Wikipedysta:Zmechowiec 75/Brudnopis/Inspektorat Kontroli Wojskowej
Państwo | |
---|---|
Data utworzenia |
2022 |
Siedziba |
Warszawa |
Szef Inspektoratu Kontroli Wojskowej |
gen. broni dr Krzysztof Radomski |
Zastępca Szefa Inspektoratu Kontroli Wojskowej |
płk Krzysztof Knut |
Adres | |
ul. 11 Listopada 17/19
00-909 Warszawa | |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52°15′55,0″N 21°02′14,4″E/52,265278 21,037333 | |
Strona internetowa |
Inspektorat Kontroli Wojskowej (IKW)[1][2][3] – jednostka organizacyjna Ministerstwa Obrony Narodowej z siedzibą w Warszawie, organ sprawujący kontrolę dowództw i jednostek organizacyjnych resortu ON, odpowiednik cywilnej Najwyższej Izby Kontroli[4].
Geneza
[edytuj | edytuj kod]Zalążkiem powstania korpusu kontrolerów w Wojsku Polskim był rok 1921, kiedy to Marszałek Józef Piłsudski podpisał dekret „O zadaniach i organizacji Kontroli Administracji Wojskowej”, powołując tym samym nową komórkę organizacyjną. Korpus kontrolerów w tamtych latach, nie tylko umożliwiał przechodzenie armii w okres pokojowego funkcjonowania, ale ułatwiał jej reorganizację. Przyczynił się również do budowania pozytywnego wizerunku armii w umęczonym wojną społeczeństwie polskim. Funkcjonowanie organów kontroli wojskowej, sięga swoją tradycją początków istnienia II Rzeczypospolitej[5].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Lata 40. – 80. XX wieku
[edytuj | edytuj kod]Koniec wojny zastał Wojsko Polskie w okresie intensywnego rozwoju organizacyjnego. Od 1945 powstawały nowe związki taktyczne i oddziały wojsk. Na wyzwalanych obszarach organizowano okręgi wojskowe[6], a wraz z nimi organizowano organa kontrolne. Siły zbrojne były wojskowo i politycznie podporządkowane ZSRR, nie uznawały zwierzchnictwa polskiego rządu na uchodźstwie w Londynie[7]. W latach 1945–1947 przeniesiono do ludowego Wojska Polskiego 16 460 oficerów radzieckich[8]. Do roku 1948 w wojsku utrzymywały się liberalne tendencje w kształtowaniu oblicza personalnego LWP, zbliżone do tych, które przyjęte zostały w Wojsku Polskim w roku 1918, gdy stanowiska oficerskie zajmowali nie tylko legioniści, ale i oficerowie służący przedtem w państwach zaborczych[9]. Na czele organu kontrolnego powstałego w 194..? stał....W 1949 nastąpił drugi etap rozwoju sił zbrojnych. 7 listopada 1949 na stanowisko Ministra Obrony Narodowej został powołany marszałek Rokossowskiego. Do wojska Polski Ludowej przysyłano tzw. doradców radzieckich. Rozpoczął się okres stalinizacja Wojska Polskiego[10]), w tym organu kontrolnego. Od 1956 nastąpiły poważne zmiany kadrowe w Wojsku Polskim, które były rezultatem przemian październikowych. Nowym ministrem został gen. Marian Spychalski. Do służby w wojsku przywrócono wielu represjonowanych oficerów. Na czele organu kontrolnego stanął.... W latach 1956 - 1970 funkcjonował organ kontrolny ..... z szefem... W latach 1970-1981 działał...pod kierunkiem.....
======
[edytuj | edytuj kod]Koniec wojny zastał Wojsko Polskie w okresie intensywnego rozwoju organizacyjnego. Zrezygnowano z realizacji koncepcji Frontu Polskiego, powstawały nowe związki taktyczne i oddziały wojsk. Na wyzwalanych obszarach organizowano okręgi wojskowe[11], a wraz z nimi organa kontrolne w Wojsku Polskim. Nowo tworzone siły zbrojne były wojskowo i politycznie podporządkowane ZSRR, natomiast nie uznawały zwierzchnictwa polskiego rządu na uchodźstwie w Londynie[12].
Osobny artykuł:Do 1948 roku w wojsku utrzymywały się liberalne tendencje w kształtowaniu oblicza personalnego LWP, zbliżone do tych, które przyjęte zostały w Wojsku Polskim w 1918 roku, gdy stanowiska oficerskie zajmowali nie tylko legioniści, ale i oficerowie służący przedtem w państwach zaborczych[9]. wpisać organa kontrolne do 1949
Drugi etap rozwoju sił zbrojnych, za którego początek należy przyjąć rok 1949, czyli 3 lata przed formalnym powstaniem PRL, wiąże się ze zmianami społeczno-politycznymi w kraju w końcu lat 40. i z osobą marszałka Rokossowskiego, oficera radzieckiego polskiego pochodzenia, który od kilku lat przebywał w Polsce. Był dowódcą Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej, której to sztab stacjonował w Legnicy. 7 listopada 1949 został powołany na stanowisko Ministra Obrony Narodowej (objęcie dowództwa sił zbrojnych przez obywatela radzieckiego zdarzyło się tylko w Polsce, w innych krajach bloku wschodniego oficerowie z ZSRR zajmowali etaty doradców).
Do wojska Polski Ludowej przysłano tzw. doradców radzieckich. Pewna liczba obywateli radzieckich skierowana została do służby w wojsku jako tzw. popi (pełniący obowiązki Polaków). W marcu 1945 roku popi stanowili prawie 53% wszystkich oficerów w siłach zbrojnych Polski Ludowej. W latach 1945–1947 przeniesiono do ludowego Wojska Polskiego 16 460 oficerów radzieckich. W grudniu 1945 roku 54 na 63 polskich generałów (86%) i 228 z 309 pułkowników (74%) stanowili oficerowie Armii Czerwonej. W sumie oficerowie radzieccy stanowili ok. 40% polskiego korpusu oficerskiego[13]
Zobacz też kategorię:Rezultatem przemian październikowych były poważne zmiany kadrowe w Wojsku Polskim. Odwołano ze stanowiska Ministra Obrony Narodowej marszałka Polski Konstantego Rokossowskiego oraz zajmujących wysokie stanowiska dowódcze oficerów Armii Radzieckiej. Nowym ministrem został gen. Marian Spychalski. Do służby w wojsku przywrócono wielu represjonowanych oficerów. Nie wpłynęło to w większym stopniu na kierunki rozwoju sił zbrojnych, które to nadal stanowiły ważne ogniwo Układu Warszawskiego.
Lata 90. XX wieku
[edytuj | edytuj kod]W roku 1990, w ramach restrukturyzacji Sił Zbrojnych, dokonano szeregu zmian w organach kontroli. Poprzez połączenie Departamentu Kontroli, bezpośrednio podległego Ministrowi Obrony Narodowej oraz Zespołu Inspekcji WP, podporządkowanego Inspektorowi Szkolenia - Zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP, utworzono Departament Głównej Kontroli MON. 1 lipca 1990 powołane zostały Delegatury Głównej Kontroli Wojskowej. W kwietniu 1993 przekształcono je w Delegatury Departamentu Kontroli MON z siedzibami w Warszawie, Bydgoszczy, Wrocławiu i Krakowie[5]. Departament Kontroli MON mieści się w Warszawie przy ul. Nowowiejskiej 29 z dyrektorem Robertem Fekete[15].
Trzecia dekada XXI w
[edytuj | edytuj kod]W roku 2022 został utworzony nowy organ kontrolny w MON – Inspektorat Kontroli Wojskowej – w Warszawie[2][3][16] na podstawie decyzji Ministra Obrony Narodowej z 2022. Siedziba IKW mieści się w zabytkowym budynku dawnych koszar, które od roku 1918 i odzyskania niepodległości dawne kozackie koszary przejęło Wojsko Polskie, Zespół zabudowań wojskowych rozbudowano, zaś w koszarach przy 11 Listopada siedzibę znalazł 36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej[17] (do lat 90 XX wieku w koszarach mieściło się Dowództwo 9. DA OPK oraz 83. dywizjon dowodzenia Obrony Powietrznej m. Warszawa – Jednostka Wojskowa 1560[18]. W 1993 budynki koszar wpisano do rejestru zabytków, do roku 2000 stacjonowała tu 3 Warszawska Brygada Rakietowa Obrony Powietrznej[19], obecnie są siedzibą m.in. kilku byłych organizacji wojskowych[20][21][22] oraz od 2022 organ wojskowy IKW[23]). Obecnie zabytkowy kompleks koszarowy przy ul. 11 Listopada w Warszawie jest we władaniu Jednostki Wojskowej nr 3964[19]).
Inspektorat Kontroli Wojskowej jako nowo powstały organ podlega bezpośrednio Ministrowi Obrony Narodowej[3][23]. Znajduje się na Nowej Pradze w dzielnicy Praga Północ przy ul. 11 Listopada 17/19 w Warszawie[23].
Zadania i struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]Inspektorat Kontroli Wojskowej odpowiada za[23]:
- organizowanie systemu kontroli oraz procesu planowania i realizacji działalności kontrolnej w resorcie MON;
- kontroli zdolności bojowej dowództw i jednostek wojskowych oraz ich przygotowania do wykonania zadań przewidzianych na czas pokoju, kryzysu i wojny;
- zapewnienie Ministrowi Obrony Narodowej informacji o stopniu utrzymania zdolności operacyjnej wojsk, przygotowaniu jednostek organizacyjnych do działania w składzie NATO i w ramach UE;
- współpraca w zakresie działalności kontrolnej z Departamentem Kontroli MON, Najwyższą Izbą Kontroli oraz z organami kontroli innych państw;
- zarządzanie i przeprowadzanie kontroli w podległych jednostkach wojskowych i związkach organizacyjnych na zasadach i w trybie określonych w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2022 r. o obronie Ojczyzny (tekst jedn.: Dz.U. z 2022 r., poz. 2305).
Skład struktury Inspektoratu Kontroli Wojskowej:
?
Obsada personalna
[edytuj | edytuj kod]Szefowie
- gen. broni Krzysztof Radomski (od 1 lipca 2022–obecnie)[24][4]
Zastępcy szefa IKW
- płk Krzysztof Knut (od 9 stycznia 2023–obecnie)[25]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Decyzja Nr 117/MON Ministra Obrony Narodowej. dz.urz.mon.gov.pl. [dostęp 2023-05-08].
- ↑ a b Zmiany organizacyjne w MON. Kto komu podlega? [online], defence24.pl [dostęp 2023-05-08] .
- ↑ a b c Wykaz jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej lub przez niego nadzorowanych. prawo.pl. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ a b Generał Radomski szefem Inspektoratu Kontroli Wojskowej. gazetaolsztynska.pl. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ a b 25-lecie Delegatury w Bydgoszczy. polska-zbrojna.pl. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Jarosław Pałka, Jerzy Poksiński „Michał Żymierski 1890 – 1989”, IPN 2015, ISBN 978-83-7629-807-8, s. 261.
- ↑ Sławomir Cenckiewicz, Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943-1991 (wprowadzenie do syntezy), Poznań 2011, s. 46.
- ↑ Marek Jan Chodakiewicz, Po zagładzie. Stosunki polsko-żydowskie 1944–1947, Warszawa 2008, s. 28–29.
- ↑ a b Pióro 1994 ↓, s. 67.
- ↑ Kowalski 2001 ↓, s. 170, 171, 174, 294–305, 438, 440, 443–452, 453.
- ↑ Jarosław Pałka, Jerzy Poksiński „Michał Żymierski 1890 – 1989”, IPN 2015, ISBN 978-83-7629-807-8, s. 261.
- ↑ Sławomir Cenckiewicz, Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943-1991 (wprowadzenie do syntezy), Poznań 2011, s. 46.
- ↑ Marek Jan Chodakiewicz, Po zagładzie. Stosunki polsko-żydowskie 1944–1947, Warszawa 2008, s. 28–29.
- ↑ Obejmujący od roku 1990 Dowództwa, jednostki organizacyjne MON. Schemat – Dyslokacja SZ RP.
- ↑ Departament Kontroli. gov.pll. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Kolejne czystki w polskiej armii. "Nikt nie zna dnia ani godziny". wiadomosci.onet.pl. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 41. ISBN 83-906889-2-1.
- ↑ 83. dywizjon dowodzenia OP m. Warszawa [online], infowsparcie.net [dostęp 2017-11-27] (pol.).
- ↑ a b 11 Listopada 17/19. twoja-praga.pl. [dostęp 2023-05-08].
- ↑ Nowa Gazeta Praska [online], www.ngp.pl [dostęp 2017-11-27] .
- ↑ Zapytanie w sprawie planów resortu odnośnie do gruntów po dawnej jednostce wojskowej zlokalizowanych przy ul. 11 Listopada i ul. Namysłowskiej w Warszawie [online], orka2.sejm.gov.pl [dostęp 2017-11-27] .
- ↑ Odpowiedź na zapytanie w sprawie planów resortu odnośnie do gruntów po dawnej jednostce wojskowej zlokalizowanych przy ul. 11 Listopada i ul. Namysłowskiej w Warszawie [online], orka2.sejm.gov.pl [dostęp 2017-11-27] .
- ↑ a b c d Ministerstwo Obrony Narodowej. gov.pl. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Gen. dyw. K. Radomski - szefem Inspektoratu Kontroli Wojskowej. portal-mundurowy.pl. [dostęp 2023-05-06].
- ↑ Płk Krzysztof Knut - z-cą szefa Inspektoratu Kontroli Wojskowej. portal-mundurowy.pl. [dostęp 2023-05-06].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Strona internetowa Ministerstwa Obrony Narodowej
- Tadeusz Pióro: Armia ze skazą. Czytelnik, 1994. ISBN 83-07-02397-1.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Ministerstwo Obrony Narodowej
- szef IKW gen. dyw. Krzysztof Radomski (06.2021) – fotografia (1)
- szef IKW gen. broni Krzysztof Radomski (08.2022) – fotografia (2)
- zastępca szefa IKW płk Krzysztof Knut (01.2023) – fotografia (3)
Kategoria:Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
Kategoria:Ministerstwo Obrony Narodowej
Kategoria:Współczesne jednostki Wojska Polskiego