Przejdź do zawartości

Nicolas Hulot

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nicolas Hulot
Ilustracja
Nicolas Hulot (2015)
Data i miejsce urodzenia

30 kwietnia 1955
Lille

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz, ekolog

Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Nicolas Hulot (ur. 30 kwietnia 1955 w Lille[1]) – francuski dziennikarz, prezenter telewizyjny, pisarz, działacz ekologiczny i polityk, od 2017 do 2018 minister ekologii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się m.in. w szkole katolickiej Lycée Saint-Jean-de-Passy w Paryżu, przez kilka miesięcy studiował medycynę na Université Pierre-et-Marie-Curie[1]. Podejmował różne prace dorywcze, zajął się także fotografią i organizacją ekspedycji. W latach 70. związany z agencją prasową Sipa Press, był twórcą m.in. fotoreportażu z trzęsienia ziemi w Gwatemali[1][2]. W latach 1978–1987 pracował w rozgłośni radiowej France Inter[2].

Od 1987 był związany ze stacją telewizyjną TF1. Był producentem i prezenterem programów Ushuaïa, le magazine de l’Extrême (1987–1995), Opération Okavango (1996–1997) i Ushuaïa Nature (1998–2012)[2]. Po szybkim sukcesie pierwszej z tych produkcji, w której zwracał uwagę na szkody wyrządzane środowisku przez ludzi, zaangażował się w działalność na rzecz ochrony środowiska i edukacji ekologicznej. Zaczął wydawać książki poświęcone tej tematyce. W 1990 stworzył fundację „Ushuaïa”, która w 1995 została przemianowana na Fondation Nicolas-Hulot pour la Nature et l’Homme[1].

Od 2002 prezydent Jacques Chirac korzystał z jego porad w kwestiach ochrony środowiska. Złożył mu też odrzuconą przez ekologa propozycję objęcia stanowiska ministra ekologii. W 2006 był uwzględniany w sondażach prezydenckich, mimo wyników przekraczających 10% odmówił kandydowania. Zainicjował natomiast podpisanie tzw. paktu ekologicznego przez pięciu głównych kandydatów na urząd prezydenta[1].

13 kwietnia 2011 ogłosił w Sevran zamiar wystartowania w wyborach prezydenckich w 2012[3]. Wziął udział w prawyborach organizowanych przez Europe Écologie-Les Verts, przegrywając 12 lipca 2011 z Evą Joly[4]. 6 grudnia 2012 został nominowany przez prezydenta Francji François Hollande’a specjalnym wysłannikiem do spraw ochrony planety[5].

15 maja 2017 w nowo powołanym gabinecie Édouarda Philippe’a objął stanowisko ministra stanu oraz ministra ekologii[6]. Pozostał na tej funkcji również w utworzonym w czerwcu 2017 drugim rządzie tegoż premiera[7].

28 sierpnia 2018 podczas wywiadu radiowego ogłosił swoją dymisję, krytykując brak wsparcia dla jego koncepcji reform w sferze ekologii[8].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako syn Philippe’a i Monique. Gdy miał 15 lat, jego ojciec zmarł na chorobę nowotworową[9]. Jego dziadek był architektem i sąsiadem reżysera Jacques’a Tati, który inspirował się tą osobą, tworząc postać pana Hulot w filmie Wakacje pana Hulot z 1953. Gdy Nicolas Hulot miał 19 lat, odnalazł zwłoki swojego brata, który popełnił samobójstwo[9]. W 1980 wystartował w Rajdzie Paryż-Dakar[10].

Dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy z Isabelle Patissier (uprawiającą profesjonalnie wspinaczkę skalną), następnie z Florence Lasserre. Ma dwoje dzieci[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Biographie: Qui est Nicolas Hulot?. mediapart.fr, 11 kwietnia 2011. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  2. a b c d Nicolas Hulot. fondation-nicolas-hulot.org. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  3. Marion Joseph: 2012: Nicolas Hulot se lance dans la course à l'Élysée. lefigaro.fr, 13 kwietnia 2011. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  4. Primaire écologiste : Eva Joly l'emporte par 58% des voix. lemonde.fr, 12 lipca 2011. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  5. Emmanuelle Réju: Nicolas Hulot nommé envoyé spécial pour la planète. lecroix.fr, 6 grudnia 2012. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  6. Gouvernement Édouard Philippe: qui sont les ministres de Macron. lefigaro.fr, 17 maja 2017. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  7. Remaniement: Nicole Belloubet garde des Sceaux, Florence Parly ministre des Armées. lefigaro.fr, 21 czerwca 2017. [dostęp 2017-06-21]. (fr.).
  8. French minister Nicolas Hulot resigns on live radio in frustration. bbc.co.uk, 28 sierpnia 2018. [dostęp 2018-08-28]. (ang.).
  9. a b Elise Karlin: La première vie de Nicolas Hulot. lexpress.fr, 13 grudnia 2006. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  10. Nicolas HULOT / Jean-Paul FLORY / Etienne-Georges BATIFOULIER – RANGE ROVER V8 n°206. dakardantan.com. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).
  11. Décret du 13 juillet 2015 portant promotion. legifrance.gouv.fr, 14 lipca 2015. [dostęp 2017-05-17]. (fr.).