Przejdź do zawartości

Juan Carlos Ferrero

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Juan Carlos Ferrero
Ilustracja
Państwo

 Hiszpania

Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1980
Ontinyent

Wzrost

182 cm

Gra

praworęczny, oburęczny bekhend

Status profesjonalny

1998

Zakończenie kariery

październik 2012

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

16

Najwyżej w rankingu

1 (8 września 2003)

Australian Open

SF (2004)

Roland Garros

W (2003)

Wimbledon

QF (2007, 2009)

US Open

F (2003)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

198 (3 lutego 2003)

Australian Open

1R (2004, 2005)

Wimbledon

1R (2002, 2003)

US Open

1R (2006)

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Juan Carlos Ferrero Donat (ur. 12 lutego 1980 w Ontinyencie) – hiszpański tenisista i trener tenisa.

W zawodowym gronie tenisistów zadebiutował w 1998 roku. Ostatni mecz w karierze rozegrał 22 października 2012 roku w Walencji przegrywając w 1 rundzie z Nicolásem Almagro.

Hiszpan jest zwycięzcą French Open 2003 w grze pojedynczej. W tym samym roku został ponadto finalistą US Open, a rok wcześniej Tennis Masters Cup. W pozostałych turniejach wielkoszlemowych dochodził co najmniej do ćwierćfinału. Łącznie w singlu zwyciężył w 16 zawodach rangi ATP World Tour i 18 razy był uczestnikiem finałów.

W latach 2000, 2004 i 2009 zdobył wraz z reprezentacją Hiszpanii Puchar Davisa, a podczas edycji rozgrywek z 2003 i 2012 osiągał finał.

Dnia 8 września 2003 roku został sklasyfikowany na 1. miejscu w rankingu ATP. Na szczycie listy utrzymywał się w sumie przez 8 tygodni.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

W gronie juniorów doszedł w 1998 do finału French Open, ulegając 6:4, 4:6, 3:6 Fernando Gonzálezowi. W tym samym roku rozpoczął zawodowe występy w tenisie.

W 1999 otrzymał nagrodę Newcomer of the Year, za awans w ciągu roku o 302. pozycję, na miejsce nr 42. Wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangi ATP World Tour, na Majorce po pokonaniu w finale Àlexa Corretji.

Podczas sezonu 2000 osiągnął 2 finały, w Dubaju i Barcelonie. W imprezach wielkoszlemowych doszedł do półfinału French Open, eliminując m.in. w ćwierćfinale Àlexa Corretję. We wrześniu zagrał na igrzyskach olimpijskich w Sydney, gdzie awansował do ćwierćfinału, w którym poniósł porażkę z Arnaudem Di Pasquale[1]. Ferrero zadebiutował również w reprezentacji Hiszpanii w Pucharze Davisa przyczyniając się do zdobycia pierwszego dla kraju tytułu[2]. Wystąpił w ćwierćfinale przeciwko Rosji, w półfinale ze Stanami Zjednoczonymi oraz w finale z Australią. Zagrał w tej edycji w 5 meczach, wszystkie wygrywając.

Kolejne 4 tytuły wygrał w 2001, a także uczestniczył w 2 finałach. Jednym ze zwycięstw Ferrera jest impreza ATP Masters Series w Rzymie. Podczas sezonu gry na kortach ziemnych miał serię 16 meczów bez porażki, którą zakończył Albert Portas w finale turnieju ATP Masters Series w Hamburgu[3]. Ponownie Ferrero osiągnął półfinał French Open, a na koniec roku zakwalifikował się do zawodów Tennis Masters Cup, z których odpadł w półfinale. Sezon zakończył jako 5. tenisista w rankingu ATP.

W 2002 roku tenisista hiszpański został mistrzem 2 turniejów, w tym zawodów ATP Masters Series w Monte Carlo. Największy w sezonie sukces odniósł w Paryżu podczas French Open, docierając do finału po pokonaniu m.in. Andre Agassiego i Marata Safina. Spotkanie o tytuł przegrał 1:6, 0:6, 6:4, 3:6 z Albertem Costą[4]. W listopadzie został finalistą Tennis Masters Cup ulegając 5:7, 5:7, 6:2, 6:2, 4:6 Lleyonowi Hewittowi[5]. Ferrero ukończył 2002 rok jako 4. tenisista na świecie.

Największy w karierze sukces Ferrero odniósł w czerwcu 2003 triumfując we French Open. W półfinale wyeliminował broniącego tytuł Alberta Costę, a w finale wynikiem 6:1, 6:3, 6:2 Martina Verkerka[6][7]. Hiszpan został także wicemistrzem US Open, w ćwierćfinale pokonując mistrza z 2002, Lleytona Hewitta, i w półfinale Andre Agassiego[8]. Pojedynek finałowy przegrał z Andym Roddickiem. Ferrero został także ćwierćfinalistą Australian Open i doszedł do 4 rundy Wimbledonu, ustanawiając swój najlepszy wynik 20 zwycięstw w zawodach wielkoszlemowych w karierze[9]. Oprócz sukcesu we French Open został zwycięzcą 3 innych imprez, w tym ATP Masters Series w Monte Carlo i Madrycie (korty twarde w hali). Z turnieju Tennis Masters Cup odpadł po meczach grupowych. Po zakończeniu US Open Hiszpan został liderem rankingu zajmując tę pozycję przez 8 tygodni, natomiast sezon zakończył jako nr 3. w klasyfikacji ATP z 67 zwycięskimi meczami na koncie[9]. Reprezentując swój kraj w Pucharze Davisa awansował z zespołem do finału, w którym Hiszpanie przegrali 1:3 z Australią. Ferrero poniósł 5–setowe porażki z Lleytonem Hewittem i Markiem Philippoussisem.

Najlepszy wielkoszlemowy rezultat w sezonie 2004 Ferrero ustanowił podczas Australian Open, awansując do półfinału, w którym uległ Rogerowi Federerowi. Został finalistą 1 turnieju, halowej imprezy w Rotterdamie. Kilkakrotnie w ciągu roku leczył kontuzje, np. przed French Open urazy nadgarstka i żeber[9]. W paryskim turnieju startował nie w pełni przygotowany, przez co odpadł z rywalizacji w 2 rundzie[10]. Hiszpan zagrał na igrzyskach olimpijskich w Atenach, ponosząc porażkę w 2 rundzie. Na koniec roku sklasyfikowano go na 31. miejscu rankingu ATP. W sezonie tym po raz drugi w karierze zdobył z reprezentacją Puchar Davisa. Hiszpanie triumfowali 3:2 ze Stanami Zjednoczonymi w finale, a Ferrero przegrał mecz deblowy partnerując Tommyemu Robredo. W ćwierćfinałowej rywalizacji z Holandią Frerrero wywalczył 2 punkty, a w półfinale przeciwko Francji 1 punkt.

Rok 2005 Hiszpan zakończył na 17. miejscu w rankingu, zostając finalistą turniejów w Barcelonie i Wiedniu. Awansował także do półfinału zawodów ATP Masters Series w Monte Carlo. Pomógł także reprezentacji narodowej pozostać w najwyższej klasie rozgrywkowej Pucharu Davisa, wygrywając decydujący punkt w barażach przeciwko Włochom[11].

Swój najlepszy wynik w 2006 roku tenisista hiszpański ustanowił latem podczas turnieju ATP Masters Series w Cincinnati, osiągając finał. Wyeliminował 3 tenisistów z czołowej dziesiątki rankingu, Jamesa Blake (nr 5.), Rafaela Nadala (wicelider), Tommyego Robredo (nr 7.)[9]. Pojedynek o tytuł przegrał 3:6, 4:6 z Andym Roddickiem.

W sezonie 2007 najlepsze wyniki Ferrero osiągnął na kortach ziemnych, awansując w lutym do finału w Costa do Sauípe i półfinału w Acapulco. W kwietniu dotarł do półfinału ATP Masters Series w Monte Carlo. Po raz pierwszy w karierze awansował do ćwierćfinału Wimbledonu, ulegając w 4 setach Rogerowi Federerowi[12].

W 2008 roku awansował na początku sezonu do finału w Auckland i 4 rundy Australian Open. Potem u Hiszpana pojawiły się problemy zdrowotne. Ze względu na uraz nogi poddał mecz 1 rundy French Open, a na Wimbledonie przez kontuzję ścięgna udowego pojedynek 2 rundy[13][14]. Na US Open nie wystartował przez problemy z ramieniem[9]. Powrócił do rywalizacji pod koniec września, do końca roku dochodząc do ćwierćfinałów w Pekinie i Lyonie.

W kwietniu 2009 roku Hiszpan zwyciężył w Casablance, triumfując w imprezie ATP World Tour po raz pierwszy od października 2003, gdy był najlepszy w Madrycie[15]. Ponadto został finalistą zawodów w Umagu. W czerwcu wygrał 400 mecz w karierze, na trawiastych kortach w Londynie[9]. Doszedł również po raz drugi do ćwierćfinału Wimbledonu, ulegając Andyemu Murrayowi. Wspólnie z reprezentacją odniósł zwycięstwo w Pucharze Davisa, mimo że w finałowej rundzie z Czechami nie zagrał. Wywalczył za to decydujący punkt w ćwierćfinale z Niemcami i wygrał 1 punkt w półfinale z Izraelem[16].

Ferrero w 2010 roku został mistrzem 3 turniejów, w lutym w Costa do Sauípe i Buenos Aires i w sierpniu w Umagu. Zagrał jeszcze przegrany finał w Acapulco. W zawodach ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo doszedł do ćwierćfinału. Osiągnął też serię 14 meczów bez porażki, na podłożu ziemnym[9]. W październiku poddał się operacji lewego kolana i prawego nadgarstka[9].

Przedłużająca się rehabilitacja sprawiła, że Hiszpan do gry wrócił w kwietniu na turniej w Barcelonie, gdzie doszedł do ćwierćfinału. Na początku maja zagrał w Madrycie, odpadając w 1 rundzie, a potem nie grał przez 2 miesiące przez odnowione urazy z sezonu 2010[17]. Powrócił w lipcu na zawody w Stuttgarcie odnosząc tam końcowe zwycięstwo, po finale z Pablem Andújarem. W sierpniu doszedł do półfinału w Umagu. Ponadto zagrał na US Open docierając do 4 rundy, w której uległ Janko Tipsareviciowi.

W roku 2012 został finalistą Pucharu Davisa. W finale nie zagrał, jednak zdobył punkt dla reprezentacji w 1 rundzie z Kazachstanem. We wrześniu Ferrero poinformował, że sezon 2012 to ostatni w jego karierze, a finałowym turniejem jaki rozegra będą październikowe zawody w Walencji[18]. Z imprezy tej odpadł w 1 rundzie pokonany przez Nicolása Almagro[19].

Styl gry Ferrero opierał się na mocnych uderzeniach z linii końcowej, rzadziej decydował się na atak przy siatce. Szczupły, o dobrej kondycji, szybko poruszał się po korcie, a także dysponował bardzo mocnym forhendem[20]. Najsłabszym elementem w grze Hiszpana był return.

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (16–18)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 20 października 1999 Majorka Ceglana Hiszpania Àlex Corretja 2:6, 7:5, 6:3
Finalista 1. 13 lutego 2000 Dubaj Twarda Niemcy Nicolas Kiefer 5:7, 6:4, 3:6
Finalista 2. 30 kwietnia 2000 Barcelona Ceglana Rosja Marat Safin 3:6, 3:6, 4:6
Zwycięzca 2. 3 marca 2001 Dubaj Twarda Rosja Marat Safin 6:2, 3:1 krecz
Zwycięzca 3. 15 kwietnia 2001 Estoril Ceglana Hiszpania Félix Mantilla 7:6(3), 4:6, 6:3
Zwycięzca 4. 29 kwietnia 2001 Barcelona Ceglana Hiszpania Carlos Moyá 4:6, 7:5, 6:3, 3:6, 7:5
Zwycięzca 5. 13 maja 2001 Rzym Ceglana Brazylia Gustavo Kuerten 3:6, 6:1, 2:6, 6:4, 6:2
Finalista 3. 20 maja 2001 Hamburg Ceglana Hiszpania Albert Portas 6:4, 2:6, 6:0, 6:7(5), 5:7
Finalista 4. 15 lipca 2001 Gstaad Ceglana Czechy Jiří Novák 1:6, 7:6(5), 5:7
Zwycięzca 6. 21 kwietnia 2002 Monte Carlo Ceglana Hiszpania Carlos Moyá 7:5, 6:3, 6:4
Finalista 5. 9 czerwca 2002 French Open, Paryż Ceglana Hiszpania Albert Costa 1:6, 0:6, 6:4, 3:6
Finalista 6. 28 lipca 2002 Kitzbühel Ceglana Hiszpania Àlex Corretja 4:6, 1:6, 3:6
Zwycięzca 7. 29 września 2002 Hongkong Twarda Hiszpania Carlos Moyá 6:3, 1:6, 7:6(4)
Finalista 7. 17 listopada 2002 Szanghaj Twarda (hala) Australia Lleyton Hewitt 5:7, 5:7, 6:2, 6:2, 4:6
Finalista 8. 11 stycznia 2003 Sydney Twarda Korea Południowa Lee Hyung-taik 6:4, 6:7(6), 6:7(4)
Zwycięzca 8. 20 kwietnia 2003 Monte Carlo Ceglana Argentyna Guillermo Coria 6:2, 6:2
Zwycięzca 9. 4 maja 2003 Walencja Ceglana Belgia Christophe Rochus 6:2, 6:4
Zwycięzca 10. 8 czerwca 2003 French Open, Paryż Ceglana Holandia Martin Verkerk 6:1, 6:3, 6:2
Finalista 9. 7 września 2003 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Andy Roddick 3:6, 6:7(2), 3:6
Finalista 10. 28 września 2003 Bangkok Twarda (hala) Stany Zjednoczone Taylor Dent 3:6, 6:7(5)
Zwycięzca 11. 19 października 2003 Madryt Twarda (hala) Chile Nicolás Massú 6:3, 6:4, 6:3
Finalista 11. 22 lutego 2004 Rotterdam Twarda (hala) Australia Lleyton Hewitt 7:6(1), 5:7, 4:6
Finalista 12. 24 kwietnia 2005 Barcelona Ceglana Hiszpania Rafael Nadal 1:6, 6:7(4), 3:6
Finalista 13. 16 października 2005 Wiedeń Twarda (hala) Chorwacja Ivan Ljubičić 2:6, 4:6, 6:7(5)
Finalista 14. 20 sierpnia 2006 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Andy Roddick 3:6, 4:6
Finalista 15. 18 lutego 2007 Costa do Sauípe Ceglana Argentyna Guillermo Cañas 6:7(4), 2:6
Finalista 16. 12 stycznia 2008 Auckland Twarda Niemcy Philipp Kohlschreiber 6:7(4), 5:7
Zwycięzca 12. 12 kwietnia 2009 Casablanca Ceglana Francja Florent Serra 6:4, 7:5
Finalista 17. 2 sierpnia 2009 Umag Ceglana Rosja Nikołaj Dawydienko 3:6, 0:6
Zwycięzca 13. 14 lutego 2010 Costa do Sauípe Ceglana Polska Łukasz Kubot 6:1, 6:0
Zwycięzca 14. 21 lutego 2010 Buenos Aires Ceglana Hiszpania David Ferrer 5:7, 6:4, 6:3
Finalista 18. 27 lutego 2010 Acapulco Ceglana Hiszpania David Ferrer 3:6, 6:3, 1:6
Zwycięzca 15. 1 sierpnia 2010 Umag Ceglana Włochy Potito Starace 6:4, 6:4
Zwycięzca 16. 17 lipca 2011 Stuttgart Ceglana Hiszpania Pablo Andújar 6:4, 6:0

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

[edytuj | edytuj kod]
Turniej 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open – 3R 2R – QF SF 3R 3R 2R 4R 1R 1R – 1R 0 / 11 20–11
French Open – SF SF F W 2R 3R 3R 3R 1R 2R 3R – 2R 1 / 12 34–11
Wimbledon – – 3R 2R 4R 3R 4R 3R QF 2R QF 1R – 1R 0 / 11 22–11
US Open 1R 4R 3R 3R F 2R 1R 2R 1R – 4R 3R 4R – 0 / 12 23–12
Wygrane turnieje 0 / 1 0 / 3 0 / 4 0 / 3 1 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 3 0 / 4 0 / 4 0 / 1 0 / 3 1 / 46 N/A
Bilans spotkań 0–1 10–3 10–4 9–3 20–3 9–4 7–4 7–4 7–4 4–3 8–4 4–4 3–1 1–3 N/A 99–45
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals – – SF F RR – – – – – – – – – 0 / 3 5–7
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells – 1R 1R 1R 2R – 2R 3R 4R 4R – 3R – – 0 / 9 8–9
Miami – 2R 4R 3R 3R – 4R 2R 2R 3R – 4R – – 0 / 9 10–9
Monte Carlo – QF 2R W W 1R SF 3R SF 3R – QF – – 2 / 10 31–8
Stuttgart/Madryt – 2R 2R QF W 2R 1R 2R 3R – 2R – 1R 1R 1 / 11 10–10
Rzym – 3R W 2R SF – – 1R 2R 3R – 1R – 3R 1 / 9 18–8
Montreal/Toronto – 3R QF 2R 3R 1R 3R 2R 1R – 3R – 1R – 0 / 10 13–10
Cincinnati – 1R 2R SF 2R 2R 2R F 3R – 1R – 1R – 0 / 10 15–10
Szanghaj Nie ATP World Tour Masters 1000 1R – 3R – 0 / 2 2–2
Paryż 2R SF 3R 2R 3R – 3R – 1R – – – 1R – 0 / 8 7–8
Hamburg – 2R F 1R – – 3R 3R 3R – Nie Masters 1000 0 / 6 12–6
Wygrane turnieje 0 / 1 0 / 9 1 / 9 1 / 9 2 / 8 0 / 4 0 / 8 0 / 8 0 / 9 0 / 4 0 / 4 0 / 4 0 / 5 0 / 2 4 / 84 N/A
Bilans spotkań 1–1 11–9 19–8 15–8 21–6 1–4 14–8 11–8 13–9 7–4 3–4 6–4 2–5 2–2 N/A 126–80
Ranking na koniec sezonu
42 12 5 4 3 31 17 23 24 55 23 29 50 213 N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Od lipca 2017 do lutego 2018 Ferrero był trenerem Alexandra Zvereva, który w tym czasie wygrał jeden tytuł ATP World Tour Masters 1000 oraz sezon 2017 zakończył na 4. miejscu w rankingu ATP[21]. Od września 2018 jest trenerem Carlosa Alcaraza[22]. Ferrero prowadzi również własną akademię JC Ferrero Tennis Academy.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Juan Carlos Ferrero – olympic results. sports-reference.com, 4 września 2006. [dostęp 2017-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 lipca 2009)]. (ang.).
  2. ↑ Spain Wins First Davis Cup Title. [w:] staff [on-line]. cbsnews.com, 8 grudnia 2000. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  3. ↑ Portas triumphs in five-set thriller. bbc.co.uk, 20 maja 2001. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  4. ↑ Gamewatch: Costa v Ferrero. bbc.co.uk, 9 czerwca 2002. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  5. ↑ Champion Hewitt proves his class. bbc.co.uk, 17 listopada 2002. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  6. ↑ Ferrero sees off Costa. bbc.co.uk, 6 czerwca 2003. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  7. ↑ Ferrero claims French crown. bbc.co.uk, 8 czerwca 2003. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  8. ↑ Ferrero sets up Agassi test. bbc.co.uk, 5 września 2003. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  9. ↑ a b c d e f g h Juan Carlos Ferrero – Year by Year [online], ATP Tour [dostęp 2022-05-31] (ang.).
  10. ↑ Andrew Baker: Painful exit for Ferrero. telegraph.co.uk, 28 maja 2004. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  11. ↑ Double upset in Davis Cup semis. bbc.co.uk, 26 września 2005. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  12. ↑ Sam Lyon: Federer-Ferrero as it happened. bbc.co.uk, 6 lipca 2007. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  13. ↑ Richard Aikman: Masterful Nadal sweeps past Bellucci. theguardian.com, 28 maja 2008. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  14. ↑ Djokovic sent home by Safin in Wimbledon’s second round. espn.com, 26 czerwca 2008. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  15. ↑ Hewitt wins clay title in Houston. bbc.co.uk, 14 kwietnia 2009. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  16. ↑ Ferrero rescues Spain, Croatia sees off US. abc.net.au, 12 lipca 2009. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  17. ↑ Ferrero wins Mercedes Cup in Stuttgart. [w:] Associated Press [on-line]. sports.ndtv.com, 18 lipca 2011. [dostęp 2017-01-02]. (ang.).
  18. ↑ Juan Carlos Ferrero to retire from tennis after Valencia Open, „BBC Sport”, 12 września 2012 [dostęp 2018-03-06] (ang.).
  19. ↑ Robert Pałuba: ATP Walencja: Pożegnanie Ferrero, Tsonga i Tipsarević uciekają do Paryża. sportowefakty.wp.pl, 23 października 2012. [dostęp 2017-01-02]. (pol.).
  20. ↑ Roland Garros: Triumf Ferrero. eurosport.onet.pl, 8 czerwca 2003. [dostęp 2017-01-02]. (pol.).
  21. ↑ Wirtualna Polska Media, Koniec współpracy Alexandra Zvereva i Juana Carlosa Ferrero. Przyczyną – nieprofesjonalny tryb życia Niemca – WP SportoweFakty, „sportowefakty.wp.pl”, 26 lutego 2018 [dostęp 2018-02-27] (pol.).
  22. ↑ Shah Vatsal, Carlos Alcaraz’s Coach Juan Carlos Ferrero Explains the Reason Behind His Foundation [online], Essentially Sports, 5 czerwca 2022 [dostęp 2022-05-31] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Liderzy rankingu ATP singlistów
Triumfatorzy French Open w grze pojedynczej (XXI wiek)
2001–2010
2011–2020
od 2021
Sportowiec roku Hiszpanii
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Juan_Carlos_Ferrero&oldid=72926387”