Ignacy Blum

Ignacy Blum

Gen. bryg. dr Ignacy Blum
generał brygady
Data i miejsce urodzenia	2 kwietnia 1913 Leszczańce koło Buczacza
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 1994 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1941–1968
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	1 Armia Polska w ZSRR, 1 Warszawska Dywizja Piechoty
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: bitwa pod Lenino
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ignacy Blum (ur. 2 kwietnia 1913 w Leszczańcach koło Buczacza^[1], zm. 7 kwietnia 1994 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Urodzony w Leszczańcach w żydowskiej rodzinie, z którą podczas I wojny światowej przebywał na terenie późniejszej Czechosłowacji. Od 1920 w Buczaczu, gdzie w 1926 skończył szkołę powszechną, a od 1927 w Czortkowie, gdzie w 1931 ukończył Państwowe Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego i podjął pracę w biurze adwokackim. Po wybuchu II wojny światowej pozostał w Czortkowie (zajętym przez ZSRR) i pracował tam w fabryce cukierków, a 1940–1941 studiował historię na Uniwersytecie Lwowskim. Po ataku Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 powołany do armii sowieckiej, do 1943 służył w batalionie budowlanym Armii Czerwonej. W maju 1943 wstąpił do armii Berlinga, po przybyciu do obozu w Sielcach nad Oką został dowódcą drużyny topograficznej. Uczestnik bitwy pod Lenino jako zastępca dowódcy plutonu topograficznego. Wiosną 1944 ukończył szkołę podchorążych w Riazaniu. Od maja 1944 służył jako oficer polityczno-wychowawczy 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Zajmował kolejne eksponowane stanowiska, m.in. w służbie rolno-gospodarczej WP. Był szefem Zarządu Politycznego Dowództwa Okręgu Wojskowego nr VII w Lublinie. Od stycznia 1949 w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym, w którym 2 czerwca 1950 został zastępcą szefa Oddziału II Propagandy. 1955 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W październiku 1958 awansowany na generała brygady. Od czerwca 1960 pełnomocnik ministra obrony narodowej przy Polskiej Akademii Nauk. W listopadzie 1962 został doktorem nauk humanistycznych w Wojskowej Akademii Politycznej.

Członek PPR, a następnie PZPR. Autor wielu opracowań o charakterze historyczno-wojskowym. Pełnił służbę w Głównym Zarządzie Politycznym WP.

W 1968 przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 12C-2-11)^[2].

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[3]:

• podporucznik - 1944
• porucznik - 1944
• kapitan - 1945
• major - 1946
• podpułkownik - 1947
• pułkownik - 1950
• generał brygady - 1958

• Udział Wojska Polskiego w walce o utrwalenie władzy ludowej. Walki z bandami UPA, Wojskowy Przegląd Historyczny, Warszawa 1959, nr 1
• Z dziejów aparatu politycznego Wojska Polskiego. Szkice i dokumenty, Warszawa 1957
• Z dziejów Wojska Polskiego w latach 1945-1948: szkice i dokumenty, Warszawa, wyd. 1. 1960, wyd. 2. 1968

Był synem Kopla Karola Bluma (1880-1945) i Reginy z domu Rosenbaum (1885-1945). Mieszkał w Warszawie. Od 1946 żonaty z Heleną z domu Grynszpan (1913-1985)^[4].

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)
• Złoty Krzyż Zasługi (1947)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1945)
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” (dwukrotnie, 1945 i 1949)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1958)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny

• H. P. Kosk: Generalicja Polska. T. I. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1999.
• Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. I: A–H, Toruń 2010, s. 158–160 (z fotografią).