Mit Aino

Mit Aino
Aino-taru
Autor	Akseli Gallen-Kallela
Data powstania	1891
Medium	olej na płótnie
Wymiary	200 × 413 cm
	Miejsce przechowywania
Lokalizacja	Ateneum (Helsinki)

Mit Aino (fiń. Aino-taru) – tryptyk Gallen-Kalleli, pierwszy obraz z serii wielu inspirowanych fińskim eposem narodowym Kalevalą^[1].

Historia

Obraz przedstawia historię Aino, siostry Joukahainena.

Joukahainen wyzwał Väinämöinena – najstarszego syna bogini Ilmatar, wiekowego zaklinacza na pojedynek śpiewaczy. Jednak starszy i potężniejszy Väinämöinen pokonał go, zatapiając po sam czubek głowy w bagnie. Joukuhainen w zamian za ocalenie życia obiecał zwycięzcy swoją siostrę za żonę. Matce Aino i Joukahainena schlebiała wizja małżeństwa córki z Väinämöinenem, Aino jednak nie była chętna wychodzić za starca. Zdesperowana pobiegła nad brzeg jeziora, by popływać z pannami boginki wodnej Vellamo. Naga przysiadła na skale która nagle pogrążyła się w toni wodnej. Aino utonęła, lecz nie umarła. Väinämöinen wyłowił ją przy pomocy magicznej sieci, jednak Vellamo zdążyła zmienić dziewczynę w rybę. Kiedy Väinämöinen nie rozpoznał w rybie dawnej narzeczonej i zabierał się do patroszenia, Aino uciekła do wody, gdzie z powrotem przybrała ludzką postać^[2].

Gallen-Kallela namalował dwie wersje obrazu – pierwszą podczas pobytu w Paryżu w 1889 roku (wersja ta znajduje się w kolekcji Banku Finlandii) i drugą – na zlecenie senatu – po powrocie z Karelii w 1891 roku (dzieło znajduje się w zbiorach muzeum sztuki Ateneum)^[3]. Gallen-Kallel zaprojektował i wykonał również ramy obydwu tryptyków. Pierwszą zdobią złote swastyki na ciemnym tle – symbol wieczności i szczęścia, drugą karelskie motywy dekoracyjne i wersy Kalevali^[4].

Modelką postaci Aino z 1891 roku była Mary Helena Slöör – żona artysty, a postaci Väinämöinena Rimmi Uljaska z Karelii, gdzie malarz z żoną spędzali miesiąc miodowy i gdzie Gallen-Kallela rozpoczął malowanie obrazu^[1]^[5]^[6].

Mit Aino z 1891 roku został pokazany rok później na Salonie Paryskim, lecz nie spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem^[7].

Opis

Obraz (200 × 413 cm^[5]) podzielony jest na trzy części. W lewym skrzydle ukazana jest scena pierwszego spotkania Aino i Väinämöinena. Na prawym widać Aino zanim znalazła się w wodzie – siedzącą na skale, rozważającą rzucenie się do wody, by uniknąć małżeństwa z Väinämöineem^[8]. W części środkowej przedstawiono ucieczkę Aino przed Väinämöinenem^[9].

Przypisy

↑ ^a ^b Ateneum: Kalevala. [dostęp 2021-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
↑ Kalewala, das National-Epos der Finnen. 1852, s. 11–27. [dostęp 2018-01-20]. (niem.).
↑ Wahlroos ↓, s. 5.
↑ Wahlroos ↓, s. 14.
↑ ^a ^b Gallen-Kallela: Akseli Aino Myth, Triptych 1891. [dostęp 2021-12-06]. (ang.).
↑ Wahlroos ↓, s. 15.
↑ Wahlroos ↓, s. 16.
↑ Michelle Facos: An Introduction to Nineteenth-Century Art. Taylor & Francis, s. 398. ISBN 978-1-136-84071-5. [dostęp 2011-12-02]. (ang.).
↑ Kati Koppana: Snake fat and knotted threads: an introduction to traditional Finnish healing magic. Heart of Albion, 2003, s. 78. ISBN 978-1-872883-65-6. [dostęp 2011-12-02]. (ang.).

Bibliografia

Tuija Wahlroos: Bank of Finland: Akseli Gallen-Kallela The Aino TripTych. Bank of Finland. [dostęp 2018-01-20]. (ang.).

[ateneum-1] Ateneum: Kalevala. [dostęp 2021-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).

[Kalewala-2] Kalewala, das National-Epos der Finnen. 1852, s. 11–27. [dostęp 2018-01-20]. (niem.).

[CITEREFWahlroos5-3] Wahlroos ↓, s. 5.

[CITEREFWahlroos14-4] Wahlroos ↓, s. 14.

[ateneum2-5] Gallen-Kallela: Akseli Aino Myth, Triptych 1891. [dostęp 2021-12-06]. (ang.).

[CITEREFWahlroos15-6] Wahlroos ↓, s. 15.

[CITEREFWahlroos16-7] Wahlroos ↓, s. 16.

[Facos398-8] Michelle Facos: An Introduction to Nineteenth-Century Art. Taylor & Francis, s. 398. ISBN 978-1-136-84071-5. [dostęp 2011-12-02]. (ang.).

[Koppana78-9] Kati Koppana: Snake fat and knotted threads: an introduction to traditional Finnish healing magic. Heart of Albion, 2003, s. 78. ISBN 978-1-872883-65-6. [dostęp 2011-12-02]. (ang.).

[1]