Andrij Medwediew

Ten artykuł dotyczy tenisisty. Zobacz też: artykuł o saneczkarzu.

Andrij Medwediew

Państwo	Ukraina
Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1974 Kijów
Wzrost	193 cm
Gra	praworęczna, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1991
Zakończenie kariery	2001
Trener	Andrei Rybalko
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	11
Najwyżej w rankingu	4 (16 maja 1994)
Australian Open	QF (1995)
Roland Garros	F (1999)
Wimbledon	4R (1994)
US Open	QF (1993)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	185 (5 lipca 1993)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Andrij Medwediew, ukr. Андрій Медведєв (ur. 31 sierpnia 1974 w Kijowie) – ukraiński tenisista, finalista French Open 1999 w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Jego starsza siostra Natalija również grała w tenisa, dochodząc do pozycji nr 23. na świecie. Znany był z działalności charytatywnej, wspierał kluby tenisowe w Kijowie oraz przewodniczył komitetowi Stowarzyszenia Tenisistów Zawodowych ATP ds. działań dobroczynnych.

W życiu osobistym tworzył parę z niemiecką tenisistką Anke Huber. Poza tenisem uprawiał golf. Ze względów podatkowych rezydował w Monte Carlo.

Przez całą karierę reprezentował barwy Ukrainy, podkreślając jednak swoje rosyjskie pochodzenie. Medwediew rozpoczął treningi tenisowe jako 8–latek pod kierunkiem matki. W 1991 wygrał turniej juniorów na French Open (pokonując w finale Thomasa Enqvista) i w tym samym roku debiutował w gronie tenisistów zawodowych. Rok później odniósł 3 pierwsze zwycięstwa turniejowe w cyklu ATP World Tour, triumfując w imprezach w Genui, Stuttgarcie (na kortach ziemnych) i Bordeaux.

Cykl wiosennych imprez w Europie na nawierzchni ziemnej w sezonie 1993 rozpoczął wygrywając 2 pierwsze turnieje – w Estoril i Barcelonie, pokonując po drodze kilku znanych specjalistów tej nawierzchni, m.in. dwukrotnie Sergiego Bruguerę i Karela Nováčka oraz Thomasa Mustera. Osiągnął następnie po raz pierwszy wielkoszlemowy półfinał, podczas French Open w Paryżu. Po wyeliminowaniu w 1 rundzie Guillerma Péreza Roldána (przegrywał 0:2 w setach) pokonał kilku znanych graczy, m.in. Marca-Kevina Goellnera. W ćwierćfinale wygrał, w przerywanym opadami deszczu meczu, ze Stefanem Edbergiem, sklasyfikowanym na 3. miejscu rankingu światowego, a w półfinale nie sprostał Sergiemu Bruguerze^[1]. W dalszej części sezonu 1993 Medwediew był m.in. w 2 półfinałach turniejowych na kortach ziemnych, ale potwierdził dobrą dyspozycję także na innych nawierzchniach – był w finale turnieju w Halle (na trawie, przegrał z Henrim Leconte), wygrał na nawierzchni betonowej w New Haven (w finale z Czechem Kordą), dotarł do ćwierćfinału US Open (pokonał m.in. Richarda Krajicka, przegrał z Cédricem Pioline). W listopadzie 1993 ponownie udanie startował w Paryżu, tym razem w prestiżowym turnieju w hali Bercy. Po zwycięstwach nad Amosem Mansdorfem, Henrim Lecontem, Markiem Woodforde i Arnaudem Boetschem dotarł do finału, w którym nie sprostał Goranowi Ivaniševiciowi. Wszystkie te wyniki zapewniły reprezentantowi Ukrainy miejsce w czołowej dziesiątce rankingu i udział w turnieju ATP Finals, gdzie po porażce z Michaelem Stichem i zwycięstwach nad Jimem Courierem i Michaelem Changiem osiągnął półfinał (uległ ostatecznie liderowi rankingu Samprasowi).

Sezon 1994 rozpoczął z opóźnieniem ze względu na kontuzję, pojawił się na kortach pod koniec marca dochodząc do finału w Estoril. Nie udało mu się obronić tam tytułu, przegrywając z Carlosem Costą. Wygrał następnie 2 turnieje kategorii Super 9 Series w Monte Carlo (w finale z Sergim Bruguerą) i Hamburgu (w finale z Jewgienijem Kafielnikowem), a na French Open osiągnął ćwierćfinał. W maju 1994 osiągnął najwyższą w karierze pozycję w rankingu gry pojedynczej − nr 4. Był w 4 rundzie Wimbledonu, gdzie uległ z byłym niemieckim mistrzem tej imprezy Borisem Beckerem po pięciosetowym widowisku. Do końca sezonu osiągnął jeden finał, w Pradze, i znalazł się w klasyfikacji ATP na koniec roku poza czołową dziesiątką (chociaż brał udział w Pucharze Wielkiego Szlema).

W sezonie 1995 największym osiągnięciem Medwediewa była obrona tytułu w Hamburgu oraz ćwierćfinał wielkoszlemowy Australian Open (na French Open dotarł do 4 rundy). W 1996 wygrał turniej w Long Island po finale z Martinem Dammem, był w finale w Båstad ponosząc porażkę z Magnusem Gustafssonem, oraz awansował do 4 rundy US Open.

W 1997 wygrał po raz trzeci turniej w Hamburgu, pokonując m.in. Krajicka, Bruguerę, Kafielnikowa, a w finale Félixa Mantillę. Na turniejach wielkoszlemowych − Australian Open i French Open − dochodził do 4 rund. W Paryżu uległ Gustavo Kuertenowi. W sezonie 1998 nie wygrał żadnego turnieju, dochodząc do przegranego finału w Båstad. Bez sukcesów rozpoczął kolejny rok i w efekcie w kwietniu 1999 znalazł się poza pierwszą setką rankingu.

Największy sukces w swojej karierze odniósł podczas French Open 1999, dochodząc do finału. W 2 rundzie pokonał ówczesnego wicelidera rankingu Pete’a Samprasa, w ćwierćfinale wygrał z Gustavem Kuertenem, w półfinale z Fernandem Meligenim. W meczu finałowym z Andre Agassim nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach, przegrywając ostatecznie 6:1, 6:2, 4:6, 3:6, 4:6^[2].

Finał French Open okazał się ostatnim znaczącym osiągnięciem Medwediewa. W kolejnych startach turniejowych nie przebrnął półfinału, a po sezonie 2001 zdecydował się na zakończenie kariery sportowej.

Jako deblista występował sporadycznie. W parze z Maratem Safinem był w 1999 w finale turnieju deblowego w Moskwie, w lipcu 1993 zajmował w rankingu deblowym najwyższe 185. miejsce.

Bronił barw narodowych w Pucharze Davisa (31 zwycięstw, 8 porażek, w tym w grze pojedynczej 20 zwycięstw i 3 porażki) oraz Pucharze Hopmana w grze mieszanej (wspólnie z siostrą Natalią). Zarobki Medwediewa na kortach przekroczyły sześć i pół miliona dolarów amerykańskich.

Zawodnik praworęczny, z oburęcznym bekhendem, wyróżniał się na korcie siłą uderzeń z głębi kortu (także silnym serwisem). Zapewniało mu to sukcesy przede wszystkim na kortach o nawierzchni ziemnej.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	21 czerwca 1992	Genua	Ceglana	Guillermo Pérez Roldán	6:3, 6:4
Zwycięzca	2.	19 lipca 1992	Stuttgart	Ceglana	Wayne Ferreira	6:1, 6:4, 6:7(5), 2:6, 6:1
Zwycięzca	3.	20 września 1992	Bordeaux	Ceglana	Sergi Bruguera	6:3, 1:6, 6:2
Zwycięzca	4.	4 kwietnia 1993	Estoril	Ceglana	Karel Nováček	6:4, 6:2
Zwycięzca	5.	11 kwietnia 1993	Barcelona	Ceglana	Sergi Bruguera	6:7(7), 6:3, 7:5, 6:4
Finalista	1.	20 czerwca 1993	Halle	Trawiasta	Henri Leconte	2:6, 3:6
Zwycięzca	6.	22 sierpnia 1993	New Haven	Twarda	Petr Korda	7:5, 6:4
Finalista	2.	7 listopada 1993	Paryż	Twarda (hala)	Goran Ivanišević	4:6, 2:6, 6:7(2)
Finalista	3.	3 kwietnia 1994	Estoril	Ceglana	Carlos Costa	6:4, 5:7, 4:6
Zwycięzca	7.	24 kwietnia 1994	Monte Carlo	Ceglana	Sergi Bruguera	7:5, 6:1, 6:3
Zwycięzca	8.	8 maja 1994	Hamburg	Ceglana	Jewgienij Kafielnikow	6:4, 6:4, 3:6, 6:3
Finalista	4.	7 sierpnia 1994	Praga	Ceglana	Sergi Bruguera	3:6, 4:6
Zwycięzca	9.	14 maja 1995	Hamburg	Ceglana	Goran Ivanišević	6:3, 6:2, 6:1
Finalista	5.	14 lipca 1996	Båstad	Ceglana	Magnus Gustafsson	1:6, 3:6
Zwycięzca	10.	25 sierpnia 1996	Long Island	Twarda	Martin Damm	7:5, 6:3
Zwycięzca	11.	11 maja 1997	Hamburg	Ceglana	Félix Mantilla	6:0, 6:4, 6:2
Finalista	6.	12 lipca 1998	Båstad	Ceglana	Magnus Gustafsson	2:6, 3:6
Finalista	7.	6 czerwca 1999	French Open, Paryż	Ceglana	Andre Agassi	6:1, 6:2, 4:6, 3:6, 4:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	14 listopada 1999	Moskwa	Dywanowa (hala)	Marat Safin	Justin Gimelstob Daniel Vacek	2:6, 1:6

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     –, nie startował w turnieju głównym

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2015-02-04]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2015-02-04]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2015-02-04]  (ang.).