Przejdź do zawartości

Nanyuan Huiyong

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nanyuan Huiyong
南院慧顒
Ilustracja
Mistrz chan Nanyuan Huiyong
Data i miejsce urodzenia

860
Hebei

Data śmierci

950

Szkoła

linji

Linia przekazu
Dharmy zen

klasztor Baoying (?)

Nauczyciel

Xinghua Cunjiang

Następca

Fengxue Yanzhao

Zakon

chan

Nanyuan Huiyong (chiń. 南院慧顒, pinyin Nányuàn Huìyóng; kor. 남원혜옹 Namwŏn Hyeong; jap. Nan’in Egyō; wiet. Nam Viện Huệ Ngung; ur. 860, zm. 950[1]) – chiński mistrz chan szkoły linji. Znany także jako Baoying Huiyong (寶應慧顒).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Nanyuan pochodził z dawnego Hebei. Chociaż teksty o Nanyuanie znajdują się w zarówno w Chuandeng lu i Guangdeng lu, to o jego życiu wiadomo bardzo mało.

Był głównym uczniem mistrza Linjiego Yixuana. Związany był z klasztorem Baoying w Ruzhou. Przebywał w nim w „południowym budynku” (chiń. nanyuan) i stąd wzięło się jego nazwisko. W tym klasztorze jego uczniem był Fengxue Yanzhao – spadkobierca jego Dharmy.

Wnioskując z braku informacji o jego innych uczniach, można założyć, że nie miał wielu spadkobierców; na pewno jednego, chociaż Chuandeng lu wspomina także o mistrzu chan Yingqiao Anie w Ruzhou.

Mnich przyszedł po nauki. Nanyuan podniósł kij.
Mnich powiedział Dzisiaj do błąd.
Nanyuan odłożył kij.
Mnich powiedział Wciąż błąd.
Nanyuan uderzył go.
Mnich spytał Nanyuana Gdy święte i światowe przebywają w tym samym miejscu, to co wtedy?
Nanyuan powiedział Dwa koty. Jeden z nich jest dziki.

Znaczenie mistrza i nauki

[edytuj | edytuj kod]

Nanyuan był typowym mistrzem tradycji linji. Stosował uderzenia kijem i ostry język. Wiele jego dialogów znajduje się w Guandeng lu.

Mistrz ten okazał się – paradoksalnie – najważniejszym mistrzem trzeciej generacji szkoły linji. Ta linia przekazu Dharmy przetrwała do dnia dzisiejszego.

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Czasem spotyka się rok 930.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andy Ferguson: Zen’s Chinese Heritage. Boston: Wisdom Publications, 2000, s. 123–125. ISBN 0-86171-163-7.
  • Albert Welter: Monks, Rulers, and Literati. The Political Ascendancy of Chan Buddhism. Oxford: Oxford University Press, 2006, s. 322. ISBN 0-19-517521-2.