Numerus

Numerus – w wojskach rzymskich oddział lekkozbrojnej piechoty i jazdy, rekrutowany spośród ludów zależnych (podbitych) lub sprzymierzonych (sojuszniczych).

Do służby w tych niewielkich jednostkach powstałych za panowania Hadriana, zaciągano żołnierzy z obcych ludów, z reguły rozmieszczając je z dala od terenu rekrutacji. Numeri zachowywały sposób uzbrojenia i taktykę walki ludów barbarzyńskich, ale dowodzili nimi rzymscy oficerowie – prepozyci (praepositi), dobierani spośród legionowych centurionów^[1]. Funkcjonowały one poza armią regularną (legionami) i jej wojskami pomocniczymi (auxiliami), operowały samodzielnie, przeznaczone na ogół do zadań specjalnych.

Składały się z dwóch centurii i liczyły od 120 do 160 żołnierzy; w konnicy odpowiednikiem był cuneus. Oddziały te zasadniczo stacjonowały w strefie nadgranicznej (limesu rzymskiego), m.in. na Wale Hadriana^[2].

Przypisy

↑ Maria Jaczynowska: Historia starożytnego Rzymu. Warszawa: PWN, 1974, s. 262.
↑ Np. jednostki pochodzące z Mauretanii, Recji czy złożone z Germanów i Fryzów (Frank Graham, Ronald Embleton: Hadrian's Wall in the days of the Romans. Wrens Park, 2003, s. 31-32).

[1] Maria Jaczynowska: Historia starożytnego Rzymu. Warszawa: PWN, 1974, s. 262.

[2] Np. jednostki pochodzące z Mauretanii, Recji czy złożone z Germanów i Fryzów (Frank Graham, Ronald Embleton: Hadrian's Wall in the days of the Romans. Wrens Park, 2003, s. 31-32).

[1]