Bucky Harris

Bucky Harris

drugobazowy
Pełne imię i nazwisko	Stanley Raymond Harris
Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1896 Port Jervis
Data i miejsce śmierci	8 listopada 1977 Bethesda
Odbijał	prawą
Rzucał	prawą
Debiut	28 sierpnia 1918
Ostatni występ	12 czerwca 1937
Kariera klubowa
Lata Kluby 1919–1928 Washington Senators 1929, 1931 Detroit Tigers
Kariera menedżerska
Lata Kluby 1924–1928 Washington Senators 1929–1933 Detroit Tigers 1935–1942 Washington Senators 1934 Boston Red Sox 1943 Philadelphia Phillies 1947–1948 New York Yankees 1950–1954 Washington Senators 1955–1956 Detroit Tigers
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	1975
Metoda elekcji	Veterans Committee

Bucky Harris, właśc. Stanley Raymond Harris (ur. 8 listopada 1896, zm. 8 listopada 1977) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego, menadżer klubów MLB.

Karierę rozpoczął w zespołach niższych lig, Muskegon Reds, Scranton Miners, Norfolk Tars, Reading Pretzels i Buffalo Bisons, skąd 25 sierpnia 1919 został wymieniony do Washington Senators za Hala Janvrina^[1][2]. W Major League Baseball zadebiutował trzy dni później w meczu przeciwko New York Yankees, w którym zaliczył single’a i dwa RBI^[2]. W sezonie 1919 uzyskał średnią uderzeń 0,214, mimo to właściciel klubu Clark Griffith zdecydował, iż Harris w sezonie następnym będzie podstawowym drugobazowym zespołu^[3]. W 1920 jego średnia wyniosła 0,300^[2].

W latach 1921–1925 był jednym z najlepszych drugobazowych w lidze, zwyciężał w klasyfikacji pod względem rozegrania podwójnych autów i uzyskiwał drugi i trzeci wynik w liczbie asyst^[3][4]. W 1924 został grającym menadżerem zespołu^[3]. W meczu numer 7 World Series 1924, w których Senators mierzyli się z New York Giants, w drugiej połowie ósmej zmiany przy stanie 1–3 zaliczył two-run single, wyrównując stan meczu na 3–3, zaś decydujące o zwycięstwie w całej serii odbicie zaliczył w drugiej połowie dwunastej zmiany Earl McNeely, po którym runa zdobył Muddy Ruel^[5]. Rok później Senators drugi raz z rzędu zdobyli mistrzostwo American League, jednak ulegli w World Series Pittsburgh Pirates 3–4^[3]. W grudniu 1928 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Detroit Tigers, gdzie pozostał grającym menadżerem^[2]. Po raz ostatni zagrał 12 czerwca 1931^[2].

Po 1931 r. był między innymi menadżerem Boston Red Sox, Senators, Philadelphia Phillies (klub znany wówczas pod nazwą Philadelphia Blue Jays), New York Yankees, których poprowadził do zwycięstwa w World Series w 1947 i ponownie Senators oraz Detroit Tigers^[3]. W latach 1959–1960 był menadżerem generalnym Boston Red Sox, klubu, który jako ostatni w MLB przełamał bariery rasowe promując z zespołu Triple-A Minneapolis Millers Pumpsiego Greena^[3]. Następnie był skautem w Chicago White Sox i członkiem sztabu szkoleniowego Washington Senators, klubu założonego w 1961 roku^[3].

W karierze menadżerskiej zaliczył 2158 zwycięstw co jest siódmym wynikiem w klasyfikacji wszech czasów^[6]. W 1975 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame^[7].

Opracowano na podstawie: Bucky Harris Managerial Record. baseball-reference.com. [dostęp 2014-04-26]. (ang.).

• zwycięzca World Series – 1924 (jako zawodnik; klub Washington Senators)^[5]
• zwycięzca World Series – 1947 (jako menadżer; klub New York Yankees)^[3]
• członek Baseball Hall of Fame – 1975^[7]