Konstanty Radziwiłł (ur. 1958)

Ten artykuł dotyczy lekarza i polityka. Zobacz też: inne osoby o takim samym imieniu i nazwisku.

Konstanty Radziwiłł

Konstanty Radziwiłł (2015)
Data i miejsce urodzenia	9 stycznia 1958 Wrocław
Prezes Naczelnej Rady Lekarskiej
Okres	od 2001 do 2010
Poprzednik	Krzysztof Madej
Następca	Maciej Hamankiewicz
Minister zdrowia
Okres	od 16 listopada 2015 do 9 stycznia 2018
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Marian Zembala
Następca	��ukasz Szumowski
Wojewoda mazowiecki
Okres	od 25 listopada 2019 do 31 marca 2023
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Zdzisław Sipiera
Następca	Tobiasz Bocheński
Ambasador RP na Litwie
Okres	od 18 kwietnia 2023 do 31 lipca 2024
Poprzednik	Urszula Doroszewska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Konstanty Radziwiłł (ur. 9 stycznia 1958 we Wrocławiu^[1]) – polski lekarz, polityk i dyplomata, doktor nauk medycznych, działacz samorządu lekarskiego. Prezes Naczelnej Izby Lekarskiej w latach 2001–2010, od 2015 do 2018 minister zdrowia w rządach Beaty Szydło oraz Mateusza Morawieckiego, senator IX kadencji, w latach 2019–2023 wojewoda mazowiecki, od 2023 do 2024 ambasador RP na Litwie.

W 1973 ukończył Szkołę Podstawową nr 205 w Warszawie, a w 1977 VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie^[2]. W latach 1977–1983 studiował na I Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom lekarza. Specjalizował się w medycynie ogólnej (1993) i medycynie rodzinnej (1994)^[2]. Ukończył podyplomowe studium ekonomiki zdrowia na UW oraz podyplomowe studium bioetyki na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie^[1]. W 2011 w Wojskowym Instytucie Medycznym uzyskał stopień doktora nauk medycznych na podstawie napisanej pod kierunkiem Jerzego Kruszewskiego(inne języki) pracy pt. Ocena wielkości efektu placebo w leczeniu chorób alergicznych i astmy na podstawie metaanalizy opublikowanych wysokiej jakości badań skuteczności leków^[3].

W latach 1980–1981 był prezesem Niezależnego Zrzeszenia Studentów na Akademii Medycznej i członkiem Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczył w podziemnych działaniach NZS^[4][5]. Był także działaczem Ruchu Wolność i Pokój, w ramach którego od 1986 wchodził w skład Rady Funduszu Ruchu WiP^[6].

Po studiach w latach 1983–1984 pracował jako lekarz stażysta na Ursynowie, następnie jako lekarz podstawowej opieki zdrowotnej w tej samej dzielnicy. Do 1989 zatrudniony również w stołecznym pogotowiu ratunkowym. W latach 1986–1991 był lekarzem zakładowym w przedsiębiorstwach przemysłowych. W 1996 został właścicielem niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej pod nazwą Przychodnia Medycyny Rodzinnej^[1][2]. Wykładał w Szkole Wyższej Przymierza Rodzin w Warszawie (2001–2003), a w 2005 został asystentem w Katedrze i Zakładzie Medycyny Rodzinnej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego^[2].

Od 1993 był działaczem samorządu lekarskiego^[2]. Należał do Komitetu Łącznikowego Europejskiego Forum Organizacji Medycznych i Światowej Organizacji Zdrowia. Zajmował różne funkcje w warszawskiej Okręgowej Izbie Lekarskiej i Naczelnej Radzie Lekarskiej. W NRL pełnił m.in. funkcje sekretarza (1997–2001 oraz 2014–2015), prezesa (2001–2010) i wiceprezesa (2010–2014)^[2][7]. Z członkostwa w Naczelnej Radzie Lekarskiej zrezygnował w 2017^[8]. W latach 2010–2012 był prezydentem Stałego Komitetu Lekarzy Europejskich^[9]. Współzałożyciel i wiceprezes Związku Dużych Rodzin „Trzy Plus”^[10]. W 2010 został ekspertem Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, a w 2013 przewodniczącym rady nadzorczej centrum medycznego^[2]. Także w 2013 podjął współpracę z Jarosławem Gowinem^[11], został ekspertem Polski Razem^[12].

W wyborach w 2015 wystartował do Senatu z ramienia PiS (jako kandydat Polski Razem^[13]) w okręgu nr 41, uzyskując mandat senatora IX kadencji^[14] (otrzymał blisko 100 tys. głosów). 16 listopada 2015 został powołany na ministra zdrowia w rządzie Beaty Szydło^[15]. W maju 2016 wstąpił do Prawa i Sprawiedliwości^[16]. W okresie pełnienia funkcji ministra zdrowia przeprowadził reformę wprowadzającą sieć szpitali i zmiany w POZ. Pod koniec urzędowania prowadził bezskuteczne rozmowy z protestującymi rezydentami^[17].

11 grudnia 2017 objął stanowisko ministra zdrowia w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego^[18]. 9 stycznia 2018 został odwołany^[19]. Bez powodzenia kandydował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019^[20]. W wyborach w tym samym roku nie uzyskał senackiej reelekcji^[21].

25 listopada 2019 został przez premiera Mateusza Morawieckiego powołany na stanowisko wojewody mazowieckiego^[22]. 15 marca 2023 mianowany ambasadorem RP na Litwie^[23][24]. 31 marca tegoż roku zakończył pełnienie funkcji wojewody^[25]. 18 kwietnia 2023 objął stanowisko ambasadora w Wilnie^[26][27]. Urzędowanie zakończył 31 lipca 2024^[28].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2009)^[29]
• Złoty Krzyż Zasługi (2004)^[30]
• Złoty Medal za Zasługi dla Straży Granicznej (2021)^[31]
• Krzyż Komandorski Orderu „Za zasługi dla Litwy” (2023)^[32]
• Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy (2015)^[33]

Wywodzi się z polskiego rodu książęcego Radziwiłłów herbu Trąby. Jest wnukiem Konstantego Mikołaja Radziwiłła, właściciela Zegrza, synem Alberta Hieronima Radziwiłła i Anny Marii z domu Czartoryskiej, bratem Macieja i Zofii Bocheńskiej oraz kuzynem Dominika Radziwiłła^[34].

Jest żonaty z Joanną Małgorzatą z domu Dąbrowską. Ma czterech synów i cztery córki^[1]: Marię (ur. 1983), Macieja (ur. 1984), Annę (ur. 1986), Elżbietę (ur. 1987), Jana (ur. 1989), Michała (ur. 1991), Karola (ur. 1993) i Barbarę (ur. 2000)^[34][35].