Wojciech Wróblewski (dyplomata)

Wojciech Wróblewski

Data i miejsce urodzenia	6 września 1957 Mielec
Ambasador RP w Estonii
Okres	od 19 maja 2001 do 11 lipca 2005
Poprzednik	Jakub Wołąsiewicz
Następca	Tomasz Chłoń
Dyrektor Instytutu Polskiego w Wilnie
Okres	od lutego 1996 do września 1997
Następca	Ryszard Badoń-Lehr
Przewodniczący Rady Miasta Niepełomice
Okres	od 1990 do 1994
Odznaczenia

Wojciech Franciszek Wróblewski (ur. 6 września 1957 w Mielcu) – polski socjolog, samorządowiec, dyplomata, instruktor harcerski (harcmistrz, Harcerz Rzeczypospolitej).

Ukończył studia socjologiczne na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1984–1990 pracownik naukowy w Zakładzie Socjologii Wychowania Instytutu Socjologii UJ. Naukowo zajmował się teorią ruchów społecznych, małych grup społecznych oraz badaniami nad organizacjami młodzieżowymi. Autor kilkunastu opublikowanych artykułów naukowych i raportów z badań. Publikował również teksty na temat problemów samorządowych, bezpieczeństwa wewnętrznego, bezpieczeństwa energetycznego i ruchu harcerskiego. Współautor z prof. Janem Widackim książki „Czego nie powiedział gen. Kiszczak?” (BGW 1992). Autor monografii „Szczepowe Dziedzictwo. Środowisko Szczepu Puszcza im. króla Kazimierza Wielkiego w Niepołomicach 1976–2011” (KPH 2013).

Od 1972 instruktor harcerski, pełnił różne funkcje w krakowskich strukturach Związku Harcerstwa Polskiego, był również członkiem Rady Naczelnej ZHP. Założyciel i wieloletni komendant (1976–1986) Szczepu „Puszcza” im. Kazimierza Wielkiego w Niepołomicach. Członek Kręgów Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego (KIHAM), będących harcerską opozycją w ramach ZHP. W latach 1983–1989 współorganizował konspiracyjne ogólnopolskie struktury tzw. Ruchu Harcerskiego. Był współzałożycielem i wiceprzewodniczącym Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (ZHR)^[1]. W latach 1989–1990 był członkiem Krajowego Komitetu Odrodzenia Harcerstwa. Jest założycielem i aktywnym członkiem stowarzyszenia – Koło Przyjaciół Harcerstwa Stowarzyszenie byłych Wychowanków, Instruktorów i Sympatyków Szczepu „Puszcza”. Brał udział w obradach Okrągłego Stołu w podstoliku ds. młodzieży po stronie opozycji solidarnościowej, reprezentując niezależny ruch harcerski.

Był współzałożycielem i przewodniczącym Komitetu Obywatelskiego w Niepołomicach. Reprezentował Porozumienie Komitetów Obywatelskich Małopolski na forum krajowym. Uczestniczył w organizacji sondaży przedwyborczych an użytek Małopolskiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Miasta i Gminy Niepołomice w pierwszej kadencji odrodzonego samorządu (1990–1994). Był członkiem założycielem krakowskiego Towarzystwa Samorządowego. Był założycielem i przewodniczącym Niepołomickiego Stowarzyszenia Kulturalno-Oświatowego oraz Niepołomickiego Klubu Samorządowego.

Po zmianie ustroju był doradcą i rzecznikiem prasowym ministra spraw wewnętrznych (1990–1992), następnie zaś radcą ambasady RP w Wilnie oraz organizatorem i, od 1996, pierwszym dyrektorem Instytutu Polskiego w Wilnie (1996–1997). Nadzorował m.in. prace nad renowacją i upamiętnieniem miejsc pamięci narodowej na terenie Litwy, w tym remont kwatery wojennej na wileńskim Cmentarzu Na Rossie. Za tę działalność został odznaczony Złotym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej.

Doradca komendanta głównego Policji (1997–1998). Doradca ministra spraw wewnętrznych i administracji (1998–2001). Kierował między innymi zespołami przygotowującymi Rządowy Program Poprawy Bezpieczeństwa oraz międzyresortowym zespołem analizującym możliwości budowy w Polsce cyfrowego systemu łączności trankingowej dla służb sektora publicznego. W latach 2001–2005 pełnił misję jako ambasador nadzwyczajny i pełnomocny RP w Estonii.

W latach 2005–2009 doradca ds. strategii w Polskim Koncernie Naftowym Orlen. Od roku 2009 w Grupie PZU. Przewodniczący Rady Fundacji Pomoc Polakom na Wschodzie. Członek Rady Muzeum Łazienki Królewskie.

1 marca 2016 został odwołany ze stanowiska członka Rady Fundacji PZU^[2].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1990, zarządzeniem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego za niepodległościową działalność w harcestwie)^[3]
• Order Wielkiego Księcia Giedymina V klasy (Litwa, 1997)
• Złoty Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej” (1997, za remont kwatery wojennej na Cmentarzu Na Rossie)
• Order Gwiazdy Białej II klasy (Estonia, 2002)^[4]
• Złota Odznaka Zasługi dla MSW Estonii (Estonia 2005)
• Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy (Estonia, 2005)^[5]
• Krzyż Zasługi dla Policji i Straży Granicznej Estonii (Estonia 2005)
• Medal Tysiąclecia Państwa Litewskiego (Litwa, 2008)
• Gwiazda Dyplomacji Litwy (litewskie odznaczenie resortowe, 2011)^[6]

• Wojciech Wróblewski, „Nasza Polonia”, nr 7 (82), 2001, s. 2.