Masjidilaqsa

Masjid Al Aqsa nyaéta komplék di Yerusalem anu ngawengku Jami' Al-Aqsa (wangunan kubah biru), Dome of the Rock (wangunan kubah emas), jeung rupa-rupa situs séjénna. Tina jihat Muslim, ieu tempat miboga harti husus sabab dianggap tempat dijungjungna Nabi Muhammad ka Sidratul Muntaha dina mangsa Isra Mikraj, sanggeus saméméhna dibawa ti Masjidil Haram di Mekah. Sajaba ti éta, Masjidil Aqsa jadi kiblat pikeun generasi awal umat Islam salila tujuh belas bulan sanggeus hijrah, saméméh dipindahkeun ka Ka'bah di Masjidil Haram.

Numutkeun kayakinan Yahudi, tempat anu ayeuna janten Masjid Al Aqsa ogé dianggap lokasi dimana Bait Suci ngadeg jaman baheula. Bait Allah anu munggaran, diadegkeun ku Suleman (Solomon) putra Daud dina 957 SM, dirusak ku urang Babilonia dina 586 SM. Bait Allah kadua, diwangun dina 516 SM, ancur ku Kakaisaran Romawi dina 70 M. Sajaba ti éta, tempat ieu dipercaya jadi tempat Ibrahim hayang meuncit putrana, Ishak, nurutkeun kapercayaan Yahudi jeung Kristen. Dinasti Umayyah baheula maréntahkeun pangwangunan rupa-rupa wangunan di kompleks Masjid Al Aqsa, diantarana Jami' Al-Aqsa jeung Kubah Batu. The Dome of the Rock, réngsé dina 692 AD, nyaéta salah sahiji wangunan Islam pangkolotna di dunya.

Dina mangsa Perang Salib Kahiji taun 1099, sanggeus kameunangan kaum Nasrani, pangurus Masjid Al Aqsa ninggalkeun leungeun kaum Muslimin. Jami' Al-Aqsa dirobah jadi karaton sarta disebut Templum Solomonis atawa Kuil Solomon, sedengkeun Kubah Batu dirobah jadi garéja sarta disebut Templum Domini atawa Temple of God. Masjidil Aqsa balik deui ka fungsi aslina saatos umat Islam junun ngawasa deui kompleks ieu dina jaman Saladin Al-Ayyubi. Sanajan kitu, status quo ieu robah nalika Israel nempatan Yerusalem dina 1967.

Salaku bagian tina Kota Tua Yerusalem, Masjid Aqsa mangrupikeun sumber konflik antara Israél sareng Paléstina. Kadua pihak ngaku hak pikeun ngatur kompleks ieu, sarta kaayaan ieu jadi salah sahiji pemicu konflik Arab-Israél. Pikeun ngajaga status quo, pamaréntah Israél ngaluarkeun larangan pikeun non-Muslim solat di tempat ieu.

Istilah "masjid" sacara harfiah ngandung harti "tempat sujud" jeung dina konteks syariah bisa nuduhkeun sakabeh tempat di bumi anu dipaké pikeun ibadah ka Alloh, luyu jeung sabda Nabi Muhammad anu nyatakeun yén bumi ieu dipaké salaku tempat solat jeung tayamum. Dina hal ieu, masjid henteu ngan ukur wangunan fisik, tapi kalebet unggal tempat anu dianggo pikeun ibadah.

Sejarawan Barat sapertos Heribert Busse sareng Neal Robinson ngajawab yén ieu mangrupikeun harti anu dimaksud dina tradisi Islam. Ku kituna, istilah masjid bisa ngawengku tempat ibadah monoteistik lianna, kayaning Temple Solomon atawa Temple Solomon. Tempat-tempat ieu ogé disebut masjid dina konteks umum.

Contona, saprak jaman nabi, wewengkon sabudeureun Ka'bah geus dipikawanoh salaku "Masjid Haram". Dina awalna, saméméh éta wangunan, tempat ieu ngan hiji widang muka tanpa tembok ti nalika Ka'bah diwangun. Konsep masjid henteu ngan ukur dina struktur fisik, sareng tempat ibadah sapertos Masjidil Haram tiasa bentukna lapang terbuka.

Aya kabingungan antara istilah "Masjidilaqsa" jeung "Jami' Al-Aqsa" (atawa disebut oge Masjid Al-Qibli). Dina sajarahna, Masjidilaqsa nujul kana sakabéh komplek, sedengkeun Jami' Al-Aqsa nyaéta masjid kubah biru poék ayana di beulah kidul komplek. Dina mangsa Kasultanan Usmani, komplek ieu dingaranan Al-Haram Asy-Syarif, sedengkeun nami "Masjidilaqsa" nujul kana Jami' Al-Aqsa. Al-Haram Asy-Syarif sacara harfiah ngandung harti "tanah suci anu mulya".

Ngaran séjén pikeun tempat ieu téh Baitulmaqdis, nu hartina "Bait Suci". Dina basa Ibrani, tempat ieu disebut Beit HaMikdash atawa Har HaBáyit, nu hartina "Gunung Kuil" atawa "Gunung Kuil" dina konteks Bait Allah. Ngaran-ngaran ieu ngagambarkeun rupa-rupa sebutan pikeun tempat suci ieu dina tradisi Islam, Ibrani, sareng Kristen.