Robert Casadesus

Robert Casadesus
	; Robert Casadesus, 1972
Imię i nazwisko	Robert Marcel Casadesus
Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1899 ; Paryż
Pochodzenie	francuskie
Data i miejsce śmierci	19 września 1972 ; Paryż
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	pianista, kompozytor
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Robert Marcel Casadesus^[1]^[2] (ur. 7 kwietnia 1899 w Paryżu, zm. 19 września 1972 tamże^[3]^[4]) – francuski pianista i kompozytor.

Życiorys

Pochodził z rodziny o korzeniach katalońskich^[2]. Syn Roberta-Guillaume’a (1878–1940), aktora, kompozytora i śpiewaka^[1]^[3]. Jego stryj, Francis Casadesus (1870–1954) był kompozytorem, skrzypkiem i dyrygentem^[3]. Muzykiem był także jego drugi stryj, Marius Casadesus (1892–1981), z którym później razem występował^[5]. W wieku 13 lat rozpoczął studia w Konserwatorium Paryskim, gdzie jego nauczycielami byli Louis Diémer (fortepian) i Xavier Leroux (kompozycja)^[1]. Pobierał również naukę gry na skrzypcach u Luciena Capeta^[6]. Podczas studiów zdobył pierwszą nagrodę w zakresie pianistyki (1913)^[1]^[3] i harmoniki (1919) oraz Prix Diémer (1921)^[1]. Po ukończeniu nauki podjął pracę jako wykładowca w konserwatorium w Fontainebleau^[1]. Zdobył sobie sławę jako pianista^[1]^[3], prowadził intensywną działalność koncertową (występy w Europie oraz obydwu Amerykach)^[1]. W 1935 roku grał z Filharmonią Nowojorską pod batutą Arturo Toscaniniego^[1]^[3]. Okres II wojny światowej spędził wraz z rodziną na emigracji w USA, mieszkając w Princeton^[6]. Dokonał licznych nagrań płytowych dla wytwórni Columbia Records (z utworami m.in. Chopina, Schumanna, Brahmsa i Beethovena)^[6]. Do jego uczniów należeli Grant Johannesen i Menahem Pressler^[6].

Występował w duecie ze swoją żoną, poznaną podczas studiów i poślubioną w 1921 roku^[6] pianistką Gaby (z d. L’Hotê)^[1]^[3] oraz skrzypkiem Zino Francescattim^[3]. Jego syn, Jean Casadesus (1927–1972), także był pianistą, występował w trio razem z matką i ojcem^[1]^[4]. Jean zginął w wypadku samochodowym w styczniu 1972 roku, na osiem miesięcy przed śmiercią ojca^[6].

Odznaczony został komandorią Legii Honorowej oraz komandorią belgijskiego Orderu Leopolda^[1].

Twórczość

Wysoko ceniony jako pianista^[1]^[4]. W jego repertuarze, obejmującym muzykę od XVII do XX wieku, dominowały utwory kompozytorów francuskich oraz W.A. Mozarta^[1]^[4]. Przyjaźnił się z Maurice’em Ravelem^[1]. Za album z nagraniami kompozycji fortepianowych Ravela otrzymał w 1955 roku nagrodę Grand Prix du Disque^[1]^[4].

Skomponował m.in. siedem symfonii^[5], 6 pièces na dwa fortepiany (1938), 24 prèludes na fortepian (1924), trio smyczkowe (1938), dwie sonaty fortepianowe (1947, 1953), koncert na dwa fortepiany i orkiestrę (1950), koncert na trzy fortepiany i orkiestrę smyczkową (1965)^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 38–39. ISBN 83-224-0223-6.
↑ ^a ^b Barry Jones: Dictionary of World Biography. Wyd. 3. Acton: Australian National University Press, 2016, s. 153. ISBN 978-1-76046-009-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 141. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 39. ISBN 978-83-01-13410-5.
↑ ^a ^b The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 149. ISBN 978-0-19-957854-2.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Stephen Siek: A Dictionary for the Modern Pianist. Lanham: Rowman & Littlefield, 2017, s. 141. ISBN 978-0-8108-8879-1.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 38–39. ISBN 83-224-0223-6.

[jones-2] Barry Jones: Dictionary of World Biography. Wyd. 3. Acton: Australian National University Press, 2016, s. 153. ISBN 978-1-76046-009-9.

[harvard-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 141. ISBN 0-674-37299-9.

[chodkowski-4] Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 39. ISBN 978-83-01-13410-5.

[oxford-5] The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 149. ISBN 978-0-19-957854-2.

[siek-6] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Stephen Siek: A Dictionary for the Modern Pianist. Lanham: Rowman & Littlefield, 2017, s. 141. ISBN 978-0-8108-8879-1.

[1]