Sfinks (rasa kota)

Ten artykuł należy dopracować:

od 2016-05 → zweryfikować treść i dodać przypisy,
→ poprawić styl – powinien być encyklopedyczny.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ten artykuł dotyczy zoologii. Zobacz też: inne znaczenie tego słowa.

Sfinks

Kot sfinks
Kod EMS	SPH
Kategoria	III
Pochodzenie	Kanada
Nazwa angielska	Sphynx
Inne nazwy	Canadian Hairless
Standardy rasy (według organizacji felinologicznych)
CFA	standard
FIFe	standard
AACE	standard
Punktacja za standard rasy (według FIFe)
Głowa	25
Uszy	10
Korpus	35
Futro jakość	25
Kondycja	5
Uznane odmiany barwne
Kod EMS	SPH
Multimedia w Wikimedia Commons

Sfinks (kanadyjski bezwłosy) – rasa kota. Występujące w Ameryce i Europie sfinksy pochodzą przeważnie od kanadyjskiego kota domowego. W 1966 r., w wyniku samoistnej mutacji, kotka Prune urodziła dwa łyse młode.

• brak sierści, dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie (u samców na jądrach)
• uszy duże, odstające
• duże, skośne oczy (w kształcie cytryny)^[1]
• głowa smukła, podłużna
• nos i kości policzkowe mocno zarysowane
• dobrze zbudowane ciało, szeroka klatka piersiowa
• ma długie łapy i ogon

Pierwszy sfinks urodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 w Toronto w Kanadzie (nie była to pierwsza bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną „meksykańskim kotem bezwłosym”). Przez wiele lat hodowcy europejscy i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę bezwłosych kotów. Tak powstała rasa dziś znana.

Natychmiast wzbudziła ona zainteresowanie hodowców, którzy zapragnęli mieć tego rodzaju egzotycznego kota. We wczesnych latach 70. rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowli nowej rasy. Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany. Pierwszy sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers’ Association (CFA) w lutym 1998.

Sfinks ma średnich rozmiarów ciało, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras.

Głowa jest średniej wielkości, o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, raczej nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.

Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki. Przypomina w dotyku zamsz. Na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie pojawia się delikatny meszek.

Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy.

Zobacz hasło sfinks w Wikisłowniku