Przejdź do zawartości

Nosoczub szmaragdowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nosoczub szmaragdowy
Calyptomena viridis[1]
Raffles, 1822
Ilustracja
Samiec
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

tyrankowce

Rodzina

nosoczuby

Rodzaj

Calyptomena

Gatunek

nosoczub szmaragdowy

Podgatunki
  • C. v. caudacuta Swainson, 1838
  • C. v. viridis Raffles, 1822
  • C. v. siberu Chasen & Kloss, 1926
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Nosoczub szmaragdowy[3] (Calyptomena viridis) – gatunek małego, skrytego ptaka z rodziny nosoczubów (Calyptomenidae). Występuje na Półwyspie Malajskim, Sumatrze, Borneo i sąsiednich wyspach. Wyróżnia się 3 podgatunki. Jest bliski zagrożenia.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Samiec
Wygląd
Szare nogi i dziób. Ma krótki ogon. Jest cały zielony, przy czym samiec bardziej intensywnie. Oczy są duże, u samca za każdym jest czarna plamka, a na skrzydłach mieszczą się 3 czarne paski. Lotki są czarne. Krótki dzióbek jest prawie niewidoczny pod zielonym pęczkiem piór (zwłaszcza u samca). Ma zaokrąglone skrzydła o szerokiej podstawie. Sprawia wrażenie napuszonego.
Wymiary
  • długość ciała: 14–17 cm
  • rozpiętość skrzydeł: 30 cm
  • masa ciała: 57 g

Podgatunki i zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się 3 podgatunki C. viridis[4][5]:

Proponowany podgatunek C. v. continentis Robinson & Kloss, 1923 uznany za nieodróżnialny od C. v. caudacuta[4][5].

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]
Biotop
Lasy deszczowe.
Zachowanie
Ukrywa się głęboko w lesie. Zazwyczaj widywany w parach albo małych grupach.
Głos
Wabienie to miękki, perlisty trel. Wydaje także gwizdy oraz inne dźwięki o intensywnym brzmieniu.
Pokarm
Owoce, w szczególności figi, a także niektóre bezkręgowce.
Lęgi
Najprawdopodobniej 1 lęg w sezonie. Gniazdo jest zbudowane z włókien roślinnych. Ma kształt odwróconej butelki z wejściem z boku, zwisa z gałęzi. Składa 1–3 jaja i wysiaduje je 17 dni. Pisklęta potrafią latać po 22–23 dniach.

Status

[edytuj | edytuj kod]

IUCN od 2000 uznaje nosoczuba szmaragdowego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened); wcześniej, od 1988 był klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako dość pospolity, lokalnie pospolity. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy ze względu na utratę siedlisk[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Calyptomena viridis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Calyptomena viridis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Calyptomenidae Bonaparte, 1850 – nosoczuby – African and Green Broadbills (wersja: 2020-12-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-02-08].
  4. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): NZ wrens, Sapayoa, broadbills, asities, pittas. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-02-08]. (ang.).
  5. a b Green Broadbill (Calyptomena viridis). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-02)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • David Chandler, Dominic Couzens, Euan Dunn, Jonathan Elphic, Rob Hume i inni: Ptaki. Warszawa: MULTICO, 2008, seria: Fakty o zwierzętach świata. ISBN 978-83-7073-583-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]