Jan-Ove Waldner

Jan-Ove Waldner

Waldner w 2012
Data i miejsce urodzenia	3 października 1965 Sztokholm
Wzrost	179 cm[1]
Uchwyt	klasyczny[2], praworęczny[3]
Kariera juniorska
Lata Klub Stockholms Spårvägars GoIF
Kariera seniorska
Lata Klub 1977–1984 Stockholms Spårvägars GoIF 1984–1987 ATSV Saarbrücken 1987–1991 Stockholms Spårvägars GoIF 1991–1995 Ängby SK 1995–2003 Kalmar BTK 2003–2005 SV Plüderhausen 2005–2012 TTC RhonSprudel Fulda-Maberzell 2012–2016 Spårvägens BTK
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie złoto Barcelona 1992 tenis stołowy (gra pojedyncza) srebro Sydney 2000 tenis stołowy (gra pojedyncza) Mistrzostwa świata złoto Dortmund 1989 (gra pojedyncza) złoto Dortmund 1989 (drużynowo) złoto Chiba 1991 (drużynowo) złoto Göteborg 1993 (drużynowo) złoto Manchester 1997 (gra pojedyncza) złoto Kuala Lumpur 2000 (drużynowo) srebro Tokio 1983 (drużynowo) srebro Göteborg 1985 (drużynowo) srebro Nowe Delhi 1987 (gra pojedyncza) srebro Nowe Delhi 1987 (drużynowo) srebro Chiba 1991 (gra pojedyncza) srebro Tianjin 1995 (drużynowo) srebro Manchester 1997 (gra podwójna) brąz Göteborg 1993 (gra pojedyncza) brąz Eindhoven 1999 (gra pojedyncza) brąz Osaka 2001 (drużynowo) Mistrzostwa Europy złoto Praga 1986 (gra podwójna) złoto Praga 1986 (drużynowo) złoto Paryż 1988 (gra podwójna) złoto Paryż 1988 (drużynowo) złoto Göteborg 1990 (drużynowo) złoto Stuttgart 1992 (drużynowo) złoto Bratysława 1996 (gra pojedyncza) złoto Bratysława 1996 (gra podwójna) złoto Bratysława 1996 (drużynowo) złoto Brema 2000 (drużynowo) srebro Budapeszt 1982 (gra pojedyncza) srebro Moskwa 1984 (gra podwójna) srebro Stuttgart 1992 (gra podwójna) srebro Birmingham 1992 (gra pojedyncza) srebro Birmingham 1992 (drużynowo) brąz Paryż 1988 (gra pojedyncza) Puchar świata złoto Chiba 1990 (gra pojedyncza) złoto Hokkaido 1990 (drużynowo) srebro Barbados 1983 (gra pojedyncza) srebro Barcelona 1991 (drużynowo) srebro Nîmes 1994 (drużynowo) srebro Nîmes 1996 (gra pojedyncza) brąz Kuala Lumpur 1991 (gra pojedyncza)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jan-Ove Waldner (ur. 3 października 1965 w Sztokholmie^[1]) – szwedzki tenisista stołowy, mistrz olimpijski z Barcelony (1992), sześciokrotny mistrz świata, dwukrotny zdobywca pucharu świata, jedenastokrotny mistrz europy. Nazywany „Mozartem tenisa stołowego”. Uznawany za najlepszego tenisistę stołowego w historii. Jedyny zawodnik spoza Azji, któremu udało się zdobyć tytuł mistrza olimpijskiego w tenisie stołowym. Zdobywca tzw. Wielkiego szlema (mistrzostwo świata, puchar świata i mistrzostwo olimpijskie w grze pojedynczej).

Grę w tenisa stołowego rozpoczął mając 6 lat^[4][5][6], w czasach, gdy sport ten był w Szwecji bardzo popularny (spowodowane było to m.in. tytułem mistrza świata zdobytym przez Stellana Bengtssona – jako pierwszy Szwed w historii)^[7][8]. Pierwszym klubem Waldnera był Stockholms Spårvägars GoIF^[a], w barwach którego w ciągu całej kariery występował łącznie przez 17 lat^[10].

Mając 9 lat z zaproszenia Szwedzkiego Związku Tenisa Stołowego uczestniczył w odbywającym się w Örebro obozie tenisowym^[11]. Gdy matka Waldnera – Marianne – przyjechała zabrać go do oddalonego o ok. 250 km domu, ten odrzekł: „Jutro odbywa się tutaj turniej. Za wszelką cenę nie chcę, żeby mnie ominął”^[11]. W 1975^[b] zdobył mistrzostwo Szwecji w kategorii wiekowej do lat 11^[12], co udało mu się także w 1976^[c][13].

Ledwie rok później, 5 października 1977 roku^[14] zadebiutował w szwedzkiej ekstraklasie w barwach klubu Stockholms Spårvägars GoIF^[10][15] i wkrótce wygrał swój pierwszy mecz^[11][16]. Jego przeciwnik pytał potem „jak można pokonać kogoś, kogo się nie widzi?” – Waldner miał wtedy bowiem tylko 140 cm wzrostu^[11].

W 1978^[d] zdobył tytuł wicemistrza Szwecji w kategorii wiekowej do lat 13^[17], przegrywając w finale zawodów z Jörgenem Perssonem w dwóch setach (21-19, 21-19)^[18]. Był to pierwszy mecz między tymi zawodnikami^[18], którzy przez całą karierę w samej grze pojedynczej mierzyli się 102 razy^[18].

W rozgrywanych w Rzymie Mistrzostwach Europy Juniorów 1979 roku awansował do finału kategorii wiekowej kadetów, wygrywając w ćwierćfinale z Columem Slevinem z Irlandii (21-16, 21-16) i w półfinale z Pavlem Kroslakiem z Czechosłowacji (22-20, 21-18)^[19]. Mimo wygrania dwóch meczów bez straty seta^[19], Waldner przegrał w finale z Miroslavem Brodą z Czechosłowacji^[20][21] w dwóch setach (19-21, 19-21)^[19]. W rozgrywkach drużyn narodowych w kategorii wiekowej kadetów również zdobył srebrny medal, po tym jak reprezentacja Szwecji uległa Czechosłowacji 1-3^[19]. W ramach tego pojedynku Waldner ponownie przegrał z Brodą w grze pojedynczej (20-22, 21-9, 18-21)^[19] oraz w grze podwójnej (w parze z Jonnym Åkessonem) z parą Broda/Kroslak (21-15, 21-16)^[19].

W tym samym roku Waldner zdobył również klubowe wicemistrzostwo Szwecji (Elitserien) ze Stockholms Spårvägars GoIF^[22].

W marcu 1980 roku Waldner odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w turnieju Safir International (w grze pojedynczej, w kategorii wiekowej kadetów), pokonując w finale w trzech setach Jörgena Perssona (21-18, 13-21, 21-19)^[18]. W odbywających się w tym samym miesiącu mistrzostwach Szwecji zdobył zaś brązowy medal w kategorii wiekowej do lat 15 (w grze pojedynczej), po tym jak w półfinale przegrał 2:1 w setach z Erikiem Lindhem^[23].

Latem 1980 roku po raz pierwszy odwiedził Chiny, gdzie wystąpił w turnieju Shanghai Open^[11]. Na trybunach zasiadało wówczas 12 tysięcy kibiców^[14]. Waldner przyjeżdżał tam jako „młodzieżowa gwiazda tenisa stołowego”, jednak już w trakcie treningów wielokrotnie przegrywał z chińskimi młodymi zawodnikami^[11].

W odbywających się w sierpniu owego roku w Poznaniu Mistrzostwach Europy Juniorów startował zarówno w kategorii kadetów (gra pojedyncza oraz drużynowo), jak i juniorów (gra podwójna)^[24]. W grze pojedynczej dotarł do finału bez straty seta, pokonując w ćwierćfinale Carla Preana z Anglii (21-19, 21-17), a w półfinale Tibora Nagya z Węgier (21-16, 21-19)^[24][25]. W decydującym spotkaniu Waldner przegrał jednak z Jörgenem Perssonem (21-12, 18-21, 16-21)^[24], zdobywając wicemistrzostwo Europy^[25]. W grze podwójnej zaś (w parze z Jonnym Åkessonem) zdobył złoty medal^[16], pokonując w finale w dwóch setach parę Persson/Erik Lindh (21-18, 21-12)^[24]. W owych mistrzostwach Waldner zdobył jeszcze jeden tytuł mistrza Europy, gdyż drużyna narodowa Szwecji pokonała Czechosłowację (3:0 w meczach)^[24].

W marcu 1981 roku Waldner ponownie wygrał mistrzostwo Szwecji w kategorii wiekowej do lat 15 (w grze pojedynczej), pokonując w finale w trzech setach Jörgena Perssona (21-18, 20-22, 21-16)^[18]. Wygrał jednak także w grze pojedynczej w kategorii wiekowej do lat 17^[26], zdobywając przy tym srebrny medal w tej samej kategorii wiekowej w grze podwójnej^[27].

W odbywających się na przełomie lipca i sierpnia 1981 roku Mistrzostwach Europy Juniorów w Topolczanach, Waldner startował już tylko w kategorii wiekowej juniorów^[28]. W czwartej rundzie gry pojedynczej znów pokonał on Tibora Nagya (21-16, 21-13)^[28], a ćwierćfinale Vladislava Brodę (21-18, 26-24)^[28]. Po pokonaniu Vladimíra Dvořáka ze Związku Radzieckiego (21-19 i 21-14)^[28], Waldnerowi ponownie przyszło grać o złoty medal, który ostatecznie zdobył, wygrywając w dwóch setach z Miroslavem Brodą (21-18, 21-14)^[28]. Również w grze podwójnej zdobył wówczas mistrzostwo Europy, po tym jak wraz z Jonnym Åkessonem pokonali w finale braci bliźniaków – Vladislava Brodę i Miroslava Brodę (21-19, 21-19)^[28]. Trzeci złoty medal w owych mistrzostwach Waldner zdobył dzięki zwycięstwu drużyny narodowej Szwecji (w składzie Waldner, Persson, Lindh)^[29] nad Czechosłowacją (5:3 w meczach)^[28]. W starciu tym przegrał on jednak 2 z 3 rozgrywanych meczów^[28].

Jesienią 1981 roku zdobył także złoty medal Mistrzostw Krajów Nordyckich Juniorów w grze pojedynczej, ponownie pokonując w finale Perssona (23-21, 21-17)^[18]. Mając w owym roku 16 lat, Waldner wygrał swoją pierwszą nagrodę o dużej wartości – samochód Porsche, którego jednak przez kolejne lata nie mógł prowadzić^[30].

W 1982 Waldner po raz drugi zwyciężył w turnieju Safir International (tym razem w kategorii Elite)^[31], pokonując w dwóch setach Mikaela Appelgrena (21-5, 22-20)^[32]. Wygrał także ponownie mistrzostwo Szwecji w kategorii wiekowej do lat 17, po tym jak pokonał w finale 2:1 Jonnego Åkessona (21-23, 21-11, 21-19)^[33].

W mistrzostwach Europy Juniorów w Hollabrunn zdobył zaś cztery medale – trzy złote i jeden srebrny^[34]. W grze pojedynczej w czwartej rundzie pokonał Aleksandra Stadnichenko ze Związku Radzieckiego (21-11, 21-10), a następnie Paula Haldana z Rumunii (21-19, 19-21, 21-7)^[34]. W półfinale mierzył się z Vladislavem Brodą, którego pokonał w dwóch setach (21-15, 21-18), a w rozstrzygającym o medalu spotkaniu wygrał, również w dwóch setach, z partnerem z gry podwójnej – Jonnym Åkessonem (21-15, 21-18)^[34].

W grze podwójnej zaś razem z Åkessonem pokonali w ćwierćfinale w dwóch setach (21-10, 21-16) parę Marat Abzhigitov (Związek Radziecki)/Josef Leinweber (Węgry)^[34]. W walce o finał Waldner znów spotkał Perssona, który grał w parze z Zoltanem Kaposztasem (Węgry)^[34]. Waldner i Åkesson okazali się zwycięscy w dwóch setach (21-29, 21-14)^[34]. Aby zdobyć złoty medal musieli oni pokonać jeszcze parę bliźniaków Broda. Wygrali w trzech setach (15-21, 21-10, 21-19)^[34].

Trzeci złoty medal Waldner zdobył w grze drużyn narodowych^[35], po tym jak drużyna Szwecji pokonała Czechosłowację 5:0 w meczach, z czego 2 mecze wygrał Waldner (z Miroslavem Brodą – 21-17 i 21-16, a także Vladislavem Brodą – 21-12, 20-22, 21-11)^[34].

Srebrny medal Waldner zawdzięcza awansowi do finału w mikście, gdzie, grając w parze z Katalin Bolvari^[35], ulegli parze Jörgen Persson i Olga Nemes (Rumunia) w trzech setach (23-21, 12-21, 16-21)^[34].

W tym samym roku Waldner po raz drugi zdobył wicemistrzostwo Szwecji z klubem Stockholms Spårvägars GoIF^[36].

W rozgrywanych w marcu 1983 roku mistrzostwach Szwecji Waldner zdobył srebrny medal w grze pojedynczej w kategorii juniorów, po tym, jak przegrał w finale z Jörgenem Perssonem (26-24, 23-21)^[18][37]. W grze podwójnej zaś wygrał brązowy medal^[38].

W tym samym roku, w rodzimej Szwecji – Malmö – występował po raz ostatni w Mistrzostwach Europy Juniorów, zdobywając złoty medal w grze pojedynczej oraz srebrny w grze podwójnej mieszanej i drużynowo^[39].

W rozgrywkach indywidualnych najpierw pokonał w czwartej rundzie Nicky’ego Masona z Anglii (21-13, 21-14), a potem Ilija Lupulesku z Jugosławii (21-15, 22-20)^[39]. W kolejnej rundzie przeciwnikiem Waldnera był Andrei Mazunov ze Związku Radzieckiego, z którym to wygrał w trzech setach (15-21, 21-8, 21-19)^[39]. W meczu o złoty medal Waldner pokonał Carla Preana z Anglii (21-10, 21-18)^[39].

W mikście tym razem występował w parze Pią Eliasson ze Szwecji^[40]. W ćwierćfinale pokonali oni węgierską parę Sándor Varga/Szonja Pircsak (21-11, 21-17), a w kolejnej rundzie parę radziecką Mazunov/Flera Khasanova (12-21, 21-10, 21-13)^[39]. W finale dla Waldnera powtórzył się wynik sprzed roku (mimo zmiany partnerki). Razem z Eliasson przegrali bowiem z parą Persson/Nemes (21-15, 21-11)^[39].

Rozgrywki drużyn narodowych Szwecja zakończyła na drugim miejscu, po tym, jak przegrała w finale ze Związkiem Radzieckim (5:4 w meczach)^[39]. W starciu tym Waldner wygrał dwa z trzech rozgrywanych przez siebie meczów (przegrał w dwóch setach z Mazunovem – 23-21 i 24-22)^[39].

Pod koniec roku Waldner ponownie grał w finale Mistrzostw Krajów Nordyckich Juniorów z Jörgenem Perssonem, lecz tym razem przegrał 3:1 w setach (21-19, 13-21, 21-9, 21-19)^[18].

Również w 1983, jako zawodnik Stockholms Spårvägars GoIF, zdobył pierwsze w karierze klubowe mistrzostwo Szwecji^[41].

W wieku lat 17 zdobył pierwsze mistrzostwo Szwecji seniorów^[42], a także pierwszy medal w seniorskich międzynarodowych zawodach – srebrny medal mistrzostw Europy^[16]. W finale zawodów uległ rodakowi Mikaelowi Appelgrenowi^[43], z którym przyjaźnił się i trenował od 1972^[15]. Appelgren wygrał po pięciu setach i niemal godzinie gry^[44]. W tym samym roku (1983) wraz z reprezentacją Szwecji zdobył swój pierwszy medal mistrzostw świata (srebrny)^[7].

Waldner grał w Stockholms Spårvägars GoIF w latach 1978–1984, 1987–1991 i 2012–2016^[45], gdzie też zakończył karierę^[46]. W sezonie 2015/2016 klub ten występował pod nazwą Ängby/Spårvägen Elit^[47]. W latach 1991–1995 Waldner występował w Ängby SK^[48], a w latach 1995–2003 w Kalmar BTK^[49]. Z klubem tym zdobywał mistrzostwo w 1996, 1999, 2000 i 2002^[50]. Następnie trafił do niemieckiej Bundesligi, będąc zawodnikiem SV Plüderhausen (2003–2005)^[51] oraz TTC RhonSprudel Fulda-Maberzell (2005–2012)^[52]. Wraz z tym zespołem zwyciężył w Pucharze ETTU (Europejskiego Związku Tenisa Stołowego) w sezonie 2004/2005^[53].

Jest jednym z ledwie pięciu tenisistów stołowych, którzy wygrali tzw. Wielkiego Szlema, tj. zdobyli w grze pojedynczej mistrzostwo świata, puchar świata i mistrzostwo olimpijskie^[54][55][56]. Jest liderem pod względem liczby zwycięstw w turnieju Europa Top 12 (16)^[57].

Wystąpił w 15 edycjach mistrzostw świata, przy czym ostatni raz w 2006^[46]. W rozgrywanych w 1997 w Manchesterze Mistrzostwach Świata zdobył złoty medal nie przegrywając w całym turnieju choćby seta^[58]. Uczestniczył także w pięciu igrzyskach olimpijskich^[59]. Jest jedynym zawodnikiem spoza Azji, któremu udało się zdobyć tytuł mistrza olimpijskiego w tenisie stołowym^[46].

Na podstawie^[1].

• 2004 – czwarte miejsce (gra pojedyncza); ćwierćfinał (gra podwójna)
• 2000 – srebrny medal (gra pojedyncza); 1/8 finału (gra podwójna)
• 1996 – 1/8 finału (gra pojedyncza); ćwierćfinał (gra podwójna)
• 1992 – złoty medal (gra pojedyncza); pierwsza runda (gra podwójna)
• 1988 – ćwierćfinał (gra pojedynczej i gra podwójna)

Na podstawie^[60].

• 2004 – brązowy medal (drużynowo)
• 2001 – brązowy medal (drużynowo)
• 2000 – złoty medal (drużynowo)
• 1999 – brązowy medal (gra pojedyncza)
• 1997 – srebrny medal (gra podwójna)
• 1997 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1995 – srebrny medal (drużynowo)
• 1993 – złoty medal (drużynowo)
• 1993 – brązowy medal (gra pojedyncza)
• 1991 – złoty medal (drużynowo)
• 1991 – srebrny medal (gra pojedyncza)
• 1989 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1989 – złoty medal (drużynowo)
• 1987 – srebrny medal (drużynowo)
• 1987 – srebrny medal (gra pojedyncza)
• 1985 – srebrny medal (drużynowo)
• 1983 – srebrny medal (drużynowo)

Na podstawie^[60].

• 2002 – złoty medal (drużynowo)
• 2000 – złoty medal (drużynowo)
• 1996 – złoty medal (drużynowo)
• 1996 – złoty medal (gra podwójna)
• 1996 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1994 – srebrny medal (drużynowo)
• 1994 – srebrny medal (gra pojedyncza)
• 1992 – złoty medal (drużynowo)
• 1992 – srebrny medal (gra podwójna)
• 1990 – złoty medal (drużynowo)
• 1988 – złoty medal (drużynowo)
• 1988 – złoty medal (gra podwójna)
• 1988 – brązowy medal (gra pojedyncza)
• 1986 – złoty medal (drużynowo)
• 1986 – złoty medal (gra podwójna)
• 1984 – srebrny medal (gra podwójna)
• 1982 – srebrny medal (gra pojedyncza)

Na podstawie^[61], o ile nie zaznaczono inaczej.

• 1996 – srebrny medal (gra pojedyncza)
• 1994 – srebrny medal (drużynowo)^[62]
• 1991 – srebrny medal (drużynowo)^[63]
• 1991 – brązowy medal (gra pojedyncza)
• 1990 – złoty medal (drużynowo)^[64]
• 1990 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1983 – srebrny medal (gra pojedyncza)

Na podstawie^[3].

• 1997 – trzecie miejsce
• 1996 – trzecie miejsce
• 1996 – zwycięstwo
• 1995 – zwycięstwo
• 1994 – finał
• 1993 – zwycięstwo
• 1991 – finał
• 1990 – finał
• 1989 – zwycięstwo
• 1988 – zwycięstwo
• 1987 – finał
• 1986 – zwycięstwo
• 1984 – zwycięstwo

Na podstawie^[65].

• 2010 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 2007 – brązowy medal (gra pojedyncza)
• 2007 – brązowy medal (gra podwójna)
• 2006 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 2001 – brązowy medal (gra podwójna)
• 1999 – brązowy medal (gra pojedyncza)
• 1999 – złoty medal (gra podwójna)
• 1997 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1997 – srebrny medal (gra podwójna)
• 1996 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1996 – brązowy medal (gra podwójna)
• 1994 – srebrny medal (gra pojedyncza)
• 1994 – złoty medal (gra podwójna)
• 1993 – srebrny medal (gra podwójna)
• 1992 – brązowy medal (gra pojedyncza)
• 1992 – złoty medal (gra podwójna)
• 1991 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1991 – złoty medal (gra podwójna)
• 1990 – brązowy medal (gra podwójna)
• 1989 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1989 – srebrny medal (gra podwójna)
• 1988 – brązowy medal (gra pojedyncza)
• 1988 – srebrny medal (gra podwójna)
• 1986 – złoty medal (gra podwójna)
• 1986 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1985 – brązowy medal (gra pojedyncza)
• 1985 – brązowy medal (gra podwójna)
• 1985 – złoty medal (gra podwójna mieszana)
• 1984 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1984 – brązowy medal (gra podwójna)
• 1984 – srebrny medal (gra podwójna mieszana)
• 1983 – złoty medal (gra pojedyncza)
• 1983 – brązowy medal (gra podwójna)
• 1983 – złoty medal (gra podwójna mieszana)
• 1982 – złoty medal (gra podwójna)
• 1982 – złoty medal (gra podwójna mieszana)
• 1981 – złoty medal (gra podwójna)
• 1981 – brązowy medal (gra pojedyncza)

Na podstawie^[66].

• 1996 – Japan Open
• 1997 – Qatar Open
• 1996 – French Open
• 1996 – Yugoslavia Open
• 1991 – Japan Open
• 1990 – U.S. Open
• 1990 – Japan Open
• 1988 – French Open
• 1986 – French Open
• 1986 – German Open
• 1983 – Polish Open
• 1983 – Swedish Open

Na podstawie^[31], o ile nie zaznaczono inaczej.

• 1992
• 1988
• 1984
• 1982
• 1980 (kategoria kadetów)^[18]

Na podstawie^[3], o ile nie zaznaczono inaczej.

• 1983 – złoty medal (gra pojedyncza w kategorii wiekowej juniorów)
• 1983 – srebrny medal (gra podwójna mieszana w kategorii wiekowej juniorów)
• 1983 – srebrny medal (drużynowo w kategorii wiekowej juniorów)^[39]
• 1982 – złoty medal (gra pojedyncza w kategorii wiekowej juniorów)
• 1982 – złoty medal (gra podwójna w kategorii wiekowej juniorów)
• 1982 – srebrny medal (gra podwójna mieszana w kategorii wiekowej juniorów)
• 1982 – złoty medal (drużynowo w kategorii wiekowej juniorów)
• 1981 – złoty medal (gra pojedyncza w kategorii wiekowej juniorów)
• 1981 – złoty medal (gra podwójna w kategorii wiekowej juniorów)
• 1981 – złoty medal (drużynowo w kategorii wiekowej juniorów)
• 1980 – złoty medal (gra podwójna w kategorii wiekowej juniorów)
• 1980 – złoty medal (drużynowo w kategorii wiekowej kadetów)
• 1980 – srebrny medal (gra pojedyncza w kategorii wiekowej kadetów)
• 1979 – srebrny medal (drużynowo w kategorii wiekowej kadetów)^[19]
• 1979 – srebrny medal (gra pojedyncza w kategorii wiekowej kadetów)

Na podstawie^[18].

• 1983 – srebrny medal (gra pojedyncza w kategorii wiekowej juniorów)
• 1981 – złoty medal (gra pojedyncza w kategorii wiekowej juniorów)

Na podstawie^[67].

• 1983 – srebrny medal (gra pojedyncza w kategorii do lat 17)
• 1983 – brązowy medal (gra podwójna w kategorii do lat 17)
• 1982 – złoty medal (gra pojedyncza w kategorii do lat 17)
• 1981 – złoty medal (gra pojedyncza w kategorii do lat 17)
• 1981 – złoty medal (gra pojedyncza w kategorii do lat 15)
• 1981 – srebrny medal (gra podwójna w kategorii do lat 17)
• 1980 – brązowy medal (gra pojedyncza w kategorii do lat 15)
• 1979 – srebrny medal (gra pojedyncza w kategorii do lat 13)
• 1977 – złoty medal (gra pojedyncza w kategorii do lat 11)
• 1976 – złoty medal (gra pojedyncza w kategorii do lat 11)

• 2005 – zwycięstwo w Pucharze ETTU z SV Plüderhausen^[53]
• 1986 – zwycięstwo w Pucharze Europy z ATSV Saarbrücken^[68][69]

Na podstawie^[70], o ile nie zaznaczono inaczej.

• 2002 – mistrzostwo Szwecji z Kalmar BTK
• 2000 – mistrzostwo Szwecji z Kalmar BTK
• 1999 – mistrzostwo Szwecji z Kalmar BTK
• 1996 – wicemistrzostwo Szwecji z Kalmar BTK
• 1996 – mistrzostwo Szwecji z Kalmar BTK
• 1995 – mistrzostwo Szwecji z Ängby SK
• 1992 – mistrzostwo Szwecji z Ängby SK
• 1984 – mistrzostwo Niemiec z ATSV Saarbrücken^[68]
• 1984 – mistrzostwo Szwecji ze Stockholms Sparvägars GoIF
• 1983 – mistrzostwo Szwecji ze Stockholms Sparvägars GoIF
• 1982 – wicemistrzostwo Szwecji ze Stockholms Sparvägars GoIF
• 1979 – wicemistrzostwo Szwecji ze Stockholms Sparvägars GoIF

Na podstawie^[68].

• 1986 – Puchar Niemiec z ATSV Saarbrücken
• 1985 – Puchar Niemiec z ATSV Saarbrücken

Przez całą karierę Waldner mierzył się z Jörgenem Perssonem w oficjalnych rozgrywkach 102 razy^[18]. Częściej, bo 53 razy, triumfował Persson (Waldner wygrał 49 spotkań)^[18]. Pierwszy mecz między oboma zawodnikami rozegrany został 16 grudnia 1978 roku^[18] – był to finał Mistrzostw Szwecji w kategorii wiekowej do lat 13^[17], w którym to zwyciężył Persson w dwóch setach (21-19, 21-19)^[18]. W 1980 mierzyli się oni w finale Mistrzostw Europy w kategorii wiekowej kadetów. Spotkanie to również zakończyło się zwycięstwem Perssona, lecz tym razem w trzech setach (12-21, 21-18, 21-16)^[18].

Na Igrzyskach Olimpijskich w Seulu w 1988 obaj zawodnicy spotkali się w meczu o siódme miejsce, które po zwycięstwie w trzech setach (21-15, 21-16 i 21-17) ostatecznie zajął Persson^[71]. Dwukrotnie spotkanie między Waldnerem a Perssonem rozstrzygało o tytule mistrza świata – w 1989 (wygrał Waldner – 21-17, 21-18, 20-22, 18-21, 21-10^[72]) i w 1991 (wygrał Persson – 21-19, 21-18, 21-18)^[73]. Ponadto 14 razy spotykali się oni w rozgrywkach szwedzkiej ekstraklasy, w tym w dwóch meczach finałów playoffs 1995/1996 (oba wygrał Waldner^[74]), oraz pięciokrotnie w Bundeslidze^[18]. Dwa razy spotkania między Waldnerem i Perssonem decydowały o mistrzostwie Szwecji – w 1984 i 1997. W 1984 Waldner wygrał w czterech setach (18-21, 21-14, 22-20, 21-13)^[75], a w 1997 w trzech (21-17, 21-17, 21-18)^[76].

W 1996 mierzyli się oni także w finale Mistrzostw Europy. Mecz ten i zarazem złoty medal wygrał Waldner, po tym, jak pokonał Perssona w czterech setach (16-21, 21-15, 22-20, 21-17)^[77].

Ostatnie spotkanie w grze pojedynczej między tymi zawodnikami odbyło się 3 marca 2012 roku podczas Zamkniętych Mistrzostw Szwecji w Borås. Zwyciężył Persson w czterech setach (11-8, 12-10, 12-10, 11-3)^[18].

Waldner i Mikael Appelgren przyjaźnili się i trenowali wspólnie od 1972^[15]. W czasie trwania karier zawodowych obu zawodników rozegrali oni 55 spotkań, z czego 29 zakończyło się zwycięstwem Waldnera^[44]. W 1981 po raz pierwszy rywalizowali w oficjalnych zawodach w kategorii seniorów – w półfinale mistrzostw Szwecji, który ostatecznie wygrał Appelgren 3-0 w setach^[78].

W 1982, gdy Waldner po raz pierwszy dotarł do finału międzynarodowych seniorskich zawodów – mistrzostw Europy – jego rywalem był właśnie Appelgren. Po pięciu setach i niemal godzinie gry^[44], wspomniany finał zakończył się zwycięstwem Appelgrena (17-21, 17-21, 21-18, 22-20, 21-19)^[79].

W 1983 obaj zawodnicy spotkali się w finale Pucharu Świata, a w meczu tym również triumfował Appelgren (21-14, 13-21, 21-12, 21-17)^[80]. W latach 1983, 1989, 1991 i 1996 między oboma zawodnikami rozstrzygała się kwestia tytułu mistrza Szwecji^[81]. Każde z tych spotkań kończyło się zwycięstwem Waldnera: w 1983 3-0^[82], w 1989 3-1 (21-17, 22-20, 19-21, 21-12)^[83], w 1991 3-0 (23-21, 21-17, 21-17)^[84], a w 1996 3-2 (15-21, 21-15, 21-16, 21-18)^[85].

Ostatnie spotkanie rozegrali oni 12 lutego 2002 roku, w ramach meczu ligi szwedzkiej między Ängby SK-Kalmar BTK^[44][81]. Wygrał wówczas Waldner 3-1 w setach (11-5, 11-7, 6-11, 11-4)^[44].

Z Erikiem Lindhem Waldner mierzył się łącznie 36 razy, z czego 28 meczów zakończył zwycięstwem^[86]. W 29 z owych 36 meczów zawodnicy mierzyli się w ramach rozgrywek ligi szwedzkiej, w 7 zaś w ramach turniejów^[86]. Pierwszy raz w oficjalnych rozgrywkach Waldner mierzył się z Lindhem 23 marca 1980 roku, w ramach półfinału mistrzostw Szwecji w kategorii wiekowej do lat 15 (w grze pojedynczej)^[23]. Waldner przegrał to spotkanie 2:1 w setach i ostatecznie zdobył brązowy medal^[23].

W 1983 obaj zawodnicy rywalizowali w półfinale Pucharu świata^[80]. Mecz ten wygrał Waldner 3-2 w setach (21-18, 17-21, 14-21, 21-7, 21-19), zdobywając następnie (po przegranej w finale z Mikaelem Appelgrenem) srebrny medal (Lindh zaś zdobył brązowy medal, po tym jak pokonał w meczu o trzecie miejsce Zorana Kalinicia)^[80]. Trzy lata później – w 1986 – mecz między Waldnerem a Lindhem decydował o mistrzostwie Szwecji, które ostatecznie zdobył Waldner po zwycięstwie 3-2 w setach (15-21, 21-16, 21-19, 17-21, 22-20)^[87].

W 1992 zawodnicy Ci dwukrotnie mierzyli się w finałach playoffs ligi szwedzkiej między Falkenbergs BTK, w którym występował Lindh, i drużyną Waldnera – Ängby SK. Oba spotkania kończyły się zwycięstwem Waldnera: 2-1^[88] i 2-1^[88]. Również mistrzowski tytuł zdobyła wówczas drużyna Ängby SK^[70].

Po raz ostatni w oficjalnych zawodach mierzyli się oni 20 stycznia 2003 roku, w ramach meczu ligi szwedzkiej między Kalmar BTK (drużyna Waldnera) i BTK Enig^[89]. Zwyciężył Lindh 3-1 w setach (11-6, 8-11, 11-7, 11-8)^[89].

Waldner jest powszechnie uznawany za najlepszego tenisistę stołowego w historii^{[16][56][90][91][92][93][94]}. Określa się go mianem „Mozarta tenisa stołowego”^{[4][7][93][95][96]}. Jest też najbardziej rozpoznawalnym (po Michaelu Jordanie) zagranicznym sportowcem w Chinach^[46][97], gdzie też nazywany jest chiń. trad. 老瓦; pinyin Lǎo Wǎ, co oznacza „Stary Waldner”^[96][98] i chiń. trad. 常青树; pinyin Cháng Qīng Shù, tj.„Wiecznie zielone drzewo”^[14][99]. Według The New York Times chińczycy traktują go jak „gwiazdę rocka przechadzającą się po Manhattanie”^[100]. Jako jeden z niewielu obcokrajowców otrzymał zgodę na otwarcie własnego baru w Pekinie^[92][95], a w 2013 jego podobizna znalazła się na chińskich znaczkach pocztowych (jako jedynego żyjącego obcokrajowca w historii)^[92][95][98]. Owych znaczków sprzedano kilkanaście milionów sztuk^[92][95]. Wcześniej na chińskim znaczku, jako jedyny obok Waldnera obcokrajowiec, pośmiertnie znalazł się Karol Marx^[101]. W 2007 Waldner znalazł się też na benińskim znaczku pocztowym^[102].

Uznanie to wynika m.in. z faktu, iż był postrzegany jako jedyny zawodnik, który był w stanie rywalizować z chińskimi tenisistami^[100]. Chińscy fani nie postrzegali go jednak jak innych europejskich tenisistów – jako przeciwnika dla swoich reprezentantów, a jako kogoś, od kogo oczekują wygranej^[103]. Na pojedynkach tych wychowywało się wielu sportowców, m.in. Kong Linghui, który pokonał go w finale Igrzysk Olimpijskich w Sydney w 2000 roku^[100]. Waldner dowiódł bowiem, że można pokonać każdego, nawet tych, którzy wydawali się niemożliwi do pokonania^[104]. Trener chińskiej kadry i dwukrotny mistrz olimpijski Liu Guoliang, a także Wang Liqin – również dwukrotny mistrz olimpijski – uważali Waldnera za wzór do naśladowania dla przyszłych pokoleń tenisistów^[104].

W 1992 został nagrodzony nagrodą Svenska Dagbladets guldmedalj^[105], a w stworzonym przez szwedzki dziennik Dagens Nyheter rankingu 150 najlepszych sportowców w historii tego kraju zajął trzecie miejsce (za Björnem Borgiem i Zlatanem Ibrahimoviciem)^[106].

W 2003 został włączony do galerii sław Międzynarodowej Federacji Tenisa Stołowego^[66].

Zespół, w którym grał w latach 1995–2003 – Kalmar BTK^[49], nazwał swoją halę na cześć Waldnera – JO Waldnerhallen^[107].

Wychował się w okolicach Sztokholmu^[7]. Matka Waldnera – Marianne – pracowała jako sprzedawca w sklepie, ojciec – Åke – jako asystent graficzny w gazecie^[30]. Oboje angażowali się w karierę syna^[7]. Ma o dwa lata^[108] starszego brata – Kjell-Åke^[30], który również został zawodowym tenisistą stołowym^[7] – trzykrotnie zdobywał mistrzostwo ligi szwedzkiej z drużyną Stockholms Spårvägars GoIF^[108]. Trenowali oni razem w starym porzuconym kinie zlokalizowanym w Aspudden^[7].

Jest pierwszym w historii tenisistą stołowym, który zarobił milion dolarów^[92][95]. Stworzył własną markę ubrań i perfum, której hasłem przewodnim jest „Załóż legendę”^[95].

Był uzależniony od hazardu i poddawał się leczeniu^[16]. Według doniesień medialnych przegrał w kasynach około pół miliona euro^[90]. W związku z uzależnieniem i wielkimi sukcesami porównywano go do Diego Maradony^[92].

Mieszka w Sztokholmie^[6].

• Oficjalna strona Waldnera (szw. • ang. • chiń.)
• Profil na stronie TTstat.se (szw. • ang.)