What do you think?
Rate this book
Rosshalde
Rosshalde is the classic story of a man torn between obligations to his family and his longing for a spiritual fulfillment that can only be found outside the confines of conventional society.
Johann Veraguth, a wealthy, successful artist, is estranged from his wife and stifled by the unhappy union. Veraguth's love for his young son and his fear of drifting rootlessly keep him bound within the walls of his opulent estate, Rosshalde, while a friend tries to persuade him to seek fulfillment in the East.
Johann Veraguth, a wealthy, successful artist, is estranged from his wife and stifled by the unhappy union. Veraguth's love for his young son and his fear of drifting rootlessly keep him bound within the walls of his opulent estate, Rosshalde, while a friend tries to persuade him to seek fulfillment in the East.
217 pages, Paperback
First published January 1, 1914
About the author
Hermann Hesse
1,887 books17.8k followersMany works, including
Siddhartha
(1922) and
Steppenwolf
(1927), of German-born Swiss writer Hermann Hesse concern the struggle of the individual to find wholeness and meaning in life; he won the Nobel Prize for literature in 1946.
Other best-known works of this poet, novelist, and painter include The Glass Bead Game , which, also known as Magister Ludi, explore a search of an individual for spirituality outside society.
In his time, Hesse was a popular and influential author in the German-speaking world; worldwide fame only came later. Young Germans desiring a different and more "natural" way of life at the time of great economic and technological progress in the country, received enthusiastically Peter Camenzind , first great novel of Hesse.
Throughout Germany, people named many schools. In 1964, people founded the Calwer Hermann-Hesse-Preis, awarded biennially, alternately to a German-language literary journal or to the translator of work of Hesse to a foreign language. The city of Karlsruhe, Germany, also associates a Hermann Hesse prize.
Other best-known works of this poet, novelist, and painter include The Glass Bead Game , which, also known as Magister Ludi, explore a search of an individual for spirituality outside society.
In his time, Hesse was a popular and influential author in the German-speaking world; worldwide fame only came later. Young Germans desiring a different and more "natural" way of life at the time of great economic and technological progress in the country, received enthusiastically Peter Camenzind , first great novel of Hesse.
Throughout Germany, people named many schools. In 1964, people founded the Calwer Hermann-Hesse-Preis, awarded biennially, alternately to a German-language literary journal or to the translator of work of Hesse to a foreign language. The city of Karlsruhe, Germany, also associates a Hermann Hesse prize.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 411 reviews
September 14, 2024
THE WAY UP IS THE WAY DOWN.
Heraclitos
I think perhaps this is, in enchanted retrospect, the one book by Hermann Hesse that I most loved. It is the only one of his books - or so it seems to me now - that feels LIVED.
Johann and Adèle see in their son the apogée of true love they have shared but have now lost: but by refusing to live out the remainder of their years in that earlier intensity, they miss their magical Door on the Wall that might have released them from mediocrity.
***
I was staying at my friend Larry’s family cottage for a week in the 1970’s along with my old buddy from way back in first grade, Doug.
The black flies bit hard, but bringing this book onto his screened verandah was ideal for an enchanted read.
Around that time, there was an upbeat rock ballad that included the words, “If you wanna get to Heaven, You gotta go through hell.”
But here, Johann and Adèle refuse that gracious offer.
For it IS gracious.
It’s gracious, because like Virgil’s Aeneas, the couple is being offered a Golden Bough as their ticket to unlock the secret of their conflicted past - and the past that now separates them - the key to the their inner Underworld.
Carl Jung reiterated that to know ourselves, we must descend into the depths of our Subconscious.
Hesse, before the War, submitted to Jungian therapy. His own wife had succumbed to the demons of mental illness, and their marriage had been equally painful.
But for the rest of us Hope is a beacon.
Only by taking “the way down” can we hope to find “the way up.”
Hesse learned in therapy to work with his demons but his wife couldn't. She was too far gone. What more could better explain Hesses's "Great Reversal" into his almost demonic series of fantasy novels - Demian and Steppenwolf and beyond?
Similarly, if Johann and his wife had descended deep into the nitty-gritty subconscious origins of their tight marital knots - with the Golden Bough of Faith - and patiently worked out their differences in that place of fear and trembling, they might have had a second chance.
They had the opportunity to resolve their aporias but took their deadlock as an excuse to escape.
You see, Johann feels he’s never LIVED, so wants to escape to India. A cop-out. Hesse had done the same thing, after WWI.
And so he beats a handy “exit - stage right” from the only intensity that could have REALLY saved him: the fire of Real Love. Hesse seems to have refused that too.
(You know, I have a feeling that this is what Hesse himself continually evades in his later novels, for he has thrown out humble, ordinary wisdom in his search for the meretriciously arcane variety, born of therapy!)
The old heavy metal standard sums it all up for Johann:
Love bites
Love bleeds
It’s bringin’ me
To my knees...
Is that excerpt ironic? No.
For if this bored couple had been led by the rekindling of their conflictive love to their knees, to ask forgiveness of each other -
It might well have saved their marriage!
Heraclitos
I think perhaps this is, in enchanted retrospect, the one book by Hermann Hesse that I most loved. It is the only one of his books - or so it seems to me now - that feels LIVED.
Johann and Adèle see in their son the apogée of true love they have shared but have now lost: but by refusing to live out the remainder of their years in that earlier intensity, they miss their magical Door on the Wall that might have released them from mediocrity.
***
I was staying at my friend Larry’s family cottage for a week in the 1970’s along with my old buddy from way back in first grade, Doug.
The black flies bit hard, but bringing this book onto his screened verandah was ideal for an enchanted read.
Around that time, there was an upbeat rock ballad that included the words, “If you wanna get to Heaven, You gotta go through hell.”
But here, Johann and Adèle refuse that gracious offer.
For it IS gracious.
It’s gracious, because like Virgil’s Aeneas, the couple is being offered a Golden Bough as their ticket to unlock the secret of their conflicted past - and the past that now separates them - the key to the their inner Underworld.
Carl Jung reiterated that to know ourselves, we must descend into the depths of our Subconscious.
Hesse, before the War, submitted to Jungian therapy. His own wife had succumbed to the demons of mental illness, and their marriage had been equally painful.
But for the rest of us Hope is a beacon.
Only by taking “the way down” can we hope to find “the way up.”
Hesse learned in therapy to work with his demons but his wife couldn't. She was too far gone. What more could better explain Hesses's "Great Reversal" into his almost demonic series of fantasy novels - Demian and Steppenwolf and beyond?
Similarly, if Johann and his wife had descended deep into the nitty-gritty subconscious origins of their tight marital knots - with the Golden Bough of Faith - and patiently worked out their differences in that place of fear and trembling, they might have had a second chance.
They had the opportunity to resolve their aporias but took their deadlock as an excuse to escape.
You see, Johann feels he’s never LIVED, so wants to escape to India. A cop-out. Hesse had done the same thing, after WWI.
And so he beats a handy “exit - stage right” from the only intensity that could have REALLY saved him: the fire of Real Love. Hesse seems to have refused that too.
(You know, I have a feeling that this is what Hesse himself continually evades in his later novels, for he has thrown out humble, ordinary wisdom in his search for the meretriciously arcane variety, born of therapy!)
The old heavy metal standard sums it all up for Johann:
Love bites
Love bleeds
It’s bringin’ me
To my knees...
Is that excerpt ironic? No.
For if this bored couple had been led by the rekindling of their conflictive love to their knees, to ask forgiveness of each other -
It might well have saved their marriage!
October 11, 2020
Family - greatest gift or curse?
Creative life - long suffering or fulfilment?
Raising the questions of humanity in the microcosm of a single family, Hesse creates a painful, yet beautiful picture of the balance between liberty and suffocation, between creativity and middle class life.
Without taking sides with any of his main characters, he shows their incompatibility and their power to hurt each other for being different from each other and for not living up to each other's dreams.
The plot is simple and straightforward. A famous artist, at the height of his creative power, lives as a recluse with his estranged wife in a beautiful country house, Rosshalde, and their sole connection is the youngest son, over whose love and affection they fight jealously. The destructive dynamics are chilling, and scarily realistic. A child, a token of love and affection, reduced to an instrument to exert power over another person. An unhealthy competition with a young and impressionable human heart as a prize. The reader realises early on that there can be no winners in such a contest.
Are children loved for their own sake, or for being images or copies of their parents? Most people would happily say the first, while acting according to the second scenario. Hesse brilliantly outlines the difficulties of family patterns without sparing his main characters.
Only when tragedy strikes they are able to break the spell of mutual pain, and move on to try to start a new life. The artist, being more focused on future projects than on past experience, feels relief, while his wife resigns herself to the bitterness of failed middle class aspirations - thus illustrating the confining role of a wife and mother in a traditional family set up. Her remaining son is the only consolation.
Failure of middle class marriage, seen through the lens of the specific needs of an enthusiastic and egotistical artist, beautifully described in Hesse's dry and compassionate prose - a little gem!
Highly recommended!
Creative life - long suffering or fulfilment?
Raising the questions of humanity in the microcosm of a single family, Hesse creates a painful, yet beautiful picture of the balance between liberty and suffocation, between creativity and middle class life.
Without taking sides with any of his main characters, he shows their incompatibility and their power to hurt each other for being different from each other and for not living up to each other's dreams.
The plot is simple and straightforward. A famous artist, at the height of his creative power, lives as a recluse with his estranged wife in a beautiful country house, Rosshalde, and their sole connection is the youngest son, over whose love and affection they fight jealously. The destructive dynamics are chilling, and scarily realistic. A child, a token of love and affection, reduced to an instrument to exert power over another person. An unhealthy competition with a young and impressionable human heart as a prize. The reader realises early on that there can be no winners in such a contest.
Are children loved for their own sake, or for being images or copies of their parents? Most people would happily say the first, while acting according to the second scenario. Hesse brilliantly outlines the difficulties of family patterns without sparing his main characters.
Only when tragedy strikes they are able to break the spell of mutual pain, and move on to try to start a new life. The artist, being more focused on future projects than on past experience, feels relief, while his wife resigns herself to the bitterness of failed middle class aspirations - thus illustrating the confining role of a wife and mother in a traditional family set up. Her remaining son is the only consolation.
Failure of middle class marriage, seen through the lens of the specific needs of an enthusiastic and egotistical artist, beautifully described in Hesse's dry and compassionate prose - a little gem!
Highly recommended!
January 18, 2021
(746 From 1001 Books) - Rosshalde, Herman Hesse
Rosshalde is a short novel by the German author Hermann Hesse. Rosshalde deals with the failed marriage of the protagonist, painter Johann Veraguth and his wife Adele.
The couple has two sons. The elder son moved away for college, and their younger son, Pierre, lives with them on their estate, Rosshalde.
The couple, however, do not live together; Adele lives in the main house with Pierre, while Johann lives in a small house next to them.
Pierre is the only thing which links Johann and Adele, and when he becomes very ill, the couple becomes somewhat closer.
عنوانها: «روزالده»؛ «مسافر»؛ «اسپرلوس»؛ نویسنده: هرمان هسه، تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و پنجم ماه دسامبر سال 2011میلادی
عنوان: روزالده؛ نویسنده: هرمان هسه، مترجم محمد بقایی؛ تهران، دبیر، چاپ دوم 1369؛ در 217ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان آلمانی - سده 20م
عنوان: اسپرلوس؛ نویسنده هرمان هسه؛ مترجم پرویز داریوش؛ تهران، اساطیر، 1368؛ چاپ دوم 1371؛ در 265ص؛ شابک 9643310094؛
و با عنوان «مسافر» مترجم قاسم کبیری؛ تهران، فردوسی، 1376؛ در 190ص؛ شابک 9645509602؛ چاپ سوم 1388؛ در 208ص؛ شابک 9789643204174؛
این اثر به جدایی «هسه»، از همسر نخستش اشاره دارد؛ میاندیشید: هر روز که میگذرد، ما را نسبت به آنچه دوست داریم، بیگانه تر میکند؛ «آدله» همسر «فراگوت»، بی هیچ شادی، در انتظاری پوچ، به سر میبَرَد، و فرزندش – که در عالم صفا و کودکی، به بازی سرگرم است – تنهایی پدر و مادر را، احساس میکند؛ «آدله»، استعداد و هنر «فراگوت» را، نادیده میگیرد، و همین، بهانه ای محکم، برای فاصله گرفتن اندیشه ی آنها، از یکدیگر، و رابطه ی درک ناشدنیشان را، رقم میزند؛ «فراگوت»، ساختمان «اسپرلوس» را رها میکند، تا در «هند»، به آرزوهای دست نیافته ی خویش، برسد
اسپرلوس: واژه ای پارسایی، و کهنسال، به معنی «کاخ و قصر» است، در فرهنگ «جهانگیری» و «برهان قاطع» آمده: چه نقصان دیدی از کعبه، تو بی دین، که گردی گرد اسپرلوس شاهان؟ شعری از عسجدی، پایان نقل معنی اسپرلوس، از لغتنامه دهخدا؛
تاریخ بهنگام رسانی 28/10/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Rosshalde is a short novel by the German author Hermann Hesse. Rosshalde deals with the failed marriage of the protagonist, painter Johann Veraguth and his wife Adele.
The couple has two sons. The elder son moved away for college, and their younger son, Pierre, lives with them on their estate, Rosshalde.
The couple, however, do not live together; Adele lives in the main house with Pierre, while Johann lives in a small house next to them.
Pierre is the only thing which links Johann and Adele, and when he becomes very ill, the couple becomes somewhat closer.
عنوانها: «روزالده»؛ «مسافر»؛ «اسپرلوس»؛ نویسنده: هرمان هسه، تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و پنجم ماه دسامبر سال 2011میلادی
عنوان: روزالده؛ نویسنده: هرمان هسه، مترجم محمد بقایی؛ تهران، دبیر، چاپ دوم 1369؛ در 217ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان آلمانی - سده 20م
عنوان: اسپرلوس؛ نویسنده هرمان هسه؛ مترجم پرویز داریوش؛ تهران، اساطیر، 1368؛ چاپ دوم 1371؛ در 265ص؛ شابک 9643310094؛
و با عنوان «مسافر» مترجم قاسم کبیری؛ تهران، فردوسی، 1376؛ در 190ص؛ شابک 9645509602؛ چاپ سوم 1388؛ در 208ص؛ شابک 9789643204174؛
این اثر به جدایی «هسه»، از همسر نخستش اشاره دارد؛ میاندیشید: هر روز که میگذرد، ما را نسبت به آنچه دوست داریم، بیگانه تر میکند؛ «آدله» همسر «فراگوت»، بی هیچ شادی، در انتظاری پوچ، به سر میبَرَد، و فرزندش – که در عالم صفا و کودکی، به بازی سرگرم است – تنهایی پدر و مادر را، احساس میکند؛ «آدله»، استعداد و هنر «فراگوت» را، نادیده میگیرد، و همین، بهانه ای محکم، برای فاصله گرفتن اندیشه ی آنها، از یکدیگر، و رابطه ی درک ناشدنیشان را، رقم میزند؛ «فراگوت»، ساختمان «اسپرلوس» را رها میکند، تا در «هند»، به آرزوهای دست نیافته ی خویش، برسد
اسپرلوس: واژه ای پارسایی، و کهنسال، به معنی «کاخ و قصر» است، در فرهنگ «جهانگیری» و «برهان قاطع» آمده: چه نقصان دیدی از کعبه، تو بی دین، که گردی گرد اسپرلوس شاهان؟ شعری از عسجدی، پایان نقل معنی اسپرلوس، از لغتنامه دهخدا؛
تاریخ بهنگام رسانی 28/10/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
December 26, 2022
[Revised 12/25/22, pictures and shelves added]
Johann, an artist, is trapped in a lifeless, loveless marriage. He sublimates his feelings into his intellectualism and his art.
He has a failed relationship with his wife and with his older son but not (yet) with his younger son, to whom he diverts his love.
Johann’s good friend wants him to go to India to experience the ‘East’ and to break out of his feelingless shell. But we suspect it will take more than a trip to India for Johann to change because you can't run away from yourself.
Given that Hermann Hesse, the author, has a reputation for works focusing on Eastern vs. Western philosophy, there is surprisingly little actual philosophy in the book. The book reads a bit stiffly as if a Victorian writer were trying his or her hand at a soap opera script. The book, written in 1914, is translated from German.
Hesse (1877-1962) was a prolific author who wrote a dozen novels and is best known for Siddhartha and Steppenwolf. In addition he published novellas, books of poetry, collections of short stories and essays and several non-fiction books on philosophy. He won the Nobel prize in 1946. Hesse was born in Germany and wrote in German but often lived in Switzerland so he is referred to as a German Swiss writer.
Photo of Hesse on a Swiss stamp from eBay.com
Johann, an artist, is trapped in a lifeless, loveless marriage. He sublimates his feelings into his intellectualism and his art.
He has a failed relationship with his wife and with his older son but not (yet) with his younger son, to whom he diverts his love.
Johann’s good friend wants him to go to India to experience the ‘East’ and to break out of his feelingless shell. But we suspect it will take more than a trip to India for Johann to change because you can't run away from yourself.
Given that Hermann Hesse, the author, has a reputation for works focusing on Eastern vs. Western philosophy, there is surprisingly little actual philosophy in the book. The book reads a bit stiffly as if a Victorian writer were trying his or her hand at a soap opera script. The book, written in 1914, is translated from German.
Hesse (1877-1962) was a prolific author who wrote a dozen novels and is best known for Siddhartha and Steppenwolf. In addition he published novellas, books of poetry, collections of short stories and essays and several non-fiction books on philosophy. He won the Nobel prize in 1946. Hesse was born in Germany and wrote in German but often lived in Switzerland so he is referred to as a German Swiss writer.
Photo of Hesse on a Swiss stamp from eBay.com
August 20, 2021
شاید بتوان کتاب مسافر نوشته هرمان هسه را در ستایش تغییر و رفتن دانست ، تغییری که آقای هسه از آن صحبت می کند بسیار عمیق است ، از طرفی به مانند کَندن وبریدن از خانواده و ریشه های آن است و از طرف دیگر شاید جذب شدن در فرهنگ و عرفان کشور دیگری (هند ) باشد .
هِسه خواننده را به میان خانواده ای می برد ،در طبیعت زیبای آلمان ، زندگی در کنار دریاچه ، جایی که به نظر تمام عوامل خوشبختی حاضر و آماده هستند ، نویسنده نگاهی به درون و بیرون این خانواده انداخته و گویی به زندگی این خانواده نور می تاباند و ناگهان زمینه های بحران خانوادگی برای خواننده آشکار می شود. یک ازدواج ناموفق ، زندگی زناشویی از روی اجبار ، غرق شدن در کار و دور افتادن از فرزند کوچک خانواده به فاجعه جانکاهی ختم می شود ، فاجعه ای که قابل جبران نیست .
اما قهرمان داستان از قبل تصمیم خود را گرفته است ، او قصد ماندن ندارد ، او گذشته را با تمام درد و اندوه رها کرده و به دنبال آینده است ، او می داند که مسیر آینده هم هموار نیست ، او زندگی را به مانند شیب تیزی می داند که باید جسورانه از آن بگذرد ، او می داند که در زندگی تازه اش دیگر سرگردان نخواهد بود ، او قدر و ارزش زندگی را دانسته و هرچند که دیر به آن رسیده اما می خواهد از تک تک لحظات آن استفاده کامل کند .
هِسه خواننده را به میان خانواده ای می برد ،در طبیعت زیبای آلمان ، زندگی در کنار دریاچه ، جایی که به نظر تمام عوامل خوشبختی حاضر و آماده هستند ، نویسنده نگاهی به درون و بیرون این خانواده انداخته و گویی به زندگی این خانواده نور می تاباند و ناگهان زمینه های بحران خانوادگی برای خواننده آشکار می شود. یک ازدواج ناموفق ، زندگی زناشویی از روی اجبار ، غرق شدن در کار و دور افتادن از فرزند کوچک خانواده به فاجعه جانکاهی ختم می شود ، فاجعه ای که قابل جبران نیست .
اما قهرمان داستان از قبل تصمیم خود را گرفته است ، او قصد ماندن ندارد ، او گذشته را با تمام درد و اندوه رها کرده و به دنبال آینده است ، او می داند که مسیر آینده هم هموار نیست ، او زندگی را به مانند شیب تیزی می داند که باید جسورانه از آن بگذرد ، او می داند که در زندگی تازه اش دیگر سرگردان نخواهد بود ، او قدر و ارزش زندگی را دانسته و هرچند که دیر به آن رسیده اما می خواهد از تک تک لحظات آن استفاده کامل کند .
March 7, 2023
I am reading Rosshalde (1914), Hermann Hesse's fourth novel, because I read that it was an important book for (Goodreads reviewer and friend) Fergus when he was growing up, and I suspect I had never read it. It's not seen as one of his major works. Hesse, a Nobel Prize winner in 1946 was, in addition to being a novelist and poet, a painter, and one of the attractions of his work is his "painterly" approach to writing, especially his description of nature. He also was a writer of deep emotions and spiritual exploration, perfect for 1914 and also the sixties and early seventies, romantic periods. His descriptions are often said to be approximations of the watercolor artworks he created, more focused on feeling that realistic detail. More impressionistic.
I read that this novel captures the end of his relationship to his wife. Johan Veraguth, an artist of some note, is estranged from his wife and first son, and close to his youngest son, when he is visited by an old friend who encourages him to "free" himself from the rut he is and go to India with him. And he agrees, but can't go as a tragedy happens. Much of what Otto and Johann think about the need to be "free"--from his marriage, and even his son that he adores--reminds of that 1970's film with Dustin Hoffman and Meryl Streep, Kramer Vs. Kramer, where the Streep character runs off and leaves her husband and baby to "find herself."
Johann is the Streep character in Rosshalde; if we see this more from the perspective of the wife, who also contributes to the estrangement, of course, we can see the marriage may have been reclaimed. Especially in certain moments of the tragedy that occurs. A romantic vision of the artist as somehow above the world. So it's different than Journey to the East or other books from Hesse; I expected this one would be another book from his about western vs eastern spirituality/religion, but it's really more a book about a failed marriage, and grief. You get the feeling Johann will never be fully happy in India, or anywhere, living as he is doing. I found it a lovely, sad book that of course made me reflect on my own failed relationships, what I could have done, and so on.
I read that this novel captures the end of his relationship to his wife. Johan Veraguth, an artist of some note, is estranged from his wife and first son, and close to his youngest son, when he is visited by an old friend who encourages him to "free" himself from the rut he is and go to India with him. And he agrees, but can't go as a tragedy happens. Much of what Otto and Johann think about the need to be "free"--from his marriage, and even his son that he adores--reminds of that 1970's film with Dustin Hoffman and Meryl Streep, Kramer Vs. Kramer, where the Streep character runs off and leaves her husband and baby to "find herself."
Johann is the Streep character in Rosshalde; if we see this more from the perspective of the wife, who also contributes to the estrangement, of course, we can see the marriage may have been reclaimed. Especially in certain moments of the tragedy that occurs. A romantic vision of the artist as somehow above the world. So it's different than Journey to the East or other books from Hesse; I expected this one would be another book from his about western vs eastern spirituality/religion, but it's really more a book about a failed marriage, and grief. You get the feeling Johann will never be fully happy in India, or anywhere, living as he is doing. I found it a lovely, sad book that of course made me reflect on my own failed relationships, what I could have done, and so on.
July 14, 2020
هذه الرواية مؤلمة بحق، عن غياب الألفة عن الحب الضائع، عن الأوقات التي نضيعها بعيداً عمن نحب، حينما نفقد أحدهم لا نندم سوى على اللحظات التي لم نعشها بالقرب منهم، لا نحس بقيمة الأشخاص إلا حينما نشعر أننا على وشك فقدانهم، هذه الرواية تقدم لنا موضوع الأسرة والحب والفقدان بلغة عذبة وبأسلوب شاعري مختلف عن النوع الدرامي من الروايات، تتناول الرواية أيضاً العلاقات الهشة بين الأزواج في وقت متأخر من تاريخ الزواج، حيث يبدأ التصدع وعدم التفاهم بين الطرفين والعزلة الذاتية لأحدهما عن الآخر، وذلك الجدار الذي يبنى ويتسع مع مرور الزمن لتصبح الحياة خانقة ومشوهة ويتوق كل فرد من أفراد العائلة إلى الحرية والفرار من المنزل، صور هيسه هذه العلاقة بصورة جميلة تشعرك بقربك من العائلة ومشاعرهم والحزن العميق الذي يطرأ على الأب وهو الذي ينبغي أن يكون مسؤولاً عن تماسك العائلة هذا الحزن الذي يمزق النفس ويجعل منه شخصاً تعيساً مدركاً لحجم تعاسته من دون أن يقدر على فعل شيء، الرسام الحزين، الأب القلق، صاحب اللوحات والذائقة الجمالية الرفيعة يبدو من الداخل فارغاً ومهشماً غير قادر على أي نوع من أنواع التفاهم مع العائلة ..
ما يريد أن يقوله هيسه هو أن الأبداع في الرسم هو نتيجة للألم والعذابات النفسية وحالة الإنهزام الداخلي والفرار، الفنان شخص حساس لا يتمتع بأي من المقومات التي تجعله مفهوماً، شخص مزاجي، مشغول البال، حالم، يعيش حياته وفق ضرورات فنية بعيداً عن مسؤوليات الحياة..
نهاية الرواية الأكثر حزناً، هي النقطة الفاصلة لحياة الفنان، الندم الهائل على الفقد والندم على كل اللحظات التي لم يعشها مع من يحب، لقد كان حزيناً بشدة، مجرداً من كل الغايات التي يحملها الإنسان كي يتحمل الحياة، ضائعاً، ومشككاً بقدرته على مواصلة الحياة، سوى أن يهرب بعيداً، بعيداً جداً ..
ما يريد أن يقوله هيسه هو أن الأبداع في الرسم هو نتيجة للألم والعذابات النفسية وحالة الإنهزام الداخلي والفرار، الفنان شخص حساس لا يتمتع بأي من المقومات التي تجعله مفهوماً، شخص مزاجي، مشغول البال، حالم، يعيش حياته وفق ضرورات فنية بعيداً عن مسؤوليات الحياة..
نهاية الرواية الأكثر حزناً، هي النقطة الفاصلة لحياة الفنان، الندم الهائل على الفقد والندم على كل اللحظات التي لم يعشها مع من يحب، لقد كان حزيناً بشدة، مجرداً من كل الغايات التي يحملها الإنسان كي يتحمل الحياة، ضائعاً، ومشككاً بقدرته على مواصلة الحياة، سوى أن يهرب بعيداً، بعيداً جداً ..
March 12, 2017
دوستانِ گرانقدر، این کتاب از 18 فصل تشکیل شده است که یکی از آثارِ به اصطلاح پر ذوق و مشهور «هرمان هسه» میباشد که در آن از کلمات و جملاتِ لطیف و تصویرسازی هایِ زیبا و رنگارنگ از طبیعت بهره برده است
داستان در موردِ زندگیِ غمبارِ و اندوهگینِ نقاش و هنرمندی مشهور به نامِ «یوهان وراگوت» است که دو پسر به نامِ «آلبرت» و «پی یر» دارد که «آلبرت» را به مدرسهٔ شبانه روزی فرستاده و «پی یر» پسر بچهٔ کوچک و شیرین زبانیست که تمامِ عشقِ و امید به زندگیِ این نقاش است و میتوان گفت که نفسش به «پی یر» بسته است
او با همسرش که پیانو مینوازد، شاد و خوشبخت نیستند و با آنکه در خانه ای بسیار زیبا و بزرگ به نامِ «روزالده» زندگی میکنند، ولی هرکدام جدا از یکدیگرند و زنش به افسردگی دچار شده و خودش مدام در حال خلق اثری هنری و نقاشی جدیدی است و از دارِ دنیا یک دوست بیشتر ندارد که او هم در آنجا زندگی نمیکند... درکل داستان رنگ و بوی شدیداً تنهایی و غم و افسردگی دارد
پدر در وجودش فرزندانش را دوست دارد، ولی از آنجایی که گوشه گیر و کم حرف و البته جدی است، لذا پسرها فکر میکنند که پدر دوستشان ندارد و به خصوص «آلبرت» از او دوری میکند و پدرش را دوست ندارد..... اتفاقی ناگوار برایِ زندگیِ آنها رخ میدهد که بهتر است شما عزیزان خودتان داستان را بخوانید و از سرانجامِ آن آگاه شوید
به نظرم با آنکه داستان تا میانه های کتاب، خسته کننده و یکنواخت بود، ولی در فصل های آخر جان گرفت... فکر میکنم پیامِ «هسه» این بود که: باید قدر تک تک لحظات زندگی را بدانیم، چراکه ممکن است بعدها اتفاقی پیش بیاید که حسرت آن لحظه ها را بخورید.. که صد البته پشیمانی دیگر سودی ندارد... افسوس و حسرت برایِ لحظه هایی که شاید ساده باشند، ولی ممکن است در آینده گنجی گرانبها به شمار آیند... پس عزیزانم و نورِ چشمانم، قدرِ زندگی و با هم بودن و سلامت خودتان و اطرافیانتان را بدانید
----------------------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ شناختِ این کتاب، مفید بوده باشه
«پی��وز باشید و ایرانی»
داستان در موردِ زندگیِ غمبارِ و اندوهگینِ نقاش و هنرمندی مشهور به نامِ «یوهان وراگوت» است که دو پسر به نامِ «آلبرت» و «پی یر» دارد که «آلبرت» را به مدرسهٔ شبانه روزی فرستاده و «پی یر» پسر بچهٔ کوچک و شیرین زبانیست که تمامِ عشقِ و امید به زندگیِ این نقاش است و میتوان گفت که نفسش به «پی یر» بسته است
او با همسرش که پیانو مینوازد، شاد و خوشبخت نیستند و با آنکه در خانه ای بسیار زیبا و بزرگ به نامِ «روزالده» زندگی میکنند، ولی هرکدام جدا از یکدیگرند و زنش به افسردگی دچار شده و خودش مدام در حال خلق اثری هنری و نقاشی جدیدی است و از دارِ دنیا یک دوست بیشتر ندارد که او هم در آنجا زندگی نمیکند... درکل داستان رنگ و بوی شدیداً تنهایی و غم و افسردگی دارد
پدر در وجودش فرزندانش را دوست دارد، ولی از آنجایی که گوشه گیر و کم حرف و البته جدی است، لذا پسرها فکر میکنند که پدر دوستشان ندارد و به خصوص «آلبرت» از او دوری میکند و پدرش را دوست ندارد..... اتفاقی ناگوار برایِ زندگیِ آنها رخ میدهد که بهتر است شما عزیزان خودتان داستان را بخوانید و از سرانجامِ آن آگاه شوید
به نظرم با آنکه داستان تا میانه های کتاب، خسته کننده و یکنواخت بود، ولی در فصل های آخر جان گرفت... فکر میکنم پیامِ «هسه» این بود که: باید قدر تک تک لحظات زندگی را بدانیم، چراکه ممکن است بعدها اتفاقی پیش بیاید که حسرت آن لحظه ها را بخورید.. که صد البته پشیمانی دیگر سودی ندارد... افسوس و حسرت برایِ لحظه هایی که شاید ساده باشند، ولی ممکن است در آینده گنجی گرانبها به شمار آیند... پس عزیزانم و نورِ چشمانم، قدرِ زندگی و با هم بودن و سلامت خودتان و اطرافیانتان را بدانید
----------------------------------------------
امیدوارم این ریویو در جهتِ شناختِ این کتاب، مفید بوده باشه
«پی��وز باشید و ایرانی»
April 26, 2017
Hermann Hesse, biyografi yazarlarının her daim ele almak isteyecekleri; hayatını dönemlere ayırıp her anını didik didik edip, eserlerinde bunun karşılıklarını aramaya can atacakları bir yazar. Manastırda başlayan din ile akıl arasında kaldığı, sürekli okuyup yalnızlaştığı çocukluğu; kitaplarla iç içe geçen ve ileride önemli isimler haline gelecek çaylaklarla kurduğu problemli arkadaşlıkların hüküm sürdüğü gençliği, sonrasındaki korkunç yalnızlığı; iki adet dünya savaşı, biten evliliği, Hindistan'a yaptığı mistik seyahati, Hitler'den kaçan isimlere karşı yardım ve kılavuzluğu, sansasyonel edebi çıkışları/makaleleri, İsviçre'deki münzevi hayatı, yaşamının sonuna doğru Amerika'da ortaya çıkan Hesse hayranlığı ve daha neler neler...
Tüm bu tantana içinde 20.yy'ın başında ciddi bir başarı kazanan Hesse, kuramcılar ve eleştirmenler tarafından da popüler bir isim haline gelmiştir. Edebiyatını köhne bulup yeren de, ustalaşmış bir yetkinlikte bulduğunu söyleyip öven de çok olmuştur. Bu anlamda dönemin bir çok ikili edebiyat tartışmasında başrol oynamıştır. Ama o her şeye rağmen yazmaya devam etmiş, bir yandan da provokatif hamlelerle suyu bulandırmıştır. Ama benim naçizane görüşüm, henüz okuduğum bir elin sayısını geçmeyen kitabına bakarak, kesinlikle 'günümüzde' dikkate alınmaya değer bir yazar olduğu. Tüm bu eleştirmenlere neoromantizm eleştirisi noktasında katılıyorum. Yer yer kitaplarındaki anlatım fazla romantikleşip; gerçeklikten keskin bir şekilde ayrılıyor. Proustvari ruhsal tasvirlerin içinden zaman zaman çıkamıyor, olayları anlatırken melodramik öğeleri fazlasıyla pragmatik yerleştirip insanda ufak bezginlikler yaşatabiliyor. Köhne derken kast edilenlerin de bunlar olduğunu düşünüyorum. Bunlara katılmakla birlikte kötü bir edebiyatçı olduğunu düşünecek kadar acımasız olamıyorum. Günümüzden o senelere bakıldığında, dönemin Avrupası ve yaşanılan geçiş döneminde bu yetkinlikte eserler vermiş olmasını takdirlik dahi buluyorum.
Rosshalde'ye gelecek olursam öncelikle kitabın arka kapağındaki tanıtım yazısını okumamanızı tavsiye ederim. Ne yazık ki kitabın sonuyla birlikte, bütün akışı oraya yazmışlar. Yapı Kredi Yayınları'nın nasıl böyle bir hataya izin verebildiğini anlamış değilim. Bir aile trajedisi olarak ele alabileceğimiz Rosshalde, sanıldığının aksine ismini herhangi bir kadından almıyor. Rosshalde kitaptaki ailemizin yaşadığı, malikanelerinin içinde bulunduğu arazinin adı. Birbirinden kopmuş karı koca ve iki oğulları arasında geçen roman, sonrasında psikanalizle yakın bağ kuracak olan Hesse'nin, bunun sinyallerini verdiği bir romanda aynı zamanda.(Birçok romanında gözlenen bir durum bu ayrıca.) Karakterlerin birbirleri arasındaki ilişkilerde standart baba-oğul arasındaki kastrasyon sorunsalı açıkça izlenebiliyor. Hatta bu oldukça başarılı ele alınmış. İleride esasen Jung'un öğrencisi Lang olmakla birlikte, Jung'un kendisi ile de arkadaşlık kuran Hesse'nin bu anlamda ne denli düşünmüş ve dönemindeki gelişmeleri takip etmiş olduğunu anlayabiliyoruz. Bu açıdan çok beğendim.
Spoiler içerir
Kabul edemediğim bir nokta oldu yalnız. Baba'nın ilişkisinde yaşadığı katharsisi çok iyi anlarken; bu özgürleşmeye son itki olan ve onu arındıran oğlunun ölümü fazla olumlu bir atmosfer içerisinde yazılmış gibi geldi. Yani hafiften zorlama buldum. Zaten melodramik bir darbe vurmuşken bunu olabildiğinde hafifletmek mi istedi emin değilim ancak beni çok fazla tatmin etmedi ya da rahatsız etti.
Bunun dışında romanı okurken, neden bilmiyorum, Giorgio Bassani tadı aldım. Elbette romanın yazıldığı senelerde henüz Bassasi doğmamıştı bile, etkilenme ihtimalinde dahi Bassani'nin Hesse'den etkilenmesi gerekir ama Bassani kendi içinde inanılmaz özgün olduğundan sadece tesadüfi yakınlıklar gördüğümü söylemek istedim 'okuma zevki' açısından.
Özellikle Albert ile babanın ilişkisinde ya da babanın anne ile girdiği güç savaşının aktarılmasında zaman zaman karakterlerin aklındakileri aktarırken Hesse, fazlasıyla Proust sindirdiğini göstermiş. Bu zaten çok normal bir şey. Ancak Kayıp Zamanın İzinde'yi okuyanlar için Hesse'nin ortaya koyduğu yetkinlik ister istemez zayıf kalacaktır, en azından bende öyle oldu. Ama bundan kendimi kurtarmaya çalıştım.
Diğer yandan her şeyi bir kenara bırakırsak, Kamural Şipal çok yetkin bir çeviri yapmış. Türkçeye giydirmiş kitabı resmen. Sadece tek bir eleştirim olabilir bununla ilgili: Bazen, ancak Oğuz Atay kitaplarında karşılaştığımız, artık kulağımızdan silinmiş kelimelerden biri kullanıldığında, hafiften Hesse kadar Şipal tarafından da yazılmış bir kitap okuduğunu hissettim. Örnek verirken Oğuz Atay'ı özellikle seçtim. Eski Türkçe bir kelime değil kastettiğim, mesela 'Çokluk' kelimesi gibi. O kadar sık geçiyor ki çeviri bir metinde yabancılaştırıcı olabiliyor. Yoksa Oğuz Atay'ın 'Tutunamayanlar'ın da bütünden ayrılmaksızın fark edilmiyordu bile.
Öte yandan kitabı okurken bunaldım da. Bunun sebebi de kitabın bende uyandırdıkları. Okurken bir kaç kez geçmişe dönüp, kendi aile ilişkilerime, şimdi anlamlandırabildiğim, zamanında yalnızca reddettiğim çatışmalara bakma, onları hatırlayıp tartma ihtiyacı hissettim. Bu beni yormadı desem yalan olur. Durup dururken hatıralarla eylenip kendime yoktan dert edindim:)
Elbette, iyi bir yazarın elinden çıkmış iyi bir kitap olduğundan dolayı okumanızı tavsiye ediyorum!
8/10
Tüm bu tantana içinde 20.yy'ın başında ciddi bir başarı kazanan Hesse, kuramcılar ve eleştirmenler tarafından da popüler bir isim haline gelmiştir. Edebiyatını köhne bulup yeren de, ustalaşmış bir yetkinlikte bulduğunu söyleyip öven de çok olmuştur. Bu anlamda dönemin bir çok ikili edebiyat tartışmasında başrol oynamıştır. Ama o her şeye rağmen yazmaya devam etmiş, bir yandan da provokatif hamlelerle suyu bulandırmıştır. Ama benim naçizane görüşüm, henüz okuduğum bir elin sayısını geçmeyen kitabına bakarak, kesinlikle 'günümüzde' dikkate alınmaya değer bir yazar olduğu. Tüm bu eleştirmenlere neoromantizm eleştirisi noktasında katılıyorum. Yer yer kitaplarındaki anlatım fazla romantikleşip; gerçeklikten keskin bir şekilde ayrılıyor. Proustvari ruhsal tasvirlerin içinden zaman zaman çıkamıyor, olayları anlatırken melodramik öğeleri fazlasıyla pragmatik yerleştirip insanda ufak bezginlikler yaşatabiliyor. Köhne derken kast edilenlerin de bunlar olduğunu düşünüyorum. Bunlara katılmakla birlikte kötü bir edebiyatçı olduğunu düşünecek kadar acımasız olamıyorum. Günümüzden o senelere bakıldığında, dönemin Avrupası ve yaşanılan geçiş döneminde bu yetkinlikte eserler vermiş olmasını takdirlik dahi buluyorum.
Rosshalde'ye gelecek olursam öncelikle kitabın arka kapağındaki tanıtım yazısını okumamanızı tavsiye ederim. Ne yazık ki kitabın sonuyla birlikte, bütün akışı oraya yazmışlar. Yapı Kredi Yayınları'nın nasıl böyle bir hataya izin verebildiğini anlamış değilim. Bir aile trajedisi olarak ele alabileceğimiz Rosshalde, sanıldığının aksine ismini herhangi bir kadından almıyor. Rosshalde kitaptaki ailemizin yaşadığı, malikanelerinin içinde bulunduğu arazinin adı. Birbirinden kopmuş karı koca ve iki oğulları arasında geçen roman, sonrasında psikanalizle yakın bağ kuracak olan Hesse'nin, bunun sinyallerini verdiği bir romanda aynı zamanda.(Birçok romanında gözlenen bir durum bu ayrıca.) Karakterlerin birbirleri arasındaki ilişkilerde standart baba-oğul arasındaki kastrasyon sorunsalı açıkça izlenebiliyor. Hatta bu oldukça başarılı ele alınmış. İleride esasen Jung'un öğrencisi Lang olmakla birlikte, Jung'un kendisi ile de arkadaşlık kuran Hesse'nin bu anlamda ne denli düşünmüş ve dönemindeki gelişmeleri takip etmiş olduğunu anlayabiliyoruz. Bu açıdan çok beğendim.
Spoiler içerir
Kabul edemediğim bir nokta oldu yalnız. Baba'nın ilişkisinde yaşadığı katharsisi çok iyi anlarken; bu özgürleşmeye son itki olan ve onu arındıran oğlunun ölümü fazla olumlu bir atmosfer içerisinde yazılmış gibi geldi. Yani hafiften zorlama buldum. Zaten melodramik bir darbe vurmuşken bunu olabildiğinde hafifletmek mi istedi emin değilim ancak beni çok fazla tatmin etmedi ya da rahatsız etti.
Bunun dışında romanı okurken, neden bilmiyorum, Giorgio Bassani tadı aldım. Elbette romanın yazıldığı senelerde henüz Bassasi doğmamıştı bile, etkilenme ihtimalinde dahi Bassani'nin Hesse'den etkilenmesi gerekir ama Bassani kendi içinde inanılmaz özgün olduğundan sadece tesadüfi yakınlıklar gördüğümü söylemek istedim 'okuma zevki' açısından.
Özellikle Albert ile babanın ilişkisinde ya da babanın anne ile girdiği güç savaşının aktarılmasında zaman zaman karakterlerin aklındakileri aktarırken Hesse, fazlasıyla Proust sindirdiğini göstermiş. Bu zaten çok normal bir şey. Ancak Kayıp Zamanın İzinde'yi okuyanlar için Hesse'nin ortaya koyduğu yetkinlik ister istemez zayıf kalacaktır, en azından bende öyle oldu. Ama bundan kendimi kurtarmaya çalıştım.
Diğer yandan her şeyi bir kenara bırakırsak, Kamural Şipal çok yetkin bir çeviri yapmış. Türkçeye giydirmiş kitabı resmen. Sadece tek bir eleştirim olabilir bununla ilgili: Bazen, ancak Oğuz Atay kitaplarında karşılaştığımız, artık kulağımızdan silinmiş kelimelerden biri kullanıldığında, hafiften Hesse kadar Şipal tarafından da yazılmış bir kitap okuduğunu hissettim. Örnek verirken Oğuz Atay'ı özellikle seçtim. Eski Türkçe bir kelime değil kastettiğim, mesela 'Çokluk' kelimesi gibi. O kadar sık geçiyor ki çeviri bir metinde yabancılaştırıcı olabiliyor. Yoksa Oğuz Atay'ın 'Tutunamayanlar'ın da bütünden ayrılmaksızın fark edilmiyordu bile.
Öte yandan kitabı okurken bunaldım da. Bunun sebebi de kitabın bende uyandırdıkları. Okurken bir kaç kez geçmişe dönüp, kendi aile ilişkilerime, şimdi anlamlandırabildiğim, zamanında yalnızca reddettiğim çatışmalara bakma, onları hatırlayıp tartma ihtiyacı hissettim. Bu beni yormadı desem yalan olur. Durup dururken hatıralarla eylenip kendime yoktan dert edindim:)
Elbette, iyi bir yazarın elinden çıkmış iyi bir kitap olduğundan dolayı okumanızı tavsiye ediyorum!
8/10
May 6, 2023
این کتاب به غایت برای من دلنشین و نرم بود .
نویسنده در ابتدا تصویر یه خانواده کامل رو به تصویر میکشه،یه خانواده خوشبخت که پدر یه شغل جذاب داره و یه خانه اربابی زیبا که حتی تصورش هم به آدم آرامش میده.
اما کم کم مشکلات این خانواده نمایان میشه ،روابط زن و شوهر در نهایت سردیه .پدر با پسر بزرگش مشکل داره و انگار پسر بزرگتر و مادر یک تیم علیه پدر تشکیل دادن و پدر تنها چیزی که الان داره کارگاه نقاشیش و پسر کوچک ترشه .که اون هم البته به صورت نصف و نیمه است .
با ورود دوست نقاش به این خانه داستان کمی بهتر میشه و این امید رو میده که این خانواده از کرختی و بی تصمیمی درمیان اما نقاش همچنان مردده و این تردید تا حدودی به خاطر پسرش هست .اما زمانی که بالاخره تصمیمش ق��عی میشه پسرک محبوبش به سختی مریض میشه و فوت میکنه.
تا چند صفحه پایانی کتاب مدام از خودم میپرسیدم پوینت کتاب چیه ودر همون صفحات پایانی معلوم میشه که داستان درمورد چیه و اسم کتاب با عقل جور درمیاد.
هرچند نقاش داستان ما قبل از مرگ پسرش هم تصمیم به رفتن و ترک خانه داشت اما این اتفاق اون رو تو تصمیمش مطمئن تر میکنه.
همیشه تغییر و بیرون امدن از حاشیه امن ترسناکه اما زندگی با یه زخم باز و درد مزمن مطعمئنا سخت تر از یه درد لحظه ایه .
نویسنده در ابتدا تصویر یه خانواده کامل رو به تصویر میکشه،یه خانواده خوشبخت که پدر یه شغل جذاب داره و یه خانه اربابی زیبا که حتی تصورش هم به آدم آرامش میده.
اما کم کم مشکلات این خانواده نمایان میشه ،روابط زن و شوهر در نهایت سردیه .پدر با پسر بزرگش مشکل داره و انگار پسر بزرگتر و مادر یک تیم علیه پدر تشکیل دادن و پدر تنها چیزی که الان داره کارگاه نقاشیش و پسر کوچک ترشه .که اون هم البته به صورت نصف و نیمه است .
با ورود دوست نقاش به این خانه داستان کمی بهتر میشه و این امید رو میده که این خانواده از کرختی و بی تصمیمی درمیان اما نقاش همچنان مردده و این تردید تا حدودی به خاطر پسرش هست .اما زمانی که بالاخره تصمیمش ق��عی میشه پسرک محبوبش به سختی مریض میشه و فوت میکنه.
تا چند صفحه پایانی کتاب مدام از خودم میپرسیدم پوینت کتاب چیه ودر همون صفحات پایانی معلوم میشه که داستان درمورد چیه و اسم کتاب با عقل جور درمیاد.
هرچند نقاش داستان ما قبل از مرگ پسرش هم تصمیم به رفتن و ترک خانه داشت اما این اتفاق اون رو تو تصمیمش مطمئن تر میکنه.
همیشه تغییر و بیرون امدن از حاشیه امن ترسناکه اما زندگی با یه زخم باز و درد مزمن مطعمئنا سخت تر از یه درد لحظه ایه .
April 18, 2017
Arka kapağını kesinlikle okumayın, kitabın tamamını anlatıyor nasıl böyle bir düşüncesizlik yapılmış anlamış değilim, neyse ki ben okumamıştım. Kitap, Hesse'nin hayatından izler taşıyor. Ayrıca kapak resmini de beğenmiştim bu da Hesse'nin kendi çizimiymiş.
August 26, 2021
What remained to him was his art, of which he had never felt as sure as he did now. There remained the consolation of the outsider, to whom it is not given to seize the cup and drain it; there remained the strange, cool, and yet irresistible passion to see, to observe, and to participate with secret pride in the work of creation.
November 19, 2019
La domanda che, come Hesse, molti di noi si son posti o si porranno, si cela nella trama di quest'opera, nel dilemma esistenziale del pittore Veraguth, diviso tra i doveri paterno-coniugali e il desiderio di una libertà che gli consenta di dedicarsi pienamente all'arte. Nel vissuto di questo personaggio sembra consumarsi il dramma di chi si interroga circa il senso della propria esistenza e, talora, si scopre a dubitare di aver intrapreso (e di star ancora percorrendo) il sentiero sbagliato. In una sorta di dialettica hegeliana, la vita di Veraguth, tra tesi e antitesi, si ricompone poi in una sintesi finale che le supera entrambe e che sembra, infine, concedere una sorta di fragile pace. Ma il prezzo da pagare per un simile, tenue equilibrio, non può che passate attraverso il morso della tragedia.
November 7, 2019
Θλίψη. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το αίσθημα αυτό αναδύεται από το βιβλίο του μεγάλου συγγραφέα. Το σύντομο θλιβερό χρονικό μιας τετραμελούς οικογένειας. Ο πατέρας γνωστός ζωγράφος, η γυναίκα του και τα δύο αγόρια τους συνθλίβονται στην αποξένωση που δημιουργείτε σταδιακά. Τραγικό το τέλος! Ολα αυτά καταγράφονται μέσα από μια σειρά έντονα φορτισμένων προτάσεων που οδηγούν κατευθείαν στα βάθυ της ψυχής του κάθε αναγνώστη...
April 29, 2022
Hesse ma dar literackiej wrażliwości na problematykę człowieka. Opisuje ludzkie doznania emocjonalne w aurze jakiegoś nieoceniającego zrozumienia, wzbudzając tym samym poczucie swego rodzaju empirycznej jedności.
Tytułowe Rosshalde symboliką przypomina trochę więzienie; przestrzeń, w której spierają się ze sobą przeszłości. Rosshalde jest wewnętrznym dialogiem między bohaterami - przechowuje niedopowiedzenia w gładkich brzegach swoich ścian, klamkach do drzwi i przestrzennych oknach pracowni malarskiej, by odzewnętrznić od tego miejsca wszystkie słowa potrzebujące wykrzyczenia. Rosshalde jest domem dla traumatycznych cisz.
Bohaterowie narracyjni, których kreuje Hermann Hesse zawsze mają w sobie ten pierwiastek samozagubienia i leczniczej mocy natchnienia życiem, który uwielbiam. Chyba mam słabość do permanentnej niestabilności ideowej.
Zawsze będę podziwiać charakterystykę stylu autora, który składnią i niemal starożytną paralelą między stopniem niemej gloryfikacji zgrabnych form a jej czystą boskością sprawia, że język jego powieści nabiera wymiaru formalnego przekazu dla zupełnie nieformalnych kryzysów ludzkości.
Płynna, zmysłowa książka o uczuciowej bezkształtności.
Tytułowe Rosshalde symboliką przypomina trochę więzienie; przestrzeń, w której spierają się ze sobą przeszłości. Rosshalde jest wewnętrznym dialogiem między bohaterami - przechowuje niedopowiedzenia w gładkich brzegach swoich ścian, klamkach do drzwi i przestrzennych oknach pracowni malarskiej, by odzewnętrznić od tego miejsca wszystkie słowa potrzebujące wykrzyczenia. Rosshalde jest domem dla traumatycznych cisz.
Bohaterowie narracyjni, których kreuje Hermann Hesse zawsze mają w sobie ten pierwiastek samozagubienia i leczniczej mocy natchnienia życiem, który uwielbiam. Chyba mam słabość do permanentnej niestabilności ideowej.
Zawsze będę podziwiać charakterystykę stylu autora, który składnią i niemal starożytną paralelą między stopniem niemej gloryfikacji zgrabnych form a jej czystą boskością sprawia, że język jego powieści nabiera wymiaru formalnego przekazu dla zupełnie nieformalnych kryzysów ludzkości.
Płynna, zmysłowa książka o uczuciowej bezkształtności.
July 18, 2017
Elimdeki bir 8.baskı kopyası ve arka kapak ilk paragrafı komple spoiler. YKY lütfen düzeltiniz!
Bir ailenin bireylerinin aralarında geçenlere bu kadar yakından bakmaktan rahatsız oldum. Orada onları gözetliyormuşum gibiydi, bu süreçte dağınık hormonlarımın da etkisiyle küçük Pierre'in sıklıkla hissettiklerine çok üzüldüm, kendi çocukluğumun hayalkırıklıklarını hatırlayıp sonra kendime de üzüldüm ((:
Her insan üreyebilir ama her insan ebeveyn olabilir mi? sorusuyla karşınızda duran, rahatsız edici bir kitap.
Bir ailenin bireylerinin aralarında geçenlere bu kadar yakından bakmaktan rahatsız oldum. Orada onları gözetliyormuşum gibiydi, bu süreçte dağınık hormonlarımın da etkisiyle küçük Pierre'in sıklıkla hissettiklerine çok üzüldüm, kendi çocukluğumun hayalkırıklıklarını hatırlayıp sonra kendime de üzüldüm ((:
Her insan üreyebilir ama her insan ebeveyn olabilir mi? sorusuyla karşınızda duran, rahatsız edici bir kitap.
July 17, 2022
رواية خفيفة وبسيطة سردا، لكن ما ورائها صورة مريرة.
المشهد الأخير: "هو الآن واقف في وضح النهار، عاجزا، متأخرا عن زمنه، وكان يعني بهذا أنه لن يضيِّع بعد الآن ساعة ثمينة واحدة"
هذا ما تحكي عنه الرواية: فيراغوث، الرسام.
الإنسان الذي يفني وقته في محترف الرسم، بين الألوان، واختلاق الإبداع في اللوحات حتى يلمع نجمه. الإنسان الذي ينهمك بكليته في العمل، لا يشتهي أي شيء من العالم، ينفث هواء العزلة، لا يشعر بالذنب، لا يشعر بالفشل.
الإنسان الذي ضيَّع أعظم ما يملك، أسرته!
الإنسان الذي لم يفهم الحياة إلا بصدمة؛ فقد ابنه.
الإنسان الذي كان أعمى بما في يده حتى فقده، فصار يفتش عنه في كل بقعة لعلها تحتفظ بشيء من الذكرى!
الأسئلة الأزلية المؤرقة، لما لا يدرك الإنسان قيمة ما يملكه إلا بعد فقده؟ وأي فقد أعظم، أسرة!
متى سيدرك كل أب وأم أن الأبناء لا يغنيهم المنزل الضخم، الفاتن إذا لم يكونوا حاضرين معهم نفسيا وجسديا؟
أن الأبناء لا يغنيهم أن يكون الأم أو الأب من الأعلام أو المشهورين إن لم يكونوا بجوارهم، وأنهم لن يقيسوا هذا بمقياس النجاح أصلا؟
أن الأبناء بحاجة أن يُنصَت لهم؟
يعني ما حال الإنسان إن أفنى وقته كله غارقا في لجج أعماله، حتى في أكثر اللحظات صفاء؛ مجاورا لابنه؟ الرد على لسان بيير الصغير: "في الحقيقة يا بابا عندما أذهب وأزورك، فإنك تمسد على شعري ولا تقول شيئا، وتكون عيناك مختلفتين تماما، وأحيانا يطل منهما غضب. وإذا قلت شيء، أفهم من عينيك أنك لا تنصت، وتقول نعم نعم دون أن توليني انتباها. إني عندما آتي إليك راغبا في أن أخبرك بأمر ما، أريد منك أن تنصت إليَّ!"
ما أتعس الإنسان، ما أتعس الإنسان حين يمر على جنة الحياة مرور الكرام!
المشهد الأخير: "هو الآن واقف في وضح النهار، عاجزا، متأخرا عن زمنه، وكان يعني بهذا أنه لن يضيِّع بعد الآن ساعة ثمينة واحدة"
هذا ما تحكي عنه الرواية: فيراغوث، الرسام.
الإنسان الذي يفني وقته في محترف الرسم، بين الألوان، واختلاق الإبداع في اللوحات حتى يلمع نجمه. الإنسان الذي ينهمك بكليته في العمل، لا يشتهي أي شيء من العالم، ينفث هواء العزلة، لا يشعر بالذنب، لا يشعر بالفشل.
الإنسان الذي ضيَّع أعظم ما يملك، أسرته!
الإنسان الذي لم يفهم الحياة إلا بصدمة؛ فقد ابنه.
الإنسان الذي كان أعمى بما في يده حتى فقده، فصار يفتش عنه في كل بقعة لعلها تحتفظ بشيء من الذكرى!
الأسئلة الأزلية المؤرقة، لما لا يدرك الإنسان قيمة ما يملكه إلا بعد فقده؟ وأي فقد أعظم، أسرة!
متى سيدرك كل أب وأم أن الأبناء لا يغنيهم المنزل الضخم، الفاتن إذا لم يكونوا حاضرين معهم نفسيا وجسديا؟
أن الأبناء لا يغنيهم أن يكون الأم أو الأب من الأعلام أو المشهورين إن لم يكونوا بجوارهم، وأنهم لن يقيسوا هذا بمقياس النجاح أصلا؟
أن الأبناء بحاجة أن يُنصَت لهم؟
يعني ما حال الإنسان إن أفنى وقته كله غارقا في لجج أعماله، حتى في أكثر اللحظات صفاء؛ مجاورا لابنه؟ الرد على لسان بيير الصغير: "في الحقيقة يا بابا عندما أذهب وأزورك، فإنك تمسد على شعري ولا تقول شيئا، وتكون عيناك مختلفتين تماما، وأحيانا يطل منهما غضب. وإذا قلت شيء، أفهم من عينيك أنك لا تنصت، وتقول نعم نعم دون أن توليني انتباها. إني عندما آتي إليك راغبا في أن أخبرك بأمر ما، أريد منك أن تنصت إليَّ!"
ما أتعس الإنسان، ما أتعس الإنسان حين يمر على جنة الحياة مرور الكرام!
March 3, 2018
Can an artist be a good husband or father? Hermann Hesse's early work Rosshalde tackles the same question that Mann's early work Buddenbrooks does. I enjoy both work, and the two authors have a lot in common (besides fascination with homoeroticism). About Rosshalde, I especially like that Hesse realistically (more realistic than Anne Karenina in my opinion) portrays how a marriage is genuinely uncomfortable and a family profoundly unhappy. Highly relatable to those of us who highly value privacy, and thus find it uncomfortable to build or maintain intimacy.
September 1, 2020
ÖNEMLİ NOT: Kitabın arka kapağında 2 paragraf var ve ilk paragraf ciddi SPOILER* içeriyor. Arka sayfayı okuyup o sinirle kendinizi böyle güzel bir kitaptan mahrum etmeyin diye uyarımı yapayım. (kitabın Türkçe basım sayfasında bile vardı da ilk paragrafı sildim :/) Elden ele yayalım:P
Buradan eserin çevirmeni Kâmuran Şipal'a da teşekkürler, harika bir çeviri. Bundan sonra önünden her geçtiğim konak bana Rosshalde'yi anımsatacak.
Buradan eserin çevirmeni Kâmuran Şipal'a da teşekkürler, harika bir çeviri. Bundan sonra önünden her geçtiğim konak bana Rosshalde'yi anımsatacak.
December 24, 2023
156th book of 2023.
3.5. Started reading this in Nuremberg but only finished now as I've been distracted by a number of things. Hesse is easy to read as ever, understated and beautiful prose, like layers of an oil painting. The central theme of the book is about the life of an artist: can a true male artist also be a good father/husband. Hesse wrote this as a reaction to his own personal life, during his own failing marriage. Gradually, the narrative shifts in a fairly expected place (novels of this time always end up with someone dying), and the descriptions of death, its process, were incredibly vivid. Certain points were almost upsetting; I wonder if Hesse had seen the throes of death to write them. It does lack the philosophical depth of his later works (Siddhartha, Steppenwolf) but it's still as enjoyable as ever. I think that whenever art is involved, neglect isn't far behind it.
3.5. Started reading this in Nuremberg but only finished now as I've been distracted by a number of things. Hesse is easy to read as ever, understated and beautiful prose, like layers of an oil painting. The central theme of the book is about the life of an artist: can a true male artist also be a good father/husband. Hesse wrote this as a reaction to his own personal life, during his own failing marriage. Gradually, the narrative shifts in a fairly expected place (novels of this time always end up with someone dying), and the descriptions of death, its process, were incredibly vivid. Certain points were almost upsetting; I wonder if Hesse had seen the throes of death to write them. It does lack the philosophical depth of his later works (Siddhartha, Steppenwolf) but it's still as enjoyable as ever. I think that whenever art is involved, neglect isn't far behind it.
May 5, 2017
Ah Rosshalde ah...
Beni Hermann Hesse ile tanıştıran kitap. Belki de okuduktan sonra "en sevdiğim kitap".
Ama öyle bir kitap, öyle bir hikaye ki , okuduktan sonra etkisinden kurtulmam imkansız artık demiştim. Yazarın kalemindeki o tasvir gücü ve anlattığı hikaye o kadar çok gerçekti ki acaba kendini mi anlattı bu hikayede demiştim.
O tasvirlenen muhteşem bahçeye, Rosshalde adlı o evin içine girdim ben de okurken ...
Usulca mesleğine deli gibi tutkun ressamın atölyesine gittim önce. Onu tuttum bir sarstım;
" Hey kalk , bırak o fırçaları elinden be adam, bak dışarda biri küçük, iki çocuk senden ilgi bekliyor, şu bahçede seninle koşup oynamak istiyor!
Sen hep diyorsun ya küçük çocuğuna;
" Hadi gel, al fırçayı sen de resim yap benimle" ama bilmiyorsun ki o çocuk "senin işinden de , o boya kokan atölyenden de nefret ediyor aslında!
Onun tek isteği, çocuk olmak, sadece çocuk... Kendinin de dediği gibi;
" Bazen çocuklar hiç bir şey yapmadan, bir köşede öylece oturmak ya da oynamak ister."
'Bak sonra çok geç olacak her şey için dostum, kalk kendine gel... '
diye ba��ırdım ama duyuramadım.
Kitap bitince de
şöyle bir bakakaldım kitabın kapağındaki o eve ,
derin bir hüzünle...
Beni Hermann Hesse ile tanıştıran kitap. Belki de okuduktan sonra "en sevdiğim kitap".
Ama öyle bir kitap, öyle bir hikaye ki , okuduktan sonra etkisinden kurtulmam imkansız artık demiştim. Yazarın kalemindeki o tasvir gücü ve anlattığı hikaye o kadar çok gerçekti ki acaba kendini mi anlattı bu hikayede demiştim.
O tasvirlenen muhteşem bahçeye, Rosshalde adlı o evin içine girdim ben de okurken ...
Usulca mesleğine deli gibi tutkun ressamın atölyesine gittim önce. Onu tuttum bir sarstım;
" Hey kalk , bırak o fırçaları elinden be adam, bak dışarda biri küçük, iki çocuk senden ilgi bekliyor, şu bahçede seninle koşup oynamak istiyor!
Sen hep diyorsun ya küçük çocuğuna;
" Hadi gel, al fırçayı sen de resim yap benimle" ama bilmiyorsun ki o çocuk "senin işinden de , o boya kokan atölyenden de nefret ediyor aslında!
Onun tek isteği, çocuk olmak, sadece çocuk... Kendinin de dediği gibi;
" Bazen çocuklar hiç bir şey yapmadan, bir köşede öylece oturmak ya da oynamak ister."
'Bak sonra çok geç olacak her şey için dostum, kalk kendine gel... '
diye ba��ırdım ama duyuramadım.
Kitap bitince de
şöyle bir bakakaldım kitabın kapağındaki o eve ,
derin bir hüzünle...
February 1, 2021
Roman o umjetniku čije je srce podnijelo veliku žrtvu, koja mu omogućava prekretnicu i nadu za budućnost, ali koja na kraju postaje uzaludna.
January 19, 2014
Mükemmel bir roman Hermann Hesse'nin Rosshalde'si. Yazarı ilk, Narziss ve Goldmund romanı ile tanımış ve adeta büyülenmiştim. Bu roman da aynı şekilde beni çok etkiledi. Cümleleri, satır araları, o kadar dolu, o kadar yoğun ki! Her cümlesi, aslında on sayfa değerinde olan bir roman.
Yazar kitapta yazmamış, adeta yazmak istediği her şeyi tuvale aktarmış gibi. Anlattığı her şey, anında gözünüzün önüne geliyor. Önce zamanı durduruyor yazar, ve o enstantaneyi büyük bir zevkle ve keyifle anlatıyor!
Mesela, buraya yazmadan geçemeyeceğim bir sahne; çevirinin 54. sayfasında (çeviri yapı kredi yayınlarından çıkmış), ünlü ressamın uzaklardan gelen çok yakın bir arkadaşı ile yaptığı konuşmanın ardından ortamın bir anlık sessizliğe gömüldüğü bir anda, "sanki konuşulacak her şey konuşulup bitmişti" diyor Hesse ve o an bulundukları atölyede gezinen bir pervanenin hareketlerini bir iki cümle ile tasvire başlıyor ki offfff! Sonra bir cümle söylüyor ressamın arkadaşı, akabinde tekrar bir sessizlik hakim oluyor ortama ve Hesse pervanenin hareketlerini tasvire geri dönüyor, ressamın o anda içinde bulunduğu ruhsal duruma da gönderme yaparak "uçmayı unutmuş gibiydi adeta" diyor.
Çok etkileyiciydi gerçekten! Çevirisi de çok iyi sanırım!
Başka bir yerinde, onu da buraya yazmadan geçemeyeğim :), küçük Pierre ve annesi konuşuyorlar; gördüğü çiçeklerin ismini soruyor annesine; annesi de "yabankaranfili" diyor. Küçük Pierre, "onu biliyorum, ama ben arılar ne diyor, onu öğrenmek istiyorum; arıların dilinde de bir isimleri olmalı, öyle değil mi?", diyor. Daha sonraki satırlarda, kendince yaptığı küçük bir deneyle, arıların bu çiçeğe ne isim koyduğunu öğreniyor :):). Müthiş!
Kitapta, esas karakterlerin herbiri ayrı ayrı ve büyük ustalıkla resmedilmiş. Hesse, herbiri ile ayrı ayrı ilgilenmiş, iç dünyalarını, düşüncelerini, hissettiklerini çok gerçekçi bir şekilde aktarmış.
Öte yandan bu roman, ünlü bir ressamın, karısı ve iki çocuğuyla paylaştığı bir kaç ayı anlatıyor ve maalesef büyük bir trajedi ile bitiyor.
Kısaca, bence, üzerine sayfalar yazalabilecek resimler çizmiş Hermann Hesse kitapta!
Yazar kitapta yazmamış, adeta yazmak istediği her şeyi tuvale aktarmış gibi. Anlattığı her şey, anında gözünüzün önüne geliyor. Önce zamanı durduruyor yazar, ve o enstantaneyi büyük bir zevkle ve keyifle anlatıyor!
Mesela, buraya yazmadan geçemeyeceğim bir sahne; çevirinin 54. sayfasında (çeviri yapı kredi yayınlarından çıkmış), ünlü ressamın uzaklardan gelen çok yakın bir arkadaşı ile yaptığı konuşmanın ardından ortamın bir anlık sessizliğe gömüldüğü bir anda, "sanki konuşulacak her şey konuşulup bitmişti" diyor Hesse ve o an bulundukları atölyede gezinen bir pervanenin hareketlerini bir iki cümle ile tasvire başlıyor ki offfff! Sonra bir cümle söylüyor ressamın arkadaşı, akabinde tekrar bir sessizlik hakim oluyor ortama ve Hesse pervanenin hareketlerini tasvire geri dönüyor, ressamın o anda içinde bulunduğu ruhsal duruma da gönderme yaparak "uçmayı unutmuş gibiydi adeta" diyor.
Çok etkileyiciydi gerçekten! Çevirisi de çok iyi sanırım!
Başka bir yerinde, onu da buraya yazmadan geçemeyeğim :), küçük Pierre ve annesi konuşuyorlar; gördüğü çiçeklerin ismini soruyor annesine; annesi de "yabankaranfili" diyor. Küçük Pierre, "onu biliyorum, ama ben arılar ne diyor, onu öğrenmek istiyorum; arıların dilinde de bir isimleri olmalı, öyle değil mi?", diyor. Daha sonraki satırlarda, kendince yaptığı küçük bir deneyle, arıların bu çiçeğe ne isim koyduğunu öğreniyor :):). Müthiş!
Kitapta, esas karakterlerin herbiri ayrı ayrı ve büyük ustalıkla resmedilmiş. Hesse, herbiri ile ayrı ayrı ilgilenmiş, iç dünyalarını, düşüncelerini, hissettiklerini çok gerçekçi bir şekilde aktarmış.
Öte yandan bu roman, ünlü bir ressamın, karısı ve iki çocuğuyla paylaştığı bir kaç ayı anlatıyor ve maalesef büyük bir trajedi ile bitiyor.
Kısaca, bence, üzerine sayfalar yazalabilecek resimler çizmiş Hermann Hesse kitapta!
May 16, 2010
I had never heard of this minor Hesse work but saw at at the library and was seduced by the author's reputation. His greater works have a philosophical base that is missing in Rosshalde. Although the main charater, a successful artist, does agonize over his spiritual health it is primarily a reaction to a very unhappy marriage and the sharing of a beloved son with his alienated wife. Apparently the book reflects Hesse's life and he may have written it to deal with his own frustrations. I'm glad he did. It's a short novel but gives an insider's view of the priviledged life of the early 1900s. There isn't a lot of story line,sickness, grief, the end of a marriage, but the day to day life, the role of a best friend, and even the descriptions of an artist's concentrated effort are wonderful. The translator did a wonderful job too but Hesse is a great writer no matter what the story.
April 8, 2024
این کتاب را آذرماه سال ۱۴۰۱ از جمعهبازار کتاب تهران خریدم. با الف رفته بودیم تا کتابها را ببینیم. میان کتابهای اولین فروشنده این کتاب –به خاطر نویسندهاش– توجهّم را جلب کرد. صفحهی اولش را که باز کردم دیدم نوشتهشده «گیتی» و یک خط هم زیر اسم کشیده شده. به الف که نشانش دادم گفت گیتا بنظرم بخرش.
«دمیان» را تابستان ۱۴۰۰ خوانده بودم و تاثیر عمیقش روی من به حدی بود که تا ماهها بازخوانیاش میکردم. بنابراین کتاب را خریدم و نخواندم، تا فروردین ۱۴۰۳ که در قطارِ اصفهان شروعش کردم.
«روزالده» نام خانهی بزرگیست که خانوادهی یوهان در آن زندگی میکنند. یوهان و همسرش رابطهی خوبی با یکدیگر ندارند و سالهاست تنها چیزی که آن دو را بههم پیوند میدهد پسر کوچکشان «پییر» است. پییر بیاینکه متوجه چیزی بشود بین خانهی مادر و کارگاهِ نقاشیِ پدر رفتوآمد میکند و هم از مهر مادر برخوردار است و هم از توجه پدر. بعدها که برادر بزرگترش «آلبرت» از مدرسهی شبانهروزی به خانه برمیگردد مهرِ مادر را نصیب خود میکند و پییر در خفا از این موضوع رنج میبرد. یوهان رابطهی خوبی با مادر و آلبرت ندارد و در آخرین نقاشیای که میکشد این پلات داستانی را تصویر میکند: چهرهی یک مرد و یک زن که در مه فرو رفته و غمگیناند، و پسربچهای بین آن دو که صورتی بشّاش دارد.
بعد از اینکه دوست «یوهان» یعنی «اتو بورخاردت» به دیدار او میآید و وضع زندگی غمبار او را میبیند، یوهان را تشویق میکند تا با او به سفر هند بیاید. پس از مرگ پییر با بیماری منژیت، او مطمئن میشود که دیگر در روزالده برای او خوشیای وجود ندارد و خانواده را ترک میکند. این تمام داستان است.
خواندن این داستان مواجهی خودم بود با خودم. از کتاب بسیار بدم آمد و فهمیدم هسه دیگر حرفی برای گفتن به من ندارد. در اصفهان که بودم شبها قبل خواب یکی-دو فصل میخواندم و فضایی که در آن زندگی میکردم هم بیربط به داستان نبود. نکات اساسیای به چشمم آمد که آنها را برمیشمارم.
برای اولینبار متوجه شدم که هرمان هسه به هیچوجه زنها را نمیشناسد. در این کتاب ۲۲۰ صفحهای تنها دو شخصیت زن وجود دارند. اولی مادرِ پییر و همسر یوهان است؛ که در تمام داستان عامل اصلی سلب آزادی و بدبختی یوهان تصور میشود. مادری که در خانه هر دو بچه را بزرگ میکند، به آنها پیانو آموزش میدهد، و به تمام امور رسیدگی میکند. اما چه کنیم که جناب یوهان آنقدری که باید شاد نیستند و «آزادی» ندارند. هسه به قدری با شخصیتهای زن داستانش بیگانه است که تقریبا آنها را وارد دیالوگهای مستقیم نمیکند و گاها از زبان سوم شخص به جای آنها سخن میگوید و فکر میکند.
هسه در فصلهای پایانی میگوید:
«[یوهان] از آن بیم داشت که همسرش با بازیهای زنانه برنامهی رفتن او از روزالده را بهم بزند.» خب فاک یو.
دومین و آخرین زنی که در این رمان از آن میشنویم، نامزدِ «روبرت» (کارگرِ یوهان) است. روبرت به یوهان میگوید که باید استعفا بدهد چون زنش میخواهد باهم مغازهی سیگارفروشی باز کنند. یوهان او را متقاعد میکند تا زنش را رها کند و در فصلهای آخر میخوانیم که روبرت عقلش سر جا آمده و تصمیم درست را گرفته. تمام این موضوع در دو پاراگراف بیان شده.
در جمعبندی میتوانم بگویم که گرچه یکسری فصلها (مثلا فصل ۱۰) بُعدِ روانشناسانه و نسبتاً عمیقی دارند، اما روزالده رمانی نیست که ارزش خواندن داشته باشد. هسه آن را بعد از طلاق خودش نوشته و یک جور کانالنویسیِ پرخشمِ امروزی است. تمام اتفاقات داستان فقط و فقط حول یوهان میچرخند. حتی مرگ پییر هم به خاطر سختتر کردن کار یوهان نیست؛ پییر باید بمیرد تا یوهان بدون هیچگونه دلبستگی خانه را ترک کند و به هند برود.
۰۳/۰۱/۲۰
__________________________________________________________________
از متن کتاب
شگفت و غمانگیز بود، ولی نه اعجاب آورتر و اندوهبارتر از سرنوشت مجموع انسانها: این هنرمند منضبطی که نیرویش در خلق آثار هنری از عمیقترین نقطهی صداقت و از تمرکز فکری دقیق و روشن سرچشمه میگرفت، همین مردی که بلهوسی و بیثباتی به کارگاهش راه نداشت، او که روزگاری با هنر برخوردی از روی هوس و تفنن داشت، او که برای یافتن خوشبختی با شکست مواجه شد، و او که هرگز طرحی خام یا تابلوئی تفننی به جهان ارائه نداده بود، اکنون زیر بار سنگین روزهای بیرون از شمار و سالهای فراوانی که بیثمر بر او گذشته و تلاشهای بیفایدهای که در عشق و زندگی خویش مصروف داشته بود؛ عمیقاً رنج میبرد. ۱۰۷
پییر حس میکرد روز شومی را میگذراند که امید چندانی به آن نمیتوان داشت. ۱۲۴
«دمیان» را تابستان ۱۴۰۰ خوانده بودم و تاثیر عمیقش روی من به حدی بود که تا ماهها بازخوانیاش میکردم. بنابراین کتاب را خریدم و نخواندم، تا فروردین ۱۴۰۳ که در قطارِ اصفهان شروعش کردم.
«روزالده» نام خانهی بزرگیست که خانوادهی یوهان در آن زندگی میکنند. یوهان و همسرش رابطهی خوبی با یکدیگر ندارند و سالهاست تنها چیزی که آن دو را بههم پیوند میدهد پسر کوچکشان «پییر» است. پییر بیاینکه متوجه چیزی بشود بین خانهی مادر و کارگاهِ نقاشیِ پدر رفتوآمد میکند و هم از مهر مادر برخوردار است و هم از توجه پدر. بعدها که برادر بزرگترش «آلبرت» از مدرسهی شبانهروزی به خانه برمیگردد مهرِ مادر را نصیب خود میکند و پییر در خفا از این موضوع رنج میبرد. یوهان رابطهی خوبی با مادر و آلبرت ندارد و در آخرین نقاشیای که میکشد این پلات داستانی را تصویر میکند: چهرهی یک مرد و یک زن که در مه فرو رفته و غمگیناند، و پسربچهای بین آن دو که صورتی بشّاش دارد.
بعد از اینکه دوست «یوهان» یعنی «اتو بورخاردت» به دیدار او میآید و وضع زندگی غمبار او را میبیند، یوهان را تشویق میکند تا با او به سفر هند بیاید. پس از مرگ پییر با بیماری منژیت، او مطمئن میشود که دیگر در روزالده برای او خوشیای وجود ندارد و خانواده را ترک میکند. این تمام داستان است.
خواندن این داستان مواجهی خودم بود با خودم. از کتاب بسیار بدم آمد و فهمیدم هسه دیگر حرفی برای گفتن به من ندارد. در اصفهان که بودم شبها قبل خواب یکی-دو فصل میخواندم و فضایی که در آن زندگی میکردم هم بیربط به داستان نبود. نکات اساسیای به چشمم آمد که آنها را برمیشمارم.
برای اولینبار متوجه شدم که هرمان هسه به هیچوجه زنها را نمیشناسد. در این کتاب ۲۲۰ صفحهای تنها دو شخصیت زن وجود دارند. اولی مادرِ پییر و همسر یوهان است؛ که در تمام داستان عامل اصلی سلب آزادی و بدبختی یوهان تصور میشود. مادری که در خانه هر دو بچه را بزرگ میکند، به آنها پیانو آموزش میدهد، و به تمام امور رسیدگی میکند. اما چه کنیم که جناب یوهان آنقدری که باید شاد نیستند و «آزادی» ندارند. هسه به قدری با شخصیتهای زن داستانش بیگانه است که تقریبا آنها را وارد دیالوگهای مستقیم نمیکند و گاها از زبان سوم شخص به جای آنها سخن میگوید و فکر میکند.
هسه در فصلهای پایانی میگوید:
«[یوهان] از آن بیم داشت که همسرش با بازیهای زنانه برنامهی رفتن او از روزالده را بهم بزند.» خب فاک یو.
دومین و آخرین زنی که در این رمان از آن میشنویم، نامزدِ «روبرت» (کارگرِ یوهان) است. روبرت به یوهان میگوید که باید استعفا بدهد چون زنش میخواهد باهم مغازهی سیگارفروشی باز کنند. یوهان او را متقاعد میکند تا زنش را رها کند و در فصلهای آخر میخوانیم که روبرت عقلش سر جا آمده و تصمیم درست را گرفته. تمام این موضوع در دو پاراگراف بیان شده.
در جمعبندی میتوانم بگویم که گرچه یکسری فصلها (مثلا فصل ۱۰) بُعدِ روانشناسانه و نسبتاً عمیقی دارند، اما روزالده رمانی نیست که ارزش خواندن داشته باشد. هسه آن را بعد از طلاق خودش نوشته و یک جور کانالنویسیِ پرخشمِ امروزی است. تمام اتفاقات داستان فقط و فقط حول یوهان میچرخند. حتی مرگ پییر هم به خاطر سختتر کردن کار یوهان نیست؛ پییر باید بمیرد تا یوهان بدون هیچگونه دلبستگی خانه را ترک کند و به هند برود.
۰۳/۰۱/۲۰
__________________________________________________________________
از متن کتاب
شگفت و غمانگیز بود، ولی نه اعجاب آورتر و اندوهبارتر از سرنوشت مجموع انسانها: این هنرمند منضبطی که نیرویش در خلق آثار هنری از عمیقترین نقطهی صداقت و از تمرکز فکری دقیق و روشن سرچشمه میگرفت، همین مردی که بلهوسی و بیثباتی به کارگاهش راه نداشت، او که روزگاری با هنر برخوردی از روی هوس و تفنن داشت، او که برای یافتن خوشبختی با شکست مواجه شد، و او که هرگز طرحی خام یا تابلوئی تفننی به جهان ارائه نداده بود، اکنون زیر بار سنگین روزهای بیرون از شمار و سالهای فراوانی که بیثمر بر او گذشته و تلاشهای بیفایدهای که در عشق و زندگی خویش مصروف داشته بود؛ عمیقاً رنج میبرد. ۱۰۷
پییر حس میکرد روز شومی را میگذراند که امید چندانی به آن نمیتوان داشت. ۱۲۴
July 19, 2017
Birbirlerini duymayan eşler; çocuklarını çok sevdiklerini düşünen ama onların isteklerinin zerre kadar farkında olmayan ebeveynler üzerine yazılmış bir kitap. Hermann Hesse ailenin mutsuzluğunu, iletişim eksikliğini, yalnızlığını muhtemelen kendi hayatından çokça şey katarak anlatmış. Yazarlığının yanında ressamlığını da çok iyi kullanmış. Beğeniyle okudum yine de iç dünyama olan etkisinin, Bozkırkurdu ve Siddhartha kitaplarının etkisinden biraz geride kaldığını hissettim.
Kitabın arka kapağındaki ilk paragraf, kitabın tamamında olacakları anlatıyor. Üstelik onu da beceriksizce anlatıyor. Okuyacak arkadaşlar olan biteni öğrenmeden okumak istiyorlarsa, arka kapağa bakmasınlar.
Kitabın arka kapağındaki ilk paragraf, kitabın tamamında olacakları anlatıyor. Üstelik onu da beceriksizce anlatıyor. Okuyacak arkadaşlar olan biteni öğrenmeden okumak istiyorlarsa, arka kapağa bakmasınlar.
March 4, 2016
Tôi từng không thích Hermann Hesse từ hồi đọc thử "Câu chuyện dòng sông" & vài chuyện ngắn khác, nhưng Đâu mái nhà xưa đã khiến tôi rung động mãnh liệt. Việc đọc tác phẩm này khi trầm cảm đã giúp tôi khám phá ra ông đã tài tình đến nhường nào trong việc định hình tâm trí & tâm trạng độc giả vào trong tác phẩm của mình. Cứ mỗi lần đọc Đâu mái nhà xưa, tôi lại quên mất mình đang ở đâu. Bình thản nhưng chăm chú, tôi dõi theo từng thành viên trong một gia đình nhỏ đang sống dưới một ngôi nhà lớn ở nông thôn. Điền trang xinh đẹp nhưng có phần rệu rã ấy là cái bình chứa sự chia rẽ giữa đôi vợ chồng khi tình yêu cùng lòng cảm thông đã nguội lạnh từ lâu, giữa hai thế hệ già trẻ khi mối bất hòa ngày một thêm sâu sắc. Chỉ có hai điều khuấy động được nỗi buồn nơi đây: vị khách xa đến chơi & bệnh tật. Có lẽ mọi gia đình đều từng có nguy cơ phải đối mặt với các bi kịch mang tính kinh điển kiểu này, đặc biệt là khi người chồng, người cha lại là một nghệ sĩ say mê công việc.
Và giống như người cha không thể hồi sinh đứa con của mình khi trái tim nó đã ngưng đập từ lâu thì không một sự kiện nào xảy ra dưới mái nhà của Veraguth, dù là dữ dội đến đâu, lại có thể ngăn được sự tan tác đã được lên kế hoạch từ trước.
Đâu mái nhà xưa để quay về khi mái nhà ấy đã không còn được sưởi ấm bởi tình cảm gia đình...
Lời cuối: Bản dịch tiếng Việt của NXB VHSG đọc rất khiếp =.=
Và giống như người cha không thể hồi sinh đứa con của mình khi trái tim nó đã ngưng đập từ lâu thì không một sự kiện nào xảy ra dưới mái nhà của Veraguth, dù là dữ dội đến đâu, lại có thể ngăn được sự tan tác đã được lên kế hoạch từ trước.
Đâu mái nhà xưa để quay về khi mái nhà ấy đã không còn được sưởi ấm bởi tình cảm gia đình...
Lời cuối: Bản dịch tiếng Việt của NXB VHSG đọc rất khiếp =.=
December 31, 2016
Yetişkin rolü yapan,ama aslında birer çocuk değil miyiz hepimiz!
Beni en çok etkileyen bölümlerden biri,Pierre'in hastalığında gördüğü rüya oldu.Normalde kabus değildi belki ama,Pierre için kabusun da kabusuydu.
Yavrularımıza dokunalım,dokunmakla kalmayıp onlarla mümkün olan her zaman sohbet edelim,ama içten,bir yaşıtımızla sohbet eder gibi,öyle yukarıdan,"hayaletimsi serinkanlılığımızla" değil,tepeden bakarak,"yanından geçip giderek" değil!!!
Çocuklarımız bize seslerini duyurmaya çalışmak zorunda kalmasınlar,seslerini duymaya ve seslerindeki anlamı kavramaya özen gösterelim içtenlikle.Sadece vazife bilinciyle değil,içimizden gelerek bütünleşelim onlarla.
Çok mu yoğunuz,çok mu acele ve önemli işlerimiz var?
"Umutsuzluğa düşmüş bir kalbi sevince boğmak için ne kadar az şeyin yeteceğini" buluyoruz bu kitapta.
Çok etkiledi beni bu kitap,yoksa yazmam böyle şeyler kolay kolay...
Beni en çok etkileyen bölümlerden biri,Pierre'in hastalığında gördüğü rüya oldu.Normalde kabus değildi belki ama,Pierre için kabusun da kabusuydu.
Yavrularımıza dokunalım,dokunmakla kalmayıp onlarla mümkün olan her zaman sohbet edelim,ama içten,bir yaşıtımızla sohbet eder gibi,öyle yukarıdan,"hayaletimsi serinkanlılığımızla" değil,tepeden bakarak,"yanından geçip giderek" değil!!!
Çocuklarımız bize seslerini duyurmaya çalışmak zorunda kalmasınlar,seslerini duymaya ve seslerindeki anlamı kavramaya özen gösterelim içtenlikle.Sadece vazife bilinciyle değil,içimizden gelerek bütünleşelim onlarla.
Çok mu yoğunuz,çok mu acele ve önemli işlerimiz var?
"Umutsuzluğa düşmüş bir kalbi sevince boğmak için ne kadar az şeyin yeteceğini" buluyoruz bu kitapta.
Çok etkiledi beni bu kitap,yoksa yazmam böyle şeyler kolay kolay...
February 15, 2016
Hesse'ye karşı tarafsız olmam çok zor. İlk gençlik yıllarında bana çok şey öğretmiştir çok şey hissettirmiştir. O yıllardan sonra ilk defa tekrar okudum özlemişim epeyce. Bir de fark ettim ki çevirmen Kamuran Şipal ismi Hesse siz Hesse de Şipalsiz olmaz gibi geliyor.
Kitabın kapak resminin de yazarın kendisine ait olması ayrı bir güzellik.
Oh çok iyi geldi bu :)
Kitabın kapak resminin de yazarın kendisine ait olması ayrı bir güzellik.
Oh çok iyi geldi bu :)
October 18, 2019
started out weak, but ended phenomenally. hesse knows me better than my own mother :(
Displaying 1 - 30 of 411 reviews