Joachim Peiper

Joachim Peiper

Joachim Peiper (1943)
SS-Obersturmbannführer
Data i miejsce urodzenia	30 stycznia 1915 Berlin
Data i miejsce śmierci	13 lipca 1976 Traves
Przebieg służby
Lata służby	1933–1945
Siły zbrojne	Waffen-SS
Jednostki	1 Dywizja Pancerna SS „Leibstandarte SS Adolf Hitler”
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	Porsche, Volkswagen
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Joachim Peiper, Jochen Peiper (ur. 30 stycznia 1915 w Berlinie, zm. 13 lipca 1976 w Traves) – niemiecki oficer SS i Waffen-SS, dowódca Kampfgruppe, zbrodniarz wojenny.

Jego ojciec, pochodzący ze Śląska, służył w stopniu kapitana podczas I wojny światowej w Afryce Wschodniej. Joachim Peiper miał dwóch braci: Hansa i Horsta. W 1933 roku wstąpił do SS. W latach 1938–1941 był adiutantem Heinricha Himmlera; w 1939 ożenił się z jedną z sekretarek jego sztabu^[1]. Po agresji Niemiec na Polskę towarzyszył Himmlerowi w wizytacjach obozów koncentracyjnych i gett na terenie Niemiec i Generalnego Gubernatorstwa. Według własnej relacji obserwował wczesne próby uśmiercania ludzi gazem^[2]. Od sierpnia 1941 roku walczył na froncie wschodnim w szeregach 1 Dywizji Pancernej SS Leibstandarte-SS Adolf Hitler, do której modus operandi należało mordowanie jeńców i cywilów. Podczas ofensywy w Ardenach (grudzień 1944–styczeń 1945) dowodził Kampfgruppe Peiper. Był odpowiedzialny za masakrę w Malmedy w grudniu 1944. Pod koniec II wojny światowej był najmłodszym dowódcą Waffen-SS w stopniu SS-Obersturmbannführera.

W maju 1946 Peiper stanął wraz z grupą swoich żołnierzy z Waffen-SS przed amerykańskim sądem wojskowym w Dachau pod zarzutem dokonania zbrodni wojennych i został 11 lipca skazany na karę śmierci^[3][4]. Peiper nie przyłączył się do rozpatrzonych w procesie skarg podkomendnych na rzekome maltretowanie w śledztwie i skomentował je prywatnie jako zdradę^[5]. Po przegranym procesie i nieskutecznej apelacji do Sądu Najwyższego amerykański adwokat esesmanów uruchomił kampanię prasową i polityczną, która przy poparciu m.in. senatora McCarthy’ego, magazynu The Progressive, dwóch niemieckich biskupów i środowisk byłych nazistów podważała sprawiedliwość wyroku^[6]. Mimo że żadna z komisji sądowych nie znalazła wystarczających dowodów, by unieważnić śledztwo, a kolejni dowódcy EUCOM podtrzymywali słuszność werdyktu z 1946, kara dla Peipera została w 1951 z pobudek politycznych zamieniona na dożywotne więzienie^[7], a następnie skrócona.

Peiper został przedterminowo zwolniony z więzienia w 1956. Wsparcie HIAG (organizacji weteranów Waffen-SS) pozwoliło mu wybierać pomiędzy trzema ofertami zatrudnienia, z których najbardziej lukratywna była umowa z Porsche. Pracował tam w latach 1957–1960. Został zwolniony na skutek protestów włoskiego związku zawodowego, choć właściciel koncernu usiłował przenieść go na stanowisko menedżerskie. Peiper wygrał przeciw byłemu pracodawcy proces o odszkodowanie i z pomocą HIAG przeniósł się do Volkswagena^[8][9]. Podjęte przez Centralę Badania Zbrodni Narodowosocjalistycznych w Ludwigsburgu w 1964 śledztwo w sprawie zbrodni dokonanej przez jednostkę Peipera na cywilnej ludności włoskiego miasteczka Boves w 1943 zostało umorzone z braku dowodów.

W 1972 roku osiadł we Francji, w departamencie Górna Saona, w miejscowości Traves. W 1974 roku, robiąc zakupy w pobliskim sklepie, został rozpoznany (najprawdopodobniej po nazwisku) przez francuskiego komunistę, który złożył o tym raport swojej Francuskiej Partii Komunistycznej. W czerwcu 1976 roku w Traves pojawiły się ulotki z podobizną Peipera, informujące o jego przeszłości. Artykuł o nim i miejscu jego pobytu pojawił się również w gazecie „L’Humanité”. W rezultacie Peiper otrzymał anonimowe groźby i ultimatum, że jeśli nie opuści Francji, zostanie zabity. Odesłał rodzinę do Niemiec, lecz sam zdecydował się pozostać w Traves. W nocy 13 lipca 1976 roku, w przeddzień Święta Narodowego Francji, w jego domu doszło do strzelaniny, a sam budynek spłonął w wyniku podpalenia. W zgliszczach znaleziono zwęglone zwłoki z kulą w piersi, które sąd uznał za ciało Peipera. Sprawców morderstwa nie wykryto^[10][11][12].

• Medal Pamiątkowy 13 marca 1938 (1938)^[13]
• Medal Pamiątkowy 1 października 1938 (1938)^[13]
• Krzyż Żelazny II Klasy (31 maja 1940)^[14]
• Krzyż Żelazny I Klasy (1 lipca 1940)^[14]
• Brązowa Odznaka Szturmowa Piechoty (1940)^[13]
• Honorowy Pierścień SS (1941)^[13]
• Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942 (1942)^[13]
• Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego (9 marca 1943)^[14]
  • Liście Dębu (27 stycznia 1944)^[14]
  • Liście Dębu i Miecze (11 stycznia 1945)^[14]
• Złoty Krzyż Niemiecki (6 maja 1943)^[14]
• Srebrna Odznaka za Zniszczenie Czołgu (Panzervernichtungsabzeichen in Silber) (24 lipca 1943)^[14]
• Srebrna Odznaka za Walkę Wręcz (Nahkampfspange in Silber)^[14]
• Brązowa Odznaka Sportowa SA^[13]
• Odznaka za Służbę w SS III Klasy^[15]
• Złota Odznaka za Rany^[16]

• Malmedy massacre Investigation
• Steven P.S.P. Remy Steven P.S.P., The Malmedy Massacre: The War Crimes Trial Controversy, Cambridge, MA: Harvard University Press, 2017, ISBN 978-0-674-97195-0 .
• JensJ. Westemeier JensJ., Joachim Peiper: A Biography of Himmler’s SS Commander, Atglen, PA: Schiffer Military History, 2007, ISBN 978-0-7643-2659-2 .
• PeterP. Reichel PeterP., Vergangenheitsbewältigung in Deutschland. Die Auseinandersetzung mit der NS-Diktatur von 1945 bis heute, wyd. 2, Monachium: C.H. Beck, 2007, ISBN 3-406-45956-0 .
• BastianB. Hein BastianB., recenzja J. Westemeier, ''Himmlers Krieger. Joachim Peiper und die Waffen-SS in Krieg und Nachkriegszeit'', „Historische Zeitschrift”, 299 (2), 2014, s. 557–559, DOI: 10.1515/hzhz-2014-0522 .
• Malmedy Massacre. scrapbookpages.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-05)].
• Gordon Williamson, Malcolm McGregor German commanders of World War II.: Waffen-SS, Luftwaffe & Navy (2) Wyd. Osprey Publishing, Oksford 2006, s. 22–24, ISBN 1-84176-597-X (tu data urodzenia 15 stycznia 1915)