Przecinek oksfordzki

Przecinek oksfordzki, przecinek szeregowy – przecinek oddzielający elementy listy od siebie i podkreślający ich odrębność stosowany w języku angielskim. Przecinek oksfordzki jest stawiany przed ostatnim spójnikiem (najczęściej or lub and) na liście składającej się z co najmniej trzech elementów^[1][2]. Przecinek oksfordzki nie występuje w języku polskim^[3].

Wymyślenie przecinka oksfordzkiego przypisuje się angielskiemu drukarzowi i pracownikowi Oxford University Press Horace'owi Hartowi. Jednak nazwa przecinek oksfordzki została po raz pierwszy użyta w 1978 roku przez Petera Sutcliffa^[4].

Stosowanie przecinka oksfordzkiego jest przedmiotem sporu. Jest częściej stosowany w USA niż Wielkiej Brytanii^[5]. Stosowanie przecinka oksfordzkiego jest zalecane lub nakazywane przez m.in. APA style^[6], The Chicago Manual of Style, Gardner's Modern American Usage^[7]. Stosowanie przecinka oksfordzkiego jest odradzane przez m.in. Associated Press Stylebook i The New York Times Stylebook^[8][9]. Przecinek oksfordzki jest rzadko stosowany w tekstach prasowych, a częściej w publikacjach akademickich lub napisanych stylem urzędowo-kancelaryjnym^[10].

Przecinek oksfordzki pozwala uniknąć niejednoznaczności przy liście wyliczeń. Przykładowo zdanie I love my parents, Jan and Maria (kocham moich rodziców, Jana i Marię) można rozumieć na dwa sposoby; w pierwszym znaczeniu zdanie oznacza, iż osoba mówiąca kocha swoich rodziców Jana i Marię, zaś w drugim znaczeniu oznacza, że osoba mówiąca kocha swoich rodziców oraz oprócz nich Jana i Marię. Zdanie I love my parents, Jan, and Maria (z użyciem przecinka oksfordzkiego) może być rozumiane tylko w sposób, iż osoba mówiąca kocha swoich rodziców oraz oprócz nich Jana i Marię^[11][12].

Brak użycia przecinka oksfordzkiego był powodem pozwu pracowników firmy mleczarskiej w stanie Maine. Spór zakończył się na korzyść pracowników firmy, którym firma mleczarska wypłaciła pięć milionów dolarów^[13].