Przejdź do zawartości

Wagon akumulatorowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wagon akumulatorowy serii ETA 515 kolei niemieckich.

Wagon akumulatorowy – elektryczny wagon silnikowy zasilany przy wykorzystaniu zabudowanych akumulatorów.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Pojazdy te po ładowaniu (zazwyczaj nocą) miały zasięg 150-300 kilometrów, co pozwalało na obsługę kilku kursów w ciągu dnia[1]. Zaletą wagonów jest autonomiczność kursowania na niezelektryfikowanych szlakach kolejowych oraz brak spalin. Problemem w konstrukcji akumulatorowych pojazdów elektrycznych o dużym zasięgu była duża masa własna i potencjalne zagrożenie dla środowiska w związku z koniecznością przewożenia dużej ilości akumulatorów ołowiowych, zajmujących całą przestrzeń pod podłogą przestrzeni pasażerskiej lub zmagazynowanych w specjalnych nadbudówkach oraz ograniczony czas pracy akumulatorów[1][2]. Takie pojazdy (np. wagony akumulatorowe systemu Wittfelda) były proste w obsłudze, tanie w eksploatacji i cenione przez pasażerów ze względu na bardzo cichy i spokojny bieg[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1850 roku niemiecki fizyk Wilhelm Josef Sinsteden opracował pierwszy akumulator kwasowo-ołowiowy. Udoskonalenia nadeszły w czasie, gdy gospodarka była nastawiona na efektywne przechowywanie energii. W 1887 roku przedsiębiorca Adolph Müller założył pierwszą niemiecką fabrykę akumulatorów. Pozostałe niemieckie przedsiębiorstwa wkrótce produkowały seryjne akumulatory ołowiowe. Wkrótce produkowano pojazdy z zasilaniem akumulatorowym[3].

Pierwsze konstrukcje akumulatorowych wagonów elektrycznych powstały na początku XX wieku[1][4]. Pierwszy niemiecki wagon akumulatorowy został wyprodukowany w 1887 roku dla kolei bawarskich[2]. W początkach XX wieku eksperymentowano również z autonomicznymi elektrycznymi zespołami trakcyjnymi, złożonymi z wagonów akumulatorowych (np. wspomniane pruskie pojazdy konstrukcji inżyniera Gustava Wittfelda)[4]. Na niezelektryfikowanych lokalnych szlakach kolejowych w okolicach pasma górskiego Westerwald kursowały wagony akumulatorowe Baureihe ETA 176 wyprodukowane dla kolei zachodnioniemieckich[5]. Kursowanie wagonów silnikowych z zasilaniem akumulatorowym na kolei niemieckiej zakończono w 1995 roku[2][6].

Na górskiej kolei wąskotorowej Meiringen-Innertkirchen zlokalizowanej w Prealpach Szwajcarskich od 1931 roku są eksploatowane wagony akumulatorowe[7].

W latach 2014–2015 równolegle w Japonii (regularnie na linii UtsunomiyaKarasuyama) i Wielkiej Brytanii (na próbę na trasie HarwichManningtree) rozpoczęto eksploatację akumulatorowych zespołów trakcyjnych wyposażonych w nowoczesne, wydajne zasobniki energii[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Michał Jerczyński. Nasz portret: wagon akumulatorowy typu „Wittfeld”. „Świat Kolei”. 03/1995, s. 6-10. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. 
  2. a b c Martina Wrede. Frühe Umweltschützer: die Akku-Triebwagen. „Kundenzeitschrift Takt”, s. 4, Wrzesień 2009. DB Regio AG. (niem.). 
  3. Christoph Gunkel: Voll auf Akku. [w:] Der Spiegel [on-line]. Spiegel-Verlag Rudolf Augstein GmbH & Co. KG, 29 października 2010. [dostęp 2017-09-20]. (niem.).
  4. a b c Natalia Karkosińska-Brzozowska. Możliwości zastosowania zasobnikowych jednostek trakcyjnych na liniach kolejowych na przykładzie Pomorskiej Kolei Metropolitalnej. „Problemy Kolejnictwa”. 172, s. 19–22, 2016-09. Warszawa: Instytut Kolejnictwa. ISSN 0552-2145. [zarchiwizowane z adresu 2017-09-17]. (pol.). 
  5. Andreas Galonska. Mit Akkukraft über die Gleise. „Rhein-Zeitung”, s. 23, 25 lutego 2012. Mittelrhein-Verlag GmbH. (niem.). 
  6. Lucia Müller. Bawettchen. Folge und Ende. „Nachrichtenblatt Wöllstein aktuell”, s. 9, 27 sierpnia 2015. Wittich Medien KG. (niem.). 
  7. Armand Schilling. Der geplante Grimsel Eisenbahntunnel, ein neues aktuelles Schweizer Bauprojekt. „Transport”, s. 20, 17 stycznia 2017. Syprolux. (niem.).