EP (Mogwai)

EP – minialbum szkockiego zespołu Mogwai, wydany 18 października 1999 roku w Wielkiej Brytanii oraz 26 października w Stanach Zjednoczonych (w wersji poszerzonej o 2 utwory).

Jak stwierdził Stuart Braithwaite na stronie zespołu, 4 utwory mające znaleźć się na EP-ce zostały nagrane latem 1999 roku. Pomysł nagrania utworu Stanley Kubrick wyszedł od Johna Cummingsa. Ponieważ rezultat okazał się zadowalający, muzycy postanowili nagrać jeszcze trzy utwory i wydać całość jako EP-kę. Wersja amerykańska została wzbogacona o dwa utwory, wzięte z EP-ki No Education = No Future (Fuck the Curfew), wydanej wyłącznie w Wielkiej Brytanii^[2].

Minialbum, zatytułowany po prostu jako EP został wydany 18 października 1999 roku w Wielkiej Brytanii nakładem Chemikal Underground^[6] i 26 października nakładem Matador Records w Stanach Zjednoczonych^[7].

Utwór 1 został nagrany w Sub Station, w Cowdenbeath. Dodatkowe nagranie i miksowanie w Ca Va Studios, w Glasgow.
Wszystkie pozostałe utwory nagrano w Ca Va Studios, z wyjątkiem utworu 5, nagranego w Ca Va Studios w kwietniu 1998 roku i utworu 6, nagranego w studiu Chem19 miesiąc później.

• Autorzy i wykonawcy: Mogwai – Barry Burns, Dominic Aitchison, John Cummings, Martin Bulloch, Stuart Braithwaite
  
• Michael Brennan Jr. – producent muzyczny
  
• projekt graficzny okładki – Adam Piggot^[7]

„EP-ka od razu odnosi sukces tam, gdzie Come On Die Young zawodzi: nie jest tak długa, więc łatwiej się w niej połapać i zawiera zarówno naprawdę spokojne, jak i naprawdę głośne fragmenty” uważa recenzent magazynu Pitchfork dodając iż „na płycie znajdują się również najlepsze jak dotąd utwory Mogwai”, a „zespół kontynuuje udoskonalanie i wprowadzanie innowacji w wąskich ramach swojej formuły”. Utwór 'Stanley Kubrick' jest „znakomity”, ale „następne kilka utworów przywraca na ziemię bardziej konwencjonalne instrumentarium”^[3].

„Cztery przepiękne nowe utwory szkockich post-rockowców. Wszystkie utwory na enigmatycznie zatytułowanej EP-ce rozwijają się hipnotyzująco, z migoczącymi gitarami powoli rozpływającymi się nad delikatnie brzdąkającym fortepianem i leniwymi smyczkami” – oceniają recenzenci magazynu Kerrang!^[2].