Przejdź do zawartości

Nancy Fraser

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nancy Fraser
Ilustracja
Nancy Fraser 2008
Data urodzenia

20 maja 1947

Tytuł naukowy

profesor filozofii i teorii politycznej

Uczelnia

The New School

Nancy Fraser (ur. 20 maja 1947) – profesor filozofii i teorii politycznej w New School for Social Research w Nowym Jorku.

Poglądy

[edytuj | edytuj kod]

Znana teoretyczka feminizmu; razem z Axelem Honnethem jest uznawana za przedstawicielkę tzw. IV pokolenia szkoły frankfurckiej. Swoje badania naukowe skupia na określeniu sprawiedliwości, przez które rozumie złożone pojęcie, które musi być rozumiane z trzech różnych, ale wewnętrznie ze sobą powiązanych, punktów widzenia: dystrybucji (dóbr), uznania (współistnienia różnych grup społecznych) i reprezentacji (językowej).

W swej twórczości łączy elementy teoretyczne wypracowane w obrębie teorii krytycznej i poststrukturalizmu.

Sfera publiczna

[edytuj | edytuj kod]

Nancy Fraser jest autorką modelu sfery publicznej, który stał się konkurencyjnym wobec modelu Jürgena Habermasa. Stworzony przez nią model obejmuje „podwładne kontrpubliczności” – aktorów niemieszczańskich, którzy aspirują do przedstawiania. Demokratyzacja rozszerza się na podwładne kontrpubliczności, dzięki czemu mogą zintegrować przestrzenie dominujących reprezentacji. Sfera publiczna nie ma stałych granic – nigdy nie dochodzi do zamknięcia struktury ponieważ demokratyzacja jest miejscem poszukiwania wspólnego sensu, a powstające w niej konflikty rozwiązać można za pomocą kompromisów. Sfera publiczna jest jednocześnie hierarchizowana, pluralizowana i konfliktowa. Jej model sfery publicznej jest najbardziej spójnym i wpływowym.

Nancy Fraser uważa, że publiczności konkurencyjne istnieją od samego początku, a nie od XIX i XX wieku. Jest to kolejne zaprzeczenie poglądom Habermasa z jej strony[1].

Nancy Fraser podaje w wątpliwość 4 główne hipotezy Habermasa:

  • Wkraczanie w przestrzeń publiczną oznacza zawieszenie różnic statusu społecznego;
  • Przestrzeń społeczna wymaga zgodnej i jednolitej publiczności;
  • Dyskurs w przestrzeni publicznej powinien odnosić się do dobra wspólnego i wykluczać problemy „prywatne”;
  • Do dobrego funkcjonowania przestrzeni publicznej potrzebny jest wyraźny podział między państwem a społeczeństwem obywatelskim.

Ulepsza tym samym teorię Habermasa o idealistyczne hipotezy:

  • W sferze publicznej istnieją „kontrpubliczności podrzędne”, które wyrażają swoje różnice i sprzeciwiają się mieszczańskiej przestrzeni publicznej.
  • Intensywny rozwój liczby publiczności konkurencyjnych przybliża szerszą demokrację, opartą na kompromisie.
  • Wyłonienie się interesów cząstkowych i „prywatnych” problemów daje szansę na zakreślenie ruchomych konturów sfery publicznej.
  • Podział między aparatami państwa a społeczeństwem obywatelskim nie jest wyraźny[2].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Unruly Practices: Power, Discourse, and Gender in Contemporary Social Theory (1989);
  • Revaluing French Feminism: Critical Essays on Difference, Agency, and Culture (współredakcja z Sandrą Bartky, 1992);
  • Feminist Contentions: A Philosophical Exchange (razem z Seylą Benhabib, Judith Butler i Drucillą Cornell, 1994);
  • Justice Interruptus: Critical Reflections on the „Postsocialist” Condition (1997);
  • The Radical Imagination: Between Redistribution and Recognition (2003);
  • Redistribution or Recognition? A Political-Philosophical Exchange (współautorstwo z Axelem Honnethem, 2003)

Przekłady na język polski

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Eric Maigret, Socjologia komunikacji i mediów, 5 września 2013, s. 346.
  2. Éric Maigret, Socjologia komunikacji i mediów, Warszawa 2012.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]