ ανασύνθεσης πολιτισμικών και πολιτικών γεγονότων καθώς και μια γραμμική ιστορία που ορίζει κρυπτογραφικά τον χαρακτήρα της ηρωίδας μας.
Λένι Πφάιφερ.
Η Λένι, είναι το άτομο που μετράει την Ιστορία.
Απο την προσωπικότητα της και μόνο υπαγορεύεται η συμπεριφορά της απέναντι σε όλους
(την Εβραία οιωνοσκόπο Ραχήλ, τον Ρώσο αιχμάλωτο πολέμου Μπόρις, μοναδικό αληθινό της έρωτα, τους Τούρκους εργάτες και τους επαγγελματίες σκουπιδιάρηδες που η αποκομιδή συνείδησης και αλληλεγγύης αποτρέπει στο τέλος την έξωση της Λένι απο τη ζωή).
Η Λένι, εντελώς απολίτικη και επαναστάτρια ενσαρκώνει μια άμεση αυθεντικότητα ικανή να αντέξει όλες τις δοκιμασίες σιωπηλά και αισθαντικά δίχως πικρία και μεταμέλεια.
Το πορτρέτο της Λένι ��κι��γραφείται στην ουσία απο τους χαρακτήρες που την πλαισιώνουν.
Καθώς ο συγγραφέας συλλέγει πληροφορίες απο όλα τα άτομα της ομάδας, γνωρίζουμε και τα ίδια αυτά άτομα και κατανοοούμε κάθε προσωπικότητα σε ένα καστ
δραματικής παραγωγής.
Λόγω του σπουδαίου και περίτεχνου αφηγηματικού στυλ, η Λένι θα μπορούσε να είναι απο τις πιο χαρακτηριστικές μελέτες προσωπικότητας τους 20ου αιώνα.
Το ρολόι της ανθρωπότητας χτυπάει σε μια ιδιαιτέρως έντονη χρονική περίοδο όπου η ένταση της αντικατοπτρίζεται στον τρόπο με τον οποίο οι χαρακτήρες δρουν και αισθάνονται.
Επίσης παρουσιάζεται δυναμικά οι αντιδράσεις τους απο το πνεύμα, την επινοητικότητα, την ακεραιότητα και την νοημοσύνη υπό πίεση.
Ο Μπελ ισχυρίζεται πως μέσα απο την ιστορία του ξεπηδούν τρισδιάστατοι χαρακτήρες οι οποιοί είναι ικανοί λόγω της αφηγηματικής τεχνικής να μας οδηγήσουν σε μια θεαματική δημιουργία χρησιμοποιώντας αληθινά στοιχεία και πραγματικά γεγονότα του Β’ΠΠ.
Η λογοτεχνία εδώ αναζητά και βρίσκει μια μοναδική ποιότητα, ξεπερνάει τη μιζέρια του καθιερωμένου ευρωπαϊκού ύφους γραφής. Παράγει δραματική αφήγηση χωρίς μελοδραματική επίκληση. Μια πραγματικότητα που βρίσκεται μέσα στη σκέψη, βαθιά ριζωμένη στην ψυχή που δεν ξεχνάει και δεν μοιρολατρεί.
Πορτρέτο ομαδικής ψυχογραφίας και ατομικής συνείδησης. Αναζήτηση μιας εξειδανίκευσης που είναι αληθινή μόνο στα αριστουργήματα λογοτεχνικών μυθιστοριογράφων.
Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς!!
June 22, 2024
Apparently, this is the novel that was singled out by the Nobel Prize committee when analysing Böll's work up to this point, describing it as his "most grandly conceived work" of which, I wouldn't argue. From what I've of read him thus far, this is certainly the most challenging and broadest in scope, as by tracing Leni Pfeiffer's life through half a century of German history, he paints with such scrutinizing detail a portrait of a woman, a city, and a nation. But I asked myself on completion did I prefer it to 'The Clown', 'Billiards at Half-Past Nine', or 'And Never Said a Word', and the conclusion is no. Two main reasons why - first, certain parts of it dragged on too long for me: it felt like walking up an escalator that was heading in the opposite direction. And second, he at times indulges in sort of sentimental whimsiness to my surprise, and forces a too easy, optimistic conclusion to his story. If I push these issues aside though, I still found much to like about it, mostly down to the fact that Böll has seldom moved any distance from writing realistic narratives of his homeland. He has shown less aptitude and interest in experimenting than many other writers who are left their mark on modern literature, in Germany and elsewhere.
Though she rents out rooms, Leni Pfeiffer, 48, faces eviction from her apartment in Cologne. She cannot keep her creditors away, and as a war widow, with her only son is in jail for forging checks to get her off the hook, she cannot hold on without his income. Her total indifference to profit and property are anomalous. The building she is in doesn't yield enough income, her roomers are foreign laborers, and despite the fact she has lived here all her life, that she's known the landlord for thirty years, that his grandson was her son's godfather when he was christened at the tail end of the war, times are changing and loyalties shift.
Folk gossip about Leni as a loose woman, because she has taken up with one of her renters, yet she has had only four lovers in her nearly 50 years, including a love affair with a Russian prisoner, and much of the novel tells this tale. But with a difference. To paint what he pretends is a purely factual portrait of Leni, Böll himself appears in the book as 'The Au.' (the Author) working as a combination investigative reporter, sociologist and detective. In this guise he interviews the sixty characters who know or have known Leni at various points in her life, and what emerges from this wry pseudo‐documentary is also a social portrait of Cologne from the 1920's to his present, a Joycean style evocation of a city and its assorted people.
Böll gathers his material to exhibit that, even in Germany, life goes on under the surface and the lies of history, despite the concussive power of ideologies and individual rapacity. By taking a biographical route, he dramatizes the impossibility of generalizing about people, and makes us feel the vast gaps that exist between political slogans and moral actualities, between those who slyly ride with the times, and those like Leni who could possibly lose their wealth, their family, and social position. Böll's decision to put a woman at the heart of Group Portrait with Lady could be seen as a more direct expression of his strong erotic and moral affection for women, which could be the result of a previously blocked energy due to the anger he so often feels toward German men and masculine society in general. In a way, compared to his earlier novels, Group Portrait with Lady can be seen as his anti-novel, and the more I think about it, the more it closely resembles a researched report. It's an impressive work for sure, and maybe his best achievement; but that doesn't mean it's my favourite.
May 6, 2021
La novela, que se podría haber titulado de igual manera "Retrato de señora a través de los ojos del grupo", trata unos cuantos temas muy propios del autor como es el servilismo a las normas sociales, bien por beneficio propio, bien por mera cortedad de miras; las instituciones religiosas en sus aspectos más desagradables; las pequeñas, medianas y grandes miserias morales y vitales que un conflicto bélico es capaz de intensificar hasta lo inconcebible; la hipocresía (con sus vertientes postbélicas de un pasado nazi o colaborador o la-cosa-no-va-conmigo); o la frialdad política y económica del capitalismo, siempre propenso a la corrupción y a la inclemencia. Todo ello muy bien mezclado y condimentado con una bonita historia de amor y hermosos sentimientos como la solidaridad, la amistad o el compromiso.
El estilo de la obra es particular, parodiando un informe policial confeccionado por un autor inocente unas veces, sarcástico otras, cada vez más comprometido con la historia y los personajes investigados y cuyo árido lenguaje va a ir suavizándose a medida que avanza la novela. No obstante, a pesar del fino humor que a veces despliega este burócrata entrañable y de la ternura que en ocasiones en él aflora, se agradece el cambio de estilo en la parte intermedia de la novela, donde son los testigos los que, con sus declaraciones, toman la voz narrativa.
Una novela amarga, dura a veces, tierna otras tantas, pesimista, que, por ponerle un pero, yo diría que habría tenido un mejor remate unas cuantas páginas antes del final.
El estilo de la obra es particular, parodiando un informe policial confeccionado por un autor inocente unas veces, sarcástico otras, cada vez más comprometido con la historia y los personajes investigados y cuyo árido lenguaje va a ir suavizándose a medida que avanza la novela. No obstante, a pesar del fino humor que a veces despliega este burócrata entrañable y de la ternura que en ocasiones en él aflora, se agradece el cambio de estilo en la parte intermedia de la novela, donde son los testigos los que, con sus declaraciones, toman la voz narrativa.
Una novela amarga, dura a veces, tierna otras tantas, pesimista, que, por ponerle un pero, yo diría que habría tenido un mejor remate unas cuantas páginas antes del final.
November 14, 2017
بیایید همه عاشق این زن بشویم. لنی فایفر. این شاید همان اتفاقی باشد که به‌تدریج رخ می‌دهد. کتاب را حالا که تمام شده، مثل یک پازل هزار تکه می‌بینم که نویسنده و راوی آن تکه‌ها را در نهایت صبر و حوصله کنار هم می‌گذارند تا در نهایت سیمای زنی در میان جمع مثل یک تابلوی نقاشی جلوی چشم‌مان ظاهر شود. آدم‌های بی‌شمار این رمان همگی روایت‌های خودشان را از لنی مثل شاهدانی بر یک ماجرا در اختیار راوی می‌گذارند. هر کدام از این آدم‌ها برهه‌ای از زندگی زن را توصیف میکنند. زنی که زندگی‌اش با بخش مهمی از تاریخ کشورش ادغام شده و جنگ معشوق‌هایش را می‌بلعد. روایت تاریخ از رهگذر زندگی لنی که فرازها و نشیب‌هایش غمناک و عاشقانه‌اند برای خوانند هم خوشایند است. شاید تنها عشق بتواند جنگ را در خود حل کند، آن‌قدر که عاشق و معشوق چشم انتظار بمباران هوایی باشند و این لحظات پر دلهره برای آنان تنها لحظه‌های تبادل بوسه و آغوش باشد.
سیمای زنی در میان جمع مثل باقی کتاب‌هایی که از هاینریش بل خواندم من را پشیمان نکرده و ترجیح می‌دادم قبل‌تر از این‌ها به سراغش رفته بودم.
سیمای زنی در میان جمع مثل باقی کتاب‌هایی که از هاینریش بل خواندم من را پشیمان نکرده و ترجیح می‌دادم قبل‌تر از این‌ها به سراغش رفته بودم.
February 27, 2021
(indagine su una cittadina al di sopra di ogni sospetto. nel senso che è lei, leni pfeiffer nata gruyten, che sembra non aver mai percezione piena della fatica di vivere nel mondo che attraversa. con i suoi quarantotto anni che potrebbero esser portati meglio, con la sua semplicità che sfiora l’incoscienza, con gli sconti che la storia (quella inventata da böll, per il tramite di quella della germania nei primi due quarti del ‘900) non le ha mai fatto.
il finto cronista che raccoglie materiale e testimonianze su di lei, finendo poi per impigliarsi lui stesso nella vicenda narrativa, prende una donna formalmente poco significante e la trasforma, con la sua indagine allargata, in uno dei personaggi più impastati di significato che io abbia incontrato da molto tempo in qua).
il finto cronista che raccoglie materiale e testimonianze su di lei, finendo poi per impigliarsi lui stesso nella vicenda narrativa, prende una donna formalmente poco significante e la trasforma, con la sua indagine allargata, in uno dei personaggi più impastati di significato che io abbia incontrato da molto tempo in qua).
Read
June 20, 2023This is a book for your inner cow, something to chew over and digest multiple times. Lets walk through a gallery, glancing at the pictures around us until we reach this one; a group portrait with a lady. The central figure is a lady of a certain age neither poor nor wealthy, she isn't exactly obscure, but she is elusive. We look at the people around her, some affectionate, some critical, others conflicted, to try to understand her. We look for symbols and repetitions, anything to help us understand the picture better.
That is what this book is like. Except we are a little more removed from it than if we visited a gallery and admire the picture directly, the experience is more like listening to someone describe the picture, and talking about each figure in turn as we listen to their words.
Böll in this novel does not write to us directly, instead there is a Verfasser who is in the novel, at first an indirect presence, but eventually a person that we see travelling around, taking a bath at the end of the day, and always interviewing the people in the life of the central figure Leni Pfeiffer, war widow and single mother, retired and mostly living on the income from the rooms in her apartment that she sublets to a German couple, a Portuguese family, and three Turkish guest-workers (the latter have to share one room).
The Verfasser is mostly a self-effacing presence but this directly my attention more firmly on to his silences - who is he? why is he compiling this information about this woman? What is his relationship to her? Is he Böll or is he not? His presence reminded me of Under the Glacier and the nameless representative of the Bishop with his tape recorder. Here the Verfasser works with pen and paper, there is no intention to create an illusion of word perfect precision and veracity. This kind of experiment in style will be developed in a different direction in Die verlorene Ehre der Katharina Blum.
The book consists of interviews with people who know Leni Pfeiffer, these are arranged chronologically, so we read through her childhood, schooling, wartime experiences, post-war life, the novel culminates with the resolution of a threatened crisis which has the potential to disrupt the lives of Leni and those closest to her.
One aspect to the novel are the repeated references to Kleist's short story Die Marquiese von O. Leni also has a mysterious war time pregnancy, the father is a Russian prisoner of war, but in the novel Leni wrote an essay about the Kleist story which was so memorable the nuns who taught her mention it repeatedly to the Verfasser. Is there an idea her that literature can influence us, and if we engage too strongly with it at a sensitive age that sub-consciously that narrative may come to shape our lives? I also wondered why nuns were teaching that story anyway since it is about a conception out of wedlock, I had best warn you that this is a story with a lot of nuns in it, it has more nuns than in all the other books I've read this year put together.
The Verfasser never interviews Leni herself, we see only the moments when her life touched other peoples, but she does not get to speak for herself, there is a two and half page section towards the end of one chapter in which all her recorded utterances are gathered together. This left me thinking of the gospels - possibly though that was a side effect of all those nuns - are we meant to understand this Rhineland separatist, who knows one Kleist story quite well and can play two Schubert sonatas as a Christ figure, or possibly a Mary figure?
Well that is obviously crazy, but she does stand for community and communion, before of which lead her towards communism - though of her own sort I hasten to add. Religion and politics in her merge into a basic attitude towards oneself in society. She emerges, or not, in the context of her social network. The method of narration makes her into a still, silent centre of a novel full of the hustle and bustle of other people's daily lives. She is rather like an icon.
This would go well with reading the tin drum which has a different take on living through the Nazi period, the war, and having to live in a new society formed by such violent recent experiences.
That is what this book is like. Except we are a little more removed from it than if we visited a gallery and admire the picture directly, the experience is more like listening to someone describe the picture, and talking about each figure in turn as we listen to their words.
Böll in this novel does not write to us directly, instead there is a Verfasser who is in the novel, at first an indirect presence, but eventually a person that we see travelling around, taking a bath at the end of the day, and always interviewing the people in the life of the central figure Leni Pfeiffer, war widow and single mother, retired and mostly living on the income from the rooms in her apartment that she sublets to a German couple, a Portuguese family, and three Turkish guest-workers (the latter have to share one room).
The Verfasser is mostly a self-effacing presence but this directly my attention more firmly on to his silences - who is he? why is he compiling this information about this woman? What is his relationship to her? Is he Böll or is he not? His presence reminded me of Under the Glacier and the nameless representative of the Bishop with his tape recorder. Here the Verfasser works with pen and paper, there is no intention to create an illusion of word perfect precision and veracity. This kind of experiment in style will be developed in a different direction in Die verlorene Ehre der Katharina Blum.
The book consists of interviews with people who know Leni Pfeiffer, these are arranged chronologically, so we read through her childhood, schooling, wartime experiences, post-war life, the novel culminates with the resolution of a threatened crisis which has the potential to disrupt the lives of Leni and those closest to her.
One aspect to the novel are the repeated references to Kleist's short story Die Marquiese von O. Leni also has a mysterious war time pregnancy, the father is a Russian prisoner of war, but in the novel Leni wrote an essay about the Kleist story which was so memorable the nuns who taught her mention it repeatedly to the Verfasser. Is there an idea her that literature can influence us, and if we engage too strongly with it at a sensitive age that sub-consciously that narrative may come to shape our lives? I also wondered why nuns were teaching that story anyway since it is about a conception out of wedlock, I had best warn you that this is a story with a lot of nuns in it, it has more nuns than in all the other books I've read this year put together.
The Verfasser never interviews Leni herself, we see only the moments when her life touched other peoples, but she does not get to speak for herself, there is a two and half page section towards the end of one chapter in which all her recorded utterances are gathered together. This left me thinking of the gospels - possibly though that was a side effect of all those nuns - are we meant to understand this Rhineland separatist, who knows one Kleist story quite well and can play two Schubert sonatas as a Christ figure, or possibly a Mary figure?
Well that is obviously crazy, but she does stand for community and communion, before of which lead her towards communism - though of her own sort I hasten to add. Religion and politics in her merge into a basic attitude towards oneself in society. She emerges, or not, in the context of her social network. The method of narration makes her into a still, silent centre of a novel full of the hustle and bustle of other people's daily lives. She is rather like an icon.
This would go well with reading the tin drum which has a different take on living through the Nazi period, the war, and having to live in a new society formed by such violent recent experiences.
April 6, 2022
سیمای زنی در میان جمع؟ نه! شاید معادل انگلیسی گویاتر باشد همچو "پرتره گروهی یا عکس دسته جمعی با زن جوان" چرا که انگار با تصویری از دیگران روبرو هستیم که صرفا در پیرامون زن جوان شکل می گیرد. یعنی مخاطب از ابتدا تا انتها حس می کند تمام راه را برعکس رفته است؛ از اول قرار بود تصویر زن را در میانه جمع بیابد، در انتها اما تصویری از جمع در ذهن داشت که می خواستند تصویری از زن بسازند، و این روایت خودش حرف دل نویسنده است
از این قلم بسیار یاد گرفتم، با حوصله، جزئیات و تصویرپردازی که همچو آثار کلاسیک بزرگ حوصله ما را هم محک می زند. زبان همراه با چاشنی طنز نه تنها سرگرم کننده بود، بلکه حتی در مواردی باعث شد از ته دل بخندم، و این مساله وقتی شگفت انگیز میشود که یادمان باشد تیغ سانسور تک تک برگهای کتاب را خط خطی کرده است. ط��زی که به درستی به کار گرفته شده تا هم سیستم رایج و فرهنگ عمومی را به چالش بکشد و هم روایتی بگوید که زنی که در ابتدای داستان با برچسب یا داغ ننگی روبرو بوده، به مرور تبدیل به زنی می شود که به مرور محبتش در دل خواننده جای می گیرد.
مگر آدم از یک داستان بلند، جز سرگرمی و یادگیری و فهم تاریخ چه انتظاری می تواند داشته باشد؟ گرچه اعتراف کنم، حوصله من هم مخصوصا در فصول ابتدایی بسیار محک خورد و می بایست برای گذر از این بخش ها زره آهنین بر تن کرد
از این قلم بسیار یاد گرفتم، با حوصله، جزئیات و تصویرپردازی که همچو آثار کلاسیک بزرگ حوصله ما را هم محک می زند. زبان همراه با چاشنی طنز نه تنها سرگرم کننده بود، بلکه حتی در مواردی باعث شد از ته دل بخندم، و این مساله وقتی شگفت انگیز میشود که یادمان باشد تیغ سانسور تک تک برگهای کتاب را خط خطی کرده است. ط��زی که به درستی به کار گرفته شده تا هم سیستم رایج و فرهنگ عمومی را به چالش بکشد و هم روایتی بگوید که زنی که در ابتدای داستان با برچسب یا داغ ننگی روبرو بوده، به مرور تبدیل به زنی می شود که به مرور محبتش در دل خواننده جای می گیرد.
مگر آدم از یک داستان بلند، جز سرگرمی و یادگیری و فهم تاریخ چه انتظاری می تواند داشته باشد؟ گرچه اعتراف کنم، حوصله من هم مخصوصا در فصول ابتدایی بسیار محک خورد و می بایست برای گذر از این بخش ها زره آهنین بر تن کرد
February 4, 2016
Ένα πολύ ιδιαίτερο και διαφορετικό μυθιστόρημα. Η αφηγηματική ικανότητα του συγγραφέα είναι εντυπωσιακή. Στην ουσία μέσω διαφορετικών ανθρώπων που αφηγούνται από τη δική τους πλευρά, φτιάχνει το πορτρέτο της ηρωίδας, της Λένι. Παράλληλα με τη Λένι αποκτούμε μια σαφή εικόνα της ναζιστικής Γερμανίας την περίοδο του Β’ Π.Π.
Σε κάποια σημεία θα χαρακτήριζα το μυθιστόρημα ως φιλοσοφικό. Μου θύμισε τους «Κιβδηλοποιούς» του Andre Gide. Κυρίως όμως πρόκειται για ένα πολιτικό μυθιστόρημα, αντάξιο της τριλογίας του Manes Sperber.
Σπουδαίο έργο, γιατί καταφέρνει να περάσει μια εικόνα ενός λαού που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα πόλεμο, με τον οποίο είναι αντίθετος. Μέσα από την καθημερινότητα της Λένι και των άλλων, βλέπουμε τις πολλές πτυχές του πολέμου: τα κουπόνια για το φαγητό, την μαύρη αγορά, τον πληθωρισμό (10 μάρκα για ένα τσιγάρο) κτλ. Ξεκάθαρα φαίνεται η προσπάθεια μιας γυναίκας να συνεχίσει τη ζωή της, έστω υπό αυτές τις συνθήκες, προσπαθώντας να τη γεμίσει με αγάπη.
Είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό βιβλίο, που σίγουρα χρήζει δεύτερης ανάγνωσης. Από τις λίγες περιπτώσεις βιβλίων που έχει να σου προσφέρει πολλά, δημιουργώντας τροφή για σκέψη όσον αφορά την ιστορία της Ευρώπης.
Σε κάποια σημεία θα χαρακτήριζα το μυθιστόρημα ως φιλοσοφικό. Μου θύμισε τους «Κιβδηλοποιούς» του Andre Gide. Κυρίως όμως πρόκειται για ένα πολιτικό μυθιστόρημα, αντάξιο της τριλογίας του Manes Sperber.
Σπουδαίο έργο, γιατί καταφέρνει να περάσει μια εικόνα ενός λαού που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα πόλεμο, με τον οποίο είναι αντίθετος. Μέσα από την καθημερινότητα της Λένι και των άλλων, βλέπουμε τις πολλές πτυχές του πολέμου: τα κουπόνια για το φαγητό, την μαύρη αγορά, τον πληθωρισμό (10 μάρκα για ένα τσιγάρο) κτλ. Ξεκάθαρα φαίνεται η προσπάθεια μιας γυναίκας να συνεχίσει τη ζωή της, έστω υπό αυτές τις συνθήκες, προσπαθώντας να τη γεμίσει με αγάπη.
Είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό βιβλίο, που σίγουρα χρήζει δεύτερης ανάγνωσης. Από τις λίγες περιπτώσεις βιβλίων που έχει να σου προσφέρει πολλά, δημιουργώντας τροφή για σκέψη όσον αφορά την ιστορία της Ευρώπης.
November 6, 2017
هاینریش بل در سال ۱۹۷۱، رمان قطوری به نام «سیمای زنی در میان جمع» منتشر کرد که شامل حدود ۱۳۰ شخصیت میشود. راوی، خبرنگاری
است که تا فصول آخر جانبدارانه از زندگی زن ۴۸ساله و زیبایی به نام «لنی» گزارش تهیه میکند.«لنی» در حالی که در مرکز رمان قرار دارد و رشتۀ همۀ حلقه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های تشکیل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهندۀ اثر است، بیش از یکی دو بار آن هم بسیار کوتاه، حضور مستقیم ندارد. .سیمای «لنی» در این رمان از چهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های فراموش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نشدنی زنان در رمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پس از جنگ است.
از قسمتهای زیبا و تکان دهنده و بامزه کتاب:
بوسیدن راهبه کلمانتین توسط نویسنده و اینکه عاشق این زن میشه
مرگ پدر لنی با افتادن بروی میله های ساختمانی در حال تخریب
سوار شدن لنی بر دوچرخه و پیمودن مسیری طولانی برای پیدا کردن بوریس و گذشتن از مرزها و اینکه بالاخره اونو توی قبرستان در خانه ابدیش پیدا میکنه
اینکه لنی دم در دستشویی گلخونه به بوریس میگه دوسش داره و بورس هم میگه منم همینطور اما نویسنده اعتقاد داره از لحاظ دستور زبانی اشتباست و باید بگه منم دوستت دارم
اینکه پسر لنی با این همه بدبختی بزرگ شده اما لنی اونو نمیفرسته مدرسه و اون شده زباله جمع کن!!!!
پاره شدن دکمه کت نویسنده توسط هویزر پیر واقعا بامزه بود
است که تا فصول آخر جانبدارانه از زندگی زن ۴۸ساله و زیبایی به نام «لنی» گزارش تهیه میکند.«لنی» در حالی که در مرکز رمان قرار دارد و رشتۀ همۀ حلقه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های تشکیل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهندۀ اثر است، بیش از یکی دو بار آن هم بسیار کوتاه، حضور مستقیم ندارد. .سیمای «لنی» در این رمان از چهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های فراموش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نشدنی زنان در رمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پس از جنگ است.
از قسمتهای زیبا و تکان دهنده و بامزه کتاب:
بوسیدن راهبه کلمانتین توسط نویسنده و اینکه عاشق این زن میشه
مرگ پدر لنی با افتادن بروی میله های ساختمانی در حال تخریب
سوار شدن لنی بر دوچرخه و پیمودن مسیری طولانی برای پیدا کردن بوریس و گذشتن از مرزها و اینکه بالاخره اونو توی قبرستان در خانه ابدیش پیدا میکنه
اینکه لنی دم در دستشویی گلخونه به بوریس میگه دوسش داره و بورس هم میگه منم همینطور اما نویسنده اعتقاد داره از لحاظ دستور زبانی اشتباست و باید بگه منم دوستت دارم
اینکه پسر لنی با این همه بدبختی بزرگ شده اما لنی اونو نمیفرسته مدرسه و اون شده زباله جمع کن!!!!
پاره شدن دکمه کت نویسنده توسط هویزر پیر واقعا بامزه بود
December 26, 2013
It is often the mark of a truly great book that style is at least as important as other aspects such a story line or character definition. I have found this literary quality to be true in masterpieces by James Joyce, Proust, Faulkner, Gaddis, Gass, Virginia Woolf and many other genius literary novelists. In fact, telling a tale in a new literary style distinguishes a good writer from a great one in my book. So much so that I tend to discount straight-ahead narrative styles as mundane and seek out novelists engaged in stylistic innovation. Heinrich Boll is a novelist who wants to narrate in a new way. He is focused upon German society during and after World War II when that nation was obliterated by Russian, American, British and French allies. Boll's story is presented as a portrait of a lady, Leni Pfeiffer, against the backdrop of a group her friends, family, colleagues, religious advisers and lovers. The Author (Au.) presents this portrait in such a way that we see the protagonist with incredibly precise brush strokes from the point-of-view of the Author making a bureaucratic inquiry of Leni and through his research we come to know her by way of what others tell him about her. In this sense we also come to know the Group based upon their perspectives in their narrations about the lady. Leni may well be one of the finest character studies of the 20th century because of the narrative style driving the story line. The story itself primarily has to do with members of German society, high and low, as they cope with the advance of American and Russian troops toward the close of World War II inside Germany. This time period was so intense that its impact became telling in the way it defined the characters by their wit, intelligence,resourcefulness and integrity under pressure. Boll introduces a cast at the outset as if the novel were a dramatic production. To gain the most from your reading I would advise you to spend a few minutes understanding the players at the start and then refer back to them a few times as you move forward. There are two Heinrich's, for example, in the cast and the Au. likes to abbreviate the players so that they sometimes may seem unclear as references in the narration. The author seems determined that you'll know his characters so well that you'll follow them even when he refers only to their initials. William Gaddis took a similar approach when in "JR" he declined to define any of the speakers in his National Book Award Winning Novel. Boll manages to create a 3D person from the 2D pages of his book in his narrative technique and is able to drive a story line through his use of actual events in WWII in Germany. The view from inside Germany during its capitulation is intriguing as told by Boll who fought in and lived through the war. The intensity of human experience tends to ramp-up exponentially, of course, when an Au. has witnessed first-hand what Boll actually saw inside Germany during WWII. At first I was a bit taken aback by the literary style and translation but with a modicum of patience it drove me into interiors of consciousness of the group and the lady in an uncommonly penetrating narrative. Of course, Boll became a Nobel Prize Winner and leading light within PEN International in large part because of the densely rich and enlightening narrative style of this novel. If you like literary novels, then odds are you will love this one: I would consider it a masterpiece by virtue of its invention in literary style.
September 6, 2016
Ecco un vero capolavoro, un libro che racconta un'epoca storica ben precisa, ma al tempo stesso valido ed attuale in ogni epoca.
Boll (l' Autore) racconta la storia di Leni attraverso le testimonianze di chi l'ha conosciuta negli anni terribili del nazismo e della guerra, raccolte con teutonica metodicità e con discreti interventi in prima persona.
Gli intervistati, come sempre accade, più che della protagonista di cui dovrebbero parlare, parlano di loro stessi sebbene in relazione a Leni.
Ed è così che si sviluppa “la foto di Gruppo”: galleria di ritratti indimenticabili, abbastanza “diversamente tedeschi” e spesso paradossali, primo fra tutti quello della suora ebrea coprofila che muore in odore di santità dopo le privazioni e la segregazione cui le consorelle la obbligano per salvarla dall'olocausto (!).
Al centro della foto Leni, che non compare quasi mai e non prende mai la parola, ma nondimeno è uno dei personaggi indimenticabili della letteratura: prima benestante figlia di famiglia collusa con il nazismo, poi caduta in disgrazia, due volte vedova durante la guerra, ha un figlio da un prigioniero russo, nel dopoguerra affitta la casa a “gastarbeiter” turchi ed italiani a prezzo irrisorio attirando le censure dei parenti proiettati nella nuovamente opulenta Germania. Leni attraversa tutte queste vicende con naturalezza ignorando la parola pregiudizio e paura del diverso.
Lettura salutare e sempre attuale. Oggi più che mai.
Boll (l' Autore) racconta la storia di Leni attraverso le testimonianze di chi l'ha conosciuta negli anni terribili del nazismo e della guerra, raccolte con teutonica metodicità e con discreti interventi in prima persona.
Gli intervistati, come sempre accade, più che della protagonista di cui dovrebbero parlare, parlano di loro stessi sebbene in relazione a Leni.
Ed è così che si sviluppa “la foto di Gruppo”: galleria di ritratti indimenticabili, abbastanza “diversamente tedeschi” e spesso paradossali, primo fra tutti quello della suora ebrea coprofila che muore in odore di santità dopo le privazioni e la segregazione cui le consorelle la obbligano per salvarla dall'olocausto (!).
Al centro della foto Leni, che non compare quasi mai e non prende mai la parola, ma nondimeno è uno dei personaggi indimenticabili della letteratura: prima benestante figlia di famiglia collusa con il nazismo, poi caduta in disgrazia, due volte vedova durante la guerra, ha un figlio da un prigioniero russo, nel dopoguerra affitta la casa a “gastarbeiter” turchi ed italiani a prezzo irrisorio attirando le censure dei parenti proiettati nella nuovamente opulenta Germania. Leni attraversa tutte queste vicende con naturalezza ignorando la parola pregiudizio e paura del diverso.
Lettura salutare e sempre attuale. Oggi più che mai.
May 1, 2023
Böll: il premio Nobel delle macerie e della ricostruzione del dopoguerra tedesco.
Nel'anno del suo Nobel, correva il 1972, al più prestigioso riconoscimento letterario mondiale erano candidati anche ben tre autori italiani: Riccardo Bacchelli, Eugenio Montale, e Alberto Moravia.
Probabilmente la forza, il tema e l'originalità di architettura stilistica di questo romanzo deve invece avere dato un contributo importante all'assegnazione del premio a Heinrich Theodor Böll.
E ridendo e scherzando, anche se quando si legge Böll c'è sempre veramente poco da ridere e pure i tempi nostri di oggi così cupi, direi quasi apocalittici, mal si coniugano ad alcun tentativo di letizia o serenità, comunque dicevo vabbè che, ridendo e scherzando, sono arrivata al mio quarto Boll.
Con Foto di gruppo con signora(titolo assolutamente cinematografico) siamo più dalla parte de L'onore perduto di Katharina Blum piuttosto che di E non disse nemmeno una parola, che invece è pervaso da una dolenza che, all'età in cui lo lessi, mi aveva totalmente sopraffatto, laddove invece abbandonai proprio Opinioni di un clown che peraltro desidero riprendere.
Oggi invece mi sentirei di affermare di essere una Bolliana di ritorno.
Appunto siamo più dalla parte de L'onore perduto di Katharina Blum perché questo romanzo ha un' atmosfera quasi da spy story, tiene in sospeso il lettore infondendo quella sensazione che qualcosa di sconvolgente debba accadere, lasciandolo quasi fino all'epilogo sulla soglia psicologica di un'attesa.
Se poi accadrà, non accadrà, si verificherà quel qualcosa, qui e ora non mi è dato dirlo, nemmeno sotto le torture più spietata dell'inquisizione spagnola.
In realtà è una ricostruzione documentaria paziente, pedante, meticolosa in cui un giornalista A. (P.s. Böll utilizza le iniziali per identificare i personaggi che affollano il romanzo e che sono piuttosto numerosi ingenerando anche una bella confusione pertanto consiglio di farsi uno specchietto) ricostruisce la personalità di una donna Leni Gruyten.
Di lei Böll dirà:
Ho tentato di descrivere, o di scrivere il destino di una donna tedesca che si avvicina alla cinquantina, e che ha dovuto portare tutto il peso della Storia tra il 1922 e il 1970.
Perché è un romanzo intriso della storia delle due Guerre e soprattutto del dopoguerra tedesco, visto e vissuto dall'interno del popolo invasore, con il peso anche inconsapevole della colpa.
Paradossalmente Leni, di cui Böll scrive per circa 350 pagine, è in realtà la grande assente perché di lei si parla quasi sempre per interposta persona, ma ugualmente di lei si saprà tutto.
E Leni è una donna a cui mi sono affezionata particolarmente, che Böll ricopre di una colata di sospetta intensa ambigua sensualità, con il paradosso che era sensuale, proprio perché non lo era del tutto.
Nel'anno del suo Nobel, correva il 1972, al più prestigioso riconoscimento letterario mondiale erano candidati anche ben tre autori italiani: Riccardo Bacchelli, Eugenio Montale, e Alberto Moravia.
Probabilmente la forza, il tema e l'originalità di architettura stilistica di questo romanzo deve invece avere dato un contributo importante all'assegnazione del premio a Heinrich Theodor Böll.
E ridendo e scherzando, anche se quando si legge Böll c'è sempre veramente poco da ridere e pure i tempi nostri di oggi così cupi, direi quasi apocalittici, mal si coniugano ad alcun tentativo di letizia o serenità, comunque dicevo vabbè che, ridendo e scherzando, sono arrivata al mio quarto Boll.
Con Foto di gruppo con signora(titolo assolutamente cinematografico) siamo più dalla parte de L'onore perduto di Katharina Blum piuttosto che di E non disse nemmeno una parola, che invece è pervaso da una dolenza che, all'età in cui lo lessi, mi aveva totalmente sopraffatto, laddove invece abbandonai proprio Opinioni di un clown che peraltro desidero riprendere.
Oggi invece mi sentirei di affermare di essere una Bolliana di ritorno.
Appunto siamo più dalla parte de L'onore perduto di Katharina Blum perché questo romanzo ha un' atmosfera quasi da spy story, tiene in sospeso il lettore infondendo quella sensazione che qualcosa di sconvolgente debba accadere, lasciandolo quasi fino all'epilogo sulla soglia psicologica di un'attesa.
Se poi accadrà, non accadrà, si verificherà quel qualcosa, qui e ora non mi è dato dirlo, nemmeno sotto le torture più spietata dell'inquisizione spagnola.
In realtà è una ricostruzione documentaria paziente, pedante, meticolosa in cui un giornalista A. (P.s. Böll utilizza le iniziali per identificare i personaggi che affollano il romanzo e che sono piuttosto numerosi ingenerando anche una bella confusione pertanto consiglio di farsi uno specchietto) ricostruisce la personalità di una donna Leni Gruyten.
Di lei Böll dirà:
Ho tentato di descrivere, o di scrivere il destino di una donna tedesca che si avvicina alla cinquantina, e che ha dovuto portare tutto il peso della Storia tra il 1922 e il 1970.
Perché è un romanzo intriso della storia delle due Guerre e soprattutto del dopoguerra tedesco, visto e vissuto dall'interno del popolo invasore, con il peso anche inconsapevole della colpa.
Paradossalmente Leni, di cui Böll scrive per circa 350 pagine, è in realtà la grande assente perché di lei si parla quasi sempre per interposta persona, ma ugualmente di lei si saprà tutto.
E Leni è una donna a cui mi sono affezionata particolarmente, che Böll ricopre di una colata di sospetta intensa ambigua sensualità, con il paradosso che era sensuale, proprio perché non lo era del tutto.
September 6, 2022
شاید بهتر بود که برای کتاب اسم انگلیسی اون یعنی«پرتره گروهی از یک زن»گذاشته می شد که کاملا مناسبش هست،داستان در مورد زنی آلمانی به نام لنی فایفر در طول جنگ جهانی دوم هست ،و آدم های مختلف نقطه نظرها و داستان های خودشون رو از لنی تعریف می کنند تا پازل شخصیتی لنی در طول داستان کامل بشه،شخصیت پردازی خیلی عالی بود و داستان فراموش نشدنی هست ،و این شیوه داستان نویسی هانریش بل هست که شخصیت هایی ساده و بی غل و غش رو از جامعه انتخاب کنه ،راوی داستان آگاه و بی طرف داستان رو باسازی میکنه و شما با زنی روبه رو می شید که شاید در نگاه اول به نظر برسه با مسائل سیاسی و اجتماعی زمان خودش کاری نداره اما بعد متوجه میشیم که زن چقدر به مسائل زمانش آگاه بود و نقش فعالی داشت،
از زمان مدرسه و زندگیش با راهبه ها و تفکرات گاها عجیب و غریب لنی و همه ماجراهای دوست داشتنی اون با راهبه راشل و شخصیت پردازی خیلی عالی راشل تا ماجراهای عاشقانه لنی،کار کردنش در زمان جنگ و نبوغش در اداره گلفروشی همه چیز خیلی عالی و دوست داشتنی پیش رفت....و میبینیم که لنی هر کاری رو شروع می کنه به عالی ترین شکل ممکن انجامش می ده پس لنی خیلی باهوش هست،و جاهایی از کتاب واقعا تصورمون از لنی به هم می ریزه و تناقض های قشنگی رو در داستان می بینیم،اگه به داستان هایی که در زمینه جنگ هست علاقه دارید من این کتاب رو خیلی خیلی پیشنهاد میدم چون نوع روایت هم خشک نیست ،در بعضی جاها این کتاب با طبل حلبی و سال های سگ گونتر گراس هم مقایسه شده و من به عنوان کسی که سال های سگ رو خونده باید بگم این روایت برام دلچسب تر بود و خوندنش راحت تر هرچند هنوز واقعا شخصیت های سال های سگ در ذهنم زنده هستند،اما سال های سگ خیلی سخت خوان بود ...
جاهایی از داستان می بینیم که لنی چطور با خشم آدم ها و نفرت ورزی اون ها رو به رو میشه ،به طوری که مجبور میشه برای یکی از لذت های زندگیش که خوردن نان تازه هست ،مستاجرش رو بفرسته براش تهیه کنه چون توی خیابون ها ناسزا میشنوه و داستان جوری پیش میره که لنی از یک شخصیت ترسو تبدیل به یک نماد میشه که حتی وقتی میخواهند اون رو از خونه اش بیرون بیندازند ،مردم تصادفی ساختگی به وجود میارن تا این کار با مشکل مواجه بشه و انحطاط هایی که در طول رمان باهاش مواجه میشیم که چطور در زمان جنگ ��عضی ها با انبار کردن آهن و خرید خونه ها ،خودشون رو برای ثروت بعد از جنگ آماده میکنند و بازهم نقش لنی که هر آدمی که از جامعه طرد میشه رو به عنوان مستاجر قبول میکنه بدون شک لنی زنی فراموش نشدنی برای همه بوده و همه تصویرهایی که از مردم عادی در زمان جنگ وجود داشت،کارگری،غذای کمک،بیماری و مرگ و فرستاده شدن به اردوگاه های مرگ ،همه داستان به نوع ملموسی روایت میشه و من واقعا این روایت رو دوست داشتمʕ·ᴥ·ʔ
از زمان مدرسه و زندگیش با راهبه ها و تفکرات گاها عجیب و غریب لنی و همه ماجراهای دوست داشتنی اون با راهبه راشل و شخصیت پردازی خیلی عالی راشل تا ماجراهای عاشقانه لنی،کار کردنش در زمان جنگ و نبوغش در اداره گلفروشی همه چیز خیلی عالی و دوست داشتنی پیش رفت....و میبینیم که لنی هر کاری رو شروع می کنه به عالی ترین شکل ممکن انجامش می ده پس لنی خیلی باهوش هست،و جاهایی از کتاب واقعا تصورمون از لنی به هم می ریزه و تناقض های قشنگی رو در داستان می بینیم،اگه به داستان هایی که در زمینه جنگ هست علاقه دارید من این کتاب رو خیلی خیلی پیشنهاد میدم چون نوع روایت هم خشک نیست ،در بعضی جاها این کتاب با طبل حلبی و سال های سگ گونتر گراس هم مقایسه شده و من به عنوان کسی که سال های سگ رو خونده باید بگم این روایت برام دلچسب تر بود و خوندنش راحت تر هرچند هنوز واقعا شخصیت های سال های سگ در ذهنم زنده هستند،اما سال های سگ خیلی سخت خوان بود ...
جاهایی از داستان می بینیم که لنی چطور با خشم آدم ها و نفرت ورزی اون ها رو به رو میشه ،به طوری که مجبور میشه برای یکی از لذت های زندگیش که خوردن نان تازه هست ،مستاجرش رو بفرسته براش تهیه کنه چون توی خیابون ها ناسزا میشنوه و داستان جوری پیش میره که لنی از یک شخصیت ترسو تبدیل به یک نماد میشه که حتی وقتی میخواهند اون رو از خونه اش بیرون بیندازند ،مردم تصادفی ساختگی به وجود میارن تا این کار با مشکل مواجه بشه و انحطاط هایی که در طول رمان باهاش مواجه میشیم که چطور در زمان جنگ ��عضی ها با انبار کردن آهن و خرید خونه ها ،خودشون رو برای ثروت بعد از جنگ آماده میکنند و بازهم نقش لنی که هر آدمی که از جامعه طرد میشه رو به عنوان مستاجر قبول میکنه بدون شک لنی زنی فراموش نشدنی برای همه بوده و همه تصویرهایی که از مردم عادی در زمان جنگ وجود داشت،کارگری،غذای کمک،بیماری و مرگ و فرستاده شدن به اردوگاه های مرگ ،همه داستان به نوع ملموسی روایت میشه و من واقعا این روایت رو دوست داشتمʕ·ᴥ·ʔ
May 6, 2016
Η ιστορία μιας γυναίκας αλλά όχι μόνο. Προσπαθώντας να φτιάξει το πορτραίτο της, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί κυρίως τις μαρτυρίες των ανθρώπων γύρω της και μέσα από αυτές βλέπουμε να ζωγραφίζεται με χειρουργική ακρίβεια η δυστυχία και οι διαλυμένες ζωές ανθρώπων που σύρθηκαν σε έναν πόλεμο, ή τον επέλεξαν, τέτοιων τρομακτικών διαστάσεων καθώς και τα μεθεόρτιά του. Χρησιμοποιώντας μια ντοκουμενταρίστικη γραφή, ο Μπελ δεν παρασύρεται ούτε στο τόσο σε γλυκερούς συναισθηματισμούς χωρίς όμως να στερείται το κείμενο ανθρωπισμού και ενσυναίσθησης. Απίστευτη τοιχογραφία όχι μόνο της Γερμανίας αλλά και κατά κάποιο τρόπο της Ευρώπης όλης. Ένα βιβλίο που τα πέντε αστεράκια δεν είναι αρκετά και σίγουρα ένα βιβλίο πολυεπίπεδο που σε βυθίζει σε σκέψεις, και που σε κάνει να θες να το ξαναδιαβάσεις.
ΥΓ Καταπληκτική μετάφραση από τη Μαργαρίτα Ζαχαριάδου.
ΥΓ Καταπληκτική μετάφραση από τη Μαργαρίτα Ζαχαριάδου.
June 5, 2016
يك كتاب با يك سبك نگارش متفاوت !!
شخصیت اصلی داستان لنی فایفر 48 ساله می باشد .داستان از منظر گزارش گونه ی شخصیت های نزدیک به لنی و باجمع آوری اطلاعات نویسنده راجع به او بیان می شود .نویسنده با گفتگو با شخصیت های داستان و با کنار هم نهادن این گفتگوها با ساخت شخصیت لنی می پردازد .هر شخصیت بنا به نظر خود به بیان گوشه ای از خاطرات لنی و خصوصیات اخلاقی او از دید خود که صحت و سقم آن گفتار دقیقا مشخص نیست گوشه ای از پازل شخصیت اصلی را می سازد .کتاب در مجموع شبیه یک پازل است با اطلاعات فراوان از گفتار اطرافیان لنی که با کنار هم قرار دادن آنها می توان به دوران کودکی ,دوران تحصیل ,عشق ها و ناکامی ها و .... او پی برد .
شخصیت اصلی داستان لنی فایفر 48 ساله می باشد .داستان از منظر گزارش گونه ی شخصیت های نزدیک به لنی و باجمع آوری اطلاعات نویسنده راجع به او بیان می شود .نویسنده با گفتگو با شخصیت های داستان و با کنار هم نهادن این گفتگوها با ساخت شخصیت لنی می پردازد .هر شخصیت بنا به نظر خود به بیان گوشه ای از خاطرات لنی و خصوصیات اخلاقی او از دید خود که صحت و سقم آن گفتار دقیقا مشخص نیست گوشه ای از پازل شخصیت اصلی را می سازد .کتاب در مجموع شبیه یک پازل است با اطلاعات فراوان از گفتار اطرافیان لنی که با کنار هم قرار دادن آنها می توان به دوران کودکی ,دوران تحصیل ,عشق ها و ناکامی ها و .... او پی برد .
April 5, 2019
به نام او
یادداشت من در مورد کتاب سیمای زنی در میان جمع در سایت شهرستان ادب
هاینریش تئودور بُل برنده -جایزه نوبل 1972 ادبیات- یکی از بزرگترین نویسندگان عصر حاضر آلمان و جهان است.
هاینریش بل که در 1917 در شهر کلن به دنیا آمده است، در جوانی به عنوان سرباز جنگ جهانی دوم اوضاع ویژۀ آلمان نازی را به‌خوبی درک کرده است. جنگی که هم در آن مجروح شده است و هم اسیر و از همین‌روست که در اکثر آثارش یا بن‌مایۀ اصلی آن در رابطه با این جنگ است، یا دربردارندۀ گریزهای متعددی به این مقوله است.
بل در حوزه‌های مختلفی قلم زده است؛ به همین خاطر در کارنامۀ او رمان‌ها و داستان کوتاه‌های متعددی قابل مشاهده است که از این میان میتوان به کتاب‌های: «سیمایِ زنی در میانِ جمع»، «عقایدِ یک دلقک»، «قطار به موقع رسید»، «آبروی ازدست‌رفتۀ کاترینا بلوم»، «نان سال‌های جوانی» و «بیلیارد در ساعت نه و نیم» اشاره کرد.
آکادمی نوبل در متن تقدیمیۀ نوبل به هاینریش بل، رمان «سیمایِ زنی در میانِ جمع» را جامع آثار او خواند و با نگاهی کلی به آثار او میتوان این گفته را تأیید کرد؛ چراکه نه تنها این کتاب پرحجم‌ترین اثر بل محسوب میشود، بلکه از لحاظ بازۀ زمانی و مقولات مطرح‌شده نیز، گسترۀ وسیع‌تری را به خود اختصاص داده است. بل در این کتاب با محوریت قرار دادن زندگی زنی چهل‌و‌هشت‌ساله با نام لِنی گرویتن، به بررسی وقایع جنگ جهانی اول، دوم و دوران پس از جنگ در آلمان و اروپا می‌پردازد و با نگاهی طنزآمیز و گزنده، دیدگاه‌های مرسوم آن سال‌ها، نظیرِ سرمایه‌داری و سوسیالیسم را مورد نقد قرار می‌دهد.
تنها ترجمۀ رمان «سیمایِ زنی در میانِ جمع» توسط مرتضی کلانتریان در سال 1369 به بازار عرضه شد و در طول این سال‌ها با استقبال خوب مخاطبان عرصۀ ادبیات روبرو شده است.
در ادامه قسمتی از رمان آورده شده است؛ در این بخش بُل با طنزی کم‌نظیر به توصیف فعالیت‌هایِ غیرقانونیِ سودجویانِ اقتصادی در سال‌هایِ جنگ می‌پردازد:
«گرویتن برای رسیدن به مقصودش، در یکی از شهرهای واقع در شصت کیلومتریِ محل اقامتش، شرکتی به نام شرکت «شلم و پسران» تأسیس میکند. برای این کار اوراق هویت جعلی، اوراق سفارشِ خرید کالا با امضاهای جعلی، برای خودش درست میکند. «او همیشه به اسناد رسمی و اداری دسترسی داشته است و به همین جهت اهمیت چندانی برای امضایِ ذیل این اوراق قائل نبوده است. به همین ترتیب بود که در فواصل بحران سال‌های 1929 تا 1933 او بارها امضای زنش را در پای اسناد تجاری مربوط به او جعل میکند؛ او می‌گفت: «زنم وضع مرا درک خواهد کرد، پس چه نیازی دارد حالا او را بیهوده ناراحت کنم.»» (هویزر بزرگ).
خلاصه، قمار، ماجرا در حدود هفت-هشت ماه طول می‌کشد و در بین شرکت‌های ساختمانی به «جنجالِ نفوسِ مرده» مشهور میشود. اساسِ این ماجرا «نوعی بازی با اسامی بود که در دفتر یادداشت گرویتن تشریح شده بود.» (لوت. هویزر)؛ خلاصۀ ماجرا از این قرار بود که شرکت مذکور در فوق، با خرید و حتی فروشِ مقادیر زیادی سیمان و مصرفِ آن در بازارِ سیاه، تعدادِ قابل ملاحظه‌ای «کارگر خارجی»، آرشیتکت، پیمانکار، مهندس امور ساختمانی، کارگر و سرکارگر، حسابدار –جملگی خیالی- در استخدام داشت که حقوق خیالی همگی مشخص شده بود؛ حتی این کارمندان خیالی محل غذاخوری و آشپز در اختیار داشتند که هزینۀ خیالی آنها هم معین شده بود؛ در این نقشۀ دقیق تنظیم‌شده، که فقط افرادش در دفتر یادداشت گرویتن وجود داشتند، حتی قراردادهای تنظیمی با امضا طرفینِ قرارداد و پول‌هایی که به حساب‌های خیالی مختلف ریخته می‌شد، مبلغی که از حساب‌های خیالی برداشت می‌شد، قید شده بود. «همه‌چیز قانونی و صحیح یا در ظاهر این‌طور به نظر می‌رسید» (اظهارات دکتر شلسدورف در برابر دادگاه).
دکتر شلسدورف، بدون آنکه به هیچ‌گونه بیماری مبتلا باشد، بدون آنکه نیازی باشد که به حقه و تزویری متوسل شود («اگر لازم می‌شد، بدون ذره‌ای درنگ، به هرحقه‌ای متوسل می‌شدم»)، به وسیله تمام شوراهای پزشکی -حتی سخت‌گیرترینشان-در سن سی‌ویک‌سالگی- فقط به خاطر آنکه آن‌چنان بنیۀ ظریف و شکننده‌ای داشت و آن‌قدر از نظر عصبی حساس بود که هیچ شورایی حاضر نبود این ناپرهیزی را بکند و او را سالم قلمداد کند- از خدمت نظام معاف میشود. باید واقعاً خیلی بنیه‌اش ضعیف بوده باشد که این گواهی را به او داده باشند؛ زیرا دکترهای بلندپایۀ آن زمان -که بعضی از آنها حتی امروز، یعنی در سال 1965، هنوز هم عضو شوراهای پزشکی هستند- خیلی راحت به جوانان تازه‌بالغی که جز پوست چیز دیگری روی استخوان‌هایشان نداشتند، مدتی «استراحت» درجبۀ استالینگراد را تجویز می‌کردند. برای آنکه همه‌چیز به مراد دکتر شلسدورف صورت پذیرد، یکی از همکلاسی‌های سابقش که نفوذی در دستگاه حاکمه دارد، ترتیبی می‌دهد که به او شغلی در ادارۀ دارایی یکی از شهرهای کوچک -که همین شهری است که شرکت خیالی گرویتن در آن تأسیس شده است- بدهند. دکتر شلسدورف، در شغلی که به او می‌دهند -که ابداً در تخصصش نیست- چنان استعدادی نشان می‌د��د که بعد از یک‌سال وجودش «نه تنها ضروری، بلکه غیرقابل‌جایگزین» تشخیص داده میشود (اظهارات دکتر کرایف، بازرس مالیاتی شهر و رئیس سابق دکتر شلسدورف، که نویسنده به اشکال توانست در آسایشگاه مخصوص مبتلایان به پروستات کشفش کند). کرایف اضافه میکند: «با اینکه این جوان تخصصش در زبان‌شناسی بود، ولی نه‌تنها در امور حسابداری و حسابرسی سررشته داشت، بلکه حتی پیچیده‌ترین مسائل مالی مربوط به قراردادها هم نمی‌توانست از دستش جان سالمی به‌درببرد.» آری، تخصص واقعی او به‌طوراعم در رشتۀ زبان‌های اسلاو –آتش عشقی که او در این زمینه داشت هنوز هم همچنان شعله‌ور است- و به‌طوراخص در ادبیات قرن نوزدهم روسیه بود. «با این که با من به عنوان مترجم چندین‌بار پست آب و نان‌داری پیشنهاد شد، من این شغل کوچک را در ادارۀ دارایی بر آنها ترجیح دادم؛ مطمئناً شما حرفِ مرا می‌فهمید: چطور می‌توانستم مترجم یک افسرِ جزء یا حتی یک سرلشکر بشوم و ناظر این باشم که این زبانی که آن‌قدر برایم مقدس است به‌وسیلۀ من تبدیل به کلماتی آلمانی که درخور یک قاطرچی است، بشود؟ آیا شما می-توانید مرا در این وضع تصور کنید؟ نه، هرگز!»
در ضمنِ یک کنترل ساده و عادی بود که شلسدورف پی به وجود «مؤسسۀ شلم و پسران» می‌برد. هیچ-چیز غیرعادی در حساب‌هایِ آن پیدا نمی‌کند، ابداً هیچ‌چیز؛ برای اطمینان تصمیم می‌گیرد که به پرداخت‌های آن هم توجه کند... «نمی‌دانید، بهت و حیرتم، این چه حرفی است که می‌زنم، بلکه عصبانیتم تا چه پایه بود، وقتی که به نام‌هایی برخوردم که نه تنها برای من آشنا بودند، بلکه من شب و روز و در تمام زندگی با آنها می‌زیستم و در ارتباط بودم!» عدالت ایجاب میکند که در همین‌جا بگوییم که شلسدورف، در عمق وجودش، نوعی دشمنی، نه نسبت به شخص گرویتن، بلکه به‌طورکلی نسبت به صنعت ساختمان‌سازی و شرکت‌های ساختمانی احساس می‌کرد. در اثر دخالت دوست بانفوذش، که قبلاً به او اشاره کرده‌ایم، قبل از شغل فعلی او در ادارۀ دارایی، کار نگهداری دفتر پرداخت را در یک شرکت ساختمانی به او محول میکنند؛ اما وقتی به نبوغ او در زمینۀ اعداد و ارقام پی می‌برند، بی‌درنگ با تشکر بسیار از زحماتش عذرش را میخواهند. به همین ترتیب چند شرکت ساختمانیِ دیگر هم عذرش را می-خواهد؛ چون هیچ شرکت ساختمانی وجود نداشت که دلش بخواهد که یک زبان‌شناس –که ظاهراً کسی نشنیده است که بگویند چیزی از مسائل مالی و حسابداری سر درمی‌آورد- نگاهی چنان کنجکاو و تیزبین به دفاترش بیندازد. دکتر شلسدورف، در سادگی غیرقابل توصیفش، تصور می‌کرد که شرکت‌ها تمایل دارند –درحالی‌که نه تنها تمایل ندارند، بلکه به‌شدت از آن وحشت دارند -که کاملاً از حیث خدعه و تزویر مورد بررسی قرار گیرند تا کلاهی سرشان نرود و به همین خاطر هم این زبان‌شناسِ کمی خُل و دیوانه و بدون تجربه را استخدام کرده بودند «که هم نگذارند از گرسنگی بمیرد و هم مانع شوند که او را به خدمت سربازی ببرند.» (اظهارات آقای فلاکس صاحب شرکتی به همین نام که حتی امروز هم کسب و کارش رونق فراوانی دارد). ولی به پاداش این کار بشردوستانه سروکارمان با شخصی افتاد که حتی از پاپ هم کاتولیک‌تر بود و از موشکاف‌ترین مأموران مالیاتی هم چیزی کم نداشت!»
خلاصه شلسدورف –که بدون زحمت می‌توانست تعیین کند تعداد کاشی‌هایِ به کار رفته در اتاقِ راسکولنیکف و مساحت آن چه اندازه است و یا اینکه راسکولنیکف دقیقاً از چندتا پله می‌بایستی پایین برود تا وارد حیاط شود – در بررسی حقوق‌های پرداختی شرکتِ «شلم و پسران»، ناگهان در لیست چشمش به نامِ راسکولنیکف می‌افتد که در محلی در دانمارک به کار ساختنِ سیمان برای شرکت مذکور اشتغال دارد و در محل غذاخوری شرکت غذایش را می‌خورد. بعد، بدون آنکه سوء‌ظنش تحریک شود، «خیلی به هیجان آمده»، نام اسویدریگایلف، رازومیشین، کمی پایین‌تر چیچیکوف، سوباکویچ و بالاخره در ردیف بیست و سوم حقوق بگیرها نام گورباچف به چشمش می‌خورد. کمی رنگش می‌پرد، ولی هنوز ابتدایِ کار است... وقتی که در لیست «کارگران خارجی»، که حقوق بخور و نمیری از رایش پیروزمند دریافت میکنند، چشمش به پوشکین، گوگول، لرمونتوف می‌افتد، دیگر نمی‌تواند خشمش را مهار کند. حتی از آوردن نام تولستوی هم در لیست خودداری نشده بود!... »
یادداشت من در مورد کتاب سیمای زنی در میان جمع در سایت شهرستان ادب
هاینریش تئودور بُل برنده -جایزه نوبل 1972 ادبیات- یکی از بزرگترین نویسندگان عصر حاضر آلمان و جهان است.
هاینریش بل که در 1917 در شهر کلن به دنیا آمده است، در جوانی به عنوان سرباز جنگ جهانی دوم اوضاع ویژۀ آلمان نازی را به‌خوبی درک کرده است. جنگی که هم در آن مجروح شده است و هم اسیر و از همین‌روست که در اکثر آثارش یا بن‌مایۀ اصلی آن در رابطه با این جنگ است، یا دربردارندۀ گریزهای متعددی به این مقوله است.
بل در حوزه‌های مختلفی قلم زده است؛ به همین خاطر در کارنامۀ او رمان‌ها و داستان کوتاه‌های متعددی قابل مشاهده است که از این میان میتوان به کتاب‌های: «سیمایِ زنی در میانِ جمع»، «عقایدِ یک دلقک»، «قطار به موقع رسید»، «آبروی ازدست‌رفتۀ کاترینا بلوم»، «نان سال‌های جوانی» و «بیلیارد در ساعت نه و نیم» اشاره کرد.
آکادمی نوبل در متن تقدیمیۀ نوبل به هاینریش بل، رمان «سیمایِ زنی در میانِ جمع» را جامع آثار او خواند و با نگاهی کلی به آثار او میتوان این گفته را تأیید کرد؛ چراکه نه تنها این کتاب پرحجم‌ترین اثر بل محسوب میشود، بلکه از لحاظ بازۀ زمانی و مقولات مطرح‌شده نیز، گسترۀ وسیع‌تری را به خود اختصاص داده است. بل در این کتاب با محوریت قرار دادن زندگی زنی چهل‌و‌هشت‌ساله با نام لِنی گرویتن، به بررسی وقایع جنگ جهانی اول، دوم و دوران پس از جنگ در آلمان و اروپا می‌پردازد و با نگاهی طنزآمیز و گزنده، دیدگاه‌های مرسوم آن سال‌ها، نظیرِ سرمایه‌داری و سوسیالیسم را مورد نقد قرار می‌دهد.
تنها ترجمۀ رمان «سیمایِ زنی در میانِ جمع» توسط مرتضی کلانتریان در سال 1369 به بازار عرضه شد و در طول این سال‌ها با استقبال خوب مخاطبان عرصۀ ادبیات روبرو شده است.
در ادامه قسمتی از رمان آورده شده است؛ در این بخش بُل با طنزی کم‌نظیر به توصیف فعالیت‌هایِ غیرقانونیِ سودجویانِ اقتصادی در سال‌هایِ جنگ می‌پردازد:
«گرویتن برای رسیدن به مقصودش، در یکی از شهرهای واقع در شصت کیلومتریِ محل اقامتش، شرکتی به نام شرکت «شلم و پسران» تأسیس میکند. برای این کار اوراق هویت جعلی، اوراق سفارشِ خرید کالا با امضاهای جعلی، برای خودش درست میکند. «او همیشه به اسناد رسمی و اداری دسترسی داشته است و به همین جهت اهمیت چندانی برای امضایِ ذیل این اوراق قائل نبوده است. به همین ترتیب بود که در فواصل بحران سال‌های 1929 تا 1933 او بارها امضای زنش را در پای اسناد تجاری مربوط به او جعل میکند؛ او می‌گفت: «زنم وضع مرا درک خواهد کرد، پس چه نیازی دارد حالا او را بیهوده ناراحت کنم.»» (هویزر بزرگ).
خلاصه، قمار، ماجرا در حدود هفت-هشت ماه طول می‌کشد و در بین شرکت‌های ساختمانی به «جنجالِ نفوسِ مرده» مشهور میشود. اساسِ این ماجرا «نوعی بازی با اسامی بود که در دفتر یادداشت گرویتن تشریح شده بود.» (لوت. هویزر)؛ خلاصۀ ماجرا از این قرار بود که شرکت مذکور در فوق، با خرید و حتی فروشِ مقادیر زیادی سیمان و مصرفِ آن در بازارِ سیاه، تعدادِ قابل ملاحظه‌ای «کارگر خارجی»، آرشیتکت، پیمانکار، مهندس امور ساختمانی، کارگر و سرکارگر، حسابدار –جملگی خیالی- در استخدام داشت که حقوق خیالی همگی مشخص شده بود؛ حتی این کارمندان خیالی محل غذاخوری و آشپز در اختیار داشتند که هزینۀ خیالی آنها هم معین شده بود؛ در این نقشۀ دقیق تنظیم‌شده، که فقط افرادش در دفتر یادداشت گرویتن وجود داشتند، حتی قراردادهای تنظیمی با امضا طرفینِ قرارداد و پول‌هایی که به حساب‌های خیالی مختلف ریخته می‌شد، مبلغی که از حساب‌های خیالی برداشت می‌شد، قید شده بود. «همه‌چیز قانونی و صحیح یا در ظاهر این‌طور به نظر می‌رسید» (اظهارات دکتر شلسدورف در برابر دادگاه).
دکتر شلسدورف، بدون آنکه به هیچ‌گونه بیماری مبتلا باشد، بدون آنکه نیازی باشد که به حقه و تزویری متوسل شود («اگر لازم می‌شد، بدون ذره‌ای درنگ، به هرحقه‌ای متوسل می‌شدم»)، به وسیله تمام شوراهای پزشکی -حتی سخت‌گیرترینشان-در سن سی‌ویک‌سالگی- فقط به خاطر آنکه آن‌چنان بنیۀ ظریف و شکننده‌ای داشت و آن‌قدر از نظر عصبی حساس بود که هیچ شورایی حاضر نبود این ناپرهیزی را بکند و او را سالم قلمداد کند- از خدمت نظام معاف میشود. باید واقعاً خیلی بنیه‌اش ضعیف بوده باشد که این گواهی را به او داده باشند؛ زیرا دکترهای بلندپایۀ آن زمان -که بعضی از آنها حتی امروز، یعنی در سال 1965، هنوز هم عضو شوراهای پزشکی هستند- خیلی راحت به جوانان تازه‌بالغی که جز پوست چیز دیگری روی استخوان‌هایشان نداشتند، مدتی «استراحت» درجبۀ استالینگراد را تجویز می‌کردند. برای آنکه همه‌چیز به مراد دکتر شلسدورف صورت پذیرد، یکی از همکلاسی‌های سابقش که نفوذی در دستگاه حاکمه دارد، ترتیبی می‌دهد که به او شغلی در ادارۀ دارایی یکی از شهرهای کوچک -که همین شهری است که شرکت خیالی گرویتن در آن تأسیس شده است- بدهند. دکتر شلسدورف، در شغلی که به او می‌دهند -که ابداً در تخصصش نیست- چنان استعدادی نشان می‌د��د که بعد از یک‌سال وجودش «نه تنها ضروری، بلکه غیرقابل‌جایگزین» تشخیص داده میشود (اظهارات دکتر کرایف، بازرس مالیاتی شهر و رئیس سابق دکتر شلسدورف، که نویسنده به اشکال توانست در آسایشگاه مخصوص مبتلایان به پروستات کشفش کند). کرایف اضافه میکند: «با اینکه این جوان تخصصش در زبان‌شناسی بود، ولی نه‌تنها در امور حسابداری و حسابرسی سررشته داشت، بلکه حتی پیچیده‌ترین مسائل مالی مربوط به قراردادها هم نمی‌توانست از دستش جان سالمی به‌درببرد.» آری، تخصص واقعی او به‌طوراعم در رشتۀ زبان‌های اسلاو –آتش عشقی که او در این زمینه داشت هنوز هم همچنان شعله‌ور است- و به‌طوراخص در ادبیات قرن نوزدهم روسیه بود. «با این که با من به عنوان مترجم چندین‌بار پست آب و نان‌داری پیشنهاد شد، من این شغل کوچک را در ادارۀ دارایی بر آنها ترجیح دادم؛ مطمئناً شما حرفِ مرا می‌فهمید: چطور می‌توانستم مترجم یک افسرِ جزء یا حتی یک سرلشکر بشوم و ناظر این باشم که این زبانی که آن‌قدر برایم مقدس است به‌وسیلۀ من تبدیل به کلماتی آلمانی که درخور یک قاطرچی است، بشود؟ آیا شما می-توانید مرا در این وضع تصور کنید؟ نه، هرگز!»
در ضمنِ یک کنترل ساده و عادی بود که شلسدورف پی به وجود «مؤسسۀ شلم و پسران» می‌برد. هیچ-چیز غیرعادی در حساب‌هایِ آن پیدا نمی‌کند، ابداً هیچ‌چیز؛ برای اطمینان تصمیم می‌گیرد که به پرداخت‌های آن هم توجه کند... «نمی‌دانید، بهت و حیرتم، این چه حرفی است که می‌زنم، بلکه عصبانیتم تا چه پایه بود، وقتی که به نام‌هایی برخوردم که نه تنها برای من آشنا بودند، بلکه من شب و روز و در تمام زندگی با آنها می‌زیستم و در ارتباط بودم!» عدالت ایجاب میکند که در همین‌جا بگوییم که شلسدورف، در عمق وجودش، نوعی دشمنی، نه نسبت به شخص گرویتن، بلکه به‌طورکلی نسبت به صنعت ساختمان‌سازی و شرکت‌های ساختمانی احساس می‌کرد. در اثر دخالت دوست بانفوذش، که قبلاً به او اشاره کرده‌ایم، قبل از شغل فعلی او در ادارۀ دارایی، کار نگهداری دفتر پرداخت را در یک شرکت ساختمانی به او محول میکنند؛ اما وقتی به نبوغ او در زمینۀ اعداد و ارقام پی می‌برند، بی‌درنگ با تشکر بسیار از زحماتش عذرش را میخواهند. به همین ترتیب چند شرکت ساختمانیِ دیگر هم عذرش را می-خواهد؛ چون هیچ شرکت ساختمانی وجود نداشت که دلش بخواهد که یک زبان‌شناس –که ظاهراً کسی نشنیده است که بگویند چیزی از مسائل مالی و حسابداری سر درمی‌آورد- نگاهی چنان کنجکاو و تیزبین به دفاترش بیندازد. دکتر شلسدورف، در سادگی غیرقابل توصیفش، تصور می‌کرد که شرکت‌ها تمایل دارند –درحالی‌که نه تنها تمایل ندارند، بلکه به‌شدت از آن وحشت دارند -که کاملاً از حیث خدعه و تزویر مورد بررسی قرار گیرند تا کلاهی سرشان نرود و به همین خاطر هم این زبان‌شناسِ کمی خُل و دیوانه و بدون تجربه را استخدام کرده بودند «که هم نگذارند از گرسنگی بمیرد و هم مانع شوند که او را به خدمت سربازی ببرند.» (اظهارات آقای فلاکس صاحب شرکتی به همین نام که حتی امروز هم کسب و کارش رونق فراوانی دارد). ولی به پاداش این کار بشردوستانه سروکارمان با شخصی افتاد که حتی از پاپ هم کاتولیک‌تر بود و از موشکاف‌ترین مأموران مالیاتی هم چیزی کم نداشت!»
خلاصه شلسدورف –که بدون زحمت می‌توانست تعیین کند تعداد کاشی‌هایِ به کار رفته در اتاقِ راسکولنیکف و مساحت آن چه اندازه است و یا اینکه راسکولنیکف دقیقاً از چندتا پله می‌بایستی پایین برود تا وارد حیاط شود – در بررسی حقوق‌های پرداختی شرکتِ «شلم و پسران»، ناگهان در لیست چشمش به نامِ راسکولنیکف می‌افتد که در محلی در دانمارک به کار ساختنِ سیمان برای شرکت مذکور اشتغال دارد و در محل غذاخوری شرکت غذایش را می‌خورد. بعد، بدون آنکه سوء‌ظنش تحریک شود، «خیلی به هیجان آمده»، نام اسویدریگایلف، رازومیشین، کمی پایین‌تر چیچیکوف، سوباکویچ و بالاخره در ردیف بیست و سوم حقوق بگیرها نام گورباچف به چشمش می‌خورد. کمی رنگش می‌پرد، ولی هنوز ابتدایِ کار است... وقتی که در لیست «کارگران خارجی»، که حقوق بخور و نمیری از رایش پیروزمند دریافت میکنند، چشمش به پوشکین، گوگول، لرمونتوف می‌افتد، دیگر نمی‌تواند خشمش را مهار کند. حتی از آوردن نام تولستوی هم در لیست خودداری نشده بود!... »
May 12, 2015
*Spoilers here.*
This must be called Experimental Fiction, conflicted and preoccupied as it is with 'equivalent' ways of telling the story.. Let's start again.
For some reason author Böll hits on the idea that mindless categorizing, cross-filing, a relentless focus on hierarchies and designations... an accountant's myopia, of receipts and stubs .. well, no, there is some method to all that.. Once again.
A book so willingly obtuse, bloodyminded and so obsessively nitpicking that .. no, once more.
There are somewhere near 125 persons who come into play in Heinrich Böll's experimental novel Group Portrait With Lady. Sixty-one of them are outlined in the helpful List Of Characters in the front of the book.
By surreptitiously refocusing (or maybe zooming out) from his central character (the lady) Böll manages to render the collective insanity of Germany in the war years and thereafter, or maybe it is the madness of a century that produces this Germany. By overdoing the scrutiny on the minima of the era, the author is able to slowly reveal the wider impact. Somehow the war and horror is more felt than told-- when detail is so foreground that the reader must read into the subtext for the headline events. There is so much raw data being racked up that the reader has to listen for reverberations trailing in the distance to get any sense of the overall world at hand.
As mentioned, there dozens of characters, which means dozens of narrators, dozens of threads; they are called informants in the book, witnesses nearly all so unreliable that truth seems laughable. As may be appreciated, these add up to a very palpable sense of the wartime realities of these people-- only detail and minima in the frame, and yet danger and moral collapse an epidemic all around.
The cruelty of wartime scam and black marketeering, fantasias like the Siegfried Line, forced labor for unknown beneficiaries ... the morbid fakery wherein wartime Memorial Wreaths are switched out post-funeral to new clients as they enter the cemetery, and billed for each appearance... stolen papers, false IDs, mislabeled gravesites begin to exert the kind of grim wear & tear on the reader that leads to insight.
Böll has written a grandly complex novel here, something that touches along the lines of the cinema's Sorrow And The Pity and The Third Man. But he's got little bits of insanity to include.
The flow chart of the book goes from the cited 'raw data' approach, the listings and dry analyses-- which begin to form the ground on which his agents will move, characters who will work randomly against any set storyline-- toward human folly and delirium. A centerpiece at this point is the 'miracle of the roses' event, which provides a kind of mystical comic relief, after and because of which -- our author (author-in-the-book) sees fit to passionately kiss a catholic nun. His attentions are unexpectedly requited, without much ado, and she is swept into the narrative.
At times Böll seems mad, but he's after bigger game than just injecting an absurdist touch; his book is at once a Great-Big-Unrelenting-Shop-Of-Horrors, but also a sly rendition of the fragility of human ties, the lightning-quick sting of reversed allegiances.
A difficult read, but intriguing. Nobel Prize for literature, 1972.
________________
I gather from what I've read elsewhere that there are intricacies of Translation that may not show Böll's work to it's best effect; an example that has been noted is that this translation gives the writer-character's interjections the title of 'author' whereas the German tilts more toward 'editor'. That might be a very big shift in what transpires here, or maybe not so much. Regardless, I'm taking a one-star rain check here; the German text may plainly be well worth another star or more if the tone has been so altered.
This must be called Experimental Fiction, conflicted and preoccupied as it is with 'equivalent' ways of telling the story.. Let's start again.
For some reason author Böll hits on the idea that mindless categorizing, cross-filing, a relentless focus on hierarchies and designations... an accountant's myopia, of receipts and stubs .. well, no, there is some method to all that.. Once again.
A book so willingly obtuse, bloodyminded and so obsessively nitpicking that .. no, once more.
There are somewhere near 125 persons who come into play in Heinrich Böll's experimental novel Group Portrait With Lady. Sixty-one of them are outlined in the helpful List Of Characters in the front of the book.
By surreptitiously refocusing (or maybe zooming out) from his central character (the lady) Böll manages to render the collective insanity of Germany in the war years and thereafter, or maybe it is the madness of a century that produces this Germany. By overdoing the scrutiny on the minima of the era, the author is able to slowly reveal the wider impact. Somehow the war and horror is more felt than told-- when detail is so foreground that the reader must read into the subtext for the headline events. There is so much raw data being racked up that the reader has to listen for reverberations trailing in the distance to get any sense of the overall world at hand.
As mentioned, there dozens of characters, which means dozens of narrators, dozens of threads; they are called informants in the book, witnesses nearly all so unreliable that truth seems laughable. As may be appreciated, these add up to a very palpable sense of the wartime realities of these people-- only detail and minima in the frame, and yet danger and moral collapse an epidemic all around.
The cruelty of wartime scam and black marketeering, fantasias like the Siegfried Line, forced labor for unknown beneficiaries ... the morbid fakery wherein wartime Memorial Wreaths are switched out post-funeral to new clients as they enter the cemetery, and billed for each appearance... stolen papers, false IDs, mislabeled gravesites begin to exert the kind of grim wear & tear on the reader that leads to insight.
Böll has written a grandly complex novel here, something that touches along the lines of the cinema's Sorrow And The Pity and The Third Man. But he's got little bits of insanity to include.
The flow chart of the book goes from the cited 'raw data' approach, the listings and dry analyses-- which begin to form the ground on which his agents will move, characters who will work randomly against any set storyline-- toward human folly and delirium. A centerpiece at this point is the 'miracle of the roses' event, which provides a kind of mystical comic relief, after and because of which -- our author (author-in-the-book) sees fit to passionately kiss a catholic nun. His attentions are unexpectedly requited, without much ado, and she is swept into the narrative.
At times Böll seems mad, but he's after bigger game than just injecting an absurdist touch; his book is at once a Great-Big-Unrelenting-Shop-Of-Horrors, but also a sly rendition of the fragility of human ties, the lightning-quick sting of reversed allegiances.
A difficult read, but intriguing. Nobel Prize for literature, 1972.
________________
I gather from what I've read elsewhere that there are intricacies of Translation that may not show Böll's work to it's best effect; an example that has been noted is that this translation gives the writer-character's interjections the title of 'author' whereas the German tilts more toward 'editor'. That might be a very big shift in what transpires here, or maybe not so much. Regardless, I'm taking a one-star rain check here; the German text may plainly be well worth another star or more if the tone has been so altered.
May 9, 2016
۱. علیرغم اینکه کتاب پرجمعیتی‌ه و یه کمی می‌ترسیدم که طبق معمول یادم بره که کی، کی بود، تا اینجای کار خوب کنار اومدیم باهم. البته پیشنهاد می‌کنم سر فرصت و یه کله بخونیدش تا انسجام قضیه حفظ شه. نه مث من شبی ۴ صفه :-|
۲. خب کتاب تا صفحه ۱۶۰ پیش رفته بود که کنار گذاشته شد و کلا یادم رفت چی به چی بود :))
از دیروز شرو کردم دوباره بخونمش. الان صفحه ۳۳ ام :دی
۳. پنجاه صفحه مونده که کتاب تموم شه. کتابی که می‌تونم بگم رفت تو لیست ده کتاب برتر من. برخلاف عقاید یک دلقک -که البته اون رو هم خیلی دوس داشتم و دارم- کتاب بیشتر جنبه تاریخی داره و روایتی از جنگ دوم جهانی‌ه. و البته که خط فکری هاینریش بل توی این روایت تاریخی هم کاملا مشهوده. ولی خب کتاب، مجموعه‌ای از عبارات و جملات قابل کوت نیست. بلکه یک جریان سیاله از اتفاقات زندگی یک انسان.
به نظرم نوشتن این کتاب با این مختصات فقط از عهده یک نابغه برمیاد. پروروندن داستانی با این‌همه شخصیت در ذهن و روی کاغذ آوردنش واقعا ذهن خلاق و توانمندی می‌خاد که هاینریش بل به‌خوبی از عهدش بر اومده و با این‌همه شخصیت، یک داستان خوش چفت و بست رو خواهید خوند. اگه هنو نخوندینش حتما بذاریدش تو لیست. و پیشنهاد اکیدم اینه که وقتی این کتاب رو می‌خونین موازی خوانی نکنین. سر تا تهش رو بخونین و بعد برین سراغ بقیه کتابا.
۴. جمله آخر کتاب رو خیلی خوب می‌فهمم متاسفانه!
۲. خب کتاب تا صفحه ۱۶۰ پیش رفته بود که کنار گذاشته شد و کلا یادم رفت چی به چی بود :))
از دیروز شرو کردم دوباره بخونمش. الان صفحه ۳۳ ام :دی
۳. پنجاه صفحه مونده که کتاب تموم شه. کتابی که می‌تونم بگم رفت تو لیست ده کتاب برتر من. برخلاف عقاید یک دلقک -که البته اون رو هم خیلی دوس داشتم و دارم- کتاب بیشتر جنبه تاریخی داره و روایتی از جنگ دوم جهانی‌ه. و البته که خط فکری هاینریش بل توی این روایت تاریخی هم کاملا مشهوده. ولی خب کتاب، مجموعه‌ای از عبارات و جملات قابل کوت نیست. بلکه یک جریان سیاله از اتفاقات زندگی یک انسان.
به نظرم نوشتن این کتاب با این مختصات فقط از عهده یک نابغه برمیاد. پروروندن داستانی با این‌همه شخصیت در ذهن و روی کاغذ آوردنش واقعا ذهن خلاق و توانمندی می‌خاد که هاینریش بل به‌خوبی از عهدش بر اومده و با این‌همه شخصیت، یک داستان خوش چفت و بست رو خواهید خوند. اگه هنو نخوندینش حتما بذاریدش تو لیست. و پیشنهاد اکیدم اینه که وقتی این کتاب رو می‌خونین موازی خوانی نکنین. سر تا تهش رو بخونین و بعد برین سراغ بقیه کتابا.
۴. جمله آخر کتاب رو خیلی خوب می‌فهمم متاسفانه!
October 3, 2018
Farsi un'idea su qualcuno è una attività che mette sempre in moto il nostro consolidato sistema di pregiudizi.
Ci portiamo sempre appresso un filtro, uno scanner a cui più o meno consapevolmente sottoponiamo le nuove conoscenze.
Ma davanti ai personaggi di un libro questo filtro fa irrimediabilmente cilecca. In genere ce li beviamo così come sono, e più difetti hanno più vanno giù.
Heinrich Böll, uno scrittore che vale molto di più del premio Nobel che gli diedero nel '72, in questo gagliardissimo libro (di lettura non sempre fluida, ad esser onesti), ci getta fumo negli occhi dalla prima all'ultima pagina.
Noi che tentiamo di catalogare, identificare un soggetto, ci troviamo in imbarazzo davanti all'antieroina Leni Gruyten-Pfeiffer e al gruppo di personaggi, vera e propria corte dei miracoli, che le orbita attorno.
Siamo provocati a farci un'idea. E' perfetta o è una sporcacciona? Ha ragione o ha torto? E' buona o è cattiva? Nazista o comunista?
Sguscia ad ogni categoria, la bella e silenziosa Leni, misteriosa ma con semplicità. Danza leggera in un romanzo dove l'autore (che compare nella storia come l'A.) pone l'accento sulle controversie più futili, sui dettagli più oziosi. Sulle ghirlande per i morti, sulla miscela del caffè, sull'esame mattutino degli escrementi in un collegio femminile.
Apoteosi del superfluo, dell'indagine bislacca, delle testimonianze più ridicole, più pedantemente e dettagliatamente marginali. Un tappeto che si srotola tra macheccefrega e sticazzi assortiti, una gran collezione di sabbia.
Un machimmelofaffà che ronza di continuo in testa, minacciando l'interruzione della lettura. Eppure...
Quando qualcuno sostiene che in mezzo alla merda c'è un diamante, io in genero per lo meno diffido (e non mi tuffo a pesce). Non mi piace chi volendo fare il controintellettuale arriva a sostenere che in un quadro totalmente bianco vi sia chissà quale recondita profondità artistica.
In un libro come Foto di gruppo con signora - che per certi versi assomiglia molto all'Opera galleggiante di Barth - c'è il sottinteso rischio di non saper giustificare l'inesorabile fascino che ne abbiamo subìto davanti a chi per esempio ha böllato il libro di giochetto avanguardista da quattro soldi.
Ma io proverò a stilare ein klein unnötig Dekalog dei motivi che mi spingono a considerare questo libro una bizzarra meraviglia:
1) l'A.: l'io narrante della storia è un tizio davvero simpatico. Non è una voce fuori dal coro, non resta affatto dietro le quinte. Muove le fila della storia immergendovisi con passione, con enorme interesse verso i dettagli oziosi di cui sopra. In genere l'io narrante è solo un espediente narrativo, qui invece è tanto centrale quanto caustico, divertente, tenero;
2) La Storia della Germania vista attraverso il prisma delle vicende di personaggi assolutamente secondari: l'esperimento è ovviamente già visto - v. la nostra Ginzburg - ma è qui rielaborato in questa forma documentaristica ricca di humour che lo rende speciale;
3) Per Böll, i personaggi più inetti (o presunti tali) sopravvivono a tutto; i perfetti (o presunti tali) sono destinati a breve vita;
4) Non c'è retorica; non c'è traccia di rivendicazione nei confronti di nessuno, nazisti o sovietici che siano, non ci sono "cattivi" da disprezzare nè buoni per cui parteggiare;
5) Il più basso, il più "corporale", il più amorale e il meno nobile trovano qui una certa santità;
6) Böll non strizza l'occhio al lettore, non lo alliscia mai; anzi lo fa passare più volte per fesso, con garbo ma senza mezzi termini;
7) Sembra che Böll voglia far sue, quasi con amore paterno, tutte le pecche del "cattivo romanzo"; "didascalico" vi suona storto? Beh, lui adora sfacciatamente la didascalia. Secondo voi l'autore non dovrebbe entrare ad ingombrare una storia con le sue riflessioni? Beh, leggetevi questo libro, vi farà rabbrividire.
8) Lo diceva Gesù di Nazareth, che si sta meglio in compagnia dei peccatori e delle prostitute; Böll è perfettamente in linea, è scandalosamente cattolico. Nel senso di cattolico che crea scandalo. Suor Rahel - di indubbia genealogia ebraica, proprio come Gesù in fondo - è il personaggio che racchiude in sé questo tratto meraviglioso; disprezzata, trova nelle occupazioni più infime (e quando dico infime...) una gioiosa occasione per amare;
9) La 'scena madre' della tazza di caffè offerta da Leni al russo Boris - mentre l'avanzata tedesca si sbriciolava a Stalingrado - è uno degli esempi più alti di dissacrazione del nazionalismo;
10)Questo vale più per l'autore che per il libro in sè. Dopo dodici anni di nazismo la Germania era giunta al suo anno zero letterario. Gli scrittori si erano ammutoliti, dopo anni di assordante propaganda in stile Göbbels. Quest'uomo ha rappresentato, col suo inconfondibile umorismo, la Fenice della letteratura tedesca contemporanea. Non è poco, direi.
n.b. Böll si pronuncia B'll, come una linguaccia. Fate finta che quella "o" non esiste. E spargete la voce.
Ci portiamo sempre appresso un filtro, uno scanner a cui più o meno consapevolmente sottoponiamo le nuove conoscenze.
Ma davanti ai personaggi di un libro questo filtro fa irrimediabilmente cilecca. In genere ce li beviamo così come sono, e più difetti hanno più vanno giù.
Heinrich Böll, uno scrittore che vale molto di più del premio Nobel che gli diedero nel '72, in questo gagliardissimo libro (di lettura non sempre fluida, ad esser onesti), ci getta fumo negli occhi dalla prima all'ultima pagina.
Noi che tentiamo di catalogare, identificare un soggetto, ci troviamo in imbarazzo davanti all'antieroina Leni Gruyten-Pfeiffer e al gruppo di personaggi, vera e propria corte dei miracoli, che le orbita attorno.
Siamo provocati a farci un'idea. E' perfetta o è una sporcacciona? Ha ragione o ha torto? E' buona o è cattiva? Nazista o comunista?
Sguscia ad ogni categoria, la bella e silenziosa Leni, misteriosa ma con semplicità. Danza leggera in un romanzo dove l'autore (che compare nella storia come l'A.) pone l'accento sulle controversie più futili, sui dettagli più oziosi. Sulle ghirlande per i morti, sulla miscela del caffè, sull'esame mattutino degli escrementi in un collegio femminile.
Apoteosi del superfluo, dell'indagine bislacca, delle testimonianze più ridicole, più pedantemente e dettagliatamente marginali. Un tappeto che si srotola tra macheccefrega e sticazzi assortiti, una gran collezione di sabbia.
Un machimmelofaffà che ronza di continuo in testa, minacciando l'interruzione della lettura. Eppure...
Quando qualcuno sostiene che in mezzo alla merda c'è un diamante, io in genero per lo meno diffido (e non mi tuffo a pesce). Non mi piace chi volendo fare il controintellettuale arriva a sostenere che in un quadro totalmente bianco vi sia chissà quale recondita profondità artistica.
In un libro come Foto di gruppo con signora - che per certi versi assomiglia molto all'Opera galleggiante di Barth - c'è il sottinteso rischio di non saper giustificare l'inesorabile fascino che ne abbiamo subìto davanti a chi per esempio ha böllato il libro di giochetto avanguardista da quattro soldi.
Ma io proverò a stilare ein klein unnötig Dekalog dei motivi che mi spingono a considerare questo libro una bizzarra meraviglia:
1) l'A.: l'io narrante della storia è un tizio davvero simpatico. Non è una voce fuori dal coro, non resta affatto dietro le quinte. Muove le fila della storia immergendovisi con passione, con enorme interesse verso i dettagli oziosi di cui sopra. In genere l'io narrante è solo un espediente narrativo, qui invece è tanto centrale quanto caustico, divertente, tenero;
2) La Storia della Germania vista attraverso il prisma delle vicende di personaggi assolutamente secondari: l'esperimento è ovviamente già visto - v. la nostra Ginzburg - ma è qui rielaborato in questa forma documentaristica ricca di humour che lo rende speciale;
3) Per Böll, i personaggi più inetti (o presunti tali) sopravvivono a tutto; i perfetti (o presunti tali) sono destinati a breve vita;
4) Non c'è retorica; non c'è traccia di rivendicazione nei confronti di nessuno, nazisti o sovietici che siano, non ci sono "cattivi" da disprezzare nè buoni per cui parteggiare;
5) Il più basso, il più "corporale", il più amorale e il meno nobile trovano qui una certa santità;
6) Böll non strizza l'occhio al lettore, non lo alliscia mai; anzi lo fa passare più volte per fesso, con garbo ma senza mezzi termini;
7) Sembra che Böll voglia far sue, quasi con amore paterno, tutte le pecche del "cattivo romanzo"; "didascalico" vi suona storto? Beh, lui adora sfacciatamente la didascalia. Secondo voi l'autore non dovrebbe entrare ad ingombrare una storia con le sue riflessioni? Beh, leggetevi questo libro, vi farà rabbrividire.
8) Lo diceva Gesù di Nazareth, che si sta meglio in compagnia dei peccatori e delle prostitute; Böll è perfettamente in linea, è scandalosamente cattolico. Nel senso di cattolico che crea scandalo. Suor Rahel - di indubbia genealogia ebraica, proprio come Gesù in fondo - è il personaggio che racchiude in sé questo tratto meraviglioso; disprezzata, trova nelle occupazioni più infime (e quando dico infime...) una gioiosa occasione per amare;
9) La 'scena madre' della tazza di caffè offerta da Leni al russo Boris - mentre l'avanzata tedesca si sbriciolava a Stalingrado - è uno degli esempi più alti di dissacrazione del nazionalismo;
10)Questo vale più per l'autore che per il libro in sè. Dopo dodici anni di nazismo la Germania era giunta al suo anno zero letterario. Gli scrittori si erano ammutoliti, dopo anni di assordante propaganda in stile Göbbels. Quest'uomo ha rappresentato, col suo inconfondibile umorismo, la Fenice della letteratura tedesca contemporanea. Non è poco, direi.
n.b. Böll si pronuncia B'll, come una linguaccia. Fate finta che quella "o" non esiste. E spargete la voce.
January 5, 2016
http://diavazontas.blogspot.gr/2016/0...
Για χρόνια «Οι απόψεις ενός κλόουν» του Χάινριχ Μπελ ήταν στις λίστες των πιο αγαπημένων μου βιβλίων- σε κάποιες ακόμα είναι. Ο Κλόουν του Μπελ, που επιλέγει να μείνει ένας αρλεκίνος με την αιρετική ματιά του και να μην αποχωριστεί την στολή του, έχει πολλά κοινά στοιχεία με την κεντρική ηρωίδα στο «Ομαδικό πορτρέτο με μια κυρία», την Λένι. Κι η Λένι δεν μιλάει, δεν υπακούει, όμως εκείνη εντάσσεται· σε μια ομάδα ανθρώπων που την αγαπούν κι ας είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.
Ήδη από την αρχή αυτού του ιδιόμορφου μυθιστορήματος ο αναγνώστης καταλαβαίνει πως θα τα βρει σκούρα. Αφηγητής είναι ο συγγρ., δηλαδή ο συγγραφέας της βιογραφίας της Λένι, που με εξαντλητική ακρίβεια μας μεταφέρει τις εντυπώσεις του για την Λένι και μια τοιχογραφία ανθρώπων που κινούνται ή κινούνταν γύρω της. Σαν να διαβάζουμε τις στενογραφημένες σημειώσεις από τις συνεντεύξεις του συγγρ., ο Μπελ ενορχηστρώνει ένα ακραία πολυφωνικό μυθιστόρημα, όπου κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του φωνή και τα δικά του δίκια. Φόντο και πρωταγωνιστής είναι πάλι η ναζιστική Γερμανία του Πολέμου. Δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό.
Θηλυκό κεντρικό πρόσωπο στο πρώτο μέρος είναι μια γυναίκα σαράντα οκτώ ετών, Γερμανίδα· έχει ύψος 1,71, ζυγίζει 68,8 κιλά (με τα ρούχα), δηλαδή γύρω στα 300-400 γραμμάρια κάτω από το ιδεώδες βάρος· το χρώμα των ματιών της κυμαίνεται μεταξύ σκούρου μπλε και μαύρου, έχει πολύ πυκνά ξανθά μαλλιά ελαφρώς γκριζαρισμένα, τα οποία αφήνει κάτω· περιβάλλουν το κεφάλι της ολόισια, κάπως σαν κράνος.
Από τις πρώτες γραμμές αντιλαμβανόμαστε πως ο λόγος είναι μακροπερίοδος και εξαντλητικός. Η Λένι, που δεν μιλά σχεδόν ποτέ, είναι ένας χαρακτήρας εξωφρενικά καλός, το σχολιάζει κι ο ίδιος ο συγγρ. Μια γυναίκα πολύ όμορφη και αισθησιακή, που δεν υποκύπτει στα σαρκικά πάθη παρά μόνον για τον έρωτα, απολίτικη που όμως στον πόλεμο κάνει ακραίες πράξεις αντίστασης όπως να φέρει ένα φλιτζάνι αληθινού καφέ σε Ρώσο αιχμάλωτο. Μια γυναίκα που δουλεύει πάντα ως ανειδίκευτη εργάτρια, καταφέρνει όμως το αφεντικό και οι συνεργάτες της να την αγαπούν και να κάνουν θυσίες για κείνη. Τελικά στα πενήντα της κοντά καταλήγει να μένει φιλοξενούμενη στο μοναδικό σπίτι που της άφησε ο πατέρας της και που πούλησε στον Πόλεμο για ένα κομμάτι ψωμί και να κινδυνεύει με έξωση. Στο πλάι της θα σταθούν αλλοδαποί σκουπιδιάρηδες. Αλλά θα σταθούν.
Με αφορμή την Λένι, ο Μπελ διατρέχει σχεδόν όλους τους τύπους ανθρώπων και τις συμπεριφορές στον Πόλεμο. Εδώ συνυπάρχουν ο ακραίος μαυραγορίτης, με τον ναζί που τελευταία στιγμή βοήθησε την αντίσταση, ο ναζί που εξοντώθηκε με τον Ρώσο αιχμάλωτο που έχασε την ζωή του κατά λάθος, τα αγόρια που γύρισαν σακατεμένα για έναν πόλεμο που δεν τα αφορούσε και τα κορίτσια που τα κατάφεραν ή δεν τα κατάφεραν να ανταπεξέλθουν σε αυτό. Ο ουμανισμός του Μπελ δεν κρύβεται, μέσα από την αφέλεια της Λένι προκύπτει βαθιά αγάπη για τον εαυτό της και τον συνάνθρωπο. Αλλά αυτό είναι το κορυφαίο: πως σε ένα τέτοιο έργο, που απαιτεί πολυπλοκότητα τεχνικής και σκέψης, που υπερηφανεύεται πως είναι το κορυφαίο ενός κορυφαίου, τελικά πρωταγωνίστρια είναι μια αφελής γυναίκα που αγαπάει τους ανθρώπους κι επιλέγει να ζήσει όπως της πρέπει. Και στην τελική την αγαπούν κι αυτοί.
Έργο βαθιά πολιτικό, το «Ομαδικό πορτρέτο με μία κυρία» είναι αυτό που μνημονεύτηκε από την Επιτροπή όταν έδωσε το 1972 στον Χάινριχ Μπελ το Νόμπελ κι όχι αδίκως. Αν και ο Κλόουν θα μείνει για πάντα μέσα μου ως το αγαπημένο μου βιβλίο του Μπελ, τούτο εδώ βρήκε ήδη μια θέση πλάι του. Και τι ωραιότερο, σημαντικότερο αναγνωστικά από το ανοίγεις την χρονιά σου με ένα τέτοιο αριστούργημα.
Για χρόνια «Οι απόψεις ενός κλόουν» του Χάινριχ Μπελ ήταν στις λίστες των πιο αγαπημένων μου βιβλίων- σε κάποιες ακόμα είναι. Ο Κλόουν του Μπελ, που επιλέγει να μείνει ένας αρλεκίνος με την αιρετική ματιά του και να μην αποχωριστεί την στολή του, έχει πολλά κοινά στοιχεία με την κεντρική ηρωίδα στο «Ομαδικό πορτρέτο με μια κυρία», την Λένι. Κι η Λένι δεν μιλάει, δεν υπακούει, όμως εκείνη εντάσσεται· σε μια ομάδα ανθρώπων που την αγαπούν κι ας είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους.
Ήδη από την αρχή αυτού του ιδιόμορφου μυθιστορήματος ο αναγνώστης καταλαβαίνει πως θα τα βρει σκούρα. Αφηγητής είναι ο συγγρ., δηλαδή ο συγγραφέας της βιογραφίας της Λένι, που με εξαντλητική ακρίβεια μας μεταφέρει τις εντυπώσεις του για την Λένι και μια τοιχογραφία ανθρώπων που κινούνται ή κινούνταν γύρω της. Σαν να διαβάζουμε τις στενογραφημένες σημειώσεις από τις συνεντεύξεις του συγγρ., ο Μπελ ενορχηστρώνει ένα ακραία πολυφωνικό μυθιστόρημα, όπου κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του φωνή και τα δικά του δίκια. Φόντο και πρωταγωνιστής είναι πάλι η ναζιστική Γερμανία του Πολέμου. Δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό.
Θηλυκό κεντρικό πρόσωπο στο πρώτο μέρος είναι μια γυναίκα σαράντα οκτώ ετών, Γερμανίδα· έχει ύψος 1,71, ζυγίζει 68,8 κιλά (με τα ρούχα), δηλαδή γύρω στα 300-400 γραμμάρια κάτω από το ιδεώδες βάρος· το χρώμα των ματιών της κυμαίνεται μεταξύ σκούρου μπλε και μαύρου, έχει πολύ πυκνά ξανθά μαλλιά ελαφρώς γκριζαρισμένα, τα οποία αφήνει κάτω· περιβάλλουν το κεφάλι της ολόισια, κάπως σαν κράνος.
Από τις πρώτες γραμμές αντιλαμβανόμαστε πως ο λόγος είναι μακροπερίοδος και εξαντλητικός. Η Λένι, που δεν μιλά σχεδόν ποτέ, είναι ένας χαρακτήρας εξωφρενικά καλός, το σχολιάζει κι ο ίδιος ο συγγρ. Μια γυναίκα πολύ όμορφη και αισθησιακή, που δεν υποκύπτει στα σαρκικά πάθη παρά μόνον για τον έρωτα, απολίτικη που όμως στον πόλεμο κάνει ακραίες πράξεις αντίστασης όπως να φέρει ένα φλιτζάνι αληθινού καφέ σε Ρώσο αιχμάλωτο. Μια γυναίκα που δουλεύει πάντα ως ανειδίκευτη εργάτρια, καταφέρνει όμως το αφεντικό και οι συνεργάτες της να την αγαπούν και να κάνουν θυσίες για κείνη. Τελικά στα πενήντα της κοντά καταλήγει να μένει φιλοξενούμενη στο μοναδικό σπίτι που της άφησε ο πατέρας της και που πούλησε στον Πόλεμο για ένα κομμάτι ψωμί και να κινδυνεύει με έξωση. Στο πλάι της θα σταθούν αλλοδαποί σκουπιδιάρηδες. Αλλά θα σταθούν.
Με αφορμή την Λένι, ο Μπελ διατρέχει σχεδόν όλους τους τύπους ανθρώπων και τις συμπεριφορές στον Πόλεμο. Εδώ συνυπάρχουν ο ακραίος μαυραγορίτης, με τον ναζί που τελευταία στιγμή βοήθησε την αντίσταση, ο ναζί που εξοντώθηκε με τον Ρώσο αιχμάλωτο που έχασε την ζωή του κατά λάθος, τα αγόρια που γύρισαν σακατεμένα για έναν πόλεμο που δεν τα αφορούσε και τα κορίτσια που τα κατάφεραν ή δεν τα κατάφεραν να ανταπεξέλθουν σε αυτό. Ο ουμανισμός του Μπελ δεν κρύβεται, μέσα από την αφέλεια της Λένι προκύπτει βαθιά αγάπη για τον εαυτό της και τον συνάνθρωπο. Αλλά αυτό είναι το κορυφαίο: πως σε ένα τέτοιο έργο, που απαιτεί πολυπλοκότητα τεχνικής και σκέψης, που υπερηφανεύεται πως είναι το κορυφαίο ενός κορυφαίου, τελικά πρωταγωνίστρια είναι μια αφελής γυναίκα που αγαπάει τους ανθρώπους κι επιλέγει να ζήσει όπως της πρέπει. Και στην τελική την αγαπούν κι αυτοί.
Έργο βαθιά πολιτικό, το «Ομαδικό πορτρέτο με μία κυρία» είναι αυτό που μνημονεύτηκε από την Επιτροπή όταν έδωσε το 1972 στον Χάινριχ Μπελ το Νόμπελ κι όχι αδίκως. Αν και ο Κλόουν θα μείνει για πάντα μέσα μου ως το αγαπημένο μου βιβλίο του Μπελ, τούτο εδώ βρήκε ήδη μια θέση πλάι του. Και τι ωραιότερο, σημαντικότερο αναγνωστικά από το ανοίγεις την χρονιά σου με ένα τέτοιο αριστούργημα.
July 8, 2014
بعد از مدت ها دوباره شروع کردم به کتاب خوندن و خوشحالم از این بابت. سعی هم کردم که کتاب های خوبی دست بگیرم تا حالا 99 در صد موفق شدم. :)
" سیمای زنی در میان جمع " چهارمین کتابی ِ که از هاینریش بل می خونم. کتاب عقاید یک دلقک رو خیلی وقت پیش خوندم و شاید دوباره یه سری بهش بزنم. قطار به موقع رسید یه زمانی از کتاب های محبوب ام بود و هنوز هم هست. و کتاب دیگه ای به اسم میراث که اون هم ریتمی مثل همین کتاب قبلی داشت و بازم مورد پسند من بود... و اما بیشترین و بهترین مولفه ی کار بل - همون طور که همه احتمالا می دونند- مفهومی ِ به اسم جنگ و بل چه قدر قشنگ از این جنگ زشت حرف می زنه. شاید همه ی کسایی که که ته ذهن اشون گاهی فکرکردند که جنگ هم می تونه را حلی باشه اگر که این کتاب ها رو دست بگیرند و بخونند ذهنیت دیگه ای خواهند داشت. با همه ی این موقعیت های عجیب و به عقیده ی من حتا زیبای انسانی که توو کتاب های بل پیدا می شه آدم این توانایی رو پیدا می کنه که یه گوشه ای از اون درد و رنج رو درک کنه و حتا یه کمی از اون همه پوچی و بیهودگی رو.
فرمی که برای روایت داستان انتخاب شده واقعا هوشمندانه است و حد اکثر تاثیر رو داشته به علاوه ی این که خیلی خوب هم ازش بهره برده شده. راوی داستان که خیلی هم البته بی طرف نیست تقریبا همیشه و کاملا ماهرانه شما رو با خودش و نظر گاه خودش همراه می کنه. طنزی هم که توو کار هست به این قضیه خیلی کمک کرده... و اینا رو برای یاد آوری به خودم هست که می نویسم.
به کتاب 5 ستاره ندادم فقط به این دلیل که دوست داشتم از یه جایی به بعد تموم بشه و ادامه پیدا نکنه. این " از یه جایی به بعد " داستان هم سطح بقیه اش نبود. دلیل دیگه ای هم که دارم اینه که دو تا قضیه رو اصلا درک نکردم به چه کاری میاد توو این کتاب. یکی معشوقه ی سابقا راهبه ی راوی و اون یکی معجزه ی گل های سرخ راشل. به نظرم همچین معجزه ای توو کتابی توو این پایه " زمینی" بی معنی بود و راهبه ی سابق هم در تضاد بودش با همین معجزه. شاید اگه این معجزه در کار نبود با اون راهبه هم مشکلی نداشتم.قضاوت باشه بر عهده ی کسایی که کتاب رو خوندند و یا می خونند.
مرتضی کلانتریان : مترجم کتاب که من با این که با اسم ایشون آشنا بودم اما تا حالا ترجمه ای ازشون نخونده بودم. آلمانی بلد نیستم اما ترجمه حس خوبی داشت که می گفت من عالیم. "من یه ترجمه ی عالی هستم." به هر حال توو پرو فایل ایشون توو گوودریدز چیزی نوشته نشده. شاید خودم بعد ها پرش کردم.اگر کس دیگه ای تا اون موقع وقت یا حوصله اش رو داشت این کار رو انجام بده لطفا
آوا
تیر 93
" سیمای زنی در میان جمع " چهارمین کتابی ِ که از هاینریش بل می خونم. کتاب عقاید یک دلقک رو خیلی وقت پیش خوندم و شاید دوباره یه سری بهش بزنم. قطار به موقع رسید یه زمانی از کتاب های محبوب ام بود و هنوز هم هست. و کتاب دیگه ای به اسم میراث که اون هم ریتمی مثل همین کتاب قبلی داشت و بازم مورد پسند من بود... و اما بیشترین و بهترین مولفه ی کار بل - همون طور که همه احتمالا می دونند- مفهومی ِ به اسم جنگ و بل چه قدر قشنگ از این جنگ زشت حرف می زنه. شاید همه ی کسایی که که ته ذهن اشون گاهی فکرکردند که جنگ هم می تونه را حلی باشه اگر که این کتاب ها رو دست بگیرند و بخونند ذهنیت دیگه ای خواهند داشت. با همه ی این موقعیت های عجیب و به عقیده ی من حتا زیبای انسانی که توو کتاب های بل پیدا می شه آدم این توانایی رو پیدا می کنه که یه گوشه ای از اون درد و رنج رو درک کنه و حتا یه کمی از اون همه پوچی و بیهودگی رو.
فرمی که برای روایت داستان انتخاب شده واقعا هوشمندانه است و حد اکثر تاثیر رو داشته به علاوه ی این که خیلی خوب هم ازش بهره برده شده. راوی داستان که خیلی هم البته بی طرف نیست تقریبا همیشه و کاملا ماهرانه شما رو با خودش و نظر گاه خودش همراه می کنه. طنزی هم که توو کار هست به این قضیه خیلی کمک کرده... و اینا رو برای یاد آوری به خودم هست که می نویسم.
به کتاب 5 ستاره ندادم فقط به این دلیل که دوست داشتم از یه جایی به بعد تموم بشه و ادامه پیدا نکنه. این " از یه جایی به بعد " داستان هم سطح بقیه اش نبود. دلیل دیگه ای هم که دارم اینه که دو تا قضیه رو اصلا درک نکردم به چه کاری میاد توو این کتاب. یکی معشوقه ی سابقا راهبه ی راوی و اون یکی معجزه ی گل های سرخ راشل. به نظرم همچین معجزه ای توو کتابی توو این پایه " زمینی" بی معنی بود و راهبه ی سابق هم در تضاد بودش با همین معجزه. شاید اگه این معجزه در کار نبود با اون راهبه هم مشکلی نداشتم.قضاوت باشه بر عهده ی کسایی که کتاب رو خوندند و یا می خونند.
مرتضی کلانتریان : مترجم کتاب که من با این که با اسم ایشون آشنا بودم اما تا حالا ترجمه ای ازشون نخونده بودم. آلمانی بلد نیستم اما ترجمه حس خوبی داشت که می گفت من عالیم. "من یه ترجمه ی عالی هستم." به هر حال توو پرو فایل ایشون توو گوودریدز چیزی نوشته نشده. شاید خودم بعد ها پرش کردم.اگر کس دیگه ای تا اون موقع وقت یا حوصله اش رو داشت این کار رو انجام بده لطفا
آوا
تیر 93
May 26, 2018
The titular character Leni is seen via the point-of-view of a number of characters; heartless harlot, timorous and timid, empty-headed and sensitive and open to art, the depiction of Leni is a testament to the many different and often contradictory ways by which other see us. Boll employs a number of different styles, often dependent on the narrator, often these act as pastiches and parodies, whether it is the lazy and jocular cliches of journalese or the highfalutin style of post-modernism, Boll explores and utilises these various styles to depict the lives of the characters Leni interacts with. Beneath all of this lies the Nazi regime in which most of the the novel takes place and the sense of madness and paranoia it engenders. Indeed the vast, almost innumerable number of characters can be slightly discombobulating for the reader, who is left dizzy by Boll’s ever-changing, jittery and frenetic style; an interesting and original, if not always entirely successful form of literary experimentation, ‘Group Portrait With Lady’ is perhaps more of an intellectual than emotional success.
August 8, 2022
libro bellissimo che ho letto - mea culpa - male, nel senso che l’ho interrotto più volte poi riprendendolo, senza perdere il piacere di una lettura fuori dal comune, ma (costretta a leggerlo in cartaceo - perché, Einaudi, perché? -, e quindi non potendo giovarmi della possibilità di risalire con un tocco ai precedenti incontri con vari personaggi) perdendo fatalmente il contatto con qualche parte della storia. Da rileggere, quindi.
August 11, 2022
A very big contrast in style comparing to "Billiards at Half-Past Nine". This gives the feeling of relief that you've finished reading at last.
July 14, 2019
چطور میشود میزان درد و رنج جسمی یا روحی را اندازه گرفت؟ یا به چه کیفیت میتوان فعالیت غدد اشکی انسان را برآورد کرد؟ چه کسی دانه‌های اشک‌مان را، وقتی که نصف شب‌ها گریه می‌کنیم، می‌تواند بشمارد؟ بالاخره چه کسی به خنده‌ها و رنج‌های ما می‌اندیشد. بر شیطان لعنت، آیا این‌ها مسائلی نیستند که باید متفکران به آنها پاسخ دهند؟ علم به چه درد می‌خورد؟ و علمایی که با تهیه طرح‌های بسیار پرخرج موفق می‌شوند که از کره ماه خاک یا چند سنگ بی‌ارزش سوغات بیاورند کارشان چه ارزشی دارد اگر نتوانند تعاریفی در خصوص اساسی‌ترین چیز زندگی یک انسان ارائه دهند؟
از متن کتاب
از متن کتاب
February 5, 2015
چه داستان قشنگى،داستان آن زن جوان آلمانى،كه براى يافتن محبوبش با دوچرخه از اين اردوگاه به آن اردوگاه مى رود و سرانجام قبرش را در قبرستان دورافتاده اى پيدا مى كند.
مثل هميشه بل خوندن بزرگترين حسش اينكه به ماليخولياى دلنشين خودت برميگردى و جزئيات رو يادت مياد
مثل هميشه بل خوندن بزرگترين حسش اينكه به ماليخولياى دلنشين خودت برميگردى و جزئيات رو يادت مياد
March 17, 2014
کتاب را برای بار دوم خواندم و تموم کردم و بیشتر دوستش داشتم. بار اول بیشتر مجذوب توانایی نویسننده در بیان و گزارش احساسات زنانه شده بودم. ااینبار ولی کتاب برایم قصه آدمهایی بود. هانریش بل گفته که کتاب داستان زندگی زن 40 ساله ست که بار سنگین یک زن آلمانی از 1922 تا 1970 را بر دوش دارد. بنظر من کتاب داستان یک نسل آلمان است که این بار را هر کدام بر دوش دارند، و وقتی که همه با هم زیر بار می روند نیز ار بار تک تک شان کاسته نمی شود. از آخر کتاب که نگاه کنیم، داستان یک زن معمولی که پسرش در زندان است و بزور گذران زندگی می کند و مورد هجوم انواع طعنه هاست. این لنی ست. کسی که در کتاب حرفی نمی زند بجز چندین جمله نقل قول شده، و از او کمتر از هر کس دیگری بطور مستقیم عملی سر میزند. به بهانه لنی ، بیش از 100 شخصیت مختلف، از هر نوع فکر و سلیقه و نگاهی که بخواهید در این کتاب تصویر شده اند. رنج جنگ را نه از زبان غالب و مغلوب بیان می کند. آن دو مصاحبه آخر نویسنده یکی با سرمایه دار آلمانی و دیگری سرباز زندانی روس مانیفست زشتی و پلشتی جنگ است. از زبان هر دو طرف که با اشکهای هر دو نفر پایان می یابد و با اشکهای هر کسی که درک کند درد این دو را. هانریش بل بسیار تواناست. در استفاده از سبکی که می تواند موجب از دست رفتن وزن ادبی کارش بشود، یعنی دخالت مستقیم در گفتن داستان با انتخاب شیوه گزارش گری . و نه تنها این نشده بلکه نویسنده خود بخشی از قصه ست با آن تیکه های جذابش. طنر نویسنده عالی ست. شخصیت ها بخوبی پردازش شده اند، ��مه بخوبی تصویر می شوند، تصویر خودشان، خانه و اتاقشان، رفتار و عقایدشان و همه را بخوبی می توانید در کنار خود داشته باشید. نگاه روانشناختانه و پرداختن به جزیی ترین مسائل روانی در رابطه های مابین آدم های کتاب از دیگر جذابیت های کتاب و نشانه هوش و توانایی خاص هانریش بل است. بنظرم ملت آلمان به او مدیون است که زشتی جنگ را از درون کشور آغازگر جنگ به این خوبی به همه نشان می دهد تا آنجا که آدم براحتی با مردمان آلمان همدردی می کند. کتاب پر از جمله های خوب است که شما را به فکر فرو برد، پر از صحنه های تصویری عاشقانه که لبخند بر لبتان بنشاند. پر از تیکه به کلیسا و اجزاب چپ و راست و اخلاق گرایی که بتوانید باهاش بخندید. و پر از بخش های معما گونه که هنوز فکر می کنم که این آدم برای چه در کتاب آمده بود؟> کلمانتین نشان چیست که حتی جای نویسنده را می گیرد؟ لنی بجز مشخصه ظاهری و سینه های زیبایش در ذهن من په تصویری دارد؟ و این دست سوالات که زیاد است. ماحصل رابطه یک آلمانی با یک روس در زندان است و ماحصل رابطه همان آلمانی با یک ترک در راه ورود به دنیا. دختر شایسته آلمان بعنوان نماد آن کشور میخواد از این تلفیق فرهنگ ها چه بسازد؟ آیا اصلن میخواهد چیزی بسازد؟
February 14, 2015
نویسنده‌ای سعی میکند با پرس و جو از اطرافیانِ زنی به نام «لنی»، زندگی‌اش را از سال 1922 تا 1970 روایت کند. در این پرس و جوها علاوه بر زندگی لنی با زندگی بقیه‌ی آدم‌های داستان هم آشنا می‌شویم. وقتی هانریش بل در سال 1972 جایزه نوبل ادبیات را برد، کتاب «سیمای زنی در میان جمع» به عنوان اثری کامل و جامع که نشان دهنده‌ی شاخصِ آثار نویسنده است، معرفی شد.
برخلاف تعریف‌های زیادی که از این کتاب شده، دوستش نداشتم. اوایل داستان خوب پیش می‌رفت و حتی طنز خوبی نیز در بعضی قسمت‌هایش داشت، اما کم کم فضای داستان تکراری و کند می‌شد. باید اعتراف کنم که به سختی کتاب را تا آخر خواندم.
http://choobalef.blogfa.com/post/219
برخلاف تعریف‌های زیادی که از این کتاب شده، دوستش نداشتم. اوایل داستان خوب پیش می‌رفت و حتی طنز خوبی نیز در بعضی قسمت‌هایش داشت، اما کم کم فضای داستان تکراری و کند می‌شد. باید اعتراف کنم که به سختی کتاب را تا آخر خواندم.
http://choobalef.blogfa.com/post/219
Displaying 1 - 30 of 272 reviews