Pokroje

Pokroje

Pakruojis

Herb Flaga
Państwo	Litwa
Okręg	szawelski
Rejon	pokrojski
Burmistrz	Saulius Gegieckas
Powierzchnia	4 km²
Populacja (2005) • liczba ludności • gęstość	5 998 1 500 os./km²
Nr kierunkowy	421
Kod pocztowy	LT-83152
Położenie na mapie Litwy Pokroje
55°58′N 23°52′E/55,966667 23,866667
Multimedia w Wikimedia Commons
Informacje w Wikipodróżach
Strona internetowa

Pokroje (lit. Pakruojis) – miasto na Litwie, nad Kruoją, w okręgu szawelskim, siedziba rejonu pokrojskiego, 36 km od Szawli.

Miejscowe dobra w XVI wieku należały do Martynowiczów, później do Siesickich, Zabiełłów, Munsterów. W końcu XVIII w. właścicielami zostali baronowie von Ropp i w ich rękach były do 1940 r. Nauczycielem dzieci w I połowie XIX w. był francuski podróżnik, naukowiec Frédéric Dubois de Montpéreux.

Podczas okupacji hitlerowskiej na początku lipca 1941 roku Liwini utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 400 kobiet, dzieci i osoby starsze (mężczyzn wymordowano wcześniej). 4 sierpnia 1941 zlikwidowano getto, a Żydów wymordowano w lesie Morkakalnis. Sprawcami zbrodni były litewskie służby bezpieczeństwa^[1].

• Pałac klasycystyczny zbudowany na pocz. XIX w. Po II wojnie światowej była w nim siedziba kołchozu, a później technikum rolnicze. Restaurowany w l. 1973 -75. Obecnie w kilku salach niewielka ekspozycja muzealna, pozostałe pomieszczenia nie są użytkowane.
• Budynki dworskie – największy zespół rezydencjalny na Litwie (ok.48 ha), zachowało się 40 budynków dworskich w jednolitym stylu klasycystycznym. (Oficyny, stajnie, spichrze, chlewy, obora, stodoła, browar, gorzelnia, mleczarnia, karczma, wiatrak, młyn wodny).
• Most pięcioarkadowy z 1819 r. nad rzeką Kruoją.
• Park angielski - pow. ok. 9 ha, rozciąga się wzdłuż rzeki.
• Synagoga – drewniana z 1801 r., jedna z najstarszych zachowanych na Litwie.
• Kościół p.w. św. Jana Chrzciciela z 1887 roku, neoromański, na planie krzyża, dwuwieżowy.

• Pokrój, żm. ''Pakruojis'', [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 543 .