Herbert Kegel
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Herbert Kegel (ur. 29 lipca 1920 w Dreźnie, zm. 20 listopada 1990 tamże[1][2]) – niemiecki dyrygent.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W latach 1935–1940 studiował w Dreźnie u Borisa Blachera i Karla Böhma[1][2]. Odniesiona w czasie II wojny światowej kontuzja ręki uniemożliwiła mu zostanie pianistą[1]. W latach 1946–1949 pracował jako dyrygent chóralny i orkiestrowy w Rostocku[1][2]. W 1949 roku został kierownikiem chóru przy rozgłośni radiowej w Lipsku[1][2]. W 1953 roku został dyrygentem, w 1958 roku generalnym dyrektorem muzycznym, a w 1960 roku pierwszym dyrygentem Rundfunk-Sinfonieorchester Leipzig[2]. Od 1975 do 1978 roku wykładał w lipskiej Hochschule für Musik[1][2], a od 1978 roku w Hochschule für Musik w Dreźnie[2]. W latach 1977–1985 był pierwszym dyrygentem Dresdner Philharmonie[1][2].
Współpracował z wieloma zespołami operowymi, wielokrotnie koncertował za granicą[1]. Poprowadził prapremiery dzieł wielu kompozytorów niemieckich takich jak Paul Dessau, Hanns Eisler czy Rudolf Wagner-Régeny[1]. Występował na festiwalu Warszawska Jesień, gdzie w 1958 roku poprowadził polską premierę Ocalonego z Warszawy Arnolda Schönberga, a w 1972 roku prapremierowe wykonanie III Symfonii Zygmunta Mycielskiego[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 5. Część biograficzna klł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 58. ISBN 978-83-224-3303-4.
- ↑ a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1841. ISBN 978-0-02-865528-4.