Ingrid Bergman

Ingrid Bergman
Bergman in 1944
Kapanganakan	29 Agosto 1915(1915-08-29) Stockholm, Sweden
Kamatayan	29 Agosto 1982(1982-08-29) (edad 67) London, England
Trabaho	Actress
Aktibong taon	1932–1982
Asawa	Petter Lindström (k. 1937–50) Roberto Rossellini (k. 1950–57) Lars Schmidt (k. 1958–75)
Anak	4, including Pia Lindström and Isabella Rossellini

Si Ingrid Bergman^[a] (29 Agosto 1915 - 29 Agosto 1982) ay isang aktres na Suweko na naka-star sa iba't ibang mga pelikula sa Europa at Amerikano, pelikula sa telebisyon, at mga dula.^[1] Nanalo siya ng maraming mga accolade, kasama ang tatlong Academy Awards, dalawang Primetime Emmy Awards, isang Tony Award, apat na Golden Globe Awards, at isang BAFTA Award .

Ipinanganak si Bergman sa Stockholm sa isang amang Suweko at isang ina na Aleman, at sinimulan ang kanyang karera sa pag-arte sa mga pelikulang Suweko at Aleman. Ang kanyang pagpapakilala sa mga Amerikano ay dumating sa remake ng wikang Ingles ng Intermezzo (1939). Bilang karagdagan sa klasikong at Pinakamahusay na Larawan-Academy-Award na nanalong Casablanca (1942) sa tapat ng Humphrey Bogart, ang kanyang mga kilalang pagtatanghal mula noong 1940 ay kasama ang mga drama para sa Whom the Bell Tolls (1943), Gaslight (1944), The Bells of St. Mary's (1945), at Joan ng Arc (1948), lahat ay nakuha ang kanyang mga nominasyon para sa Academy Award for Best Actress ; nanalo siya ng parangal para sa Gaslight . Gumawa siya ng tatlong pelikula kasama si Alfred Hitchcock kabilang ang Spellbound (1945), kasama sina Gregory Peck, at Notoryo (1946), kabaligtaran ni Cary Grant .

Noong 1950, siya ay naka-star sa Roberto Rossellini 's Stromboli, kasunod ng paghahayag na nakikipag-ugnayan siya sa direktor. Ang pag-iibigan at pagkatapos ng pag-aasawa kay Rossellini ay lumikha ng isang iskandalo sa Estados Unidos na nagpilit sa kanya na manatili sa Europa ng maraming taon, kung saan siya ay nag-star sa Paglalakbay sa Rossellini sa Italya (1954), na ngayon ay kritikal na na-acclaim. Gumawa siya ng isang matagumpay na pagbabalik sa pagtatrabaho para sa isang studio sa Hollywood sa Anastasia (1956), ang debut film para kay Yul Brynner, na nanalo ng kanyang pangalawang Academy Award para sa Pinakamagandang Aktres. Noong 1958, sumali siya sa pangalawang pagkakataon kasama si Cary Grant, sa oras na ito sa sikat na romantikong komiks na Indiscreet .

Sa kanyang mga susunod na taon, nanalo siya ng kanyang ikatlong Academy Award, ang isang ito para sa Best Supporting Actress, para sa kanyang maliit na pagganap sa Murder sa Orient Express (1974). Noong 1978, nakipagtulungan siya sa direktor na si Ingmar Bergman (walang kaugnayan) sa Autumn Sonata, kung saan natanggap niya ang kanyang pang-anim na Academy Award nominasyon para sa Pinakamahusay na Aktres. Sa kanyang huling pag-arte sa pag-arte, ipinakita niya ang yumaong-Israeli Punong Ministro na si Golda Meir sa mini-series na telebisyon na A Woman Called Golda (1982) kung saan nagtagumpay siya sa kanyang pangalawang Emmy Award para sa Pinakamagandang Aktres. Namatay siya sa kanyang ika-animnapu't ikapitong kaarawan (29 Agosto 1982) mula sa kanser sa suso.

Ayon sa St James Encyclopedia of Popular Culture, mabilis na naging "ideal ni American womanhood" si Bergman at isang contender para sa pinakadakilang aktres ng Hollywood.^[2] Sa Estados Unidos, siya ay itinuturing na nagdala ng isang "Nordic freshness at sigla" sa screen, kasama ang pambihirang kagandahan at katalinuhan; Minsan tinawag siya ni David O. Selznick na "pinaka-ganap na matapat na aktres" na nakatrabaho niya. Noong 1999, ang American Film Institute ay nagraranggo sa Bergman bilang pang- apat na pinakadakilang babaeng screen na alamat ng Classic Hollywood Cinema .^[3]

Ipinanganak si Bergman noong 29 Agosto 1915 sa Stockholm, sa isang amang Suweko, si Justus Samuel Bergman (2 Mayo 1871 - 29 Hulyo 1929),^[5] at ang kanyang asawang Aleman na si Frieda Henriette Auguste Louise (née Adler) Bergman (12 Setyembre 1884 - 19 Enero 1918), na ipinanganak sa Kiel .^[6][7] Ang kanyang mga magulang ay nag-asawa sa Hamburg noong 13 Hunyo 1907.^[8][9] Siya ay pinangalanang Princess Ingrid ng Sweden . Lalo na siyang lumaki sa Sweden, ngunit ginugol ang mga pag-iinit sa Alemanya, at nagsalita ng matatas na Aleman.^[10]

Nang siya ay dalawang taong gulang, namatay ang kanyang ina. Ang kanyang ama, na isang artista at litratista, namatay noong siya ay 13. Sa mga taon bago siya namatay, nais niya na siya ay maging isang opera star, at hayaan siyang kumuha ng mga leksyon sa boses sa loob ng tatlong taon. Ngunit palagi siyang "alam mula sa simula na nais niyang maging artista", kung minsan ay nakasuot ng damit ng kanyang ina at nagtatanghal ng dula sa walang laman na studio ng kanyang ama. Isinalin ng kanyang ama ang lahat ng kanyang kaarawan sa isang hiniram na camera.^[11]

Matapos mamatay ang kanyang ama, ipinadala siya upang manirahan sa kanyang kapatid na si Ellen Bergman, na namatay sa sakit sa puso makalipas lamang ang anim na buwan. Pagkatapos ay lumipat siya kasama ang Tiya Hulda at Uncle Otto, na may limang anak. Ang isa pang tiyahin na binisita niya, si Elsa Adler, na tinawag ni Ingrid na "Mutti", ay iniulat ng isang alamat ng pamilya sa 11-taong-gulang.^[6]

Nang maglaon, natanggap ng Bergman ang isang scholarship sa Royal Dramatic Theatre na sinuportahan ng estado, kung saan si Greta Garbo ay ilang taon na ang nakakuha ng katulad na iskolar. Makalipas ang ilang buwan, binigyan siya ng isang bahagi sa isang bagong pag-play, ang Ett Brott ( A Crime ), na isinulat ni Sigfrid Siwertz. Binanggit ni Chandler na ito ay "ganap na laban sa pamamaraan" sa paaralan, kung saan inaasahan na makumpleto ng mga batang babae ang tatlong taon ng pag-aaral bago makuha ang mga gampanan na kumikilos.^[6] : 33 Sa panahon ng kanyang unang pahinga sa tag-araw, si Bergman ay inuupahan ng isang studio ng pelikula sa Suweko, na humantong sa kanya na umalis sa Royal Dramatic Theatre pagkatapos ng isang taon lamang, upang magtrabaho sa mga pelikula nang buong-oras. Ang kanyang unang papel sa pelikula matapos na umalis sa Royal Dramatic Theatre ay isang maliit na bahagi sa Munkbrogreven (1935), bagaman siya ay naiulat na dati ay isang labis sa 1932 na film na Landskamp ). Nagpatuloy siya upang kumilos sa isang dosenang pelikula sa Sweden, kasama na ang Intermezzo (1936) na kung saan ay ginawaran ng isang nangungunang pagganap ni Ingrid Bergman (una sa kanya), sa isang papel na nilikha lalo na para sa kanya, at En kvinnas ansikte, na kalaunan ay nag-remade bilang Isang Mukha ng Babae kay Joan Crawford, at isang pelikula sa Alemanya, Die vier Gesellen ( The Four Mga Kasamahan ) (1938).

Ang unang papel na ginagampanan ni Bergman sa Estados Unidos ay dumating nang dalhin siya ng Hollywood producer na si David O. Selznick sa Amerika upang mag-bituin sa Intermezzo: A Love Story (1939), isang wikang Ingles ng muling paggawa ng wikang Ingles ng naunang pelikulang Intermezzo (1936). Hindi makapagsalita ng Ingles, at hindi sigurado tungkol sa kanyang pagtanggap ng madla ng Amerikano, inaasahan niyang makumpleto ang isang pelikula na ito at makauwi sa Sweden. Ang kanyang asawang si Dr. Petter Aron Lindström, ay nanatili sa Sweden kasama ang kanilang anak na babae na si Pia (ipinanganak 1938).^[6] : 63 Sa Intermezzo, ginampanan niya ang papel ng isang batang piano accompanist sa tapat ng Leslie Howard bilang isang tanyag na violin virtuoso. Dumating siya sa Los Angeles noong 6 Mayo 1939, at nanatili sa bahay ng Selznick hanggang sa makahanap siya ng ibang paninirahan. Ayon sa anak na lalaki ni Selznick na si Danny, na isang bata sa oras na iyon, ang kanyang ama ay may mga alalahanin tungkol kay Ingrid: "Hindi siya nagsasalita ng Ingles, siya ay masyadong matangkad, ang kanyang pangalan ay tunog din ng Aleman, at ang kanyang mga kilay ay masyadong makapal."

Agad na tinanggap si Bergman nang hindi kinakailangang baguhin ang kanyang mga hitsura o pangalan, sa kabila ng ilang maagang mga mungkahi ni Selznick.:6 "Hinayaan niya siyang maglakad", tala ng isang kuwento sa magazine ng Life. Naunawaan ni Selznick ang kanyang takot sa mga make-up ng Hollywood, na maaaring siya ay maging isang tao na hindi niya makilala, at "inutusan silang ihinto". Nalaman din niya na ang kanyang likas na magandang hitsura ay matagumpay na makipagkumpetensya sa "synthetic razzle-dazzle" ^[11] ng Hollywood. Sa mga sumunod na linggo, habang si Intermezzo ay kinukunan ng pelikula, si Selznick ay nag-film din ng Gone with the Wind. Sa isang liham kay William Hebert, kanyang director ng publisidad, Selznick inilarawan ang ilan sa kanyang mga unang impression ng Bergman:

Si Miss Bergman ay ang pinaka-kumpletong aktres na aktres na kung saan ako ay nagtrabaho, na sa palagay niya ay walang anuman kundi ang kanyang trabaho bago at sa oras na siya ay gumagawa ng isang larawan ... Halos hindi siya umalis sa studio, at kahit na iminungkahi na ang silid ng dressing ay nilagyan upang siya ay makatira dito sa larawan. Hindi kailanman siya ay nagmumungkahi na mag-quit sa alas-otso o kahit anong uri ... Dahil sa pagkakaroon ng apat na bituin na kumikilos sa Gone with the Wind, ang lahat ng aming mga suite na suot sa silid ay sinakop ang lahat at kailangan naming magtalaga sa kanya ng isang mas maliit na suite . Nagpunta siya sa mga kaligayahan dito at sinabing hindi pa siya nagkaroon ng gayong suite sa kanyang buhay ... Lahat ng ito ay ganap na hindi naapektuhan at natatanging natatangi at dapat kong isipin na gumawa ng isang malaking anggulo ng diskarte sa kanyang publisidad ... kaya't siya ang likas na tamis at pagsasaalang-alang at pagiging masigasig ay naging isang bagay ng alamat ... at ganap na naaayon sa sariwa at dalisay na pagkatao at hitsura na naging dahilan upang mag-sign ako sa kanya.^[11]:135–136

Ang Intermezzo ay naging isang napakalaking tagumpay at bilang isang resulta si Bergman ay naging isang bituin. Ang direktor ng pelikula na si Gregory Ratoff, ay nagsabing "Siya ay kamalayan ", bilang isang artista. Ito ang "damdamin ng buong hanay", isinulat ang Life, na idinagdag na ang mga manggagawa ay umalis sa kanilang paraan upang gawin ang mga bagay para sa kanya, at ang cast at crew "ay humanga sa mabilis, alerto na konsentrasyon na ibinigay niya sa direksyon at sa kanyang mga linya".^[11] Ang istoryador ng pelikula na si David Thomson ay nagtala na ito ay naging "pagsisimula ng isang kamangha-manghang epekto sa Hollywood at Amerika", kung saan ang kanyang kakulangan ng make-up ay nag-ambag sa isang "hangin ng maharlika". Ayon kay Life, ang impression na naiwan niya sa Hollywood, pagkatapos na bumalik siya sa Sweden, ay isang matangkad (5   ft. 9 in.) batang babae "na may murang kayumanggi buhok at asul na mga mata na masakit na nahihiya, ngunit palakaibigan, na may mainit, tuwid, mabilis na ngiti".^[11] Pinahahalagahan ni Selznick ang kanyang pagiging natatangi, at sa kanyang asawa na si Irene, nanatili silang mahahalagang kaibigan sa buong karera niya.^[12]

Matapos ang pagsisimula ng World War II, si Bergman ay "nakaramdam ng pagkakasala dahil sa maling pagkakamali niya sa sitwasyon sa Alemanya" habang siya ay mayroong pelikula na Die vier Gesellen (Ang Apat na Mga Kasamahan). Ayon sa isa sa kanyang mga biographers na si Charlotte Chandler (2007), una niyang itinuring na ang mga Nazi ay isang "pansamantalang pag-aberrasyon lamang, 'masyadong hangal na dapat isaalang-alang'. Naniniwala siya na hindi magsisimula ang digmaan ng Alemanya. " Nadama ni Bergman na "ang mabubuting tao doon ay hindi papayagan". Dagdag pa ni Chandler, "Nakaramdam ng kasalanan si Ingrid sa buong buhay niya dahil noong siya ay nasa Alemanya sa pagtatapos ng digmaan, natatakot siyang sumama sa iba upang masaksihan ang mga kalupitan ng mga kampo ng mga extermination ng Nazi ".^[6] : 293–295 Noong 1945, siya at ang kanyang unang asawa, si Dr. Petter Aron Lindström, na ikasal sa 10 Hulyo 1937 sa Stöde,^[8] ay naging mamamayan ng Estados Unidos.^[8]

Matapos makumpleto ang isang pangwakas na pelikula sa Sweden at lumilitaw sa tatlong moderately matagumpay na pelikula ( Adam Had Four Sons, Rage in Heaven, at Dr. Jekyll at G. Hyde, lahat ng 1941) sa Estados Unidos, co-starred ni Bergman si Humphrey Bogart sa Hinah . klasikong pelikula na Casablanca (1942), na nananatiling kanyang kilalang papel. Sa pelikulang ito, ginampanan niya ang papel na si Ilsa, ang magandang asawa ng Norwela na si Victor Laszlo, na ginampanan ni Paul Henreid, isang "anti-Nazi underground hero" na nasa Casablanca, isang kanlungan mula sa mga Nazi.^[6] Hindi isinasaalang-alang ni Bergman ang Casablanca na isa sa kanyang mga paboritong palabas. "Gumawa ako ng maraming mga pelikula na mas mahalaga, ngunit ang isang tao lamang na nais na pag-usapan ay ang isa kasama si Bogart." ^[13] Sa mga susunod na taon, sinabi niya, "Nararamdaman ko tungkol sa Casablanca na mayroon itong sariling buhay. Mayroong isang mystical tungkol dito. Tila napunan ang isang pangangailangan, isang pangangailangan na naroon bago ang pelikula, isang pangangailangan na napuno ang pelikula ".^[6] : 88

Matapos ang Casablanca, na may "patuloy na pagpapalakas" ni Selznick, ay nilaro niya ang bahagi ni Maria sa Para sa Whom the Bell Tolls (1943), na siyang kauna-unahan ding film ng kulay. Para sa tungkulin, natanggap niya ang kanyang unang nominasyon ng Academy Award para sa Best Actress . Ang pelikula ay kinuha mula sa nobelang Ernest Hemingway ng parehong pamagat at co-starred na si Gary Cooper . Nang ibenta ang libro sa Mga Larawan ng Paramount, sinabi ni Hemingway na, "Miss Bergman, at walang sinuman, ay dapat maglaro ng bahagi". Ang kanyang opinyon ay nagmula sa pagkakita sa kanya sa kanyang unang papel na Amerikano, ang Intermezzo, kahit na hindi pa niya ito nakilala. Ang ilang linggo mamaya, ang kanilang ginawa matugunan, at pagkatapos mag-aral sa kanya, sinabi niya, "Ikaw ay Maria!" .^[11]

Nang sumunod na taon, nanalo siya ng Academy Award for Best Actress for Gaslight (1944), isang pelikula kung saan inatasan siya ni George Cukor bilang isang "asawa na hinimok malapit sa kabaliwan" ng kanyang asawa, na nilalaro ni Charles Boyer . Ang pelikula, ayon kay Thomson, "ay ang rurok ng kanyang kaluwalhatian sa Hollywood".^[12] Sunod na ginampanan ni Bergman ang isang madre sa The Bells of St. Mary's (1945), kabaligtaran sa Bing Crosby, kung saan natanggap niya ang kanyang pangatlong magkakasunod na nominasyon para sa Best Actress.

Si Bergman ay naka-star din sa Saratoga Trunk (1945), kahit na ang pelikula ay orihinal na kinunan noong 1943 ngunit hindi pinakawalan hanggang 1945.^[14]

Si Bergman ay naka-star sa pelikulang Alfred Hitchcock na Spellbound (1945), Hindi kilalang-kilala (1946), at Sa ilalim ng Capricorn (1949). Siya ay isang mag-aaral ng acting coach Michael Chekhov noong 1940s. Si Chekhov ay kumilos kay Bergman sa Spellbound at natanggap ang kanyang nag-iisang Academy Award nominasyon para sa kanyang pagganap.^[15]

Tumanggap si Bergman ng isa pang Best Actress nominasyon para kay Joan ng Arc (1948), isang independiyenteng pelikula batay sa paglalaro ng Maxwell Anderson na si Joan ng Lorraine, na ginawa ni Walter Wanger, at sa una ay inilabas sa pamamagitan ng RKO . Naging kampeon si Bergman mula sa kanyang pagdating sa Hollywood, na kung saan ay isa sa mga kadahilanan na nilalaro niya ito sa yugto ng Broadway sa paglalaro ni Anderson. Ang pelikula ay hindi isang malaking hit sa publiko, sa bahagi dahil sa iskandalo ng pakikipag-ugnayan ni Bergman sa direktor ng pelikulang Italyano na si Roberto Rossellini, na sumira habang ang pelikula ay nasa mga sinehan pa rin. Mas masahol pa, nakatanggap ito ng mga mapaminsalang pagsusuri, at, bagaman hinirang para sa maraming mga Academy Awards, ay hindi nakatanggap ng isang nominasyon ng Pinakamagandang Larawan. Kasunod nito ay pinutol ng 45 minuto, ngunit naibalik sa buong haba noong 1998, at inilabas noong 2004 sa DVD .

Sa pagitan ng mga larawan ng paggalaw, lumitaw si Bergman sa entablado na gumaganap sina Liliom, Anna Christie, at Joan ng Lorraine . Sa isang press conference sa Washington, DC para sa pagtaguyod ni Joan ng Lorraine, nagprotesta siya laban sa paghiwalay ng lahi pagkatapos makita ang unang kamay nito sa teatro na kinikilos niya. Nagdulot ito ng maraming publisidad at ilang mga hate mail. Nagpunta si Bergman sa Alaska noong World War II upang aliwin ang mga tropang US Army . Di-nagtagal matapos ang digmaan, napunta din siya sa Europa para sa parehong layunin, kung saan nakita niya ang pagkawasak na dulot ng giyera.  

Mariing hinangaan ni Bergman ang dalawang pelikula ng direktor ng Italyano na si Roberto Rossellini na nakita niya sa Estados Unidos. Noong 1949, sumulat si Bergman kay Rossellini, na nagpapahayag ng paghanga na ito at nagmumungkahi na gumawa siya ng isang pelikula sa kanya. Ito ang humantong sa kanyang pagiging cast sa kanyang pelikula na Stromboli (1950). Sa panahon ng produksiyon, si Bergman ay umibig kay Rossellini, nagsimula silang mag-iibigan, at nabuntis ni Bergman ang kanilang anak na si Renato Roberto Ranaldo Giusto Giuseppe ("Robin") Rossellini (ipinanganak 2 Pebrero 1950).^[16]

Ang pag-iibigan na ito ay nagdulot ng isang malaking iskandalo sa Estados Unidos, kung saan humantong ito sa Bergman na hinatulan sa sahig ng Senado ng Estados Unidos . Pinili ni Ed Sullivan na hindi siya papunta sa kanyang palabas, sa kabila ng isang poll na nagpapahiwatig na nais ng publiko na lumitaw siya.^[17] Gayunpaman, si Steve Allen, na ang palabas ay pantay na tanyag, ay naging kanya bilang isang panauhin, na nagpapaliwanag sa "panganib ng pagsubok na hatulan ang masining na aktibidad sa pamamagitan ng prisma ng personal na buhay ng isang tao".^[17] Ang tala ni Spoto na mayroon si Bergman, ayon sa kanyang mga tungkulin at screen persona, ay inilagay ang kanyang sarili na "higit sa lahat". Naglaro siya ng madre sa The Bells of St. Mary's (1945), at isang birong santo sa Joan ng Arc (1948). Kalaunan sinabi ni Bergman, "Nakita ako ng mga tao sa Joan ng Arc, at ipinahayag sa akin na isang santo. Hindi ako. Babae lang ako, ibang tao. " ^[18]

Bilang resulta ng iskandalo, bumalik si Bergman sa Italya, iniwan ang kanyang asawa at anak na si Pia. Dumaan siya sa isang napublikong paghihiwalay at labanan sa pag-iingat para sa kanilang anak na babae. Si Bergman at Rossellini ay ikinasal noong 24 Mayo 1950.^[19] Bilang karagdagan kay Renato, nagkaroon sila ng kambal na anak na babae (ipinanganak noong 18 Hunyo 1952): Si Isabella Rossellini, na naging isang artista at modelo, at si Isotta Ingrid Rossellini, na naging propesor ng panitikan sa Italya .

Nakumpleto ni Rossellini ang limang pelikula na pinagbibidahan ni Bergman sa pagitan ng 1949 at 1955: Stromboli, Europa '51, Viaggio sa Italia, Giovanna d'Arco al rogo, at La Paura ( Takot ) .

Inatasan siya ni Rossellini sa isang maikling bahagi ng kanyang 1953 dokumentaryo ng pelikula, si Siamo donne ( Kami, ang Babae ), na nakatuon sa mga artista sa pelikula.^[16] Ang kanyang talambuhay, si Peter Bondanella, ay nagtatala na ang mga problema sa komunikasyon sa panahon ng kanilang pag-aasawa ay maaaring maging inspirasyon ng mga pangunahing tema ng pelikula ng "pag-iisa, biyaya, at pagka-ispiritwal sa isang mundo na walang mga pagpapahalagang moral".^[16]

Ang paggamit ni Rossellini ng isang bituin sa Hollywood sa kanyang karaniwang "neorealist" na pelikula, kung saan karaniwang ginagamit niya ang mga di-propesyonal na aktor, ay naghimok ng ilang mga negatibong reaksyon sa ilang mga lupon. Sa unang pelikula ni Bergman kasama si Rossellini, ang kanyang pagkatao ay "nagtatanggol sa mga inaasahan ng madla" na ginusto ng direktor na magtrabaho nang walang isang script, pinilit ang Bergman na kumilos "inspirasyon ng katotohanan habang siya ay nagtrabaho, isang istilo na tinawag ni Bondanella 'isang bagong sinehan ng sikolohikal na pagsisiyasat '".^[16] : 98 Alam ni Bergman ang estilo ng pagdidirekta ni Rossellini bago ang paggawa ng pelikula, tulad ng naunang isinulat sa direktor sa kanya na nagpapaliwanag na siya ay nagtrabaho mula sa "ilang mga pangunahing ideya, na umuunlad nang kaunti sa kanila" bilang isang pag-unlad ng pelikula.^[16]

Matapos ang paghihiwalay mula sa Rossellini, si Bergman ay naka-star sa Jean Renoir 's Elena at Her Men ( Elena et les Hommes, 1956), isang romantikong komedya kung saan nilalaro niya ang isang prinsesa ng Poland na nahuli sa intriga sa politika. ^{[kailangan ng sanggunian]}

Sa kanyang pag-starring role noong 1956's Anastasia (1956), gumawa si Bergman ng isang matagumpay na pagbabalik sa pagtatrabaho para sa isang Hollywood studio (kahit na sa isang pelikula na ginawa sa Europa) at nanalo ng Academy Award para sa Pinakamagaling na Aktres sa pangalawang pagkakataon. Ang direktor nito, si Anatole Litvak, ay inilarawan siya bilang "isa sa mga pinakadakilang aktres sa mundo". Inalok din niya ang kanyang paglalarawan sa kanya sa oras:

Mas maganda ang hitsura ni Ingrid ngayon kaysa sa dati. Siya ay 42, ngunit mukhang banal siya. Siya ay isang simple at prangka na tao. Sa lahat ng kanyang mga problema ay pinanindigan niya ang pananalig na siya ay totoo sa kanyang sarili at ito ay naging isang tao. Masaya siya sa kanyang bagong kasal, ang kanyang tatlong anak ni Rossellini ay maganda, at sambahin niya sila^[20].

Nag-star siya sa 1958 na larawan ng The Inn Of Sixth Happiness, batay sa isang totoong kwento tungkol sa isang babaeng misyonerong Kristiyano sa China. Ginawa ni Bergman ang kanyang unang post-scandal na pampublikong hitsura sa Hollywood sa ika - 30 na Academy Awards noong 1959 nang siya ang presenter ng Academy Award para sa Pinakamagandang Larawan .^[21] Binigyan siya ng isang nakatayo na pagkalinga matapos na ipinakilala ni Cary Grant habang naglalakad siya papunta sa entablado upang ipakita ang award. Patuloy siyang nag-alternate sa pagitan ng mga pagtatanghal sa mga pelikulang Amerikano at Europa para sa natitirang kanyang karera at gumawa ng paminsan-minsang pagpapakita sa mga drama sa telebisyon tulad ng The Turn of the Screw (1959) para sa seryeng Ford Startime TV — kung saan nanalo siya ng Emmy Award for Outstanding Pag-iisang Pagganap ng isang Aktres.

Sa panahong ito, siya ay gumanap sa maraming mga dula sa entablado. Nagpakasal siya sa prodyuser na si Lars Schmidt, isang kapwa Swede, noong 21 Disyembre 1958. Ang kasal na ito ay nagtapos sa diborsyo noong 1975. Matapos ang isang mahabang hiatus, ginawa ni Bergman ang pelikulang Cactus Flower (1969), kasama sina Walter Matthau at Goldie Hawn . Sa pelikulang ito, naglaro siya ng isang dental nurse-receptionist na lihim na nagmamahal sa kanyang boss, ang dentista, na ginampanan ni Matthau. Ang New York Times ay sumulat ng "Ang teaming ng Matthau, na ang dour, craggy virility ngayon ay nagbibigay ng madaling kagandahan ni Barry Nelson, at ang ultra-pambabae na si Miss Bergman, sa isang bihirang komedya ng komedya, ay naging inspirasyon sa bahagi ng isang tao. Ang ginang ay kasiya-siya bilang isang (ngayon) 'Suweko iceberg', hindi na bata, na bulaklak nang marahan habang nagpapatakbo ng panghihimasok sa romantikong bumbling ng boss. Ang dalawang bituin ay perpektong. " ^[22]

Noong 1972, ang senador ng Estados Unidos na si Charles H. Percy ay nagpasok ng isang paghingi ng tawad sa Congressional Record para sa pandiwang pag-atake na ginawa sa Bergman 22 taon bago ito ni Edwin C. Johnson .

Si Bergman ay ang pangulo ng hurado sa 1973 Cannes Film Festival .^[23]

Si Bergman ay naging isa sa ilang mga artista na tumanggap ng tatlong Oscar kapag siya ang nanalo sa kanyang pangatlo (at una sa kategorya ng Best Supporting Actress ) para sa kanyang pagganap sa Murder on the Orient Express (1974). Inalok ni Direktor Sidney Lumet kay Bergman ang mahalagang bahagi ng Princess Dragomiroff, kung saan naramdaman niyang maaaring manalo siya ng isang Oscar. Iginiit niyang maglaro ng mas maliit na papel ni Greta Ohlsson, ang dating misyonero ng Suweko. Tinalakay ni Lumet ang papel ni Bergman:

She had chosen a very small part, and I couldn't persuade her to change her mind. She was sweetly stubborn. But stubborn she was ... Since her part was so small, I decided to film her one big scene, where she talks for almost five minutes, straight, all in one long take. A lot of actresses would have hesitated over that. She loved the idea, and made the most of it. She ran the gamut of emotions. I've never seen anything like it.^{[6]:246–247}

Si Bergman ay maaaring magsalita ng Suweko (ang kanyang sariling wika), Aleman (ang kanyang pangalawang wika, natutunan mula sa kanyang ina na Aleman at sa paaralan), Ingles (natutunan kapag dinala sa Estados Unidos), Italyano (natutunan habang nakatira sa Italya),^[24] at Pranses (ang kanyang pangatlong wika, natutunan sa paaralan). Kumilos siya sa bawat isa sa mga wikang ito sa iba't ibang oras. Ang kapwa artista na si Sir John Gielgud, na nakipagtulungan sa kanya sa Murder sa Orient Express, at sino ang nagturo sa kanya sa pag-play na The Constant Wife, ay ginawang nagkomento: "Nagsasalita siya ng limang wika, at hindi maaaring kumilos sa alinman sa mga ito." ^[25] (Ito ay mula sa isang quote na Dorothy Parker na naging isang snowclone, "Ang babaeng iyon ay nagsasalita ng labing walong wika, at hindi masabing 'Hindi' sa alinman sa kanila." )

Bagaman kilala lalo na bilang isang pelikula sa pelikula, malakas na hinangaan ni Bergman ang mahusay na mga artista sa entablado ng Ingles at ang kanilang mga bapor. Nagkaroon siya ng pagkakataon na lumitaw sa West End ng London, na nagtatrabaho sa mga bituin sa entablado na tulad ni Sir Michael Redgrave sa Isang Buwan sa Bansa (1965), Gielgud sa The Constant Wife (1973) at Dame Wendy Hiller sa Waters of the Moon (1977–19) 1978).^[26]

Noong 1978, naglaro si Bergman sa Autumn Sonata ( Höstsonaten ), ni Ingmar Bergman (walang kaugnayan), kung saan natanggap niya ang kanyang ika-7 at pangwakas na nominasyon ng Award ng Academy. Ito ang kanyang pangwakas na pagganap sa malaking screen. Sa pelikula, gumaganap ang Bergman ng isang tanyag na musikero na naglalakbay sa Norway upang bisitahin ang kanyang napabayaang anak na babae, na ginampanan ni Liv Ullmann . Ang pelikula ay kinunan sa Norway. Noong 1979, pinangunahan ni Bergman ang seremonya ng Life Achievement Award ng AFI para kay Alfred Hitchcock . ^{[kailangan ng sanggunian]}

Siya ay inaalok ang pinagbibidahan ng papel sa isang mini-serye sa telebisyon, Isang Babae na Tinatawag na Golda (1982), tungkol sa yumaong Israeli na punong ministro na si Golda Meir . Ito ay ang magiging pangwakas na papel sa pag-arte at siya ay pinarangalan ng posthumously sa isang pangalawang Emmy Award para sa Pinakamagandang Aktres. Inilarawan ng kanyang anak na babae na si Isabella ang sorpresa ni Bergman na inaalok ang bahagi at ang tagagawa na nagsisikap na ipaliwanag sa kanya, "Naniniwala ang mga tao sa iyo at pinagkakatiwalaan ka, at ito ang gusto ko, dahil ang Golda Meir ay may tiwala ng mga tao." Dagdag pa ni Isabella, "Ngayon, na kawili-wili iyon kay Ina." Hinikayat din niya na ang Golda ay isang "malakihang kalagayan", na ipalagay ng mga tao ay mas mataas kaysa sa aktwal na siya. Ang tala ni Chandler na ang papel na "ay mayroon ding isang espesyal na kabuluhan para sa kanya, tulad ng sa panahon ng World War II, si Ingrid ay nakaramdam ng pagkakasala dahil sa maling pagkakamali niya sa sitwasyon sa Alemanya".^[6]

She never showed herself like that in life. In life, Mum showed courage. She was always a little vulnerable, courageous, but vulnerable. Mother had a sort of presence, like Golda, I was surprised to see it ... When I saw her performance, I saw a mother that I'd never seen before—this woman with balls.^[6]:290

Si Bergman ay madalas na may sakit sa paggawa ng pelikula kahit na siya ay bihirang magreklamo o ipinakita ito. Apat na buwan matapos makumpleto ang paggawa ng pelikula, namatay siya, sa kanyang ika-67 kaarawan. Pagkamatay niya, tinanggap ng kanyang anak na si Pia ang kanyang Emmy.^[6]

Noong 1937, sa edad na 21, nagpakasal si Bergman sa isang dentista, si Petter Aron Lindström (1 Marso 1907 - 24 Mayo 2000), na kalaunan ay naging isang neurosurgeon. Ang mag-asawa ay may isang anak, isang anak na babae, si Friedel Pia Lindström (ipinanganak 20 Setyembre 1938). Pagkatapos bumalik sa Estados Unidos noong 1940, kumilos siya sa Broadway bago magpatuloy sa paggawa ng mga pelikula sa Hollywood. Nang sumunod na taon, ang kanyang asawa ay dumating mula sa Sweden kasama si Pia. Nanatili si Lindström sa Rochester, New York, kung saan nag-aral siya ng gamot at operasyon sa Unibersidad ng Rochester . Naglakbay si Bergman sa New York at nanatili sa kanilang maliit na inuupahan na stucco house sa pagitan ng mga pelikula, ang kanyang pagbisita ay tumatagal mula sa ilang araw hanggang apat na buwan. Ayon sa isang artikulo sa magazine na Life, ang "doktor ay itinuturing ang kanyang sarili bilang hindi mapag-aalinlanganan na pinuno ng pamilya, isang ideya na tinatanggap ng Ingrid nang maligaya". Iginiit niya na iguguhit niya ang linya sa pagitan ng kanyang pelikula at personal na buhay, dahil mayroon siyang "propesyonal na hindi gusto para sa pakikipag-ugnay sa tinseled glamor ng Hollywood". Kalaunan ay lumipat si Lindström sa San Francisco, California, kung saan nakumpleto niya ang kanyang internship sa isang pribadong ospital, at nagpatuloy silang gumugol ng oras nang maglakbay siya sa pagitan ng paggawa ng pelikula.^[11]

Noong 27 Agosto 1945, dalawang araw bago ang kanyang ika-30 kaarawan, bilang Ingrid Lindstrom, siya at ang kanyang asawa ay parehong nagsampa ng mga pormasyong " Deklarasyon ng Intensyon " kasama ang Estados Unidos District Court, Southern District ng California.^[8]

Sa panahon ng kanyang kasal kasama si Lindström, nagkaroon ng maikling pag-iibigan si Bergman kay Spellbound co-star na si Gregory Peck .^[27] Hindi tulad ng kanyang pag-iibigan kay Rossellini, ang pakikipag-ugnay kay Peck ay pinananatiling pribado hanggang sa aminin niya ito kay Brad Darrach of People sa isang pakikipanayam limang taon matapos ang pagkamatay ni Bergman. Sinabi ni Peck, "Ang masasabi ko lang ay mayroon akong totoong pag-ibig sa kanya (Bergman), at sa palagay ko na kung saan nararapat kong ihinto. . . Bata pa ako. Bata pa siya. Kami ay kasangkot sa mga linggo sa malapit at matinding trabaho. " ^[28][29][30]

Bumalik sa Europa si Bergman matapos ang nakakapangyarihang publisidad na nakapaligid sa kanyang pag-iibigan sa direktor ng Italyano na si Roberto Rossellini sa pag-film ng Stromboli noong 1950. Sa parehong buwan ay pinalabas ang pelikula, ipinanganak siya sa isang batang lalaki, si Renato Roberto Ranaldo Giusto Giuseppe ("Robin") Rossellini (ipinanganak 2 Pebrero 1950). Isang linggo matapos ipanganak ang kanyang anak na lalaki, diborsiyado niya si Lindström at pinakasalan si Rossellini sa Mexico. Noong 18 Hunyo 1952, ipinanganak niya ang kambal na anak na sina Isotta Ingrid Rossellini at Isabella Rossellini . Noong 1957, may kaugnayan si Rossellini kay Sonali Das Gupta at hindi nagtagal, naghiwalay sina Bergman at Rossellini. Kalaunan ay ikinasal ni Rossellini si Sonali Das Gupta noong 1957.^[31][31]

Noong 1958, pinakasalan ni Bergman si Lars Schmidt, isang negosyante sa teatro mula sa isang mayamang pamilya sa pagpapadala ng Suweko. Nakakaintriga, habang nagbabakasyon kasama ang Lars sa Monte Gordo beach (rehiyon ng Algarve, Portugal) noong 1963, pagkatapos na maitala ang pelikula sa TV na si Hedda Gabler, napansin ni Ingrid ang suot na bikini na nagpakita nang labis ayon sa mga pamantayang modyul ng konserbatibong Portugal.^[32] Matapos ang halos dalawang dekada ng pag-aasawa, hiwalay sina Ingrid at Lars noong 1975. Gayunman, siya ay nasa tabi niya nang siya ay namatay.^[33]

Si Bergman ay isang Lutheran,^[34] beses na nagsasabi sa kanyang sarili, "Ako ay matangkad, Suweko, at Lutheran".^[35]

Namatay si Bergman noong 29 Agosto 1982 at alas-12: 00 ng umaga, ang kanyang ika-67 kaarawan, sa London, ng kanser sa suso . Ang kanyang katawan ay na-cremated sa Kensal Green Cemetery, London, at ang kanyang abo na dinala sa Sweden. Karamihan sa mga ito ay nakakalat sa dagat sa paligid ng islet ng Dannholmen mula sa fishing fishing ng Fjällbacka sa Bohuslän, sa kanlurang baybayin ng Sweden, kung saan ginugol niya ang halos lahat ng mga sumasalubong mula 1958 hanggang sa kanyang pagkamatay noong 1982. Ang natitira ay inilagay sa tabi ng abo ng kanyang mga magulang sa Norra Begravningsplatsen (Northern Cemetery), Stockholm, Sweden.

Ayon sa biographer na si Donald Spoto, siya ay "arguably the most international star in the history of entertainment". Matapos ang kanyang debut sa pelikulang Amerikano sa pelikulang Intermezzo: A Love Story (1939), ang co-starring na si Leslie Howard, nakita siya ng Hollywood bilang isang natatanging artista na ganap na natural sa istilo at walang pangangailangan ng make-up. Sinulat ng kritiko ng pelikula na si James Agee na "hindi lamang siya nakagugulat na pagkakahawig sa isang maiisip na tao; talagang alam niya kung paano kumilos, sa isang timpla ng patula na biyaya na may tahimik na pagiging totoo".^[2]

Ayon sa istoryador ng pelikula na si David Thomson, siya ay "palaging naninindigan na maging isang 'totoong' babae", at maraming kinilala sa pelikula:

According to film historian David Thomson, she "always strove to be a 'true' woman", and many filmgoers identified with her:

There was a time in the early and mid-1940s when Bergman commanded a kind of love in America that has been hardly ever matched. In turn, it was the strength of that affection that animated the "scandal" when she behaved like an impetuous and ambitious actress instead of a saint.

^[12]

Ang pagsulat tungkol sa kanyang mga unang taon sa Hollywood, ang magazine ng Life ay nagsabi na "Lahat ng mga sasakyan ng Bergman ay pinagpala", at "lahat sila ay mabilis na lumalakas at maligaya, na walang pag-uugali mula sa nangungunang ginang".^[11] Siya ay "lubos na nalulugod" sa pamamahala ng unang bahagi ng karera ni David O. Selznick, na laging nakatagpo ng mahusay na mga dramatikong papel para sa kanya upang i-play, at pantay na nasiyahan sa kanyang suweldo, na kasabihan, "Ako ay isang artista, at interesado akong kumilos, hindi sa paggawa ng pera. " Ang pagdaragdag ng buhay na "siya ay may higit na kakayahang umangkop kaysa sa anumang artista sa screen ng Amerika   . . . Ang kanyang mga tungkulin ay humiling ng isang kakayahang umangkop at pagiging sensitibo ng characterization kung saan kakaunti ang mga aktres na maaaring tumaas ".^[11]

Ipinagpatuloy niya ang kanyang karera sa pag-arte habang naghihirap mula sa cancer sa walong taon, at nanalo ng mga parangal sa internasyonal para sa kanyang pangwakas na tungkulin. "Ang kanyang espiritu ay nagtagumpay sa kamangha-manghang biyaya at lakas ng loob", idinagdag ni Spoto.^[18] Si Direktor George Cukor ay muling nagbigay ng kabuuan sa kanyang mga kontribusyon sa film media nang sinabi niya sa kanya, "Alam mo ba kung ano ang lalo kong iniibig sa iyo, Ingrid, mahal ko? Maaari ko itong bilangin bilang iyong naturalness. Gustung-gusto ng camera ang iyong kagandahan, ang iyong pagkilos, at ang iyong sariling katangian. Ang isang bituin ay dapat magkaroon ng sariling katangian. Ginagawa kang isang mahusay na bituin. Isang magaling na bituin.^[6] "

Noong 1960, si Bergman ay pinasok sa Hollywood Walk of Fame na may isang galaw ng larawan ng galaw na matatagpuan sa 6759 Hollywood Boulevard .^[36]

Noong Marso 2015, isang larawan ng Bergman na litrato ni David Seymour ay napili para sa pangunahing poster para sa 2015 Cannes Film Festival . Isang dokumentaryo na may pamagat na Ingrid Bergman: Sa kanyang Sariling Mga Salita ay na-screen din sa pagdiriwang.^[37]

Noong 1980, ang autobiography ni Bergman na si Ingrid Bergman: My Story, ay isinulat sa tulong ni Alan Burgess . Sa loob nito, tinatalakay niya ang kanyang pagkabata, ang maagang karera, ang kanyang buhay sa kanyang oras sa Hollywood, ang iskandalo ng Rossellini, at kasunod na mga kaganapan. Ang libro ay isinulat matapos na binalaan siya ng kanyang mga anak na siya ay makikilala lamang sa pamamagitan ng mga alingawngaw at pakikipanayam kung hindi niya sinabi ang kanyang sariling kuwento. Sa pamamagitan ng autobiography na ito ay nalaman niya ang kanyang pakikipag-ugnayan kay Robert Capa .  

Si Bergman ang unang aktres na nanalo ng tatlong Academy Awards para sa pag-arte: dalawa para sa Best Actress, at isa para sa Best Supporting Actress . Siya ay nakatali para sa pangalawang lugar ng Oscars na nanalo, kasama si Walter Brennan (lahat ng tatlo para sa Best Supporting Actor), si Jack Nicholson (dalawa para sa Best Actor, at isa para sa Best Supporting Actor), Meryl Streep (dalawa para sa Best Actress, at isa para sa Pinakamagaling na Aktres, at isa para sa Pinakamagandang Aktres Pagsuporta sa Aktres), at Daniel Day-Lewis (lahat ng tatlo para sa Best Actor). Si Katharine Hepburn ang may hawak ng record, na may apat (lahat para sa Pinakamagandang Aktres).

Taon	Nominadong pagganap	Categorya	Resulta	Ref.
1943	Best Actress	For Whom the Bell Tolls	Nominado	[38]
1944	Best Actress	Gaslight	Nanalo	[39]
1945	Best Actress	The Bells of St. Mary's	Nominado	[40]
1948	Best Actress	Joan of Arc	Nominado	[41]
1956	Best Actress	Anastasia	Nanalo	[42]
1974	Best Supporting Actress	Murder on the Orient Express	Nanalo	[43]
1978	Best Actress	Autumn Sonata	Nominado	[44]

Taon	Categorya	Nominadong pagganap	Resulta	Ref.
1960	Outstanding Actress in a Limited Series or TV Movie	The Turn of the Screw	Nanalo	[45]
1961	Outstanding Actress in a Limited Series or TV Movie	24 Hours in a Woman's Life	Nominado	[46]
1982	Outstanding Actress in a Limited Series or TV Movie	A Woman Called Golda	Nanalo	[47]

Taon	Categorya	Nominated pagganap	Resulta	Ref.
1947	Best Leading Actress in a Play	Joan of Lorraine	Nanalo	[48]

Ang Woody Guthrie ay binubuo ng "Ingrid Bergman", isang awit tungkol sa Bergman noong 1950. Ang mga lyrics ay inilarawan bilang "erotiko" at ginagawang sanggunian sa relasyon ni Bergman kay Roberto Rossellini, na nagsimula sa panahon ng trabaho sa pelikulang Stromboli . Ang awiting ito ay hindi naitala ni Guthrie ngunit itinakda ito sa musika at naitala ni Billy Bragg sa album na Mermaid Avenue matapos na madiskubre sa Woody Guthrie Archive na may libu-libong iba pang mga kanta.^[49]