Przejdź do zawartości

Janusz Anderman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Anderman
Data i miejsce urodzenia

7 kwietnia 1949
Włoszczowa

Zawód, zajęcie

pisarz, prozaik, tłumacz

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Janusz Anderman (ur. 7 kwietnia 1949 we Włoszczowie[1]) – polski pisarz, prozaik, tłumacz literatury czeskiej, reżyser, autor scenariuszy filmowych, sztuk teatralnych i słuchowisk radiowych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem filologii słowiańskiej[1] na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1978 był współredaktorem, a w latach 1980–1988 redaktorem niezależnego kwartalnika „Puls”, pracował ponadto w redakcji „Studenta” w Krakowie, współpracował z Radiem Wolna Europa. W latach 1980–1981 wchodził w skład komisji ds. współpracy z „Solidarnością” Związku Literatów Polskich, w grudniu 1981 uczestniczył w powołaniu Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom. 5 stycznia 1982 sam został internowany i do 24 lipca tegoż roku przebywał w więzieniu na warszawskiej Białołęce[2].

Jako prozaik debiutował w 1970 na łamach prasy[1]. Uznanie zyskały jego powieści środowiskowe: debiutancka Zabawa w głuchy telefon (1976), a także Gra na zwłokę (1979), zbiory opowiadań: Brak tchu (kilka wydań bezdebitowych 1983–1988, wydanie poszerzone 1990), Kraj świata (Paryż 1988), Tymczasem (1998). Jego prozę tłumaczono na jedenaście języków, edycje książkowe ukazywały się m.in. w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Szwajcarii i Niemczech. Za powieść Cały czas uzyskał w 2007 nominację do Nagrody Literackiej Nike[3], w 2009 na jej motywach powstał film Mniejsze zło w reżyserii Janusza Morgensterna. Został ponadto felietonistą „Gazety Wyborczej”. Członek Polskiej Akademii Filmowej i PEN Clubu[4]. Do sierpnia 2020 był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich[5].

Był jurorem m.in. na 33. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni[6], a także ekspertem Agencji Scenariuszowej oraz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej[7].

Był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010 i 2015[8][9].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jego żoną była aktorka Joanna Trzepiecińska. Mają dwóch synów – Wiktora i Karola. Małżeństwo zakończyło się rozwodem[10].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
Literatura
  • Zabawa w głuchy telefon (1976)
  • Autostop (1978 pod pseudonimem Marcin Czech)
  • Gra na zwłokę (1979)
  • Brak tchu (1983)
  • Kraj świata (1988)
  • Choroba więzienna (ze wstępem Tadeusza Konwickiego, 1992)
  • Tymczasem (1998)
  • Fotografie (2002)
  • Największy słoń na świecie (2003)
  • Cały czas (2006)
  • Nowe fotografie (2007)
  • To wszystko (2008)
  • Fotografie ostatnie (2010)
  • Łańcuch czystych serc (2012)
  • Grzybki halucynogenne (ze wstępem Adama Michnika, 2013)
  • Czarne serce (2015)
  • Golenie frajerów (2021)
Scenariusze filmowe
  • Śnić we śnie, scenariusz, dialogi (1979)
  • Białe tango, scenariusz (1981)
  • Kraj świata, scenariusz (1993)
  • Mniejsze zło, scenariusz (2008)
  • Co ja tu robię? Tadeusz Konwicki, scenariusz, reżyseria (2009)[4]
Teatr TV
  • Piknik, przekład (1977)
  • Palacz zwłok, przekład (1981)
  • Dziwne popołudnie doktora Burkego, przekład (1982)
  • Oświadczenie (współautor Sławomir Mrożek, 2002)
  • Dzień przed zachodem, autor (2003)[4]
Teatr
  • Labirynt, autor (1987)
  • Amerykańska papieżyca, reżyseria (2000)
  • Gra na zwłokę, autor (2006)
  • Fotografie, autor (2009)
  • Pociągi pod specjalnym nadzorem, autor adaptacji (2017)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Tomkowski 2002 ↓, s. 10.
  2. Wykaz alfabetyczny osób internowanych w okresie stanu wojennego. 13grudnia81.pl. [dostęp 2020-12-15].
  3. Nagroda Nike 2007. nike.org.pl. [dostęp 2015-07-21].
  4. a b c Janusz Anderman w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2020-12-12].
  5. Rezygnujemy z członkostwa w Stowarzyszeniu Pisarzy Polskich. „Zeszyty Literackie”, 14 sierpnia 2020. [dostęp 2020-08-21].
  6. Złote Lwy 33. FPFF dla „Małej Moskwy” Waldemara Krzystka. gdynia.pl, 21 września 2008. [dostęp 2018-04-22].
  7. PISF: nowe zasady oceny projektów filmowych w Instytucie. rmfclassic.pl, 8 marca 2012. [dostęp 2018-05-03].
  8. Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2014-04-26].
  9. Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego. dziennik.pl, 15 marca 2015. [dostęp 2015-03-15].
  10. Joanna Trzepiecińska dzielnie radzi sobie po rozwodzie. onet.pl, 18 listopada 2009. [dostęp 2022-08-27].
  11. M.P. z 2011 r. nr 109, poz. 1103
  12. KFF 2010. filmweb.pl. [dostęp 2017-10-16].
  13. Medale Gloria Artis dla m.in. Wandy Bacewicz i Janusza Andermana. wp.pl, 2 czerwca 2009. [dostęp 2012-09-21].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Grzegorz Majchrzak: Janusz Anderman. W: Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–89. Jan Skórzyński (red.). T. 2. Warszawa: Ośrodek Karta, 2002, s. 18–19.
  • Słownik pisarzy polskich. Jan Tomkowski (red.). Warszawa: Horyzont, 2002.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]