Przejdź do zawartości

Raimund Harmstorf

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Raimund Harmstorf
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 października 1939
Hamburg, Niemcy

Data i miejsce śmierci

3 maja 1998
Marktoberdorf, Niemcy

Zawód

aktor

Lata aktywności

1965-1998

Multimedia w Wikimedia Commons

Raimund Harmstorf, także Lance Boyle[1] (ur. 7 października 1939 w Hamburgu, zm. 3 maja 1998 w Marktoberdorfie[2]) – niemiecki aktor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i dorastał w Hamburgu jako syn lekarza. Był mistrzem dziesięciobju lekkoatletycznego w Szlezwiku-Holsztynie[3]. Studiował medycynę, później muzykę i dramat.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Występował na małym ekranie pod koniec lat 60. w drobnych rolach telewizyjnych. Przełom w jego karierze nastąpił w 1971, gdy wcielił się w postać Wolfa Larsena w telewizyjnej adaptacji ZDF powieści Jacka Londona Wilk morski[4]. W 1972 trafił na okładkę magazynu „Bravo”[5].

W latach 70. grywał w międzynarodowych filmach przygodowych, m.in. ekranizacji powieści Jacka Londona Zew krwi (Call of the Wild, 1972) u boku Charltona Hestona i Michèle Mercier czy Zanna Bianca (1973) obok Franco Nero, Virny Lisi i Fernanda Reya. Pojawiał się głównie w filmach klasy B lub C, spaghetti westernach, a często jedynie w roli „złych Niemców”[6][7][8].

W 1976 odniósł sukces telewizyjny w Niemczech i wielu krajach Europy jako Michał Strogow[9], bohater książki Juliusza Verne’a[10]. W 1978 roku zagrał w filmie Nazywali go Buldożer (Lo chiamavano Bulldozer) jako przeciwnik byłego gwiazdora futbolu amerykańskiego (w tej roli Bud Spencer)[11]. W latach 80. występował przede wszystkim w niemieckich produkcjach telewizyjnych takich jak Tatort (Miejsce zbrodni, 1987), Klinika w Schwarzwaldzie (Die Schwarzwaldklinik, 1987–1988) i Klinika pod palmami (Klinik unter Palmen, 1996)[12].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Raimund Harmstorf miał ostatni romans z Gudrun Stab[3]. W swoim życiu doznał kilka wypadków i poważnych obrażeń. Jego restauracja „Zum Seewolf” („Na wilka morskiego”) w Deidesheim zbankrutowała[13]. Od 1994 roku Harmstorf cierpiał na chorobę Parkinsona[14] i był leczony na oddziale psychiatrycznym szpitala powiatowego w Kaufbeuren[15]. 2 maja 1998 roku, niemiecka gazeta „Bild” w artykule „Seewolf Raimund Harmstorf in der Psychiatrie” (Wilk morski Raimund Harmstorf w psychiatrii) poinformowała o chorobie aktora[16]. Następnej nocy w swoim gospodarstwie w Marktoberdorf, Raimund Harmstorf popełnił samobójstwo przez uduszenie[17]. Jego grób znajduje się na cmentarzu w Bad Oldesloe[18].

Wybrana filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne

[edytuj | edytuj kod]
  • 1969: Donnerwetter! Donnerwetter! Bonifatius Kiesewetter jako Stramm, porucznik policji
  • 1971: Siegfried und das sagenhafte Liebesleben der Nibelungen jako Siegfried
  • 1972: Krwawy piątek (Blutiger Freitag) jako Heinz Klett
  • 1972: Zew krwi (Call of the Wild) jako Pete
  • 1973: Zanna Bianca jako Kurt Jansen
  • 1974: Powrót Białego Kła (Il Ritorno di Zanna Bianca) jako Kurt Jansen
  • 1975: Un Genio, due compari jako sierż. Milton
  • 1977: Kalifornia (California) jako Rope Whitaker
  • 1977: Mr. Mean jako Rommell
  • 1978: Bohaterowie z piekła (Quel maledetto treno blindato) jako Adolf Sachs
  • 1978: Lo chiamavano Bulldozer jako sierżant Kempfer
  • 1979: Uno sceriffo extraterrestre... poco extra e molto terrestre jako kapitan Briggs
  • 1980: Ślad olbrzymów (L'Empreinte des géants) jako Jo Hansen
  • 1983: Grom (Thunder) jako zastępca Barry Henson
  • 1984: Obława (Cane arrabbiato) jako strażnik więzienny
  • 1985: Das Wunder jako ojciec Raphaeli
  • 1986: Geld oder Leber! jako kapitan Klagenfurt
  • 1987: Thunder II jako Rusty
  • 1990: Cafe Europa jako pan Whiteman
  • 1995: Saga Wikingów (The Viking Sagas) jako Valgard
  • 1995: Royal Destiny jako Nick
  • 1996: Wilki (The Wolves) jako King

Filmy TV

[edytuj | edytuj kod]
  • 1965: Don Juan jako Bauer Pierrot / 3. Zbójca
  • 1965: Leutnant Nant jako Rekrut
  • 1966: Die Chefin jako Bob Salesbury
  • 1969: Die Revolte jako Hans Jürgen Berger
  • 1970: Die Sprachlosen jako Doc
  • 1970: Finder, bitte melden jako Mike Roy
  • 1973: 3 listopada 1973 (3. November 1973)
  • 1974: Ehrenhäuptling der Watubas jako Gustav Meier
  • 1976: Winnetou I jako Santer
  • 1977: Winnetou II jako Santer
  • 1977: Le jeune homme et le lion jako Widukind
  • 1988: Duży człowiek (Big Man: Fanciulla che ride) jako Vasco

Seriale TV

[edytuj | edytuj kod]
  • 1968: Detektyw Quarles (Detektiv Quarles) jako Jimmy Clayton
  • 1968: Babeck jako Nielsson
  • 1970: Die Kriminalnovelle jako Mike Jay
  • 1971: Tournee jako Nico Berger
  • 1971: Wilk morski (Der Seewolf) jako Wolf Larsen
  • 1972: Semesterferien jako Paul, ein Tramper
  • 1974: Die Fälle des Herrn Konstantin jako Dieter Keller
  • 1974: Der Kommissar jako Theo Klinger
  • 1975: Derrick jako Günter Hausmann
  • 1975: Michał Strogow (Michel Strogoff) jako Michał Strogow
  • 1978: Mr. Carlis und seine abenteuerlichen Geschichten jako Aljoscha
  • 1979: Derrick jako Rudolf Nolde
  • 1987: Klinika w Schwarzwaldzie (Die Schwarzwaldklinik) jako Florian Brinkmann
  • 1987: Derrick jako Albert Hufland
  • 1987: Tatort (Miejsce zbrodni) jako Rolf Bergmann
  • 1988: Klinika w Schwarzwaldzie (Die Schwarzwaldklinik) jako Florian Brinkmann
  • 1991: Ein Fall für zwei jako Theo Karnick
  • 1992-94: African Skies jako Raimund Mautner
  • 1993: Glückliche Reise jako Reinhold Wismar
  • 1993: Alaska Kid jako John Bellew
  • 1993: Mit Leib und Seele jako Manfred Mattusek
  • 1996: Klinika pod palmami (Klinik unter Palmen) jako Hannes Müller

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Raimund Harmstorf. filmportal.de. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  2. ↑ Raimund Harmstorf. ČSFD.cz. [dostęp 2015-05-23]. (cz.).
  3. ↑ a b Raimund Harmstorf: Das traurige Ende des „Seewolfs“. Focus. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  4. ↑ Rainer Lübbert: Wie Raimund Harmstorf die Deutschen als »Seewolf« begeisterte. „Der Spiegel”. [dostęp 2022-02-06]. (niem.).
  5. ↑ Raimund Harmstorf Magazines. FamousFix. [dostęp 2022-02-06]. (ang.).
  6. ↑ Rohe Geschichte-Medien. Tagesspiegel. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  7. ↑ Raimund Harmstorf. KINO.de. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  8. ↑ Raimund Harmstorf-Bud Spencer/Terence Hill. Datenbank. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  9. ↑ Michael Strogoff. fernsehserien.de. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  10. ↑ Michael Strogoff – Der Kurier des Zaren (1). TV Spielfilm. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  11. ↑ Sie nannten ihn Mücke Film 1978. moviepilot.de. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  12. ↑ Raimund Harmstorf. Rotten Tomatoes. [dostęp 2015-05-23]. (ang.).
  13. ↑ Biografie von Raimund Harmstorf. Temporati. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  14. ↑ Raimund Harmstorf (1939-1998). Find A Grave Memorial. [dostęp 2017-01-03]. (ang.).
  15. ↑ Robin Williams litt an Parkinson – Michael J. Fox ist „fassungslos”. RP ONLINE. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  16. ↑ Risiko und Nebenwirkung. Berliner Zeitung. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  17. ↑ When did Raimund Harmstorf die. Answers.com. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).
  18. ↑ Das Grab von Raimund Harmstorf. knerger.de. [dostęp 2015-05-23]. (niem.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Raimund_Harmstorf&oldid=67082404”