Przejdź do zawartości

Brytyjski Korpus Ekspedycyjny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brytyjski Korpus Ekspedycyjny
British Expeditionary Force
ilustracja
Historia
Państwo

 Imperium brytyjskie

Sformowanie

1914

Rozformowanie

1918

Nazwa wyróżniająca

BEF

Dowódcy
Pierwszy

John French

Ostatni

Douglas Haig

Działania zbrojne
I wojna światowa (front zachodni):
Organizacja
Dyslokacja

 Francja

Rodzaj sił zbrojnych

lądowe

Old Contemptibles − początkowo żartobliwe, potem utrwalone w tradycji określenie członków BEF z czasów I wojny światowej

Brytyjski Korpus Ekspedycyjny (ang. British Expeditionary Force, BEF) − wydzielona część armii brytyjskiej, uczestnicząca w walkach w czasie I i II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Brytyjski Korpus Ekspedycyjny został utworzony przez ministra wojny Richarda Haldane’a po zakończeniu II wojny burskiej na wypadek wybuchu konfliktu poza granicami Wielkiej Brytanii. W czasie I wojny światowej brał udział w walkach we Francji i w Belgii przeciw wojskom armii niemieckiej.

W czasie II wojny światowej Korpus również uczestniczył w walkach w obronie Francji, atakowanej przez wojska III Rzeszy. Po walkach w Belgii został okrążony pod Dunkierką, jednak dzięki rozkazowi Hitlera z 24 maja 1940 zakazującemu dowodzonej przez gen. Ewalda Kleista 1 Armii Pancernej zadania decydującego uderzenia, został wraz z pozostałymi wojskami alianckimi liczącymi około 338 tys. żołnierzy ewakuowany na Wyspy Brytyjskie[1].

Dowódcy Korpusu

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]